ความคิดเห็นที่ 1 บทที่ ๑๐            พราวไหมมองตามร่างสูงตรงซึ่งเดินนำอยู่ข้างหน้า แผ่นหลังกว้างกำยำซ่อนอยู่ในสูทสีกรมท่า คุณปัญชลีย์ว่าเป็นผู้หญิงที่มีรูปร่างสูงแล้ว หากพอมาเดินเคียงคุณสืบพงษ์อย่างนี้ แถมรวมเอารองเท้าส้นสูงเข้าไปด้วย หล่อนยังสูงเลยบ่าเขาไม่มากเลย ที่แน่ๆ ทั้งคู่ดูเหมาะสมกันเสียจริงๆ เรือนร่างได้สัดส่วนงามระหงนั้นต้องเดินคู่กับผู้ชายที่มีท่วงท่าผึ่งผายแบบนี้สิ จึงจะไปด้วยกันได้ดี          อีกด้านของเขาเป็นลูกสาวซึ่งเห็นชัดแล้วว่าติดพ่อแจ ปัญชิกาเกาะกุมมือพ่อไว้ตลอดเวลา ดูไปแล้วเหมือนพยายามอยู่ให้ห่างแม่มากที่สุด โดยใช้พ่อเป็นเกราะช่วยกันแม่ออกไป          จากลิฟต์สำหรับเจ้าหน้าที่และผู้บริหารศูนย์การค้ามาถึงร้านอาหารจีนนั้นไม่ไกลเลย หากเพียงระยะทางสั้นๆแค่นั้น พราวไหมก็มีโอกาสได้เห็นความสนิทสนมแนบแน่นระหว่างพ่อลูก เขาชี้ชวนให้ลูกสาวดูโน่นนี่แทบจะตลอดทาง ส่วนลูกนั้นก็ยึดมือพ่อไว้ตลอดทางเช่นกัน          ฝ่ายแม่เด็กก็ไม่ยอมน้อยหน้า ทุกครั้งที่ฝ่ายพ่อหันไปคุยกับลูก แม่จะสอดแขนเข้าโอบเขาทางด้านหลังแล้วยื่นหน้าไปกระซิบกระซาบอะไรบางอย่างจนใกล้ จากนั้นก็เลื่อนทั้งสองมือลงโอบแขนเขามาแนบไว้กับตัว ในขณะที่คนกลางไม่แสดงทีท่ารับรู้การต่อสู้กันเองระหว่างแม่ลูกนั้นแม้แต่น้อย หรืออาจรู้ แต่ไม่แสดงออกก็เป็นได้          พราวไหมเห็นแล้วก็ให้เศร้าใจ คนซึ่งไม่รู้เรื่องราวคงคิดว่านี่เป็นครอบครัวที่อบอุ่นครอบครัวหนึ่งเป็นแน่ เหลียวมองเพื่อนรักซึ่งเดินเคียงมาข้างๆ ก็พอดีสบตากัน ฝ่ายนั้นยิ้ม แสดงว่าเข้าใจ แทบสะดุ้งเมื่อคนเดินนำอยู่ข้างหน้าเหลียวหลังมาขอคำยืนยันอีกครั้ง “ตกลงร้านนี้นะครับคุณพราว”     เขาจะรู้ไหมนะว่าเธอเฝ้าดูเขามาตลอดทาง ตอนอยู่ในลิฟต์นั้นไม่กล้าหรอก ในเมื่อสายตาคมปลาบดุดันของคุณปัญชลีย์คอยปรามอยู่ตลอดเวลา ที่จริงเขาไม่จำเป็นต้องถามเพื่อความแน่ใจอีกครั้งก็ได้ เธอไม่ได้สลักสำคัญอะไรถึงขนาดนั้นสักหน่อย ก้าวยาวๆให้ใกล้ร่างสูงล่ำสันนั้นเข้าไปอีกนิดเพื่อจะได้ไม่ต้องตะโกนตอบ “ค่ะ คุณสืบ”          ห้องอาหารจีนซึ่งตั้งอยู่ชั้นล่างสุดของศูนย์การค้าแห่งนี้กว้างขวางทีเดียว ดูจากภายนอกเหมือนจะกินเนื้อที่เท่ากับร้านอื่นๆสามร้านรวมกัน หน้าร้านมีสิงโตแบบจีนขนาบสองข้างประตูซึ่งเป็นไม้ ตีกรอบด้วยลวดลายต้นไผ่และใบไผ่ บานประตูสลักลายดอกโบตั๋นแล้วแต้มสีสวยงามทีเดียว ดูเหมือนคุณสืบพงษ์จะคุ้นเคยกับที่นี่เป็นอย่างดี เขาทักทายทุกคนอย่างเป็นกันเอง นับตั้งแต่พนักงานต้อนรับที่ประตู เรื่อยไปจนถึงพนักงานเสิร์ฟแทบจะทุกคนที่เห็น          กำลังเลือกอาหารจากเมนูซึ่งพนักงานต้อนรับมาส่งให้ได้เพียงไม่นาน ผู้ชายวัยกลางคนมีเสื้อสีขาวสวมทับเสื้อตัวใน เดินเร็วๆออกมาจากด้านหลัง ตรงรี่เข้ามากระพุ่มมือไหว้ผู้อำนวยการใหญ่ของศูนย์การค้าอย่างนอบน้อม ทั้งๆที่ดูเผินๆก็รู้ว่าสูงวัยกว่าอยู่หลายปี          สืบพงษ์หันไปเห็นว่าเป็นใครก็รีบวางรายการอาหารลงบนโต๊ะ ลุกยืนอย่างมีมารยาทพร้อมรับไหว้ “อ้าว! คุณวิศิษฐ์ วันนี้อยู่นี่หรือฮะ” “ครับ คุณสืบ สองสามเดือนมานี่ ที่นี่ยุ่งกว่าที่รัชดาฯครับ ก็เลยให้ลูกชายคุมร้านโน้นแทน” สำเนียงฟังดูก็รู้ว่าคนพูดมีเชื้อจีน คนหนุ่มกว่าเหลียวมองไปรอบห้องกว้างขวางนั้นก็เห็นจริง เวลาเที่ยงวันเช่นนี้แทบหาโต๊ะว่างไม่ได้เลย “คงมีลูกค้าประจำแล้วใช่ไหมฮะ” “ครับ หลายคนแล้ว ได้งานโชว์อาหารนานาชาติที่คุณสืบจัดคราวนั้นแหละครับ ก็ทำให้คนรู้เมนูอาหารของผมมากขึ้น ส่วนใหญ่กลางวันอย่างนี้ก็คนทำงานแถวนี้ อ้าว! ผมมัวชวนคุณสืบคุย เชิญครับ เชิญตามสบาย”          พ่อครัวใหญ่ผู้เป็นเจ้าของร้านผายมือหนาๆมาที่เก้าอี้ กวาดสายตาไปรอบโต๊ะ สบตาคนโน้นคนนี้ พร้อมกับผงกศีรษะทักทายจนครบทุกคน          “เชิญตามสบายนะครับ”          ร่างสูงล่ำสันกลับนั่งลงตามเดิมเมื่อฝ่ายนั้นผละจากไป ตาดูรายการอาหารแวบหนึ่งก่อนเงยกลับขึ้นหาหญิงสาวซึ่งนั่งอยู่ตรงหน้า อีกฝั่งของโต๊ะ          “ทานอะไรดีครับคุณพราว” ชื่อซึ่งเขาใช้เรียกเธอเริ่มสั้นลงแล้ว สั้นตามที่เลขาของตัวใช้เรียกเพื่อนสนิท “อ้อนล่ะ”          “ของอ้อนขอเป็นเป็ดย่างหมี่หยกก็ได้ค่ะคุณสืบ” เลขาสาวตอบได้ทันควัน หมายตาอาหารซึ่งตั้งโชว์ไว้ที่ตู้กระจกหน้าร้านตั้งแต่เดินผ่านแล้ว          อาหารมื้อนั้นน่าอึดอัดสำหรับทุกคน พราวไหมเข้าใจแล้วว่าทำไมคุณสืบพงษ์จึงมีปัญหากับมารดาของปัญชิกาและทำไมทั้งคู่จึงใช้ชีวิตร่วมกันไม่ได้          “ตกลงว่าจะเริ่มสอนฝ้ายได้เมื่อไหร่ครับ คุณพราว” สืบพงษ์ถามเมื่อสั่งอาหารกันเรียบร้อยแล้ว ร่างใหญ่ๆโน้มตัวมาข้างหน้านิดหนึ่ง สองมือประสานกันบนโต๊ะ          พราวไหมกำลังจะตอบว่าเริ่มได้ทันที พรุ่งนี้ก็ยังได้ หากก็ช้าเกินไป อดีตภรรยาซึ่งนั่งอยู่ข้างเขาขัดขึ้นเสียก่อน “ทำไมไม่เรียกมาสัมภาษณ์หลายๆคนล่ะ สืบ จะได้เลือกคนที่ดีที่สุด คุณเคยรับสมัครคนงานมาตั้งเยอะ” หล่อนเน้นคำว่า ‘คนงาน’ ชัดเจนทีเดียว “คุณไม่รู้หรอกหรือว่าควรต้องทำยังไง นี่อะไรกัน เรียกมาสัมภาษณ์คนเดียวก็ตกลงจ้างแล้ว” สืบพงษ์ปรายตามาทางคนพูดเพียงแวบเดียว ก่อนออกปากเตือนเสียงเข้ม “เรื่องนี้เป็นเรื่องของผม ปล่อยให้ผมจัดการเองเถอะนะ ปัญ” “เรื่องของคุณ?” หางเสียงแหลมสูงทีเดียว “ฝ้ายไม่ใช่ลูกฉันด้วยรึไง หรือคุณคิดว่าคุณเลี้ยงลูกได้ดีกว่า ถ้าคุณเลี้ยงได้ดีกว่าแล้วทำไมถึงได้เป็นเรื่องมีราวขึ้นมาจนลูกเสียผู้เสียคนไปแบบนี้” เสียงต่อว่านั้นดังขึ้นทุกที พราวไหมใจหายเมื่อได้ยินคำพูดชนิดไม่ยั้งคิดนั้น ละสายตาจากรายการอาหารแล้วหันมองสาวน้อยซึ่งนั่งอยู่ใกล้ๆ เห็นก็เพียงด้านข้างของใบหน้าซูบซีดที่ก้มต่ำ ไม่มีทีท่าว่าสนใจอะไรทั้งสิ้น สืบพงษ์ถอนใจ คร้านจะต่อปากต่อคำด้วย “ว่าไงครับ ฝ้าย ให้พี่พราวเริ่มงานพรุ่งนี้เลยดีไหม” ประโยคต่อมาเป็นเหมือนข้อสรุปตามแบบฉบับของเขา “ถ้าเริ่มพรุ่งนี้เลย จะเร็วไปไหมฮะคุณพราว” (มีต่อค่ะ) แก้ไขเมื่อ 14 ต.ค. 51 13:58:35 จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) - [ วันออกพรรษา 03:45:37 ]

ความคิดเห็นที่ 2 บ้านของคุณสืบพงษ์หาไม่ยากเลย เป็นบ้านซึ่งตั้งอยู่รอบนอกของเมือง อยู่ในซอยตื้นๆซึ่งตัดแยกออกมาจากถนนใหญ่ ทั้งซอยมีบ้านอยู่เพียงไม่กี่หลัง แต่ละหลังมีพื้นที่กว้างขวาง บ้านของเขาอยู่สุดซอย มีเนื้อที่ไม่ต่ำกว่าสองไร่ แม้ตัวบ้านจะไม่ใหญ่โตโอ่อ่าเท่าหลังอื่น แต่ก็มีอาณาบริเวณกว้างขวางกว่าใครหมด ยิ่งเลยออกไปเป็นทุ่งนา ก็ยิ่งให้ความรู้สึกว่ากว้างกว่าความเป็นจริงอีกหลายเท่า โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อกำแพงบ้านไม่ได้สร้างไว้สูงและทึบจนเหมือนกำแพงคุกอย่างหลังอื่นๆ พราวไหมกดกริ่งหน้าประตูใหญ่ ยืนคอยอยู่เพียงไม่นานก็เห็นผู้ชายสูงวัยเยี่ยมหน้าออกมาชะเง้อดู ร่างผอมๆอยู่ในชุดเสื้อคอกลมเก่าๆ กางเกงสีหม่นยาวเพียงแข้ง แกกระย่องกระแย่งออกมาจากเรือนหลังเล็กซึ่งมีลานจอดรถกว้างขวางแบ่งแยกออกมาจากบ้านหลังใหญ่ บนลานนั้นมีรถเยอรมันคันหรูสีดำเป็นมันปลาบจอดอยู่ พอเดาได้ว่าเป็นรถของใคร ก้มลงดูนาฬิกาที่ข้อมือ ก็เห็นว่าเพิ่งจะแปดโมงกว่านิดหน่อย คงเป็นเพราะยังเช้าอยู่มาก คุณสืบพงษ์จึงยังไม่ไปทำงาน ที่จริงเธอกะจะมาถึงที่นี่เก้าโมงเช้าเพราะเขาเคยบอกว่าเวลานั้นมักออกจากบ้านไปแล้ว แต่ในเมื่อเป็นวันทำงานวันแรก ประกอบกับไม่แน่ใจว่าจะต้องใช้เวลาเดินทางนานแค่ไหน และบ้านหลังนี้จะหายากหรือไม่ จึงรีบออกแต่เช้าเพื่อให้แน่ใจว่าจะมาถึงไม่สายจนเกินไป ระยะทางจากประตูใหญ่มาถึงตัวบ้านนั้นไกลทีเดียว เข้ามาในบริเวณบ้านเพียงไม่กี่ก้าวก็เห็นร่างสูงในชุดเสื้อเชิ้ตสีฟ้า กางเกงขายาวสีกรมท่า มือหนึ่งมีเสื้อสูทสีเดียวกับกางเกง อีกมือหิ้วกระเป๋าโน๊ตบุ๊ค กำลังลงบันไดกว้างสองสามขั้นจากเทอร์เรซตรงไปที่รถคันนั้น เขาหยุดชะงักนิดหนึ่งเมื่อเห็นว่าใครเพิ่งมาถึง แล้วรีบเปิดประตูด้านผู้โดยสารตอนหน้าของรถ วางกระเป๋าโน๊ตบุ๊คและเสื้อนอกลงบนที่นั่ง เธอเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้นพลางกระพุ่มมือขึ้นไหว้ เขารับไหว้แล้วปิดประตูรถ “หาบ้านผมยากไหมครับคุณพราว” เสียงทุ้มเอ่ยถามเมื่อหญิงสาวเข้ามาใกล้พอที่จะไม่ต้องตะโกนคุยกัน “ไม่เลยค่ะคุณสืบ มีรถเมล์ผ่านมาถึงที่นี่เลยค่ะ” “เดินเข้าซอยมาไกลไหมฮะ” เขายังไม่วายเป็นห่วง “ซอยตื้นค่ะ เดินเข้ามานิดเดียวก็ถึง” “เชิญครับ เชิญข้างใน” มือใหญ่ๆผายไปทางด้านหน้าของตัวบ้าน ก่อนที่ร่างทั้งสูงทั้งใหญ่ออกเดินนำไปทางนั้น “ไม่ลำบากแน่นะฮะ” ยังไม่วายเหลียวหลังมาถาม พราวไหมยิ้มกับลานหินขัดเมื่อก้มลงปลดสายรองเท้า “ไม่เลยค่ะ” เธอยืนยันหนักแน่น สืบพงษ์เลื่อนประตูกระจกกรอบไม้ แล้วเบี่ยงตัวให้อีกฝ่ายเข้าไปก่อน “ฝ้ายทานข้าวเช้าอยู่ฮะ คุณพราวทานอะไรมาหรือยัง” นั่นยิ่งทำให้เธอรู้สึกผิดที่มาถึงเช้าเกินไป นี่เขาคงกำลังรีบจะออกไปทำงาน และลูกสาวเขาก็ยังทานอาหารเช้าไม่เสร็จ คำตอบจึงตามคำถามมาอย่างรวดเร็ว “พราวทานมาแล้วค่ะคุณสืบ” ประโยคต่อมาอ้ำๆอึ้งๆ ไม่ค่อยเต็มเสียงสักเท่าไรนัก “พราวคงมาเร็วเกินไป” “ไม่หรอกครับ ที่จริงคุณจะมาเมื่อไหร่กลับเมื่อไหร่ก็ได้ อย่าถือเป็นกฎตายตัวเลยว่าต้องมาถึงเวลานั้นเวลานี้ เอาตามความสะดวกของคุณดีกว่า มาเช้าๆแหละดี จะได้เป็นเพื่อนฝ้ายกินข้าวเช้า ไม่งั้นแกแทบไม่ยอมแตะอะไรเลยฮะ” เขาบอกยิ้มๆ ยิ้มนั้นพราวระยับทั้งที่ริมฝีปากและดวงตาเลยทีเดียว ห้องแรกที่เห็น ดูผ่านๆก็รู้ว่าเป็นห้องรับแขก เป็นห้องซึ่งจัดไว้เรียบง่าย เครื่องเรือนไม่ว่าจะเป็นชุดโต๊ะเก้าอี้ หรือตู้ซึ่งตั้งอยู่ชิดฝาผนังฝั่งตรงข้ามประตู ล้วนดูมีรสนิยมไปเสียหมด ที่สำคัญคือไม่เน้นที่ความหรูหราโอ่อ่าแต่ไร้ประโยชน์ใช้สอยเหมือนบ้านคุณภูมิ บนโต๊ะรับแขกมีหนังสือกองรวมกันอยู่ตั้งใหญ่ ร่างสูงๆเดินนำไปที่นั่น “บ้านนี้อยู่กันไม่กี่คนหรอกครับ นอกจากผมกับฝ้ายแล้วก็มีลุงช่วยกับป้านอมเท่านั้นเอง ลุงช่วยที่เปิดประตูให้คุณนั่นแหละฮะ ป้านอมคงอยู่หลังบ้าน ปกติผมออกจากบ้านไปทำงานตอนนี้ กว่าจะกลับก็ค่ำทุกวัน” เขาบอกให้รู้ วางมือลงบนหนังสือเล่มบนสุด “หนังสือพวกนี้เป็นหนังสือเรียนชั้นมัธยมหกที่ฝ้ายได้มาครับ คุณช่วยดูๆด้วย ถ้าคิดว่าต้องซื้อเล่มไหนอีกก็บอกนะฮะ จะได้ไปร้านหนังสือด้วยกัน” เขาเอียงหน้ามาสบตา “ชั้นล่างก็มีเท่าที่เห็น คุณจะใช้ห้องไหนสำหรับสอนหนังสือฝ้ายก็ได้ ตามสบายนะฮะ” ห้องอาหารแยกจากห้องรับแขกไปทางด้านหลังของตัวบ้าน เป็นห้องโปร่งๆ โล่งน่าสบายทีเดียวเมื่ออยู่ทางฝั่งซึ่งหันเข้าหาสนามหลังบ้าน มีหน้าต่างสามบานกรุกระจกตลอด มองออกไปภายนอกเห็นต้นไม้ใหญ่ๆหลายต้น ถัดไปเป็นรั้วโปร่ง กั้นอาณาเขตของบ้านออกจากทุ่งโล่งรกเรื้อ ไกลออกไปจากนั้น ที่เห็นอยู่ลิบๆเป็นโครงการบ้านจัดสรรที่เริ่มก่อเป็นรูปเป็นร่างขึ้นบ้างแล้ว หน้าต่างทุกบานเปิดไว้กว้างเพื่อรับลมทุ่งเต็มที่ ปัญชิกานั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารตามลำพัง มีถ้วยใบใหญ่อยู่ตรงหน้า เด็กสาวลุกยืนทันควันเมื่อเห็นว่าผู้เป็นพ่อนำใครเข้ามา ใบหน้าซึ่งดูมีน้ำมีนวลกว่าที่พราวไหมเห็นในวันแรกเหยียดยิ้มกว้างขวาง “ทานอะไรเสียหน่อยไหมครับคุณพราว” เสียงทุ้มๆถาม ร่างสูงหยุดยืนที่เก้าอี้ตัวใกล้ประตูที่สุด “โจ๊กนี่คุณพ่อทำเองนะคะพี่” ปัญชิกาเสริมอย่างภูมิอกภูมิใจ “นะคะพี่ กินเป็นเพื่อนฝ้าย” พราวไหมชายตามองร่างกำยำซึ่งยืนอยู่ใกล้ๆ สองมือใหญ่ๆวางลงน้ำหนักบนพนักเก้าอี้ ตาสบกันพอดี เธอเป็นฝ่ายหลบเมื่อเห็นประกายระยิบระยับในดวงตาคมลึกคู่นั้น “ตักให้พี่เขาสิฝ้าย” นักธุรกิจหนุ่มใหญ่บอกลูกสาว หากสายตาก็ยังไม่ละจากใบหน้านวลผ่อง สองแก้มกำลังซับสีเลือดแผ่วจาง ผมเหยียดตรงถูกหวีเสยไปข้างหลัง สับไว้ด้วยคลิบผมสีดำ เผยให้เห็นหน้าผากมนและผิวเนียนละเอียด ปัญชิกาทำตามคำสั่งอย่างเต็มอกเต็มใจ ในขณะที่คนเป็นพ่อยังคงอธิบายความเป็นไปภายในบ้าน “กลางวันวันทำงานอย่างนี้ออกจะเงียบหน่อยนะฮะ คุณขับรถได้ไหม รถอีกคันในโรงรถนั่นคุณใช้ไปไหนก็ได้นะฮะ ไม่ต้องเกรงใจ” พราวไหมอ้อมๆแอ้มๆตอบ “พอขับได้ค่ะคุณสืบ แต่ก็ไม่คล่อง” สายตาเมื่อครู่ของเขาทำให้วูบไหวอย่างบอกไม่ถูก ยิ่งเมื่อประทับใจที่รู้ว่าเขาลงมือทำอาหารเช้าให้ลูกด้วยตัวเอง ก็ยิ่งรู้สึกราวกับว่ามือไม้ของตัวอยู่ดีๆก็เกะกะเก้งก้างขึ้นมาเสียอย่างนั้น เสมองตามมือบางของลูกสาวเขาที่กำลังตักโจ๊กใส่ถ้วยอีกใบ แล้ววางให้ตรงหน้าเก้าอี้ตัวที่พ่อยืนค้ำอยู่ จะว่าจงใจหรือไม่เธอก็สุดจะเดา เขาเลื่อนเก้าอี้ตัวนั้นให้ พราวไหมจำต้องนั่งลงแต่โดยดี รู้สึกถึงร่างทั้งสูงทั้งใหญ่ยังคงยืนอยู่ข้างหลังอีกครู่ “อยู่นอกเมืองแบบนี้ถนนว่างฮะ ไม่น่ากลัวเท่าไหร่ อยากไปไหนกันก็เอารถไปนะฮะ” ที่จริงแม่ก็คะยั้นคะยอให้เอารถคันเล็กที่คุณภูมิซื้อให้แม่มาด้วย แต่พราวไหมปฏิเสธเสียงแข็ง อ้างว่าถ้าขับรถคันนั้นมา เกิดแม่อยากไปไหนก็จะไม่มีรถใช้ ทั้งที่รู้ว่าแม่แทบจะไม่ใช้รถคันนั้นเลย แต่ความรังเกียจคนที่ซื้อรถให้แม่ ทำให้ไม่อยากแม้แต่จะแตะต้องสิ่งใดซึ่งเป็นของเขา ถ้าไม่จำเป็นต้องอาศัยอยู่ในบ้านหลังนั้นชั่วคราวจนกว่าจะเก็บเงินได้เพียงพอที่จะหาที่อยู่ใหม่ เธอคงไม่เหยียบย่างไปที่นั่นเลยด้วยซ้ำ พราวไหมตกลงว่าจะมาสอนหนังสือให้ปัญชิกาอาทิตย์ละสามวัน คือจันทร์ อังคาร และพุธ แต่ละวันจะมาถึงเก้าโมงเช้าและกลับห้าโมงเย็น ที่จริงเธอมาทำงานและกลับเมื่อไรก็ได้ แต่กะเอาเวลาช่วงนั้นก็เพราะรู้ว่าเมื่อมาถึงบ้านหลังนี้ คุณสืบพงษ์ออกจากบ้านไปแล้ว และกลับออกมาในเวลาเย็นก็ก่อนเขาเลิกงานมาถึงบ้าน (มีต่อค่ะ) แก้ไขเมื่อ 14 ต.ค. 51 04:09:50 จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) - [ วันออกพรรษา 03:48:54 ]

ความคิดเห็นที่ 3 สนุกกับงานเสียจนลืมไปว่ายังมีใครคนหนึ่งคอยฟังข่าวจากเธอ จนผ่านไปร่วมอาทิตย์และกลับถึงบ้านในเย็นวันหนึ่ง แม่เป็นคนบอก “วันนี้คุณรองโทรมาแน่ะพราว” พรพรรณกำลังทำกับข้าวอยู่ในครัวเมื่อเธอมาถึง “โทรมาเรื่องอะไรคะ” ปากถาม มือยึดกรอบประตูครัวเพื่อพยุงตัว ก่อนก้มลงถอดรองเท้า “ก็ถามว่าพราวได้งานหรือยัง คุณรองมีเรื่องอยากพูดด้วย บอกให้พราวโทรกลับไป” หล่อนวางทัพพีลงบนจานรองข้างหม้อแกงบนเตาแล้วหันมาทางลูกสาว “พราวก็โทรไปหน่อยสินะ คุณรองคงคอยอยู่แล้ว โทรเข้ามือถือแหละดีที่สุด” “ค่ะแม่” เธอรับคำมั่นเหมาะ แต่ก็ผลัดแล้วผลัดอีก กว่าจะได้โทรจริงๆเกือบสามทุ่ม และคนรับสายก็ไม่ใช่เจ้าของโทรศัพท์มือถือเครื่องนั้น “คุณรองกำลังยุ่ง มีอะไรก็บอกฉันได้” เสียงใสๆนั้นติดจะห้วนและไม่เป็นมิตรสักเท่าไรนัก “ถ้าอย่างนั้น ฝากบอกคุณรองด้วยนะคะว่าพราวไหมโทรมา คุณรองโทรมาหาดิฉัน บอกว่ามีเรื่องจะพูดด้วย ดิฉันถึงได้โทรกลับมาน่ะค่ะ” มีเสียงทุ้มๆแทรกเข้ามาในโทรศัพท์ และพราวไหมก็เงี่ยหูฟัง เสียงนั้นเข้มจัดทีเดียว พอจับใจความได้บ้างว่ามีการถกเถียงกัน เพียงไม่นานเสียงคุ้นหูเอ่ยทักทาย “พราวหรือ ขอโทษด้วย เมื่อกี้พี่พูดโทรศัพท์อยู่อีกเครื่อง อาพรรณว่าได้งานแล้ว?” พราวไหมโล่งใจที่ไม่ต้องทนฟังน้ำเสียงไม่ญาติดีของใครก็ไม่รู้ที่รับสายเมื่อครู่ คงเป็นแฟนคุณรอง เธอเดาเอาว่าอย่างนั้น ก็ผู้หญิงที่ไหนจะไปอยู่บ้านผู้ชายที่ยังโสดในเวลาค่ำมืดดึกดื่นแบบนี้ “ค่ะ พราวไปทำมาได้อาทิตย์หนึ่งแล้วค่ะ” “สอนหนังสือลูกสาวคุณสืบพงษ์อะไรนั่นใช่ไหม” เสียงของเขาค่อยลงไปครู่หนึ่ง มีเสียงเหมือนเลื่อนอะไรบางอย่างแทรกเข้ามา “ค่ะ” มีคำถามตามมาถี่ทีเดียว “แล้วเป็นไงบ้าง หนักใจอะไรไหม บ้านเขาอยู่ไกลหรือเปล่า ไปมาลำบากไหม” และเธอก็ตอบได้พร้อมกันทั้งหมด “ไม่เลยค่ะ” “พี่รู้จักนะคุณสืบพงษ์อะไรนี่ ตอนที่พราวบอกวันก่อนก็นึกไม่ออกทันที คนนี้พี่เคยเจอสองสามครั้ง ท่าทางเขาดีนะ” อีกด้านของสายเหมือนชวนคุย ที่จริงเพื่อกลบเกลื่อนความตะขิดตะขวงใจของตัวเองที่ปล่อยให้ผู้หญิงอีกคนรับโทรศัพท์โดยพลการเสียละมากกว่า และเธอก็รับรู้ได้เพียงสั้นๆ “ค่ะ” “พรุ่งนี้ต้องไปสอนหนังสือหรือเปล่า” “ไปค่ะ” “คืออย่างนี้นะ พราว” เขาเข้าเรื่องเลยทันทีเมื่อมองผ่านประตูกระจกเข้าไปภายในแล้วเห็นใบหน้าบึ้งตึงที่กำลังมองตอบกลับมา “ปีนี้คุณแม่พี่เป็นประธานจัดงานประมูลของบริจาค เป็นพวกเครื่องประดับอะไรทำนองนั้น เขาจะหาเงินเข้ามูลนิธิกัน เป็นมูลนิธิช่วยเหลือผู้หญิงที่ถูกทำร้ายอะไรประเภทนั้น คุณแม่อยากได้คนมาเดินโชว์เครื่องประดับเพิ่มอีกสักคน ตอนนี้เห็นว่ายังหาใครถูกใจไม่ได้เลย ท่านก็เลยถามพี่ถึงพราว พี่รับปากท่านว่าจะมาถามให้ พราวจะช่วยไปเดินให้ท่านหน่อยได้ไหม” “พราวน่ะหรือคะคุณรอง” เสียงใสโพล่งแทรกขึ้นมากลางคัน มีเสียงหัวเราะปนเข้ามาด้วย “ก็พราวน่ะซี พี่ว่าพราวเดินได้นะ ถ้าไม่แน่ใจว่าจะไหวไหม คุณแม่ฝากบอกมาว่ามีคนฝึกให้ด้วย ฝึกเดินสักสองสามครั้งก็คงได้แล้วมั้ง คุณแม่อยากเจอพราวด้วย นี่ปกติพราวเลิกงานกี่โมง พรุ่งนี้พี่ไปรับที่บ้านคุณสืบพงษ์จะดีไหม” เขารวบรัดเลยทีเดียว คิ้วหนาย่นเข้าหากันเมื่อเห็นหญิงสาวซึ่งเดินกลับไปกลับมาอยู่ในห้องรับแขกทำท่าจะเลื่อนประตูเปิดออกมาภายนอก เมื่ออีกด้านของสายยังคงลังเล เขาจึงยกเอาอีกเรื่องขึ้นมาตอกย้ำ “พี่จะได้เตือนคุณแม่เรื่องงานที่โรงเรียนด้วยยังไงล่ะ” นั่นแหละพราวไหมจึงตอบรับได้ทันควัน “ค่ะ คุณรอง ปกติพราวจะออกจากบ้านคุณสืบตอนห้าโมงเย็น ” “ถ้าอย่างนั้นก็ดี” เขารีบตัดบทเมื่อเห็นเมธาวีเลื่อนประตูกระจกแล้วก้าวตามออกมา “ตกลงพี่จะไปรับที่บ้านคุณสืบพงษ์พรุ่งนี้ตอนห้าโมงเย็น” คุณรองตัดสายไปก่อน และพราวไหมก็วางหูโทรศัพท์กลับลงเครื่องอย่างงุนงง เขาไม่ถามแม้แต่คำเดียวว่าบ้านคุณสืบพงษ์อยู่ที่ไหน ราวรีบร้อนจะตัดบทสนทนาโดยเร็วที่สุดอย่างนั้นแหละ เธอไม่รู้เลยว่ามีอะไรเกิดขึ้นที่อีกด้านของสายบ้าง “ผู้หญิงคนนั้นใครคะพี่รอง” เมธาวีแหวใส่ ‘คนรัก’ อย่างไม่ชอบใจเมื่อได้ยินว่าเขาจะไปรับผู้หญิงที่โทรศัพท์มาหา ภาษิตพับโทรศัพท์ในมืออย่างใจเย็น ไม่คิดจะตอบคำถาม “กลับบ้านเถอะนะเมย์ พี่มีงานต้องทำ” สุ้มเสียงที่ใช้เยือกเย็นไม่แพ้กัน ร่างสูงเดินผ่านหน้าหญิงสาวกลับเข้ามาในห้องนั่งเล่น หล่อนจำต้องตามไปแต่โดยดี “อะไรกันคะพี่รอง ก็เมย์เพิ่งมาถึง” ร้องเสียงหลงเมื่อเห็นเขาคว้ากระเป๋าถือมายื่นให้ “พี่มีงานต้องทำจริงๆ มา พี่เดินลงไปส่งที่รถ” สถาปนิกหนุ่มตัดบทแต่เพียงแค่นั้น นับวันมีแต่ให้ลำบากใจ ยิ่งพยายามตีตัวออกห่างเท่าไร หล่อนก็ยิ่งยึดเขาไว้แน่นเท่านั้น ระยะหลังๆแทบกระดิกตัวไปไหนหรือทำอะไรแทบไม่ได้เลย หล่อนจะต้องคอยตามตรวจสอบไปทุกฝีก้าว เมื่อก่อนนี้ทำไมจึงสลัดใครต่อใครออกพ้นตัวได้ง่ายดายกว่านี้ จริงๆแล้วถ้าตรึกตรองดูให้ดีๆ ภาษิตพอรู้หรอกว่าทำไม ใครคนหนึ่งนั่นใช่ไหมที่นับวันก็ช่วยให้เขาเห็นใจผู้หญิงที่กำลังดิ้นรนต่อสู้เพื่ออะไรบางอย่างมากขึ้นทุกที (จบบทค่ะ) แก้ไขเมื่อ 14 ต.ค. 51 09:35:54 จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) - [ วันออกพรรษา 03:49:18 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ตามมาอ่านค่ะพี่กุลธิดา   สบายดีนะคะ คิดถึงเหมือนเดิมค่ะ จากคุณ : teansri - [ วันออกพรรษา 05:14:11 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ตามมาอ่านค่ะ เมย์นี่ตื้อจัง สงสารน้องฝ้าย ครอบครัวไม่อบอุ่น แต่ยังดี คุณพ่อน่ารัก จากคุณ : Mnemosyne - [ วันออกพรรษา 06:33:17 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ลำบากใจแทนคุณรองเลยนะคะ คุณสืบพงษ์ท่าทางใจดี จากคุณ : tiki_ทิกิ - [ วันออกพรรษา 08:25:28 ]

ความคิดเห็นที่ 7 มาติดตามค่ะ คุณสืบน่าจะใจดีนะคะ สงสัยนางเอกของเรามีโอนเอนแน่ไม่ช้าก็เร็ว อิอิ จากคุณ : หริชา (หริชา) - [ วันออกพรรษา 10:16:40 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ก้าวยาวๆให้ใกล้ร่างสูงล่ำสันนั้นเข้าไปอีกนิดเพื่อจะได้ไม่ต้องตะโกนตอบ "ค่ะ คุณเขต" เอ่อ เหมือนจะผิดเรื่องนะคะ ต้องเป็นคุณสืบไม่ใช่หรือคะ จากคุณ : Bangkokian - [ วันออกพรรษา 13:03:12 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ตามอ่านเหมือนเดิมค่ะ พอมาเจอจุดนี้ ก้าวยาวๆให้ใกล้ร่างสูงล่ำสันนั้นเข้าไปอีกนิดเพื่อจะได้ไม่ต้องตะโกนตอบ “ค่ะ คุณเขต” แสดงว่าพี่กุลธิดายังคิดถึงคุณเขตอยู่ใช่ไหมคะ ? (หยอกเล่นะคะ) พอดีอ่านเจอก็เลยกลับไปอ่านซ้ำค่ะ ตัวยีนส์เองก็เพิ่งอ่านตอนจบ..เรื่องหลอน..เมื่อวันก่อน ขนลุกเชียวค่ะ ดีใจที่ได้เห็นบทบาทคุณรองค่ะ นึกว่าจะไม่ได้เห็นบทบาทสุดหล่อเสียแล้ว พร้อมทั้งมามอบแรงใจให้คุณรองเหมือนเดิมค่ะ ให้กำลังใจพี่กุลธิดาด้วยค่ะ จากคุณ : roslita - [ วันออกพรรษา 13:33:11 ]

ความคิดเห็นที่ 10 รีบมาบอกขอบคุณและแก้อย่างเร่งด่วนเลยค่ะ พอดีอ่านทวนบทนี้เพื่อจะโพสต์ในระยะใกล้ๆกับอ่านทวนเรื่อง หลอน ทั้งหมดก่อนส่ง บก. น่ะค่ะ เลยชักเลอะ ขอบคุณอีกครั้งค่ะ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) - [ วันออกพรรษา 13:57:45 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ถ้าพราวไปเดินแบบ น่าจะโดนเมย์เล่นงานเพราะความห่วงพราวของคุณรองเนี่ยแหละ จากคุณ : ดาว..กลางวัน - [ วันออกพรรษา 19:34:36 ]

ความคิดเห็นที่ 12 สวัสดีค่ะ มีโอกาสได้ตามอ่านมาถึงบทนนี้แล้วค่ะ ใช้เวลาอ่านนานหลายวันทีเดียว.. ชอบวิธีการนำเสนอของคุณกุลธิดาจังค่ะ.. แต่ก็อดยิ้มไม่ได้ที่มีหลุด "เบลอ" ค่ะ   คิดถึงและติดตามงานเขียนคุณเสมอนะคะ รัชนีกานต์ จากคุณ : รัชนีกานต์ - [ วันออกพรรษา 20:06:41 ]

ความคิดเห็นที่ 13 อ่า คุณ กุลธิดาคะ แนะนำ นิดหนึ่งว่า ก่อนจะพิมพ์บทใหม่ ให้ ยก ตัวละครจากบทต้น ๆ มา แปะไว้ด้านบนเรื่องตัวเอง พร้อม พิมพ์ชื่อ ตัวละครในบทปัจจุบันไว้  ไม่อย่างนั้น มันสับสนค่ะ ตัวเองก็เป็นบ่อยค่ะ  พอ ใช้วิธี Copy paste ไว้เลย เฉพาะ ชื่อตัว ชื่อเล่น นามสกุลในเรื่อง และ Note เรื่องงานการ ฯลฯ พอช่วยได้เหมือนกัน ดีนะคะ ที่มาลงเว็บแล้วมีคนช่วย ตรวจให้ ดีใจด้วยค่ะ จากคุณ : tiki_ทิกิ - [ วันออกพรรษา 20:46:12 ]

ความคิดเห็นที่ 14 แอบรู้สึกว่าสืบพงษ์น่ากลัวอ่ะค่ะ มาต่อไวไวนะคะ (อ้อ สารภาพว่าโดนสปอยล์ในคอมเมนท์ไปวันก่อน แอบเศร้าไปเหมือนกันค่ะ) จากคุณ : The SoVo - [ 15 ต.ค. 51 09:54:31 ]

ความคิดเห็นที่ 15 มาเชียร์ต่อไป :) จากคุณ : Toodmeeh - [ 15 ต.ค. 51 13:04:40 ]

ความคิดเห็นที่ 16 งืมๆๆๆ ดูไป สืบพงษ์กับพราวไหม ดูเป็นคู่ที่ลงตัวดีนะคะ ชักหนักใจแทนคุณรอง จะไหวไหมเนี่ย แฟนก็ทิ้งไม่ได้สักที แต่เวลาอ่านนิยายทีไร อิฉันก็มักจะสงสารนางอิจฉาทุกที นี่ถ้าไม่มีนางเอก เธอจะโดนทิ้งไหมน้อ? จากคุณ : ชญาลี - [ 15 ต.ค. 51 19:31:29 ]

ความคิดเห็นที่ 17 สืบพงษ์ต้องมีนอกมีในแน่เลย ดีเกินเหตุ จากคุณ : scottie - [ 15 ต.ค. 51 21:30:01 ]

ความคิดเห็นที่ 18 เดาต่อจากคุณ scottie . . . . . ที่จริงคุณสืบพงษ์ชอบผู้ชาย... แซวเล่นค่ะ...(วิ่งหนีตั๊บๆออกจากกระทู้ กลัวโดนรุม) จากคุณ : ลูกเป็ดขี้เกียจ - [ 15 ต.ค. 51 22:00:38 ]

ความคิดเห็นที่ 19 สืบพงษ์เริ่มหว่านเสน่ห์แล้ว อย่างนี้รองต้องเร่งทำำคะแนนเลยนะคะ ไม่งั้นพราวไหมคงหวั่นไหวมากกว่านี้อีกเยอะ ^^ จากคุณ : Jasmine-warin - [ 17 ต.ค. 51 19:42:55 A:81.210.183.132 X: TicketID:186162 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ท่าทางคุณสืบพงษ์จะเริ่มบริหารเสน่ห์แล้ววว คุณรองอย่ายอมแพ้นะ 555 แต่ก็คงยากเอาการอยู่ เมธาวี ตามติดแจออกอย่างนั้นน่ะ อยากอ่านตอนต่อไปใจจะขาดดแล้วค่ะ 555 จากคุณ : NongHome - [ 19 ต.ค. 51 07:08:27 ]

ความคิดเห็นที่ 21 มารายงานตัวว่า อ่านถึงบทที่ 5 แล้วครับ ลั้นลา จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 21 ต.ค. 51 19:01:37 ]