ความคิดเห็นที่ 1 บทที่ 3 “ได้ยินว่าท่านชายและกลุ่มพ่อค้าวาณิชของมณฑลฮุย จิ้น และส่านมีการคบค้าไปมาหาสู่กันเป็นประจำอย่างนั้นหรือ” ภายในห้องรับแขกอันใหญ่โตกว้างขวางของบ้านเขาจิ้งอู่ ลอว์หรือหลัวเอ่อร์ซึ่งมีผมสีทองนัยน์ตาสีฟ้าทางหนึ่งใช้ภาษาตะวันตกสนทนากับเฉิงเยี่ย ส่วนอีกทางก็ใช้สายตาจ้องมองสตรีชาวจีนผู้มีความงามอันเลิศล้ำซึ่งนั่งอยู่ด้านข้างคู่สนทนาด้วยสายตาสุดทึ่ง ที่น่าเสียดายคือนางเป็นภรรยาของท่านชายไปเสียแล้ว ฉิงซินดูออกถึงแววเสียดายในดวงตาอีกฝ่าย รูปโฉมของนางเป็นที่กล่าวขวัญมานานแล้ว ยิ่งเมื่อได้รับการช่วยเหลือจากเสียวหลิ่วแต่งหน้าประทินโฉมและสวมใส่ชุดแมนจูที่งดงาม ทั้งยังมีรองเท้าพื้นเตี้ยปักลวดลายประณีตละเอียดลออ เมื่อมองดูเงาตัวเองในกระจกนางยังอดรู้สึกไม่ได้ว่าตัวเองสวยสะคราญขึ้นจนเหลือเชื่อ! แต่กระนั้นสายตาของลอว์ยังนับว่ามีมารยาท ทว่าสายตาของหลี่เต๋อเสียนที่อายุอานามเข้าใกล้สี่สิบกลับทำให้นางรู้สึกไม่สบายตัวอยู่บ้าง ถึงจะเป็นแววตาแตกตื่นระคนทึ่งเช่นเดียวกัน แต่กลับแฝงไว้ด้วยแววโลมเลียอย่างน่าชิงชังรังเกียจ! “เต๋อเสียน? เต๋อเสียน?” เฉิงเยี่ยที่มองไม่เห็นย่อมไม่ทราบว่าหลี่เต๋อเสียนกำลังมองภรรยาของตนจนตะลึงลานไปแล้ว ในสมองยังละเมอเพ้อพกราวกับฝันกลางวัน จนกระทั่งฉิงซินที่ยิ้มละไมเตือนสติเขาขึ้นหนึ่งประโยคว่า “ท่านหลี่ สามีข้ากำลังเรียกท่าน” หลี่เต๋อเสียนลนลานตื่นขึ้นจากความฝัน รีบหันไปขอร้องให้ลอว์กล่าวคำพูดอีกครั้ง แล้วจึงแปลความหมายเป็นภาษาจีนให้เฉิงเยี่ยฟัง เฉิงเยี่ยพยักหน้าเมื่อฟังจบพลางกล่าวว่า “แผ่นดินต้าชิงของเราอนุญาตให้มณฑลแถบชายฝั่งทะเลติดต่อค้าขายกับต่างประเทศได้ ซูโจวคือเมืองท่าสำคัญของดินแดนแถบเจียงหนาน ย่อมดึงดูดให้พ่อค้าวาณิชแต่ละกลุ่มแต่ละพวกนำเรือมาเทียบท่ามากมาย ดังนั้นจึงมีการไปมาหาสู่กันบ้างโดยปริยาย” เขาตอบพลางหันไปทางฉิงซิน นางเห็นก็รีบกระตุกแขนเสื้อเขาเบาๆ ทีหนึ่งให้เขาทราบว่าคำแปลประโยคก่อนหน้านั้นไม่มีปัญหาแต่อย่างใด ต่อจากนั้นคำพูดของเขาก็ถูกแปลโดยหลี่เต๋อเสียนให้ลอว์ฟัง หากแปลได้ถูกต้องครบถ้วนทุกกระบวนความนางจะกระตุกแขนเสื้อเขาอีกครา ลอว์คล้ายบังเกิดความสนใจในสินค้าของกลุ่มการค้าอื่นๆ จึงคิดจะใช้เส้นสายทางสังคมของเฉิงเยี่ยทำความรู้จักกับพ่อค้าวาณิชเหล่านั้น ทว่าเฉิงเยี่ยมิใช่ตะเกียงขาดน้ำมัน บอกกลับไปตรงๆ ว่าหากต้องการสินค้าที่มีคุณภาพดีที่สุด ทั้งยังส่งออกได้ตามกำหนดการอย่างราบรื่น มีเพียงเขาเท่านั้นที่สามารถทำได้ ถึงแม้การที่ลอว์คิดจะเปรียบเทียบราคาสินค้าเพื่อมิให้เสียเปรียบนั้นเป็นเรื่องปกติที่พึงปฏิบัติ แต่ด้วยฐานะเชื้อพระวงศ์ของเขา ย่อมมีสิทธิพิเศษเหนือพ่อค้าวาณิชธรรมดาอยู่บ้าง มีบางครั้งหากทนดูพ่อค้าเลวๆ บางคนที่ชอบแย่งการค้าของผู้อื่นไม่ได้จริงๆ เขาเพียงกระซิบบอกต่อทางการเพียงประโยคเดียว สินค้าเหล่านั้นก็จะถูกดองอยู่ที่ท่าเรือถึงสามเดือนห้าเดือนกว่าจะได้รับอนุญาตให้ส่งออกไป ความเสียหายที่เกิดขึ้นในช่วงเวลานั้นมีมูลค่าสูงยากจะชดเชยได้ ดังนั้นเขาจึงเตือนลอว์ว่ามิสู้รักษาความสัมพันธ์อันดีระหว่างทั้งสอง เสาะหาโอกาสงามๆ ร่วมมือกันทำการค้าให้ได้กำไรไม่ดีกว่าหรือ หลังจากใช้ทั้งไม้แข็งและไม้นวมเป็นเวลานาน ลอว์ก็รู้สึกเลื่อมใสและหมดทางเลือก เหตุผลเหล่านี้เขาเข้าใจกระจ่าง เพียงแต่หนึ่งปีที่ผ่านมาท่านชายเพิ่มราคาสินค้าสูงมาก กำไรของตนจึงลดน้อยถอยลง ประสบภาวการณ์ที่ลำบากไม่น้อย ฉิงซินเองก็ต้องมองเฉิงเยี่ยใหม่ ถึงสายตาของนางออกจะวนเวียนหมกมุ่นอยู่ที่ริมฝีปากบางได้รูปงามของสามี และหัวใจเต้นแรงเพราะเขาก็ตาม แต่เขามีความคิดอันลึกซึ้งและมีฝีมือในการทำการค้าจริงๆ เห็นลอว์ส่ายหน้ายิ้มเจื่อนๆ เช่นนั้นก็รู้ได้ทันทีว่าเขาใช้ฝีมือออกมาหมดหน้าตักแล้ว หลังจากนั้นก็มาถึงตอนเจรจาเรื่องราคาสินค้า ลอว์หยิบเอาสมุดบัญชีออกมาเล่มหนึ่ง บนนั้นมีแบบร่างของสินค้าอยู่มากมายหลายชนิด นางฟังหลี่เต๋อเสียนอธิบายถึงลักษณะพิเศษและวิธีการผลิตสินค้าเหล่านั้นอย่างละเอียด คำแปลล้วนถูกต้องปราศจากความผิดพลาด แต่หลังจากเฉิงเยี่ยเริ่มสนทนาเรื่องราคาขึ้นมาก็เริ่มมีคนเล่นลูกไม้บ้างแล้ว เห็นชัดๆ ว่าสิ่งของที่ราคาหกสิบหน่วยเงินต่างประเทศต่อชิ้นนั้น ถึงหลี่เต๋อเสียนจะแปลว่าหกสิบ แต่เขายังเพิ่มค่าใช้จ่ายในการดูแลสินค้าซึ่งเก็บไว้ในคลังเก็บที่ท่าเรือ ค่าแรงงาน แม้กระทั่งค่าขนย้ายต่างๆ อีกมากมายจิปาถะจนจำนวนเงินค่อยๆ เพิ่มขึ้นไปอีกเท่าตัว! การตกลงราคาระหว่างทั้งสองจึงยุติลงไม่ได้ นางกระตุกแขนเสื้อเขาจนปวดข้อมือเพราะคำพูดของเฉิงเยี่ยถูกบิดเบือนไปจนหมดสิ้น นางยิ่งฟังก็ยิ่งขุ่นเคือง เกือบเผลอตัวกระชากแขนเสื้อเขาขาดติดมือมา! เช่นเดียวกับนาง เริ่มมีคนทนต่อไปไม่ไหวแล้ว “เจ้าออกไปได้แล้ว! เต๋อเสียน!” เฉิงเยี่ยตวาดอย่างเดือดดาล “อะไรนะ” “งานของเจ้าสิ้นสุดลงในวันนี้” หลี่เต๋อเสียนหน้าถอดสี เริ่มรู้สึกกระวนกระวายใจขึ้นมา “ท่านชาย เป็น...เป็นเพราะเหตุใดกัน” “เจ้าไม่มีปัญญาจะถ่ายทอดความต้องการที่แท้จริงของข้า เหตุผลแค่นี้พอเพียงหรือไม่” ใบหน้าอีกฝ่ายขาวซีด “ข้า...ข้า...ข้าไม่เข้าใจ...” “เจ้า! แปลคำพูดของข้าออกมาให้เขาฟังซิ!” คนผู้นี้นี่! นางไม่มีชื่อหรือไงนะ ฉิงซินเม้มปากอย่างขัดใจ จากนั้นก็แปลคำพูดที่เขาเจรจาเรื่องราคาออกมาเป็นภาษาตะวันตกให้ลอว์ฟังอย่างละเอียดครบถ้วน เห็นลอว์ยิ่งฟังยิ่งตาค้าง ส่วนหลี่เต๋อเสียนยิ่งฟังยิ่งหน้าซีดเผือด กระทั่งเรือนร่างยังสั่นระริกอีกด้วย อันที่จริงในตอนแรกตนไม่กล้าหลอกลวงเฉิงเยี่ยแม้แต่น้อย ความกล้านี้ค่อยๆ ถูกเพาะเลี้ยงให้เติบโตขึ้นอย่างช้าๆ ในเวลาต่อมา นอกจากนี้เขายังกระจ่างแก่ใจว่าเฉิงเยี่ยคิดมากกับการที่ตัวเองตาบอด หากไม่จำเป็นจริงๆ เขาจะไม่คบค้าสมาคมกับใคร ดังนั้นตนจึงคว้าโอกาสอันงามนี้ทำกำไร ส่งผลให้คนในแวดวงเดียวกันอิจฉาริษยาเป็นอย่างยิ่ง แต่หากสาเหตุที่เขาถูกไล่ออกล่วงรู้ไปถึงหูคนอื่น ต่อไปเขาคงหางานทำไม่ได้แล้ว “ท่าน...ท่านชาย...ขอ...ขอโอกาสให้ข้า...อีก...สักครั้งเถิด...” เขากล่าวเสียงสั่นเครือ คุกเข่าลงอ้อนวอนขอร้องอย่างน่าสงสาร “หากเจ้ายังไม่รีบออกไป ข้าจะเรียกคนมาตีขาสุนัขของเจ้าให้หักทั้งสองข้าง” เฉิงเยี่ยกล่าวเสียงราบเรียบ ทว่าความเย็นยะเยียบในน้ำเสียงนั้นชวนให้ผู้ฟังหนาวเหน็บจนขนลุกซู่ หลี่เต๋อเสียนมิกล้ารีรอชักช้า รีบล้มลุกคลุกคลานวิ่งออกไปจากห้องในทันที ฉิงซินรับช่วงเป็นล่ามต่อไป อย่างรวดเร็ว...การค้าครั้งใหญ่สำเร็จลงด้วยความพอใจของทั้งสองฝ่าย ลอว์ชมเชยความงามของนางหลายครั้ง แต่คำพูดเหล่านั้นนางละเลยไปเสียโดยมิได้สนใจ ทว่ากับคำขอเรื่องสุดท้ายที่ลอว์เอ่ยถึงขณะจะลากลับนั้น นางได้ตอบปฏิเสธไปโดยมิได้แปลความ เฉิงเยี่ยเริ่มรู้สึกขุ่นเคืองขึ้นบ้างแล้ว “เขาพูดว่าอะไร” เขาไม่ชอบความรู้สึกที่ถูกละเลย “มิใช่เรื่องสำคัญสักนิด เขาถามว่าหากท่านไม่ถือสา เขาอยากจะแสดงมารยาทตามธรรมเนียมของพวกเขาแสดงความเคารพต่อข้า” “มารยาทตามธรรมเนียมอันใดกัน” “คือจับมือข้าแล้วจุมพิตเบาๆ ที่หลังมือหนึ่งครั้ง” สีหน้าเขาเปลี่ยนไปในทันที “เขาคิดจะล่วงเกินเจ้าอย่างนั้นหรือ” นางรีบปฏิเสธความเข้าใจผิดของเขา “ไม่ใช่ นี่เป็นธรรมเนียมปฏิบัติของพวกเขาเท่านั้นเอง ก่อนที่จะจากลากับสุภาพสตรีพวกเขาล้วนทำเช่นนี้กันทั้งนั้น” “เฮอะ! ที่นี่ไม่ใช่แผ่นดินตะวันตก!” คำพูดของเขาค่อนข้างชัดเจนทีเดียว ดังนั้นนางจึงนำคำพูดของเขาแปลให้แก่ลอว์ที่มีสีหน้างุนงงสงสัย คิดไม่ถึงอีกฝ่ายกลับหัวเราะขึ้นมา กล่าวอีกยาวเป็นพืด ใบหน้านางแดงระเรื่อขึ้นเล็กน้อย มิทราบจะตอบอย่างไรดี เพียงแค่สั่นศีรษะยิ้มจางๆ หลังจากส่งเขากลับไปแล้วนางก็คิดจะแยกตัวไปพักผ่อน ทว่าเฉิงเยี่ยกลับไม่มีท่าทีว่าจะปล่อยนาง “ตอนสุดท้ายเขาพูดว่าอะไร” นางเข้าใจว่าเขาฟังคำพูดที่เต็มไปด้วยการหยอกเย้าของลอว์ไม่ออกเสียอีก! นางชะงักเท้าลง หันหน้ากลับมามองเขา “ท่านต้องการฟังจริงๆ หรือ” “รีบว่ามา!” นางเหลือกตาค้อนปะหลับปะเหลือก ไฉนจึงลืมไปได้หนอว่าเขาไม่มีความอดทนเลยสักนิด “เขาบอกว่าคิดไม่ถึงท่านชายทำธุรกิจอย่างดุเดือดเผ็ดร้อน แต่กลับทะนุถนอมปกป้องภรรยายิ่งนัก เขาบอกอีกว่าดูออกว่าท่านสนใจในตัวข้าเพียงไร อีกทั้งพวกเรายังมีความรักใคร่ต่อกันอย่างน่าอิจฉา ราวปลาน้อยที่แหวกว่ายในทะเลคู่กัน” เป็นเพราะลอว์เห็นนางเอาแต่จับจ้องมองหน้าเฉิงเยี่ยด้วยใบหน้าระบายไปด้วยรอยยิ้มเอียงอายอย่างน่าหลงใหล เพียงแต่คำพูดเช่นนี้หากแปลออกไปนางมิเสียหน้าแย่หรือ เขาไม่จำเป็นต้องรู้สักนิด “สายตาเขามีปัญหาอย่างแน่นอน!” เฉิงเยี่ยแย้งเสียงเข้ม เฮอะ! เขาจะไปสนใจนางได้อย่างไร! น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความดูแคลนของอีกฝ่ายทำเอานางรู้สึกขุ่นเคืองใจขึ้นมาบ้าง “ถ้าเช่นนั้นที่เขาต้องการจูบหลังมือข้าก็ไม่น่ามีปัญหาอันใดกระมัง” “อย่าบอกข้านะว่าเจ้าถูกเขาจูบหลังมือไปแล้ว” แค่นึกภาพ อารมณ์เขาก็เริ่มหงุดหงิดขึ้นมาอย่างไม่รู้สาเหตุ นางจงใจไม่ตอบคำถามประโยคนั้น “ข้าสามารถกลับไปเรือนเงาเมฆาได้หรือยัง” “เจ้ายังไม่ได้ตอบคำถามข้า” “ก็ท่านไม่สนใจข้านี่นา ดังนั้นคำถามข้อนี้จะตอบหรือไม่ก็ไม่เห็นจะมีอันใดแตกต่างกัน” เขาถูกตอกกลับจนสะอึก คิกๆๆ...สามารถทำให้จอมเผด็จการคนนี้หุบปากลงได้ นางรู้สึกภาคภูมิใจยิ่งนัก เพียงแต่แค่ภูมิใจเล็กน้อยก็พอแล้ว อย่าได้คิดกระตุกหนวดเสือเลยเชียว “ข้าคงกลับไปได้แล้วสินะ” “ช้าก่อน เรื่องที่เจ้าทำวันนี้...เจ้าอยากได้สิ่งใดตอบแทนหรือไม่ ข้าไม่ต้องการเป็นหนี้น้ำใจเจ้า” “ไม่อยากจะเป็นหนี้น้ำใจอิสตรีกระมัง” นางถามอย่างหยอกเย้า หน้าเขาตึงขึ้นในทันที เขาไม่ชอบที่นางเฉลียวฉลาดเช่นนี้เลยแม้แต่น้อย เมื่อเห็นใบหน้าหล่อเหลานั้นเปลี่ยนเป็นเขียวคล้ำ นางจึงรีบบอกอย่างไม่รอช้า “งั้นก็ดี ข้าขอสามข้อ” “เจ้านี่ช่างไม่ ‘โลภมาก’ เลยแม้แต่น้อย หากต้องการเครื่องประดับล้ำค่าก็เรียกพี่เลี้ยงเจ้าสาวให้เป็นเพื่อนเข้าไปซื้อในเมืองซูโจวแล้วจดบัญชีของข้าไว้แล้วกัน” “อย่าเห็นข้าเป็นคนละโมบโลภมากเช่นนั้นสิ ท่านเข้าใจว่าข้าฟังน้ำเสียงประชดประชันของท่านไม่ออกหรือไร!” นางถลึงตาใส่เขาอย่างอดไม่ได้ มิสนใจว่าเขาจะมองเห็นหรือไม่ จากคุณ : Wuxiafan - [ 16 ต.ค. 51 20:31:37 ]

ความคิดเห็นที่ 2 เขาชิงชังความฉลาดของนางยิ่งนัก และเพราะเหตุนี้สีหน้าเขาจึงยิ่งบึ้งตึงหนักขึ้นไปอีก “เอาล่ะ ข้อแรกก็คือหลังจากข้าบอกความต้องการสองข้อจบแล้ว ท่านจะต้องปล่อยตัวข้าไปนอน” เขาขมวดคิ้วมุ่น นี่นับเป็นหนึ่งข้อแล้วหรือ “ข้อที่สอง ท่านต้องพาข้าไปที่ท่าเรือ ข้าอยากจะเห็นเรือ” เรื่องนี้ก็น่าประหลาดแท้ ทว่าไม่มีปัญหา “ได้ ข้าจะใช้พ่อบ้านเหอนำทางเจ้าไป” นางยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์กลิ้งกลอก ทว่าจนใจที่เขามองไม่เห็น “ไม่ได้ๆๆ ข้อที่สามก็คือจะต้องมีท่านไปด้วยห้ามบิดพลิ้ว เอาล่ะ คือสามข้อนี้แหละ ข้าจะกลับไปนอนแล้ว” ผู้หญิงคนนี้เห็นเขาเป็นตัวโง่งมไปแล้วหรือไร เห็นชัดๆ ว่าทั้งหมดคือเรื่องเดียวกัน แล้วทำไม... “ทำไมถึงต้องมีข้าไปด้วย” “หากท่านไม่ไปก็เท่ากับติดค้างน้ำใจข้า และคือการติดค้างน้ำใจ ‘อิสตรี’ เช่นกัน” นางพยายามเน้นเสียงตรงคำว่าอิสตรี หลังจากนั้นก็หัวเราะคิกคักเดินจากไป ไม่ทราบว่าเพราะเหตุใด ยามที่เห็นเขาโกรธจนขบกรามกรอดๆ อารมณ์นางกลับเบิกบานแจ่มใสจริงๆ! เป็นครั้งแรกที่เฉิงเยี่ยถูกผู้หญิงจัดการเสียอยู่หมัด เขากัดฟันกรอด เสียงดัง ‘ปัง’ คราหนึ่งดังขึ้น บนโต๊ะปรากฏรอยฝ่ามือลึกขึ้นหนึ่งรอย แค่มองก็พอจะเดาออกว่าไฟโทสะของเขารุนแรงถึงระดับใด! เช้าวันรุ่งขึ้น ณ ท่าเรือซูโจวซึ่งเต็มไปด้วยเสียงผู้คนดังสับสนอลหม่าน คนงานจำนวนมากกำลังยุ่งอยู่กับการขนถ่ายสินค้าลงจากเรือขนส่งขนาดต่างๆ ยังมีสินค้าอีกมากมายที่วางกองอยู่บนท่าเพื่อรอยกขึ้นเรือบรรทุกสินค้า นอกจากนี้ยังมีพ่อค้าวาณิช รถม้า รวมไปถึงทหารลาดตระเวนของท่าเรือ ต่างเดินทางเข้าออกอย่างไม่ขาดสาย ทำเอาพื้นที่บนท่าเรืออัดแน่นเบียดเสียดจนแทบจะสาดน้ำไม่ผ่าน ที่ด้านข้างยังเรียงรายไปด้วยร้านสุราอาหารและร้านค้า ภายในร้านก็อัดแน่นไปด้วยผู้คนเช่นเดียวกัน บรรยากาศคึกคักมีชีวิตชีวายิ่งนัก ทว่าเมื่อรถม้าคันงามเดินทางมาถึง บรรยากาศคึกคักรอบข้างก็พลัดตกเข้าสู่ความเงียบวังเวง เพราะว่ารถม้าคันนี้คือรถม้าประจำตัวของเฉิงเยี่ย ก่อนหน้ามักจะถูกพบเห็นที่ท่าเรือแห่งนี้อยู่เป็นประจำ ต่อมาหลังจากเขาตาบอดก็มิได้เยี่ยมกรายเฉียดใกล้ที่นี่อีกเลย ได้ยินว่าเขาควบคุมดูแลธุรกิจของร้านจิ่นฮุ่ยโดยหลบอยู่หลังม่านไม้ไผ่ ประตูรถถูกเปิดออก สาวงามชดช้อยราวเทพธิดานางหนึ่งกระโดดผลุงออกมาจากในรถ ดวงตาดำขลับสุกใสกวาดมองไปรอบๆ อย่างแตกตื่นยินดี ขณะที่สายตาทุกคู่กำลังชื่นชมในความงามของโฉมสะคราญผู้นั้น เงาร่างสูงสง่าอีกสายก็ก้าวลงมาจากรถในเครื่องแต่งกายชุดหม่ากว้า* ติดกระดุมด้านข้าง ตัดเย็บด้วยแพรต่วนสีฟ้า ใบหน้าหล่อเหลามีสง่าราศี บุคลิกภาพโดดเด่นมิคล้ายคนธรรมดาทั่วไป “ท่านชายเฉิงเยี่ยนี่นา!” “สวรรค์! เป็นท่านชายจริงๆ ด้วย!” “แล้วโฉมสะคราญปานหยาดฟ้าก็คือ...ท่านหญิงสิบสอง ภรรยาหมาดๆ ของเขาอย่างนั้นหรือ” “หนุ่มหล่อสาวงาม นับเป็นคู่ที่สวรรค์สรรค์สร้างจริงๆ! แต่ตาของเขามองไม่เห็นจริงๆ หรือ” คนบนท่าเรือต่างเอียงคอกระซิบกระซาบวิพากษ์วิจารณ์กันอย่างสนุกปาก ทหารลาดตระเวนของท่าเรือรีบพุ่งปราดเข้ามาคารวะพลางทักทาย แต่เขาเพียงโบกมือเบาๆ ด้วยสีหน้าเย็นชาไร้ความรู้สึก ทำเอาทหารพวกนั้นหน้าแตกทำอะไรไม่ถูก ฉิงซินพยักหน้าให้แก่พวกเขาอย่างยิ้มแย้ม “เชิญพวกท่านไปทำธุระของท่านเถิด วันนี้ท่านชายแค่มาเป็นเพื่อนข้าชมดูบรรยากาศที่นี่เท่านั้น อีกสักครู่พวกเราก็จะจากไปแล้ว” ดูท่าพระชายาน้อยคนนี้จะมีความเป็นมิตรไม่ถือตัวมากกว่าอักโข คนจำนวนไม่น้อยเริ่มบังเกิดความรู้สึกอันดีต่อนาง หลังจากทหารลาดตระเวนเดินจากไปแล้ว พ่อบ้านเหอก็มองนางอย่างกังวลใจ “พระชายาน้อย ข้าน้อยเห็นว่าที่นี่ผู้คนแออัดเกินไป ยังคงเชิญท่านชายกลับขึ้นไปบนรถม้าจะดีกว่านะขอรับ” “ไม่ต้องกังวลใจหรอก ข้าจะเป็นดวงตาให้แก่เขาเอง” กล่าวจบนางก็จับมือของเฉิงเยี่ยเพื่อจะจูงเขา ทว่าเขากลับสะบัดมือหลุดจากการเกาะกุมของนางในทันที กล่าวเสียงเย็นชาว่า “เจ้าอยากดูเรือก็ดูไป ข้าจะรออยู่ที่ตรงนี้” “ไม่ได้หรอก ทำเช่นนี้จะเรียกว่ามาดูเรือได้อย่างไร พวกเราเขยิบเข้าไปใกล้อีกนิดเถิด ท่านคงไม่อยากจะติดค้างน้ำใจข้ากระมัง” เขาขบกรามกรอด ผู้หญิงคนนี้ช่างได้คืบเอาศอก แต่เทียบกับการหกล้มหน้าคะมำจนขายหน้า เขาก็ได้แต่ยอมกัดฟันให้นางจูงมือเดินไป พ่อบ้านเหอมองดูคนทั้งสองจูงมือกันเดินจากไปอย่างตื่นตะลึง และแล้วน้ำตาแห่งความปลาบปลื้มก็เอ่อคลอจนบดบังสายตา นี่เป็นครั้งแรกนับตั้งแต่สูญเสียการมองเห็นที่ท่านชายยอมปรากฏตัวต่อหน้าสาธารณชน ช่างวิเศษแท้! วิเศษยิ่งนัก! หลังจากฉิงซินจูงเฉิงเยี่ยเดินไปได้สักครู่ นางก็กล่าวเตือนเขา “กำลังจะลงบันไดแล้ว” เขาชะงักเท้ากึก ถามอย่างตื่นตัวว่า “เจ้ากำลังจะพาข้าไปที่ไหน” นางแลบลิ้นอย่างซุกซน มองดูพื้นเรือน้อยที่ใต้เท้า “แค่ลงเรือเล็กพายออกไปวนรอบๆ เรือลำใหญ่หลายลำตรงนั้นเท่านั้น” “ข้าไม่ไป!” “ไม่ไปไม่ได้ ทางที่ดีท่านรีบก้าวลงไปโดยเร็ว มิเช่นนั้นพวกเราทั้งสองอาจจะต้องตกน้ำก็เป็นได้” เพราะว่าตอนนี้น้ำหนักของพวกเขากำลังถ่วงอยู่ที่กราบเรือด้านขวา เรืออาจพลิกคว่ำลงได้ทุกเมื่อ พวกเขาเหยียบลงมาบนเรือแล้วหรือนี่ เขาขมวดคิ้วแน่น ครั้นแล้วก็รู้สึกว่า ‘พื้น’ ที่กำลังเหยียบย่ำอยู่นั้นส่ายโคลงเบาๆ ฉิงซินนำเขาลงเรือสำราญลำเล็กที่ตกแต่งประดับประดาอย่างงดงาม เนื่องจากที่นี่มีชาวตะวันตกจำนวนไม่น้อยที่สนใจอยากนั่งเรือสำราญอันมีกลิ่นอายอันสุนทรีย์ของกวีและจิตรกร ดังนั้นจึงมีชาวเรือหัวใสบางคนเปิดกิจการพายเรือชมทิวทัศน์ขึ้นที่นี่ แต่ชาวเรือคนนี้ไม่เคยคิดเคยฝันว่าจะได้รับเกียรติอุดหนุนจากท่านชายและพระชายา จึงพายเรือไปพลางอ้าปากยิ้มไม่ยอมหุบ ในที่สุดเฉิงเยี่ยก็ต้องตกกระไดพลอยโจนยอมกลายเป็นแขกผู้มีเกียรติบนเรือลำนั้น เรือลำน้อยค่อยๆ ล่องผ่านระลอกคลื่นใสแจ๋วตรงไปยังอ่าวของท่าเรือเดินทะเล ชาวเรือตระเตรียมของว่างและน้ำชามาให้ รสชาติอร่อยไม่เลว ถึงเขาจะนั่งปั้นหน้าบึ้งตึงมาตลอดทาง ทว่ากิริยาเช่นนี้มิได้ส่งผลกระทบต่ออารมณ์อันสุนทรีย์ของนางเลยแม้แต่น้อย ได้ยินนางส่งเสียงชมเชยไม่หยุดปาก ทั้งยังบรรยายทิวทัศน์อันคึกคักของท่าเรือให้เขาฟังด้วยเสียงเจื้อยแจ้ว ทำให้อารมณ์เขายิ่งบูดบึ้งหนักขึ้นไปอีก “เจ้าจะดูก็ดูไป ไยต้องพูดพล่ามให้มากความด้วยเล่า” “ข้ามิอาจปล่อยให้ท่านเหงาหงอยไร้เพื่อนคุยนี่นา” “ถือเป็นการเอาอกเอาใจของเจ้าหรือไร” “ใช่แล้ว ดังนั้นท่านก็ควรรู้จักซาบซึ้งใจเสียบ้าง อย่าเอาแต่นั่งทำหน้าบูดบึ้งเช่นนี้สิ” “เจ้าไม่ได้ตาบอดนี่!” “ดังนั้นจึงไม่เข้าใจความทุกข์ของคนตาบอดกระมัง” เขาเกลียดความฉลาดของนางจริงๆ เพราะนางเดาความคิดเขาออกได้อย่างแม่นยำ! “อันที่จริงข้าไม่ทราบหรอกว่าท่านคิดอย่างไร แต่พูดกันตามจริงแล้ว ท่านเป็นคนตาบอดที่โชคดีที่สุดคนหนึ่ง” นางดื่มน้ำชาไปพลางจ้องมองสีหน้าเขาไปพลาง “ข้ารู้จักหญิงชราตาบอดคนหนึ่ง นางบอกว่านับตั้งแต่จำความได้นางก็ตาบอดแล้ว ดังนั้นจึงไม่ทราบว่าท้องฟ้ามีสีอะไร ไม่ทราบว่าดอกกุหลาบมีสีอะไร” นางผ่อนลมหายใจยาว “แต่ท่านไม่เหมือนกัน เทียบกับนางแล้วท่านโชคดีกว่ามาก ท่านเคยเห็นสีสันและทิวทัศน์ต่างๆ มาหมดแล้ว ขอเพียงข้าพยายามอธิบายสิ่งที่เห็นอย่างละเอียด กอปรกับท่านเคยเห็นสิ่งเหล่านั้นมาก่อน ในสมองท่านก็จะวาดภาพทิวทัศน์นั้นออกมาได้อย่างง่ายดายมิใช่หรือ” เขาไม่ตอบคำ นางมิใช่คนที่เกิดเรื่องนี่นา ดังนั้นจึงพูดได้อย่างน่ายกย่องชมเชยเช่นนี้ “ท่านมีอำนาจ มีฐานะ มีบ่าวไพร่คอยปรนนิบัติรับใช้ มีบิดามารดาที่รักเป็นห่วงในตัวท่าน...” “เจ้าหุบปากให้ข้าเดี๋ยวนี้นะ!” เขาเริ่มจะทนฟังต่อไปไม่ไหวแล้ว! “ข้ามั่นใจว่าท่านเป็นคนมีจิตใจดี รู้จักผิดชอบชั่วดี มิเช่นนั้นท่านคงไม่รั้งตัวตู้เฉียวเซวียนที่โดดเดี่ยวไร้ที่พึ่งให้อยู่ต่อไปหรอก” “ข้าบอกแล้วว่ามีข้าคนเดียวเท่านั้นที่เอ่ยถึงนางได้!” “ในเมื่อท่านสามารถปฏิบัติต่อน้องสาวของสตรีที่ทำร้ายท่านจนตาบอดได้เช่นนี้ แล้วไฉนจึงไม่ปฏิบัติต่อตัวเองให้ดีบ้างเล่า อย่าขังตัวเองไว้แต่บนเขาอีกเลย ทั่วทั้งตัวท่านไม่มีที่ใดน่าอับอายต่อสายตาผู้อื่นสักนิด” เสียง ‘ปัง’ ดังสนั่น โต๊ะที่แกะสลักอย่างงดงามซึ่งตั้งอยู่ตรงหน้าพวกเขาทั้งสองถูกเขาฟาดจนหักเป็นสองซีก สีหน้าเขาเรียกได้ว่าเดือดดาลจนขัดตาเป็นที่สุด “คนเรือ! ข้าจะกลับเข้าฝั่ง!” เขาตะโกนเสียงดังลั่น “ดะ...ได้ขอรับ! ท่านชาย!” คนเรือผู้น่าสงสารตื่นตกใจในอารมณ์ฉุนเฉียวของเฉิงเยี่ยจนใบหน้าซีดเผือด เขารีบพายเรือกลับเข้าฝั่งอย่างรวดเร็ว ทว่ายังไม่ทันจะเทียบฝั่งดี ท่านชายที่เดือดดาลสุดขีดก็ลุกพรวดขึ้นยืนตัวตรง ก้าวเท้าออกไปหาบันได “ระวัง!” ฉิงซินรีบผวาเข้าไปช่วยเหลือ แต่เขาสะบัดมือนางออก และแล้วก็ได้ยินเสียงดัง ‘ตูม’ ตามมา ท่านชายผู้สูงศักดิ์ฐานะไม่ธรรมดาพลัดตกน้ำทะเลเสียแล้ว! “น่าตายนัก!” เฉิงเยี่ยมิใช่ว่ายน้ำไม่เป็น เพียงแต่ไม่ทราบว่าตัวเองควรจะว่ายไปทางไหน ขณะที่เขาวาดมือวาดเท้าอย่างสะเปะสะปะอยู่นั้น มิทราบถูกสิ่งของอะไรที่มีปลายแหลมกรีดเป็นแผลยังมือขวา ความเจ็บปวดทำให้เขาแตกตื่นจนมือไม้สับสนยิ่งขึ้น ทันใดนั้น มือน้อยๆ ข้างหนึ่งก็คว้ามือซ้ายเขาไว้อย่างมั่นคง ลมหายใจอันอบอุ่นกระซิบอยู่ข้างหูเขาว่า “อย่าตกใจ ข้าจะพาท่านขึ้นฝั่ง” “เจ้ากระโดดลงมาในน้ำหรือ เพราะเหตุใด” เขาไม่เข้าใจการกระทำของสตรีผู้นี้เอาเสียเลย “ออกเรือนต้องเชื่อฟังสามี ในเมื่อท่านกระโดดลงน้ำ ภรรยาจะไม่กระโดดตามได้อย่างไร” เขาฟังออกถึงน้ำเสียงกระเซ้าเย้าแหย่อย่างเบิกบานใจของนาง ไม่เข้าใจว่าในสถานการณ์เช่นนี้นางยังสบายอกสบายใจอยู่ได้อย่างไรกัน พ่อบ้านเหอและเหล่าทหารลาดตระเวนพากันวิ่งหน้าตื่นมายังริมฝั่งเพื่อช่วยดึงร่างคนทั้งสองขึ้นไป ส่วนคนพายเรือนั้นตกใจจนเป็นลมหมดสติคาเรือไปนานแล้ว จากคุณ : Wuxiafan - [ 16 ต.ค. 51 20:32:16 ]

ความคิดเห็นที่ 3 “ท่านชาย! มือขวาของท่านเลือดออก!” พ่อบ้านเหอร้องอุทานเสียงดัง “จะต้องถูกสิ่งใดบาดเอาอย่างแน่นอน” ฉิงซินรีบหันไปทางทหารลาดตระเวนและชาวบ้านที่มายืนมุงดูอย่างตื่นเต้นโดยรอบ ถามว่า “ใครมียาให้ข้ายืมใช้บ้าง” “ท่านชาย พระชายาน้อย ในร้านสุราของข้าพอมียาอยู่บ้าง ข้าจะรีบไปหยิบมันมา” ชาวบ้านคนหนึ่งอาสาอย่างมีน้ำใจ “ข้าจะรีบไปเชิญท่านหมอหลินที่อาศัยอยู่ละแวกอันใกล้นี้ให้มาตรวจดู” ทหารลาดตระเวนนายหนึ่งออกความเห็น “ไม่จำเป็น” พ่อบ้านเหอเพิ่งจะดึงสติกลับมาได้ “พระชายาน้อย ขอโทษที่ข้าน้อยเลอะเลือนไป ร้านค้าของพวกเราอยู่ห่างจากที่นี่ไปไม่ไกล ท่านและท่านชายรีบขึ้นรถม้าเถิดขอรับ ข้าน้อยจะใช้คนให้ไปเตรียมเสื้อผ้าแห้งๆ เอาไว้ให้พวกท่านผลัดเปลี่ยน จากนั้นค่อยเชิญท่านหมอมาตรวจดูอาการบาดเจ็บของท่านชายอีกที” “ดีๆๆ ทำตามนั้นเถิด เชิญทั้งท่านหมอหลินและขอนำยาในร้านสุราไปที่ร้านค้าพร้อมๆ กันนั่นแหละ” ใบหน้านางยังประดับไปด้วยรอยยิ้ม โบกมืออำลาแก่ผู้คนที่กังวลสนใจเหล่านั้นอย่างอ่อนช้อย “ขอบคุณพวกท่านที่เป็นห่วง คราวหน้าข้าและท่านชายจะไม่กระโดดน้ำเล่นเช่นเด็กซุกซนอีกแล้ว จริงสิ รบกวนช่วยพวกเราดูแลคนพายเรือที่สลบเหมือดไปแล้วคนนั้นด้วยข้าจะขอบคุณยิ่ง” เฉิงเยี่ยได้ยินเสียงอำลาที่เบิกบานสดใสแล้วก็ยิ่งหงุดหงิดใจมากขึ้น ในที่สุดคนบนท่าเรือที่พากันใจหายใจคว่ำก็ค่อยเบาใจลง ทั้งนี้เป็นเพราะความเจ้าอารมณ์ของท่านชายเฉิงเยี่ยนั้นเป็นที่ขึ้นชื่อลือชา พวกเขาเข้าใจว่าคนทั้งสองจะต้องเสียหน้าที่พลาดท่าตกน้ำ เมื่อขึ้นมาได้คงต้องหันมาอาละวาดเป็นการระบายอารมณ์ใส่พวกตนดั่งเช่นคุณชายในตระกูลขุนนางคนอื่นๆ ทั่วไป ทว่าเรื่องจริงกลับมิได้เป็นเช่นนั้น พระชายาน้อยทั้งอ่อนหวานน่ารัก ส่วนท่านชายแม้จะไม่เอ่ยปากพูดอะไรสักประโยค แต่ก็มิได้ทำตัวเหินห่างไม่น่าคบดั่งเช่นที่ผู้คนเล่าลือกัน มิหนำซ้ำเขายังอารมณ์ดีถึงขั้นกระโดดน้ำเล่นกับภรรยาอีกด้วย! หลังจากนั้น รถม้าก็วิ่งกุบกับๆ ตรงไปยังร้านค้าจิ่นฮุ่ยในทันที ไม่นาน เฉิงเยี่ยและฉิงซินก็ทำการผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่ บาดแผลที่มือเขาได้ถูกทายาและพันไว้เป็นอย่างดี โชคดีที่แผลไม่ลึกนัก เพียงแต่คงจะใช้งานไม่ได้ไปสักพัก กอปรกับตาเขามองไม่เห็น ทำให้เวลากินอาหารจึงยุ่งยากลำบากไม่น้อย และเพราะเหตุนี้เขาจึงตัดปัญหาโดยการดื่มแต่น้ำเพียงอย่างเดียว ไม่ยอมแตะสำรับข้าวและของว่างอย่างอื่น ยิ่งไปกว่านั้น นับตั้งแต่ได้รับบาดเจ็บจากท่าเรือจนกระทั่งมานั่งวางมาดอย่างผ่าเผยอยู่ในห้องที่ตกแต่งอย่างมีรสนิยมซึ่งจัดไว้ทางด้านหลังของร้านค้า เขายังไม่ยอมเอ่ยปากพูดจาแม้แต่คำเดียว หลังจากฉิงซินบอกให้พ่อบ้านเหอและคนรับใช้ทั้งหลายถอยออกไปจากห้อง นางก็ใช้น้ำเสียงที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความสงสารเห็นใจกล่าวว่า “ท่านกำลังคิดว่าข้าเป็นตัวโชคร้ายกระมัง ท่านตามข้าไปเพียงวันแรกก็ต้องกลายเป็นไก่ตกลงไปในน้ำแกงเสียแล้ว เอ...หรือจะเรียกว่าลูกสุนัขตกน้ำดีหนอ” เขาไม่ได้คิดเช่นนี้แม้แต่น้อย แต่กลับนึกถึงคำพูดประโยคสุดท้ายของนางก่อนที่จะจากท่าเรือมา นางกล้าพูดว่าพวกเขาทั้งสองกระโดดน้ำเล่นเชียวหรือ เฮอะ! ใครๆ ก็เห็นกันทั้งนั้นว่าเขาตกน้ำเพราะตามองไม่เห็น! ความน่าเคารพยำเกรงของเขาสูญสิ้นหมดแล้ว ใครๆ ล้วนดูออกกันทั้งนั้น นางยังคิดจะระบายสีกลบเกลื่อนอีกหรือ ยิ่งระบายก็ยิ่งเลอะเทอะเปรอะเปื้อนไปใหญ่! “เชอะ! ท่านตาบอดแต่ไม่ได้หูหนวกสักหน่อย!” นางเริ่มทนไม่ได้ที่เขาไม่ยอมพูดจา “ข้าไม่ต้องการพูดจากับเจ้า” เขาเน้นเสียงเข้ม “มีโทสะหรือ” เขาไม่ตอบ “ไม่ใช่ความผิดข้าสักหน่อย เป็นท่านใจร้อนไปเอง คนเรือยังไม่ทันพายเรือเทียบฝั่งดีเลย...” หน้าเขาเปลี่ยนสี “เจ้าพอใจมากกระมัง ข้าตกน้ำจนมีสภาพเยี่ยงนี้คงน่าหัวเราะมากสิท่า” นางตะลึงงันไป กะพริบตาปริบๆ อุทานว่า “ที่แท้ท่านรู้สึกเสียหน้านี่เอง!” คราวนี้นางพอเข้าใจแล้ว “ท่านคิดมากเกินไป ไม่มีใครคิดเช่นนั้น...” “จะบอกว่าเจ้ารู้ดีอีกแล้วสิ” เขารู้สึกหงุดหงิดยิ่งนัก เกิดมาไม่เคยเสียหน้าและตกอยู่ในสภาพสะบักสะบอมเช่นนั้นมาก่อน “เป็นเพราะข้ามองเห็นต่างหาก” นางเถียงขึ้นอย่างขุ่นเคืองใจ “ต่อให้ท่านมองไม่เห็นก็สมควรจะฟังได้ยินนี่นา ท่านได้ยินเสียงหัวเราะเยาะ คำพูดสมน้ำหน้า หรือว่าเสียงตบมือโห่ร้องอย่างยินดีบ้างหรือไม่เล่า” เขาเม้มริมฝีปากแน่น แน่นอนว่าเขาไม่ได้ยิน แต่หลังจากตกเรือ น้ำก็เข้าหูเขาจนหูอื้อไปหมด ต่อให้มีคนพูดกระไรเขาก็ฟังไม่ได้ยินทั้งนั้น! “ผู้คนที่นี่ล้วนมีจิตใจดีงาม อย่าทำตัวให้น่าสงสารไปหน่อยเลย ไม่มีใครรู้สึกว่าท่านน่าสงสารสักหน่อย กระทั่ง...” นางพลันหัวเราะคิกออกมา ลุกเดินไปถึงข้างกายเขา เว้นระยะห่างเพียงเล็กน้อย จับจ้องมองไปยังใบหน้าหล่อเหลาตรงหน้าเขม็ง “ข้ากลับรู้สึกว่าทุกคนมีความเกรงกลัวต่อท่านยิ่ง” “ข้าน่ะหรือ” เขาไม่เชื่อ ใครจะกลัวคนตาบอดคนหนึ่งกัน “อื้อ” นางพยักหน้ารับรองอย่างแข็งขัน “ถึงหน้าตาท่านจะไม่ได้ดูโหดร้ายอำมหิต แต่ราศีอันสูงส่งที่มีมาแต่เกิด กับสีหน้าเครียดเคร่งที่ท่านชอบทำ รวมไปถึงแววตา...” “ข้าเป็นคนตาบอด!” เขากัดฟันตัดบทเพื่อเตือนสตินาง “ข้ารู้แล้วน่า ทว่าดวงตาของท่านยังดูเจิดจ้าเป็นประกายเสียยิ่งกว่าคนตาดีเสียอีก” นางจงใจหัวเราะออกเสียงให้เขาได้ยิน เพราะหากทำเพียงแค่ยิ้ม เขาย่อมมองไม่เห็นแต่อย่างใด “เรื่องนี้มันน่าแตกตื่นยินดีที่ตรงไหน” เขาสงสัยยิ่งนักว่าสมองของนางจะมีปัญหา “มิใช่ ข้ากำลังจะบอกว่าท่านดูไม่เหมือนคนตาบอดสักนิด ยามท่านเดินนั้นเงยหน้ายืดอกไหล่เหยียดตรง มองดูงามสง่าสมชายชาตรี พูดตามความจริง บรรดาองค์ชายที่ข้าพบเห็นไม่มีใครหล่อเหลาคมคายเช่นท่านเลยสักคน!” นางชมเชยจากใจจริง แต่เขากลับฟังขัดหูยิ่งนัก เพราะเขาไม่เชื่อถือที่นางพูดสักคำ “ถ้าหากเจ้าต้องการปลอบใจข้าก็สมควรหยุดปากได้แล้ว!” “ท่านนี่ช่างประหลาดแท้ ความจริงนั้นมักขัดหู แต่ความจริงที่น่าฟังกลับมีคนไม่สนใจรับฟังเสียนี่” กล่าวจบนางก็แสร้งทำเป็นทอดถอนใจยาวจนเกินจริง “ข้ากลับประหลาดใจยิ่งกว่าว่ามีคนอยากชมเรือ แต่ไม่ทราบเป็นเพราะเหตุใดจึงต้องการให้คนตาบอดไปเป็นเพื่อน ทำเช่นนี้ทิวทัศน์จะสวยงามขึ้นกว่าเดิมหรือไร หรือว่าต้องการแสดงให้ทุกคนเห็นเจ้าในฐานะภรรยาผู้เสียสละ หรือว่าต้องการประกาศให้ทุกคนทราบถึงความเศร้าสลดที่มีสามีตาบอด...” “พอได้แล้ว!” นางเริ่มมีโทสะแล้ว “เจ้าโกรธทำไมกัน” “ข้าโกรธแน่ ใครๆ ก็ทราบกันทั้งนั้นว่าท่านเป็นคนตาบอด ไม่จำเป็นต้องเน้นย้ำซ้ำไปซ้ำมาเพื่อเตือนสติผู้อื่นหรอก และแน่นอนว่าไม่ต้องเตือนสติตัวท่านเองด้วย!” เขาโพล่งขึ้นมาอย่างเดือดดาล “เจ้าไม่เข้าใจหรอกน่า!” “ใช่ ข้าไม่เข้าใจว่าในเมื่อเรื่องราวก็เกิดขึ้นแล้ว ยังจะเปลี่ยนแปลงอันใดได้อีก ท่านยังคงสามารถกิน นอน มีชีวิตอยู่ต่อไป การมองไม่เห็นนับเป็นเรื่องน่าเสียดายก็จริง แต่ท่านมิใช่คนน่าสงสารที่สุดอย่างแน่นอน ท่านเอาแต่เตือนสติผู้อื่นเช่นนี้หรือว่าที่แท้ต้องการให้ผู้อื่นสงสารท่าน” “แน่นอนว่าไม่ใช่!” “ถ้าเช่นนั้นก็อย่าพูดเรื่อง ‘คนตาบอด’ อีก! ทุกคนล้วนรู้ดีอยู่แล้ว ทำเช่นนี้รังแต่จะทำให้ข้าดูแคลนท่าน รู้สึกว่าท่านเสียอกเสียใจในความโชคร้ายของตัวเอง ต้องการจะได้รับความเห็นใจจากผู้อื่น!” นางยิ่งพูดก็ยิ่งโกรธ โกรธจนควันแทบออกหู ใช้มือตบโต๊ะดังปัง จากคุณ : Wuxiafan - [ 16 ต.ค. 51 20:33:05 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงตบมือดังขึ้นมาจากหน้าประตู “ใครกัน...” เขากัดฟันแน่นเตรียมจะด่าคน ทว่ากลับได้ยินเสียงหัวเราะอันคุ้นเคยจึงนิ่งตะลึงไป “จิ้งอวี่หรือ” “ฮ่าๆๆ!” จิ้งอวี่หัวเราะเสียงดังพลางเดินไปยังข้างกายอีกฝ่าย หลังจากปรายตามองผ้าพันแผลที่มือแวบหนึ่งก็ถามว่า “ข้าคิดว่าที่ท่านต้องการจะพูดก็คือ...ใครกันที่บังอาจแอบฟังท่านชายเฉิงเยี่ยผู้สูงศักดิ์ถูกสตรีเล่นงานเอาจนย่ำแย่แล้วยังกล้าตบมือโห่ร้องชมเชยอีก!” เฉิงเยี่ยไม่สนใจคำกระเซ้าเย้าแหย่ของสหายรัก โพล่งถามอย่างตื่นเต้นยินดีว่า “ไฉนท่านจึงมาอยู่ที่นี่ได้” “คำพูดนี้สมควรเป็นข้าถามท่านจะดีกว่า อีกอย่าง...” เขาชะงักคำไปเล็กน้อย “คนบนท่าเรือต่างวิพากษ์วิจารณ์เรื่องที่ท่านและภรรยากระโดดน้ำเล่นราวกับเด็กซุกซนคู่หนึ่ง เป็นความจริงหรือ” สายตาแฝงรอยยิ้มของเขามองไปทางโฉมสะคราญผู้มีความงามล้ำเลิศซึ่งกำลังจ้องมองมาด้วยดวงตากลมโต ดวงตาสุขุมนุ่มลึก จมูกโด่งตรงเป็นสัน ชายหนุ่มผู้นี้รูปงามเหลือเกิน ฉิงซินลอบชมเชยอยู่ในใจ “เฮอะ! ใครบอกว่าข้าเล่นน้ำกับนาง!” พูดถึงเรื่องนี้ทีไร เฉิงเยี่ยก็รู้สึกเคืองใจขึ้นมาทุกที “พูดถึงนาง” จิ้งอวี่เลิกคิ้วสูง หันไปมองโฉมสะคราญนางนั้นอีกคราพลางหลิ่วตาให้อย่างล้อเลียน นางถึงกับนิ่งตะลึงไป และแล้วก็ยิ้มตอบเขาอย่างอ่อนหวาน “ข้ายังได้ยินอีกว่าขณะที่นางจะกระโดดลงไปในน้ำยังตะโกนอย่างตื่นเต้นว่า ‘ข้าจะลงไปเล่นด้วย’ นี่เป็นความจริงหรือ” “มีเรื่องเช่นนี้ด้วยหรือ” เฉิงเยี่ยขมวดคิ้วแน่น ตอนนั้นเขากำลังดิ้นรนอยู่ในน้ำพร้อมทั้งรู้สึกเจ็บแผลที่มือขวา ไม่ได้ยินเสียงใดๆ แม้แต่เสียงเดียว จวบจนเสียงของนางกระซิบที่ข้างหู เขาจึงรู้ว่านางกระโดดลงน้ำมาด้วย “มิผิด ข้าตะโกนร้องอย่างเบิกบานใจ ทำเช่นนี้ผู้อื่นจะได้ไม่เข้าใจว่าท่านพลัดตกน้ำเพราะไม่ระวังตัว ข้าช่างเป็นคนที่รู้ใจท่านยิ่ง” นางชมตัวเองอย่างหน้าไม่อาย เพราะรู้ดีว่าเฉิงเยี่ยไม่มีทางชื่นชมนางแน่ สีหน้าเขาเปลี่ยนเป็นว้าวุ่นสับสน ที่แท้นางสนใจความรู้สึกของเขาอย่างนั้นหรือ จิ้งอวี่มอบสายตาที่เต็มไปด้วยความชื่นชมต่อนางอย่างเปิดเผย “เพียงแต่...” รอยยิ้มบนใบหน้าเขากดลึกลงไปอีก “เพราะพวกท่านรีบร้อนจะเดินทาง ข้าจึงมั่นใจว่าคงไม่ได้ยินเสียงกระซิบกระซาบอีกเรื่องหนึ่งแน่” “กระซิบกระซาบว่าอะไร” คนทั้งสองถามขึ้นอย่างประหลาดใจโดยพร้อมเพรียง ดึงดูดให้จิ้งอวี่เย้าแหย่ขึ้นอีกครั้ง “ช่างใจตรงกันเหลือเกิน” “หยุดเหลวไหลได้แล้ว ที่แท้พวกเขาพูดว่าอะไรกันแน่!” น้ำเสียงของเฉิงเยี่ยทั้งห้วนทั้งดุดัน แต่จิ้งอวี่ชินชาเสียแล้ว เขาหัวเราะพลางกล่าวว่า “พวกเขาชมเชยว่าท่านชายช่างรักใคร่เอาใจภรรยายิ่งนัก ถึงกับยอมตกน้ำเพื่อเรียกรอยยิ้มจากนางในดวงใจ” “เป็นเจ้าโง่คนไหนพูดเช่นนั้น! ข้าจะเล่นงานมันให้ตาย!” เขาเดือดดาลจนควันออกหู “ถ้าเช่นนั้นเจ้าโง่ที่สมควรตายก็มีจำนวนไม่น้อยเลยทีเดียว” จิ้งอวี่ตอบพลางตบอกแนะนำตัวเองกับโฉมสะคราญอย่างหน้าชื่นตาบาน “ข้าชื่อจิ้งอวี่ เป็นสหายที่คบหากันมาหลายปีของสามีท่าน” “ยินดีที่ได้พบ” ฉิงซินทักทายอย่างยิ้มแย้ม ถึงแม้ท่าทางเขาจะดูราวกับหนุ่มสำอางอยู่บ้าง แต่ไม่รู้สึกเป็นที่น่ารังเกียจเลยแม้แต่น้อย “ท่านพี่สะใภ้ ข้ามิอาจไม่ชมเชยท่าน กระทั่งข้าซึ่งเป็นสหายรักทั้งฉุดทั้งลากเขาออกจากบ้านเขาจิ้งอู่แทบตายหากก็ไร้ผล ทว่าท่านกลับทำได้สำเร็จ” “อืม ข้าเองก็เลื่อมใสตัวเองเป็นอย่างยิ่ง” นางเลียนท่าตบอกอย่างภาคภูมิใจจากเขาบ้าง เขาอดหัวเราะอีกครั้งมิได้ “พระชายาน้อยเป็นคนน่ารักเหลือเกิน” นางชี้ไปยังเฉิงเยี่ยที่หน้าตาบึ้งตึงพลางกล่าวว่า “เขาก็น่ารักยิ่ง” “แต่ข้าเห็นว่าเขาทั้งดุร้ายและน่ากลัว” จิ้งอวี่ท้วงอย่างไม่กลัวตาย “กับคนส่วนมากอาจเป็นเช่นนั้น แต่สำหรับข้าแล้วเขายังไม่ถึงขั้นนั้นหรอก” “พวกเจ้าทำราวกับข้าไม่มีตัวตนหรือไร!” เฉิงเยี่ยต่อว่าอย่างมีอารมณ์ ทว่ามิได้รู้สึกโกรธอย่างที่ตัวเองคาดคิด หัวใจซึ่งถูกปกคลุมไปด้วยเมฆหมอกแห่งความกลัดกลุ้มเศร้าสลดของเขาคล้ายกับมีแสงสว่างอันอบอุ่นส่องลอดผ่านเข้ามาเป็นลำ และเขาก็ตระหนักว่าทั้งหมดนี้ล้วนเกิดขึ้นเพราะนาง “พวกท่านสมควรจะ ‘ไม่ได้พบกันนานมากแล้ว’ กระมัง ถ้าเช่นนั้นข้าขอตัวไปดูสักหน่อยว่าในร้านมีสินค้าอะไรขายบ้าง” นางหันไปพยักหน้าให้แก่จิ้งอวี่อย่างเป็นกันเอง จากนั้นก็บอกต่อเฉิงเยี่ยว่า “ข้าไปล่ะ” เขาเม้มปากแน่น ไม่ยอมส่งเสียงสักคำ หลังจากจิ้งอวี่เห็นนางปิดประตูตามหลังแล้ว เขาก็ตบบ่าสหายรักเบาๆ “ท่านรู้หรือไม่ว่าภรรยาของท่านเป็นสาวงามที่มองโลกในแง่ดีและมีชีวิตชีวามาก” “ข้าไม่รู้ รู้แต่เพียงว่านางทำให้ข้าปวดหัว โมโห และคิดไม่ออกว่าจะรับมือนางอย่างไร!” “แต่นางก็รู้ใจท่านยิ่งนัก สามารถมีภรรยาที่ดีเพียบพร้อมเช่นนี้นับเป็นวาสนาของท่านแล้ว” “ข้ามิได้เห็นนางเป็นภรรยา นางยังไม่ใช่!” อีกฝ่ายเบิกตากว้างอย่างคิดไม่ถึง “นี่ท่านยังมิได้...กับนางหรือ” เขาส่ายหน้า จิ้งอวี่อดหัวเราะมิได้ “นับเป็นความเสียหายร้ายแรงจริงๆ” “ข้าไม่เห็นจะรู้สึกสักนิด” ถึงแม้เขาจะเข้าใจไม่ชัดเจนนักว่าแสงสว่างในใจนั้นมีความหมายว่าอย่างไร แต่เขาก็ไม่เคยบังเกิดความปรารถนาต่อนาง การจุมพิตครั้งที่แล้วเป็นเพียงความเหลืออดที่เขากระทำอย่างวู่วามใจเท่านั้น! “ท่านคิดเช่นนั้นในตอนนี้ก็มิเป็นไร แต่หากผ่านไปอีกสิบยี่สิบวัน ท่านอาจจะพบว่าตัวเองได้เหยียบย่ำทำร้ายความงดงามที่สวรรค์สรรค์สร้างมาให้ก็เป็นได้” เขาใจสะท้านด้วยความตื่นตะลึง “ท่านหมายความว่า...” “ถูกต้อง ทุกอย่างได้เตรียมพร้อมไว้หมดแล้ว ขาดเพียงของสำคัญชิ้นสุดท้าย ท่านเข้าใจว่าข้ามายังท่าเรือเพื่อหาของวิเศษใดเล่า” จิ้งอวี่ยิ้มอย่างภาคภูมิใจ “ข้าไล่ล่าตามหากระสายยาตัวสำคัญมาถึงที่นี่ แล้วก็ซื้อมันไว้ได้ทันท่วงทีด้วยเงินหนึ่งพันตำลึง” กล่าวถึงตรงนี้เขาก็ยื่นมือออกมาคว้าไหล่ของอีกฝ่ายไว้แน่น “เฉิงเยี่ย ท่านกำลังจะได้เห็นเดือนเห็นตะวันอีกครั้งแล้ว” เฉิงเยี่ยอารมณ์พลุ่งพล่านจนพูดไม่ออก เพียงกุมมือสหายรักไว้แน่นเพื่อแสดงความขอบคุณต่อน้ำใจของอีกฝ่ายที่ยอมสิ้นเปลืองเวลาถึงสามปีตามหายาวิเศษมารักษาตาเขา! จากคุณ : Wuxiafan - [ 16 ต.ค. 51 20:33:49 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ยาต้องสำเร็จแน่เลย :) จากคุณ : scottie - [ 16 ต.ค. 51 22:28:12 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ดีใจจังเลยค่ะ หาข้อมูลทำรายงานเบื่อๆลองเข้ามาดูเผื่อคุณมดเอามาลงเเล้ว เเล้วก็เอามาลงเเล้วจริงๆด้วย ฟิตจัง ตอนนี้ที่นี่ยังเป็นเย็นๆวันพฤหัสอยู่เลย รู้สึกเหมือนได้อ่านเร็วกว่าที่คิด(วันศุกร์)เเอบดีใจเล็กน้อย ใกล้จะได้มองเห็นเเล้วท่านชาย เห็นหน้าภรรยาครั้งเเรก จะเสียดายไหมนะ อิอิ แก้ไขเมื่อ 16 ต.ค. 51 23:28:58 จากคุณ : mamyo - [ 16 ต.ค. 51 22:46:59 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ตอนนี้ก็น่ารัก อยากรู้ว่าถ้าท่านชายมองเห็นภรรยาตัวเองจะทำหน้ายังไง อิอิ จากคุณ : ริวไผ่ - [ 17 ต.ค. 51 00:54:17 ]

ความคิดเห็นที่ 8 so excited ,if he see her what he's gonna do  ka..shocked a bit naka i think 555555555555555 จากคุณ : Tyra - [ 17 ต.ค. 51 04:35:33 ]

ความคิดเห็นที่ 9 น่ารักมาก ท่านชายมองเห็นแล้วจะชอบท่านหญิงหรือเปล่าน้า จากคุณ : PiN.VE - [ 17 ต.ค. 51 09:10:19 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ในบรรดาทั้งสี่เรื่องในชุดนี้ ชอบบุคลิกของฉิงซิงที่สุดเลยค่ะ   "ฉลาด แสนซน และมีน้ำใจ" จากคุณ : mattnoi - [ 17 ต.ค. 51 11:32:06 ]

ความคิดเห็นที่ 11 แวะมาบอกว่าได้หนังสือแล้วค่ะ 4 เล่มเลย เย็นนี้เดี๋ยวกลับไปอ่าน จากคุณ : PiN.VE - [ 17 ต.ค. 51 15:42:23 ]

ความคิดเห็นที่ 12 มาตามอ่านค่ะสนุกน่าติดตาม แก้ไขเมื่อ 24 พ.ย. 51 00:11:32 จากคุณ : tiki_ทิกิ - [ 24 พ.ย. 51 00:11:00 ]