ฉันยืนมองลูกบอลสีส้มลูกแล้วลูกเล่ารอดลงห่วงที่ยึดติดกับแป้นบาสของโรงเรียน เสียงซวบๆสำหรับอดีตนักกีฬาบาสเก็ตบอลอย่างฉันนั้นมันเป็นเสียงที่ไพเราะจนยากที่จะบรรยายให้ผู้อื่นฟังว่าเสียงนั้นมันมีความสวยงามแทรกอยู่เพียงใด สายตาฉันจ้องจับไปยังชายหนุ่มร่างสูงผิวขาวผมรองทรงสั้นตามข้อกำหนดของโรงเรียน ลูกบอลใหญ่สีส้มลูกนั้นถูกส่งจากมือเขาจากตำแหน่งเส้นระยะไกลของสนามบาสลอยละล่องลงห่วงอย่างไม่พลาดเป้า ใบหน้านั้นถูกบันทึกลงความทรงจำก่อนที่ฉันจะเดินหิ้วกระเป๋านักเรียนกลับบ้าน เมื่อเพื่อนรักมาสะกิดส่งสัญญาณให้รู้ว่าเธอทำธุระส่วนตัวของเธอเสร็จแล้ว ฉันหันหน้าลาจากเขาคนนั้น
ไปก่อนนะคะคงได้เจอกันใหม่ เสียงกระซิบเบาๆที่ไม่มีใครได้ยินนอกจากตนเอง
ฉันเดินหิ้วกระเป๋านักเรียนฟังเสียงเจื้อยแจ้วของเพื่อนรักไปเรื่อย สมองขณะนั้นแยกเป็นสองฝั่ง ซีกหนึ่งคิดครึ่งหตามเรื่องราวที่เพื่อนพูด อีกครึ่งหนึ่งครุ่นคิดว่าเขา หนุ่มเล่นบาส คนนั้นเป็นใคร
ระหว่างนั้นอีกหนุ่มร่างอ้วนคู่ปรับที่ฉันไม่ชอบขี้หน้าตั้งแต่วันสอบคัดเลือกเข้าโรงเรียนเดินสวนผ่านมาทำให้สมองแตกแยกเป็นอีกส่วนทันที หนุ่มร่างอ้วนคนนี้มีคดีกับฉันตอนวันสอบคัดเลือกเข้าโรงเรียนเนื่องจากนั่งข้างหลังฉันแล้วยืนเท้ามาแกว่งชนกับขาเก้าอี้ สร้างความรำคาญให้ฉันยิ่งนัก ยามนั้นฉันไม่ค่อยคุ้นเคยกับสภาพสังคมในโรงเรียนสองเพศที่ปะปนกันไปด้วยชายหญิงเท่าไรนัก หากจะต้องหันไปสบตาเผชิญหน้ากับเพศตรงข้ามโดยตรงฉันมักจะเกิดอาการเขินอายอย่างไร้สาระ ฉันปฏิบัติตามมารยาทหญิงที่ถูกขัดเกลามาอย่างดีค่อยๆเขยิบเก้าอี้ออกมาเล็กน้อยพอเป็นนัยให้เจ้าตัวรู้ ปรากฏว่าผิดคาดเสียงเขยิบโต๊ะตามมาติดๆขาเก้าอี้ยังคงถูกรังความตามเดิมด้วยแรงสั่นสะเทือนที่แรกกว่าเดิม ความรำคาญพุ่งขึ้นปรี๊ดเพราะฉันต้องการสมาธิในการทำข้อสอบไม่ต้องการให้ใครมาเขย่าเก้าอี้ที่ฉันนั่ง ฉันรวบรวมความกล้านับหนึ่งถึงห้าในใจลุกขึ้นยืนพร้อมหันกลับไป
สิ่งที่ฉันพบเจอคือหน้ากลมๆยิ้มแป้นแล้นด้วยสายตายียวน ฉันรีบหันกลับเขยิบโต๊ะและเก้าอี้ให้ห่างออกไปในระยะที่ไกลพอควร อาจารย์คุมสอบมองมาทำให้พ่อตัวอ้วนหยุดตอแยกับฉันในบัดดล ฉันคิดในใจว่าหากฉันสอบติดขออย่าให้ได้อยู่ห้องเดียวกันเลย และแล้วคำอธิษฐานก็เป็นผลเราอยู่คนละห้องกัน
สนามบาสทางผ่านในรั้วโรงเรียนกลายเป็นเส้นทางประจำที่ฉันต้องเดินผ่านและต้องสอดส่องสายตามองเขาคนนั้นคนเดิม ฉันมีความสุขกับการมองอย่างไม่รู้เบื่อ มองโดยไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร จนกระทั่งวันหนึ่ง
แก๊ป แก๊ป
.วันนี้เลิกซ้อมกี่โมงวะ ฉันหูผึ่งทันที เขาชื่อแก๊ปนี่เอง
เหมือนโชคชะตาจะเข้าข้างฉันเนื่องจากในวันกีฬาสีของโรงเรียนปีแรกของฉันกับเขาอยู่สีเดียวกัน เพื่อนหญิงร่วมห้องของฉันคนหนึ่งสนใจเล่นบาสจึงเริ่มไปฝึกซ้อมกับเขาเพื่อให้พร้อมกับกีฬาที่จะมาถึง ส่วนฉันนั้นขอหยุดเรื่องกีฬาเนื่องจากฉันต้องใช้เวลาในการปรับตัวกับสิ่งแวดล้อมใหม่ๆพอสมควร ฉันรับรู้เรื่องราวของเขาคร่าวๆผ่านเพื่อนโดยที่ฉันไม่เคยเอ่ยปากถามแต่อย่างใดในวงสนทนา เขาเป็นรุ่นพี่มอห้าส่วนฉันอยู่มอสี่ฉันจึงต้องเรียกเขาว่าพี่ตามลำดับรุ่น พี่แก๊ปเป็นนักกีฬาบาสเก็ตบอลชายของโรงเรียน มีลีลาการเล่นที่โดดเด่นถึงแม้ว่าจะไม่เทียบเท่าไมเคิล จอร์แดน แต่เขาก็กลายเป็นขวัญใจของฉันภายในรั้วโรงเรียนนั้นได้อย่างรวดเร็ว
บางครั้งก็เป็นเรื่องแปลกเมื่อฉันรู้สึกหลงใหลใครสักคนโอกาสที่ฉันกับเขาจะได้พบเจอกันนั้นก็มากยิ่งขึ้น และในทำนองเดียวกันบุคคลที่ฉันไม่ชอบขี้หน้าก็มาปรากฏกายให้ฉันหมั่นไส้ได้เป็นประจำ
..
จากคุณ :
Long_Do
- [
19 ต.ค. 51 07:19:50
A:124.170.125.139 X:
]
ปลื้ม1
