ความคิดเห็นที่ 1 ติ๊ง!... เสียงบอกตำแหน่งหยุดของลิฟท์ดังขึ้นแทรกความคำนึงของพิชชา เธอก้าวขาเข้าไปในลิฟท์เพื่อมุ่งลงไปยังชั้นล่างที่มีโซฟา ในส่วนรับรองเล็กๆ เปรียบเสมือนเป็นล๊อบบี้ของโรงแรมเพื่อรับบัตรเครดิตที่ตัวเองลืมไว้กับขอให้ใครสักคนช่วยจัดการให้ เธอได้เข้าห้องตัวเองสักที เมื่อลิฟท์เปิดออก คนที่ยืนอยู่หน้าลิฟท์ก็ไม่ได้สร้างความประหลาดใจให้เธอมากไปกว่าการเลิกคิ้วเล็กน้อย "Matsumura-san? Are you still here?" [คุณมัตสึมุระ ยังอยู่ที่นี่อีกหรือคะ] "อ่า...Watashi... your card"  มัตสึมุระซังที่เธอเพิ่งได้รู้จักเมื่อไม่กี่นาทีที่ผ่านมานี้ยื่นบัตรเครดิตให้เธอในขณะที่เธอยังไม่ได้ ก้าวขาออกจากลิฟท์ด้วยซ้ำ และการยืนมึนเชื่องช้าของพิชชาก็ทำให้ประตูลิฟท์กำลังจะปิดทั้งๆ ที่มือของหนุ่มญี่ปุ่นคนนี้ยัง ยื่นเข้ามาอยู่ครึ่งๆ "อะ... Sorry" รวดเร็วเกินกว่าจะตั้งตัวได้ เขาโผพรวดเดียวก้าวเข้ามายืนอยู่ในลิฟท์กับเธอพร้อมกับประตูลิฟท์ที่ปิดลงช้าๆ "Thank you very much, Matsumura-san but... I have to go outside there for spare key because I forgot my key inside the room" [ขอบคุณมากค่ะคุณมัตสึมุระ แต่ฉันต้องออกไปเอากุญแจสำรองด้านนอก ฉันลืมมันไว้ในห้องค่ะ] "Ha " เขาก้มลงเอียงหูมาใกล้เสมือนว่าอยากให้พูดอีกครั้ง อาจด้วยความไม่เข้าใจหรือได้ยินไม่ชัดเธอก็ไม่สามารถจะ คาดเดาได้ถูก ในเมื่อความใกล้ชิดกับผู้ชายแปลกหน้าสองต่อสองมันทำให้เธอรู้สึกประหลาดและอยากออกไปจาก สถานการณ์แบบนี้ให้เร็วมากกว่าจะมาวิเคราะห์เหตุผลใดๆ ทั้งสิ้น "My My key. I forgot in room. Cannot open" พิชชาย้ำชัดเป็นคำๆ เพื่อระบุว่าเธอลืมกุญแจไว้ในห้องและไม่สามารถ เข้าห้องได้ "Ah OK  Wakarimashita" เขาพยักหน้าพร้อมกับประโยคที่พิชชาแปลได้พร้อมทั้งไม่รอช้าที่จะกดปุ่มลิฟท์ที่มีอักษรคันจิ เป็นรูปประตูเปิดระบุไว้บนนั้นตามที่เคยได้รับการบอกกล่าวไว้จากใครคนหนึ่ง พนักงานของโรงแรมทำหน้าที่ต้อนรับและบริการได้อย่างน่ารักเมื่อเขารีบกุลีกุจอหยิบเอากุญแจสำรองออกมาแล้วรีบเดิน ออกมาจากหลังเคาท์เตอร์เพื่อเดินพาเธอขึ้นไปเปิดห้องด้านบน และนั่นก็ทำให้เธอต้องล่ำลาคนมีน้ำใจอีกครั้ง "Matsumura-san, arigatou gozeimashita That's very kind of you." "No problem,  Welcome" เขาโค้งรับการก้มหัวขอบคุณของเธอพร้อมกับการยิ้มแก้มบุ๋มก่อนที่พิชชาจะเดินเข้าไปในลิฟท์ พร้อมพนักงานโรงแรมอีกครั้ง และเธอก็ไม่ลืมที่จะส่งยิ้มตอบแทนความน่ารักนั้นให้เขาเช่นกัน น้ำอุ่นและแชมพูกลิ่นหอมของโรงแรมที่มีไว้ให้บริการแขกที่เข้าพักทุกคนช่วยให้พิชชารู้สึกผ่อนคลายจากความล้าทั้งขา และสมองได้ไปไม่น้อย ยูกาตะที่พับไว้เรียบร้อยถูกสะบัดออกเพื่อคลุมร่างเล็กของเธอพร้อมกับการมัดปลายเชือกเข้า ด้วยกันเป็นโบว์เบี้ยวๆ ตรงด้านหน้าของช่วงเอว ผ้าขนหนูผืนเล็กสีเขียวสะบัดไปมาตามแรงของคนจับขยี้เบาๆ กับเส้น ผมเปียกชื้น และเธอก็อดคิดไม่ได้อีกครั้ง ถึงการได้รับกุญแจห้องสำรองผ่านมือของเขา... ชินยะซัง "ชะ ชินยะซัง..." พิชชากลั้นใจเรียกชื่อเขาเบาจนเกือบกระซิบเหมือนกับกลัวว่าจะไม่สามารถควบคุมน้ำเสียงของตัวเอง ได้ เสี้ยวใบหน้าขาวใสกับจมูกโด่งสวยได้รูปอยู่ใกล้มากจนเธอมั่นใจว่าเขาต้องได้ยินเสียงแน่ๆ "พิชชาซังกลิ่นหอมจังครับ" ปลายจมูกมนที่พิชชาแอบมองเมื่อครู่แทบจะเข้ามาสูดดมกลิ่นหอมจากไรผมที่ข้างหูของเธออยู่ แล้ว แน่ล่ะ... เธอรู้ดีว่ากลิ่นหอมที่ว่านั้นไม่ใช่การอุปทานไปเองของคนชม แต่เพราะเธอเพิ่งลองน้ำหอมกลิ่นใหม่ที่มีกลิ่น หอมสดชื่นสดใสที่เพิ่งได้มาจากร้านค้าปลอดภาษีที่สนามบินฝั่งไทยนั่นต่างหาก "น้ำหอมน่ะค่ะ พิชชาซื้อมาจากร้านปลอดภาษีที่สนามบิน..." เขาถอยออกไปแล้วเมื่อได้รับคำตอบของกลิ่นที่ว่า แต่เขาคง ไม่รู้หรอกว่าทำเอาเธอแทบหัวใจวายไปเสียแล้ว "ไปไขห้องเถิดครับ ผมจะต้องเอากุญแจไปคืนด้านล่างอีกครั้ง" "งั้น พิชชาเอาลงไปคืนเองดีกว่าค่ะ เกรงใจชินยะซัง" "สุภาพบุรุษสมควรที่จะบริการหญิงสาวครับพิชชาซัง" เขายิ้มน้อยๆ ส่งสายตาอบอุ่นให้แก่คนที่กำลังจะใจละลาย หากเขา น่ารักและอบอุ่นน้อยกว่านี้คงจะดีต่อความมั่นคงของเธอ และคงไม่ต้องมานั่งเจ็บปวดอยู่เหมือนตอนนี้... พิชชาโยนผ้าขนหนูลงบนเตียงพร้อมกับเอามือทั้งสองข้างลูบหน้าตัวเองช้าๆ จนไปกดแน่นอยู่ที่เปลือกตาร้อนอุ่นจากการ ร้องไห้ระลอกใหญ่ในห้องน้ำ เหมือนกับจะใช้ความเย็นจากฝ่ามือเข้าเรียกสติของตัวเองให้กลับคืนมาสู่ความเป็นจริงและ สิ่งที่ต้องก้าวต่อไปข้างหน้า เธอหยิบใบปลิวแผนที่ถนนและแผนผังสายรถสาธารณะต่างๆ ในเมืองฮิโรชิม่าที่หยิบมาจาก ส่วนต้อนรับด้านล่างขึ้นมาดู พรุ่งนี้เธอจะไปตามสถานที่ที่เคยมีความหลังทั้งหมด เริ่มจากเกาะมิยาจิม่าที่ใช้เวลาเดินทางประมาณสี่สิบห้านาที ความ ประทับใจในวัดที่สวยงามของญี่ปุ่นในครั้งก่อนอาจสร้างความทรงจำอีกอย่างให้แก่เธอ แต่ถึงกระนั้น เธอจะไป ทุกๆ ที่... เธอจะตามร่องรอยแห่งความทรงจำนั้น ไปทุกแห่ง... อากาศยามเช้าของเดือนตุลาคมกำลังเย็นสบายในวันที่ไม่มีฝนตก ท้องฟ้าแจ่มใสตามพยากรณ์อากาศที่แม่นยำช่วยให้ การท่องเที่ยวน่าจะมีความคล่องตัวมากขึ้น พิชชาออกมายืนกางแผนที่อยู่หน้าโรงแรมพร้องกับการหันซ้ายหันขวาตาม ทิศทางในแผนที่ที่ดูแล้วตาลายเพราะความที่มีตัวอักษรภาษาญี่ปุ่นอยู่คู่ภาษาอังกฤษเต็มแผ่น เธอตัดสินใจไปเริ่มต้นที่สถานีรถรางต้นสายที่อยู่ไม่ไกลเลย หน้าสถานีรถไปฮิโรชิม่าเป็นทั้งต้นสายและปลายสายสำหรับ รถรางทั้งหมด นั่นจึงไปใช่เรื่องยากสำหรับการเริ่มต้นการเดินทาง คนไทยตัวเล็กที่ดูทะมัดทะแมงในแจ็คเก็ตพอดีตัวสีดำสนิทกับกางเกงยีนส์ขายาวสีเข้มที่แนบไปตลอดรูปร่างในบูทสูงแบบ ที่สาวญี่ปุ่นนิยมกันในช่วงฤดูนี้กำลังยืนเพ่งมองป้ายระบุสายรถรางอยู่อย่างขะมักเขม้น หากแต่การหันหน้าไปถามใครสัก คนที่อยู่ใกล้ๆ อาจจะทำให้เธอไม่เข้าใจยิ่งกว่าการพยายามจำตัวอักษรภาษาญี่ปุ่นของสถานีปลายทางพร้อมกับจับผสม ภาษาอังกฤษบางตัวเข้าด้วยกันเพื่อไปยังจุดหมาย เธออาจจะพลาดรถรางอีกหลายเที่ยวถ้าหากว่าไม่มีใครคนหนึ่งตรงดิ่งเข้ามาทักเธอด้วยประโยคสวัสดียามเช้า "Pi-cha san, Ohayou Gozaimasu" คนถูกทักด้วยชื่อที่แปร่งสำเนียงเสียงที่เคยได้ยินในภาษาของตัวเองอ้าปากค้างน้อยๆ มองหน้าหนุ่มญี่ปุ่นหน้าสวยที่ตอนนี้ ไม่มีหมวกมาบดบัง อากาศยามเช้ายิ่งดูเหมือนเป็นใจให้หน้าสวยที่ยิ้มแย้มนั้นแจ่มใสและน่ามองยิ่งขึ้น "... O Ohayou Gozaimasu" พิชชาตอบกลับเป็นคำทักทายแบบเดียวกันเพราะยังนึกไม่ออกว่าควรพูดอะไรดี "Where you go? Can go one person?" "I'm trying to catch the bus to Miya-jima" [ฉันกำลังพยายามจะขึ้นรถบัสไปมิยาจิม่าค่ะ] ตอบคำถามที่ฟังง่ายๆ ถึงสถานที่และวิธีไปพร้อมการชี้ไปยังป้ายระบุสายรถตรงจุดจอด NEXT>>> หน้าสถานีฮิโรชิม่า แก้ไขเมื่อ 24 ต.ค. 51 20:01:22 แก้ไขเมื่อ 20 ต.ค. 51 22:19:24 แก้ไขเมื่อ 18 ต.ค. 51 22:54:11 จากคุณ : BestChild - [ 18 ต.ค. 51 18:23:24 ]

ความคิดเห็นที่ 2 "Nihonko wa OK?" [ภาษาญี่ปุ่น เข้าใจหรือครับ] "Not really OK but I'll try to catch something" [อันที่จริงไม่เข้าใจ แต่ฉันจะพยายามจับความให้ได้] เธอยังแอบต่อท้ายในใจให้อีกว่า จะพยายามจับความให้ได้เหมือนคุยกับเขานี่แหล่ะ "You go one person?" เขาถามเธอต่ออีกครั้ง "Do you mean I am alone?" พิชชาไม่แน่ใจในคำถามของเขาเท่าไรนัก จึงถามต่อถึงความหมายที่คิดว่าน่าจะหมายถึง เธอไปคนเดียวหรือเปล่า "Yes" มัตสึมุระพยักหน้าสองสามที "I will go alone" เธอเลือกที่จะตอบเขาสั้นๆ ช้าๆ และง่ายที่สุดเท่าที่จะคิดได้ "Ar Can you wait? San Ju Thirty minutes?" มัตสึมุระทำท่าคิดอยู่พักหนึ่งถึงได้ยกนิ้วขึ้นสามนิ้วบอกเธอ พิชชา เข้าใจว่ารถรางคันที่เธอต้องขึ้นนั้นใช้เวลารอสามสิบนาทีเธอจึงพยักหน้ารับแบบงงๆ ในตอนที่เขายิ้มแล้วหลบไปยืน โทรศัพท์อยู่สักครู่ ก่อนที่จะกลับมาพร้อมประโยคบอกเล่าที่ทำให้พิชชาอึ้งอีกครั้ง "I go with you, I will back. Please wait, OK?" [ผมจะไปกับคุณ กรุณารอสักครู่ เดี๋ยวผมจะกลับมา โอเคนะครับ] ถึงเขาจะถามแต่กลับไม่รอให้เธอตอบ มัตสึมุระหันหลังกลับแล้วเดินกึ่งวิ่งเข้าไปในสถานี เธอไม่รู้ว่าเขารีบไปไหน รวมทั้งยัง ไม่เข้าใจว่าเขาจะตามเธอไปทำไมด้วย พิชชาเปลี่ยนใจมานั่งรอเขาอยู่ที่ลานน้ำพุหน้าสถานี ลมพัดวูบผ่านสายน้ำที่ไหลลงมาเป็นสายทำให้เธอต้องขยับกระชับ เสื้อแจ๊กเก็ตให้แน่นเข้ามาอีกนิด  อากาศช่วงนี้กำลังเย็นสบายแต่หากมีลมพัดผ่านมาในสถานที่โล่งแบบนี้ก็เล่นเอาสาว เมืองร้อนสะท้านได้เหมือนกัน มัตสึมุระวิ่งกลับมาจากด้านในอาคารของสถานีในตอนที่พิชชากำลังเพลิดเพลินกับการมองดูหนุ่มสาวที่เดินผ่านไปมาใน เสื้อผ้าสไตล์รับลมหนาว ผ้าพันคอกับรองเท้าบูทสูงมักจะมาด้วยกันเสมอทั้งที่เธอก็ยังคิดว่าอากาศเพิ่งจะเย็นๆ ได้ไม่เท่าไร เอง "sumimasen Pi-cha san, Let's go Miya-jima" เธอเงยหน้าขึ้นมองคนที่เป่าลมออกจากปากพร้อมกับการพูดแสดงว่าเขาติดจะหอบน้อยๆ เขาคงรีบวิ่งกลับมาทั้งที่เพิ่งไป ได้ไม่ถึงยี่สิบนาทีแท้ๆ ยังเหลือเวลาอีกตั้งมาก แถมยังมาขอโทษขอโพยเธอเป็นการเปิดประโยคไว้เสียก่อนอีก "Are you OK to go with me? It seems like I bother you too much" [คุณสะดวกที่จะไปกับฉันหรือเปล่าคะ รู้สึกเหมือน ฉันจะรบกวนคุณมากเกินไป] เธอถามเขาทั้งๆ ที่ไม่ได้เป็นคนขอร้องหรือรบกวนเขาเลยจริงๆ หากแต่มันเป็นมารยาทที่ดีในการจะเริ่มต้นปฏิเสธความ ช่วยเหลือที่มากเกินความพอดีนั่นต่างหาก เธอไม่คิดว่าเขาเป็นคนที่รู้จักกันมากพอที่จะขอให้ช่วยพาไปไหนต่อไหนได้ "Pardon?" เพียงแต่คนถูกถามกลับทำท่าเอียงหูมาย้อนถามกลับอีกว่าเธอหมายความว่าอย่างไร พิชชาระบายลมออกทางจมูกเบาๆ เมื่อเริ่มรู้สึกถึงความลำบากในการสื่อสารให้เข้าใจในส่วนสำคัญ ครั้นจะให้ไว้ใจคน แปลกหน้าก็ดูกระไรอยู่ นี่เธอจะทำอย่างไรดี "I was in Singapore, one person " [ผมเคยอยู่ที่สิงคโปร์คนเดียวมาก่อน] "Ah You have been in Singapore alone " เมื่อเขาหยุดรอปฏิกิริยาโต้ตอบจากเธอ พิชชาก็เลยได้แต่ทวนความเข้าใจ ในสิ่งที่เขาพูดเท่านั้น "I cannot speak English, my English is very bad " [ผมพูดภาษาอังกฤษไม่ได้ ภาษาอังกฤษของผมแย่มาก] "No, you are good in English" [เปล่านะ ภาษาอังกฤษของคุณดีออก] เธอรีบแก้ไขในสิ่งที่เขาพูดออกมาโดยอัตโนมัติ เธอคิดว่ามันเป็นมารยาทอย่างหนึ่งในเวลาที่ใครบอกว่าตัวเองใช้ ภาษาสากลได้ไม่ดี การสื่อสารต่างภาษาไม่ใช่เรื่องผิดถูกหรือดีเลว แค่เพียงสามารถเข้าใจกันได้นั่นก็เพียงพอแล้ว ตัวเธอ เองก็ใช่ว่าจะได้เรื่องได้ราวในภาษาอังกฤษมากมายเสียเมื่อไรกัน "arigatou Pi-cha san, I know When I in Singapore, I cannot go anywhere one person. No person help me I a-no help you better" [ขอบคุณครับ ผมรู้ดี ตอนที่ผมอยู่ที่สิงคโปร์ลำพัง ไม่มีใครช่วยผมเลย เพราะฉะนั้น ผมช่วย คุณน่าจะดีกว่า] หากความประทับใจจากสีหน้าและน้ำเสียงที่ดูเอื้ออาทรนั้นจะทำให้พิชชากลายเป็นคนที่ไม่รู้จักระแวดระวังก็คงจะไม่น่า ตำหนิเธอนัก คำพูดที่อาจยากเข้าใจกลับสื่อความหมายได้อบอุ่น และก็คงไม่เดือดร้อนอะไรหากเธอจะไว้ใจผู้ชายญี่ปุ่นคน นี้อีกสักครั้ง คนที่ญี่ปุ่นนี่น่ารักและปลอดภัยกว่าหลายชาติที่เธอเคยเจอ ครั้งที่แล้วที่เธอมาที่นี่ เธอก็เคยได้รับการต้อนรับที่ แสนอบอุ่นแบบนี้จากคนที่ไม่รู้จักเช่นกัน... สาวไทยร่างเล็กยืนวนไปวนมาอยู่หน้าตู้ขายอาหารสำเร็จรูปในร้านสะดวกซื้ออย่างชั่งใจ นี่เป็นมื้อกลางวันอีกหนึ่งวันที่ เธอเลือกฝากท้องไว้กับร้านสะดวกซื้อแทนการไปนั่งทานอาหารในโรงอาหารของบริษัท รูปร่างหน้าตาอาหารดูน่า รับประทานทั้งนั้น หากแต่ระยะเวลาเกือบสัปดาห์ที่เธออาศัยอยู่มาทำให้รู้ว่าอาหารเหล่านั้นรสชาติไม่ต่างกันสักเท่าไหร่ "พิชชาเอ้ย... หยิบๆ มาสักอย่างแล้วก็ไปจ่ายตังค์เถอะ อันไหนก็เหมือนกันแหล่ะ ไว้ค่อยกลับไปกินส้มตำบ้านเราเอา" เพื่อนชายที่ร่วมทริปกับเธอครั้งนี้เดินมาสะกิดบอกเมื่อเห็นว่าเธอยืนพิจารณาอาหารนานเกินไปแล้ว จริงอย่างที่เขาบอก ไม่ ต่างกัน ไม่ว่าจะร้านนั่งทานหรืออาหารกล่องเข้าไมโครเวฟ เธอจึงเลือกหยิบเอาข้าวปั้นห่อสาหร่ายขนาดเล็กสามก้อนที่เรียงไว้สวยงามข้างๆ ไก่ชุบแป้งทอดก้อนกลมๆ อีกสองสาม ก้อน ผักดองอีกไม่กี่ชิ้นในถ้วยพลาสติกเล็กๆ ซึ่งถูกห่อหุ้มไว้ทั้งหมดด้วยพลาสติกใสพร้อมป้ายระบุราคาและค่าของกิโล แคลอรี่ต่อกล่อง ชารสแอปเปิ้ลกล่องขนาดไม่เล็กนักหนึ่งกล่องแล้วเอาทั้งหมดไปกองไว้ตรงเคาท์เตอร์จ่ายเงิน และเมื่อเธอได้อาหารทั้งหมดอุ่นจนร้อนกำลังดีใส่ลงถุง เธอก็คว้าตามเพื่อนอีกสองคนที่รออยู่หน้าร้านออกไปโดยไม่ได้หัน มาสนใจว่าลืมอะไรไว้หรือเปล่า จนกระทั่งเมื่อกำลังจะหยิบเหรียญมาหยอดตู้ซื้อน้ำที่ชั้นล่างสำนักงานของเธอ "อ๊ะ... เราลืมกระเป๋าตังค์ไว้ที่เซเว่น!" เสียงร้องบอกเพื่อนเป็นภาษาไทยทำเอาเหล่าคนไทยชะงักกึก คนญี่ปุ่นที่อยู่ละแวกนั้นก็พลันชะงักตามไปด้วยเพราะเสียง เอะอะมากกว่าความหมายของมัน พิชชาไม่รอช้าที่จะวิ่งหน้าตาตื่นออกไปทางเดิมอีกครั้งโดยโยนถุงอาหารในมือให้เพื่อน ถือและบอกว่าให้ล่วงหน้ากลับไปที่โต๊ะก่อนได้เลย และใจที่หดหายเพราะเงินในกระเป๋าจำนวนมากพออยู่ได้ตลอดทริปนี้นั้นก็พลันพองฟูขึ้นทันทีที่เห็นใครสักคนวิ่งพรวด พราดออกมาจากหน้าร้านเลี้ยวตรงมาทางเธอที่หน้าตื่นพอกัน ในมือเขามีกระเป๋าสตางค์ของเธอ เขาหยุดพูดอะไรสองสามประโยคที่เธอฟังไม่รู้เรื่องตอนที่ยื่นกระเป๋าคืนให้เธอ ที่แน่ๆ เธอจำได้ว่าคนคนนี้ต่อแถวจ่ายเงินอยู่ ข้างหลังเธอนั่นเอง เธอดีใจจนก้มหัวขอบคุณอยู่หลายครั้งและเขาก็โบกไม้โบกมือให้เธอว่านั่นมากเกินไปแล้ว ตอนที่เธอกลับมาก็พบว่าเพื่อนเธอฟ้องเรื่องราวเปิ่นเป๋อที่ติดตัวมาตลอดตั้งแต่เกิดให้กับผู้ดูแลฟังเสียแล้ว "พิชชาซังเป็นคนลืมง่ายมาก ต้องระวังตัว ในญี่ปุ่นถึงผู้คนมีระเบียบวินัย แต่ไม่ได้หมายความว่าจะไม่มีคนไม่ดี พิชชาซัง กำลังทำให้ผมเป็นห่วงนะ" ชินยะยืนอบรมเธอด้วยน้ำเสียงจริงจังแต่อ่อนลงในประโยคสุดท้าย เขาเป็นห่วงเธอ... NEXT>>> มีเพื่อนนักอ่านมาสะกิดบอกให้แก้คำผิดหลายตัวค่ะ ขอบคุณมากๆ แก้ไขเมื่อ 24 ต.ค. 51 20:02:04 แก้ไขเมื่อ 20 ต.ค. 51 22:18:27 แก้ไขเมื่อ 19 ต.ค. 51 08:57:38 จากคุณ : BestChild - [ 18 ต.ค. 51 18:25:05 ]

ความคิดเห็นที่ 3 "This bus, can go Miya-jima" พิชชาที่เกือบหลุดลอยไปกับอดีตถูกกระตุกแขนเบาๆ เป็นเชิงเรียกให้ดูรถรางคันที่เพิ่งมาจอดประจำท่า เขาชี้ให้เธอดู ปลายทางภาษาญี่ปุ่นที่คาดว่าน่าจะหมายถึงสถานีปลายทางของรถรางที่ว่านั้น "We should go this bus" เขาชี้ชวนให้เธอขึ้นรถได้เสียที และเธอก็ก้าวขาขึ้นรถไปก่อนตามการเปิดทางให้ของเขา รถรางที่เธอนั่งผ่านหลายสถานีที่พนักงานขับรถมีหน้าที่จอดตามป้ายตลอดสายต่อให้มีหรือไม่มีคนขึ้นลงก็ตาม และมันก็ เป็นสาเหตุให้รถรางสามารถเดินทางไปยังจุดจอดต่างๆ ได้ตรงตามเวลาที่ระบุไว้ในตารางหน้าป้ายแต่ละสถานี ทุกครั้งจะมี เสียงจากลำโพงรถประกาศถึงจุดจอดถัดไป เริ่มด้วยภาษาญี่ปุ่นและตามด้วยภาษาอังกฤษชัดเจน นี่เป็นข้อดีอย่างหนึ่ง สำหรับชาวต่างชาติที่ไม่ประสีประสา พิชชาคงเพลิดเพลินกับการมองสองข้างทางต่อไปหากไม่มีเสียงคนที่พามาถามขึ้น "This first time you go this bus?" "Yes, last time I have been visited Miya-jima, Chin someone driven for me" เธอเกือบหลุดชื่อคนในห้วงคำนึง ออกไปเมื่อกำลังตอบคำถามของเขาช้าๆ ว่าเธอขึ้นรถนี้เป็นครั้งแรกหรือเปล่า คำตอบคือใช่ ครั้งก่อนมีคนขับรถพาเธอไป "Am how last time, happy? Have fun?" [ครั้งที่แล้วเป็นอย่างไรบ้าง มีความสุขไหม สนุกหรือเปล่า] "Very exciting in first visit, it's beautiful place" [ตอนมาครั้งแรกตื่นเต้นมาก มันสวย] "I hope you happy this time" [ผมหวังว่าคุณก็จะมีความสุขในครั้งนี้นะครับ] คำพูดของเขาทำให้สีหน้าพิชชาเปลี่ยนไปเล็กน้อย เธอจะมีความสุขกับมันได้หรือเปล่า หากคนที่เธออยากให้อยู่เคียงข้าง มันไม่ใช่เขาคนนั้น... เสาใหญ่สีแดงยังคงตั้งตระหง่านสวยสดตัดกับท้องฟ้าและผืนน้ำกว้างขวางอย่างที่เธอเคยเห็นเมื่อสองปีก่อน เหล่ากวาง น้อยใหญ่ก็ยังคงเดินปะปนไปกับนักท่องเที่ยวและพร้อมที่จะงับทุกอย่างในมือนักท่องเที่ยวไปเคี้ยวเล่น ไม่เว้นแม้แต่ถาดสี ของเด็กนักเรียนที่มานั่งสเก็ตภาพอยู่ประปราย และเธอก็หันมาที่กล้องได้พอดีกับที่ช่างภาพกดชัตเตอร์ "Nice shot" คนลอบถ่ายภาพเธอยิ้มร่าพร้อมยกนิ้วโป้งขึ้นชู นี่เขาไปเอากล้องที่ไหนมาถ่ายได้รวดเร็วนัก "It may be not beautiful photo because I am not the good-looking girl" [มันคงไม่ใช่รูปที่สวยนักเพราะฉันไม่ใช่คนที่ ดูดี] "You are beautiful it true" เขาเดินเข้ามากดภาพในกล้องให้เธอดูประกอบคำพูดที่ว่าเธอสวย และมันก็ไม่น่าเชื่อจริงๆ ที่ตามที่เขาพูดมันไม่ผิด ภาพที่ เขาจับเสี้ยวหน้าเธอไว้ได้มันดูดีจริงๆ เป็นมุมมองในแบบที่เธอไม่เคยได้เห็นมาก่อน ดูสวย แต่เหงา... "I borrow this from my friend this morning" เขาชี้กล้องในมือระบุว่าเพิ่งยืมเพื่อนมาเมื่อเช้า... คงเป็นตอนที่วิ่งหายไปใน สถานี นี่เขามีเพื่อนอยู่ที่นั่นด้วยหรือ แต่เธอก็เลือกที่จะไม่สนใจเสียงชัตเตอร์ที่ดังเป็นระยะๆ บางครั้งเขาก็ถ่ายภาพเธอที่กำลังถือกล้องตัวเองจับภาพอยู่เช่นกัน บางครั้งเขาก็หันไปถ่ายรูปเด็กๆ ตัวเล็กๆ ที่ตัวสูงกว่ากวางนิดเดียว เสร็จแล้วเขาก็เข้าไปคุยกับแม่ๆ ของเด็กนั่นด้วยท่าทาง ยิ้มแย้มแจ่มใส เขาคงเป็นพวกอัธยาศัยดีเกินมนุษย์จริงๆ... พิชชาแอบเก็บภาพเขาหนึ่งใบเป็นการเอาคืนในตอนที่เขากำลังก้มลูบหัวเด็กน้อยน่ารักแก้มยุ้ย "Pi-cha san, what you buy?" มัตสึมุระยื่นหน้าเข้ามาถามเธอที่เพิ่งผละจากการโยนเหรียญห้าเยนอธิษฐานตรงหน้าสิ่งที่ เธอเรียกว่าศาลเจ้ามายังจุดจำหน่ายเครื่องราง เธอกำลังเลือกหยิบเครื่องรางที่เย็บด้วยด้ายไหมสีสวยราคาอันละห้าร้อย เยนที่ระบุว่า Safe Driving กับ Good fortune อยู่ "Are you married?" จู่ๆ เขาก็ถามขึ้นมาไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย เธอหันหน้าขวับไปมองเขาที่ทำตาใสปิ๊ง "I am single" แค่บอกว่ายังโสดก็น่าจะพอ "This is very popular for the girl who not married" [อันนี้เป็นที่นิยมมากสำหรับผู้หญิงที่ยังไม่ได้แต่งงาน] เขาชี้ไปที่ถาดหนึ่งที่มีเครื่องรางสีฟ้าและชมพูวางเรียงรายอยู ป้ายภาษาอังกฤษเขียนไว้ว่า Find the good partnership "I am not interested that one" เธอเพียงตัดความสนใจไปง่ายๆ ครั้งหนึ่งเธอเคยแอบมาซื้อมันแล้วเก็บไว้กับตัวตลอด ก่อนที่จะทิ้งมันไปเมื่อไม่นานมานี้เอง คู่ชีวิตมันไม่ได้หามาง่ายๆ เพียงแค่การพกเครื่องรางเท่านั้น ... "พิชชาซังเลือกเครื่องรางนี้ด้วยหรือครับ" ชินยะเอ่ยถามเมื่อเห็นในมือพิชชาข้างหนึ่งถือเครื่องรางอันเล็กๆ สีชมพูประดับ กระพรวนและตระเตรียมใส่ลงซองกระดาษพับเก็บ "ค่ะ..." เธอยิ้มเขินๆ เมื่อรู้ดีว่าเขาย่อมรู้จุดประสงค์ของมันเป็นแน่แท้ "หวังว่าจะได้พบเนื้อคู่ที่ดีนะครับ" เขายิ้มให้เธอพร้อมแววตาหยอกเย้า และนั่นก็ยิ่งทำเอาเธอหน้าร้อนซู่ขึ้นมาอย่างอดไม่ได้ เล่นเอาลืมไปเลยว่าเพื่อนอีกสองคนก็ตามมาด้วย "แน่ะ ไม่บอกเขาไปเลยเล่าว่าเนื้อคู่ที่ไหนก็ไม่เอา จะเอาชินยะซัง" เพื่อนผู้หญิงเดินมากระซิบ "บ้า อย่าพูดอย่างนั้นสิ เขารู้ภาษาไทยดีนะ เกิดได้ยินเข้าจะทำไง" พิชชาดึงแขนเพื่อนให้ตามมาห่างจากชินยะที่หันไปตอบ คำถามอีกคนที่ออกจะดูเมามันกับการถ่ายภาพทุกอย่างที่เห็น ไม่เว้นแม้แต่โคมไฟห้อยที่ศาลา "โอ๊ย... ไม่เห็นต้องทำไง ก็ให้เขาได้ยินไป โรแมนติกออก หนุ่มหล่อแดนซากุระกับสาวเป๋อเมืองร้อน" ในตอนนั้นเธอยังพึมพำค่อนขอดเพื่อนแต่ในใจกลับเต้นระทึกและหวังว่ามันจะเป็นจริงขึ้นมาได้บ้าง พิชชาหยิบเครื่องราง นั้นขึ้นมาลูบตัวหนังสือภาษาญี่ปุ่นอีกครั้งก่อนจะเก็บมันลงไว้ในกระเป๋าสตางค์อย่างทะนุถนอมพร้อมกับความหวังเล็กๆ... บันไดไม่กี่ขั้นที่ทอดสูงไปสู่ศาลาที่มีหลังคาสีแดงหลายชั้นแบบรูปทรงที่บ่งบอกชัดในความเป็นญี่ปุ่นทำเอาพิชชาเกือบ หอบ บันไดไม่ได้สูงชัน หากแต่เธอเดินขาลากมาตั้งแต่เมื่อวานแล้วต่างหาก และวันนี้ก็เดินมาไม่น้อยแล้วกว่าจะมาถึงตรง นี้ได้ "This is the good view, please try" [ตรงนี้มุมสวย ลองดูสิครับ] มัตสึมุระนั่งลงติดขอบราวกั้นบันไดและเล็งกล้องขึ้นไปยังยอดศาลาพร้อมกวักมือเรียกพิชชาให้มาดูรูปถ่ายที่เพิ่งกดชัต เตอร์ไป รูปศาลาหลายชั้นที่มองจากมุมต่ำถ่ายทอดสีสวยที่ตัดกลุ่มเมฆขาวบนพื้นฟ้าสดใสให้สวยยิ่งขึ้น ไม่น่าเชื่อว่านี่เป็น รูปเดียวกับที่เธอยืนถ่ายอยู่เมื่อครู่ เพียงมองภาพจากมุมที่ต่างกันก็ทำให้เธอได้เห็นสิ่งที่สวยงามกว่าแล้ว เธอไม่รอช้าที่จะทำอย่างนั้นบ้าง แล้วเมื่อเธอกดเปลี่ยนระบบกล้องมาดูภาพถ่ายฝีมือตัวเองแล้วก็อดยิ้มไม่ได้ "It's beautiful view, really beauty on this view" เธอเงยหน้าขึ้นบอกเขาทั้งที่รอยยิ้มยังประดับอยู่บนใบหน้า คำตอบคือการ ถูกเก็บภาพตัวเองอีกหน "You too, beautiful when smile " [คุณด้วย คุณสวยตอนยิ้ม] อันที่จริงเธอจะทำเป็นไม่ชอบใจก็ได้ที่ถูกแอบถ่ายรูปแบบนั้น แต่ที่เธอไม่สามารถจะทำอย่างนั้นได้เพราะเธอกลับรู้สึกพอใจ ต่างหาก นานแล้วที่เธอไม่เคยถูกชมตรงๆ ซึ่งหน้าว่าสวยอย่างไม่ติดขัดถึงสองครั้งสองครา และที่สำคัญ เธอแปลความรู้สึก ของผู้พูดนั้นได้ว่ามันเป็นความจริงใจจากปากของเขา "I am hungry now, let's find something to eat. It's over the lunch time for an hour." [ฉันหิวแล้วล่ะ ไปหาอะไรกินกัน เถอะ เลยเวลาอาหารเที่ยงมาเป็นชั่วโมงแล้ว] NEXT>>> มุมมองจากบันได แก้ไขเมื่อ 19 ต.ค. 51 08:02:54 แก้ไขเมื่อ 18 ต.ค. 51 23:11:47 จากคุณ : BestChild - [ 18 ต.ค. 51 18:27:13 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เสาสีแดง และเด็กกับกวางจอมยุ่ง จากคุณ : BestChild - [ 18 ต.ค. 51 18:28:07 ]

ความคิดเห็นที่ 5 หนุ่มน้อยผู้นั่งสเก็ตภาพ กับระเบียงยาวบนทางเดินศาลาวัด จากคุณ : BestChild - [ 18 ต.ค. 51 18:29:24 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ส่วนที่มีคนโยนเหรียญและไหว้ขอพร กับรูปถ่ายเครื่องราง "Find the good partnership" จากคุณ : BestChild - [ 18 ต.ค. 51 18:30:55 ]

ความคิดเห็นที่ 7 หลังจากมัตสึมุระจัดการกับเบนโตะเซ็ทมื้อเที่ยงแบบเรียบวุธและเธอจัดการกับราเม็งได้เพียงครึ่งชามด้วยความเกรงใจ เจ้าของร้านที่ทานไม่หมดแล้ว ท้องที่ว่าแน่นเหลือเกินกลับยังเหลือพื้นที่ให้สอดส่ายสายตาหาอะไรกินเล่นได้อีกอย่างน่า อัศจรรย์ เธอยืนมองก้อนกลมๆ รูปร่างเหมือนซาลาเปาแล้วก็ให้สงสัยว่าไส้ในมันเป็นอะไรหนอ "Pi-cha san, here is oyster, fresh. Please try" มัตสึมุระโผล่มาข้างๆ เธอพร้อมถาดโฟมในมือที่มีหอยนางรมตัวโตควัน ขึ้นกรุ่นสองตัวในเปลือกที่วางอยู่ และเปลือกนั้นก็ใช้เป็นภาชนะช่วยในการย่างให้ร้อนได้เป็นอย่างดีจากที่เธอเห็นในร้าน ด้านหลังเขา ครั้งหนึ่งเธอก็คิดที่จะลอง แต่ไม่กล้าเพราะกลัวท้องเสีย... "อุ้ย...หอยตัวโตจัง หอยนางรมใช่ไหมคะชินยะซัง" พิชชากระตุกแขนเสื้อแจ๊กเก็ตตัวหนาของชินยะพร้อมกับชี้ชวนไปยัง ร้านที่กำลังย่างหอยนางรมสดตัวโตส่งกลิ่นหอมกรุ่นพร้อมคนยืนถือป้ายตัวเลขลำดับคิวรออยู่แน่นหน้าร้าน "หอยนางรมครับ Oyster ที่นี่เขาเลี้ยงกันไว้เยอะ ข้อดีคือมีความหวานและสด... พิชชาซังอยากลองหรือครับ เคยทานหรือ เปล่า อาจจะไม่ดีต่อระบบอาหารได้นะครับหากไม่เคยทานสด" คนถูกถามก้มหน้ามาอธิบายให้ฟังใกล้ๆ ราวกับตั้งใจสร้างความใกล้ชิดอย่างนั้น "อืม... ก็เคยนะ ที่ไทย แต่เป็นแบบทอดกับไข่เจียว..." เธอทำท่าลังเล อยากลองแต่ก็หวั่นใจกลัวท้องไส้ปั่นป่วน "งั้นก็อย่าเพิ่งลองเลยครับ ไว้ผมลองพาไปทานปลาดิบสดๆ ที่ร้านแนะนำผมดีกว่า" ชินยะขยับมือมาจับจูงที่มือเธอให้ตาม เขาไปโดยไม่สนใจหากคนอื่นที่มาด้วยจะเห็น ความอุ่นจากฝ่ามือของเขาเสมือนส่งผ่านผ้าไหมพรมเนื้อหนาจากถุงมือของ เธอได้เพราะมันทำให้เธอรู้สึกเหมือนมีอะไรอบอุ่นก่อขึ้นในใจแปลกๆ เขาเป็นห่วงเธอ... "This time, I have to try this It's my one target to be here today" พิชชารับถาดโฟมจากมือมัตสึมุระมาและ หยิบไม้ไผ่เหลากลมเล็กๆ ที่วางอยู่เคียงเปลือกหอยมาเสียบตัวหอยสดๆ ที่ยังร้อนระอุ "Ah Careful it hot" มัตสึมุระร้องขึ้นตอนที่พิชชาทำท่าจะส่งมันเข้าปากโดยไม่ทำให้มันบรรเทาความร้อนลงก่อน เขาจับ มือเธอไว้แล้วดึงมันเข้าหาตัว ลมอุ่นๆ จากปากบางสีแดงธรรมชาติของเขาเป่าผ่านมือเธอเบาๆ ไปยังปลายไม้ไผ่ เพียงชั่วครู่เท่านั้น แต่มันกลับทำให้ใจ เธอกระตุกไปได้เหมือนกัน "Now, it safe" เขายิ้มโชว์แก้มบุ๋มลงเล็กน้อยพร้อมกับปล่อยมือเธอให้เป็นอิสระ พิชชามึนงงและส่งอาหารที่ปลายไม้เข้า ปากอย่างไม่รู้ตัว รสเปรี้ยวตัดคาวจากน้ำมะนาวสดที่บีบลงตัวหอยนางรมย่างร้อนๆ แตะปลายลิ้น ตามด้วยรสหวานจากความสดของหอย นางรมทำเอาพิชชาไม่รู้สึกเสียใจเลยที่กล้าทดลองมัน หวาน... สด เพียงเพราะมันเป็นหอยนางรมที่เพิ่งเก็บมาจากหลักไม้ที่เลี้ยงอยู่ริมฝั่งนี่หรือเปล่า หรือเป็นเพราะคนที่ชี้ชวนให้ ลองกันแน่ ถาดโฟมเปล่าถูกส่งคืนให้ยังร้านขายเพื่อไปเก็บรวมรวมทิ้ง พิชชาสังเกตเห็ได้ว่าที่เมืองนี้ประเทศนี้นั้นแทบจะหาเศษขยะ ตามพื้นไม่ได้เลย ถังขยะก็หายากอีกด้วย แต่หากพบแล้วก็จะเห็นได้ว่าเขามีวินัยมากพอที่จะทิ้งขยะแยกประเภท ครั้งหนึ่ง เธอเคยได้ยินมาว่า สนามบินฟูกุโอกะที่เธอใช้เป็นปลายทางขามานั้นถูกถมที่ดินด้วยขยะเพื่อสร้างสนามบิน ยังไม่ทันที่เธอจะดึงเอากระดาษเช็ดมือในกระเป๋าออกมาจัดการกับมือเปรอะน้ำมะนาวของตัวเอง มัตสึมุระก็สะกิดเรียก เธอด้วยเสียงตื่นเต้น "Look! The bride" เธอหันไปเห็นกลุ่มคนที่ถอยออกจากกลางถนนคนเดินไปหลบอยู่สองข้างทางร้านขายของ รถเข็นเจ้าบ่าวเจ้าสาวชาวญี่ปุ่น ที่ใบหน้ายิ้มแย้มอิ่มเอิบความสุขกำลังจะเคลื่อนผ่านเธอไป เธอมัวแต่พยายามเช็ดมือจนเก็บภาพนั้นไว้ไม่ทัน หากแต่คนที่ ยืนอยู่ข้างเธอไวกว่า "I share this photo to you. This is the good thing Someday you have this happy face with your partnership" ถ้าหากว่าวันที่เธอจะได้ยิ้มแย้มอย่างมีความสุขเคียงข้างคนที่เธอจะอยู่ไปด้วยตลอดชีวิตแล้วล่ะก็ เธออยากจะรู้นัก ว่าคน คนนั้นจะเป็นใคร... คนที่จะทำให้เธอมีความสุขได้ถึงเพียงนั้น จะยังมีอีกหรือเปล่า... เสียงแตรจากเรือเฟอร์รี่ที่กำลังจะออกจากท่าเร่งฝีเท้าพิชชากับหนุ่มญี่ปุ่นผู้ใจดีให้ก้าวเร็วขึ้น เขาและเธอขึ้นมายืนอยู่ที่ชั้น สามอันเป็นชั้นบนสุดของเรือเพื่อรับลมและแสงสวยยามพระอาทิตย์ใกล้ตกน้ำ มัตสึมุระเลือกพาเธอมายืนเกาะระเบียงฝั่งหนึ่งแทนการพาไปนั่งพักขาที่เก้าอี้นั่งว่างๆ กลางเรือ เธอไม่เข้าใจว่าเขาจะ ทรมานแข้งขาตัวเองทำไมในเมื่อที่ยังว่าง จนกระทั่งได้เห็นสิ่งที่เขาอยากให้เธอเห็น เสาใหญ่สีแดงที่มองเห็นไกลๆ ค่อยๆ ห่างออกไปจากเรือบนผิวน้ำสะท้อนแสงแดดยามเย็นสีส้มสวยงามกว่าที่คิด แสงยาม เช้าดูสว่างสดใส แต่แสงยามเย็นก็ดูอบอุ่น อ่อนโยน เขายกกล้องขึ้นถ่ายภาพมุมมองไกลๆ นั้นพร้อมรอยยิ้มจางๆ ที่บ่งบอกอารมณ์สบายใจของเจ้าตัว เสี้ยวหน้าและแววตาที่ ทอดไปบนผืนน้ำของเขาแทบจะสะกดเธอเอาไว้ได้ เหมือนภาพของใครคนหนึ่งมาซ้อนทับ ภาพในอดีตของผู้ชายที่เธอเคยหลงรัก ภาพของผู้ชายหน้าสวยอีกคนที่เธอเคยเฝ้า ฝันถึง... พิชชายกกล้องขึ้นเล็งประทับช้าๆ และกดชัตเตอร์ลงไปโดยไม่รู้ตัว "Ah Pi-cha san take me photo How I look? Handsome . Ha ha ha " เสียงหัวเราะร่วนหยอกเย้าของคนถูก แอบถ่ายเรียกภาพคนในอดีตของพิชชาให้หายวับไป เหลือเพียงชายหนุ่มอีกคนที่ท่าทางดูจะเป็นคนอารมณ์ดี และน่ารัก มาแทนที่ เกิดอะไรขึ้นกับเธอ... พิชชา อย่าแม้แต่จะคิดเชียว... TO BE CONTINUED รูปถ่ายแถมท้าย เจ้าบ่าวเจ้าสาวในใบหน้ายิ้มแย้มมีความสุข แก้ไขเมื่อ 24 ต.ค. 51 20:05:13 จากคุณ : BestChild - [ 18 ต.ค. 51 18:33:54 ]

ความคิดเห็นที่ 8 เพลินแฮะ เอาอีกรูปนะ ร้านรวงในมิยาจิม่าค่ะ จากคุณ : BestChild - [ 18 ต.ค. 51 18:40:57 ]

ความคิดเห็นที่ 9 มีเรื่องน่ารักๆมาให้อ่านอีกแล้ว รออ่านตอนต่อไป คุณเบสฯมาลงต่อเร็วๆหน่อยนะคะ จากคุณ : ริวไผ่ - [ 18 ต.ค. 51 20:13:44 ]

ความคิดเห็นที่ 10 เดามาถูกทางแหงๆ ไม่อนาคตเศร้า อดีตก็ต้องเศร้าแน่ๆ สรุป เก็งว่าเศร้า มัตสึมุระทำตัวลึกลับนะจ๊ะ จากคุณ : ชญาลี - [ 18 ต.ค. 51 20:33:11 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ...เข้ามาอ่านครับ.. ...ยังอ่านไม่หมด..จะมาอ่านต่ออีก.. จากคุณ : สวนดอก - [ 19 ต.ค. 51 09:00:42 ]

ความคิดเห็นที่ 12 Bestฯ ขอคุย เอ้อ... เพิ่งกลับมาจากกระทู้แนะนำค่ะ เพราะไปโชว์แมนเอาไว้เลยเดือดร้อนกลับมา เอาไงดี เรื่องสั้นนี้มีภาษาอังกฤษที่ตั้งใจเขียนให้ผิดไวยกรณ์และเขียนแบบผิดๆ อยู่เยอะ (ภาษาไทยที่เอ็งพิมพ์ผิดจริงๆ ก็มีย่ะ ไปแก้เลย... T T) เพราะว่ามีตัวละคร ที่ต้องพูดผิดๆ เพราะฉะนั้นขอรบกวนผู้อ่านนึกถึงคำที่ถูกต้องไว้นะคะ ที่ Bestฯ เขียนไว้ในนี้มีแบบ ผิดๆ อยู่เยอะแยะ ขออภัยด้วยค่ะ ^/l\^" จากคุณ : BestChild - [ 19 ต.ค. 51 10:37:13 ]

ความคิดเห็นที่ 13 มัตจังน่าร้ากกกกกกก อ่านจบแล้วพูดไรไม่ออก นอกจาก... เอ้อ... ถ้าพิชชาซังไม่เอา ขอได้มั้ย มัตจังเนี่ย อ๊ากกกกกกกกกก (ปกติไม่ชอบผู้ชายหน้าสวยนะ แต่ยอมยกเว้นให้คนนึงก็ด้ะ) ขอคุยบ้าง ภาษาอังกฤษที่ลงไว้ ก็โอเคแล้วนะครับ เพราะตัวละครเขาพูดแบบนี้ ถ้า เราเขียนแบบอื่น อรรถรสและความสมจริงของเรื่องก็หายไป (และคนอ่าน ก็คงยิ่งงงไปใหญ่ อิๆ) จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 19 ต.ค. 51 13:47:24 ]

ความคิดเห็นที่ 14 มัตสึมุระก็เป็นตัวเลือกที่น่าสนใจออก ถ้าจะออกอาการเขวก็ไม่แปลกหรอกเนอะ นัดกับเพื่อนที่ไปญี่ปุ่นว่า อีกสองปีเจอกัน ขอเก็บตังค์ก่อน แต่บังเอิญหนุ่มญี่ปุ่นส่วนใหญ่ไม่ใช่ My type ค่า คุณเบสท์ ดังนั้น จึงไม่ใช่แรงจูงใจสำหรับการไปเที่ยวญี่ปุ่นของข้าพเจ้า (ฮา) เรื่องภาษาอังกฤษอย่างในเรื่อง ไม่มีปัญหาค่ะ โอเคแล้วแหละ ถ้าให้คนในเรื่องพูดอังกฤษไม่เก่ง แต่กลับพูดถูกไวยากรณ์ก็แปลก ๆ นะคะ จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 19 ต.ค. 51 16:19:08 ]

ความคิดเห็นที่ 15 สะดุดตาตรงชื่อนางเอก ตอนแรกตาลายอ่านเป็น "พิซซ่า" งงๆ คนอะไรชื่อพิซซ่า ก็เลยเข้ามาลองอ่านดู ว้าว...เรื่องราวเกี่ยวกับหนุ่มญี่ปุ่นด้วย ก็เลยเข้าไปตามอ่านบทแรกมา ชอบค่ะ มีภาพประกอบเพิ่มอรรถรสด้วย อยากไปญี่ปุ่นจัง มัตสึมุระเนี่ย น่ารัก... ชินยะก็โรแมนติก... ตกลงชายหนุ่มสองคนนี้เกี่ยวพันกันยังไง? แล้วเกิดอะไรขึ้นกับพิชชาและชินยะกันนะ? ไม่อยากเดาเดี๋ยวหน้าแตก เฮ่อๆๆๆ จากคุณ : รสสภัน (Nrostahpan_My) - [ 20 ต.ค. 51 12:13:04 ]

ความคิดเห็นที่ 16 รูปชัด+สวยมากค่ะคุณเบสท์  ขอบคุณที่นำมาลงให้ดูนะคะ ขอย้อนขึ้นไปอ่านเรื่องก่อนค่ะ จากคุณ : จุดตานิด - [ 20 ต.ค. 51 20:58:09 ]

ความคิดเห็นที่ 17 เป็นอีกคนที่อ่านชื่อนางเอกว่าพิซซ่า อิอิ งั้นหอยนางรมก็สุกแล้วสิ ย่างแล้วนี่นา จากคุณ : scottie - [ 21 ต.ค. 51 16:00:32 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ตามมาอ่านค่า แฮะ ไม่ต้องเหมาหรอกค่ะ แอบอ่านมาตลอดจริงๆ แหะแหะ แต่หลังจากนี้จะออกมาพูดคุยกับคุณเบสแทนแล้วคะ ^^ อา ชอบรูปถ่ายที่ประกอบเรื่องมากๆเลย ถ่ายเองรึเปล่าคะนี่ สวยมากๆ โดยเฉพาะรูปศาลาห้าชั้นที่มองขึ้นไปจากบันได ชอบมากเลยคะ^^ แฟงเป็นพวกคลั่งภาพสวยๆกับท้องฟ้าด้วยสิ แหะแหะ มัตสึมุระนี่ลึกลับดีจังเลยนะคะเนี่ย แต่ยิ้มแย้ม สดใส แบบนี้ ท่าทางจะทำให้พิชชาหวั่นไหวซะแล้ว หวังว่าจะมาแบบมิตรแท้นะคะ หนุ่มชินยะจากความทรงจำก็เอาใจใส่ซะ ไม่แปลกใจเลยที่นางเอกเราจะหลงรัก เป็นกำลังใจให้นะพิชชาสาวน้อยขี้ลืม และขอให้คนแต่งมีความสุขมากๆนะค้า หวังว่าคงสบายดี  ^^ จากคุณ : fang (ปีกแห่งชะตากรรม) - [ 21 ต.ค. 51 17:56:30 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ตอนต่อไปมาแล้วค่า http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W7132103/W7132103.html จากคุณ : BestChild - [ วันปิยมหาราช 21:37:40 ]