ความคิดเห็นที่ 1 บทที่ 2 ในเมื่อเฉิงเยี่ยไม่ยอมแม้กระทั่งกราบไหว้ฟ้าดินในพิธีแต่งงาน ดังนั้นฉิงซินจึงได้ครอบครองเรือนเงาเมฆาแต่เพียงผู้เดียว ผ่านคืนส่งตัวเข้าหอไปอย่างโดดเดี่ยวเดียวดาย ทว่านางไม่สนใจเลยสักนิด กระทั่งอีกหลายวันต่อมานางก็ไม่เห็นหน้าเขารวมไปถึงตู้เฉียวเซวียนอีกด้วย สิ่งนี้ทำให้รู้สึกสงสัยอยู่บ้างว่าพวกเขาทั้งสองหนีตามกันไปหรือไร แต่ไม่น่าเป็นไปได้ เฉิงเยี่ยไม่ใช่คนประเภทจะพาสตรีหนีตามกันไปนี่นา ด้วยนิสัยยโสโอหังของเขาสมควรต้องนำตัวตู้เฉียวเซวียนจากไปอย่างสง่าผ่าเผยจึงจะถูก ทว่าช่างประหลาดแท้ เหตุการณ์เป็นไปตามที่เขาประกาศไว้จริงๆ มีเพียงเขาเท่านั้นที่เอ่ยถึงตู้เฉียวเซวียนได้ แม้นางจะแอบสอบถามจากป้าหลิน เสียวหลิ่วสาวใช้ที่ท่านแม่สามีจัดเตรียมไว้ให้คอยรับใช้นาง พ่อบ้านเหอ รวมไปถึงบ่าวไพร่คนอื่นๆ ที่ทำงานรับใช้อยู่ในบ้าน แต่ละคนมีปฏิกิริยาไม่แตกต่างกันมากนัก กล่าวคือไม่สั่นหน้าจนคอแทบหลุดก็เหลียวซ้ายแลขวาด้วยสีหน้าท่าทางแตกตื่น ทว่าไม่มีใครกล้าตอบคำถามนางแม้แต่คนเดียว เรื่องนี้ทำให้นางแปลกใจและใคร่รู้ยิ่งนัก อันที่จริงบ้านเขาจิ้งอู่มีอาณาเขตกว้างขวางใหญ่โตยิ่งนัก ป้าหลินและเสียวหลิ่วต้องใช้เวลาถึงสามวันจึงจะพานางเที่ยวชมได้ทั่ว และหลังจากชมดูเสร็จแล้ว นางก็บังเกิดความคิดได้ข้อหนึ่งว่าวันหน้าหากจะเดินไปมายังที่ใด ควรนำเสียวหลิ่วติดตามไปด้วยจะดีกว่า มิเช่นนั้นนางจะต้องหลงทางคลำหาเรือนเงาเมฆาไม่ถูกเป็นแน่! หลังจากเดินวนชมบ้านบนเขามาสองสามรอบ ฉิงซินจึงค้นพบว่าเรือนเงาเมฆามิใช่ห้องหอที่แท้จริง แต่เป็นสถานที่พำนักของเฉิงเยี่ยที่ชื่อว่ากระท่อมพาวิเวกซึ่งตั้งอยู่ห่างจากเรือนเงาเมฆาของนางไปไม่น้อยนั้นต่างหาก ทว่าที่นั่นถือเป็นเขตหวงห้าม ไม่มีคำอนุญาตจากเขาใครก็เข้าไปไม่ได้ ได้ยินป้าหลินเล่าว่าที่กระท่อมพาวิเวกยังมีองครักษ์พิทักษ์ประตูอีกสองคน ชื่อว่าฉีซินและฉีลี่ ทำเป็นคนอัปลักษณ์มักชอบอวดเสน่ห์ไปได้! ใครอยากจะไปอยู่กับเขากัน...เอ่อ ไม่ถูกต้อง เขาไม่ได้อัปลักษณ์ ไม่อัปลักษณ์เลยแม้แต่น้อย! ยิ่งไปกว่านั้น พ่อบ้านเหอมักจะชมเชยเจ้านายตัวเองไม่ขาดปาก คุยฟุ้งว่าเขาเป็นบุคคลที่เก่งกาจหาตัวจับยาก ได้ยินพ่อบ้านเหอเล่าว่าก่อนที่เฉิงเยี่ยจะตาบอด คนที่มีหัวทางการค้าปราดเปรื่องดุจอัจฉริยะเช่นเขารู้ว่าพวกฝรั่งอั้งม้อมีความสนใจต่อเครื่องแก้วของเขาปั๋วซาน ผ้าทอของเซียงอวิ๋น เครื่องลายคราม ถ้วยชามกระเบื้องเคลือบ รวมไปถึงเครื่องเรือนไม้แกะสลัก ดังนั้นเขาจึงเปิดกิจการชื่อว่า ‘ร้านค้าจิ่นฮุ่ย’ คือศูนย์รวมแห่งความงามสุดยอดแล้วทำการค้าขายกับพวกฝรั่ง โดยมีเขาเป็นผู้ควบคุมดูแล ตรวจสอบคุณภาพสินค้า รวมไปถึงกำหนดราคาและว่าจ้างเรือเพื่อจัดส่งสินค้าด้วยตัวเอง ภายในเวลาสั้นๆ เพียงสองปีก็สามารถสร้างยี่ห้อจนโด่งดังติดตลาด ดึงดูดนักธุรกิจชาวต่างชาติให้เข้ามาเจรจาค้าขายเพิ่มมากขึ้น กิจการยิ่งนานก็ยิ่งเจริญรุ่งเรือง สร้างผลกำไรอย่างมากมายมหาศาล แทบจะเรียกได้ว่าเงินทองไหลมาเทมาเลยทีเดียว ต่อมาแม้เฉิงเยี่ยจะตาบอด แต่ก็ไม่เคยปล่อยให้ตัวเองตกต่ำล้าหลัง เขาเพียงแต่เร้นกายอยู่หลังม่านเท่านั้น ทว่ากลับทวีความเข้มงวดกวดขันในการควบคุมดูแลกิจการร้านค้าจิ่นฮุ่ยหนักขึ้นไปอีก เนื่องจากเขามองไม่เห็น ดังนั้นจึงมีคำสั่งให้พ่อบ้านเหอซึ่งได้รับมอบหมายให้จัดการธุระแทนเข้ามารายงานสถานการณ์ รวมทั้งบัญชีของร้านค้าจิ่นฮุ่ยที่กระท่อมพาวิเวกให้เขาฟังเป็นประจำทุกวัน นางมิอาจปฏิเสธได้ว่าเขาเป็นอัจฉริยะทั้งด้านความรู้และวรยุทธ์ รูปร่างหน้าตาก็หล่อเหลาสง่างาม สติปัญญาฉลาดปราดเปรื่อง แต่ที่นางประหลาดใจและใคร่รู้มากกว่าอื่นใดก็คือ “ตาของเขาบอดลงได้อย่างไรกัน” ใครจะคาดคิดว่าพ่อบ้านเหอจะตะลึงงันไปก่อน จากนั้นก็ส่ายหน้า น้ำตาร่วงเผาะ แล้วเดินหนีไปในทันที! เฮ้อ! ฉิงซินคิดถึงตรงนี้ก็อดย่นจมูกมิได้ ไฉนจึงรู้สึกว่าบ้านบนเขาแห่งนี้ไม่มีที่สำหรับสนทนาความลับเลยหนอ “พระชายาน้อย ท่านอ๋องและพระชายาขอเชิญท่านเข้าพบเจ้าค่ะ” เสียวหลิ่วที่หน้าตาสะอาดหมดจดเดินชดช้อยเข้าไปรายงานในเรือนเงาเมฆา ตนชอบพระชายาน้อยคนนี้เหลือเกิน นางเป็นคนเปิดเผยตรงไปตรงมา ใบหน้างดงามราวกับเทพธิดามักระบายไปด้วยรอยยิ้มอันน่าหลงใหล โดยเฉพาะอย่างยิ่งยามที่นางกำลังตกอยู่ในความคิดของตัวเอง สีหน้าแปรเปลี่ยนไปตามอารมณ์ ประเดี๋ยวขมวดคิ้ว ประเดี๋ยวย่นจมูก ประเดี๋ยวเชิดปากอย่างแง่งอน ทุกทีท่าล้วนดูน่ารักน่าประทับใจไปเสียหมด! “ท่านพ่อและท่านแม่ต้องการพบข้าอย่างนั้นหรือ ข้าคงต้องรีบเสียหน่อยแล้ว” “อย่าเจ้าค่ะ! อย่ากระโดดลงไปจากตรงนี้...” ยังไม่ทันขาดคำ พระชายาน้อยก็กระโดดผลุงลงไปเสียแล้ว ถึงแม้นาง ‘สมควร’ จะเคยชินกับการกระทำของอีกฝ่าย แต่ยังอดใจเต้นตูมตามเพราะความแตกตื่นตกใจไม่ได้อยู่ดี “รีบตามมาเถิดเสียวหลิ่ว” ฉิงซินกวักมือเรียกนางจากพื้นด้านล่างอย่างเบิกบานใจ “ได้เจ้าค่ะ พระชายาน้อย” เสียวหลิ่วหันกายวิ่งลงบันไดไปทีละก้าวจนถึงชั้นล่าง เมื่อบรรลุถึงข้างกายอีกฝ่ายก็ถึงกับหอบหายใจอย่างเหน็ดเหนื่อย ร้องทักท้วงว่า “พระชายาน้อย คราวหน้าท่านอย่าได้...” “รีบไปกันเถอะ!” ฉิงซินซึ่งวิ่งออกนำไปแล้วหันกลับมาเร่งพลางหัวเราะคิกคัก ทว่ากลับเห็นเสียวหลิ่วตาโตด้วยความแตกตื่น ตะโกนร้องเตือนเสียงดังว่า “พระชายาน้อย!” “อุ๊ย!” ฉิงซินร้องอุทานอย่างตกใจเมื่อร่างกระแทกเอาคนผู้หนึ่งจนกระเด็นลงไปนั่งอยู่บนพื้น รู้สึกเจ็บปวดที่สะโพกราวกับมันจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ! “ไม่มีลูกตาหรือไร ไม่เห็นหรือว่าข้ากำลังวิ่งมาอย่างรวดเร็ว ยังอุตส่าห์เดินมาขวางทาง...” นางบ่นอุบพลางตวัดสายตาขึ้นมองอย่างขุ่นเคือง และแล้วก็ต้องหน้าเปลี่ยนสี “ท่านชายเฉิงเยี่ย” “เจ้าว่าข้าไม่มีลูกตาอย่างนั้นหรือ!” สีหน้าเขาดำคล้ำไปด้วยโทสะ ไม่พบเจอหลายวัน หญิงสาวคนนี้ยังคงพูดจาขัดหูอยู่เช่นเดิม หากจะกล่าวให้ถูกต้อง ควรบอกว่ามีลูกตาแต่มองไม่เห็นเสียมากกว่า เพียงแต่ฉิงซินไม่โง่เขลาพอที่จะตอบออกไปเช่นนั้น เพียงยิ้มแย้มกล่าวอย่างเอาใจว่า “ข้าหลุดปากไปเท่านั้น ท่านอย่าได้ถือสาหาความเลย” เสียวหลิ่วรีบวิ่งเข้ามาช่วยประคองนางลุกขึ้น จากนั้นหันไปย่อกายคารวะต่อเฉิงเยี่ย “คารวะท่านชายเจ้าค่ะ” “เสียวหลิ่ว เจ้าไปเรียนท่านอ๋องและพระชายาแทนข้าสักประโยค บอกว่าข้ากำลังสนทนากับสามีที่ไม่ได้เห็นหน้ากันมานาน” “เจ้าค่ะ” เสียวหลิ่วปรายตาไปมองสีหน้าเขียวคล้ำชวนให้ขนลุกของเฉิงเยี่ยอีกครั้ง จากนั้นก็รีบปฏิบัติตามคำสั่งด้วยความยินดี เผ่นแน่บไปจนไม่เห็นเงา ฉิงซินเห็นสามีทำท่าจะหมุนกายเดินจากไปโดยไม่สนใจนาง แววตาก็สาดประกายซุกซนขึ้นวูบ รีบสะอึกกายออกไปขวางหน้าเขาไว้พร้อมกล่าวว่า “ช้าก่อน” “มีเรื่องอะไร” “เป็นสามีภรรยาย่อมต้องสนทนากันบ้าง จะได้เข้าใจกันและกันมากขึ้น” นางอยากจะบอกเขาว่าตนก็มิได้เต็มใจกับการแต่งงานในครั้งนี้ ดังนั้นทั้งสองสามารถอยู่ร่วมกันได้อย่างมีความสุข เขาไม่จำเป็นต้องปฏิบัติต่อนางราวกับเป็นศัตรูเช่นนี้ “อิสตรีล้วนคือภัยพิบัติ! หลีกไป!” เขาตัดบทเสียงเย็นชา หันกายไปอีกทางเตรียมเดินจากไป ทว่าฉิงซินก็สะอึกกายไปขวางทางไว้อีกครั้งพลางโต้กลับทันควัน “หากไม่มีบุรุษ อิสตรีจะเป็นภัยพิบัติได้อย่างไร” สีหน้าเขาเปลี่ยนไปวูบ “เจ้ารู้เรื่องอะไร” “อะไรนะ” นางสะดุ้งโหยง ไฉนอยู่ดีๆ เขาก็หน้าดำคล้ำขึ้นมาอีกเล่า! เขาตะคอกถามอย่างเดือดจัด “เจ้ารู้เรื่องแล้วใช่หรือไม่! คงกำลังหัวเราะเยาะข้าว่าถูกผู้หญิงคนหนึ่งวางยาพิษจนตาบอดอย่างนั้นสิ!” สวรรค์! นางสูดลมหายใจหนาวเหน็บ เสียงนั้นดังขึ้นอย่างฉับพลันและชัดเจน บ่งบอกได้ว่ามิได้เกิดจากการเสแสร้ง เขาตะลึงงันไปชั่วครู่ และแล้วก็สบถด่าตัวเองเบาๆ “น่าตายนัก!” เขาผลักร่างนางให้พ้นทางอย่างแรง เดินดุ่มๆ ไปตามระเบียงยาวอย่างเดือดจัด นางไม่ทราบเรื่อง น่าโมโหนัก เป็นเขาเองที่โง่งมบอกนาง! ดวงตาของเขาถูกผู้หญิงวางยาพิษจนบอด! นางสะท้านสะเทือนไปกับข่าวนี้ หลังจากเป่าลมหายใจยาวออกจากปาก นางจึงมุ่งหน้าไปยังห้องโถงใหญ่ และพบว่าเสียวหลิ่วได้ยืนรออยู่ที่หน้าประตูนานแล้ว “พระชายาน้อย ข้านึกว่าท่านหลงทางเสียแล้ว” เพราะจากนิสัยของท่านชาย เขาไม่มีวันสนทนากับหญิงใดได้นานถึงเพียงนี้ “ข้าไม่ได้หลงทางหรอก” นางตบมืออีกฝ่ายเบาๆ เพื่อปลอบประโลม พลางร้องถามท่านอ๋องและพระชายาซึ่งนั่งรออยู่ภายในห้องนานแล้วว่า จากคุณ : Wuxiafan - [ 9 ต.ค. 51 20:39:59 ]

ความคิดเห็นที่ 2 “ท่านพ่อ ท่านแม่ ตาของเฉิงเยี่ยบอดเพราะถูกสตรีนางหนึ่งวางยาพิษหรือ” คนทั้งสองไม่เคยคิดเคยฝันมาก่อนว่าประโยคแรกที่สะใภ้ของตนเอ่ยถามคือเรื่องน่าเศร้านี้ ดังนั้นด้วยอารามตกใจ ถ้วยชาในมือจึงหลุดกระแทกพื้นดังเพล้ง แตกกระจายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย จื้อชินอ๋องเบือนสายตาที่แตกตื่นระคนเดือดดาลไปยังเสียวหลิ่วที่ด้านข้าง เสียวหลิ่วตกใจจนเข่าอ่อนยวบ คุกเข่าลงกับพื้นพร้อมสั่นศีรษะปฏิเสธว่า “ผู้น้อยไม่ได้พูดเจ้าค่ะ ไม่ได้...” “ท่านพ่อ ไม่ใช่นางหรอก เป็นเฉิงเยี่ยพูดให้ข้าฟังเอง” ฉิงซินกล่าวพลางไม่ลืมที่จะพยุงร่างเสียวหลิ่วขึ้นมา “เป็นไปได้อย่างไร!” สามีภรรยาทั้งสองมองหน้ากันอย่างงงงวย “เป็นความจริง สรุปว่าข้าทราบเรื่องแล้ว ข้าเป็นภรรยาของเขา ย่อมมีสิทธิ์ที่จะทราบความจริงทั้งหมด” ฉิงซินกล่าวโดยหน้าไม่แดง ลมหายใจไม่สะดุด ถึงอย่างไรก็ขอตอบสนองความอยากรู้ในใจตัวเองก่อนเป็นสำคัญ คนทั้งสองสบตากันครู่หนึ่ง และแล้วจื้อชินอ๋องก็พยักหน้า กล่าวว่า “เอาเถอะ พวกเรากำลังจะกลับหยางโจว เรื่องราวที่นี่เจ้ารู้ไว้ให้มากสักหน่อยก็จะเป็นการดี” “ท่านพ่อท่านแม่จะกลับหยางโจวแล้วหรือ!” “ใช่ ดังนั้นพวกเราขอมอบเขาให้แก่เจ้าแล้ว” พระชายากุมมือฉิงซินไว้อย่างนุ่มนวล “ข้าน่ะหรือ!” ฉิงซินร้องถามอย่างตกใจ ช่างเป็นภาระอันหนักอึ้งเหลือเกิน อีกอย่าง สัตว์ป่าที่พอเห็นหน้าก็ตะคอกใส่คนสมควรถูกคุมขังไว้ไม่เหมาะสมกว่าหรือ นางจะมีปัญญาไปปราบเขาให้เชื่องได้อย่างไรเล่า “เฉิงเยี่ยเป็นคนไม่เลวหรอกนะฉิงซิน ขอให้เจ้าใช้หัวใจตัวเองพยายามเข้าใจเขาเถิด เจ้าจะต้องชอบพอเขาอย่างแน่นอน” นางไม่ต้องการชอบพอเขานี่นา นั่นเป็นความคิดที่อันตรายและน่ากลัวเป็นอย่างยิ่ง! “ยังมี เขามักจะลืมกินอาหารเพราะมัวยุ่งอยู่กับงาน พวกบ่าวไพร่ไม่มีปัญญาจะทำกระไรได้ เจ้าจะต้องคอยจับตาดูเขาเอาไว้” แต่เขาโตเป็นหนุ่มฉกรรจ์แล้วนี่ หรือยังต้องให้นางดูแลป้อนอาหารทั้งสามมื้ออีก “ยังมี...” “ท่านพ่อ ท่านแม่ ข้าจะดูแลเขาอย่างสุดความสามารถ หากวันใดข้าเพาะเลี้ยงความกล้าจนมากพอที่จะบุกเข้าไปในเขตหวงห้ามของเขา ข้าจะบุกเข้าไปดูแลเขาให้พวกท่าน ทว่าตอนนี้พวกท่านอย่าได้เฉไฉเบี่ยงเบนประเด็นอยู่เลย บอกข้าเถิดว่ามันเกิดเรื่องอะไรกันแน่” นางแสร้งทำเป็นพนมมืออ้อนวอน พระชายามองดูใบหน้างดงามเต็มไปด้วยรอยยิ้มมีชีวิตชีวานั้น ในใจบังเกิดลางสังหรณ์ประหลาดว่าชีวิตในภายภาคหน้าของบุตรชายตนจะต้องเปลี่ยนไปไม่เหมือนเดิม ดังนั้นนางจึงไม่คิดปิดบังอำพรางอีกต่อไป อธิบายถึงเหตุการณ์ในอดีตที่ผ่านมา... ดวงจันทร์ส่องแสงสุกสกาว ลมหนาวพัดโชยมาไหวๆ คนในตำหนักจื้อชินอ๋องกำลังรับประทานอาหารกันในสวนดอกไม้อันเงียบสงบร่มรื่น ทว่าบรรยากาศกลับดูแปลกประหลาดไปจากยามปกติยิ่งนัก ดวงตางดงามสุกใสของฉิงซินกลอกไปทางสีหน้าบึ้งตึงของท่านพ่อและท่านแม่ จากนั้นเลื่อนไปมองสีหน้าไร้อารมณ์ของเฉิงเยี่ยที่นั่งอยู่ด้านข้าง และแล้วจึงเลื่อนไปทางซั่วเหญินกับตู้เฉียวเซวียนซึ่งนางได้เห็นเป็นครั้งที่สองทางด้านขวา ซั่วเหญินยังคงมีสีหน้าเขินอายเช่นเดิม ส่วนตู้เฉียวเซวียนนั้นเอาแต่จ้องมองเฉิงเยี่ยด้วยแววตาตัดพ้อน้อยใจ พูดจากใจจริง ตนอยากแอบบอกนางเสียเหลือเกินว่าการทำเช่นนั้นต่อคนตาบอดนับเป็นเรื่องเสียแรงเปล่า คงเป็นเพราะตู้เฉียวเซวียนยืนกรานที่จะปรากฏตัวร่วมทานอาหาร คนอื่นๆ บนโต๊ะจึงเอาแต่ก้มหน้าก้มตากินเอาๆ โดยปราศจากคำสนทนาแม้แต่ประโยคเดียว ตามเรื่องที่ท่านแม่เล่าให้นางฟังในตอนเช้า ผู้ที่วางยาพิษจนเฉิงเยี่ยตาบอดนั้นก็คือพี่สาวของตู้เฉียวเซวียน เพราะไม่ได้รับน้ำใจจากเฉิงเยี่ย ความรักจึงกลายเป็นความแค้น ไม่อยากให้เขามีตาไว้มองสตรีอื่นอีก ดังนั้นนางจึงทำร้ายเขาด้วยพิษจนตาบอด ส่วนตัวเองก็กระโดดหน้าผาฆ่าตัวตาย แต่พี่น้องทั้งสองต่างโดดเดี่ยวมีเพียงกันและกัน ดังนั้นตู้เฉียวเซวียนซึ่งอายุสิบสองขวบตอนที่พี่สาวเสียชีวิตจึงปักหลักพักอาศัยอยู่ในบ้านเขาจิ้งอู่สืบไป ทั้งยังเรียกร้องให้เขาชดใช้ญาติสนิทคืนแก่นางหนึ่งคน มองข้ามเรื่องที่เฉิงเยี่ยเองก็ต้องสูญเสียสายตาไปโดยไม่เอ่ยถึง จื้อชินอ๋องและพระชายาไม่พอใจเป็นอย่างยิ่ง ต้องการขับไล่นางออกจากบ้าน ทว่าเฉิงเยี่ยกลับสงสารที่นางไร้ญาติขาดมิตร จึงยอมให้นางอาศัยอยู่ที่นี่ต่อไป ตู้เฉียวเซวียนอยู่มาจนครบสามปี ใครจะคาดคิดว่านางจะเจริญรอยตามพี่สาวโดยหลงรักเขา จื้อชินอ๋องและพระชายาเห็นท่าไม่ดีจึงรีบตอบรับเรื่องการแต่งงานขององค์หญิงสิบสอง เพื่อให้นางล้มเลิกความคิดเหลวไหล ป้องกันมิให้เกิดเรื่องน่าเศร้าเช่นในอดีตขึ้นอีกครั้ง คิดไม่ถึงว่าในวันกราบไหว้ฟ้าดิน นางกลับเลียนแบบพี่สาวคิดจะกระโดดหน้าผาฆ่าตัวตาย หลังจากถูกช่วยและส่งกลับมาบ้านแล้ว นางยังวิ่งหนีออกไปอีกครั้งเมื่อเห็นว่าไม่สามารถยับยั้งการแต่งงานเอาไว้ได้ ทำเอาซั่วเหญินต้องออกตามหาอยู่นานกว่าจะนำตัวนางกลับมาได้อย่างปลอดภัย ฉิงซินมองไปทางเฉิงเยี่ย ได้ยินว่าหลายวันนี้เขาหมกตัวอยู่แต่ในกระท่อมพาวิเวก ประตูใหญ่ไม่ออก ประตูสองไม่เยี่ยมกราย ทำตัวราวกับสตรีในห้องหอกระนั้น “ท่านพ่อ ท่านแม่ ข้าจะกลับห้องแล้ว” เฉิงเยี่ยพลันผุดลุกขึ้น “ข้าก็จะกลับเช่นกัน” ตู้เฉียวเซวียนรีบลนลานลุกขึ้นตาม “เฉิงเยี่ย เจ้ารอก่อน ฉิงซิน เจ้าก็ต้องการกลับห้องด้วยมิใช่หรือ” “เดินไปเป็นเพื่อนเฉิงเยี่ยสักครู่เถิด” จื้อชินอ๋องและพระชายาช่วยสนับสนุนกันคนละประโยคสองประโยค พร้อมทั้งขยิบตาส่งสัญญาณให้แก่ฉิงซินซึ่งกำลังส่งขนมหวานเข้าปากตัวเองพอดี การกลืนอย่างรวดเร็วในคำเดียวทำเอานางติดคอจนหน้าแดง ต้องยกมือทุบอกเบาๆ โชคดีที่เสียวหลิ่วรีบยกน้ำมาให้ดื่ม นางจึงกลืนขนมก้อนนั้นลงคอไปได้ หลังจากเป่าลมออกจากปากอย่างโล่งอกจึงค่อยยืดกายลุกขึ้น กล่าวว่า “ใช่แล้ว ข้าจะเดินเป็นเพื่อนท่านไปสักระยะหนึ่ง” “ไม่จำเป็น” เฉิงเยี่ยปฏิเสธอย่างไร้เยื่อใย เขาคิดว่านางอยากทำนักหรือ นางยิ้มเล็กน้อยพลางหย่อนกายลงนั่งอีกครั้ง “สามีข้าบอกว่าไม่จำเป็น” พระชายายังคงจ้องหน้านางพลางสั่นศีรษะอย่างเอาเป็นเอาตาย นางจึงได้แต่ยืดกายลุกขึ้นยืนอีกครั้งอย่างหมดปัญญา หลังจากปรายตามองสีหน้าขุ่นเคืองของตู้เฉียวเซวียน และใบหน้าที่ยังแข็งทื่อไร้ความรู้สึกของเฉิงเยี่ย ความรู้สึกอยากแกล้งก็ผุดขึ้นในใจ จึงทำเสียงและท่าทีสะบัดสะบิ้งเล็กน้อยพลางกล่าวว่า “ท่านก็ฝืนใจให้ข้าเดินเป็นเพื่อนไปสักระยะหนึ่งเถิด ท่านสามี” เห็นผู้อาวุโสทั้งสองยิ้มกว้างอย่างพอใจ นางก็ยิ่งรู้สึกว่าตัวเองได้กระทำเรื่องที่ประเสริฐเลิศล้ำเรื่องหนึ่ง เพราะพวกเขาทั้งสองได้บอกต่อนางอย่างชัดเจนแล้วว่าให้นางพยายามขัดขวางอย่างเต็มที่ อย่าให้ตู้เฉียวเซวียนมีโอกาสอยู่กับเฉิงเยี่ยสองต่อสองเป็นอันขาด เพื่อป้องกันมิให้เกิดเรื่องวุ่นวายขึ้นในภายหลัง เพียงแต่ว่ามีนางคอยขัดขวางเพิ่มขึ้นอีกหนึ่งคน ตู้เฉียวเซวียนจะยอมรามืออย่างนั้นหรือ พวกเขาออกจะดูแคลนความดื้อดึงของอิสตรีไปแล้ว! จันทร์เพ็ญสุกสกาวจนหมู่ดาวอับแสง พ่อบ้านเหอเดินถือตะเกียงนำหน้า ที่ด้านหลังติดตามด้วยเงาร่างเงียบขรึมสามสาย เดินข้ามสะพานโค้งเล็กๆ ตรงไปยังกระท่อมพาวิเวก เมื่อไปถึงหน้าประตู พ่อบ้านเหอก็แขวนตะเกียงไว้ “บอกให้พวกนางทั้งสองกลับไปได้แล้ว” ในที่สุดเฉิงเยี่ยซึ่งเงียบกริบมาตลอดทางก็ยอมเอ่ยปากพูด เพียงแต่เขาคิดว่าพวกนางไม่ได้อยู่ตรงนั้นด้วยหรือไร ไฉนต้องบอกผ่านพ่อบ้านเหอเล่า ฉิงซินอดบ่นกระปอดกระแปดในใจมิได้ “ท่านชายบอกให้เจ้าไปได้แล้ว!” ตู้เฉียวเซวียนตวาดอย่างกราดเกรี้ยว นางมีคำพูดมากมายต้องการสนทนากับเฉิงเยี่ยตามลำพัง แต่สตรีผู้นี้กลับปักหลักยืนมั่นราวกับท่อนไม้ไม่ยอมขยับ! “สามีของข้าบอกให้เจ้าไปต่างหาก” ถ้าหากมารยาทของอีกฝ่ายเลวร้ายเช่นนี้ นางก็ยินดีจะส่งเสริมให้ถึงที่สุด! “เป็นเจ้านั่นแหละ!” “เป็นเจ้าต่างหาก!” พ่อบ้านเหอเห็นพวกนางเริ่มโต้ตอบกันก็อดสอดปากขึ้นมิได้ว่า “อันที่จริงนายน้อยต้องการให้พวกท่าน...” “หุบปาก!/หุบปาก!” ทั้งสองตวาดแว้ดพลางหันไปถลึงตาใส่พ่อบ้านเหอโดยพร้อมเพรียง เขารีบยกมือขึ้นปิดปากตัวเองอย่างชาญฉลาด ทว่าเฉิงเยี่ยซึ่งเป็นเป้าหมายของการทะเลาะเบาะแว้งได้เดินจากไปจนไม่เห็นเงาแล้ว ตู้เฉียวเซวียนโกรธจัดคิดจะบุกเข้าไปในกระท่อมพาวิเวก ทว่าเพิ่งก้าวไปได้เพียงก้าวเดียว เงาร่างดำทะมึนสองสายก็พุ่งปราดออกมาสกัดกั้นไว้ที่ด้านหน้า บุคคลทั้งสองก็คือ ‘องครักษ์พิทักษ์ประตู’ ของกระท่อมพาวิเวกซึ่งมีชื่อว่าฉีซินและฉีลี่นั่นเอง ได้ยินว่าพวกเขามีหน้าที่ขัดขวางตู้เฉียวเซวียนโดยเฉพาะ ดังนั้นพอนางเห็นพวกเขาก็สะบัดหน้าจากไปอย่างขุ่นเคือง แต่สำหรับฉิงซินน่ะหรือ เนื่องจากฐานะต่างกัน พวกเขาจึงประคองมือคารวะอย่างนอบน้อม จากคุณ : Wuxiafan - [ 9 ต.ค. 51 20:41:22 ]

ความคิดเห็นที่ 3 “คารวะพระชายาน้อย” มองดูชายหนุ่มร่างฉกรรจ์ทั้งสองที่ตรงหน้า ดวงตานางก็สาดประกายเจ้าเล่ห์ขึ้นวูบหนึ่ง “ถึงอย่างไรก็กินอิ่มจนพุงกางแล้ว แทนที่จะเลือกฤกษ์ยาม มิสู้วัดดวงไปเลยจะดีกว่า” องครักษ์ทั้งสองรับฟังจนมึนงง ไม่ทราบว่าอีกฝ่ายหมายความว่ากระไร ทว่าพริบตานั้น เรือนร่างอ้อนแอ้นอรชรก็พุ่งปราดแทรกผ่านร่างเขาทั้งสองไป พวกเขาตกตะลึงในทีแรก เมื่อได้สติก็รีบหันกายติดตาม คิดไม่ถึงว่าพระชายาน้อยกลับมีท่าร่างที่แคล่วคล่องว่องไว ท่ามกลางแสงตะเกียงซึ่งจุดไว้รอบกระท่อมพาวิเวกจนสว่างไสว นางกลับมีวิธีหลบซ่อนกายในซอกมุมอันมืดสลัว ประเดี๋ยวก็กระโดดขึ้นหลังคาเดินไต่กำแพง ประเดี๋ยวก็หลบวูบเข้าไปในห้องหับ เพราะเกรงว่าจะส่งเสียงเอะอะรบกวนท่านชาย อีกทั้งไม่กล้าลงมือทำร้ายพระชายาน้อย จึงจำใจปล่อยให้นางบุกเข้าไปถึงห้องหนังสือที่ซึ่งท่านชายหวงแหนใส่ใจ และเป็นเขตหวงห้ามที่สุดในกระท่อมพาวิเวกนี้ “แย่แล้ว...” ทั้งสองลอบร้องโอดครวญในใจ แล้วก็ได้ยินเสียงกรีดร้องเบาๆ จากด้านใน เมื่อพลิ้วกายโลดแล่นไปถึงหน้าห้อง ทั้งสองพลันพบว่าท่านชายกำลังใช้มือข้างหนึ่งคว้าคอพระชายาน้อยเอาไว้แน่น พวกเขารีบร้องตะโกนห้ามปราม “โปรดวางมือด้วยท่านชาย! นางคือพระชายาน้อยขอรับ!” “ข้ารู้แล้ว แต่ใครอนุญาตให้นางเข้ามาเล่า” เฉิงเยี่ยเป็นคนมีประสาทหูไวกว่าคนอื่น นอกจากนี้บนร่างนางยังมีกลิ่นกายหอมอ่อนๆ ซึ่งมิได้มาจากแป้งหอมประทินโฉมพวกนั้นอีกด้วย “เป็น...เป็นข้า...บุก...เข้ามาเอง ไม่...ไม่...ไม่เกี่ยวกับพวกเขา...เลยแม้แต่น้อย!” ฉิงซินพยายามอธิบายอย่างลำบากยากเย็น “ท่านชาย! พระชายาน้อยจะขาดอากาศหายใจอยู่แล้วขอรับ!” เมื่อฉีลี่เตือนสติ เขาจึงยอมคลายมือ ขับไล่ด้วยเสียงเย็นชาว่า “ออกไป!” “แค่กๆๆ...! ต่อให้เชิญข้ามาข้าก็ไม่มาหรอก!” ฉิงซินนวดลำคอตัวเองเบาๆ สวรรค์! นางเกือบถูกเขาบีบคอตายคามือเสียแล้ว! ขณะหันกายจะจากไป สายตานางพลันสะดุดเอาหนังสือตะวันตกซึ่งวางเรียงรายอยู่บนหิ้งข้างกำแพง นางโพล่งออกไปโดยไม่ทันคิดว่า “ไฉนจึงมีหนังสือตะวันตกมากมายเช่นนี้” ว่าแล้วก็อ่านชื่อหนังสือออกมาติดๆ กันหลายเล่ม เฉิงเยี่ยตะลึงไปอย่างคาดไม่ถึง โพล่งถามอย่างรวดเร็วว่า “เจ้าเข้าใจภาษาตะวันตกหรือ” หากเป็นเช่นนั้นจริง นางก็มีประโยชน์ขึ้นมาบ้างแล้ว “ใช่ และยังพูดได้อย่างคล่องแคล่วอีกด้วย” แต่นางไม่สนใจจะอยู่ในห้องนี้อีกต่อไปแล้ว คอนางยังเจ็บปวดอยู่เลย ยังคงรีบกลับไปพักหายใจก่อนจะดีกว่า ทว่าก้าวไปได้เพียงแค่สองก้าว เฉิงเยี่ยก็สะอึกกายออกมาคว้าแขนนางเอาไว้ “ท่านจะทำอะไรน่ะ” “เจ้าอยู่ก่อน ส่วนพวกเจ้าทั้งสองออกไป” ฉีซินและฉีลี่มีสีหน้าประหลาดใจ นี่เป็นครั้งแรกที่อิสตรีสามารถรั้งตัวอยู่ในห้องหนังสือนี้ได้ ถึงแม้นางจะเป็นพระชายาน้อยก็ตาม “ไม่ๆๆ ข้าไม่อยากอยู่ที่นี่ ข้าจะออกไป พวกเจ้ารอข้าด้วย!” นางมิได้เสียสตินี่นา หากอยู่ต่ออาจจะรักษาชีวิตน้อยๆ ไว้ไม่อยู่ก็เป็นได้ แล้วความฝันจะท่องมหาสมุทรของนางเล่า “ออกไป!” เฉิงเยี่ยตวาดเสียงเกรี้ยวกราดอีกครั้ง ฉีลี่และฉีซินไหนเลยจะกล้าเสนอหน้าอยู่ต่อ เพียงรับคำว่า ‘ขอรับ’ แล้วก็ลนลานถอยกายออกไป พร้อมทั้งปิดประตูให้อย่างเสร็จสรรพ สมกับคำที่ว่าคนเป็นอย่างไรก็เลี้ยงนกออกมาอย่างนั้น! ทิ้งนางไปเหมือนที่เจ้านายพวกเขาทำไม่มีผิด! ฉิงซินบ่นอุบอิบในใจ “นั่งลง” ประเสริฐ พูดทีละคำสั่งให้ทำทีละอย่าง นางลากเก้าอี้มานั่งลง “แล้วต่อไปเล่า” “ข้าต้องการให้เจ้าหยิบหนังสือตะวันตกเล่มที่สามจากซ้ายมือของหิ้งออกมา หากข้าจำไม่ผิด เจ้าเพียงยื่นมือออกไปก็หยิบได้แล้ว” คนผู้นี้ช่างสายตาดีแท้! นางประชดในใจพลางยื่นมือไปหยิบหนังสือตะวันตกเล่มหนาเตอะออกมาหนึ่งเล่ม “ลองอ่านให้ข้าฟังสักบทหนึ่ง แล้วค่อยบอกข้าว่ามันหมายความว่าอะไร” “ที่แท้ท่านต้องการทำอะไรกันแน่” “บอกให้อ่านเจ้าก็อ่านไปสิ!” ผู้หญิงนี่ช่างปากมากเหลือเกิน! นางขบกรามกรอดๆ เหลือกตาค้อนขวับพลางบีบเสียงตอบว่า “รับคำสั่งสามีเจ้าค่ะ” ครั้นแล้วนางก็ฟุดฟิดฟอไฟอ่านออกมายาวติดต่อกันเป็นพืด เฉิงเยี่ยฟังออกว่านางอ่านอย่างไม่เต็มอกเต็มใจ แต่วันพรุ่งนี้จะมีแขกผู้มีเกียรติชาวตะวันตกคนหนึ่งมาเยือนถึงบ้าน เนื่องจากเขาไม่เชี่ยวชาญภาษาตะวันตก ที่ผ่านมาจึงจำเป็นต้องว่าจ้างหลี่เต๋อเสียนซึ่งเคยทำการค้ากับชาวตะวันตกมาทำหน้าที่ล่าม เพื่อเป็นสะพานเชื่อมให้การเจรจาต่อรองสามารถดำเนินไปได้ แต่เกือบหนึ่งปีที่ผ่านมา ราคาที่ผู้ซื้อเสนอมาดูไร้ซึ่งเหตุผล ไม่ว่าเจรจาอย่างไรก็ไม่สามารถบรรลุถึงข้อตกลงกันได้ ฟังจากน้ำเสียงของผู้ซื้อก็อ่านออกว่าอีกฝ่ายลำบากใจไร้หนทางเช่นกัน เมื่อเขาสรุปได้ว่าปัญหาอยู่ที่ตรงไหน เลยคิดจะหาคนมาสอนภาษาตะวันตกให้ แต่ก็จนใจที่ตาสองข้างบอดเสียนี่... “ข้ากลับได้หรือยัง” นางวางหนังสือลง อ่านจนปากเมื่อยไปหมดแล้ว ทั้งยังอ้าปากหาวติดๆ กันอีกหลายที “เจ้าลองดูจดหมายภาษาตะวันตกเหล่านี้ซิ” เขาหยิบจดหมายที่เคยติดต่อการค้ากับชาวตะวันตกออกมาจากลิ้นชักชั้นที่สองแล้วยื่นให้นาง นางเป่าลมออกจากปากอย่างเหนื่อยหน่าย เอาเถอะ เห็นแก่เขาซึ่งมองไม่เห็น นางจะช่วยเขาสักเล็กน้อย เพียงแต่ไม่ดูก็ว่าไปอย่าง แต่เมื่อลองอ่านดูแล้วนางก็เห็นปัญหาไม่น้อย... ท้องฟ้าเริ่มปรากฏแสงอรุณสีขาวนวลดุจท้องปลา ฉิงซินนั่งอยู่ในห้องหนังสือตลอดทั้งคืน สุดท้ายนางก็หมดแรงจนทนไม่ไหว ฟุบหน้าลงหลับไปกับโต๊ะ เฉิงเยี่ยไม่ทราบว่านางหลับไปแล้ว เมื่อเรียกแล้วนางไม่ตอบรับ เขาจึงยื่นมือออกไปแตะตัวนาง คิดไม่ถึงว่ากลับสัมผัสเอาแก้มของนางเข้า และแล้วรสสัมผัสเนียนนุ่มไร้ที่ตินั้นก็ทำให้เขาหดมือกลับราวกับถูกไฟลวก ลมหายใจสม่ำเสมอขณะนอนหลับสนิทของนางดังให้ได้ยินอยู่แผ่วเบา เขาขมวดคิ้วมุ่น นึกไปถึงว่านวลแก้มที่สัมผัสเมื่อสักครู่ออกจะเย็นอยู่บ้าง เขาจึงหันกายเดินไปที่ข้างโต๊ะ หยิบเอาเสื้อคลุมของตนที่พาดไว้บนเก้าอี้แล้วเดินกลับมา เริ่มแรกเขายื่นมือออกไปควานหาไหล่แบบบางของนางก่อน จากนั้นจึงค่อยคลี่เสื้อคลุมให้แก่นาง ...นี่เขากำลังทำอะไร! เขาย้อนถามตัวเอง เขามิใช่เกลียดชังสตรีจนเข้ากระดูกดำหรอกหรือ! ถูกต้อง เขายังคงเกลียดชังสตรี เพียงแต่เขามิอาจไม่ยอมรับว่านางไม่เหมือนกัน โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่ออาศัยเพียงเวลาสั้นๆ นางก็ดูออกถึงความขัดแย้งหลายจุดในจดหมายโต้ตอบของทั้งสองฝ่าย นี่เพียงพอที่จะพิสูจน์แล้วว่านางเป็นสตรีที่เฉลียวฉลาดเพียงใด อย่างเชื่องช้า แสงแห่งรุ่งอรุณค่อยๆ คืบคลานผ่านเข้ามา เขาเดินไปตรงหน้าต่าง รับรู้ถึงความอบอุ่นจากดวงอาทิตย์ วันใหม่ได้เริ่มต้นขึ้นอีกครั้งแล้ว แต่ดวงตาของเขาจะได้เห็นแสงแห่งรุ่งอรุณอีกครั้งหรือไม่หนอ จิ้งอวี่สหายรักของเขาออกค้นหายาดีไปทั่วทั้งแผ่นดิน หลายวันมานี้ได้ส่งข่าวกลับมาว่ามีข่าวดีแล้ว หวังว่าอีกฝ่ายจะไม่ทำให้เขาต้องผิดหวัง วันรุ่งขึ้น จื้อชินอ๋องและพระชายาได้นำพาจิตใจอันเต็มไปด้วยความคาดหวังและความปลื้มปีติยินดีเดินทางจากบ้านเขาจิ้งอู่ไป เมื่อได้ทราบว่าลูกสะใภ้ค้างแรมอยู่ในกระท่อมพาวิเวกทั้งคืน ทั้งยังเป็นเพราะบุตรชายของตนยืนกรานให้นางอยู่อีกด้วย ต่อไปพวกเขาก็ได้แต่นั่งรอด้วยความหวังเต็มเปี่ยมว่าอีกไม่นานจะมีหลานเล็กๆ ให้อุ้มกันแล้ว “ล้วนเป็นเพราะท่านคนเดียว ทำให้ท่านพ่อท่านแม่เข้าใจผิดหมดเลย ข้าอธิบายจนปากเปียกปากแฉะว่าข้าอยู่เพื่ออ่านหนังสือตะวันตกตลอดทั้งคืน พวกเขาก็ไม่ยอมเชื่อ!” ยามนี้ฉิงซินซึ่งเพิ่งส่งผู้อาวุโสทั้งสองจากไปจนลับสายตาเพิ่งจะเดินกลับเข้ามายังห้องโถงใหญ่ กระแทกตัวนั่งลงบนเก้าอี้อย่างอ่อนอกอ่อนใจ อันที่จริงนางฟุบหลับไปกับโต๊ะไม่ได้นานนัก แต่เป็นเพราะท่านั่งไม่ถูกต้อง จึงรู้สึกปวดหลังปวดเอวเมื่อยขบไปทั้งตัว ยามเดินเหินจึงมีท่าทางผิดแผกจากปกติ คิดไม่ถึงท่านพ่อท่านแม่สามีกลับเข้าใจผิดคิดว่านางได้ร่วมหอกับบุตรชายของตนไปเสียแล้ว! เฉิงเยี่ยมิได้สนใจคำบ่นของนาง เนื่องจากตรงหน้าเขายังมีเรื่องที่สำคัญยิ่งกว่า “เสียวหลิ่ว เจ้าพาพระชายาน้อยกลับไปที่ห้องเพื่ออาบน้ำแต่งตัวเสียก่อน อีกสักครู่จะมีแขกคนสำคัญมา อย่ามัวเสียเวลาอยู่เลย” “ได้เจ้าค่ะ ท่านชาย” “ช้าก่อน ข้าต้องการนอนหลับให้สนิทสักครา เมื่อคืนท่านเคี่ยวกรำข้าทั้งคืนแล้วนะ...” นางต้องรีบหุบปาก เพราะว่าใบหน้าเสียวหลิ่วแดงฉานขึ้นมาทันตา ทำเอานางพลอยรู้สึกตะครั่นตะครอไปหมด อดถลึงตาใส่เสียวหลิ่วมิได้ จากคุณ : Wuxiafan - [ 9 ต.ค. 51 20:42:08 ]

ความคิดเห็นที่ 4 “เจ้ากำลังคิดเหลวไหลอันใด!” “เสียวหลิ่ว!” เฉิงเยี่ยตวาดอย่างหมดความอดทน เสียวหลิ่วหน้าถอดสี รีบคะยั้นคะยอพระชายาน้อยของนาง “พระชายาน้อย พวกเรารีบกลับห้องกันเถิดเจ้าค่ะ” “ข้ารู้แล้วน่า แต่ข้าจะกลับไปนอนหลับอย่างเดียวเท่านั้น” ฉิงซินกอดอก ตั้งท่าจะพูดกับเขาให้รู้เรื่อง “ข้าบอกให้เจ้าทำอะไรเจ้าก็ไปทำอย่างนั้น!” น้ำเสียงเขาเริ่มเข้มงวดขึ้นเป็นลำดับ “คนป่าเถื่อนวางอำนาจ อาศัยอะไรให้ข้าเชื่อฟังท่าน!” “ออกเรือนต้องเชื่อฟังสามี!” “ท่านคิดจะใช้คำพูดประโยคเดียวอุดปากข้าให้ตายอย่างนั้นหรือ! พวกเราไม่นับว่าเป็นสามีภรรยา เป็นเพียงแค่ในนามเท่านั้น!” “ถ้าหากการเป็นสามีภรรยาอย่างแท้จริงจะทำให้เจ้าเชื่อฟังคำพูดข้าล่ะก็ ข้าจะยอมฝืนใจตัวเองร่วมหอกับเจ้าก็ได้” “ฝืนใจตัวเอง!” นางเบิกตากว้างมองดูชายตาบอดนิสัยเลวที่ตรงหน้าอย่างไม่อยากจะเชื่อ ถึงแม้นางจะมีฐานะเป็นหนึ่งในสมาชิก ‘พรรคองค์หญิงที่ฉาวโฉ่’ แต่รูปโฉมของนางก็งามสะคราญเป็นเลิศถึงระดับเทพธิดานางฟ้า ต่อให้เขามองไม่เห็นก็น่าจะสังเกตได้จากเสียงอันไพเราะเพราะพริ้งของนางนี่นา! “มิต้องให้ท่านมาฝืนใจหรอก ฟังดูราวกับว่าข้าต้องการให้ท่านทำเช่นนั้นกับข้าอย่างนั้นแหละ ขอบอกท่านไว้ก่อน การแต่งงานครั้งนี้ไม่ใช่ท่านคนเดียวที่ฝืนใจ ข้าเองก็ฝืนใจเหมือนกันนั่นแหละ...อุ๊บ!” เฉิงเยี่ยไม่เคยใช้ความอดทนของตัวเองกับอิสตรีมาก่อน จิตสำนึกบอกเขาว่าการปิดปากนางเป็นวิธีที่รวดเร็วและได้ผลที่สุด นางมองดูชายหนุ่มที่ประคองใบหน้านางขึ้นแล้วประทับริมฝีปากลงมาอย่างถนัดถนี่ด้วยดวงตาแตกตื่นจนแทบเหลือกถลน ใบหน้าเขาอยู่ใกล้ชิดนางเหลือเกิน ชิดจนนางรับรู้ได้ถึงลมหายใจและพลังอันเข้มแข็งที่แผ่กระจายออกมาจากตัวเขา เฉิงเยี่ยคิดไม่ถึงว่าริมฝีปากนางจะอ่อนนุ่มและหอมหวนถึงเพียงนี้ แม้เขาจะรังเกียจอิสตรี แต่ก่อนที่เขาจะตาบอดก็เคยมีความต้องการทางร่างกายมาก่อนตามธรรมชาติ ทว่าริมฝีปากของสตรีเหล่านั้นไม่มีใครเทียบกับนางได้... เสียวหลิ่ว ป้าหลิน พ่อบ้านเหอ รวมไปถึงคนงานอื่นๆ ที่อยู่ในห้อง ทุกคนล้วนเห็นภาพอันใกล้ชิดสนิทสนมนั้นกับตา แต่ก็รีบก้มหน้าลงไม่กล้ามองดู ทว่าใบหน้าทุกคนต่างปรากฏรอยยิ้ม ดูท่าความหวังของท่านอ๋องและพระชายาที่อยากอุ้มหลานตัวน้อยๆ จะเป็นความจริงในอีกไม่นานนี้เสียแล้ว “พวกท่านกำลังทำอะไร!” ตู้เฉียวเซวียนที่เพิ่งเดินเข้ามาในห้องโถงตวาดเสียงดังอย่างไม่เชื่อสายตา เสียงนั้นทำให้เฉิงเยี่ยที่ยังคงลุ่มหลงในรสสัมผัสอันอ่อนนุ่มและงดงามได้สติคืนกลับมา เขารีบปล่อยร่างฉิงซินอย่างคนตั้งตัวไม่ติด ส่วนนางนั้นใจเต้น หน้าแดงเป็นลูกตำลึงสุกไปเรียบร้อยแล้ว ยิ่งเมื่อมองไปเห็นตู้เฉียวเซวียนและซั่วเหญินที่ข้างกายอีกฝ่าย ยังมีคนงานในบ้านอีกมากมาย นางก็อับอายจนอยากภาวนาให้มีช่องว่างที่ไหนสักแห่งให้นางมุดหลบลงไป “เสียวหลิ่ว พาพระชายาน้อยกลับไปอาบน้ำแต่งตัว” น้ำเสียงของเฉิงเยี่ยกลับคืนสู่ความเยือกเย็นอีกครั้ง “เจ้าค่ะ!” คราวนี้ฉิงซินที่แก้มแดงใบหน้าร้อนซู่จนแทบควันขึ้นมิกล้าคัดค้านอีกแล้ว ตรงกันข้าม นางรีบลากตัวเสียวหลิ่วที่ยิ้มกริ่มออกไปจากห้องอย่างรวดเร็ว “เฉิงเยี่ย! เพราะอะไรท่านถึงจูบนาง!” ตู้เฉียวเซวียนทั้งโกรธทั้งเสียใจวิ่งไปคว้ามืออีกฝ่ายไว้ ทว่าถูกเขาสลัดทิ้ง นางยังคงก้าวตามไปขวางหน้าไว้อย่างไม่พอใจ “เจ้าอย่าทำเช่นนี้เลย!” ซั่วเหญินร้องห้ามพลางรีบพุ่งกายออกไปฉุดมือนางไว้ ทว่าคราวนี้เป็นนางที่สลัดมืออีกฝ่ายทิ้งบ้าง หันไปสะอึกสะอื้นใส่เฉิงเยี่ยอย่างเจ็บแค้นใจ “ทำไมต้องเป็นนาง! ข้ารักท่านมาเนิ่นนาน ยินดีให้ท่านจูบ แต่ท่านกลับไปจูบเอาสตรีซึ่งเพิ่งก้าวเข้าประตูมาได้ไม่นานนี้!” ดวงตาดำสนิทของเฉิงเยี่ยสาดประกายเย็นยะเยียบขึ้นวูบ “เจ้าได้เตือนสติข้าว่าเจ้าถึงเวลาสมควรแต่งงานแล้ว” นางนิ่งตะลึงไป “ท่านหมายความว่าอย่างไร” “ความหมายของข้าคือภายในหลายวันนี้ ข้าจะช่วยเจ้าหาคู่ครองที่ดีให้” หลังจากทิ้งคำพูดอันเย็นชาประโยคนั้น เขาก็สะบัดหน้าเดินจากไป ปล่อยนางให้ตะลึงลานอยู่กับที่ เมื่อได้สติกลับคืนมานางก็คิดจะวิ่งไล่ตามไปอีกครั้ง ทว่าซั่วเหญินรีบสะอึกกายไปคว้าแขนนางไว้ “ขอร้องเจ้าอย่าได้ทำตัวเหลวไหลเช่นนี้อีกได้ไหม” นางแผดเสียงอย่างมีโทสะ “ข้าเหลวไหลที่ไหนกัน! ท่านก็ได้ยินแล้วนี่ว่าเขาจะส่งข้าไปแต่งงานแล้ว!” ซั่วเหญินหน้าขาวซีด มองดูสาวงามที่อยู่ร่วมกันมาสามปีเศษตรงหน้า เขามีใจให้นางมานานแล้ว เพียงแต่คนที่เก็บความรู้สึกไม่ยอมแสดงออกเช่นเขากลับไม่กล้าสารภาพออกไปยิ่งไม่กล้าแสดงความรู้สึกของตนให้พี่ชายซึ่งมีนิสัยดุดันบ้าระห่ำได้รับทราบ “แม่นางเฉียวเซวียน ฟังข้าเตือนสักคำเถิด คำพูดเมื่อสักครู่ของท่านออกจะขัดหูเกินไป โชคดีที่พระชายาน้อยออกไปจากห้องแล้ว” ป้าหลินอดต่อว่านางเล็กน้อยมิได้ “ท่านอาศัยอะไรมาสั่งสอนข้า!” ว่าแล้วนางก็วิ่งออกไปนอกห้องอย่างมีอารมณ์ “เฉียวเซวียน!” เขารีบตามติดไปในทันที ป้าหลินสบตากับพ่อบ้านเหอ ต่างฝ่ายต่างส่ายหน้าถอนใจอย่างเอือมระอา จากคุณ : Wuxiafan - [ 9 ต.ค. 51 20:42:45 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ว้าว ยอมให้ใกล้ชิดแล้ว พอเริ่มผูกพัน ตาก็หายพอดี :) จากคุณ : scottie - [ 9 ต.ค. 51 22:19:57 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ปูเสื่อ เกาะติดค่า รอลุ้น รอลุ้น=P จากคุณ : Think Twice - [ 10 ต.ค. 51 05:46:22 ]

ความคิดเห็นที่ 7 Ching sin's clever  55555555555555555 kiss kiss kiss จากคุณ : Tyra - [ 10 ต.ค. 51 07:34:07 ]

ความคิดเห็นที่ 8 เอ่อ.... นางเอกน่ารักอะ ขนาดโดนดุด่าอย่างนั้นแล้วยังยอมช่วยอีก จากคุณ : ริวไผ่ - [ 11 ต.ค. 51 21:06:47 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ตื่นเต้นค่ะ เฉิงเยี่ยเริ่มใจอ่อนแล้วใช่ไหมค่ะ จากคุณ : PiN.VE (PiN.VE) - [ 12 ต.ค. 51 13:50:30 ]

ความคิดเห็นที่ 10 โอ้มายกอตต พระเจ้าจอชมันยอดมาก เว่อร์ไปมั้ย อ่านเรื่องย่อในเว็บของเเจ่มใสเเล้วอยากอ่านมากๆเลยค่ะ ให้เเม่ซื้อไว้ให้เเล้ว ยังคิดอยู่เลยว่าสงสัยต้องรอปีหน้ากลับเมืองไทยถึงได้อ่าน เพราะให้เเม่ส่งท่านหญิงทั้งสี่มาให้อ่านที่อังกฤษนี่ ค่าส่งคงเเพงกว่าหนังสือหลายเท่า กลับก็ไม่มีปัญญาขน ทิ้งก็เสียดาย มาลงให้อ่านเเบบนี้ น่ารักมากกค่ะ เเก้ไขหลัวอ่านจบ สนุกจังเลย คุณมดเเดงเเปลดีจังค่ะ เเปลโดยใช้คำที่ดูเหมาะกับบุคลิกของฉิงซินดี รอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อ แก้ไขเมื่อ 13 ต.ค. 51 07:00:41 จากคุณ : mamyo - [ 13 ต.ค. 51 06:11:51 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ซื้อมาทั้ง 4  เล่มครบชุดของท่านหญิงจอมแก่นแล้วค่ะ ตอนนี้อ่าน "ท่านหญิงสลับรัก" กับ "ท่านหญิงพิสูจน์รัก" จบแล้ว สนุกมากๆ เลยค่ะ :) :) :) รอผลงานเรื่องถัดไปนะค้า จากคุณ : mattnoi - [ 13 ต.ค. 51 15:34:35 ]