PANTIP.COM : W7072268 อุโมงค์ [ความเรียง]

ความคิดเห็นที่ 3

ผมลุกยืนขึ้นอย่างพรวดพราด
ออกวิ่งอย่างเต็มกำลัง
วิ่งในความมืดมิดอย่างไร้ทิศทาง
วิ่งเพื่อให้เหนื่อย วิ่งเพื่อให้หอบ
เพียงเพื่อให้ตัวผมรู้สึกว่าหัวใจของผมกำลังเต้นอยู่
ถึงจะถูกปกคลุมไปด้วยความมืดมน
แต่มันก็กำลังเต้นอยู่ เต้นเร็วขึ้นและแรงขึ้น

เสียงดังตึง
ผมหงายผึ่งเอาหลังฟาดพื้นดังโครม
ความเจ็บปวดแผ่ร้าวไปทั่วร่าง
ความเจ็บปวดอันเต็มเปี่ยมไปด้วยความปิติ
ผมยันตัวลุกขึ้นมา
มือไขว่คว้าคลำไปข้างหน้า ด้วยความลิงโลด
สัมผัสที่มือผมรู้สึกได้คือ ความเย็นเฉียบ
ผนังอันเย็บเฉียบ
เป็นความเย็บเฉียบที่น่ายินดียิ่งกว่าสิ่งใด

มือผมลูบไล้ผนังเย็นเฉียบ
ขาผมก้าวย่างพาร่างผมเคลื่อนที่
อาศัยผนังเป็นจุดอ้างอิง ผมเริ่มออกเดิน
ผมเดิน เดิน เดินและเดิน
เดินเป็นเวลานานมาก
นานจนทำให้สงสัย
ว่าผมกำลังเดินวนซ้ำที่เดิมไปมาเป็นวงกลมหรือเปล่า
นานจนทำให้สงสัย
ผนังนี้เป็นผนังที่ทอดยาวไม่มีที่สิ้นสุดหรือเปล่า
นานจนทำให้สงสัย
ผมกำลังเดินอยู่จริงรึเปล่า
แต่ถึงกระนั้นผมก็ยังคงเดินต่อ
เดินอย่างไม่รู้จุดสิ้นสุด
เพียงเพื่อให้พ้นจากความมืดมิดอย่างที่เป็นอยู่นี้

หลังจากการเดินในความมืดมิดเป็นเวลานาน
นานซะจนผมคิดว่ามันไม่มีวันสิ้นสุด
ผมก็ออกวิ่ง
ทุกฝีก้าวส่งเสียงดังกังวาน และหนักแน่น ปราศจากความลังเล
ผมวิ่งไปหาแสงสว่าง

อุโมงค์ไม่ว่าจะมืดมิดแค่ไหน
ไม่ว่าจะลึกเพียงใด
ขอแค่ก้าวเดินต่อไปเรื่อย
สุดท้ายที่ปลายทางก็จะมีแสงสว่างอยู่เสมอ
และหนทางก็จะปรากฏชัดเจนขึ้น
หนทางที่เราจะเดินต่อไป
หนทางที่มีแต่แสงสว่าง

จากคุณ : garnet19th - [ 8 ต.ค. 51 03:14:30 A:124.157.229.30 X: TicketID:181655 ]