แม่เพิ่งกลับมาจากวัด ไปทำบุญมา ขอพรให้คุณพระคุณ
เจ้า และสิ่งศักดิ์สิทธิ์ช่วยคุ้มครองลูกของแม่ด้วย ...
ขอบคุณมากค่ะ แม่
แม่หวังเหวิดนะลูกหนา ถ้าไม่ไหว กลับบ้านเราพรือเล่า
ฉันนิ่งฟังคำพูดเป็นภาษาท้องถิ่น ที่แสดงความรักความห่วงใยของแม่ด้วยความตื้นตันใจ จะกี่ปี กี่เดือน แม่ยังมองฉันเป็นลูกน้อยอยู่เสมอ
หลายครั้งที่แม่รบเร้าให้พี่สาวติดต่อมาหาฉันเพียงเพราะอยากรู้ความเป็นไปต่างๆในชีวิตประจำวัน เช่น กินยาตามหมอสั่งหรือเปล่า หุงข้าวหรือยัง กินอะไรได้บ้าง แม้ว่าฉันจะโทรศัพท์กลับบ้านเป็นประจำอย่างน้อยอาทิตย์ละครั้งก็ตาม
ฉันหยิบอัลบั้มภาพถ่ายเก่าๆขึ้นมาดู ด้วยความคิดถึงบ้าน ภาพใบหน้าเปื้อนรอยยิ้ม ของเด็กหญิงตัวเล็กๆ กำลังหอบหิ้วกระเฌอไม้หวายที่เต็มไปด้วยเปลือกหอยหลากสีสันอย่างมีความสุข ผ่านเข้ามาในความทรงจำ ...
แม่พูดให้ฉันและพี่ๆฟังอยู่เสมอว่า บ้านของเรายากจน แม่ไม่มีปัญญาหาของเล่นดีๆมาให้ลูกๆได้ เพราะฉะนั้น เปลือกหอย กะลามะพร้าว และของเล่นอื่นๆที่หาได้ตามชายหาด จึงเป็นส่วนเติมเต็มชีวิตในวัยเด็กของพวกเรา
ฉันจำได้ว่า ครั้งหนึ่งฉันป่วยหนักมาก แม่พาไปหาหมอที่โรงพยาบาลประจำอำเภอใกล้บ้าน หลังจากนั้น เราสองคนแม่ลูกแวะไปร้านขนมจีนน้ำยาของโปรด แม่หันมามองใบหน้าซูบเซียวของฉัน ซึ่งกินได้แต่เส้นขนมจีนอย่างเพียงเดียวตอนนั้นด้วยความสงสาร สลับกับหันไปมองร้านแผงลอยขายของเด็กเล่นที่อยู่ติดกัน
อันนั้นเท่าไหร่ แม่ถามคนขาย พร้อมกับชี้ไปยังตุ๊กตาตัวหนึ่ง
ห้าบาท หญิงเจ้าของร้านตอบ
เอามั้ยลูก แม่หันมาถามฉัน
ฉันส่ายหน้า ไม่ใช่ว่าฉันจะไม่ชอบตุ๊กตาญี่ปุ่นผมสีทองน่ารักตัวนั้น หากแต่ฉันคิดว่า เงินห้าบาท มากเกินไปสำหรับของเล่นหนึ่งชิ้น เพราะแม่บ่นอยู่เสมอว่า ครอบครัวชาวนาอย่างเราไม่มีรายได้อะไร แถมค่าขนมจีนสองจานตั้งสามบาทเข้าไปแล้ว
อันนั้นล่ะ... เท่าไหร่ แม่ถามคนขายคนเดิม
สองบาท ถ้าจะเอาลดให้เหลือหนึ่งบาทห้าสิบ เจ้าของร้านบอกด้วยความใจดี
แม่ส่งป๋องแป๋งสีส้มให้ แม้ว่าฉันจะปฏิเสธเพราะสงสารแม่ก็ตาม ซึ่งนับเป็นของเล่นชิ้นแรกและชิ้นเดียวในวัยเด็กที่ฉันมี โดยการแลกมาด้วยหยาดเหงื่อของแม่
ฉันพลิกดูภาพถ่ายในอัลบั้มตรงหน้า ทีละภาพ... อย่างช้าๆ ไม่ว่าจะเป็นภาพถ่ายหมู่นักเรียนชั้นประถม ชั้นมัธยม งานบวชพี่ชาย ภาพวันแต่งงานของพี่สาว ล้วนแต่รวบรวมความสุขและความทรงจำต่างๆเอาไว้ด้วยกัน ...จนมาถึง ...ภาพหนึ่ง ...ที่ทำให้ฉันรู้สึกตื้นตันใจจนกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่
ฉันจะมีภาพถ่ายในวันนั้นไม่ได้เลย ถ้าไม่ใช่เพราะแม่ของฉันที่ทนลำบาก อาบเหงื่อต่างน้ำ ส่งเสียให้ฉันได้เรียนจนจบปริญญา นำมาซึ่งความภาคภูมิใจของแม่
ฉันจำได้ว่า แม่ร้องไห้อยู่นาน เมื่อฉันยื่นเงินเดือนพยาบาลที่ได้รับครั้งแรกในชีวิตให้ ฉันบอกกับแม่ว่า หลังจากนี้ขอให้ลูกได้เป็นผู้ดูแลแม่บ้าง เพราะแม่ดูแลลูกมานานแล้ว
ตลอดระยะเวลาสิบกว่าปีที่ผ่านมา หลังจากที่ทำงานเป็นหลักเป็นแหล่ง ฉันพยายามทดแทนพระคุณของแม่ให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ ไม่ว่าจะเป็นด้านเงินทอง หรือการดูแลปรนนิบัติยามเจ็บป่วย ในฐานะลูกและพยาบาลก็ตาม
แม้ว่าฉันจะตัดสินใจมาใช้ชีวิตต่างแดนเมื่อหกปีก่อน แต่ฉันก็พยายามหาโอกาสกลับไปเยี่ยมบ้านอย่างน้อยปีละครั้ง ยกเว้นปีนี้เนื่องจากปัญหาสุขภาพและหน้าที่การงานที่รัดตัวมากขึ้นทว่าฉันยังคอยติดต่อ พูดคุย ไถ่ถามสารทุกข์สุกดิบอยู่เสมอ และหากมีสิ่งใดที่สามารถช่วยเหลือและจุนเจือได้ ฉันก็จะไม่นิ่งนอนใจอย่างแน่นอน
ที่สำคัญ ฉันระลึกอยู่เสมอว่า เพราะแม่และทุกคนในครอบครัว ที่คอยสนับสนุน ส่งเสริม ทำให้ฉันประสบความสำเร็จ ยืนอยู่ตรงจุดนี้ได้ แม้ว่าชีวิตของฉันในวันนี้ ไม่ได้อัตคัตขัดสนเหมือนเยาว์วัย แต่ฉันก็ไม่เคยลืมกำพืดของตัวเอง หัวใจยังโหยหาที่จะกลับไปใช้ชีวิตอย่างเรียบง่าย เป็นลูกของแม่ อยู่ท่ามกลางพี่น้องเหมือนเดิม
ฉันนำสมุดรูปภาพเก่าๆไปเก็บไว้ที่เดิม เสียงนาฬิกาจากห้องโถงด้านล่าง ตีบอกเวลาเที่ยงคืนตรง ... ต้อนรับการมาเยือนของวันใหม่ ...และ ...
ต้อนรับวันเกิดที่เวียนมาถึงอีกครั้ง .. สำหรับฉัน ... ไม่มีการจัดงานเลี้ยงให้สิ้นเปลือง เพราะจำนวนเงินที่ฉันจะต้องใช้จ่ายเพื่อความรื่นเริงสังสรรค์เพียงแค่สองสามชั่วโมงนั้น มากพอกับค่าอาหาร สำหรับเลี้ยงดูแม่และสมาชิกในครอบครัว เป็นเวลานานถึงหนึ่งเดือนเต็ม
ไม่มีการเป่าเทียน ตัดเค้ก และร้องเพลงอวยพรวันเกิด เพราะไม่มีพรอันใดในโลกนี้จะประเสริฐไปกว่าคำอบรมสั่งสอนให้ฉันเป็นคนดี ... จากแม่
ไม่จำเป็นต้องลำบากหอบหิ้วของขวัญใดๆมาให้ฉัน เพราะแม่ได้ให้ของขวัญอันยิ่งใหญ่ในชีวิตของฉันแล้ว ..นั่นคือ ... การให้กำเนิดชีวิตฉันขึ้นมา
มีเพียงสิ่งเดียวที่ฉันอยากจะทำในวันนี้ เพื่อเป็นการฉลองครบรอบวันเกิด นั่นคือ ... การรำลึกถึงพระคุณของแม่ โทรศัพท์กลับไปหาแม่ ... และบอกแม่ว่า ฉันดีใจเหลือเกิน...ที่ได้เกิดมาเป็นลูกของแม่
บันทึก ณ. วันที่ 20 ตุลาคม 2551 เวลา 00.00 น.
.
แก้ไขเมื่อ 20 ต.ค. 51 00:26:30
จากคุณ :
teansri 
- [
20 ต.ค. 51 00:20:59
]
ฉันมีวันนี้ ... เพราะฉันมีแม่
