ปุ๊ง ปุ๊ง เสียงอะไรบางอย่างดังขึ้นอีกฟากของถนน ลูกกลม ๆ เกลี้ยง ๆ ลอยข้ามมาตกอยู่ในแนวแถวของผู้คนซึ่งยืนเรียงรายกันเป็นทิวแถว ควันสีขาวลอยฟุ้งออกมาเต็มพื้นถนนมากมายดาษดื่น ผู้คนเริ่มวิ่งออกไปกันคนละทาง พร้อมเสียงร้องอันอีดอึง

เสียง ระเบิดดังต่อเนื่อง ผู้คนล้มลงนอนที่พื้น บ้างก็เพื่อหมอบก้มต่ำเพื่อให้พ้นจากควัน บ้างก็บาดเจ็บ แขนขาเป็นแผลเหวอะหวะ บ้างก็ร้องให้ บ้างก็นั่งนิ่งช๊อคไป จนคนรอบข้างต้องรีบประคองออกให้พ้นจากฝันร้ายนี้

วิชัยมองดูผู้คนรอบ ที่อลหม่านรอบตัว อารมณ์เดือดแค้นพลุ่งพล่านขึ้นภายในใจ จนยากที่จะดับได้ ชายหนุ่มคว้าเอาธงชาติวิ่งตามชายคนอื่นเข้าสู่บุคคลในเครื่องแบบอีกฟากฝั่ง และพร้อมที่จะเข้าแลกไม่ว่าจะเป็นยังไงก็ตาม

"ไอ้ชาติชั่ว ทำยังงี้กับประชาชนได้ยังไง"

เสียง ตะโกนด่าทอ ดังไม่ขาดสาย วิชัยวิ่งเข้าสู่แนวปะทะ กลุ่มฝูงคนเข้าปะทะ พร้อมอาวุธในมือ ไม่ว่าจะเป็นแป๊ปน้ำ หรือ ไม้กระบอง อีกฝั่งถือโล่ป้องกันตัว และพยายามพลักดันกลุ่มคนผู้บ้าคลั่งออกไป แต่มิอาจต้านทานแรงฝูงชนที่ถาโถมเข้ามาต่อเนื่องกันได้
ในที่สุด แนวป้องกัน ก็แตกกระจาย ผู้คนวิ่งไล่เอาไม้ไล่ตีเหล่าคนในเครื่องแบบ ที่วิ่งหนีอย่างหัวซุกหัวซุน

วิชัย มองไปเห็นชายรูปร่างสันทัด ใส่หมวกกันน๊อคปิดบังใบหน้า โลห์ในมือได้หล่นลง พร้อมกับการล้มลงหลังจากการถอยอย่างรีบเร่ง วิชัยวิ่งเสือกพร้อมกับชี้ด้ามธงเข้าไปด้วยอารมณ์โกรธแค้น

ทันใดนั้น ร่างนั้นกำลังหยิบไม้และเง้อจะหวดเพื่อป้องกันตัวเอง แต่ทันทีที่เห็นวิชัยวิ่งเข้าไป ร่างนั้นก็หยุดนิ่งทันที

ฉึก !! ด้ามธง แทงทะลุลำตัวตำรวจนายนั้น เลือดเริ่มไหลนองออกจากปากแผล

พริบตานั้น วิชัยก็มองเห็น แววตาภายใต้หมวกกันน๊อคใบนั้น .......

---------------------------------------------------------------------------------------

"วิชัย อย่ากลับบ้านเย็นนะลูก ช่วงนี้สถานการณ์ไม่ค่อยดี"

เสียง ของพ่อ ดังมาจากหลังบ้าน ก่อนที่วิชัยจะออกไปวิทยาลัย วิชัยนั่งฟังข่าวเหตุการณ์บ้านเมืองประจำวัน ขณะนั่งรถเมล์ออกไปเรียน เหตุการณ์บ้านเมืองในช่วงนี้ ไม่ค่อยสงบ เนื่องจากกลุ่มคน ไม่ยอมรับในตัวรัฐบาลปัจจุบัน มีการชุมนุมยืดเยื้อเกิดขึ้น พร้อมฝูงชนจำนวนมากที่ออกมาต่อต้าน ที่ผ่านมา วิชัยแทบไม่เคยไปเข้าร่วมกับการต่อต้านนี้แม้แต้น้อย แต่ก็ไม่เคยพลาดในการฟังข่าวสารตลอดเวลา

---------------------------------------------------------------------------------------

"เฮ้ย วันนี้เราไปชุมนุมกันเถอะ พวกนักศึกษาเขาไปแสดงพลังกัน" ยิ่งยง เพื่อนของวิชัย ออกปากชวน ภายหลังการเรียนวิชาสุดท้ายของวัน

"อย่าเลย เราอยากกลับบ้าน ไม่อยากไปกลัวพ่อไม่สบายใจ" วิชัยตอบออกไป

"ไปกันเหอะ คนออกไปกันเยอะแยะ หรือว่านายไม่รักชาติ"

ในที่สุดวิชัยก็ตัดสินใจที่จะไปเข้าร่วมการชุมนุม

"ไม่เป็นไรมั้ง ไปซะหน่อย พ่อก็ไม่ได้อยู่แถวนั้น"

---------------------------------------------------------------------------------------

" ขณะนี้ เป็นวันตัดสินชะตาของเราแล้ว เราจะบุกไม่ถอย รัฐบาลจะต้องยอมออกไป" เสียงปลุกใจดังผ่านโทรโข่งจากเวทีตลอดเวลา วิชัยกับเพื่อนเดินออกไปสู่ด้านนอก ซึ่งเป็นแนวฝูงชน ที่ประจันหน้ากับผู้พิทักษ์สันติราษฏร์ ยืนอยู่

"พ่อคงไม่มาแถวนี้หรอก มันไม่ใช่พื้นที่รับผิดชอบ" วิชัยคิด

อีก ฝั่งหนึ่ง ตำรวจได้มีการเตรียมพร้อมรับสถานะการณ์ในกรณีที่เกิดความรุนแรง โลห์ได้ถูกนำมาใช้เพื่อการป้องกันตัว แต่ไม่อาจทราบได้ว่า จะมีอาวุธอย่างอื่นเพื่อต้านทานฝูงชนในกรณีที่สุดควบคุมได้หรือไม่

" เฮ้ย ได้ยินไหมเรื่องเขาจะบุกเข้าไปข้างใน" เพื่อนคนหนึ่งเอ่ยปากขึ้น "เขาต้องการหนุ่ม ๆ อยู่แนวหน้า ไปกันเหอะ" พูดเสร็จ วิชัยก็ถูกเพื่อนลากไปอย่างไม่เต็มใจ

"ไม่เป็นไรแน่นะ" วิชัยถาม

"ไม่เป็นไรหรอก เราไปด้วยความสงบ"

--------------------------------------------------------------------------------------

ด้าน หน้าเป็นฝูงชนที่เดินเข้าหาแนวตำรวจที่กั้นอยู่โดยไม่สนใจคำเตือนใด ๆ ในที่สุดฝูงชนก็ปะทะกับตำรวจ ซึ่งมีเพียงไม่กี่นาย ทำให้แนวกั้นแตกลงโดยสิ้นเชิง ฝูงชนทะลักเข้าสู่ด้านใน แนวป้องกันที่ตั้งไว้ ได้ถูกล้มและเปลี่ยนออกไปสมทบกันด้านหลัง

"ไม่เป็นไรแน่เหรอ บุกไปขนาดนี้" วิชัยถามขณะเดินตามกลุ่มที่เป็นแนวหน้า

"ไม่เป็นไรหรอก เราไม่ได้อยู่ข้างหน้านี่ เราแค่เดินตาม"

-------------------------------------------------------------------------------------

หนึ่งชั่วโมงผ่านไปหลังจากการปะทะครั้งแรก ผู้พิทักษ์สันติราษฏร์อีกฝั่งได้ตั้งแนวขึ้นอีกครั้ง ดูเหมือนจะมีคนมากขึ้นกว่าเดิมด้วย

ไม่นานนัก ดูเหมือนแนวนั้น จะร่นเข้ามาเพื่อยึดพื้นที่คืน

------------------------------------------------------------------------------------

ปุ้ง เสียงดังจากอีกฟากดังขึ้น ควันคละคลุ้งเต็มไปหมด วิชัยน้ำตาไหลแสบร้อนด้วยพิษของมัน เสียงดังขึ้นรอบตัว พร้อมกับเสียงโอดโอย

วิชัยหันไปมอง เห็นเพื่อน ๆ หลายคน ตัวเต็มไปด้วยเลือด ... ยิ่งยงเพื่อนรักของเขา นอนจับขาที่เต็มไปด้วยแผลเหวอะหวะ ร้องระงม

วิชัยคว้าธงวิ่งออกไปอีกฝั่งทันที ..................

--------------------------------------------------------------------------------------

ด้ามธงปักเข้าไปในลำตัวของตำรวจผู้นั้น

"วิชัย" เสียงเรียกชื่อมาจากร่างนั้น วิชัยหันไปมอง สบตากับเจ้าของสายตาที่มองเขาอย่างคุ้นเคย ภายใต้หมวกซึ่งปิดบังใบหน้าอยู่...

" พ่อ ............... " วิชัยตะโกนลั่น รีบเข้าไปประคองร่างนั้นไว้พอดี ผู้คนถาโถมเข้ามาเพื่อที่จะรุมซ้ำกับร่างที่ร่วงลงไป วิชัยรีบเอาตัวเข้าบังพร้อมตะโกนลั่น

"อย่าทำ นี่พ่อผม .. !!"

เสียง วิชัยร้องลั่น พร้อมขอความเห็นใจจากคนรอบข้าง ตลอดเวลา วิชัยคิดว่า พ่ออยู่อีกฝั่งหนึ่งของเมือง หาได้รู้เลยว่า มีการระดมกำลังจากทั้งเมืองมาเพื่อดูแลรักษาความสงบ ณที่แห่งนี้ ..

" ช่วยด้วย ช่วยพ่อผมด้วย" วิชัยร้องขอความช่วยเหลือรอบข้าง แต่ดูผู้คนไม่ได้สนใจเขาแม้แต่เพียงนิด หลายคนวิ่งหนีอลหม่าน หลายคนวิ่งเข้าทำร้ายฝั่งตรงข้าม หลายคนนอนบาดเจ็บอยู่ที่พื้น

"กลับบ้านเถอะลูก" เสียงพ่อพูดเป็นคำสุดท้าย ก่อนนิ่งไปในอ้อมแขนที่เต็มไปด้วยเลือด

--------------------------------------------------------------------------------------

คน ที่อยู่ข้างหลัง จะรู้และเข้าใจถึงความสูญเสียที่เกิดขึ้นนี้ไหม ในเมื่อ เขาไม่เคยออกมาเดินอยู่ข้างหน้าอย่างนี้ .... คำถามนี้ คงยากที่จะตอบได้

"บุกเข้าไปเถิด ผู้กล้า เราเกือบจะชนะแล้ว อย่าได้ถอย" เสียงปลุกระดมดังมาจากด้านหลังอันไกลออกไป ... ดังขึ้นตลอดเวลา

ใน ท่ามกลางฝูงชนที่รบราฆ่าฟันกับพี่น้องร่วมชาติกันเอง วิชัยนั่งประคองกอดร่างของพ่อเขาไว้ อย่างโดดเดี่ยวเดียวดาย ไร้คนสนใจอีกต่อไป.........

จากคุณ : ขีดเขียน - [ 12 ต.ค. 51 20:59:17 ]