Pantip-Cafe | Pantip-TechExchange | PantipMarket.com | Chat | PanTown.com | BlogGang.com | Torakhong.org | GameRoom


    ** Hiroshima eki - สถานีแห่งความทรงจำ ** (ตอนแรก)

    ประตูอัตโนมัติของรถไฟชินคันเซ็นเปิดออกพร้อมกับคนในรถทยอยเดินลงอย่างเป็นระเบียบเมื่อมันมาจอดนิ่งสนิทอยู่ที่
    สถานีฮิโรชิมา กระเป๋าเดินทางขนาดกลางถูกผู้หญิงรูปร่างกะทัดรัดคนหนึ่งลากตามเจ้าของมันลงมาจากรถไฟอย่าง
    กระแทกกระทั้นเพราะเจ้าของมันไม่อยู่ในอารมณ์ปกติเท่าไรนัก แต่นั่นก็ถือว่าเป็นเรื่องดีเพราะการที่เธอกำลังหงุดหงิดและ
    พาลพาโลกับข้าวของรอบตัวอย่างนี้มักทำให้ความสามารถในการเผาผลาญพลังงานของเธอมีเหลือเฟือไปด้วย

    พิชชาเดินออกมายืนตัดสินการใช้ชีวิตวันแรกในญี่ปุ่นอยู่หน้าสถานีรถไฟ ทางแรกคือไปพักโรงแรมที่เคยมาพักครั้งก่อน
    ตอนที่มาพร้อมกับใครคนหนึ่ง แต่นั่นเธอต้องขึ้นรถแท็กซี่ไปอีกพักใหญ่ ไม่ก็แบกเอากระเป๋าขึ้นรถรางไปอีกหลายป้าย อีก
    ทางคือลากกระเป๋าเดินสามนาทีไปพักที่โรงแรมใกล้ๆ นี้ แต่นั่นเธอก็จะไม่ได้ระลึกถึงความหลังครั้งเก่าอย่างที่ตั้งใจไว้ใน
    คราวแรกที่จองตั๋วเครื่องบินมา

    แล้วตอนนี้เธอยังอยากระลึกถึงความหลังครั้งนั้นอยู่อีกหรือ...

    ความร้อนรุ่มในกระแสเลือดของเธอเร่งเร้าให้เท้าก้าวออกเดิน อากาศเย็นสบายในช่วงเดือนตุลาคมของที่นี่ไม่สามารถทำ
    ให้อุณหภูมิในใจของพิชชาลดลงได้แม้แต่น้อย กระเป๋าอันหนักอึ้งถูกลากล้อเลื่อนดังครืดคราดตามสาวร่างเล็กมาจนถึง
    ทางม้าลายที่เธอต้องรอสัญญาณคนข้าม เธอหยุดยืนอยู่ท่ามกลางคนกลุ่มย่อมๆ ที่รอข้ามจากฝั่งของเธอ ทางฝั่งตรงกัน
    ข้ามนั้นก็มีคนอยู่ไม่น้อยเช่นกัน

    เสียงหายใจลึกยาวของพิชชาบ่งบอกถึงอาการเหน็ดเหนื่อยของเธอ เมื่อขาที่ไม่ยอมหยุดเดินนั้นจำเป็นต้องหยุดนิ่ง ร่างกาย
    ที่ขยับเคลื่อนไหวต้องกลับมาหยุดรอคอยการก้าวต่อไป สมองอันว่างเปล่าของเธอก็หวนกลับไปนึกถึงสาเหตุที่เธอต้อง
    มาลากกระเป๋าใบใหญ่อยู่เพียงลำพังที่นี่

    เธอพบใครคนหนึ่งที่นี่ สถานีฮิโรชิมา...

    สามปีก่อน...

    กลุ่มพนักงานจากบริษัทร่วมทุนไทย-ญี่ปุ่นแห่งหนึ่งกำลังยืนเกะกะอยู่ตรงทางออกของสถานีรถไฟฮิโรชิมา พวกเขาได้
    พากันเดินทางมาจากสนามบินฟูกุโอกะและต่อรถไฟชินคันเซ็นเพื่อมาที่ฮิโรชิมาแห่งนี้ และด้วยความไม่คุ้นชินกับสถานที่
    พวกเขาเลยออกจะเก้ๆ กังๆ กับการใช้ชีวิตวันแรกในต่างถิ่น

    "เอ้า...น้องพิชชา จะชักช้าไปถึงไหนกันคะ" สาวใหญ่ผู้มีประสบการณ์ในการเดินทางที่เป็นหัวเรี่ยวหัวแรงในการนำพา
    น้องใหม่อีกสามคนจากบริษัทลูกที่ประเทศไทยมาร่วมงานยังสำนักงานใหญ่ในญี่ปุ่นระยะสั้นๆ เพียงหนึ่งเดือนหันหลังไป
    กวักมือเรียกสาวร่างเล็กที่ชื่อพิชชา

    "พี่เค้กรอพิชชาแป้บค่ะ กระเป๋ามันเกะกะจัง"

    กระเป๋าของเธอคงไม่เกะกะหากเธอจะสูงกว่านี้สักสิบหรือยี่สิบเซนติเมตร และตัวเธอจะบึกบึนแข็งแรงกว่านี้อีกสักหน่อย
    แต่เธอเป็นเพียงผู้หญิงไทยผิวขาวใสเหมือนไข่ปอก ตัวเล็กสูงเพียงร้อยห้าสิบกว่าเซนติเมตร เอวบางร่างน้อยแต่ถูกถ่วงไว้
    ด้วยสัดส่วนอัดแน่นอยู่ตรงช่วงอก ด้วยส่วนนี้นี่แหล่ะ ที่ทำให้เธอดูสมกับการเป็นผู้หญิงสาวเต็มตัวผิดกับส่วนสูงที่น้อยไป
    กว่ามาตรฐานหญิงไทย

    พี่เค้กที่โมเมตั้งชื่อตัวเองว่าเคโกะกำลังยืนเท้าสะเอวมองสาวน้อยที่ทุลักทุเลลากกระเป๋าเดินทางใบใหญ่กับเป้สะพายไหล่
    อีกหนึ่งอันอย่างนึกรำคาญ อีกหนึ่งสาวและหนึ่งหนุ่มที่เป็นเพื่อนร่วมงานกันนั้นก็จนปัญญาจะเอื้อมมือมาช่วย ค่าที่อีกสาว
    หนึ่งก็พะรุงพะรังไม่แพ้กัน ดีว่าเธอหน่วยก้านได้เปรียบกว่าพิชชาไปโข ส่วนอีกหนุ่มก็คงไม่เหลือเนื้อที่มือและแขนไปช่วย
    อะไรเธอได้ในเมื่อต้องรับเอากระเป๋าอีกใบมาช่วยหอบจากสาวใหญ่ที่ตัวเองเดินปลิวลิ่วลมนำไปก่อนแล้ว

    อีกไม่เกินสองนาทีอาจมีรายการทิ้งให้รั้งท้าย ถ้าหากว่าไม่มีมือใหญ่แต่เรียวสวยของใครคนหนึ่งยื่นเข้ามาช่วย

    "ให้ผมช่วยนะครับ"

    เสียงทุ้มต่ำแต่อ่อนโยนที่ดังขึ้นข้างๆ ตัวพร้อมมือสวยที่ยื่นมาตรงหน้าของคนตัวสูงกว่ามากที่ก้าวมายืนขวางทางทำเอา
    พิชชาสะดุ้งเล็กน้อย สัญชาติญาณระวังภัยส่งเสียงในหัวเธอขึ้นมาโดยอัตโนมัติ และเธอก็รีบเงยหน้ามองต้นเสียงนั้น

    หากเธอคิดจะพบกับใบหน้าเจ้าเล่ห์และแววตาของคนที่ตั้งใจมาล่อลวงเธอแล้วละก็ต้องบอกว่าเธอคิดผิดถนัด ผู้ชาย
    หน้าสวยแบบหนุ่มญี่ปุ่นกับผมซอยไล่ระต้นคอสีดำสนิท ด้านหน้าถูกหวีปัดแต่งทรงไว้อย่างสุภาพ พร้อมตัวสูงไหล่กว้าง
    ในสูทสีดำประดับลายเส้นสีเทาเล็กๆ ดูเรียบแต่ทันสมัยกำลังส่งยิ้มให้เธอ เข็มกลัดสีเงินแวววาวปนปกเสื้อด้านซ้ายทำให้
    สายตาเธอต้องผละจากใบหน้าสวยไปสังเกตอยู่ตรงนั้น มันเป็นตราบริษัทแม่ที่ญี่ปุ่น

    "สวัสดีครับ ผมชื่อชินยะ มาจากสำนักงานใหญ่ ทางฝ่ายบุคคลส่งให้ผมมาดูแลพวกคุณครับ"

    พิชชาปล่อยให้กระเป๋าลากของตัวเองไปตกอยู่ในมือผู้ชายที่มีนิ้วยาวเรียวและเรียบเนียนสวยเหมือนมือของผู้หญิงนั้นแต่
    โดยดีเมื่อได้รับคำอธิบายเป็นภาษาไทยชัดเจนจากคนที่ไม่มีเค้าโครงของคนไทยแม้แต่น้อย อาจจะด้วยยังตะลึงในใบหน้า
    ของชายหนุ่มผู้นี้หรือไว้ใจในสถานะของเขาก็แล้วแต่ แต่การได้ผลักภาระหนักอึ้งไปให้ผู้อื่นย่อมดีกว่าแบกมันไว้ไม่น้อย

    ปัจจุบัน...

    สัญญาณไฟคนข้ามสีเขียวสว่างวาบขึ้นแทนสีแดงที่ดับลงไปพร้อมเสียงสัญญาณเรียกเอาเธอกลับมาจากภวังค์ความคิด
    ในอดีต คนที่อยู่รอบตัวเธอก้าวขาออกเดินข้ามไปยังอีกฝั่งกันหลายคนแล้ว แต่เธอยังนิ่งอยู่กับที่เหมือนพยายามเรียกสติ
    และเรี่ยวแรงให้กลับมา และเมื่อเธอรู้ว่าตัวเองกำลังอยู่ที่ไหน กำลังจะทำอะไร มือเล็กๆ ก็กำแน่นที่มือจับกระเป๋าพร้อมกับ
    ลากมันออกเดินตามกลุ่มคนที่อยู่เบื้องหน้า

    แต่ทำไม... กระเป๋านั้นช่างหนักเหลือเกิน ทำไม สองขาถึงเมื่อยล้าหมดแรง คราวนี้ไม่มีใครจะยื่นมือมาช่วยเธออีกต่อไป
    เธอจะต้องใช้เรี่ยวแรงที่มีอยู่ทั้งหมดเพื่อดูแลตัวเองต่อไปให้ได้ เริ่มจากการข้ามไปอีกฝั่งให้สำเร็จ

    สัญญาณไปสีเขียวกระพริบถี่เมื่อเธอเพิ่งเดินมาได้ถึงช่วงกลางถนน เธอเป็นคนที่รั้งท้ายและจำเป็นต้องออกวิ่งเพื่อให้ทัน
    สัญญาณไฟสวนกับคนอีกสองสามคนที่กำลังมุ่งตรงมา

    "โอ๊ย..." โชคไม่เข้าข้างเธออีกแล้ว ข้อเท้าเล็กอ่อนแรงบนรองเท้าหุ้มส้นเตี้ยๆ เพียงนิ้วครึ่งพลิกตะแคงจนเธอเสียการทรงตัว
    ไปตะครุบเอากระเป๋าที่ดูเหมือนจะเป็นหลักยึดเดียวที่มีอยู่ในตอนนั้น ข้อเท้าปวดแปลบเร่งเร้าเอาความอ่อนแอที่เธอสะกด
    กลั้นมานานกว่าชั่วโมงให้ทะลักออกมาเป็นหยาดน้ำอุ่นๆ ไหลลงข้างแก้ม

    สัญญาณไฟยังคงกระพริบอยู่ในขณะที่พิชชาพยายามจะทรงตัวและพาเอาร่างกายและจิตใจที่เหนื่อยล้าของตัวเองเพื่อ
    ออกเดินไปข้างหน้า ใครคนหนึ่งที่ต้องเดินสวนผ่านเธอไปกลับมาหยุดตรงหน้าด้วยคำพูดเป็นภาษาญี่ปุ่นหลายประโยคที่มี
    น้ำเสียงร้อนรนกำลังพูดใส่เธอที่ไม่กล้ามองหน้าผู้ที่เข้ามาสนทนากลางถนน เขาอาจกำลังสอบถามเธอหรืออาจจะไล่ให้
    เธอรีบขยับตัวไปเสียที และน้ำตาที่ยังอุ่นอยู่บนใบหน้าก็ทำให้เธอไม่สามารถมองหน้าคนที่เข้ามาถามไถ่เธอได้

    "I cannot speak Japanese, I don't understand what you say." [ฉันพูดภาษาญี่ปุ่นไม่ได้ ฉันไม่เข้าใจว่าคุณพูดอะไร]

    เสียงเครือตอบออกไปเป็นภาษาอังกฤษที่ดูจะมีประโยชน์น้อยนิดเหลือเกินกับการใช้ชีวิตในประเทศนี้ มือข้างหนึ่งรีบยกขึ้น
    ปาดน้ำตาพร้อมกับพยายามยืดตัวขึ้นสูง

    "anata...ar…I help you, you not OK…cross road" ภาษาอังกฤษที่ตอบมาแบบพอจับใจความได้ว่าเขากำลังจะยื่นมือ
    เข้าช่วยเธอเพื่อข้ามถนนทำให้ตาแดงๆ รีบเลื่อนไปมองหน้าคนใจดี

    ชายหนุ่มสวมหมวกแก๊ปสีกรมท่าที่มีอักษรปักชื่อทีมเบสบอลดังของญี่ปุ่นก้มหน้าลงเล็กน้อยพร้อมพยายามยื่นมือเข้ามา
    เพื่อจะช่วยจับกระเป๋า หากแต่เขาคงรอคำอนุญาตจากเจ้าของของมันอยู่เท่านั้น

    พิชชาไม่สามารถสังเกตแววตาของเขาได้เมื่อปีกหมวกที่เขาสวมอยู่บดบังมันไว้ เธอสังเกตเห็นแต่ผู้ชายที่แต่งตัวธรรมดา
    เมื่อเทียบกับคนอื่นๆ ในแจ๊กเก็ตสีดำสวมทับเสื้อยืดสีขาว ยีนส์ตัวโคร่งที่มีสายโซ่คล้องไปมาอยู่รอบขากางเกงกรอมข้อเท้า
    บนผ้าใบสีแดงสด และสิ่งที่พิชชาเห็นชัดที่สุดจากการสังเกตใบหน้าของเขาคือเคราหรอมแหรมกับแสงสะท้อนจากต่างหูรูป
    ไม้กางเขนสีเงินที่โผล่พ้นไรผมสีน้ำตาลอ่อนออกมาเตะตาเธอ

    "Thank you"

    คำขอบคุณที่ใช้ได้ทั่วโลกกับการปล่อยมือจากกระเป๋าลากใบโตทำให้เธอเห็นรอยยิ้มและแก้มบุ๋มข้างหนึ่งของเขา เขาพูด
    อะไรสั้นๆ หนึ่งประโยคแล้วคว้าเอากระเป๋าเธอไปเอง แต่ยังรีรอให้เธอรีบก้าวตามเขามาเพราะว่าสัญญาณคงใกล้
    เปลี่ยนเป็นสีแดงเต็มทีแล้ว

    ใช่ว่าเธออยากยืนโด่เด่อยู่กลางทางม้าลาย แต่ข้อเท้าเจ้ากรรมที่ปวดระบมของเธอต่างหากที่ทำให้เธอต้องกลั้นใจยกขาขึ้น
    แล้วย่ำลงอย่างเบาๆ กระนั้นมันก็เล่นเอาปวดหนึบจนซวนเซ คนที่เหมือนจะก้าวล่วงหน้าไปแล้วหันกลับมาคว้าแขนเล็ก
    เอาไว้ พร้อมพูดอะไรออกมาอีกที่พิชชาไม่สนใจจะค้นหาความหมาย แค่มีใครมาช่วยพยุงเธอให้พ้นไปจากถนนในตอนที่ไฟ
    เริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงแล้วนี่ดีกว่า

    ในที่สุดคนไม่สมประกอบชั่วคราวกับกระเป๋าและหนุ่มญี่ปุ่นใจดีที่ไม่สามารถข้ามถนนไปยังอีกฝั่งสำเร็จเพราะต้องมาช่วย
    คนต่างชาติขาเจ็บข้ามถนนย้อนทางเดิมก็พากันมายืนอยู่อีกฝั่งถนนจนได้หลังจากที่ฝ่าเสียงแตรของรถที่จอดรออยู่ไป
    หลายที

    แขนของพิชชาถูกปล่อยจากคนที่ประคองกึ่งลากมาครึ่งถนน เธอยังเก้ๆ กังๆ และนึกไม่ออกว่าขอบคุณในภาษาญี่ปุ่นต้อง
    พูดว่าอย่างไร ผู้มีพระคุณของเธอถอนใจเบาๆ พร้อมกับถอดหมวกออกเพื่อเสยผมกัดสีจนกลายเป็นสีน้ำตาลอ่อนที่ติดจะ
    ยุ่งๆ ของเขาขึ้นไม่ให้ปรกหน้าปรกตาอย่างที่เป็น"ทรง" ฮิตของวัยรุ่นหลายคนตอนนี้พร้อมเหลือบสายตาลงมองชาวเอเชีย
    ตัวเล็กที่ยืนจ้องเอาจ้องเอาอยู่ตรงนั้น



    NEXT>>>

    จากคุณ : BestChild - [ 5 ต.ค. 51 20:06:13 ]

 
 

ข้อความหรือรูปภาพที่ปรากฏในกระทู้ที่ท่านเห็นอยู่นี้ เกิดจากการตั้งกระทู้และถูกส่งขึ้นกระดานข่าวโดยอัตโนมัติจากบุคคลทั่วไป ซึ่ง PANTIP.COM มิได้มีส่วนร่วมรู้เห็น ตรวจสอบ หรือพิสูจน์ข้อเท็จจริงใดๆ ทั้งสิ้น หากท่านพบเห็นข้อความ หรือรูปภาพในกระทู้ที่ไม่เหมาะสม กรุณาแจ้งทีมงานทราบ เพื่อดำเนินการต่อไป



Pantip-Cafe | Pantip-TechExchange | PantipMarket.com | Chat | PanTown.com | BlogGang.com | Torakhong.org | GameRoom