http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W7034968/W7034968.html


บทที่ 6

หนุ่มหน้าตาดี ผิวขาวอมชมพู หุ่นสูงเพรียว แลดูสง่าในชุดเสื้อเชิ้ตสีครีมกับกางเกงสแล็คสีน้ำตาลอ่อน

รองเท้าหนังขัดจนขึ้นเงาวับ บ่งบอกถึงอุปนิสัยพิถีพิถัน

รอยยิ้มของเขาค่อนข้างฟุ่มเฟือย เพราะแจกจ่ายกับทุกคนที่เดินผ่าน แล้วจึงค่อยมาหยุดชะงักที่เธอ..

"คุณหรือเปล่าครับ ที่บอกว่าเป็นอาจารย์ใหม่ แต่ยังไม่ทันได้สอน ก็ต้องย้ายตำแหน่งเสียก่อน"

คำถามล้วงลึกตั้งแต่พบหน้ากันคราแรก ย่อมไม่ได้รับคำตอบด้วยไมตรี

เธอไม่มีความจำเป็นต้องสาธยายว่าเธอคือบุคคลที่เขานึกสงสัยหรือไม่

แล้วถ้าเป็นไปได้ สิ่งที่เขาควรทำ คือ ผงกศีรษะเล็กน้อย กล่าวคำทักทายเบาๆ

ยังดูเข้าท่าและเรียกไมตรีได้มากกว่า

เธอตัดสินใจนั่งห่างเขาพอประมาณ

ซึ่งความจริงแล้ว เธอสามารถเข้าไปนั่งรอคุณอ้อนในห้องทำงานเลยก็ได้

แต่อย่าดีกว่า เพียงเท่านี้ เธอก็ตกเป็นข่าวแบบตลกๆ ไม่จบสิ้นแล้ว

"ผมชื่อปรัศนีครับ ยินดีที่ได้รู้จักอาจารย์กังสดาลนะครับ"

"คุณแน่ใจจังเลยนะคะว่าดิฉันคือคนๆ นั้น"

"และถ้าไม่ใช่.. คุณก็คงเดินผ่านห้องนี้ไปเหมือนคนอื่นๆ แต่คุณนั่งลงพร้อมกับกระเป๋าเสื้อผ้า"

เขาย้อนมาพร้อมรอยยิ้มที่เธอติว่าฟุ่มเฟือย

ดวงตาของเขาสุกใสเหมือนแสงของดวงดาว ยามที่เขาจ้องมองเธอ แสงนั้นแลระยิบระยับ

"ค่ะ.. "

เธอจำต้องยอมรับในที่สุด แล้วเปลี่ยนเป็นถามเขาบ้าง

"คุณปรัศนีมาธุระหรือคะ"

"ผมมารอพี่เอื้อม เรานัดไปว่ายน้ำด้วยกัน เขาติดค้างผมสองสามวันก่อน"

สวรรค์.. หรือว่านี่คือหนุ่มๆ ในฮาเร็มของคุณเอื้อม.. สมองคิดปราดกลับไปยังคำบอกเล่าของปัทมา

คุณเอื้อมเป็นหนุ่มรูปงามแห่งเมืองเหนือ แต่น่าเสียดาย..

ตายแล้ว.. นี่เป็นอันว่าเรื่องทั้งหมดไม่ใช่ข่าวลือหรือ

เธอกำลังสนทนากับหนึ่งในจำนวนมากมายของหนุ่มๆ ที่อยู่ในอาณัติเสน่หาของคุณเอื้อม

"ทำไมมองผมเขม็งแบบนั้นล่ะครับ เขินเหมือนกันนา ปกติไม่ค่อยมีผู้หญิงจ้องมองผมนานแบบนั้น"

"ขอโทษค่ะ คือ.. ดิฉันไม่คิดว่าคุณจะเป็นเพื่อนคุณเอื้อม"

"เพื่อน.. "

หนุ่มหน้าตาดีหัวเราะอวดฟันขาวสวย กับเขี้ยวเล็กๆ มุมซ้าย

"เพื่อนที่ไหนครับ ผมเป็นรุ่นน้องของพี่อ๋าครับ รู้จักพี่เอื้อมเพราะพี่อ๋าแนะนำ เคยไปช่วยงานพี่อ๋าอยู่ระยะหนึ่งตอนเปิดร้านเครื่องเขียนใหม่ๆ อ้อ.. คุณเคยเห็นร้านเครื่องเขียนพี่อ๋าหรือยังครับ"

กังสดาลพยักหน้า และในจังหวะเดียวกันนั้น ประตูห้องทำงานของคุณอ้อนก็เปิด

เจ้าของห้องเยี่ยมหน้ามาอวดรอยยิ้มใจดี หล่อนบอกกับผู้มานั่งรอหน้าห้องว่า

"รออีกสองนาที ขอรับแฟ็กซ์จากคุณหญิงนิลุบลก่อน อดทนเหนื่อยสักหน่อยนะคะคุณกั้ง"

ตอนท้าย.. หล่อนเจาะจงพูดกับอาจารย์ใหม่

ถือโอกาสที่ฝ่ายนั้นพยักหน้ายิ้มบาง แล้วหลุบตาสำรวม รีบสำรวจหน้าตาอย่างรวดเร็ว

หล่อนสรุปอย่างรวบรัดว่าเธอผู้นี้สวยเรียบเกินไป

ความคิดที่ตามติดมาหลังจากนั้นก็คือ.. พี่อ๋าของหล่อนต้องไม่พิสมัยอย่างแน่นอน

ทว่า.. พี่เอื้อมกลับยืนยันมั่นเหมาะว่า สวรรค์ประทานผู้ช่วยลงมาในจังหวะที่เหมาะสม

เพราะอย่างน้อยที่สุด หญิงสาวกับบุคลิกสงบเสงี่ยมเงียบขรึมของเธอ

ก็สามารถดึงดูดความสนใจ และสร้างความพอใจแก่พี่อ๋าได้อย่างรวดเร็วในเวลาเพียงแค่ครึ่งค่อนวัน

"เรียบร้อยแล้วค่ะ.. ไปกันได้แล้ว"

หล่อนออกจากห้องทำงานอีกครั้งเมื่อได้รับแฟ็กซ์จากคุณหญิงนิลุบลเป็นที่เรียบร้อย

เมื่อนั้นเองที่กังสดาลค่อยมาประจักษ์เอาภายหลังว่า

หนุ่มหน้าตาดีเจ้าของชื่อปรัศนีได้รับการไหว้วานให้มาช่วยขับรถไปส่งที่บ้าน

เพราะคุณเอื้อมติดธุระด่วน คุณอ๋าก็ธุระด่วนเหมือนกัน

"สำนักงานบัญชีเป็นยังไงบ้างจ๊ะ ราบรื่นดีไหม"

"พอไปไหวครับ.. มีลูกค้ามาทดลองสองสามราย"

เสียงทุ้มตอบติดตลก หัวเราะในลำคอกลั้วไปด้วยเบาๆ

เขากำลังติดใจความเงียบขรึมของสาวกรุงเทพที่นั่งสำรวมอยู่เบาะหลัง

สายตาเธอทอดมองทิวทัศน์นอกหน้าต่าง เธอมิได้จดจ้องหรือเพ่งมอง

หากแต่ขึงดวงตานิ่งๆ แล้วปล่อยให้ภาพแต่ละภาพเคลื่อนผ่านไปเอง เธอคิดอะไรอยู่..

"ผมไม่อยากเชื่อเลยว่าตัวเองจะโดนเบี้ยวนัดเป็นหนสาม นี่ก็นึกโกรธพี่เอื้อมแล้วนะครับ"

"ช่วงนี้งานพี่เอื้อมเยอะหน่อย จังหวัดขอโน่นขอนี่เข้ามามากมาย จัดสรรนักเรียน นักศึกษา กันไม่ค่อยลงตัว งานแต่ละงานก็ขอความอนุเคราะห์ทั้งนั้น ปีที่แล้วก็โดนปรับที่ส่งงบการเงินไม่ทันตามกำหนด พี่อ๋าถึงได้ไม่พอใจแม่สร้อยสวยอยู่จนถึงวันนี้ยังไง"

กังสดาลขยับตัวให้คนแอบมองกะพริบตาสนใจ

เธอเริ่มมีชีวิตแล้วหรือ อะไรที่ปลุกอิริยาบถแน่นิ่งของเธอ

อ้อ.. น่าจะเป็นบ้านหลังข้างหน้านี้กระมัง..

"กินข้าวเย็นด้วยกันก่อนนะจ๊ะนายแพท.. คุณกั้งรู้จักนายแพทไว้นะคะ เขามีสำนักงานบัญชีเองเหมือนกัน เผื่อมีปัญหาอะไรยังไง จะได้ขอความช่วยเหลือกันได้ บอกไว้ล่วงหน้าเลยว่า อย่าได้คิดหวังพึ่งพาพี่อ๋าเสียให้ยาก"

"ทำไมคะ"

เธอหิ้วกระเป๋าแล้วเดินตามหลังคุณอ้อนเข้ามาถึงห้องโถงกว้าง

สาวใช้รีบวิ่งมาช่วยหิ้วกระเป๋าต่อจากเธอ แล้ววิ่งตื๋อหายลับตรงมุมโค้งข้างหน้า

"นั่งก่อนนายแพท นั่งค่ะคุณกั้ง ตามสบาย คิดเสียว่าเป็นบ้านของตัวเอง คุณอยู่ไปสักสองสามวัน ก็จะรู้สึกอย่างที่ฉันว่าไปเอง"

คุณอ้อนมักจะพูดติดตลกได้น่าฟัง

หล่อนเป็นสาวยิ้มสวย ดวงตาชุ่มฉ่ำดั่งว่ามีหยดน้ำหล่อเลี้ยงไม่เคยเหือดแห้ง

หล่อนเล่าว่า

"บ้านหลังนี้เป็นฝีมือล้วนๆ ของพี่อ๋าเขียวนะ เขาไม่ชอบเป็นนักบัญชีหรอกค่ะ ใจจริงเขาอยากเป็นสถาปนิก และบ้านหลังนี้ก็คือฝันที่เป็นรูปธรรม ตกแต่งภายในนี่ก็ฝีมือเขาเหมือนกัน ใครแตะไม่ได้หรอก โกรธ.. เป็นผู้ชายเอาแต่ใจ แต่ใครที่ไม่รู้จักมักปลื้มว่าเขานิ่ง.. "

สาวใช้มาเสิร์ฟน้ำดื่มแล้วผละไป

ทำให้การเล่าเรื่องคุณอ๋า หรือพูดให้ตรงความหมายก็คือ.. แอบนินทา ต้องหยุดลงชั่วครู่

กังสดาลเผลอยิ้มออกมา เมื่อคุณอ้อนลดเสียงป้องปากบอกว่า

"พูดดังไม่ได้ค่ะ คนที่นี่เป็นพวกพี่อ๋าทั้งนั้น"

"คุณแพทล่ะคะ เป็นพวกคุณอ๋าด้วยหรือเปล่า"

กังสดาลถามขึ้น เธอไม่มีเจตนาผูกไมตรี แค่ชวนคุยธรรมดา

แต่ฝ่ายนั้นกลับเลิกคิ้ว ทำหน้าประหลาดใจเหมือนดั่งว่าไม่คาดมาก่อนว่าเธอจะคุยด้วย

"ผมเป็นพวกพี่เอื้อม.. ไม่กล้าเผยอหน้าไปเป็นพวกพี่อ๋าหรอกครับ รายนั้นเขาดุออก"

นี่ก็อีกเรื่องหนึ่ง.. คุณอ๋าเป็นหนุ่มดุ..

หนุ่มหน้าตาดีผู้นี้ไม่ใช่คนแรกที่กล่าวถึงคุณอ๋าเช่นนี้

ปัทมาหรือใครอีกหลายคนก็พูดเป็นเสียงเดียวกัน

กังสดาลอดนึกแปลกใจไม่ได้ว่า อะไรทำให้ทุกคนคิดเช่นนั้น

"ดุตรงไหนคะ"

เธอจึงลองเลียบเคียงถามเพื่อให้หายข้องใจ

"ทำงานไปด้วยกันสักวันสองวัน เดี๋ยวก็รู้ค่ะ"

คุณอ้อนตอบให้เอง หน้าสวยของหล่อนทะเล้นเจือรอยยิ้มซุกซน

ชั่ววินาทีอันรวดเร็ว กังสดาลเห็นว่าหล่อนสบตากับนายหนุ่มแพทแวบหนึ่ง แล้วเม้มปากยิ้ม..

"ห้องพักคุณกั้งอยู่ชั้นสองสุดปีกซ้ายนะคะ สบายค่ะ.. พี่อ๋าเลือกให้เอง เปลี่ยนไม่ได้"

"แล้วถ้าเปลี่ยน.. "

"โกรธสิคะ"

คุณอ้อนหัวเราะร่วนอีก

"ก็อย่างที่บอกเมื่อกี้นี้ล่ะคะ เขาเป็นหนุ่มเอาแต่ใจ แต่ใครไม่รู้จักมักปลื้มว่าเขานิ่ง"

"ดิฉันต้องพักที่นี่ตลอดภาคเรียนนี้เลยหรือคะคุณอ้อน"

"มีแววว่าจะเป็นไปได้ค่ะ ฉันถึงบอกว่าอดทนเหนื่อยสักหน่อยนะคะ พองานบัญชีเข้ารูปเข้ารอยแล้ว หรือไม่ก็รอจนมีพนักงานบัญชีคนใหม่มาสมัครแล้ว ทุกอย่างก็จะกลับสู่สภาพเดิม"

ปรัศนียิ้มให้กำลังใจสาวกรุงเทพที่เหลือบตามาประสานพอดี

เธอไม่เจตนาเขาทราบดี เป็นแค่กิริยาที่ต้องการปกปิดความอึดอัดนิดหน่อย

เพียงแต่ว่าวิถีสายตาเข้าทางเขาพอดีเท่านั้น และเขาก็.. พอใจ

อึดใจหนึ่ง.. สาวใช้เข้ามารายงานคุณอ้อนว่าห้องพักจัดเสร็จเรียบร้อยแล้ว

กังสดาลจึงค่อยเอ่ยขออนุญาตและปลีกตัวไปอย่างสำรวม

เธอไม่ทราบเลยว่า มีสายตาแห่งความพึงใจไต่ตามหลังมาจนกระทั่งสิ้นอาณาเขต..

"เธอมองผมเหมือนว่าผมเป็นอะไรกับพี่เอื้อม สายตาเธอเหมือนผู้หญิงคนอื่นๆ "

เขาเปรยกับคุณอ้อน พร้อมกับหัวเราะเซ็งๆ

เขาไม่ต้องบอกออกมาว่าเบื่อหน่ายแค่ไหนกับการถูกมองด้วยแววเบี่ยงเบนเช่นนั้น

ทว่า.. หากให้เขาคอยอธิบายบ้าง ชี้แจงบ้าง กับทุกคนที่เข้าใจไขว้เขว เขาก็ดูว่ามันคงไม่จบไม่สิ้น

ดังนั้น.. จึงปล่อยเลยตามเลย

"เธอน่ะยังน้อยไป.. โน่น.. ต้องพี่เอื้อมโน่น เขาปวดหัวจะตาย จนถึงวันนี้ยังหาตัวการปล่อยข่าวลือไม่ได้เลย ผู้หญิงก็ไม่กล้าแวะเวียนมาใกล้ เพราะเกรงจะตกเป็นข่าวรักหนุ่มวิปริต.. สงสารเขาจัง"

ปรัศนีรู้จักกับสามพี่น้องไม่นานนัก

เขาเป็นรุ่นน้องของคุณอ๋า เคยมาขอคำปรึกษาเกี่ยวกับงานบัญชีตั้งแต่สมัยเรียน

พอจบแล้วก็ยังไม่วายมาปรึกษาเรื่องเปิดสำนักงานบัญชี

เขาจึงเข้านอกออกในบ้านหลังนี้เสมือนหนึ่งเครือญาติไปแล้ว

แต่ทว่า.. ข่าวลือที่กระจายไปตามลมเกี่ยวกับคุณเอื้อม กลับทำเอาเขายิ้มไม่ออก

คุณเอื้อมเองก็กระอักกระอ่วนใจยิ่ง จนเดี๋ยวนี้พาลเป็นขบขันไปเสียแล้ว

"ใครอยากพูดอะไรก็ปล่อยให้พูดไปเถอะ พี่ไม่รีบแถลงข่าว.. "

คุณเอื้อมเคยพูดติดตลกอย่างนั้น..

ความลับที่คนนอกไม่เคยทราบเลยก็คือ คุณเอื้อมมีสาวน้อยผู้หนึ่ง ซึ่งแอบพึงใจเงียบๆ อยู่แล้ว

และหล่อนผู้นั้นก็หาใช่ใครอื่น.. ปริศนา.. น้องสาวจอมซนของเขานี่เอง

"พี่เห็นนะว่าเธอแอบมองคุณกั้งหลายครั้ง ตั้งแต่ขับรถ อย่านะ.. "

คนคิดอะไรเพลินๆ ตกประหม่าไปเลยเมื่อโดนกระทุ้งด้วยถ้อยความตรงใจ

เขากระแอมแล้วหัวเราะเก้อๆ แสร้งโบกมือเหมือนต่อว่าที่อีกฝ่ายเพ่งเล็งซี้ซั้ว

"ไม่จริงก็ดี.. อย่าลืมก็แล้วกันว่าพี่น่ะเติบโตมาท่ามกลางพี่ชายตั้งสองคน.. จะความคิดหรือสายตา พี่ก็ศึกษาและเรียนรู้มาแล้วเป็นอย่างดี ขอแค่ให้ได้เห็นสักแวบเถอะ"

"แล้วมันจะเป็นอะไรไปล่ะครับ.. "

"เอ๊ะ.. คุณกั้งคนนี้มีอะไรดีอยากรู้จัง เพิ่งจะมาไม่ถึงสามวันถ้วน คนโน้นก็สนใจ คนนี้ก็ทำท่าอีกแล้ว"

ปรัศนีอมยิ้ม.. โบราณว่าคนเรายามถูกชะตา ไม่จำเป็นต้องอาศัยเวลามากมาย..

เขา.. ซึ่งได้มอบความรู้สึกที่ว่านั้นต่อหญิงสาว ก็ไม่คิดจะฉีกกฎนี้

"พริสกลับมาหรือยัง.. "

คุณอ้อนถามถึงปริศนา สาวน้อยในดวงใจพี่เอื้อม

"อีกสองเดือนครับ คงรอจนให้ถึงวินาทีสุดท้าย ไหนๆ ก็ไปเฝ้าร่วมเดือนแล้ว"

เขาหมายถึงอาการป่วยขั้นสุดท้ายของคุณยาย

ซึ่งหมอประจำตัวได้บอกกล่าวล่วงหน้าแล้วว่าขอให้ทำใจไปพลางๆ

"สงสารคุณยายเหมือนกันนะนายแพท แทนที่จะได้กลับมาอยู่ท่ามกลางลูกหลาน กลับต้องไปนอนเงียบเหงารอนาทีสุดท้ายในโรงพยาบาล"

มิหนำซ้ำมีแค่หลานสาวคนไม่โปรดเอาเสียเลย

เดินทางจากพิษณุโลกไปเฝ้าอาการด้วยความห่วงใยเกือบสองเดือนเต็ม

โดยที่ในช่วงเวลานั้นลูกหลานที่ชื่นชอบ ไม่ทราบล่องหนไปไหนกันหมด

"อย่าห่วงเลยครับ ถึงเวลาก็จะมารวมตัวกันเอง แทบไม่ต้องรอให้โทรศัพท์ตาม สิ่งที่เราต้องทำก็คือเตรียมรายชื่อไว้ให้พร้อม พอมากันครบก็ขานชื่อกันเลย"

คุณอ้อนหัวเราะชอบใจกับวาจาเหน็บแนมของอีกฝ่าย

ปรัศนีเป็นหนุ่มหน้าตาดี เป็นทายาทแม่เลี้ยงหม้ายป่านเอื้อง เยี่ยมลอ

นอกเหนือจากสำนักงานบัญชีของตัวเองแล้ว

เขายังรอรับมรดกสวนผลไม้ของมารดา โรงงานทอผ้าของคุณยายยอแสง

ส่วนบิดานั้น นัยว่าหลังจากแยกทางจากมารดาแล้ว ก็ย้ายไปตั้งหลักปักฐานกับสาวออสเตรเลีย

ทำธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ มีทายาทด้วยกันสองคน

ถือเป็นการจากแล้วจากเลย เพราะขาดการติดต่ออย่างถาวร

"เรือนไม้ที่เห็นบนเนินทองกวาวโน่น.. ของพี่อ๋าหรือครับ"

"จ๊ะ.. สวยไหม.. พี่อ๋าสร้างเสร็จปีกรายนี้เอง ตอนแรกตั้งใจไว้เป็นเรือนหอ.. "

คู่สนทนาสบตากันเองแวบหนึ่ง

ต่างรับรู้ความนัยที่ส่งผ่านถึงกัน และตระหนักดีว่าเหตุใดจึงต้องเปลี่ยนเรื่องสนทนานับแต่นั้นไป..

จากคุณ : รัชนีกานต์ - [ 8 ต.ค. 51 17:18:03 ]