ความคิดเห็นที่ 1 เมื่อมาถึงโรงเรียนก็เอากระเป๋าไปเก็บ ไม่นานเสียงกระดิ่งก็ดังขึ้นสามครั้ง ฉันและเพื่อน ๆ พากันมายืนเรียงแถวหน้าเสาธงอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย ประธานนักเรียนพาพวกฉันทำกิจกรรมหน้าเสาธงจนเสร็จ จากนั้นครูใหญ่ก็ออกมาพูดคุยกับนักเรียนทุก ๆ คน “วันนี้ครูมีเรื่องสำคัญอยากจะบอกนักเรียนทุกคน ตอนนี้บ้านเมืองเรากำลังมีปัญหา ที่ประเทศกัมพูชากำลังสู้รบกันอย่างหนัก ครูเป็นห่วงความปลอดภัยของนักเรียนทุก ๆ คน ครูขอให้นักเรียนทุกคนเชื่อฟังครูประจำชั้น และอย่าออกไปเที่ยวไหนที่ไกลจากบริเวณโรงเรียน” นักเรียนทุกคนนิ่งเงียบฟังครูใหญ่พูดคุย บ้างก็เข้าใจ บางคนก็ไม่เข้าใจ เพราะพวกฉันยังไม่คุ้นเคยภาษาไทยมากนัก นับว่าโชคดีที่ครูประจำชั้นของพวกฉันพูดภาษาภาษาเขมรและภาษาลาว (อีสาน) ได้ ทำให้ครูช่วยบอกสอนพวกฉันอีกที ฉันและเพื่อน ๆ ไม่ได้รู้สึกกลัวเลยที่ได้ยินคำที่ครูบอก เพราะป่าเขาที่อยู่ติด ๆ กับโรงเรียนนั้นก็ไม่ใช่ที่อื่นไกล แต่เป็นที่ไร่ของครอบครัวฉันและญาติ ๆ นั่นเอง พอฟังครูใหญ่พูดเสร็จแล้ว พวกฉันก็พากันเดินเรียงแถวเข้ามาที่ห้องเรียน ซึ่งวันนี้ครูประจำชั้นสอนให้พวกฉันร้องเพลง “ช้าง” ด้วยแหละ ฉันกับเพื่อน ๆ ต่างก็พากันออกเสียงให้เหมือนครู แต่ก็จำได้บ้างไม่ได้บ้าง ซึ่งก็ทำให้ครูต้องค่อย ๆ สอนทีละนิด และหัดร้องบ่อย ๆ พอตอนเที่ยงครูก็ให้พวกฉันนั่งกินข้าวด้วยกัน ซึ่งแต่ละคนห่อข้าวมาจากบ้าน พวกเราทุกคนนั่งกินข้าวเสร็จก็พากันออกไปวิ่งเล่นตามประสา ในช่วงเวลาตอนบ่ายครูก็ให้พวกฉันไปแปรงฟันจนเสร็จ จากนั้นก็ให้อมฟลูออไรด์ไว้ด้วย ครูบอกฉันและเพื่อน ๆ ว่า “อมฟลูออไรด์จะทำให้ฟันแข็งแรง และยิ้มสวย” นอกจากนั้นครูก็ยังกำชับพวกฉันอีกว่าห้ามกลืนฟลูออร์ไรด์เด็ดขาด ฉันเห็นเพื่อนบางคนเผลอกลืนน้ำผสมฟลูออไรด์อยู่ตลอด แต่ก็ไม่เห็นเพื่อน ๆ เป็นอะไร ส่วนฉันนั้นก็ไม่เคยทำสักครั้ง ได้แต่อมและก็บ้วนทิ้งตามที่ครูบอก หลังจากนั้นครูก็ให้ฉันกับเพื่อน ๆ นอนในช่วงบ่าย ซึ่งฉันก็นอนไม่หลับเลย หมอนสีแดงที่เอามาจากบ้านมันน่าหนุนก็จริง แต่ฉันอยากไปวิ่งเล่นมากกว่าที่จะนอนอยู่กับเพื่อน ๆ ช่วงที่หลับตาพริ้มทำท่าจะหลับ จู่ ๆ ก็ได้ยินเสียงอะไรบางอย่างที่ดังก้องมาเรื่อย ๆ และเสียงดังมาก ๆ พร้อมกับมีลมโบกพัดหน้าต่างปิดเปิดไปมา ฝุ่นคลุ้งเต็มไปหมด ทำให้ฉันและเพื่อน ๆ ลุกขึ้นกันทั้งหมด พวกเรามองหน้ากันและมองหน้าครูประจำชั้นเหมือนต้องการคำตอบ “คุณครูขา เสียงอะไรคะ” เพื่อนร่วมชั้นคนหนึ่งถาม “เสียงเฮลิปคอปเตอร์ของทหาร” ครูตอบพลางบอกให้พวกฉันอยู่ในห้องอย่างเป็นระเบียบ “ผมอยากไปดูเฮลิปคอปเตอร์ครับครู” วิชัยเพื่อนสนิทของฉันถามด้วยสีหน้าอยากรู้อยากเห็น แถมเดินออกห่างเพื่อน ๆ มาชะเง้อมองที่ประตูห้อง “เข้ามาด้านในวิชัย ลมข้างนอกมันแรง เดี๋ยวเธอจะเป็นอันตราย” ครูสั่งวิชัยพลางปิดประตูห้องทันที ฉันกับเพื่อนผู้หญิงพากันไปยืนมุงดูที่รูเล็ก ๆ หน้าประตูห้อง ซึ่งก็เห็นมีทหารหลายคนลงจากเฮลิปคอปเตอร์ โดยที่มีรถทหารหลายคันวิ่งมาจอดที่ด้านหน้าสนามฟุตบอลด้วย ฉันไม่รู้หรอกว่าเรื่องราวที่เห็นนั้นเป็นอะไรกันแน่ รู้แต่ว่าตื่นเต้นที่ได้เห็นเฮลิปคอปเตอร์ ไม่เคยคิดว่าสิ่งที่ฉันเห็นลอยอยู่บนท้องฟ้านั้น จะมาจอดที่หน้าโรงเรียนอย่างนี้ ฉันกับเพื่อน ๆ อยากจะเดินไปลูบคลำมันเสียจริง ๆ เลย แต่ก็ไม่กล้าออกไป เพราะกลัวจะถูกครูตีเอา จึงได้แต่แอบคิดแอบฝันตามประสาเด็กเท่านั้น ในหมู่บ้านของฉันมักจะได้ยินเสียระเบิดและเสียงปืนใหญ่อยู่ตลอด บ่อยครั้งที่กำนันตีกลองเรียกลูกบ้านมาประชุม มิพอแค่นั้นก็มีการจัดเวรลาดตระเวนในช่วงกลางคืนด้วย ส่วนใหญ่ก็เกณฑ์คนหนุ่ม ๆไปทำหน้าที่ตรงนี้ พี่ชายคนโตของฉันต้องไปร่วมด้วยช่วยลาดตระเวนกับเพื่อน ๆ ซึ่งฉันก็ได้ยินพ่อบ่นเป็นห่วงพี่ชายอยู่บ่อยครั้ง เย็นวันนั้น ฉันกลับมาจากโรงเรียนก็ช่วยพี่สาวทำงานบ้าน และก็รดน้ำผักช่วยพี่สาวอีกคน ส่วนพี่ชายก็ไปทำงานอยู่ที่ท้องนา กว่าจะกลับมาบ้านก็คงประมาณค่ำ ๆ ส่วนพ่อก็ดูแลร้านขายของชำกับพี่สาวคนหนึ่งที่ด้านหน้า ครอบครัวของฉันมีอาชีพทำนาทำไร่และขายของชำ ร้านค้าของพ่อขายดีพอสมควร มีลูกค้ามากมายหลายคนมาจับจ่ายซื้อของเป็นประจำ พี่สาวของฉันสองคนเรียนอยู่ชั้น ป. 6 และชั้น ป. 4 ฉันกับพี่ ๆ อายุห่างกันหลายปี ทำให้ไม่ค่อยเล่นด้วยกันมากนัก ส่วนใหญ่ฉันจะเล่นกับลูกพี่ลูกน้องมากกว่า ส่วนพี่สาวสองคนจะเล่นคู่กันตลอด พอรับประทานอาหารมื้อเย็นเสร็จแล้ว พ่อก็กำชับให้พวกฉันอยู่แต่ในบ้าน อย่าได้ออกไปข้างนอก เพราะอันตรายรอบด้าน ฉันไม่เข้าใจทำไมพ่อต้องคอยทำเสียงดุบอกสั่งฉันอยู่ตลอด หรือว่าสิ่งที่พ่อพูดอยู่นี้เป็นเรื่องที่น่ากลัวมาก ๆ ไม่ว่าสิ่งที่พ่อบอกเป็นอะไรก็ตาม แต่ในช่วงกลางคืนฉันก็ไม่กล้าออกไปวิ่งซนอยู่แล้ว ทุก ๆ ค่ำคืนหลังจากที่รับประทานอาหารเย็นเสร็จแล้ว พ่อก็จะปิดร้านทันทีและก็ให้ฉันกับพี่ ๆ เข้านอน ส่วนพี่ชายนั้นก็ต้องไปช่วยเข้าเวรกับพวกหนุ่ม ๆ ในหมู่บ้านตามคำขอของผู้หลักผู้ใหญ่ ในเวลาที่หลับนอนฉันมักจะได้ยินเสียงระเบิด ตู้ม ๆ และเสียงปืนใหญ่อยู่ตลอด บางทีก็ได้ยินเสียงเฮลิปคอปเตอร์บินอยู่บนท้องฟ้าทุกค่ำคืน และด้วยความที่เป็นเด็ก พอได้ยินพ่อพูดให้ฟังเกี่ยวกับความโหดร้ายของพวกเขมรแดง ฉันก็นึกกลัวอยู่ไม่น้อย และก็นอนขดเกาะแขนพ่ออยู่ตลอด ขณะที่ฉันนอนหลับอยู่ข้าง ๆ พ่อและพี่สาวคนหนึ่ง ส่วนพี่สาวอีกสองคนก็นอนด้วยกันที่ห้องถัดไป จู่ ๆ ก็มีเสียงคนปีนขึ้นมาบนบ้าน และเคาะประตูเรียกพ่อเบา ๆ ฉันจำเสียงเขาได้ดี เพราะเขาคนนี้ไม่ใช่ใคร แต่เป็นพี่ชายคนโตของฉันนั่นเอง พ่อค่อย ๆ จุดตะเกียงและเดินออกมาเปิดประตู “มีอะไรเจ้าโต ทำไมหน้าตาตื่นแบบนี้” “เขาอพยพกันพ่อ เห็นพวกทหารบางคนขับรถมาบอกกำนันว่า พวกเขมรหนีมาอยู่ที่ชายแดนแล้ว และกำลังพลของพวกเขมรแดงก็ตามมาด้วย พวกเราต้องรีบอพยพให้เร็วที่สุด ตอนนี้ผู้คนในหมู่บ้านพากันไปรวมตัวอยู่ที่บ้านกำนัน พ่อรีบไปนะ อย่าชักช้าเสียล่ะ” พี่ชายบอกกล่าวด้วยความรีบเร่ง สีหน้าเป็นกังวลยิ่งนัก และก็วิ่งไปหาเพื่อน ๆ ชายในกลุ่มเพื่อทำหน้าที่ของตนต่อไป พ่อเข้าไปปลุกพี่สาวอีกสองคนและช่วยกันเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋า ซึ่งก็มีกระเป๋าเอกสารสำคัญหนึ่งใบ และกระเป๋าเสื้อผ้าใบใหญ่หนึ่งใบ ซึ่งก็มีพวกผ้าไหมและของมีค่าพกติดตัวไปด้วย ส่วนเสื้อผ้าที่ใส่ธรรมดานั้นก็ใส่ในกระเป๋าใบเก่า ๆ พี่สาวคนรองค่อนข้างนอนขี้เซาและไม่อยากจะตื่นเมื่อพ่อปลุก พ่อจึงต้องเอามือตีที่ต้นขาเบา ๆ ให้ตื่น เธอทำหน้างัวเงีย มือข้างหนึ่งขยี้ตาเบา ๆ “พ่อมีอะไรคะ ทำไมต้องปลุกด้วย หนูจะนอน” พี่สาวบอกและก็ล้มตัวนอนต่อ พ่อจึงรีบวิ่งไปดึงแขนขึ้นมาและไล่ให้ไปล้างหน้าล้างตา “ไปล้างหน้าเดี๋ยวนี้ เขากำลังอพยพกัน พวกเขมรกำลังบุกมาที่หมู่บ้านของเรา พวกเราต้องหนีกัน ถ้าไม่หนีเดี๋ยวนี้ พวกเขมรจะฆ่าตายเสียก่อน” พี่สาวคนโตจัดเสบียงใส่ในถุงพลาสติก ซึ่งก็มีข้าวและขนมบางชนิดที่ขายในร้านเอาไปเป็นเสบียงด้วย โดยที่มีพ่อคอยหยิบสิ่งของที่จำเป็นแต่ละอย่างใส่ในกระเป๋า ส่วนฉันก็นั่งเกาะกระเป๋ายืนรอพ่อและพี่สาวอยู่ ตาก็ทำท่าจะหลับอยู่เรื่อย ๆ “อย่าหลับเชียวนะ เดี๋ยวก็ถูกเขมรฆ่าตายแหละ” คำขู่ของพ่อทำให้ตาที่สลึมสลือต้องตื่นขึ้นมาทันที ด้วยความกลัวทำให้ฉันเดินไปตักน้ำที่โอ่งมาล้างหน้าให้หายง่วง พี่สาวคนรองทำตัวงอแงเพราะเธอร้องแต่จะเอาชุดนักเรียนไปด้วย พ่อสั่งห้ามไม่ให้เอาไป พยายามบอกให้เธอเก็บเอาเฉพาะสิ่งของที่จำเป็นเท่านั้น ซึ่งเธอก็ไม่ได้เชื่อฟังพ่อมากนัก พ่อไม่สนใจเสียงพูดอู้อี้ของเธอ และก็ม้วนเสื่อให้พี่สาวอีกคนหนึ่งถือเอาไว้ ส่วนพี่สาวคนรองก็ถูกพ่อสั่งให้แบกหม้อข้าวและข้าวสารในถุงเล็ก ๆ ที่พอประทังชีวิตพวกเราได้วันสองวัน “หนูอยากเอาชุดนักเรียนไปด้วย พ่อให้หนูเอาชุดนักเรียนไปด้วยนะ” “บอกว่าไม่ได้ ถ้าเอาชุดนักเรียนไปมันหนักรู้ไหม เอาเฉพาะเสื้อกันหนาว ชุดนักเรียนเดี๋ยวพ่อซื้อให้ใหม่ เอานี่...ช่วยพี่สาวแบกถุงข้าวสาร” พ่อสั่งห้ามแถมทำเสียงดุอีกต่างหาก ทำให้พี่สาวเงียบไปสักพัก “งั้นพ่อให้หนูเอาขนมข้าวเกรียบกุ้งไปด้วยนะ พวกเขมรจะได้ไม่มากินขนมในร้านเรา” พี่สาวเอ่ยบอกพ่ออีกครั้ง “ไม่ได้ พ่อบอกว่าไม่ได้ก็คือไม่ได้ เข้าใจที่พ่อพูดไหม อย่าดื้อ และก็ช่วยพี่สาวถือของ” เสียงเข้มของพ่อทำให้พี่สาวไม่กล้าร้องขออะไรอีกเลย จากคุณ : roslita - [ 18 ต.ค. 51 23:01:13 ]

ความคิดเห็นที่ 2 พ่อเดินมาสะกิดฉันเบา ๆ ซึ่งนั่งหงอยอยู่ข้าง ๆ กระเป๋าใบใหญ่ “ลุกขึ้นลูก อย่าอืดอาด เดี๋ยวพวกเขมรจะตามมา” พ่อเป็นเหมือนเสาหลักของครอบครัว ที่ต้องทำหน้าที่ทั้งพ่อและแม่ในเวลาเดียวกัน ฉันและพี่สาวสามคนเดินตามหลังพ่อมาติด ๆ มือข้างหนึ่งของพ่อแบกกระเป๋าใบใหญ่ อีกข้างหนึ่งก็ถือตะเกียง ส่วนพี่สาวสองคนก็ถือข้าวของคนละอย่าง สำหรับฉันนั้นก็แบกย่ามที่มีถุงยาทั้งที่เป็นยาสมุนไพรและยาสมัยใหม่ไปด้วย ฉันเดินเกาะแขนพ่อมาเรื่อย ๆ โดยที่มีพี่สาวสามคนเดินเกาะอยู่ในกลุ่มเดียวกัน ผู้คนมากมายเดินไปทางเดียวกันบนท้องถนน ซึ่งก็ไม่รู้ว่าเป็นใครบ้าง เสียงเจี้ยวแจ้วร้องเรียกหาลูกหลานดังก้องไปหมด บางคนก็ถือแต่เสื่อกับหมอนเท่านั้น ส่วนบางคนก็มีแต่หม้อกับข้าวสาร ผู้คนแต่คนต่างก็มีสีหน้าหวาดกลัวกับภัยที่กำลังเกิดขึ้น เด็กตัวเล็ก ๆ ร้องไห้ไปด้วย เพราะคงจะตกใจอยู่มาก ระยะทางจากบ้านฉันไปยังบ้านกำนันมิใช่ใกล้ ๆ พอเดินได้ครึ่งทางฉันก็เริ่มงอแงเพราะเจ็บขา ซึ่งไปเดินสะดุดเอากับก้อนหินกรวดแดง ๆ ที่เป็นหลุมบนท้องถนน ฉันมองหน้าพ่อเพื่อขอความเห็นใจ “พ่ออุ้มหนูหน่อยสิ หนูเดินไม่ไหวแล้ว” ฉันเริ่มงอแงใส่พ่อ เนื่องมาจากเจ็บขาและอาการง่วงนอนที่ยังค้างคาอยู่ “พ่ออุ้มไม่ได้หรอกลูก มือพ่อไม่ว่างเลย หนูเดินเองนะลูกนะ อีกไม่นานก็ถึงบ้านกำนันแล้ว” พ่อบอกเสียงนุ่ม มือยังดึงให้ฉันเดินตามต้อย ๆ ส่วนพี่สาวทั้งสามคนก็เดินตามไม่พูดอะไรสักคำ “แต่หนูเดินไม่ไหวแล้วพ่อ หนูเจ็บขา หนูอยากนอน” “ไม่ได้นะลูก นอนไม่ได้เด็ดขาด ถ้านอนพวกเขมรจะมาฆ่าเรา เข้าใจไหม เดินไว ๆ เร็วเข้า” คำบอกของพ่อทำให้ฉันตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ไม่เข้าใจทำไมพ่อถึงกลัวคนเขมรเหลือเกิน ทั้งที่ผู้คนในหมู่บ้านก็คนเขมรเหมือนกัน ฉันไม่รู้หรอกว่าความแตกต่างระหว่างเขมรในหมู่บ้านของฉัน กับคนเขมรในกัมพูชาต่างกันอย่างไร เพราะไม่ว่าจะเป็นเขมรไทยและเขมรกัมพูชา พวกเราก็ล้วนแต่พูดภาษาเดียวกัน ฉันคิดไปต่าง ๆ นา ๆ ตามประสาเด็ก ช่วงระหว่างทาง ฉันก็แอบหลับตลอด แต่มือยังเกาะแขนพ่อไว้แน่น แถมยังเผลอฝันไปหลายอย่าง พ่อคงจะรู้ว่าฉันหลับทั้งเดิน แต่ก็ไม่ได้ตำหนิอะไร เพราะคงจะสงสารฉันและพี่ ๆ อยู่มาก จึงได้แต่พาฉันเดินไปให้ถึงบ้านกำนันให้เร็วที่สุด ฉันมารู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่มาถึงบ้านกำนัน ซึ่งเมียกำนันร้องเรียกให้พ่อพาพวกฉันเข้าไปนั่งด้านใน พ่อเข้าไปนั่งข้าง ๆ ลุงแสงซึ่งเป็นเพื่อนสนิทของพ่อและก็เป็นพี่ชายของกำนันด้วย เมื่อทอดกายนั่งลงเสร็จ พ่อก็นั่งเคี้ยวหมากกับลุงแสงและพูดคุยกันถึงเรื่องเขมรแดงไปพลาง ๆ ส่วนฉันและพี่สาวก็พากันนั่งข้าง ๆ พ่อ พอเวลาผ่านไปสักพัก ฉันทนความง่วงไม่ไหว จึงเอนกายนอนบนพื้นอิงตักของพ่อกับพี่สาวสองคน ซึ่งพ่อก็ไม่ได้ว่าอะไร เพราะคงจะเข้าใจว่าพวกฉันยังเด็กและง่วงนอนเป็นธรรมดา จึงปล่อยให้หลับไป มือแข็งแกร่งของพ่อลูบผมของฉันเบา ๆ อย่างถนุถนอม คงจะสงสารฉันกับพี่สาวอย่างจับใจ สายตาของพ่อก็มองไปยังผู้คนในหมู่บ้านที่ต่างก็พากันมารวมตัวกันที่บ้านกำนัน ส่วนเมียกำนันก็พากันหาน้ำท่ามาให้ลูกบ้านได้ดื่มกินด้วย พอสักพักรถจิ๊ปทหารคันหนึ่งก็วิ่งมาจอดที่ถนนด้านหน้าบ้าน ฉันลืมตามองผู้คนช้า ๆ แต่ก็ไม่ได้สนใจนัก เพราะยังอยากจะหลับต่ออีก ภาพกำนันเดินไปเจรจาพูดคุยกับนายทหารท่านนั้น ทำให้ลูกบ้านต่างก็เงียบสงบรอฟังข่าวคราวด้วยใจจดใจจ่อ เมื่อคุยธุระเสร็จแล้ว นายทหารท่านนั้นและลูกน้องอีกสองคนก็พากันขับรถกลับไป กำนันเดินกลับมายืนกลางชุมนุม ซึ่งลูกบ้านแต่ละคนต่างก็นั่งฟังเรื่องราวอยู่เงียบ ๆ แต่ละคนต่างมีสีหน้าเป็นกังวลยิ่งนัก จากคุณ : roslita - [ 18 ต.ค. 51 23:02:23 ]

ความคิดเห็นที่ 3 “พี่น้องครับ ตอนนี้สถานการณ์ที่บริเวณชายแดนนิ่งแล้วครับ ทุกอย่างสงบกว่าเก่า ทางทหารไทยเราสามารถควบคุมสถานการณ์ไว้ได้ ซึ่งก็ไม่มีเขมรอพยพขึ้นมาในหมู่บ้านเราแล้ว ผมขอให้พี่น้องพากันกลับบ้านไป และก็ขอให้ทุกคนระมัดระวัง ช่วยเป็นหูเป็นตาให้กับหมู่บ้านเราด้วย หากพบเจอใครที่ไม่ชอบมาพากล ก็ขอให้แจ้งให้ผมทราบด้วย ผมขอให้ทุกคนกลับไปบ้าน และก็จงระมัดระวัง อย่าได้ประมาทเด็ดขาด ตอนนี้บ้านเมืองเราอยู่ในสถานการณ์คับขัน จงช่วยกันคนละไม้คนละมือ” เมื่อกำนันพูดจบ ลูกบ้านแต่ละครอบครัวก็ทยอยกลับบ้านกันไป พ่อค่อย ๆ ปลุกฉันกับพี่สาว และก็หันไปบอกพี่สาวอีกสองคนซึ่งนั่งพิงเสาบ้านหลับอยู่ไม่ไกลนัก “ตื่นได้แล้วลูก กลับบ้านเราเถอะ” ฉันค่อย ๆ ตื่นขึ้นมา มือขยี้ตาเบา ๆ “แล้วพวกเขมรล่ะพ่อ มันจะมาฆ่าเราไหม” “มันไม่ฆ่าเราหรอก พวกมันไม่ขึ้นมาแล้ว กองกำลังทหารปกป้องเราแล้วลูก” พ่อบอกเล่าเบา ๆ ตามประสาชาวบ้าน และเล่าไปตามที่กำนันแจ้งข่าวให้ทราบฉันเห็นสีหน้าของพ่อดูสดชื่นกว่าเก่าตั้งเยอะ และก็ค่อย ๆ ลุกขึ้นและก็หันไปมองพี่สาวสองคน ซึ่งนั่งหน้าเศร้าอยู่ข้าง ๆ เพราะคงจะง่วงนอนกันอยู่มาก คืนนั้นพอกลับมาถึงบ้าน พวกเราก็ไม่มีใครได้หลับได้นอนกันอีกเลย เพราะญาติพี่น้องคนอื่น ๆ ต่างก็มารวมตัวพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องเขมรแดงที่บ้าน ส่วนฉันก็นอนหนุนตักพ่อฟังเรื่องราวไปด้วย จากคุณ : roslita - [ 18 ต.ค. 51 23:03:19 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ทุก ๆ ครั้งที่นึกถึงเรื่องราวในอดีตเก่า ๆ ฉันก็รู้สึกเศร้าใจอยู่ตลอด รู้สึกสงสารชีวิตผู้คนที่อยู่ละแวกชายแดนเป็นอย่างมาก พวกเขาเป็นคนบริสุทธิ์ที่ต้องอยู่ท่ามกลางสงครามการสู้รบ และต้องรับรู้ถึงความเจ็บปวดของคนทั้งสองฝ่าย ที่หนักไปกว่านั้นอาจจะได้รับผลกระทบจากการสู้รบด้วย เพื่อนพี่ชายกับญาติพี่เขยหลายคนเป็นทั้งทหารและตำรวจ หลายคนถูกเกณฑ์ให้ไปควบคุมสถานการณ์ต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นในตอนนี้ คนที่เป็นตำรวจหนึ่งคนต้องไปดูแลความสงบที่หน้าทำเนียบ เนื่องมาจากมีการประท้วงต่าง ๆ เกิดขึ้น ส่วนคนที่เป็นทหารและประจำการอยู่ในดินแดนแถบอีสานใต้ ก็ถูกเกณฑ์ให้ไปดูแลการปะทะกันระหว่างทหารไทยและกัมพูชาที่เขตชายแดน ทุกคนล้วนต้องจากลูกจากเมียไปทำหน้าที่ของตน ฉันรู้สึกสลดใจทุกครั้งที่คิดถึงพวกเขา ไม่รู้ว่าญาติพี่น้องและคนที่รู้จักเหล่านี้จะมีความปลอดภัยแค่ไหน ทุกครั้งที่ได้ยินข่าวคราวตำรวจและทหารได้รับบาดเจ็บจากเหตุการณ์ต่าง ๆ ก็รู้สึกเศร้าใจไปด้วย ฉันไม่ได้สนใจหรอกว่าใครเป็นคนที่ถูกหรือเป็นคนที่ผิด แต่สิ่งที่ฉันสนใจที่สุดก็คือคนที่ได้รับบาดเจ็บและคนที่ได้รับความเสียหาย พวกเขาเหล่านี้เป็นคนที่น่าสงสารที่สุด และก็น่าเห็นใจมากกว่าใคร ๆ ทุก ๆ ค่ำคืน ฉันภาวนาอยู่ตลอด อยากให้ประเทศชาติสงบสุข อยากให้พี่น้องคนไทยรักกัน อยากให้ประเทศเพื่อนบ้านและคนไทยปรองดองกัน การแก้ปัญหาไม่ใช่การใช้กำลังแต่อย่างใด หากทุกฝ่ายมีสติและค่อย ๆ พูดคุยเจรจากัน ปัญหาทุกอย่างก็คงจะแก้ไม่ยาก ฉันไม่อยากให้ภาพเรื่องราวในอดีตที่ตัวเองเคยสัมผัสนั้น ต้องเกิดขึ้นในปัจุบันนี้กับประเทศอันเป็นที่รักของฉัน และก็ได้แต่ขอพรฟ้าดินจงส่งความสุขมาให้พวกเราทุก ๆ คน ไม่ว่าจะเป็นไทย เขมร ลาว ญวน หรือแม้แต่ชาติอื่น ๆ ก็ตาม ฉันอยากเห็นโลกใบนี้สงบสุขและสวยงามเหมือนในฝันที่ฉันต้องการ จากคุณ : roslita - [ 18 ต.ค. 51 23:05:12 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ขอบคุณทุกท่านที่แวะมาอ่านงานเขียนของยีนส์ค่ะ ขอบคุณทุกคอมเม้นท์ที่มอบให้กันค่ะ ขอให้ทุก ๆ ท่านมีความสุขมากๆ ค่ะ แก้ไขเมื่อ 18 ต.ค. 51 23:08:10 จากคุณ : roslita - [ 18 ต.ค. 51 23:07:40 ]

ความคิดเห็นที่ 6 น่าติดตามครับดีครับ อยากให้สงบสุขเหมือนกัน ไม่รู้ว่าจะแบ่งแยกเป็นปะเทศทำไม ทั้งที่เราก็เหมือนๆกัน แปลกดีแฮะ จากคุณ : shusei - [ 18 ต.ค. 51 23:50:28 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ....อย่างน้อยก็ประเทศเพื่อนบ้าน.. ...มีอะไรคล้ายกัน.. ...สันติครับสันติ.... จากคุณ : สวนดอก - [ 19 ต.ค. 51 08:59:21 ]

ความคิดเห็นที่ 8 มาอ่านประสบการณ์ของน้องยีนส์ค่ะ พักนี้เงียบๆไป สงสัยเป็นคาวเกิร์ลแล้วงานยุ่งนะคะ จากคุณ : teansri - [ 19 ต.ค. 51 17:45:11 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ตอนเด็กๆ คงน่ากลัวแบบไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่นะคะ จากคุณ : scottie - [ 21 ต.ค. 51 16:15:52 ]

ความคิดเห็นที่ 10 เห็นคนยุโรปเวลาเดินทางข้ามประเทศแค่ยื่นบัตรประจำตัว แค่เนี้ยะ แล้วก็ไปมาหาสู่กันได้ เมื่อไหร่เอเชียจะเป็นแบบนี้ได้มั่ง จากคุณ : Canossa - [ 22 ต.ค. 51 12:33:24 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ขอบคุณ คุณ shusei มากนะคะ ที่แวะมาอ่านงานเขียนของยีนส์ค่ะ ยีนส์เองก็เห็นด้วยกับคุณมาก ๆ ค่ะ อยากให้คนไทยรักกันมาก ๆ ค่ะ อยากให้ทุกคนรวมเป็นหนึ่งเดียวในดวงใจด้วยกันค่ะ แต่ก็คงได้แต่ฝันค่ะ เพราะทุกอย่างเปลี่ยนไปมากค่ะ ขอบคุณ คุณสวนดอกมากนะคะ ที่แวะมาอ่านงานเขียนของยีนส์ค่ะ เพื่อนบ้านเราไม่ได้แตกต่างกับคนไทยเราเลยค่ะ โดยเฉพาะลาวและกัมพูชา มีอะไรหลายอย่างเหมือนกันมากค่ะ หากทุก ๆ ฝ่ายมีไมตรีและสันติให้กัน โลกนี้ก็คงน่าอยู่มากขึ้นนะคะ ขอบคุณพี่เทียนสีมากนะคะ ที่แวะมาอ่านงานเขียนของยีนส์ค่ะ ช่วงนี้ยุ่ง ๆ ค่ะ เพิ่งจะได้หยุดค่ะ เลยพยายามเจียดเวลามาเขียนนิยายด้วยค่ะ และก็มีหนังสือกองหลายเล่มรอการอ่านอยู่ค่ะ จึงไม่ค่อยได้เข้ามาเล่นพันทิปมากนัก คิดถึงพี่เสมอนะคะ ขอบคุณคุณ Scottie มากนะคะ ที่แวะมาอ่านงานเขียนของยีนส์ค่ะ ตอนเด็ก ๆ ยีนส์เป็นเด็กที่ไม่ค่อยกลัวอะไรเลยค่ะ อาจจะเป็นเพราะความไร้เดียงสาและมองโลกในแง่ดีเกินไปก็ไม่รู้ ยีนส์เคยพาเพื่อน ๆ ไปปีนเก็บเห็ดที่เขาพนมดงรักษ์ด้วยค่ะ ช่วงนั้นเป็นช่วงที่พอลพตและกลุ่มเขมรแดงหนีไปอยู่ตรงชายแดนไม่ไกลกันมากนัก โชคดีที่เจอพี่เขยซึ่งทำงานกรมป่าไม้อยู่ตรงเขาพนมดงรักษ์เสียก่อน เลยถูกสั่งให้กลับบ้านค่ะ ไม่งั้นหลงทางข้ามไปอยู่แดนกัมพูชาแน่เลยค่ะ ขอบคุณ คุณ Conossa มากนะคะ ที่แวะมาอ่านงานเขียนของยีนส์ค่ะ ยีนส์เองก็อยากให้ประเทศไทยเราเป็นแบบยุโรปจังเลยค่ะ แต่ชายแดนที่ช่องสงำและช่องจอม (สุรินทร์) สมัยที่ไม่มีเรื่องราวกัน ก็เดินทางไปมาไม่ลำบากเท่าไรค่ะ แต่เดี๋ยวนี้เกรงว่าจะยากมากขึ้นค่ะ อยากให้ประเทศไทยและเพื่อนบ้านรักกันมาก ๆ ค่ะ แก้ไขเมื่อ 22 ต.ค. 51 14:28:25 จากคุณ : roslita - [ 22 ต.ค. 51 14:24:43 ]