ความคิดเห็นที่ 1 - 2 – ฉันเติบโตขึ้นมาเป็นหมาหนุ่มหน้าตาหล่อเหลา(จนสาวๆติดกันเกรียว)   ด้วยการเลี้ยงดูประคบประหงมอย่างดีของนายตี๋แว่น...  คนที่ในที่สุดฉันยอมเรียกว่า ‘เจ้านาย’ ฉันเป็นหมาบางแก้ว    แน่ล่ะมันเป็นสายพันธุ์ที่เลื่องชื่อลือชาเรื่องความดุ    ....แต่มันก็ไม่จำเป็นต้องเป็นอย่างนั้นเสมอไปซะหน่อย     ฉันจะดุจะเห่าเฉพาะคนแปลกหน้าที่มายืนกดกริ่งหรือมาทำลับๆล่อๆหน้าบ้านเท่านั้นเอง   แต่ถ้าเป็นแขกที่เจ้านายพามาด้วย  ฉันจะเข้าไปทักทายและเล่นด้วยอย่างดี  ...แต่ก็ยังไม่วายที่จะแอบมองทุกอิริยาบถไม้ให้คลาดสายตา  คอยปกป้องนายอยู่ห่างๆ     บ้านใหม่ของฉันแม้จะไม่ใหญ่โตเท่าบ้านหลังเก่าที่จากมา    แต่ก็พอมีบริเวณให้ฉันได้วิ่งเล่น  (มีซอกหลืบเพียงพอให้ฉันได้ซ่อนกระดูก )   และทุกๆเย็นเจ้านายก็จะพาฉันออกไปเดินเล่นสูดอากาศข้างนอกบ้าน เนื่องจากอยู่ในซอยค่อนข้างลึกห่างไกลเสียงรถราจากถนนใหญ่  บรรยากาศบ้านในวันธรรมดาจึงค่อนข้างเงียบเหงา    เจ้านายแกก็อยู่ที่นี่คนเดียวมานานแล้ว (ก่อนที่ฉันจะมาด้วยซ้ำ)   ...แม้ว่าวันดีคืน ก็จะมีเพื่อนๆญาติๆมาพักบ้าง  แต่อย่างมากก็อยู่แค่อาทิตย์นึงแล้วก็ไป    ...บ้านก็จะกลับมาเงียบเหงาเหมือนเดิม    นี่ยังดีนะเนี่ยที่ยังมีฉันคอยอยู่เป็นพื่อนเจ้านาย  ไม่งั้นแกก็คงจะเหงาแย่   แต่แล้ววันนึง   ....อยู่ๆเจ้านายได้ลุกขึ้นมาจัดบ้านเป็นการใหญ่   เก็บนู่นปัดกวาดนี่สารพัด  ฉันได้แต่เอียงคอยืนดูอย่างงงๆ     และแล้วในตอนเย็นฉันก็ถึงบางอ้อ.....     เจ้านายพาเพื่อนผู้หญิงคนนึงมาบ้าน  วันนั้นแกดูจะทำตัวเลิ่กๆลั่กๆเป็นพิเศษ  แถมกักบริเวณฉันไม่ยอมให้เข้าไปป้วนเปี้ยนในห้องกินข้าวอีก   .......แล้วหลังจากวันนั้นเพื่อนหญิงของนายคนนี้ก็มาแวะเวียนบ้านเราอยู่บ่อยๆ  และทุกครั้งก็จะซื้อขนมติดไม้ติดมือมาติดสินบนฉันทุกคราไป   ....  เฮ้อ ฉันว่าอีกไม่นานฉันก็คงจะมีนายคนใหม่กะเค้าแล้วล่ะมั้งง?? ========================================== ......นี่ก็ห้าปีแล้วสินะผมเอาเจ้าคูก้ามาเลี้ยง   จากวันนั้นที่ยังเป็นลูกหมาน้อยจอมซุ่มซ่ามเดินตุปัดตุเป๋ไปมา ชนนู่นชนนี่ไปทั่ว  ...และชอบมองผมตาขวางๆ เหมือนไม่ค่อยจะไว้ใจ     จนวันนี้ที่มันได้โตมาเป็นหมาหนุ่มขี้เล่น ขี้อ้อน ตะกละ ....แถมยังชอบแอบงัดแงะเข้ามานอนที่เตียงผมตอนเผลอๆ  ,กระโดดงับกางเกงในจากราวตากผ้า.....แล้วยังรู้ที่ซ่อนทุกซอกทุกมุมในบ้าน จนผมหาตัวมันไม่เจออีกต่างหาก “  โตไวจริงๆน๊าแกเนี่ย  ”  ผมพึมพำขณะยื่นมือจากเปลญวนที่ผมนอนไปลูบหัวมันที่นอนหมอบอยู่ข้างๆ   ซึ่งถ้าเป็นเมื่อก่อนผมคงจะเอามันมานอนด้วยแล้ว .... ทว่าตอนนี้ น่ากลัวว่าจะถูกมันทับแบนแต๊ดแต๋ไปซะก่อน เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นจากโต๊ะกินข้าวในบ้าน  ผมจึงลุกขึ้นบิดขี้เกียจแล้วเดินเข้าไปรับ  สงสัยว่าคงจะเป็น นุช แฟนผมล่ะมั้ง.... ============================================= .......ฉันตื่นขึ้นมาเพราะเสียงคุยโทรศัพท์ของนายที่ดังมาจากในครัว ฉันจำได้ว่าเมื่อก่อนนายไม่เคยคุยโทรศัพท์เสียงดังแบบนี้   จนกระทั่งเมื่ออาทิตย์ก่อน  ..เป็นครั้งแรก   และหลังจากนั้นก็มีตามมาเป็นระยะๆ   ...ฉันไม่รู้ว่านายคุยกับใคร  และ คุยเรื่องอะไรกัน ...แต่ฉันสังเกตเห็นว่าทุกครั้งที่นายวางโทรศัพท์    นายจะต้องไปนั่งหน้าเครียดอยู่คนเดียวทุกทีไป   .......... ‘ ฮ้าววววว ..... ’  ฉันลุกขึ้นบิดขี้เกียจ... ‘...เดี๋ยวฉันคงต้องไปปลอบซะหน่อยละ’ ============================================= “ นุช   ผมเองก็เข้าใจเหตุผลนุชนะ   แต่ถ้าจะให้ผมทิ้งมัน  ผมทำไม่ได้หรอก  ” ผมพยายามพูดดีๆกับนุช  แต่เธอก็ไม่ยอมฟังเหตุผลของผมบ้าง.... อันที่จริงเราคุยกันเรื่องนี้มานานแล้ว  แต่ก็หาข้อสรุปไม่ได้ซักที   .......คือ พี่ชายของนุชที่อยู่ซิดนีย์อยากให้ผมไปช่วยงานเค้าที่นู่น   นุชเองเธอก็กะว่าจะไปต่อโทที่นู่นอยู่แล้ว  จึงรบเร้าผมเรื่อยมา.......ซึ่งผมก็ปฏิเสธเธอมาโดยตลอด เพราะเป็นห่วงเจ้าคูก้า  ถ้าผมไปแล้วมันจะไปอยู่ไหน    ญาติๆผมก็ไม่มีใครชอบหมา  ....แล้วถ้าจะให้ผมทิ้งมันล่ะก็  ....ไม่มีวัน “  มันไม่ใช่อย่างนั้น      แต่....แต่ วีเลี้ยงมันมาตั้งแต่เล็กๆ   มันอยู่เป็นเพื่อนวีมาตลอด   จะให้ผมทิ้งมันไปได้ยังไงล่ะ  ”      คราวนี้ผมเริ่มขึ้นเสียง   “ วีไม่รักนุชแล้วใช่มะ ”    เสียงจากปลายสายฟังดูโกรธจัด  ผมนึกแล้วว่าเธอจะต้องงัดไม้นี้มาใช้อีกจนได้ “ นุช ..”  ผมพยายามรวบรวมสติให้พูดออกไปอย่างนุ่มนวลที่สุด  “  เราเคยคุยกันเรื่องนี้มาแล้วไม่ใช่เหรอ  ......วียังรักนุชเหมือนเดิม  ...แล้วเรื่องนี้มันก็ไม่เห็นจะเกี่ยวกันซักหน่อย   ” “  ...วีจะอะไรนักหนาเนี่ย      มันก็แค่หมาตัวนึงเองนะวี ” ....ผมนิ่งอึ้งไปทันทีเมื่อได้ยินประโยคนั้น ..... ‘หมาตัวนึง’    เสียงนั้นผมยังคงดังก้องอยู่ในโสตประสาทผม   ผมไม่อยากจะเชื่อเลยว่ามันจะออกมาจากปากของนุช   ” ไม่รู้ล่ะ  ....  อาทิตย์หน้า วีต้องให้คำตอบนุชว่าจะเอายังไง  ”   ..ผมกำลังจะพูดต่อ  แต่เธอก็พูดขัดขึ้นมาว่า “ เลือกเอาเองละกัน ระหว่าง หมา กับ นุช  ”   ....เธอพูดตัดบทแค่นั้น ... แล้วก็วางสายไป ผมวางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะ  ทรุดตัวลงนั่งกุมขมับ  แอบรู้สึกไม่พอใจที่นุชเห็นคูก้าเป็นเพียงแค่ ‘หมาตัวนึง’ เจ้าคูก้าเดินเข้ามาในครัวตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้  มันนั่งลงข้างๆผม   เอาคางวางเกยบนตักผมเพื่อปลอบใจ .....ผมยกมือขึ้นลูบหัวมันเบาๆ  และตบต้นคอมันแทนคำพูดว่า  “ ขอบใจนะ” ............... แก้ไขเมื่อ 23 ต.ค. 51 19:03:17 จากคุณ : ซงย้ง - [ วันปิยมหาราช 18:56:25 ]

ความคิดเห็นที่ 2 - 3 - วันนี้ผมตื่นขึ้นมาแต่เช้า   เอาปีกไก่ย่าง 4 ปีกที่ซื้อมาเมื่อวานเข้าไมโครเวฟ    อุ่นประมาณ 3 นาที แล้วเอามาฉีกและคลุกกับข้าวสวยที่เตรียมไว้    จากนั้นก็เอาจานข้าวไอ้คูก้าออกไปวางข้างๆม้านั่งนอกบ้าน ที่(แอบ)นอนประจำของมัน       “ เอ้ากินซะ ... ไอ้คูก้า    เดี๋ยวจะได้รีบไปกัน ”   ผมนั่งลงพลางมองเหม่อออกไปยังสวนหลังบ้าน มือก็ลูบต้นคอมันไปพลาง... คูก้าใช้เวลากับอาหารที่อยู่ตรงหน้าในเวลาไม่ถึงนาที   ผมมองมันกินอย่างเอร็ดอร่อยจนหมด  ไม่เหลือแม้กระทั่งเศษกระดูกให้เห็น    ...........ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาเลียปากแผล็บๆทำท่าจะขอผมอีก ผมหัวเราะแล้วเดินไปหยิบส่วนของผมมาให้มันกินต่อ .....”  เรานี่ไม่รู้เรื่องอะไรเลยจริงๆน้า.... ”  ผมว่าพลางตบหัวมันเบาๆ  แล้วเดินไปหยิบสายจูงมาเกี่ยวกับปลอกคอมัน ======================================== ‘ วันนี้เจ้านายใจดีจังแฮะ  ให้กินไก่ตั้งเยอะ   แถมพามาเดินเล่นแต่เช้าอีกตะหาก ’   ฉันเดินนำหน้าเจ้านายลิ่วจนสายจูงตึง ....แวะดมตรงนู้น  วกมาฉี่เสาเสาต้นนี้ตลอดทาง   พอหันไปมองเจ้านายทีไร  ก็เห็นเค้ากำลังคุยโทรศัพท์อยู่     สงสัยจะคุยกับนายหญิงล่ะมั้ง   แต่ช่างเหอะ  ฉันเองก็ไม่ได้สนใจหรอก ..........ฉี่ใส่ล้อรถสนุกกว่าเยอะ ======================================= “แน่ใจ แล้วเหรอนุช     ผมไม่ค่อยอยากจะทำแบบนี้เลย ”  ผมว่าพลางถอนใจ “ ไม่เป็นไรหรอกนะวี    ”   เสียงในสายนั้นนุ่มนวล  ประหนึ่งว่าจะปลอบประโลมผมให้ไม่ต้องรู้สึกผิด    “ ที่เราทำไป  ก็เพื่ออนาคตเราเองไม่ใช่เหรอ ” ผมตอบเออออไปอย่างเสียไม่ได้  แล้ววางโทรศัพท์ไป  ...ใจก็พยายามพร่ำบอกตัวเองว่า ‘ มัน...ก็แค่หมาตัวนึง ’ ผมตกลงกับนุชไว้ว่าจะพาคูก้าไปให้นายป๋อง  หนุ่มช่างไฟผู้แอบมีอาชีพรับจ้างพาหมาไปปล่อย  ซึ่งลูกค้าส่วนมากก็จะเป็นพวกคนมีตังค์ บ้าเห่อหมาไปตามแฟชั่น  พอเบื่อแล้วก็เอาไปปล่อย บ้านแกอยู่ถัดจากซอยผมไปไม่ไกลนี่เอง ผมพาเจ้าคูก้าเดินมาถึงปากซอย   ...เจ้านั่นมันจะเดินต่อไปทางแยกซ้ายซึ่งเป็นทางที่ผมเคยพามันมาประจำ   แต่วันนี้ผมกระตุกสายจูงไว้แล้วพามันเดินข้ามถนนตรงไปยังฝั่งตรงข้าม  มันก็หันมามองผมอย่างงงๆแต่ก็ยอมเดินไป ============================================== ‘ เอ....ทำไมวันนี้เจ้านายพามาทางนี้หว่า  ไม่คุ้นทางเลยแฮะ    ถือซะว่ามาเปิดหูเปิดตา.....  เอ๊ะ.... แล้วสาวๆแถวนี้จะสวยมั้ยน๊า~~  ’ ฉันเดินทอดน่อง  เหลียวซ้ายแลขวาไปตลอดทางที่เดิน .................พอเดินผ่านบ้านหลังหนึ่งที่อยู่ฝั่งตรงข้าม  มีฝูงหมาฝรั่งตัวใหญ่ (ประมาณ 4-5ตัว) มายืนออเห่ากันอยู่หน้าประตู เสียงขรมไปหมด  ....บ้างก็ยืนตะกายประตูทำท่าจะพังลงมาให้ได้    ชิ นึกเหรอว่าฉันจะกลัว ว่าจะเห่าตอบกลับไปซะหน่อย แต่ยังไม่อยากมีเรื่อง   ไม่ใช่ถิ่นเรา เจ้านายพาฉันมาหยุดที่บ้านหลังหนึ่ง  เลยจากบ้านหมาฝรั่งมาไม่ไกลนัก     พอเจ้านายกดกริ่ง ...ไม่นานก็มีชายหนุ่มมาเปิดประตู   เจ้านายยืนคุยกับหมอนั่นพักใหญ่   ปล่อยสายจูงไว้ ให้ฉันเดินเล่นแถวนั้น   ...พอดีฉันได้ยินเสียงเห่าดังมาจากในบ้านเลยแวะเข้าไปทักทายซักหน่อย ข้างในบ้านมีหมาหลายตัว  หลากชนิดด้วย  พอเห็นฉันต่างก็เห่าทักทายกันใหญ่ ....ฉันถามว่ามาทำอะไรกันที่นี่    พวกนั้นก็แย่งกันตอบให้แซ่ดไปหมดจนฟังไม่ได้ศัพท์ .....แต่แล้ว  ในตอนนั้นเอง ... ฉันก็พลันได้ยินเสียงปิดประตู       .ฉันรีบวิ่งกลับไปดู   แต่ . เจ้านายก็ไม่อยู่ซะแล้ว =========================================== ผมรีบจ้ำออกมาจากที่นั่นอย่างรวดเร็ว   ราวกับจะพยายามเดินหนีความรู้สึกผิดให้พ้น .....และเพื่อไม่ให้เจ้าคูก้าได้เห็นผมตอนเดินจากมา ได้ยินเสียงเห่าดังมาจากหมาล็อตไวเล่อร์บ้านฝั่งตรงข้าม  แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไร ตั้งหน้าตั้งตาเดินออกมาซะให้พ้นๆ .ทันใดนั้นเอง.................... “  โฮ่งงงๆๆ  ”   ผมได้ยินเสียงเห่าทุ้มๆ  ดังไล่หลังผมมา   ....คิดว่าคงจะหูฝาดไปเองมั้ง .........แต่พอผมหันกลับไปเท่านั้นแหละ .....................หมาล็อตไวเล่อร์ตัวสูงเกือบเท่าเอวผม  ก็พุ่งถลามาชนผมจนเสียหลัก  ล้มลงไปนอนกับพื้น ตอนนั้นผมตกใจสุดๆ  แต่พยายามรวบรวมสติลุกขึ้นยืนให้ได้     ..........ผมยืนขึ้นอีกครั้ง  ....และพบว่า ....กำลังตกอยู่ในวงล้อมของฝูงหมาล็อตไวเล่อร์ 5 ตัว ( ...มันคงหาทางเปิดประตูออกมาจนได้ ) .....วูบหนึ่งของความคิด   ผมนึกถึงสารคดีสัตว์โลก  ตอนที่ฝูงหมาป่ากำลังไล่ต้อนเหยื่อให้จนมุม  ก่อนจะรุมเข้าขย้ำ เหยื่อ นั้น .....ผม คือ เหยื่อ .?? .. ผมรู้สึกกลัวจนลนลาน  ควบคุมสติแทบจะไม่อยู่   สายตาพวกมันที่จ้องผมนั้น ดุร้าย ราวกับสัตว์ป่าที่หมายปลิดชีวิตเหยื่อในบัดดล   .........หรือนี่มันเป็นกรรม..... ................กรรมที่ผมทอดทิ้ง‘ชีวิต’ หนึ่ง  ที่ผมเคยเลี้ยงดูฟูมฟักมาตั้งแต่เด็ก ผมหลับตา   และเริ่มพยายามทำใจยอมรับกับผลกรรมที่ควรจะได้รับ   ...และแล้ว...ผมก็รู้สึกได้ถึงแรงกัดที่น่องของผม  จากขากรรไกรอันแข็งแรง ........รู้สึกได้ถึงคมเขี้ยวอันคมกริบที่เจาะทะลุเข้ามาในเนื้อน่องผม ............มันช่างเจ็บปวดเหลือเกิน   ......และด้วยสัญชาติญาณหรืออะไรซักอย่างไม่อาจทราบได้  ผมรู้สึกเหมือนได้ยินเสียงร้องของตัวเองดังขึ้นมาโดยอัตโนมัติ  ก่อนที่ผมจะหมดสติไป ‘ ช่วยด้วยย!!!   ..ใครก็ได้ช่วยที ’ ============================================= ‘ เฮ้ยย...   นั่นมันเสียงเจ้านายนี่นา’     ฉันทำหูตั้งชันขึ้นมาฟังเสียงที่แว่วมาจากระยะไกล   ..ไม่ผิดแน่  เจ้านายกำลังขอความช่วยเหลือ .....ฉันวิ่งไปยังประตูเหล็กดัดตรงหน้า  เล็งช่วงที่ดูเตี้ยที่สุด  แล้วพุ่งตัวกระโดดขึ้นไปอย่างสุดแรงเกิด     .... ขาหน้าฉันเกี่ยวเข้ากับลวดลายเหล็กดัดที่เกือบจะถึงยอดสุดของประตู  ขาหลังก็พยายามปัดป่ายหาที่เกาะ   และค่อยๆกระดึ๊บๆตัวไต่ข้ามยอดประตู    ...แล้วกระโดดผลุงลงไปยังพื้นเบื้องล่าง   ....ด้วยความสูงขนาดนั้น   ทำให้ฉันเซไปเล็กน้อย  แต่พอทรงตัวได้ก็รีบวิ่งห้อตะบึงไปยังที่มาของเสียงทันที ฉันวิ่งไป ...วิ่งไป ..ที่ตรงหน้าของฉันตอนนี้  เห็นหมาฝรั่งร่างใหญ่หลายตัวกำลังเดินวนขู่แยกเขี้ยว  ใส่เจ้านายฉันที่กำลังนั่งตะเกียกตะกายบนพื้น   ...ที่ขาของนาย มีไอ้หมายักษ์ตัวหนึ่งกำลังกัดแน่นไม่ยอมปล่อย ฉันวิ่งฝ่าวงล้อมเข้าไป  แล้วกระโดดงับคอเจ้าหมานั่นอย่างโกรธจัด   ...... มันจึงยอมปล่อยขานาย  แต่แล้วฉันก็ถูกตัวอื่นๆเข้ารุมทึ้งในทันที ในตอนนั้น....ฉันแทบจะไม่รู้ตัวแล้วว่าอะไรเป็นอะไร  ....ลงพอเลือดเข้าตาแล้ว  ฉันก็สู้แบบไม่ถอย   เอาแบบให้ตายกันไปข้างนึง  .... มันแทบจะไม่มีความรู้สึกเจ็บ รู้สึกปวดอีกแล้วตอนนั้น     ============================================= ความเจ็บที่แล่นปรี๊ดขึ้นมาจากน่อง   ทำให้ผมรู้สึกตัวขึ้นมาอีกที   .........ผมเห็นคนกลุ่มหนึ่งกำลังช่วยกันกันหมาให้ออกไป  และนั่น  ...ไม่ไกลไปจากปลายเท้าผม ...ร่างเจ้าคูก้า ... กำลังนอนหมอบอยู่อย่างอ่อนระทวย  ร่างของมันตอนนั้นเต็มไปด้วยสีแดงสดจากเลือด   ตามเนื้อตัวแขนขา มีแต่แผลเหวอะหวะไปหมด ...........ผมค่อยๆคลานเข้าไปใกล้  พยุงร่างมันขึ้นมาตระกองกอดไว้ในอ้อมแขน  พลางเรียกชื่อมันแล้วเขย่าตัว “  คูก้า.....ไอ้คูก้า   อย่าเป็นอะไรนะ ” มันค่อยๆเผยอเปลือกตาขึ้นมาช้าๆ  ราวกับมันเป็นเรื่องยากเย็นอย่างยิ่งในตอนนี้  ..แม้ว่าร่างกายมันจะอยู่ในสภาพทรุดโทรมถึงเพียงนี้  ...แต่นัยน์ตาของมันยังฉายแววร่าเริงเหมือนทุกครั้งที่มันจ้องมองผมเพื่อชวนให้พาไปเดินเล่น   ........ผมลูบหัวมันเบาๆ  แล้วเอาหน้าไปแนบกับหน้าของมัน   และโดยที่ผมไม่รู้ตัว...น้ำตาหยดหนึ่งไหลเป็นสายออกมาจากนัยน์ตาผมไปสู่แก้มของมัน “  คูก้า .......ชั้น..ชั้นขอโทษนะ ”  ผมกระซิบที่ข้างหูมันด้วยน้ำเสียงแหบแห้งปนสะอื้น ........ผมไม่รู้ว่ามันรู้เรื่องรึเปล่า......มันยังคงมองหน้าผมด้วยแววตาอย่างร่าเริงอย่างนั้น   แววตาที่ฝืนพยายามบอกผมว่า..ไม่เป็นไร ไม่เป็นต้องห่วง     ....ผมรู้สึกถึงหางที่กระดิกมาโดนแขนผมเบาๆ ...........ก่อนจะค่อยๆช้าลง ช้าลง  และแน่นิ่งไป   พร้อมกับเปลือกตาที่คล้อยปิดลง ======================================== ‘  ..................... เจ้านาย........ไม่เป็นอะไรใช่มั้ย  ’ ======================================== ผมกอดร่างอันอ่อนปวกเปียกของคูก้าไว้ในอ้อมอก  มืออีกข้างก็ลูบหัวมันไปเรื่อย   ....หวังลมแล้งๆว่ามันจะลืมตาขึ้นมาเห่าผมแล้วกระดิกหางให้อีกครั้ง ...เหมือนเมื่อตอนที่ผมจับมันอุ้มขึ้นมาครั้งแรก .ผมเหลือบมองร่างไร้ชีวิตของมันอีกครั้งด้วยน้ำตานองหน้า .... มัน.....อาจจะเป็นแค่ ‘ หมาตัวหนึ่ง ’ ทว่า....ใครเล่าจะรู้ว่า ....... ชีวิต ๆหนึ่งของมัน  ได้มอบให้กับ ‘ คนคนหนึ่ง ’ไปแล้ว   ............ตราบเท่าที่ชีวิตของ ‘หมาตัวหนึ่ง’ . จะพึงทำ แก้ไขเมื่อ 23 ต.ค. 51 19:05:26 จากคุณ : ซงย้ง - [ วันปิยมหาราช 18:57:20 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เศร้าจังเลยค่ะ อ่านแล้วอดน้ำตาซึมไม่ได้ เรื่องของคุณซงย้งทำให้หนูนึกถึงหมาที่เคยเลี้ยงมาตั้งแต่ยังตัวเล็กๆ เลี้ยงมาสามปี เฝ้าบ้านกันสองคนประจำ จนหนูต้องย้ายไปอยู่หอของมหาลัยฯ เลยได้เจอกันแค่อาทิตย์ละครั้ง จากนั้นสองปี เจ้าหมาก็ก็เริ่มป่วย และต้องไปหาหมออยู่บ่อยๆ จนกระทั่งตายไป โดยที่หนูไม่มีโอกาสได้ไปดูใจค่ะ เพราะวันที่มันอาการหนักมาก แม่ไม่ยอมบอก เพราะกลัวหนูจะเรียนไม่รู้เรื่อง สุดท้าย สิ่งที่หนูทำเพื่อมันได้ก็แค่ฝังมันไว้หน้าบ้านเท่านั้น เรื่องนี้ทำให้หนูก็ไม่ยอมเลี้ยงหมาตัวไหนอีกเลยค่ะ T . T จากคุณ : หนูน้อยขนมไข่ - [ วันปิยมหาราช 22:00:11 A:86.134.204.97 X: TicketID:175055 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ...นี่แหละ..ความซื่อสัตย์.. ...ที่เต็มร้อยจริงๆๆ จากคุณ : สวนดอก - [ 24 ต.ค. 51 03:56:08 ]

ความคิดเห็นที่ 5 น่าสงสารคูก้า :( จากคุณ : scottie - [ 24 ต.ค. 51 12:11:08 ]