สายลมหนาวจากเมืองจีนเดินทางมาถึงอย่างเป็นทางการ ตอนเช้าๆเมืองเชียงใหม่ปกคลุมไปด้วยม่านหมอก
กาแฟสีขุ่น กรุ่นกลิ่นหอม กุมแก้วไว้ด้วยมือสองข้าง ความร้อนถ่ายเทจากแก้วสู่มือ .. อุ่น

ฉันยิ้มเมื่อคิดถึงวันวาน

เมื่อวานกลับบ้านไปนอนกอดคุณนายแม่ ไปเล่นกับหลาน เด็กอะไรก็ไม่รู้น่ากัดจริงๆ
“ ไม่อยากมีเป็นของตัวเองบ้างรึไง ” พี่ชายว่า
“ โอ๊ย…ไม่เห็นจะอยากมี ไม่ใช่นางงามนะจะได้รักเด็ก ” ว่าแล้วก็ก้มลงฟัดเจ้าตัวอ้วนวัย 9 เดือนที่นอนให้จั๊กจี๋บนเบาะ จนเจ้าตัวเล็กส่งเสียงเอิ๊กอ๊ากๆ

“ เถอะพอแก่ตัวกว่านี้เกิดอยากมีจะลำบากลูกที่เกิดมาก็เสี่ยงนะ เดี๋ยวจะหาว่าพี่ไม่เตือน ”
“ แม่ ” ฉันร้องเสียงดัง “ ฟังพี่พูดสิ น่าเกลียด ”
ฉันหันไปฟ้องคุณนาย
เสียงเแม่ถอนหายใจยาว
“ ทะเลาะกันเหมือนเด็ก แต่แม่ว่าก็จริงของพี่เขานะยัยหนู ” ดู ดู๊ ! คุณนาย
“ ไม่เอาแล้ว กลับดีกว่า รู้งี้นอนอยู่คอนโด ไม่มาก็ดี ” ยกเจ้าตัวดียัดใส่มือพี่ชายก่อนหอมแก้มซ้ายขวาสองฟอด “ อาไปก่อนนะ บายก่อน บายๆ ”
“ ลองไม่มาสิ จะโทร.ตามให้หูชา ” ร้ายนะคุณนาย “ เอาเห็ดหอมไปฝากตากานต์หน่อยไป๊ ”

ความโสดเป็นพิษ
...
* ความรัก
รู้ว่ามี
แต่หาไม่เจอ
…

คิดถึงเรื่องราวคราวไปเที่ยวป่าสนวัดจันทร์

กลับจากป่าสนวัดจันทร์ครบอาทิตย์ คนที่พาไปก็หายหน้าหายตาไปครบอาทิตย์ป่านนี้ไม่รู้เคลียร์งานเสร็จหรือยัง

ไปป่าสนครั้งนี้ ได้รู้จักพี่เข้มมากขึ้น คนอะไรไม่รู้น่าอิจฉา

มีโรงงานเป็นของตัวเองมีคนช่วยดูแล ไม่ต้องลงไปคุมงานเอง เขาว่าโรงงานอยู่ตัวแล้ว ถ้ามีปัญหาน้องจะโทรศัพท์มาหาเอง เขาเพิ่งย้ายมาอยู่เชียงใหม่ได้สองปีกว่าซื้อที่ทาง สร้างบ้านหลังเล็กๆปลูกต้นไม้ เขาบอกว่าจะนำเอาหลักการเกษตรแบบผสมผสานมาปรับใช้อยู่กับเครื่องจักรเครื่องกลมานาน ชักเบื่อเลยหันหาธรรมชาติ เขาว่ายังงั้น
แต่ฉันแย้งเขาไปว่าคงยากเพราะเขาเดินทางบ่อย ไม่ใช่เรื่องงานก็เรื่องเที่ยว เขาบอกว่าเรื่องเที่ยวตอนนี้จะเพลาลง เขายังบอกอีกว่าก่อนหน้านั้นเที่ยวบ่อย เพราะยังไม่มีหลักยึด แต่ตอนนี้ทุกอย่างเปลี่ยนไป มีบางคนทำให้เปลี่ยนไป แล้วเขาก็จ้องมองฉัน เฮ้อ!ไม่อยากคิดเข้าข้างตัวเองเลย ไม่ควรๆ

เฮ้อ…เลิกคิดฟุ้งซ่าน ไปหาคุณกานต์ดีกว่า
…
…
“ หอมกรุ่นกลิ่นกาแฟ ”

กรุ่นกลิ่นหอมสมชื่อ มีลูกค้าอยู่สองสามโต๊ะ นั่งคุยกันเบาๆ บ้างก็อ่านหนังสือบ้างก็มีโน๊ตบุ๊คอยู่ข้างหน้า เจ้าของร้านเงยหน้าขึ้นทันทีที่เสียงกรุ๋งกริ๋งหน้าประตูดังขึ้นพอกานต์เห็นว่าเป็นฉัน คำพูดต้อนรับที่จะออกจากปากเลยถูกกลืนหายไปในคอเหมือนเดิม แต่มีรอยยิ้มที่อบอุ่นส่งมาให้แทน กานต์ คนอะไรน่ารัก ถ้าไม่รู้ว่ารูปแบบความรักของกานต์เป็นยังไง
ฉันอาจตกหลุมรักกานต์ได้ง่ายๆ

“ หวัดดี กานต์ คิดถึงจังเลย ” ตามด้วยยิ้มประจบ
“ ทีท่าอย่างนี้ไม่น่าไว้วางใจ ” กานต์หรี่ตามองฉัน
“ โธ่!ไม่มีอะไรเสียหน่อย คิดถึงก็คือคิดถึง จริงใจเสมอ ” ยิ้มตาหยี
“ คุณนายฝากเห็ดหอมมาให้ลูกชายอีกคน ” ฉันยื่นถุงเห็ดหอมให้
เสียงกระดิ่งหน้าประตูบอกว่ามีลูกค้าเข้าร้าน ฉันกับกานต์หันไปมอง

“กลิ่นกาแฟยินดีต้อนรับครับ”
กานต์ยิ้มให้เขา ชายหนุ่มที่เข้ามา แต่สายตาของเขากลับมองมาที่ฉัน เดินตรงเข้ามาหาและ

“ ผมชื่อธีร์ ”
เขาบอกว่าอยากคุยกับฉัน ไม่แปลกใจเท่าไหร่นักที่เขาหาฉันเจอ ไม่สนใจด้วย แต่เขามาทำไม...ป่านนี้ ใช่ๆมาทำไม...ป่านนี้
“ ทำไมคุณถึงไม่ดูแลแฟนคุณให้ดีๆ ทำไมปล่อยให้มาแย่งแฟนคนอื่น ” หลังการพูดคุยทำความรู้จัก

คนแปลกหน้ามักมีคำถามแปลกๆพกพามาด้วยเสมอ

“ อ้าว..แล้วทำไมคุณไม่ดูแลแฟนคุณให้ดีๆล่ะ ” คำตอบตามใจปากจากจิรานะนั่นน่ะ

“ คุณต้องรับผิดชอบ เพราะ หนึ่ง ออมมาเชียงใหม่เพราะคุณชวนเธอมา ทำให้มาเจอกับแฟนคุณและนั่นทำให้เธอทิ้งผม สองเพราะผู้ชายที่ทำให้ออมทิ้งผมคือแฟนคุณ ”

เฮ้อ!ฉันว่าฉันแปลกแล้วมีคนแปลกกว่าอีกนะนี่

“ บ้าคุณน่ะบ้า ถึงวันนี้ฉันชักรู้สึกดีใจแทนออมนะที่เลิกกับคุณแล้วมาคบกับแสน คุณควรจะกลับมามองดูตัวเองนะว่าทำไมออมถึงเลิกกับคุณ ” พูดไปก็กระทบตัวเองยังไงไม่รู้ เฮ้อ!คนอย่างนี้ก็มีด้วย

“ อันที่จริงฉันก็เข้าใจนะว่าคุณจะรู้สึกยังไง บางทีคุณอาจต้องหยุดมองตัวเองก่อน มองนานๆ ”
“ ถามตัวเองและตอบตัวเองให้ได้ ความรู้สึกของคุณที่มีต่อออม ความสัมพันธ์ระหว่างคุณกับออม ถ้าคุณรักออมจริง แสดงให้เธอรู้ ถ้าออมรักคุณเธอจะกลับมาหาคุณเอง บางทีคุณอาจจะได้รับคำตอบว่าความจริงแล้วระหว่างคุณกับออมอาจเป็นเพียงแค่ความรู้สึกดีๆ มิตรภาพดีๆแต่ไม่ลึกซึ้งอะไร อย่าดึงฉันเข้าไปเกี่ยวข้องกับความรักของพวกคุณ ”
ยัยภูติจิรากระโดดมานั่งกระดิกขาบนบ่าและกระซิบข้างหูว่า..ไปหยิบหนังสือเล่มไหนมาพูด

“ ต่อให้ฉันแยกแสนออกจากออมได้ ถ้าระหว่างสองคนนั้นคือความรู้สึกเดียวกัน รักแท้ ที่พวกเขาว่า สักวันแสนก็กลับไปหาออมอยู่ดี คุณอย่ามาเสียเวลาคุยเรื่องนี้กับฉันเลย ไม่มีประโยชน์อะไร เอาเวลาไปพยายามทำให้ออมรู้ว่าคุณรักเธอมากแค่ไหน และพิสูจน์มันให้เธอเห็น หวังว่าคุณจะทำสำเร็จได้ออมกลับคืนมาทั้งหัวใจ แต่ถ้าออมไม่มีใจ ปล่อยเขาทั้งคู่ไปตามทางที่เขาเลือกน่าจะดีกว่า ”

“ใจกว้างจริงๆ ผมไม่เข้าใจว่านายนั่นปล่อยคุณได้ยังไง และคุณทำใจได้ยังไง ”

เจ็บจี๊ดเลยนะนั่น ฟังเหมือนถูกทิ้งยังไงไม่รู้ เฮ้อ!
“ เขาไม่ได้บอกคุณรึไง ว่าเขาเจอ soul mate ส่วนฉันที่เขาคิดว่าใช่กลับไม่ใช่ คุณเชื่อเรื่อง soul mate มั้ยล่ะ ไม่เชื่อก็หัดเชื่อไว้เถอะ ”

“ ผมถามจริง คุณไม่อยากคืนดีกับเขาแล้วหรือไง ” เขาทำหน้าสงสัย

ฉันลืมเก็บอาการเผลอหัวเราะหึ หึ
“ คุณถามช้าไปแล้ว ฉันควรจะถามคุณมากกว่าว่าทำไมเพิ่งจะรู้ ช้าเกินไปแล้วล่ะคุณปล่อยทั้งคู่ไปตามวิถีที่ควรจะเป็นเถอะ ผู้หญิงมีตั้งเยอะแยะ คงมีสักคนที่เป็น soul mate ของคุณ ”
ไม่อยากทำน้ำเสียงเยาะหยันหรอกนะ เวลาพูดถึง soul mate บังเอิญเก็บอาการไม่อยู่ ฉันเห็นยัยภูติจิราตัวน้อยลอยอยู่ข้างหน้าและทำหน้าบึ้งใส่ฉัน นิสัยไม่ดีเลยจิรา

“อ้อ!ฉันยังวางแสนไว้ที่ตำแหน่งเดิมก่อนนั้น...เพื่อน และออมก็ยังอยู่ตำแหน่งเดิมที่เธออยู่และเป็นนั่นคือ..เพื่อน หวังว่าคุณจะค้นพบเส้นทางที่ควรเดิน หวังว่าคุณจะค้นพบความรู้สึกที่แท้จริง โชคดีนะคะคุณธีร์ ” ฉันยิ้มให้กำลังใจเขา คนสวยควรมีจิตใจดีใช่มั้ยยัยภูติน้อย ยัยภูติจิราพยักหน้าคล้อยตาม

“ ทำไมไม่เป็นคุณนะที่ผมเจอ ทำไมเป็นออม ” น้ำเสียงของเขาทำเอาฉันรู้สึกสงสาร เห็นใจ
แต่ไหงพูดงั้นล่ะ
…
…
“ น่าสงสารจัง ” เสียงกานต์พูดอยู่ข้างๆ วางแก้วคาปูชิโนร้อนให้และนั่งลงเก้าอี้ข้างฉัน หลังจากที่คุณธีร์กลับไป
“ ฮื่อ ! รู้ช้า เลยทำใจได้ช้า ไม่เหมือนใครอีกคนรู้เร็ว เลยตั้งหลักได้เร็ว ” ฉันพยักหน้า
“ และ หาคนสมานแผลได้เร็วด้วย ใช่มั้ย ” กานต์ว่าและหัวเราะหึๆปิดท้ายประโยค

“ ใคร้ ใครที่ไหนไม่เห็นจะมี ” เฮอะ!
“ แล้วคุณเข้มคนนั้นล่ะ ไม่ใช่รึไง อย่าบอกนะว่าเขาเป็นแค่เพื่อนน่ะ แสดงเจตนาชัดซะขนาดนั้น ”

“ ไม่เห็นเขาว่าอะไรนี่ โถ!กานต์ ”

“ หมายความว่าถ้าเขาว่าเธอก็ว่าตามเขา ”

“ เฮ้อ! กานต์ เร็วไปมั้ง และฉันยังเป็นผู้หญิงนะถึงจะดูต๊องไปหน่อย สวยไปนิด และจิตใจดี เรื่องอย่างนี้ไม่ควรคิดเอง คนบางคนเขาอาจเป็นคนน้ำจิตน้ำใจดี เขาดีกับเราสุภาพกับเราใช่ว่าเขาจะคิดกับเราเป็นพิเศษ การคิดไปเองรังแต่จะเจ็บปวด รูปแบบของความสัมพันธ์มีตั้งมากมาย เขาอาจจะแค่อยากมีเพื่อนสักคนที่สามารถพูดคุยด้วยได้ ในเรื่องเดียวกัน เพื่อนน่ะกานต์ เพื่อนสักคน ”

“ จิราเอ๊ย!บทจะโง่ก็ทำได้แนบเนียนนะ ”
กานต์ว่าก่อนถอนหายใจ ลุกขึ้นและเอามือผลักศีรษะของฉันเบาๆ
ก่อนเดินไปต้อนรับลูกค้า เพราะเสียงกรุ๋งกริ๋งหน้าประตูที่ดังขึ้นเมื่อครู่ใหญ่

ฉันเลยก้มหน้ามองแก้วคาปูชิโนที่กานต์ยกมาให้ เกล็ดสีน้ำตาลของน้ำตาลทรายแดงผงชินนามอนเล็กๆ ลอยบนฟองนม หอมกรุ่น อุ่นมือ จิบกาแฟอุ่นๆคลายหนาว ก่อนจะสะดุ้งแก้วกาแฟแทบหล่นเมื่อมีเสียงทุ้มนุ่มดังข้างๆ

“ เพื่อนน่ะผมมีเยอะแล้วไม่จำเป็นต้องมีเพิ่มหรอก คุณ ” เขา “ พี่เข้ม ” เดินอ้อมไปนั่งฝั่งตรงข้ามฉัน มองหน้า ไม่ยักมีรอยยิ้ม

โกรธใครมาตั้งชาติละนั่น
“ หวัดดี มาถึงเมื่อไหร่คะ ทุกอย่างเรียบร้อยมั้ย ” ฉันยิ้มให้เขาบางๆ ไม่สนใจหน้าตาเรียบเฉยนั่น และคงเพราะรอยยิ้มของฉันกระมังที่ทำให้ เจ้าของใบหน้าเรียบเฉยนั่นถอนหายใจและระบายรอยยิ้มที่คุ้นตา

“ มาทันได้ยินประโยคสุดท้ายที่คุณพูด และผมคิดว่าคุณอาจเข้าใจผิดเรื่องรูปแบบของความสัมพันธ์ระหว่างเรา รูปแบบของความสัมพันธ์มีหลายรูปแบบ แต่ระหว่างเรามีเพียงรูปแบบเดียว ถ้าหากช่วงเวลาที่ผ่านมาผมยังแสดงออกมาไม่ชัด นับจากวันนี้ไปผมจะทำให้มันชัดเจนยิ่งขึ้น ความสัมพันธ์ที่พบระหว่างการเดินทางจะยั่งยืนและมีอยู่จริง คุณเชื่อได้เลย ”

เขาจบประโยคด้วยแววตาวิบวับ และรอยยิ้มอบอุ่น
ฉันถอนหายใจ ยิ้มตอบรอยยิ้มและแววตานั้น

บางทีอาจถึงเวลา
…
…
ลมหนาวโชยกรุ่น

* ความรัก
ทำให้
ลมหนาวอบอุ่น
…



* เคนโต้ จาก forwriter.com

จากคุณ : สิงห์อมบ๊วย - [ 15 ต.ค. 51 04:55:07 ]