ความคิดเห็นที่ 1 เรื่องเศร้าของคุณยาย Polk คือผลสืบเนื่องจากปัญหาวิกฤตสถาบันการเงินของเมืองมะกัน ที่แม้แต่คนธรรมดาสามัญที่ไม่เคยเล่นหุ้น ก็ยังได้รับผลกระทบด้วย ย้อนกลับไปเมื่อเกือบ 80 ปี เหตุการณ์ทำนองเดียวกันก็ปรากฏมากมายในบันทึกประวัติศาสตร์ แม้ความซับซ้อนของเครื่องมืออนุพันธ์ทางการเงิน และพฤติกรรมการปกปิด ซ่อนเงื่อนของผู้คุมกฏเกณฑ์จะแตกต่างกันมาก ผลท้ายสุด คนธรรมดาสามัญก็ต้องรับกรรมไปด้วย แม้แต่เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆคนหนึ่งที่ชื่อ Clara Hancox ก่อนจะเล่าเรื่องของเเด็กหญิง Clara Hancox ขอกล่าวถึงที่มาแห่งบันทึกประวัติศาสตร์เล็กน้อย เพื่อให้เครดิตกับต้นเรื่อง When Father took my piggy bank :The Depresssion's darkest days หรือที่กูรูแปลเป็นไทยพาดหัวว่า เมื่อพ่อเอาเงินทั้งหมดในกระปุกออมสินฉันไป เป็นหน้าบันทึกที่อยู่ในหนังสือประวัติศาสตร์เล่มหนา "The Century" ซึ่งเป็นการรวบรวมหน้าประวัติศาสตร์ของคนมะกันในรอบ 100 ปี ตั้งแต่1901-1999   โดย Peter Jennings อดีตผู้ประกาศข่าวและบรรณาธิการคนดัง ABC New's World News Tonight รายการข่าว Prime Time ของช่องโทรทัศน์ Rating ติดดาว (เสียชีวิตแล้วเมื่อปี 2005 ด้วยโรคมะเร็ง อายุ 67 ปี) และ Todd Brewster อดีตบรรณาธิการ LIfe Magazine Clara Hancox เกิดปี 1918 ในละแวก Bronx จบการศึกษาจากมหาวิทยาลัย Iowa ในปี 1939 เคยเป็นนักเขียนคอลัมนิสต์ใน Daily News  Record ภายหลังเกษียณ หันมามุ่งมั่นงานเขียนนิยายอย่างเดียว แก้ไขเมื่อ 05 ต.ค. 51 18:38:51 จากคุณ : กูรูขอบสนาม - [ 5 ต.ค. 51 18:30:10 ]

ความคิดเห็นที่ 2 บันทึกของหนูน้อย Clara Hancox จับใจความได้ดังนี้ พ่อแม่ของฉันอพยพจาก Ukraine สู่มหานครนิวยอร์คในปี 1916 แรกเริ่มมาอาศัยในเขตสลัมทางฝั่งตะวันออก   แม้จะไม่ใช่ถิ่นพำพักที่ดูดีมีระดับ ออกจะซอมซ่อด้วยซ้ำ แต่พวกเราก็ไม่เคยสิ้นหวังที่จะมีชีวิตที่ดีขึ้น..สักวันหนึ่ง ด้วยความบากบั่น อดทน หนักเอา เบาสู้ตามแบบฉบับของคนงานอพยพทั่วไป พ่อได้ก่อร่างสร้างตัวจนสามารถประกอบอาชีพเกี่ยวกับธุรกิจทำพื้นอาคาร (Flooring Business) มีงานรับผิดชอบการปูพื้นอาคารตึกใหม่ๆซึ่งแข่งกันสร้างรองรับเมืองที่กำลังขยาย ตอนนั้นไม่มีใครรู้เลยว่าจะเกิดอะไรในเวลาต่อมา พ่อเริ่มมีเงินเก็บและลืมตาอ้าปากได้  จึงโยกย้ายไปพำนักถิ่นที่อยู่ที่ดีขึ้น คือเขต Bronx  ซึ่งอยู่นอกเมืองออกมา อพาร์ทเม้นท์ 4 ห้องของเราเริ่มดูเป็นรูปเป็นร่าง ด้วยเฟอร์นิเจอร์งานฝีมือและการตกแต่งอย่างมีรสนิยม ทั้งนี้พ่อฝันเสมอว่าอยากจะมีชีวิตความเป็นอยู่อย่างมีฐานะ เพื่อชดเชยกับความยากลำบากครั้งเก่าก่อน วันหนึ่งพ่อกลับมาพร้อมกับผืนพรมสีแดงเชอรี่ นุ่มสวยจนแทบจะชวนให้เกลือกกลิ้งทั่วผืน แม่ถามว่าพ่อจ่ายไปเท่าไหร่  พ่อตอบว่า 250 เหรียญ แม่บอกให้เอาไปคืน แต่พรมเชอรี่ก็ยังอยู่ที่พื้นอพาร์ตเม้นท์เรามาตลอด ธุรกิจของพ่อยิ่งนานวัน ก็ยิ่งดีขึ้นตามลำดับ พอๆกับการขยายตัวของตึกสูงระฟ้าที่แข่งพุ่งทะยานไม่หยุด พ่อไปที่แบ็งก์เพื่อขอกู้เงินสำหรับซื้อวัสดุ  สิ่งของที่เอามาใช้งานปูพื้น แต่ไม่ทันจะได้เริ่มงาน ตลาดหุ้นก็ถูกถล่ม จากคุณ : กูรูขอบสนาม - [ 5 ต.ค. 51 18:31:19 ]

ความคิดเห็นที่ 3 พวกเราผู้ห่างไกลจากวงจรของ Wall Street ไม่เคยสนใจตลาดหุ้น ไม่เคยแม้แต่คิดจะซื้อจะขายด้วยซ้ำ เราไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นขณะนั้น มันเหมือนเมืองทั้งเมืองถูกถล่มด้วยระเบิดลูกแล้วลูกเล่า เพียงชั่วข้ามคืน  โศกนาฎกรรมปรากฏทั่วทุกครัวเรือน จากหายนะหนึ่งไปสู่อีกหายนะหนึ่ง เหมือนเกมส์โดมิโนที่ล้มกลิ้งไปสู่ถนนอเวจี คนที่จ้างให้พ่อทำงานปูพื้น สูญเสียเงินทั้งหมด ไม่สามารถจ่ายเงินพ่อได้ พ่อเองก็ติดหนี้ร้านค้าวัสดุก่อสร้างท่วมท้น อีกทั้งติดหนี้เงินกู้จากแบ็งก์ก้อนใหญ่ซึ่งตามทวงไม่ลดละ พูดอีกนัยหนึ่ง พ่อล้มละลาย และน่าเสียดาย ไม่ได้ฟื้นกลับมาอีกเลย สะพานจอร์ช วอชิงตัน ที่เพิ่งสร้างเสร็จใหม่ๆ ปกติจะเป็นสถานที่เดินเล่นชมวิวของชาวมหานครที่อยากจะหลีกลี้ใต้เงาตึกสูงใหญ่ แต่ ณ วินาทีคือสถานที่อันศักดิ์สิทธิ์สำหรับจบชีวิตของบรรดาผู้คนที่เกี่ยวข้องกับ Wall Street พวกคนที่เล่นหุ้นด้วย Margin และไม่สามารถจ่ายหนี้คืนได้ Margin คืออะไรนะ เป็นศัพท์ใหม่ที่เราเพิ่งเคยได้ยินในตอนนั้น ใครๆก็พูดกันหนาหูมาก  เขาคนนั้น คุณคนนี้ตายเพราะมาร์จิ้น มันร้ายแรงเหมือนโรคระบาดชนิดหนึ่งหรือเปล่านะ   หลายคนที่ไม่อาจอยู่สู้หน้าใครได้อีก ก็เลือกหนทางสุดท้ายคือ ฆ่าตัวตาย ด้วยหวังว่าอย่างน้อยก็พอมีเงินประกันสักก้อนหนึ่ง จ่ายให้ภรรยาและลูกๆที่อยู่ข้างหลังได้ ไม่น่าเชื่อ การจบชีวิตเยี่ยงนี้ กลายเป็นสิ่งที่น่ายกย่อง สมเกียรติ ในสังคมและอารมณ์ของผู้คน ณ ห้วงเวลานั้น นักธุรกิจผู้เคยมีหน้ามีตาในสังคม เดินแบกตะกร้าขายผลแอปเปิ้ลสีแดงก่ำตามท้องถนนลูกล่ะ 5 เซนต์ ช่างเป็นเรื่องหดหู่เสียจริงๆ และที่หดหู่ยิ่งกว่าก็คือ แม้แต่เงิน 5 เซ็นต์ เราก็ยังไม่มีเลย จากคุณ : กูรูขอบสนาม - [ 5 ต.ค. 51 18:32:13 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ฉันมีกระปุกออมสินอยู่ใบหนึ่ง สะสมเศษเหรียญมากกว่า 5 ปี ใส่ทั้งเหรียญนิคเกิ้ล เพ็นนีและไดม์ปะปน ทุกครั้งที่หยอดกระปุกเสร็จ ฉันมักจะเขย่าๆ เพื่อฟังเสียงเหรียญกระทบกันหนักแน่น ฟังซิ เสียงแห่งความมั่งคั่งในอนาคต ฉันไม่รู้หรอกว่า จำนวนเหรียญเล็กเหรียญน้อยที่อยู่ในกระปุกนั้นมีเท่าไหร่ หากอยากรู้ก็ต้องแคะให้เหรียญตกลงมาทีละเหรียญๆ หรือไม่ก็ทุบกระปุกออก วันหนึ่งฉันกลับมาถึงบ้าน   ตรงไปหยิบกระปุกขึ้นมาเขย่า ปรากฏว่าเบาโหวง เกิดอะไรขึ้นกับกระปุกออมเงินของฉัน เหรียญทั้งหมดถูกแคะไปเกลี้ยง ขณะที่ฉันนั่งตะลึงแล้วร้องไห้ แม่เดินมาที่ประตู บอกว่า พ่อขอยืมเงินในกระปุกไปทั้งหมด เพื่อใช้เป็นค่าเดินทางออกไปหางานทำในเมือง ฉันถามว่า เงินทั้งหมดมีเท่าไหร่  แม่ตอบว่า สิบดอลล่าร์ โอ้โฮ พ่อเอาเงินจากกระปุกออมสินของฉันไปหมดตั้ง 10 ดอลล่าร์เลยเชียวหรือ “ เมื่อพ่อกลับมา อย่าพูดอะไรทั้งสิ้น แค่นี้พ่อก็เสียใจมากพอแล้ว” แม่กำชับ พ่อกลับถึงบ้าน รอยหมองคล้ำเต็มดวงหน้า ตาแห้งอิดโรย ปากสั่นซีดเซียว พ่อสัญญาจะคืนเงินที่เอาจากกระปุกให้ฉันทั้งหมด แต่จนแล้ว จนเล่า พ่อก็ไม่ได้คืน เป็นช่วงวันคืนที่เลวร้ายที่สุดของครอบครัวเรา เป็นช่วงวิกฤตแห่งชีวิตของคนผู้เป็นพ่อ ที่ไม่สามารถนำแสงสว่าง  ความอบอุ่น   ไม่สามารถนำครอบครัวฝ่าความหิวโหยออกไปได้ พ่อทำผิดอะไรหรือถึงต้องมาประสบชะตากรรมแบบนี้ ไม่มีใครอยู่นิ่งเฉย พ่อออกเดินไปหางานทำทุกวัน แม่ก็เช่นกัน ฉันเองก็หางานพิเศษทำ รับเล่นเปียโนที่โรงเรียนสอนเต้นรำด้วยค่าจ้าง ชั่วโมงล่ะ 50 เซนต์ เศษตังค์ที่เหลือติดก้นกระเป๋าเพียงพอที่เราจะไปตลาดตอนวาย ซื้อมันฝรั่งแคะแกร็นหรือแคร็อทที่เริ่มนิ่มเอามาต้มกินเป็นมื้ออาหาร ซื้อข้าวบาร์เลย์มาต้มเป็นน้ำซุปอิ่มได้ 3-4 มื้อ พอประทังความอดอยากให้ผ่านพ้นไปทีละวัน วันหนึ่งฉันกลับจากโรงเรียน เห็นเฟอร์นิเจอร์รูปลักษณ์คุ้นตาวางเรียงรายข้างทางเดิน จึงรู้ว่า เราถูกไล่ออกจากอพาร์ทเม้นท์ ไม่มีแล้วบ้านที่คุ้มหัวอีกต่อไป สายตาที่ปวดร้าวของพ่อ แม่ ขณะดูพวกเขายกเฟอร์นิเจอร์แต่ละชิ้นออกมา     ทำให้ฉันไม่กล้าแม้แต่จะสบตาท่าน เราย้ายมาอยู่ร่วมกับอีกครอบครัวหนึ่งซึ่งมีอพาร์ทเม้นท์อยู่ 2 ห้อง พวกเขาอยู่ห้องเดิม  พวกเราอยู่รวมกันในห้องนั่งเล่น พร้อมเฟอร์นิเจอร์เครื่องเรือนเก่า ซึ่งหลายชิ้นถูกขโมย สูญหายระหว่างการเคลื่อนย้าย หากชิ้นหนึ่งที่ยังความสว่างสดใสแก่ห้องเล็กๆก็คือ พรมเชอรี่สีแดงผืนนั้น ไม่เป็นไรหรอกค่ะ พ่อ  ถึงเงินในกระปุกไม่อยู่แล้ว แต่เรายังอยู่ อยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันครบทั้ง  3 คน จากคุณ : กูรูขอบสนาม - [ 5 ต.ค. 51 18:32:58 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เศร้าจังเลยเนอะ แต่เรื่องของคุณยายนี้ อ่านแล้วก็ .. ไม่รู้ว่าจะว่าใครผิด คุณยายไปขอกู้ตอนตัวเองอายุ 86 เข้าไปแล้ว แถมขอกู้นาน 30 ปี สถาบันก็ให้กู้แน่ะ นี่อธิบาย subprime ได้อย่างเห็นภาพชัดเจนสุดๆ ไปเลย จากคุณ : scottie - [ 5 ต.ค. 51 21:05:29 ]

ความคิดเห็นที่ 6 จบแล้วหรือคะ อ่านแล้วเศร้าจังเลย อยากรู้เรื่องของเด็กหญิงคนนั้น หลังจากนั้นอีกจัง คิดว่าคงมีเรื่องดีๆเกิดขึ้นใช่ไหม เพราะว่าได้เรียนจบ ได้ทำงานจนเกษียณ แล้วก็เป็นนักเขียนนิยาย เรื่องราวในชีวิต แม้จะมีช่วงเวลาที่โหดร้าย แต่มันก็ต้องมีช่วงที่ดีขึ้น ถ้าหากว่า.. เรายังรักษาลมหายใจไว้ต่อไป..รอให้ถึงเวลานั้น วันนี้ความจริงเบื่อๆ อยากจะออกไปช้อปปิ้งค่ะ แต่พออ่านเรื่องนี้แล้ว ก็ทำให้รู้สึกว่า ในช่วงเศรษฐกิจแบบนี้ เงินเป็นสิ่งที่มีค่า ในขณะที่หลายคนประสบหายนะ เราก็ไม่น่าจะฟุ่มเฟือย เก็บเงินไว้ใช้ประโยชน์ ใช้จ่ายในสิ่งที่จำเป็น ดีกว่าซื้อของที่ไร้สาะ เพื่อสนองความอยากในเวลานั้นของตัวเอง อย่างน้อยๆ ถ้ามีก็เอาไปบริจาคช่วยเหลือคนที่เขายากไร้ คนเจ็บป่วย หรือผู้ประสบภัยก็ได้ เมื่อตะกี้ทำอาหารให้ลูกชายสุดที่รัก (เจ้าราอัน) ใช้อาหารเม็ดเกรดพรีเมี่ยม คลุกกับตับบด และฉีกเนื้อไก่ฝอยๆใส่จานให้มันกิน เอามาสูดดม.. อืมหอมน่ากินนิ แต่คุณเธอดมๆ เลียชิมนิดหน่อย แล้วก็เมินหนี ก็เลยโดนเคาะหัวโป๊กนึง แล้วจับมาอบรม นี่ขนาดทำให้กินอยากดีเลยนะ ทำไมไม่กิน แม้แต่คน บางคนเขายังไม่มีอะไรจะกินเลยรู้ไหม เด็กบางคนอดๆอยากๆ ไม่มีกิน ไม่ต้องไปพูดถึง พวกพี่น้องร่วมสปีชี่ส์ของแก ที่จรจัดไม่มีเจ้าของ แต่นี่ตัวเอง เจ้านายดูแลอย่างดีแทบตาย ขนมขบเคี้ยวมีให้กินเล่นทุกวัน อาหารที่ให้กินแต่ละมื้อ ก็คัดสรรมาอย่าที่มีประโยชน์ หนอย... ยังทำเป็นเล่นตัว ไม่ยอมกินอีก ถ้าเลือกมากนัก ทีหลังจะหัดให้อดอยากมั่ง ! สุดท้ายมันก็กินค่ะ  (ไม่รู้หิวจริงๆ หรือว่าเล่นตัวในตอนแรกนะ) เฮ่อ.. สงสารคนที่เขามีปัญหา หรือประสบเคราะห์กรรม ไม่มีทางออกนะคะ แล้วย้อนมาดูตัวเอง แม้ว่าจะไม่ได้ร่ำรวยอะไร แค่มีงานทำ มีเงินพอซื้อกิน และซื้อของที่อยากได้ (ที่มันไม่เกินตัวนัก) ก็ถือว่าเกิดมาโชคดีแล้วจริงๆ ดังนั้น..ก็ควรจะรักษาในสิ่งที่ตนมี ทำงานด้วยความมุ่งมั่นและตั้งใจ อย่าท้อแท้ อย่าท้อถอย...เรายังโชคดีกว่าคนอื่น จะเตือนสติตนเองเช่นนี้ค่ะ ขอบคุณที่นำเรื่องดีๆมาให้อ่านนะคะ  ^________^ แก้ไขเมื่อ 11 ต.ค. 51 18:13:38 จากคุณ : kjb - [ 11 ต.ค. 51 18:09:18 ]

ความคิดเห็นที่ 7 มาเพิ่มเติมข้อมูลให้ หนู Clara Hancox ในเรื่อง ต่อมาเติบใหญ่เป็นคุณป้าคอลัมนิสต์ฝีปากกล้า ทำงานขีดๆเขียนๆอยู่ในแวดวงแฟชั่น ตอนนี้เธอหลับสบายไปแล้วตั้งแต่ปี 2006 วิกฤตคราวนี้ที่กำลังจะมาถึงคงพกดีกรีความเข้มข้นไม่แตกต่างกันมากนัก ถ้าคุณป้ายังอยู่ก็ดีนะ จะได้เปรียบเทียบและเขียนบันทึกขึ้นมาอีกฉบับได้ แล้วมันก็จะผ่านพ้นไป   ด้วยดี........หรือเปล่า ไม่รู้เหมือนกัน จากคุณ : กูรูขอบสนาม - [ 12 ต.ค. 51 21:02:05 ]

ความคิดเห็นที่ 8 มาแอบอยู่ในนี้ เลยไม่ได้เห็นกระทู้นี้เลยค่ะ จากคุณ : tiki_ทิกิ - [ 16 ต.ค. 51 12:18:54 ]