ความคิดเห็นที่ 1 . . .                    ฉันหยิบทัพพีจากที่แขวน ร้อยเชือกผ่านรูที่มือจับ และห้อยมันไว้ที่หูข้างขวาของฉัน แล้วทำอย่างเดียวกันกับตะหลิว ก่อนที่จะห้อยไว้ที่หูข้างซ้าย  ฉันทำเสร็จทันเวลาพอดีกับที่เกรแฮมเสียบกุญแจที่ประตูหน้าบ้าน เลยเดินออกไปที่ห้องโถงเพื่อทักทายเขา                    "วันนี้ ทำงานเป็นยังไงบ้างคะ ที่รัก"                    เขาทำเสียงฮึดฮัด แขวนเสื้อโค้ต และเมื่อหันกลับมา จนเกือบชนฉันล้ม  เกรแฮมถึงนึกขึ้นได้ เลยจุ๊บให้หนึ่งทีตามที่เคยทำมาเป็นประจำ แบบไม่ใส่ใจไร้ความรู้สึก ตรงตำแหน่งเหนือคิ้วของฉันไปสักหนึ่งหรือสองนิ้ว                    "แย่หรือคะ" ฉันยิ้ม                    "ยุ่งวุ่นวายไปหมด"                    "ถ้ายังงั้น อาหารเย็นอร่อยๆ น่าจะช่วยให้รู้สึกดีขึ้นได้บ้างนะ"                    "ของ่ายๆ ดีกว่า ผมต้องเตรียมเอกสารสำหรับเสนองานพรุ่งนี้น่ะ"                    "งั้นก็ เอาแบบง่ายๆ ใส่ถาดไปให้เป็นไงคะ"                    "ดี" แล้วเขาก็หายเข้าไปในห้องทำงาน พร้อมกับปิดประตูตามหลัง                    ที่ชั้นสองของบ้าน มาร์กกำลังเล่นคอมพิวเตอร์อยู่เหมือนเคย                    "อยากทานอะไรพิเศษมื้อเย็นบ้างมั้ยจ๊ะ" ฉันถาม                    "พิซซ่าได้มั้ยครับแม่ ขอมันฝรั่งทอดด้วยคร้าบ" ปากพูด แต่นิ้วยังจิ้มคีย์บอร์ดไปเรื่อย ไม่มีหยุด                    "ยุ่งมากหรือไงจ๊ะ"                    "ผมมีสอบฟิสิกส์พรุ่งนี้อ่ะ"                    "แม่ช่วยอะไรได้บ้างมั้ยล่ะ"                    "กฎของเคอร์ชอฟฟ์ นี่นะแม่?"                    "งั้นก็คงไม่ไหว"                    เบคก้ากำลังหัวเราะคิกคักใส่กระบอกพูดโทรศัพท์ในห้องของเธอ                    "คะแม่?" เธอยกมือปิดกระบอกพูดไว้ เหมือนกับว่าฉันเข้าไปขัดบทสนทนาส่วนตั๊วส่วนตัวอย่างนั้นแหละ                    "มื้อเย็น...... "                    "หนูจะไปบ้านเคอร์สตี้คะ"                    "แต่ตอนนี้หนูกำลังคุยกับเคอร์สตี้อยู่นะ"                    "คือแม่อยากจะพูดว่า .....? "                    "ทำไมต้องไปบ้านเคอร์สตี้ ในเมื่อคุยกันทางโทรศัพท์มานานเกินครึ่งชั่วโมงแล้ว  เฮ้อ .... ไม่เป็นไร ลืมที่แม่พูดซะ ไม่น่าพูดให้เสียเวลาเลย" เบคก้ามีความสามารถที่จะคุยได้สามวันสามคืนโดยไม่ต้องพัก                    ฉันเดินกลับลงมาชั้นล่าง แล้วนั่งลงที่โต๊ะอาหารในครัว น้ำหนักของทัพพีและตะหลิวทำให้เริ่มเจ็บที่ใบหู ฉันเลยถอดออกทั้งคู่ แต่มันก็ได้พิสูจน์ในสิ่งที่คาดไว้แล้ว  ไม่มีใครสังเกตเห็นทัพพีกับตะหลิวห้อยโตงเตงจากหูของฉัน เพราะไม่มีใครสนใจฉันนั่นเอง ไม่มีใครสนใจอีกต่อไปแล้ว ถึงทุกคนจะรู้ว่ามีฉันอยู่ด้วยก็ตาม แต่ฉันก็เหมือนกับดวงโคมในห้องน้ำที่ร่วมกันใช้ ทั้งปิดทั้งเปิดมานานถึงสามสัปดาห์ ก่อนที่ฉันต้องประกาศให้ทุกคนรู้ว่าได้เปลี่ยนโป๊ะไฟใหม่แล้ว ตลอดเวลาที่ทุกคนใช้บริการของดวงโคมดวงนี้ ไม่มีใครนึกถึงมันสักนิด หรือจะเหลือบดูมันสักหน่อย                    อย่าเข้าใจผิด เกรแฮมไม่ใช่สามีที่เลวร้าย และเด็กๆ ก็ไม่ได้ทำตัวเกเรนอกรีตนอกรอย  ฉันรักพวกเขา และพอใจที่ได้ดูแลสมาชิกทุกคนในครอบครัว ดูแลบ้านช่องอย่างมีประสิทธิภาพ นี่เป็นสิ่งที่ฉันภาคภูมิใจตลอดมา แต่ปัญหาก็มีอยู่ว่า สมาชิกคนอื่นไม่ได้ภูมิใจไปกับฉันด้วย   อย่าว่าแต่ภูมิใจเลย ไม่มีใครสนใจสภาพของบ้าน สภาพของการอยู่การกิน ไม่ได้สนใจฉันด้วยซ้ำไป                    เจ้าสนู้ป สุนัขของเรา เอาจมูกมาถูไถกับมือฉัน พร้อมกับแกว่งหางไปมา "แกก็เหมือนกัน อย่ามาคิดว่าฉันมีหน้าที่ต้องทำอย่างนั้นอย่างนี้ให้แกเสมอนะ" ฉันทำหน้าบึ้งใส่ แต่ก็ยอมลุกขึ้นโดยดี แล้วพามันไปเดินเล่นในป่าละเมาะ พร้อมพกพาวิกฤติชีวิตวัยกลางคนของฉันไปด้วย                                       ขณะที่ออกมาจ๊อกกิ้งซึ่งทำเป็นกิจวัตรประจำวัน  เพื่อนบ้านของเรา ซาแมนต้าก็วิ่งแซงหน้าฉันไป พร้อมกับโบกมือทักทาย หล่อนเป็นคนหนึ่งที่เรียกความสนใจจากผู้คนรอบข้างได้ตลอดเวลา ไม่ใช่เพราะหล่อนอ่อนวัยกว่าฉันสิบปี หรือสวยบาดตาบาดใจหรอกนะ แต่เพราะหล่อนดูสดใสมีชีวิตชีวาเต็มไปด้วยพลังทุกท่วงท่าอิริยาบถ ฉันนึกสงสัยอยู่เหมือนกันว่า หล่อนได้มันมาจากไหน คงไม่ใช่จากการทำงานแน่ เพราะฉันก็ทำงานเหมือนกัน ถึงจะเป็นงานในร้านขายของเพื่อการกุศล ไม่ใช่งานที่ตื่นเต้นน่าสนใจสักเท่าไรก็ตาม - ลูกๆ ยังว่า มันดูน่าสลดหดหู่เสียมากกว่า - แต่ฉันชอบของฉัน เพราะรู้ว่าตัวเองกำลังทำงานการกุศล และยังช่วยพวกคนที่เกษียณอายุ และบรรดาแม่ๆ ที่แวะเวียนเข้ามาร้านของเราให้ประหยัดเงินไปได้หลายเพนนี  เมื่อสถานการณ์เป็นเช่นนี้ สิ่งที่ฉันต้องการ ก็คงไม่ใช่ทำงานด้านประชาสัมพันธ์อย่างซาแมนต้า ไม่ใช่สามีที่ร่ำรวย หรือการไม่มีลูกให้วุ่นวายกับชีวิต แต่เป็นความรู้สึกสดใสมีชีวิตชีวาต่างหากล่ะ ที่ฉันต้องการอยากได้มาก  เพราะมันจะสื่อให้คนรอบข้างได้รับรู้ว่า  ฉันยังเป็นมนุษย์ ไม่ใช่แค่หุ่นยนต์!                    แล้วจะต้องทำอย่างไรเพื่อให้เกิดความสดใสมีชีวิตชีวาบ้างล่ะ นั่นแหละคือสิ่งที่ฉันอยากรู้                    ฉันพาสนู้ปเดินเล่นได้ประมาณครึ่งชั่วโมง ก่อนจะมุ่งหน้ากลับบ้าน ซาแมนต้าก็วิ่งมาทันฉัน ก่อนที่จะค่อยๆ ชะลอฝีเท้าให้ช้าลง จนกลายเป็นเดินแทน                    "จ๊อกกิ้งสนุกมั้ยคะ" ฉันถาม                    "ขาดไม่ได้เลยค่ะ""                    "ทำให้คุณรักษารูปร่างให้ผอมสวยได้ ใช่มั้ยล่ะ"                    "มากกว่านั้นอีก มันทำให้ฉันมีพลังค่ะ"                    "พลังเหรอ?" น่าสนใจนะ                    "ซู คุณน่าจะลองมาวิ่งบ้างนะ แล้วคุณจะรู้สึกว่าตัวเองมีประสิทธิภาพเพิ่มขึ้น สามารถควบคุมสถานการณ์ต่างๆ ได้ดีขึ้น"                    "อืมมม..."                    "สิ่งแรกที่จะต้องทำก็คือ หาซื้อรองเท้าดีๆ สักคู่ ไม่ใช่สำหรับใช้ทั่วไป แต่สำหรับวิ่งอย่างเดียวน่ะ" . . . จากคุณ : 'ณวรา' - [ 6 ต.ค. 51 18:11:12 ]

ความคิดเห็นที่ 2 . . .                    เด็กหนุ่มที่เป็นพนักงานในร้านขายรองเท้ากีฬา มองหน้าอย่างสงสัยไม่แน่ใจ "สำหรับคุณหรือครับ"                    แล้วไงล่ะ ถึงฉันจะอายุสี่สิบ กล้ามเนื้อหย่อนยานตามแรงโน้มถ่วงของโลก แต่อย่างน้อยใบหน้าก็ยังเกลี้ยงเกลา ปราศจากสิวฝ้าล่ะ                    ฉันหรี่ตา "มีปัญหาหรือเปล่าคะ"                    "เอ่อ ... ไม่มีครับ"                    ฉันรู้สึกเหมือนคนปัญญาอ่อนนั่งลองรองเท้าที่เขายกมาให้ นึกสงสัยว่า ฉันควรจะใส่เดินแล้วลองกระโดดขึ้นลงไปมาหรือเปล่า แต่ไม่อยากจะถามพนักงานให้เสียฟอร์ม เลยลองกระโดดโหย่งๆ บนปลายเท้าแทนก่อนที่จะถามราคา และเมื่อได้ยินสิ่งที่เขาบอก ฉันต้องใช้ความพยายามอย่างที่สุดเพื่อบังคับตัวเองไม่ให้อ้าปากค้าง แม้แต่คู่ที่ถูกที่สุด ยังแพงกว่าที่คาดไว้เลย  "ไม่ใช่ของฟุ่มเฟือยนะ" ฉันปลอบใจตัวเอง "เป็นการลงทุนสำหรับชีวิตที่ยังเหลืออยู่ต่างหาก"                    เมื่อกลับถึงบ้าน ฉันเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นกางเกงตัวที่หลวมที่สุด ร้อยเชือกรองเท้าสวมใส่ให้เรียบร้อยก่อนที่จะมุ่งหน้าไปยังป่าละเมาะ และแน่นอนล่ะ ไม่จำเป็นต้องรีบวิ่ง ในครั้งแรกนี้ฉันไม่อยากจะทำเกินกำลัง จึงเริ่มต้นด้วยการวิ่งเหยาะๆ ไปได้ประมาณห้าสิบหลา  ก่อนที่จะเริ่มรู้สึกเหมือนมีก้อนแข็งๆ ร้อนผะผ่าวอยู่ในอก ฉันค่อยๆ วิ่งช้าลง แต่เจ้าก้อนแข็งๆ นั้น กลับขยายใหญ่ขึ้น ในไม่ช้า ฉันเกือบจะก้าวขาไม่ออก และเจ้าก้อนนั้นก็ร้อนรุ่มราวกับกองไฟที่พยายามจะหาทางออกมาจากภายในกายของฉันให้ได้ เหมือนกับเจ้าสัตว์ประหลาดในภาพยนตร์เรื่อง เอเลี่ยนทีเดียว                    ฉันลากขาเดินจนต้องหยุด แล้วเอนตัวพิงกับต้นไม้ โน้มตัวลง หอบเสียงดังจนฟังน่าเกลียด  ถ้าจ๊อกกิ้งคือกุญแจที่จะไขไปสู่การความสำเร็จให้ผู้อื่นหันมาสนใจเราบ้าง มันคงต้องใช้เวลานานกว่าที่คิดไว้แน่ ตอนนี้ สิ่งที่เหมาะสมกับฉันที่สุดก็คือ บ้านเท่านั้น                    บางที อาจเป็นเพราะขาที่ไร้เรี่ยวแรงจนสั่นนิดๆ หรืออาจเป็นเพราะมีเหงื่อไหลเข้าตา จนทำให้มองไม่เห็นทาง หรือจะเป็นเพราะสาเหตุอะไร ก็ช่างเถอะ แต่เท้าฉันสะดุดเข้ากับรากไม้ ป่าทั้งป่าหมุนติ้ว พร้อมกับได้ยินเสียงดังกร๊อบที่ฟังไม่สู้ดี  แล้วแผ่นดินก็ไหวนิดๆ ขณะที่ฉันล้มลง                    "โชคดีที่ซาแมนต้าวิ่งผ่านมา" ฉันเล่าให้เกรแฮมฟังหลังเกิดเหตุ ขณะที่เขากำลังช่วยพยุงให้เข้าไปในบ้าน แล้วจัดวางขาที่ใส่เฝือกให้พักบนเก้าอี้เตี้ยๆ ที่มีเบาะรอง  ตอนนี้ ฉันได้ย้ายลงจากชั้นบนบ้านมาตั้งแคมป์นอนในห้องรับแขกแล้ว                    "มื้อเย็น ขออะไรก็ได้ที่ใส่ถาดแล้วทานง่ายๆ ก็พอแล้วค่ะ" ฉันบอกเกรแฮม                    "แต่ในตู้เย็น ...... "                    "...... มันไม่มีอะไรเหลือเลย ฉันทราบค่ะ  คุณไปที่ร้านซุปเปอร์ฯ ตรงสี่แยกไฟแดงนะ ที่นั่นจะขายของถูกที่สุด"                    ฉันหันไปเปิดทีวี "จะเอาอะไรหรือจ๊ะ มาร์ก ชุดพละเหรอ? แม่ว่ามันยังอยู่ในตะกร้าผ้าจ้ะ  คู่มือใช้เครื่องซักผ้า อยู่ในตู้นั้นแหละ"                    และขณะที่กำลังพูดโทรศัพท์อยู่ เบคก้าก็วิ่งเข้ามา                    "มีอะไรจ๊ะ" ฉันถาม เอามือปิดกระบอกพูด "เบคก้า! สงบสติหน่อย พูดช้าๆ ก็ได้  สนู้ปอ้วกอีกแล้วเหรอ  คงไปแทะกระดูกเก่าๆ ขึ้นรา ที่มันชอบไปขุดขึ้นมาล่ะสิ  เฮ้อ..ถ้างั้น ไม้ถูพื้นกับถังน้ำเก็บอยู่ในตู้สูงๆ ใบนั้นนะ แล้วพอทำความสะอาดพื้นเสร็จ หนูก็ต้องพามันไปเดินเล่นเสียหน่อย  ใช่เลยจ้ะ แม่พนันได้ว่า หนูต้องอดดูละครเรื่องอีสต์เอ็นเดอร์แน่ แต่ไม่เป็นไร แม่จะเล่าให้ฟังก็แล้วกัน"                    ฉันยกมือออกจากกระบอกพูด "ขอโทษนะคะ ซาแมนต้า ต้องจัดการเรื่องในบ้านนิดๆ หน่อยๆ น่ะ...... ขอบคุณมาก ที่เสนอจะช่วย แต่ ......" ฉันยิ้มให้กับตัวเอง "ฉันคิดว่า เราคงทำกันเองได้ค่ะ"                    ฉันเพิ่งค้นพบสิ่งหนึ่งที่ทำให้รู้สึกเพลิดเพลินมีความสุข  การที่จะเรียกร้องให้ผู้อื่นสนใจเราบ้างนั้น มันไม่เกี่ยวกับสิ่งที่เราทำเสมอไป  บางครั้งมันอาจเป็นเพราะ เราไม่ทำอะไรเลยต่างหาก .............                                   ~~~~~~~~~~~~~~~ (:  จบ :) ~~~~~~~~~~~~~~~                                        แปลและเรียบเรียงจาก แด'ส อะ เพอร์ซัน อิน เฮีย -เลสลีย์ เอมส . . . จากคุณ : 'ณวรา' - [ 6 ต.ค. 51 18:25:44 ]

ความคิดเห็นที่ 3 สวัสดีค่ะ ยังจำกันได้มั้ยคะ เรื่องนี้ ถ้าอ่านแล้ว อยากจะเอาเทคนิคไปลองใช้ - ได้ผลประการใด ช่วยส่งข่าวด้วย - พลีสสสสส ดูสิว่า ผลออกมาจะเหมือนกันหรือเปล่า ตอนนี้ ได้ย้ายเว็บของตัวเองไปบ้านใหม่แล้วค่ะ และเว็บนี้ ก็ปราศจากโฆษณาด้วย.. (หามานานพอสมควร) อัพเรื่องสั้นไปสองเรื่องที่เว็บใหม่ ขอเชิญชวนไปอ่านค่ะ ไปนะคะ.. นะคะ..   (เข้าเว็บเดิม จะมีที่อยู่เว็บใหม่) จากคุณ : 'ณวรา' - [ 6 ต.ค. 51 18:32:51 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ฮาโหล หายไปนานเลยนะคะ ตอนแรกยังงงๆ ว่าเอาทัพพีมาแขวนทำไม เออ บทคนจะไม่สนใจก็ไม่สนจริงๆ เนอะ แต่ว่า เอาลิงก์เรื่องใหม่มาลงที่นี่กว่าน้า ส่งหลังไมค์ก็ได้ค่ะ (คือจำของเดิมไม่ได้ แหะๆ) จากคุณ : scottie - [ 6 ต.ค. 51 20:00:01 ]

ความคิดเห็นที่ 5 หายไปนานเลยนะคะ แต่ยังแปลได้สนุกเหมือนเดิมค่ะ แต่วิธีนี้เข้าท่าเลยทีเดียว แอบสะใจด้วย เอาลิงค์มาลงที่นี่ด้วยได้มั้ยคะ เจอไวรัสเลยต้องลงวินโดว์ใหม่ ที่แอดเฟเวอร์ริทไว้หายไปหมดแล้วค่ะ จากคุณ : มด - [ 6 ต.ค. 51 20:38:14 A:81.111.61.49 X: TicketID:175963 ]

ความคิดเห็นที่ 6 คุณ scottie & คุณมด - ขอบคุณค่าที่เข้ามาทักทายกัน หายไปรับจ๊อบค่ะ พอว่างปุ๊บ ก็รีบอัพเว็บตัวเอง แล้วก็มาแปะเรื่องใหม่ที่ ถนนฯ นี้ทันที กำลังลงมือแปลเรื่องสั้นใหม่อีกเรื่อง เสร็จเมื่อไร จะแปะอย่างไม่รอช้า .. เว็บบ้านใหม่อยู่ที่นี่ค่ะ ้http://naawara.110mb.com จากคุณ : 'ณวรา' - [ วันเกิด PANTIP.COM 00:30:56 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ว้าย.. เพิ่งเห็นว่าเป็นวันเกิดของพันทิป สุขสันต์วันเกิดค่ะ PANTIP.COM ขอให้ครองตำแหน่งขวัญใจนักท่องเว็บไทยตลอดไปนะคะ และขอขอบคุณเจ้าหน้าที่ทุกคนที่ทำงานหนักตลอดมา เพื่อให้เว็บนี้ได้เจริญเติบโตมาจนถึงวันนี้ และตลอดไป จากคุณ : 'ณวรา' - [ วันเกิด PANTIP.COM 00:37:08 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ไม่เห็นเอาเรื่องมาลงตั้งนานแล้ว ดีใจที่เอามาปะ เคยเข้าเวบเก่าหนนึงแล้วเข้าไม่ได้ ไม่ใช่สิ เข้าแล้วเจอแต่โฆษณา หาอะไรอย่างอื่นไม่เจอเลย ต้องเข้าไปเยี่ยมบ้านใหม่ซะแล้ว จากคุณ : Canossa - [ วันเกิด PANTIP.COM 12:44:46 ]

ความคิดเห็นที่ 9 คุณ Canossa - ยังไง ก็คงไม่หายไปจากถนนฯ แน่ค่ะ แต่อาจจะห่างไปบ้าง เพราะติดพันงานอื่น ขอบคุณค่ะ ที่ยังติดตามอ่านกันอยู่ จากคุณ : 'ณวรา' - [ วันออกพรรษา 11:21:13 ]