ความคิดเห็นที่ 1 “ต่ออาจจะแกล้งทำเป็นสลบก็ได้” พันโทสุกิจแย้ง รอยยิ้มที่ปรากฏอยู่บนริมฝีปากของนายร้อยตำรวจตรีวูบหาย น้ำเสียงและสายตาระหว่างส่งสารสู่คนที่กำลังรอคำตอบเครียดขรึมขึ้นทันตา   “สำหรับคนทั่วไปอย่างเราอาจแยกระหว่างคนที่แกล้งสลบกับสลบไปจริง ๆ ไม่ได้ แต่ผมไม่คิดว่า หมอแยกแยะอาการป่วยจริงกับเท็จไม่ออกในกรณีนี้” เขาบอก “แล้วยังมีเหตุผลอื่นอีกที่ทำให้ผมให้น้ำหนักเรื่องที่ต่ออาจเป็นคนร้ายน้อยกว่าด้วย...” ชายหนุ่มเว้นจังหวะนิดหนึ่ง สังเกตอาการของคู่สนทนา จึงค่อยกล่าวต่อไป “นอกจากเรื่องที่คุณนิกษ์นัดพี่เต้นกับผมว่าจะชวนต่อมาทานข้าวเย็นด้วยกัน ภาพบนสกรีนเซฟเวอร์ที่แสดงให้เห็นว่าทั้งสองคนมีสัมพันธภาพที่ดีต่อกันแล้ว คอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊กที่เปิดทิ้งเอาไว้ยังเป็นอีกจุดหนึ่งที่ทำให้ผมแปลกใจ” “ตอนแรก ผมคิดว่า ต่ออาจจะเซฟข้อมูลบางอย่างออกจากคอมพิวเตอร์มาให้ผมดู แต่อีกทางหนึ่ง การเอาโน้ตบุ๊กส่วนตัวไปด้วยน่าจะสะดวกและปลอดภัยกว่า เพราะอย่างน้อย ถ้าผมไม่ได้เอาโน้ตบุ๊กส่วนตัวมาด้วย เราก็ยังสามารถดูข้อมูลจากโน้ตบุ๊กของเขาได้” “ถ้าคิดในแง่ร้ายที่สุด คนร้ายอาจเป็นคนที่เปิดคอมพิวเตอร์ที่ต่อเสียบชาร์จไว้ที่โต๊ะทำงาน เพื่อดึงข้อมูลไป หรือลบเอาข้อมูลที่เป็นผลเสียกับตัวเองออกไปก็เป็นได้...” “แต่ผู้หมวดเพิ่งบอกผมว่า คนร้ายไม่รู้ว่าดาบมีฉนวนไฟฟ้า และไม่กล้าเสี่ยง เพราะรู้ว่าตัวเองอาจถูกไฟฟ้าช็อตตามต่อไปด้วย” ผู้จัดการทีมโต้ทันควัน ประณตพยักหน้ารับอย่างใจเย็น “ใช่ครับ... เขาอาจจะไม่ทำ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะทำไม่ได้เลย แค่สับคัทเอาท์ลงเพื่อตัดกระแสไฟฟ้าแล้วเปิดใหม่มันก็ไม่ได้ยากเย็นอะไร และใช้เวลาไม่นานเลยไม่ใช่หรือครับ” “อีกเหตุผลหนึ่งที่ทำให้ผมคิดว่า ต่ออาจไม่ใช่คนร้ายในคดีนี้ คือ การจัดฉากปรักปรำคนอื่นมันเสี่ยงเกินไป โดยเฉพาะเมื่อเราไม่รู้ว่าจะมีคนเข้ามาในห้องตอนไหน ถ้ามาถึงก่อนที่เรายังไม่ทันแกล้งสลบจะทำยังไง หรือถ้ามาถึงช้ามาก เราจะแกล้งนอนสลบอยู่อย่างนั้นไปตลอดจนกว่าจะมีคนมาพบเลยอย่างนั้นหรือ แล้วถ้าคนเข้ามาในห้องแล้วพบว่า คุณนิกษ์ยังไม่ตายและมีโอกาสรอด สิ่งที่ทำไปคงสูญเปล่าทั้งหมด ซึ่งจุดนี้ เป็นเรื่องที่คำนวณให้แน่นอนได้ยากมาก” “พูดแบบนี้ คุณสงสัยว่าผมเป็นคนร้ายใช่ไหม ผู้หมวด” พันโทสุกิจขยับจะรูดแขนเสื้อวอร์มที่สวมอยู่ขึ้น แต่แล้วก็ทิ้งมือข้างนั้นลง และกำหมัดแน่น “ผมยอมรับว่า ผมไม่รู้อะไรเกี่ยวกับไอ้กีฬาบ้าบอนี่เลยสักอย่างเดียว แล้วก็ยอมรับด้วยว่า ผมเข้าไปคุยกับต่อก่อนที่นิกษ์จะเข้าไปที่ห้องพักจริง แต่ผมจะบอกให้นะว่า ผมไม่เกี่ยวกับเรื่องนี้ คดีนี้ ไอ้เด็กเวรสองคนนั่นมันทะเลาะกันเอง ต่อเป็นคนทำร้ายนิกษ์ แล้วก็จัดฉากเพื่อใส่ร้ายผมแน่ ๆ ... ผมไม่รู้อะไรทั้งนั้น ทั้งเรื่องเงินที่พวกมันหาว่าผมยักยอก ค้างจ่าย หลักฐานอะไรที่มีอยู่ในคอมพ์มันสร้างขึ้นเอง เพราะไม่พอใจอยากได้เงินมาก ๆ น่ะสิ” เห็นได้ชัดว่า เขากำลังพยายามกดความขุ่นเคืองเอาไว้ไม่ให้เผลอตัวตะโกนถามคนตรงหน้าออกไป หากมือที่กุมด้ามดาบไว้กลับแกว่งวาดไปมาตามภาษาท่าทางระหว่างพูดโดยที่คนถือเองก็ไม่รู้ตัว “ผมนับถือเลยนะว่า คุณเป็นตำรวจที่เก่ง มีเทคนิคการจับแพะที่มีเหตุมีผลน่าฟัง ปั่นหัวคนจนอาจหลุดปากรับสารภาพในสิ่งที่คุณยัดเยียดให้เชื่อว่าเขาเป็นคนทำได้แนบเนียนมาก แต่คุณจะมีอนาคตในการงานมากกว่านี้ ถ้าหัดจำเรื่องที่ตัวเองปั้นขึ้นมาและรู้จักใช้หัวคิดมากกว่าที่เป็นอยู่สักหน่อย” “ผมแทบไม่เคยแตะดาบพวกนี้เลย ใช้ไม่เป็น แล้วจะใช้มันแทงใครได้ยังไง” เขากล่าวพลางสืบเท้าไปข้างหน้า “ไหนคุณลองบอกผมมาหน่อยซิว่า ถ้าไม่ใช่ต่อทำ ใครมันจะทำ” กิริยาดังกล่าวทำให้ชายหนุ่มร่างสูงสะดุ้ง ก้าวถอยหลังโดยอัตโนมัติ หากเก็บอาการเอาไว้ได้ในทันที ตระหนักดีว่า นี่ไม่ใช่เวลาสำหรับการห้ามปรามหรือขัดคอ หรือแม้กระทั่งบอกกล่าวความจริงบางประการที่เหลืออยู่อีกข้อหนึ่ง ซึ่งเขาเคยบอกไปแล้วแต่ต้น ทว่าคนที่อยู่ตรงหน้าเขาในยามนี้ คงลืมไปแล้ว เขาค่อย ๆ ยกมือทั้งสองขึ้นช้า ๆ คล้ายเป็นสัญญาณบอกอีกฝ่ายว่ายอมแพ้ หากจับตาทุกการเคลื่อนไหวของอีกฝ่าย ระมัดระวังตัวเองให้มาก และเตรียมพร้อมรับการจู่โจมที่อาจเกิดขึ้นไปพร้อมกัน   ตำแหน่งที่เขาจอดรถเอาไว้ เป็นบริเวณลานจอดรถหลังอาคารผู้ป่วยพิเศษซึ่งมีต้นมะฮอกกานีสูงใหญ่ปลูกไว้เป็นแนวกั้น เพื่อให้ร่มเงารวมถึงพรางสายตาคนที่อยู่ในอาคารตรงข้ามและในลานจอดไม่ให้มองเข้าไปในห้องได้ถนัดนัก จุดที่พวกเขายืนอยู่เป็นมุมอับที่พุ่มใบของต้นไม้ยื่นออกมาบังไม่ได้คนที่อยู่บนอาคารมองลงมาเห็น และที่ร้ายที่สุด คือ รถจี๊ปแคริบเบียนคู่ชีวิตของเขาได้กลายเป็นฉากกำบัง และกำแพงขวางไม่ได้เขาขยับหนีไปเสียเอง ที่จริง เขาไม่ใช่ผู้กำหนดหมากกระดานนี้ตั้งแต่ต้น ทว่าเขาเลือกที่จะเล่นไปตามเกมที่อีกฝ่ายกำหนดขึ้นโดยการเสนอตัวติดตามเขามาที่โรงพยาบาล สอบถามทุกอย่างที่เขารู้เกี่ยวกับเรื่องที่นิกษ์อยากพูดคุยกับเขา แม้จะบอกอุเทนว่า เขาไม่มีวันปล่อยให้พันโทสุกิจหลุดมือไป แต่นั่นก็เป็นเพียงคำกล่าวที่เอ่ยเพื่อไม่ให้รุ่นพี่ของเขาไม่สบายใจเท่านั้น เพราะทุกอย่างที่เกิดขึ้นเป็นไปในทางตรงกันข้าม การเสี่ยงเดินตามเกมของเสนาธิการทหารที่อาวุโสกว่า ประสบการณ์มากกว่าไม่ใช่ความคิดที่ดี และอาจเป็นการตัดสินใจที่ผิดด้วยซ้ำไป แต่อย่างไรก็ตาม สิ่งที่เกิดขึ้นก็ช่วยยืนยันว่า การตัดสินใจฝากคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊กของธนัตถ์ไว้ที่ตำรวจเจ้าของคดีน่าจะเป็นความคิดที่ถูกต้องแล้ว ทั้งอุเทนและนิกษ์ไม่เคยพูดกับเขาว่าหลักฐานที่มีอยู่ในมือ คือ สิ่งใด และอยู่ที่ไหน พยานหลักฐานเกี่ยวกับการยักยอกเงินสมาคมฟันดาบล้วนเป็นสิ่งที่เขาคาดเห็นเอาจากพยานแวดล้อมอื่น ๆ ว่า ควรจะมี และควรจะอยู่ที่ไหนเท่านั้น แต่นี่ คนที่พยายามปฏิเสธความเกี่ยวข้องมาตลอดกลับเป็นคนยืนยันเสียเองว่า มีพยานหลักฐานทางการเงินเหล่านั้นอยู่ในคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊ก “ผมขอเอาแว่นตาขึ้นไปให้พี่เต้น ไปเอาสำเนาใบชันสูตรที่หมออิน แล้วผมจะพาเสธ. ไปส่งที่แฟลต และจะถือว่าเมื่อครู่นี้ ผมไม่ได้พูดเรื่องข้อสงสัยและข้อสันนิษฐานต่าง ๆ เกี่ยวกับคดีที่เกิดขึ้นกับเสธ. ตกลงไหมครับ” เขายื่นข้อต่อรอง “ดี... ถ้ามีคนถาม ผู้หมวดจำเอาด้วยไว้ว่า ผมไม่ใช่ และไม่ได้ทำ คนที่แทงนิกษ์บาดเจ็บ คือ ต่อ” ผู้จัดการทีมฟันดาบทำเสียงหึในลำคอ “ผู้หมวดเป็นคนที่รู้เรื่องดาบดีไม่แพ้พวกเต้นหรืออาจารย์พิชิต และคำพูดของผู้หมวดที่บอกกับพวกตำรวจด้วยกัน น่าเชื่อถือมากกว่าคำพูดของพวกนั้นแน่” เขายิ้มน้อย ๆ ให้ผู้อ่อนวัยกว่า “ผู้หมวดกล้าสาบานกับผมไหมว่า ผู้หมวดจะทำอย่างที่ตัวเองพูด และทำตามที่ผม ‘ขอร้อง’ ทุกอย่าง... ไม่ให้เรื่องที่เราคุยกันที่นี่หลุดไปถึงหูคนอื่น ไม่ว่าจะเป็นตำรวจ หรือใครก็ตาม เพราะเราไม่เคยพูดอะไรกันถึงเรื่องนี้เลย” ไม่ทันที่คนฟังจะเอ่ยตอบอย่างใดกลับไป เสียงหนึ่งที่คุ้นเคยก็ดังขึ้นมาจากทางด้านหลัง “ณต คุยธุระเสร็จแล้วหรือยัง ผู้กองวิชาญรออยู่ เขาอยากคุยกับณต แล้วก็เสธ. สุกิจด้วย” และในวินาทีที่เขาหันหลังกลับไปตามเสียงเรียกนั้น อินทุอรก็อุทานออกมาด้วยความตกใจ แทบจะพร้อมกับเวลาที่พันโทสุกิจแทงดาบในมือใส่ตัวของประณตเต็มแรง “ให้ตำรวจมาดักฟังตั้งแต่แรกแล้วใช่ไหม เล่นสกปรกนี่หว่า” แม้แรงปะทะทำให้ชายหนุ่มเซถอยไปชนกับตัวรถ แต่ทว่าใบดาบที่เคยเหยียดตรงกลับโค้งงอไปตามแรงกดของฝ่ายจู่โจม ปลายดาบที่กระทบร่างกายจึงไม่สามารถแทงทะลุผ่านผิวเนื้อเข้าไปได้ ผู้จัดการทีมฟันดาบตะลึงงัน ปล่อยดาบที่ถืออยู่ร่วงลงกระทบพื้น เป็นโอกาสให้นายตำรวจหนุ่มเข้ารวบตัวเขาไว้ และในจังหวะนั้นเอง แขนเสื้อวอร์มที่เขาสวมอยู่ก็ร่นขึ้น เผยให้เห็นรอยข่วนเป็นทางยาว... (มีต่อค่ะ) จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ วันเกิด PANTIP.COM 02:41:43 ]

ความคิดเห็นที่ 2 “เรียบร้อยแล้วละ” อินทุอรยื่นเสื้อส่งให้เพื่อนหลังตรวจดูอาการบาดเจ็บและทำความสะอาดบาดแผลที่เกิดขึ้นกับเขาเพื่อความแน่ใจ แม้เขาจะยืนยันว่า ไม่ได้เป็นอะไรมาก และบาดแผลบนร่างกายก็เล็กน้อยเสียจนไม่น่าเชื่อว่าจะเกิดขึ้นจากสิ่งที่ขึ้นชื่อว่า ‘ดาบ’ จริงดังว่า ร่อยรอยการถูกทำร้ายบนร่างกายของชายหนุ่มมีเพียงรอยถลอก มีเลือดซึมเล็กน้อย เพราะถูกเหล็กปลายดาบครูด และจ้ำสีแดงเข้มปรากฏอยู่เหนืออกในบริเวณที่รับแรงประทะ ซึ่งอยู่ไม่ห่างจากรอยช้ำเดิมที่เขาบอกว่าเกิดขึ้นจากฝีมือของนิกษ์ระหว่างการซ้อมมากนัก หากร่องรอยแรกดูรุนแรงกว่าบ้าง เพราะเกิดขึ้นเมื่อเขาไม่ได้สวมเครื่องป้องกันใด ๆ ทั้งสิ้น หากไม่รู้มาก่อนว่า ดาบที่ใช้สำหรับแข่งขันกีฬาฟันดาบสากลไม่มีคม เธอคงนึกว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเป็นปาฏิหาริย์ และคงจะมึนงงจนแทบทำอะไรไม่ถูก อย่างไรก็ตาม ดูเหมือนว่าดาบที่ไร้คมเพราะมิได้ถูกสร้างขึ้นเพื่อทำร้ายใครกลับส่งผลสนองคืนสู่ผู้ที่ใช้มันอย่างผิดวัตถุประสงค์สาหัสกว่าที่เจ้าตัวจะคาดคิด นี่กระมัง ที่เป็นดังโคลงของศรีปราชญ์ว่า ‘เราบ่ผิดท่านมล้าง ดาบนั้นคืนสนอง’... “เราไม่น่าเข้าไปเรียกณตตอนนั้นเลย... เราเพิ่งไปถึง และไม่ได้ยินด้วยซ้ำว่า ณตกำลังคุยเรื่องอะไร” ประณตดึงชายเสื้อลงมาและจัดให้เข้าที่ ก่อนถอนใจยาว “ไม่เป็นไรหรอก อิน... เราต้องขอบใจอินมากกว่าที่มาได้จังหวะพอดี ไม่งั้น เราคงต้องคิดวิธีเอาตัวรอดอีกหลายตลบ แล้วถ้าพูดอย่างไม่เข้าข้างตัวเองเลยละก็ สมควรแล้ว ที่เราจะโดนซะบ้าง เพราะเราประมาทเกินไปจนปล่อยให้คนอื่นเอาดาบของเราแทงตัวเราเองได้ แถมยังมีส่วนผิดที่ไปพูดให้เขาเข้าใจผิด แล้วยังไปกดดันเขาด้วย” “ณตห้าวขึ้นเยอะเลยนะ...” เธอออกปาก “จะพูดว่า ‘ห่าม’ ก็ไม่ผิดหรอก... เพราะเราก็รู้สึกว่า เราเปลี่ยนไปจากเดิมค่อนข้างมาก จนบางทีเราก็กลัวสิ่งที่เราเป็นอยู่เหมือนกัน” แม้จะหัวเราะคล้ายเรื่องดังกล่าวเป็นเรื่องที่พูดขึ้นเล่น ๆ หากแววกังวลในดวงตาของเขาบอกว่า นี่เป็นปัญหาที่เขาเองก็ไม่ชอบ และอยากจัดการให้ได้ “แต่ณตก็ยังเป็นเพื่อนที่น่ารักคนเดิมของเราไม่เคยเปลี่ยน” หญิงสาวยิ้มให้ และตบบ่าชายหนุ่มเบา ๆ เพื่อปลอบใจ “อย่าคิดมากเลย เรารู้ว่าณตจัดการทุกอย่างได้สบายมาก เชื่อสิ ออกไปคุยกับผู้กองวิชาญดีกว่า” คำพูดของเธอทำให้เขายิ้มออก จับมือที่เธอยื่นส่งให้ ลุกขึ้นยืน และออกไปยังจุดที่พนักงานสอบสวนเจ้าของคดีรอพบอยู่ “ณตจะไม่เอาเรื่องที่เสธ. ทำร้ายณตจริง ๆ เหรอ” เธออดถามไม่ได้เมื่อนึกถึงคนที่ตกอยู่ภายใต้การควบคุมของเจ้าหน้าที่ตำรวจ เขาส่ายหน้า “ไม่ละ ที่เขาทำกับเรามันเล็กน้อยมาก เพราะเราไม่ได้คุยกับเขาในฐานะเจ้าพนักงาน มีโทษปรับแค่ไม่กี่ร้อย ถ้าเขาไม่ยอมรับก็ต้องสั่งฟ้องอีก เปลืองกระดาษทำสำนวนเปล่า ๆ ให้เจ้าของคดีเอาเวลาตรงนี้ไปทุ่มกับคดีของคุณนิกษ์กับน้องต่อให้เต็มที่จะดีกว่า” “พูดตามตรงนะ อิน ว่าเราสงสัย เสธ. สุกิจมากที่สุด สงสัยมาตั้งแต่ต้น ไม่ว่าจะเป็นเรื่องของฐานที่อยู่ แรงจูงใจ และเหตุผลอื่น ๆ เช่น ความรู้เรื่องดาบที่น้อยกว่าทุกคนที่อยู่ในที่นั้น แถมยังเป็นคนที่ต่อจะเปิดรับให้เข้าไปในห้องโดยไม่มีข้อกังขาเลย มันชี้ไปทางเขาทั้งนั้น แต่เราไม่ได้ตั้งใจจะกล่าวหาเขาหรอก” ประณตบอก “เราแค่อยากรู้ว่าความจริงเป็นยังไง ถึงเขาปฏิเสธกับเราว่า เขาไม่ได้ทำ แต่คำปฏิเสธของเขาก็ไม่มีความหมายอะไร เพราะคนที่ทำคดีไม่ใช่เรา ถึงยังไงตำรวจเจ้าของคดีเขาก็ต้องสืบหาความจริงจนได้” “แล้วเหตุผลที่ณตตัดสินใจตัดชื่อต่อออกจากรายชื่อผู้ต้องสงสัยล่ะ... นอกจากเรื่องแรงจูงใจที่น้อยเกินไป และอาการบาดเจ็บที่ศีรษะแล้ว ยังมีอะไรอย่างอื่นอีกไหม” มีเสียงอืมรับจากคนที่เธอถาม “คนที่ตรวจสอบบัญชีรายรับรายจ่ายของสมาคมให้นิกษ์ คือ ต่อ ดังนั้นเขาจึงมีส่วนรับรู้ถึงความไม่ชอบมาพากลเรื่องเงินของสมาคมฯ ด้วย การที่เขาจะมาทานข้าวกับเรากับคุณนิกษ์ที่ตั้งใจจะคุยเรื่องนี้กับเรา ก็แสดงว่า เขาเป็นพวกเดียวกับคุณนิกษ์ และไม่น่าจะทะเลาะกัน เพราะคำพูดประชดประชัน จนถึงขั้นลงไม้ลงมือกันหรอก” “เรารู้สึกว่าการทำตัวเองให้เป็นเหยื่อแล้วโยนความผิดให้คนอื่นตกเป็นผู้ต้องสงสัย มันเสี่ยงเกินไป ซับซ้อนเกินไป เขาไม่น่าทำให้มันเป็นเรื่องยุ่งยากมากมายขนาดนั้น และไม่ใช่วิสัยของคนเป็นนักกีฬาโดยสายเลือดอย่างต่อที่เคยใช้วิธีคุยกันตัวต่อตัว หรือซัดกันตัวต่อตัวกับคุณนิกษ์มาก่อนหน้านี้เลย” “แล้วณตคิดว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในห้องพักที่แฟลตมันควรจะเป็นยังไง” เพื่อนสมัยเรียนของเธอนิ่งคิดพักหนึ่ง “เราเดาว่า ต่อกับเสธ. ไปที่ห้องพัก แล้วเสธ. อาจจะถามต่อเรื่องที่เราจะไปคุยกัน และคงมีปากเสียงกัน หรือแย่งอะไรกันสักอย่างจนเกิดการต่อสู้กัน อย่างที่เราเห็นร่องรอยบนตัวของต่อกับเสธ.  กับสภาพห้องที่เป็นอยู่ เสธ. อาจผลักต่อล้ม หรือต่ออาจลื่นล้มหัวฟาดพื้นไปเองก็ได้” “จากนั้น คุณนิกษ์ก็คงมาถึงห้องตอนที่เสธ. ถือโอกาสที่ต่อหมดสติเปิดคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊กของต่อเพื่อดูข้อมูลพอดี ซึ่งตรงนี้เราไม่แน่ใจว่าเขามีปากเสียงอะไรกันหรือเปล่า แต่เสธ. เองก็เป็นทหาร มีทักษะในการต่อสู้และน่าจะรู้จุดตายของคนพอสมควร แต่ที่สุดแล้ว เสธ. สุกิจคงหยิบเอาไขควงอันใดอันหนึ่งที่วางอยู่บนโต๊ะ แทงคุณนิกษ์เข้าโดยที่คุณนิกษ์ไม่ทันตั้งตัว ทำนองเดียวกับที่เขาทำกับเรา” “ที่จริง แผลถูกแทงแค่นั้น ไม่ทำให้หมดสติได้ทันที คงฉวยโอกาสเล่นงานคุณนิกษ์ซ้ำจนสลบไป แล้วจัดฉากให้ดูเหมือนว่าต่อกับคุณนิกษ์ทะเลาะกัน ทำร้ายกัน จนมีฝ่ายหนึ่งบาดเจ็บและอีกฝ่ายฆ่าตัวตาย โดยเอาเลือดที่เปื้อนอาวุธที่ใช้ทำร้ายคุณนิกษ์ทาลงไปบนดาบเอเป้ของคุณนิกษ์ แล้วยัดดาบใส่มือต่อ อาศัยกระแสไฟฟ้าฆ่าเขาเพื่อปิดปาก” แพทย์สาวพยักหน้าช้า ๆ นึกตามที่เขาลองวาดผ่านคำพูด “แต่การทิ้งห้องมาทั้งที่ยังไม่แน่ใจว่า คุณนิกษ์ตายหรือยังก็เสี่ยงมากเหมือนกันนะ” “พี่เต้นอาจจะเป็นคนไล่เขาออกจากห้องก็ได้” เขาหัวเราะเบา ๆ และขยายความให้คนที่เดินมาด้วยกันซึ่งเริ่มทำหน้างงฟัง “เราขอให้พี่เต้นโทรศัพท์หาเสธ. สุกิจน่ะ... แล้วคงเป็นตอนนั้นแหละที่ ทำให้เสธ. ระแวงว่า พี่เต้นกับเรากำลังจะขึ้นไปที่ห้องพักของคุณนิกษ์กับต่อ เขาเลยต้องรีบหยิบเอาอาวุธกับชุดไขควงทั้งกล่องออกจากห้องทั้งที่อะไรหลายอย่างยังไม่เรียบร้อยดี” คำอธิบายของเขาทำให้เธอต้องหัวเราะไปกับเขาด้วย “ถ้าพี่เต้นรู้ว่าตัวเองเป็นคนช่วยให้คุณนิกษ์รอดตายคงดีใจแย่เลย ส่วนณตเองก็เถอะ ถ้าไม่บอกว่าเป็นตำรวจ เราต้องนึกว่าณตเป็นหมอดูแน่ ๆ อะไรจะกะเวลาได้เหมาะเจาะขนาดนั้น” “บังเอิญมากกว่าน่ะ” ว่าแล้ว เขาก็ยิ้มเขิน ๆ กับข้อสันนิษฐานที่บรรยายออกมาเป็นฉาก ๆ ของตนเอง “ไม่รู้ว่า ที่พูดมายาวยืดนี่เป็นความคิดที่ถูกหรือเปล่านะ...” “ไม่รู้ว่าถูกหรือเปล่า แต่ก็เป็นไปได้ละนะ” อินทุอรว่า อดยิ้มขันกิริยาของเพื่อนเก่าไม่ได้ และนี่คือ ภาพแสนคุ้นเคยประณตที่เธอรู้จักมาตลอดระยะเวลาหลายปีที่ล่วงมา “ไม่รู้ว่าถูกหรือเปล่า แต่ก็เป็นไปได้ละนะ” อินทุอรว่า ยิ้มขันกิริยาของเพื่อนเก่า และนี่คือ ภาพแสนคุ้นเคยประณตที่เธอรู้จักมาตลอดระยะเวลาหลายปีที่ล่วงมา “อยากรู้จังว่า ถ้าณตต้องสาบานตามที่เสธ. ให้สาบานจริง ๆ ณตจะทำยังไง” “คงต้องยอมตาย ยอมล่มจมไปตามคำสาบานที่ให้ไว้กับเขานั่นละ...” นายตำรวจหนุ่มว่าพลางถอนใจ “เราบิดเบือนความจริงเพื่อทำร้ายคนบริสุทธิ์ไม่ได้หรอก และถึงเราจะโกหก แต่คำพูดของเราก็ไม่มีทางที่จะมีน้ำหนักเท่ากับคำพูดของผู้เสียหายอย่างต่อ หรือคุณนิกษ์ได้หรอก...” ปลายประโยคที่ขาดหายไปของเขาถูกเติมเต็มด้วยคำพูดของหญิงสาวข้างตัว “ถ้าคุณนิกษ์ผ่านคืนนี้ไปได้...” ขณะจะเอ่ยปากรับคำออกไป คำคำหนึ่งกลับแวบผ่านเข้ามาในความคิด... บางที Nix อาจจะไม่ได้มีค่าแค่ศูนย์ เพราะหากเติมตัวอักษรเพียงไม่กี่ตัวลงไปด้านหน้าความหมายของชื่อนี้ก็จะพลิกเปลี่ยนไปในทิศทางที่ดีอย่างเหลือเชื่อ แม้ไม่อยากยึดถือลางสังหรณ์ที่ดูเลื่อนลอยมากนัก แต่คงไม่ผิด หากจะลองเชื่อดูสักครั้ง “เขาต้องผ่านคืนนี้ไปได้” (มีต่ออีกนิดนะคะ) แก้ไขเมื่อ 07 ต.ค. 51 09:15:32 จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ วันเกิด PANTIP.COM 02:42:11 ]

ความคิดเห็นที่ 3 บทส่งท้าย เสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์มือถือที่ดังขึ้นทำให้ชายหนุ่มในเครื่องแบบตำรวจที่กำลังล็อกประตูห้องทิ้งกุญแจ คว้าโทรศัพท์ในกระเป๋าแจ็คเก็ตออกมากดปุ่มรับสายทันที ถึงจะเชื่อมั่น เช่นเดียวกับที่บอกรุ่นพี่ของตนไปว่า คนที่ได้รับบาดเจ็บสาหัสในห้องผู้ป่วยวิกฤติจะเข้มแข็งพอและพาตนเองให้ก้าวพ้นจากความตายได้ ทว่าลึก ๆ ในใจ ก็ยังอดหวาดเกรงไม่ได้ว่า ข่าวที่ได้รับในช่วงเช้าตรู่เช่นนี้จะเป็นข่าวร้าย... “ณต...” เสียงปลายสายที่สั่นเครือ และขาดห้วงไปชั่ววินาทีหลังเอ่ยชื่อเขาออกมาทำให้ประณตใจหายวูบ หากประโยคต่อมาที่อุเทนบอกด้วยน้ำเสียงโล่งใจและเปี่ยมล้นด้วยความยินดีสุดขีดทำให้เขาถึงกับพูดไม่ออก “นิกษ์รู้สึกตัวแล้ว” ผู้ช่วยโค้ชย้ำ “ณตได้ยินพี่หรือเปล่า นิกษ์ปลอดภัยแล้ว... ส่วนต่อตื่นแล้ว พูดกับพี่ กับอาจารย์พิชิตได้แล้ว” “ได้ยินครับ พี่เต้น” นายตำรวจหนุ่มตอบ... นี่เป็นการเริ่มต้นวันใหม่ที่ดีที่สุดวันหนึ่งสำหรับเขา “เป็นข่าวดีมาก ๆ เลยละ... ผมจะรีบไปหาที่โรงพยาบาลเดี๋ยวนี้” “ณตเดี๋ยว อย่าเพิ่งวางสาย” “ครับ?” เขาชะงักไปเล็กน้อย อดแปลกใจคำขอของอดีตรุ่นพี่ชมรมฟันดาบไม่ได้ มีความเงียบเกิดขึ้นครู่หนึ่ง ก่อนที่อุเทนจะเอ่ยคำพูดที่ทำให้เขาต้องยิ้มออกมา และน้อมรับสิ่งที่ได้ยินผ่านคลื่นโทรศัพท์มาด้วยความรู้สึกเต็มตื้นไม่แพ้กัน “คุณแม่ของนิกษ์ที่อยู่ฟลอริด้าฝากขอบคุณณตกับหมออินมาด้วย... คุณแม่ฝากบอกว่า ขอบคุณที่ทำให้นิกษ์... นกฟีนิกซ์ของแม่กับแด๊ดกลับมามีชีวิตอีกครั้ง” ประณตเกือบจะหัวเราะออกมาด้วยความดีใจอย่างบอกไม่ถูก... ความเชื่อ ลางสังหรณ์ หรืออะไรก็ตามแต่ของเขาถูกต้อง แม้ไม่รู้ว่าอะไรบันดาลใจของเขาให้คิดเช่นนั้นก็ตาม ‘Nix’ เพียงคำเดียว อาจหมายถึงจำนวนที่ไร้ค่า แต่เมื่อเติมอักษรเพียงสี่ตัวลงไปด้านหน้าเป็น ‘Phoenix’ คำที่เคยมีความหมายแทบเป็นศูนย์กลับกลายเป็นอีกคำที่แสดงถึงการฟื้นคืนจากสิ่งที่ดูด้อยค่าอย่างเศษเถ้าขึ้นมาเป็นชีวิตที่แข็งแกร่งดงามอีกครั้ง “เดี๋ยวผมไปหาครับ พี่เต้น... แล้วเจอกันครับ สวัสดีครับ” เขาบอก และกดปุ่มวางสาย ชายหนุ่มย่อตัวลงเก็บกุญแจขึ้นจากพื้น ขยับกระเป๋าคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊กที่สะพายอยู่บนบ่าให้เข้าที่ แม้ความรู้สึกที่อัดแน่นอยู่เต็มหัวใจจะเป็นความรู้สึกที่ดีจากการได้รับข่าวดี แต่อย่างไรก็ตาม ยังมีเรื่องอีกมากมายรออยู่ข้างหน้า ไม่ว่าจะเป็นการดำเนินคดีในข้อหาพยายามฆ่ากับผู้จัดการทีม การตรวจสอบการจ่ายเงินซึ่งไม่เป็นไปตามสัญญาที่ให้ไว้กับนักกีฬา และการยักยอกเงินบริจาคของทางสมาคมฟันดาบไปใช้เพื่อประโยชน์ส่วนตัว จนถึงบัดนี้ พันโทสุกิจก็ยังไม่ยอมรับในทุกสิ่งที่ตนกระทำ... แต่ไม่นานนัก ข้อเท็จจริงทุกอย่างก็จะกระจ่างชัดขึ้น เขาตระหนักดีว่า เรื่องเหล่านี้เป็นเรื่องที่หนักหนาอยู่มิใช่น้อย และอาจเป็นจุดเริ่มต้นของเหตุการณ์ทั้งดีและร้ายที่อาจเกิดขึ้นต่อไปในภายหน้า หรือไม่เช่นนั้นก็อาจหายเงียบไปอย่างไร้ร่องรอยและถูกลืมเลือนไปอย่างอีกหลายเรื่องที่เคยเกิดขึ้นก็เป็นได้ เสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์มือถือที่เขาใส่คืนกลับไปในกระเป๋าแจ็คเก็ตดังขึ้นอีกครั้ง และปลุกเขาขึ้นจากภวังค์คิด แล้วเสียงใสที่คุ้นเคยร้องทักมาในอารมณ์รื่นเริงแทบไม่ต่างจากเจ้าของโทรศัพท์สายแรกของวันที่เพิ่งวางสายไปเลย เขายิ้มกับตัวเอง... ในเมื่อวันนี้ทุกอย่างเริ่มต้นด้วยดี เก็บความรู้สึกดี ๆ อย่างนี้เอาไว้ อย่างน้อยก็ตลอดวันนี้คงจะดีกว่ารีบคิดไปถึงเรื่องลบและร้าย “เป็นข่าวดีของนักกีฬาสมาคมฟันดาบใช่หรือเปล่า อิน” *************************************************** (จบ) ******************************************************* ในที่สุดเรื่องนี้ก็จบลงด้วยความโล่งใจของคนเขียน และการเสียสถิติของผู้หมวดประณตแล้วค่ะ ขอบคุณทุกท่านที่สละเวลามาติดตาม ถ้าหากมีความคิดเห็น ข้อแนะนำประการใด สามารถบอกกันได้นะคะ ทางนี้ยินดีรับฟังและนำไปแก้ไขด้วยความขอบคุณเป็นอย่างยิ่งค่ะ ^ ^ คราวก่อน ผู้หมวดประณตนี่ออกแนว Good cop แต่มาคราวนี้ ออกแนว Bad cop หน่อย ๆ ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อค่ะว่า การเป็นตำรวจนี่ ทำคนไม่ดุกลายเป็นคนดุไปได้จริง ๆ เรื่องของเรื่องมีอยู่ว่า มีโอกาสได้คุยกับเพื่อนที่เป็นตำรวจ ตั้งใจจะโทรถามว่าเป็นไงบ้าง สบายดีไหม ในฐานที่ไม่ได้เจอหน้ากันนานมาก ปรากฏว่า พี่ท่านเล่นคุยซะเต็มเหนี่ยวสี่ชั่วโมงรวด ทั้งเรื่องคดี ทั้งเรื่องจิปาถะ เจ้าตัวบอกว่า แทบไม่ได้คุยกับเพื่อนเลย ไม่รู้จะระบายกับใคร (ทำงานหนักจนไม่มีเวลาหาแฟน ว่างั้น) ภาระงานเพียบแปล้ชนิดคนฟังอย่างเราอึ้ง ว่า ชีวิตตำรวจนี่ไม่ได้สบายเลย ถูกกดดันสารพัด ไหนจะคนเอาเรื่องไม่เป็นเรื่องมาแจ้งความ ทำสำนวนจนไม่ได้นอน แถมถูกนายด่าอีก ฯลฯ ความเครียดสูงมาก เล่นเอาบางทีเกือบนอตหลุด ลืมโน่นลืมนี่ ย้ำคิดย้ำทำ กังวลว่าทำโน่นนี่หรือยัง ทางออก คือ ไประบายความเครียดด้วยการเล่นเกม แถมยังบ่นมาอีกว่า อยากเล่นเกม GTA (อยากไปเล่นบทโจรปล้นรถซะงั้น เพื่อนอิฉัน ) เหตุผลของเจ้าตัวก็คือ “ชีวิตจริง เรายิงคนที่เราหมั่นไส้ไม่ได้ ก็ขอระบายในเกมหน่อยเถอะว่ะ”   ฟังไปแล้ว ขำก็ขำ สงสารก็สงสาร... นี่ชีวิตตำรวจทำให้เพื่อนเราเป็นไปได้ถึงขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย ^ ^” นินทา เอ๊ย แบ่งเบาความเครียดจากเพื่อนมาเล่าสู่กันฟังเรียบร้อยแล้ว ได้เวลาที่เราจะมาคุยกันในเรื่องความเดิมจากตอนที่แล้วกันบ้างนะคะ คุณลูนาติก : เฉลยแล้วค่า พี่หมอตอบถูกเผงเลย ^ ^ แต่ไม่มีรางวัลให้นี่สิ จะทำไงดีล่ะคะ   คุณ scottie : ไม่ต้องเกรงใจค่ะ แจ้งที่ผู้หมวดประณตได้เลย ตำรวจเหมือนกัน (ฮา) ถึงตอนนี้เจ้าตัวจะดูเป็นผู้ร้ายมากกว่าตำรวจก็ตาม แหะ ๆ (เคราะห์ดีที่เสธ. แกไม่ฟันศอกใส่)   ป.ล. ประเด็นเรื่องท่ารับดาบไม่มีแล้วครับผม   คุณ Bestchild : งือ ที่ช้าเพราะเรื่องวิทยานิพนธ์มันรัดตัวอะค่ะ คุณเบสต์ T T งึ ไม่ได้อ่านโคนันมานานมากแล้ว เล่มสุดท้ายที่อ่าน คือ เล่ม 20 หลังจากนั้นก็ยอมแพ้ คอยนานเกิน กะว่าจะไปอ่านอีกทีเล่มจบโน่น ถ้าก่อนตายก็ไม่จบ จะให้หลานเผาโคนันเล่มจบไปให้พร้อม ๆ กับคำสาปฟาโรห์เลย เหอ ๆ Nix เป็นภาษาอังกฤษแบบอเมริกัน เป็นศัพท์เก่าที่คนเดี๋ยวนี้ไม่ค่อยใช้กันแล้วค่ะ ถ้าเป็นคำนามจะหมายถึงจำนวนที่ไม่มีค่าอะไร ถ้าเป็นกริยาจะแปลว่า ห้ามเอาไว้ไม่ให้เกิดขึ้น คุณเทียนสี (teansri) : ไม่ได้ตั้งใจจะเขียนให้เท่เลยจริง ๆ นะคะ แต่ได้ยินแบบนี้ก็แอบดีใจค่ะ ^ ^ ประณตค่อยดูมีคุณสมบัติเป็นพระเอกกับเขาหน่อยเนอะ   กิฟท์ (waidhaya) : ใครเป็นปลาใครเป็นเหยื่อล่ะนั่น = =’ คุณบุปผาหยกไร้ใจ: ขอบคุณที่แวะมานะคะ (ได้ยินคำว่าเข้มข้นแล้ว อดนึกถึงโฆษณาเครื่องดื่มผลไม้สกัดยี่ห้อนึงไม่ได้แฮะ) คุณโยเกิตมะนาว : เฉลยแล้วค่า ตัวคนร้ายจะพลิกโผที่คิดไว้หรือเปล่าหนอ คุณ inventio : คนอ่านเลิกคิดมาก แต่คนเขียนคิดมากเรื่องตอนจบนี่แหละค่ะ ^ ^” แล้วจะแวะมาคุยด้วยในกระทู้นี้เป็นระยะนะคะ ขอบคุณสำหรับการติดตามมาก ๆ เลยค่ะ :) ที่มา : www.gettyimages.com แก้ไขเมื่อ 07 ต.ค. 51 09:49:44 แก้ไขเมื่อ 07 ต.ค. 51 02:44:34 จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ วันเกิด PANTIP.COM 02:43:59 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ติดตามอ่านมาแต่ต้น ชอบมากเลยค่ะ โดยเฉพาะรายละเอียดที่คุณปิยะรักษ์ใส่ไว้ ชอบเรื่องที่มีรายละเอียดแบบนี้ค่ะ แถมยังลึกลับชวนติดตามอีกต่างหาก คุณปิยะรักษ์เขียนเรื่องทำนองนี้ได้เก่งจังค่ะ มีพล็อตเรื่องประเภทนี้ที่วางไว้แล้วเหมือนกันค่ะ แต่เป็นคดีที่เกิดขึ้นในอเมริกานะคะ เจ้าหน้าที่ทั้งหมดเป็นอเมริกันเพราะคุ้นเคยกว่า คือไม่กล้าใช้ฉากหรือตัวละครไทย กลัวพลาดค่ะ แก้ไขเมื่อ 07 ต.ค. 51 07:48:13 จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) - [ วันเกิด PANTIP.COM 07:46:41 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ลงเลยค่ะลงเลยคุณกุลธิดา (เป็นพวกช่างยุ) แหมๆ แอบลุ้นว่าจะมีพลิกล็อคมั้ย แต่ว่าหลายอย่างก็พุ่งไปที่เสธ.ตั้งแต่แรก ที่จริงเสธ.ไม่น่าสติแตกเลย ชะรอยคนทำผิดจะไม่นิ่งเนอะ ณตห่ามจริงๆ ด้วย แต่ให้อภัยได้เพราะตอนนี้ทำให้รู้ว่าล่ำ ^_^ จากคุณ : scottie - [ วันเกิด PANTIP.COM 11:16:01 ]

ความคิดเห็นที่ 6 อ่านแล้วดีใจ น้ำตาจะร่วงครับ ถ้านิกซ์ตายล่ะแย่แน่ ดีใจจัง ที่ณตเสียสถิติ ฮ่าๆๆ เรื่องนี้ตัวละครน้อย เลยสงสัยอยู่คนเดียว นี่ถ้าเกิดพลิกโผไปล่ะ จ๊ากแน่ครับ ให้เสธ แกเป็นผู้ร้ายไปก็ดีแล้ว อิๆ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 8 ต.ค. 51 11:26:37 ]

ความคิดเห็นที่ 7 แว้บมาคุยด้วยค่า ที่จริง ตั้งใจจะมาตอบตั้งแต่เมื่อวานแล้ว แต่มีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้น เลยไม่รู้จะตอบกระทู้ยังไงดี ขำไม่ออกจริง ๆ - -' คุณกุลธิดา : ขอบคุณค่ะ ดีใจจังที่ได้ยินว่าชอบ :) เรียกว่าเป็นความคุ้นเคยกับความถนัดส่วนตัวมากกว่าค่ะ เพราะให้เขียนเรื่องแนวรัก ๆ หรือแนวชีวิตก็ไม่ไหวเหมือนกัน คิดว่ารายละเอียดเป็นสิ่งสำคัญสำหรับเรื่องแนวนี้ แต่บางทีก็แอบคิดมากนิด ๆ ว่า รายละเอียดมากหรือน้อยไปไหม คดีที่เกิดขึ้นในอเมริกาน่าสนใจออกค่ะ เขียนเสร็จแล้ว เอาเรื่องมาลงเลยนะคะ จะปูเสื่อรออ่าน (ยุด้วย ๆ) คุณ scottie : เรื่องนี้ตั้งใจว่าจะเขียนแบบไม่พลิกล็อคอะค่ะ ไม่ได้เป็น 'whodunit' แต่ไปทาง 'ทำไมถึงคิดว่าคนนี้ทำ' ซะมากกว่า เรื่องณตห่ามนี่ ยอมรับแบบไม่มีข้อโต้แย้งเลยค่ะ นาน ๆ รั่วทีคงไม่เป็นไรเนอะ ได้หุ่นหมวดณตช่วยชีวิตจริง ๆ  ^__^ คุณพีทคุง (พิธันดร) : งือออ ณตเสียสถิติ แต่คนเขียนก็ดีใจเหมือนกันค่ะ ถ้านิกษ์ตายคงจะรันทดไปหน่อย ถ้ามีพลิกล็อคอีกคงยิ่งมืดมนไปใหญ่ เพราะเรื่องในชีวิตจริงมันโหดร้ายยิ่งกว่าในเรื่องสั้นซะอีก ^ ^" สารภาพว่า ไม่เคยเขียนผู้ร้ายนิสัยเสียชัดเจนขนาดนี้มาก่อนเลยค่ะ ไหน ๆ จะเขียนถึงสมาคมฯ แล้วก็เอาซะหน่อย (เสี่ยงถูกฟ้องมาก ๆ เอิ๊ก) ขอบคุณที่แวะมานะคะ :) แก้ไขเมื่อ 08 ต.ค. 51 23:58:36 จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 8 ต.ค. 51 23:54:55 ]

ความคิดเห็นที่ 8 will come back to read ka จากคุณ : teansri - [ 9 ต.ค. 51 03:02:02 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ไม่ต้องเป็นตำรวจหรอกค่ะ เป็นแค่เลขาฯธรรมดายังอยากเอาถาดน้ำชาบ้องหัวยายเลขาเบอร์หนึ่งวันละหลายรอบ เข้าใจนะณต ว่าทำไมถึงห่าม T_T จากคุณ : inventio - [ 10 ต.ค. 51 10:37:39 ]

ความคิดเห็นที่ 10 มาตอบกระทู้อีกรอบ คุณเทียนสี : ขอบคุณที่แวะมาค่ะ รักษาสุขภาพ พักผ่อนเยอะ ๆ นะคะ ^___^ คุณ inventio : เนอะ เป็นใครก็เครียดได้ เอาถาดฟาดไม่ดีหรอก เอานมผสมเมลามีนให้กินจะดูมีน้ำใจกว่า อย่าเอาแก๊สน้ำตาเมดอินไชน่าไปยิงใส่ใครแล้วกันค่ะ อันตรายมาก ขอบคุณสำหรับการติดตามนะคะ :) จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 10 ต.ค. 51 23:30:37 ]

ความคิดเห็นที่ 11 มาอ่านช้าค่ะ (ประโยคบอกเล่า... แหะๆ) ชอบมากๆ Nix เป็น Phoenix ประณตเท่ห์ดี ชอบผู้ชายกร้าวนิดๆ แบบเนี้ย... ไม่มีใครตายอีกต่างหาก คดีหน้าค่อยให้มีใครตายก็แล้วกันค่ะ (คนอ่านก็โรคจิตแท้) จากคุณ : BestChild - [ 11 ต.ค. 51 15:51:10 ]

ความคิดเห็นที่ 12 คุณ BestChild : คนเขียนก็เอามาลงช้าค่ะ (นี่ก็ประโยคบอกเล่าเหมือนกัน) แหะ ๆ ขอบคุณค่า ดีจังที่มุขเรื่องชื่อของ นิกษ์ เวิร์ก ^ ^ ไม่ได้ตั้งใจให้ณตเท่ห์จริง ๆ นะ แต่สถานการณ์พาไป คิดว่า ผู้ชายส่วนใหญ่มักจะมีมุมเกเรนิด ๆ  ของตัวเองอยู่บ้าง ณตก็เป็นคนธรรมด๊า ธรรมดาคนนึง ก็น่าจะมีมุมนี้กับเขาบ้างแหละเนอะ ป.ล. ง่า คนเขียนไม่ยิ่งโรคจิตกว่าเหรอคะ มีตายมันทุกเรื่องเลยอะ - -' จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 12 ต.ค. 51 16:38:13 ]

ความคิดเห็นที่ 13 หุหุ ซิกส์แพ็คตอนสุดท้าย คุ้มจริงๆ หะเอิ๊กๆๆ จากคุณ : waidhaya - [ 16 ต.ค. 51 19:13:52 ]

ความคิดเห็นที่ 14 กิฟท์ (waidhaya) : อะไรกัน ๆ ไม่ได้พูดถึงซักนิด คิดไปถึงไหนแล้วละนั่น - -' จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 16 ต.ค. 51 21:40:09 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ไหนอะ ไหนๆ ไหนซิกแพคอ่ะ ดูไม่ทัน... จากคุณ : BestChild - [ 18 ต.ค. 51 19:09:59 ]

ความคิดเห็นที่ 16 คุณ BestChild : ง่า คุณเบสท์คะ ไม่มี๊ ไม่มีเลยค่ะ ซิกซ์แพ็คที่ว่า แค่บอกว่าถอดเสื้อ แมวน้ำก็คิดไปโน่นแล้ว ^ ^" อยากดูต้องไปถามแมวน้ำเอานะคะ ว่าเห็นอะไร เหอ ๆ จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 19 ต.ค. 51 16:36:09 ]