ความคิดเห็นที่ 1 บทที่ 4 “เพราะเหตุใดจิ้งอวี่จึงไม่ตามพวกเรากลับไปยังบ้านเขาจิ้งอู่ ให้พวกเราได้มีโอกาสต้อนรับขับสู้เขาสักหน่อยเล่า” ขณะเดินทางกลับบ้านใต้ท้องฟ้าสีครามอันสดใส ฉิงซินซึ่งนั่งเอนหลังอยู่ในรถม้าถามขึ้นหลังจากใช้สายตาพินิจพิเคราะห์ดูสีหน้าที่คล้ายจะแฝงไว้ด้วยแววปีติยินดีให้เห็นรำไรของเฉิงเยี่ยอยู่พักหนึ่ง “เขามีเรื่องที่สำคัญยิ่งกว่าต้องไปจัดการ” นางชะโงกหน้าเข้าไปใกล้เขายิ่งขึ้น ไม่ผิดแน่! มุมปากเขาคล้ายกระตุกขึ้นเล็กน้อยบังเกิดเป็นเส้นโค้งที่ดูมีเสน่ห์จับใจ! “ท่านอารมณ์ดีมากหรือไร” เขามิได้ปฏิเสธ ภายในสองสามวันข้างหน้านี้สหายรักของเขาจะนำตัวยาทั้งหมดที่ได้ตระเตรียมไว้เคี่ยวปรุงจนสำเร็จเป็นยาถอนพิษ ถึงตอนนั้นดวงตาของเขาจะสามารถมองเห็นได้อีกครั้ง ตลอดทางฉิงซินพูดเรื่อยเจื้อยไม่หยุดปากถึงสินค้าและของสะสมที่ล้ำค่ามีราคาหายากภายในร้านค้าจิ่นฮุ่ย ทว่าเฉิงเยี่ยไม่ได้ฟังนางเลยสักคำ เขาเพียงแต่ทราบว่าตัวเองจำต้องอดใจรออีกเพียงไม่กี่วัน รออีกแค่ไม่กี่วันเท่านั้น... คงเป็นเพราะอารมณ์เขาดีเป็นพิเศษ แม้นางจะคุยจ้อมาตลอดทาง แต่เขาก็ไม่มีทีท่าจะตัดบทเสียงอันเจื้อยแจ้วไพเราะเสนาะหูนั้น อันที่จริงฉิงซินรู้ตัวดีว่าเขาไม่ได้ให้ความสนใจในสิ่งที่ตนกำลังพูดอยู่แม้แต่น้อย ทว่ายากนักที่จะเห็นใบหน้าหล่อเหลาของเขาฉาบทาไว้ด้วยรอยยิ้มจางๆ ทำให้อารมณ์ของนางเบิกบานแจ่มใสขึ้นมาโดยไม่รู้สาเหตุ ดังนั้นจึงตั้งหน้าตั้งตาชวนเขาสนทนาต่อไปอย่างไม่กลัวว่าคอจะแหบแห้ง เมื่อกลับไปถึงบ้านเขาจิ้งอู่ ทันทีที่ฉิงซินกระโดดลงจากรถม้า ตู้เฉียวเซวียนก็พุ่งปราดเข้ามาอย่างเดือดดาลสุดขีด ชี้นิ้วใส่หน้าพลางกรีดเสียงกล่าวหาว่า “เป็นเจ้า! จะต้องเป็นเพราะเจ้าแน่!” “เจ้ากำลังพูดถึงเรื่องอะไร” นางรู้สึกฉงนสนเท่ห์ แต่ตู้เฉียวเซวียนกลับขยี้เท้าอย่างโกรธแค้น “เจ้าอยากจะกำจัดข้าไปให้พ้นๆ หน้าโดยเร็ว! ต้องการที่จะเข้ามายืนในตำแหน่งข้า...” “เป็นความคิดของข้าเอง” เฉิงเยี่ยซึ่งเพิ่งลงจากรถม้าเข้าใจในทันทีว่านางหมายถึงเรื่องอะไร ได้ยินเช่นนั้นตู้เฉียวเซวียนก็ถามพร้อมน้ำตาคลอเบ้า “เพราะเหตุใด” “พวกท่านกำลังพูดถึงเรื่องอะไรกัน ไฉนข้าถึงฟังไม่เข้าใจเลยสักนิด” ฉิงซินมีสีหน้างุนงง มองหน้าคนทั้งสองสลับไปมา ทว่าไม่มีใครสนใจนางแม้แต่น้อย เฉิงเยี่ยยังคงตอบด้วยสีหน้าเย็นชาไร้อารมณ์ “ข้าเข้าใจว่าตัวเองได้พูดออกไปอย่างชัดเจนแล้ว” ตู้เฉียวเซวียนได้ยินก็ถึงกับสะอื้นไห้ออกมา “ชัดเจนหรือ! ท่านแค่เพิ่งพูดว่าจะช่วยหาคู่ครองที่ดีให้ข้า แล้วเหตุไฉนวันนี้ถึงมีแม่สื่อมากมายมาเยี่ยมถึงหน้าประตูเล่า ท่านใจร้อนที่จะกำจัดข้าถึงเพียงนี้เชียวหรือ! เรี่องนี้จะต้องมีนางคอยยุยงอยู่ด้านข้างอย่างแน่นอน!” นางชี้ไปยังฉิงซินอย่างกล่าวหาอีกครั้ง ใบหน้าเขาบึ้งตึงขึ้น “ต่อให้มีคนคิดจุดไฟใส่ฟืนก็ไม่มีผลต่อการตัดสินใจของข้าแม้แต่น้อย!” “แต่ว่า...” “ข้าได้มอบหมายให้ป้าหลินมีอำนาจในการตัดสินใจเกี่ยวกับเรื่องนี้ หากมีปัญหาเจ้าก็วิ่งไปหานางโน่น” “แต่ข้าไม่ต้องการแต่งงาน!” ตู้เฉียวเซวียนร้องไห้โฮออกมา “เจ้าต้องแต่ง เพราะสมควรแก่เวลาแล้ว ยังมี การที่ตอนแรกข้ายอมให้เจ้าอยู่ที่นี่ต่อไปมิใช่เป็นเพราะข้ามีเมตตากรุณาอันใด แต่เป็นเพราะบ้านเขาจิ้งอู่มีคนเพิ่มขึ้นอีกคนก็แค่เพิ่มถ้วยชามขึ้นอีกชุดเท่านั้น ข้ายังคงเกลียดชังสตรีอยู่เช่นเดิม!” หลังจากทิ้งคำพูดเย็นยะเยียบถึงกระดูกไว้ประโยคหนึ่งเขาก็เดินตัวตรงเข้าบ้าน ขณะเดียวกันนั้นเองป้าหลินได้วิ่งสวนออกมาพอดี ทันทีที่เห็นมือเขานางก็ร้องอุทานว่า “ท่านชาย! ท่านได้รับบาดเจ็บ!” “ไม่หนักหนาอะไร” เขาตอบอย่างเย็นชาแล้วเดินมุ่งหน้าไปยังกระท่อมพาวิเวกทันที ส่วนฉิงซินเองนางอยากกลับไปยังเรือนเงาเมฆาเต็มที ทว่ากลับถูกตู้เฉียวเซวียนวิ่งตามมาคว้าแขนเอาไว้อย่างแรง ตวาดถามเสียงเกรี้ยวกราดว่า “เจ้าต้องการอะไรกันแน่!” ฉิงซินมองไปยังป้าหลิน พ่อบ้านเหอ และซั่วเหญินที่ยืนออกันอยู่หน้าห้องโถงใหญ่ จากนั้นก็เลื่อนสายตากลับมายังตู้เฉียวเซวียนที่จวนเจียนจะคลั่งใจตายอยู่รอมร่อ และแล้วนางก็กวักมือเรียกซั่วเหญินเข้ามา อีกฝ่ายขมวดคิ้วอย่างงุนงงแต่ก็เดินเข้ามาใกล้โดยดี ฉิงซินพลันโบกมือบอกเขาให้ขยับไปทางขวาเล็กน้อย พอดีกับตำแหน่งที่ยืนอยู่ด้านหลังตู้เฉียวเซวียนซึ่งกำลังแผดเสียงโวยวายไม่หยุด จากนั้นนางก็ยื่นมือไปจี้จุดสลบของอีกฝ่าย เมื่อตู้เฉียวเซวียนหงายหลังผลึ่ง ร่างก็ล้มลงในอ้อมอกของซั่วเหญินพอดิบพอดี พ่อบ้านเหอและป้าหลินตกตะลึงจนตาค้าง คิดไม่ถึงว่าพระชายาน้อยจะมีวรยุทธ์กับเขาด้วย ซั่วเหญินก็มองนางอย่างประหลาดใจ นางยิ้มให้เขาพลางกล่าวว่า “ข้าขอบอกเสียก่อนว่าข้ามิได้ยุยงอันใดต่อเฉิงเยี่ย” นางมิใช่คนถ่อยเช่นนั้น “ข้าทราบดี พี่สะใภ้มิใช่คนประเภทนั้นหรอก” “ไฉนท่านจึงทราบได้” นางขยับกายเข้าใกล้เขาพลางถามอย่างสงสัย เขาหน้าแดงระเรื่อ ขัดเขินจนพูดไม่ออก อีกอย่างการต้องประคองตู้เฉียวเซวียนไว้ในอ้อมแขนก็ทำให้เขามือเท้าเก้กังทำอะไรไม่ถูกอยู่แล้ว ทันใดนั้นอยู่ดีๆ ดวงตาสุกใสของพี่สะใภ้ผู้ฉลาดเฉลียวมีไหวพริบคนนี้ก็กวาดมองตู้เฉียวเซวียนในอ้อมแขนเขาอย่างมีเลศนัย มองจนเขาหัวใจเต้นโครมครามแทบจะกระดอนออกจากอก เพียงอึดใจ ดวงตาคู่นั้นก็เปล่งประกายเจิดจ้าขึ้นวูบ ริมฝีปากปรากฏรอยยิ้มเจ้าเล่ห์แสนกล “ที่แท้...ท่านชอบนางใช่หรือไม่” “หา!” ใบหน้าคมคายของเขาแดงฉานขึ้นทันตา ตะกุกตะกักปฏิเสธว่า “มะ...ไม่...ไม่มีเรื่องเช่นนั้น” “ใบหน้าท่านเขียนไว้ออกชัดเจน ยังจะว่าไม่มีอีกหรือ” นางยังคงกระเซ้าเขาต่อไป จนอีกฝ่ายหน้าแดงราวจับไข้ “ข้า...ข้าจะอุ้มนางกลับไปที่ห้อง เอ่อ...นางไม่เป็นไรกระมัง” เขาก้มหน้าหลบสายตาคมกริบของพี่สะใภ้ คนขี้ขลาด! “อีกประมาณสองชั่วยามนางจะฟื้นขึ้นมาเอง” “อา...ค่อยยังชั่ว” เขารีบช้อนร่างตู้เฉียวเซวียนขึ้นมาอุ้มไว้ด้วยใบหน้าแดงก่ำ แล้วลนลานเดินจากไป ความรู้สึกพิเศษที่ซั่วเหญินมีต่อตู้เฉียวเซวียนนั้น ป้าหลินและพ่อบ้านเหอต่างสังเกตเห็นมานานแล้ว ทว่าพวกเขามิได้พูดอันใดออกมา ป้าหลินหันไปขมวดคิ้วใส่พ่อบ้านเหอ “มือของท่านชายได้รับบาดเจ็บ ไฉนท่านยังยิ้มแย้มอารมณ์ดีเช่นนี้” อีกฝ่ายส่ายหน้าอย่างยิ้มแย้ม เมื่อได้เห็นพระชายาน้อย ‘แสดงฝีมือ’ ทั้งที่ท่าเรือและเมื่อสักครู่นี้ เขาก็ตัดสินใจเรื่องหนึ่งได้ในทันที “อีกสักครู่ข้าจะเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นที่ท่าเรือให้เจ้าฟัง รับรองถึงตอนนั้นเจ้าจะต้องหัวเราะไม่หยุดแน่ ทว่าตอนนี้...” เขารีบเดินไปยังเบื้องหน้าของพระชายาน้อย “ข้าน้อยมีหน้าที่ช่วยอ่านสมุดบัญชีให้ท่านชายฟังทุกคืน ทั้งยังต้องบรรยายเรื่องสินค้าที่ถูกส่งออกไปอย่างละเอียด แต่อันที่จริงตัวข้าน้อยก็แก่ชรามากแล้ว หูตาเริ่มฝ้าฟางมองเห็นไม่ค่อยชัด งานเหล่านี้นับวันก็ยิ่งกินแรงขึ้นเป็นลำดับ มิทราบว่าพระชายาน้อยจะสามารถ...” ถึงแม้จอนผมทั้งสองข้างของพ่อบ้านเหอจะมีสีดอกเลาแล้ว แต่ร่างกายของเขายังคงกำยำแข็งแรงดุจเดิม ทว่าในตอนนี้เขากลับแสร้งทำเป็นชายชราที่อ่อนล้าสูญสิ้นเรี่ยวแรงไปหมดสิ้น ฉิงซินถึงกับตะลึงงัน “ท่านจะให้ข้าทำแทนท่านน่ะหรือ” “ข้าน้อยบังอาจเกินไปหรือไม่ขอรับ” “มิใช่ๆ แต่ซั่วเหญินเล่า เขาทำแทนท่านไม่ได้หรือไร” “ท่านชายรองเพิ่งจะอายุสิบเจ็ด ท่านชายบอกว่าเขาเป็นคนขี้อาย เก็บความรู้สึกเกินไป ไม่เหมาะสมที่จะทำการค้าขาย ต้องการให้เขาร่ำเรียนหนังสือให้ดีเป็นพอ” “ที่แท้เป็นเช่นนี้นี่เอง...” พ่อบ้านเหอบิดมืออย่างกระวนกระวายใจ “ข้าน้อยคิดว่าพระชายาน้อยมีวิธีรับมือท่านชายได้ดีกว่า บางทีอาจจะช่วยเฒ่าชราคนนี้ได้ อันที่จริงเรื่องนี้ข้าน้อยคิดจะพูดกับท่านชายมานานแล้ว ทว่ากลัวท่านชายจะเข้าใจว่าข้าน้อยแก่ชรากลายเป็นคนไร้ประโยชน์ ไม่แน่ว่าอาจสั่งให้กลับไปบ้านเกิด ใช้ชีวิตหาเช้ากินค่ำก็เป็นได้” เขายิ่งพูดก็ยิ่งทำเป็นเศร้าใจ ทั้งยังพยายามบีบน้ำตาออกมาอย่างสุดความสามารถ ส่วนป้าหลินที่ด้านข้างกลับยืนมองจนตาค้าง ลืมไปว่าตัวเองกำลังจะพูดอะไร “ท่านอย่าเสียใจไปเลย ข้าจะช่วยก็แล้วกัน” ฉิงซินอาสาอย่างใจกว้างเพราะทนมองน้ำตาของชายชราไม่ได้ “แต่หากท่านชายถามขึ้นมาเล่าขอรับ” นางหัวเราะเสียงสดใส “ท่านวางใจเถิด ข้าจะบอกเขาว่าตัวเองเบื่อหน่ายไม่มีอะไรทำ จำเป็นต้องหางานมาทำให้มือไม่ว่างสักเล็กน้อย แต่สำหรับสถานการณ์ของท่าน ข้าจะบอกให้เฉิงเยี่ยรับทราบไว้ วางใจเถิด เขาเป็นคนหน้าตาบึ้งตึงไปบ้าง แต่ที่จริงจิตใจนั้นดีงามอยู่” แน่นอนว่าพ่อบ้านเหอย่อมทราบดี แต่นางกลับสามารถเข้าใจนายน้อยได้รวดเร็วเช่นนี้ ช่างประเสริฐเหลือเกิน “ขอบพระคุณพระชายาน้อย!” นางยิ้มแย้มพลางตอบว่า “ไม่ต้องเกรงใจ” และแล้วสายตานางก็สะดุดเอาภาพวาดชายหนุ่มหลายรูปซึ่งวางอยู่บนโต๊ะ จึงเดินตรงเข้าไปดูอย่างสนใจ หลังจากพลิกไปพลิกมาก็รู้สึกว่าไม่เลวนัก แต่ละคนใบหน้าคมคายแจ่มใส แต่หากจะพูดจากใจจริงแล้ว ไม่มีใครเทียบเคียงเฉิงเยี่ยได้สักคน มิน่าเล่าตู้เฉียวเซวียนถึงไม่รู้สึกหวั่นไหวใจแต่อย่างใด นางเงยหน้าขึ้นมองป้าหลินและพ่อบ้านเหอพลางออกความเห็น “จะต้องยุ่งยากไปทำไมกัน มิสู้จับคู่ซั่วเหญินกับตู้เฉียวเซวียนเสียเลยล่ะ” ป้าหลินและพ่อบ้านเหอต่างตะลึงลานไป โพล่งตอบเป็นเสียงเดียวว่า “ไม่สำเร็จแน่ ดวงตาของท่านชายบอดก็เพราะ...” และแล้วคล้ายทั้งสองจะนึกกระไรขึ้นได้ จึงรีบหุบปากจนสนิทแน่น “แต่คนที่วางยาพิษเฉิงเยี่ยจนตาบอดคือพี่สาวนาง มิใช่ตัวนางนี่นา” นางยังคงยืนยันความคิดตัวเอง ได้ยินเช่นนั้น พวกเขาก็เบิกตากว้างอย่างไม่เชื่อหู “พระชายาน้อยทราบเรื่องแล้วหรือ!” “อืม เพียงแต่...” ดวงตาดำขลับสุกใสกลอกไปมาอย่างใช้ความคิด “ถ้าข้าคิดไม่ผิด ยังมีข้อติดขัดอยู่บ้างใช่หรือไม่” เห็นพวกเขาพยักหน้าหงึกๆ นางก็ยักไหล่กล่าวว่า “ข้าทราบแล้ว เรื่องนี้รอให้ข้ามีแรงแล้วค่อยคิดหาวิธีกันต่อไปเถิด ตอนนี้ข้าอยากจะกลับไปนอนพักสักครู่หนึ่ง เมื่อถึงเวลาอาหารกลางวันแล้วค่อยปลุกข้าก็แล้วกัน” “ได้ขอรับ” พอฉิงซินเดินจากไป ป้าหลินก็หันไปถามพ่อบ้านเหอว่า “ท่านคิดจะทำอะไร เรื่องที่ท่านชายต้องการให้ท่านทำท่านกลับไม่ยอมทำ แต่ไปยกให้...” จากคุณ : Wuxiafan - [ 24 ต.ค. 51 19:55:16 ]

ความคิดเห็นที่ 2 “เจ้าไม่เข้าใจหรอก ข้ารู้สึกว่าหากพระชายาน้อยได้มีโอกาสใช้เวลาอยู่กับท่านชายของพวกเราให้มากขึ้น ท่านชายอาจจะเปลี่ยนเป็น...” ว่าแล้วเขาก็เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นที่ท่าเรือให้นางฟังอย่างละเอียด... ถ้าหากเฉิงเยี่ยใจแข็งพอที่จะมองข้ามความดีซึ่งพ่อบ้านชราได้ทุ่มเทใจกายทำงานให้แก่บ้านเขาจิ้งอู่มาเป็นเวลาถึงสี่สิบปีเต็มจนอายุล่วงเลยเข้าสู่วัยชราหูตาพร่ามัว เขาคงใช้ฝ่ามือฟาดอีกฝ่ายจนตายคามือไปแล้ว! ทั้งนี้เพราะพ่อบ้านเหอถึงกับกล้ายัดเยียดสตรีที่ทำให้เขาปวดเศียรเวียนเกล้าและหมดปัญญาจะรับมือคนนั้นเข้ามาในห้องหนังสือ ไม่เพียงจะไล่ไม่ไป วันๆ นางยังควบคุมนั่นดูแลนี่จนเขาไม่มีความสงบใจเลยแม้แต่วินาทีเดียว! “ท่านชาย ไฉนท่านถึงได้ปั้นหน้าแข็งทื่อไร้ความรู้สึกได้ทั้งวัน การทำเช่นนี้อาจทำให้เลือดลมโคจรไม่สะดวกนะ ต่อให้เทวดาบนสวรรค์ประทานรูปโฉมที่หล่อเหลาราวเทพบุตรให้แก่ท่าน แต่หากปั้นสีหน้านานวันเข้าผิวหนังท่านอาจตายด้านจนกลายเป็นซากศพผีดิบก็เป็นได้ มาเถอะ ให้ข้าช่วยท่านนวดคลึง” ฉิงซินวางพู่กันในมือลงแล้วยื่นมือไปบีบแก้มคนหน้าตายคนนั้น เขารีบปัดมือนางออกอย่างขุ่นเคือง แต่นางไม่ยอมแพ้ กลับมองเห็นเป็นโอกาสที่ตนกำลังได้เปรียบจึงกางมือทั้งสองออกราวกับหนวดปลาหมึก แล้วบีบขยำไปมาบนใบหน้าเขา ให้เขาหลบหลีกไม่ได้ สลัดก็ไม่หลุด ใบหน้าเขาได้กลายเป็นก้อนแป้งให้นางนวดคลึงไปแล้ว มีหรือว่าเขาจะไม่เดือดดาลจนตวาดเสียงเกรี้ยวกราด “พอแล้ว! เจ้านี่ชักจะเหิมเกริมเกินไปแล้วนะ!” เสียงตวาดดังกึกก้องสะท้อนไปมาในอากาศไม่ยอมเลือนหาย หากมิใช่เพราะเขารู้ว่าบนโต๊ะมีเอกสารสำคัญวางอยู่มากมาย ป่านนี้เขาคงลงมือประลองยุทธ์กับนางไปนานแล้ว นางนวดคลึงอย่างย่ามใจต่ออีกครู่หนึ่ง เสร็จแล้วจึงแสร้งทำเป็นวางมืออย่างเชื่อฟัง กล่าวว่า “เฮ้อ ข้าก็เหนื่อยแล้วเช่นกัน” นางไม่รบกวนเขาอีก หันไปหยิบพู่กันขึ้นมาอ่านไปพลางเขียนไปพลางในสมุดบัญชีหนาเตอะเล่มนั้น ทว่าไม่นานนางก็ปรายตามองไปทางเขาอย่างสนใจใคร่รู้อีกครั้ง หลายวันที่ผ่านมาจอมบงการคนนี้เป็นอะไรไปหนอ สีหน้าเขานับวันยิ่งบึ้งตึง อารมณ์นับวันก็ยิ่งเลวร้าย เป็นใครล่วงเกินให้เขาเดือดดาลขึ้นมาอีกเล่า ยังมี เห็นชัดๆ ว่าเขามองไม่เห็น แต่กลับหยิบพู่กันขึ้นมาขีดเขียนตัวหนังสือ ลายมือโย้เย้ที่ปรากฏดูราวกับยันต์กันภูตผีปีศาจ หรือว่าเขากำลังเขียนคำสาปแช่งใส่ใครบางคน นางมองไปทางมือขวาของเขาอีกครั้ง บาดแผลเขาก็หายดีแล้วนี่นา ที่แท้เขามีปัญหาตรงไหนกันหนอ เห็นเขายิ่งเขียนยิ่งลงน้ำหนักมาก นางจึงอดเอ่ยปากเหน็บแนมมิได้ “ท่านกลัวจะกลายเป็นคนพิการไร้ความสามารถในสายตาผู้อื่นหรือไร กระทั่งยามเขียนหนังสือถึงกับต้องออกแรงกดสุดชีวิตถึงเพียงนั้น” พิการ ไร้ความสามารถ คำพูดเสียดแทงใจเช่นนี้นางยังพูดออกมาได้! แต่คอเขาปวดแสบไปหมดแล้ว ไม่มีปัญญาจะตวาดใส่นางอีก “ทำงานของเจ้าไปก็พอ” “แค่อ่านบัญชี คิดเลข และจดรายการสินค้าเท่านั้น ข้าสามารถทำได้พร้อมๆ กันหรอกน่า ท่านนั่นแหละเป็นอะไรไปแล้ว” เขาไม่สนใจนาง อารมณ์เขามิสู้ดีนัก ไม่อยากจะสนทนาถึงเรื่องน่ารำคาญใจเหล่านั้น ตอนนี้เขาเพียงต้องการรวบรวมสมาธิทำงานต่อไป ฉิงซินมาอ่านบัญชีให้เขาฟังทุกคืน มีบางครั้งนางยังช่วยเขียนจดหมายติดต่อการค้าให้เขา ดูจากเนื้อหาในนั้นแล้วนางมิอาจไม่ยอมรับว่าเฉิงเยี่ยเป็นคนมีหัวการค้ายอดเยี่ยม สมแล้วที่เขาร่ำรวยมหาศาล นางคิดพลางปากก็อ่านราคาของสินค้าเหล่านั้นให้เขาฟัง “ราคาแพงเกินไป เจ้าจดไว้ข้างๆ ว่าต้องเจรจาต่อรอง” “ได้” มือนางจด แต่สายตาคอยสังเกตหาโอกาสที่เขากำลังอ้าปากกล่าววาจา เมื่อสบท่าก็รีบใช้ตะเกียบคีบขนมแป้งก้อนหนึ่งยัดใส่ปากเขาอย่างว่องไว เฉิงเยี่ยรีบเคี้ยวแล้วกลืนลง ขณะจะอ้าปากตวาดใส่ก็ถูกนางยัดขนมเข้ามาอีกก้อน เขาตบโต๊ะดังปังอย่างเดือดดาล ควันแทบออกหู นางทราบดีว่าเขาเป็นคนรักความสะอาด ไม่อนุญาตให้ใครทำห้องหนังสือสกปรกเลอะเทอะ ดังนั้นตัวเองย่อมไม่มีทางบ้วนอาหารในปากออกมาอย่างเด็ดขาด นางจึงวางใจเป็นอย่างยิ่งที่จะคีบของว่างยัดใส่ปากเขาต่อไป “ข้ารู้ดีว่าท่านยังมีเรื่องอยากจะบอก แต่รอจนท่านกินเสร็จแล้วข้าถึงจะปล่อยให้ท่านได้พูด” เขายังสามารถพูดได้อีกหรือ นางเข้าใจว่าปากเขากว้างสักแค่ไหนกัน ของว่างที่นางยัดเข้ามามากมายเสียจนเขาไม่มีปัญญาจะเคี้ยว กว่าจะกลืนลงคอได้ก็แสนลำบาก และแล้วน้ำแกงร้อนๆ ถ้วยหนึ่งก็ถูกส่งมาถึงข้างปากอีกแล้ว “ข้ารู้ดีว่ารสชาติมันไม่ค่อยจะเข้ากัน แต่ใครใช้ให้ท่านช่วงนี้ไม่ค่อยทานข้าวทานปลาเล่า ฝืนใจดื่มลงไปสักหน่อยก็แล้วกัน” เขาจำใจต้องดื่ม เพราะหากไม่ดื่ม สตรีที่น่าตายนางนี้จะเปลี่ยนจากวิธีขอร้องดีๆ เป็นยัดเยียดบีบบังคับ หลังจากนั้นนางก็เรียกให้เสียวหลิ่วไปตักน้ำแกงมาอีกถ้วย สรุปว่าเขาได้ดื่มลงไปกี่ถ้วยกันแน่ ตัวเองเริ่มนับไม่ถูกแล้ว ทว่าระยะนี้เขาไม่มีความอยากอาหารจริงๆ จิ้งอวี่บอกว่าจะส่งยาที่ปรุงเสร็จมาให้เขาในเวลาอันใกล้ ทว่าหลายวันผ่านไป เหตุไฉนจึงไม่เห็นคนแม้แต่เงา ทุกวันเขาเฝ้ารอคอยอย่างคาดหวัง คิดจะส่งคนไปสอบถาม แต่ก็พยายามปลอบใจตัวเองว่าหากปรุงยาสำเร็จแล้วจิ้งอวี่จะต้องรีบส่งยามาให้อย่างอดใจไม่ไหวเป็นแน่ เพราะเหตุนี้ความล่าช้าที่เกิดขึ้นต้องเป็นเพราะสาเหตุอื่นอย่างแน่นอน ดังนั้นต่อให้เขาใช้คนไปเร่งเร้าก็ไม่มีประโยชน์แต่ประการใด ความกลัดกลุ้มกระสับกระส่ายใจนี้จึงได้แต่เก็บไว้ในอกโดยที่เขาไม่สามารถระบายให้ใครฟังได้ “ที่แท้ท่านหงุดหงิดใจเรื่องอันใดกันแน่ บอกให้ข้าฟังได้หรือไม่ ถ้าบอกข้าจะให้ท่านกินลูกอมเม็ดหนึ่ง” นางทำเป็นตบไหล่เขาราวกับปลอบประโลมเด็กน้อย เขาปัดมือนางอย่างมีโทสะแต่กลับพลาดเป้า จึงขบกรามกรอดๆ อย่างเดือดดาล “ให้ตายเถอะ! ข้าไม่ใช่เด็กเล็กๆ แล้วนะ!” “ถ้าเช่นนั้นก็อย่าทำตัวเป็นเด็กสิ ตอนที่ท่านพ่อท่านแม่จะกลับหยางโจวได้มอบหมายงานให้ข้ามากมายหลายชิ้น ฟังดูแล้วคล้ายกับยกเด็กสามขวบให้ข้าดูแลอย่างนั้นแหละ ท่านทราบหรือไม่” นางเม้มปากอย่างขัดใจ จากนั้นกล่าวต่อไป “เมื่อหลายวันก่อนหน้าท่านก็ยังดีอยู่หรอก ทว่าสองสามวันมานี้ไฉนท่านจึง...” “เจ้าออกไปให้พ้นข้าเดี๋ยวนี้! อย่ามารบกวนข้า!” “หากท่านยอมบอกว่ากำลังกลัดกลุ้มทุกข์ใจเรื่องอันใด ข้าจะไม่รบกวนท่านอีก” “อย่ามายั่วอารมณ์ข้านะ!” เส้นเลือดที่หน้าผากเขาเริ่มปูดโปนให้เห็นแล้ว ทว่านางยังใช้ความกล้าราวกินหัวใจหมีดีเสือกล่าวต่อไปอย่างไม่รู้จักคำว่าตาย “ถ้าเช่นนั้นให้ข้าลองเดาดูดีหรือไม่” คราวนี้เขาตะคอกอย่างอดรนทนไม่ได้ “ข้าบอกให้เจ้าไป! ฉีซิน! ฉีลี่!” ประตูพลันถูกผลักเปิดออก องครักษ์พิทักษ์ประตูทั้งสองปรากฏกายขึ้นทันใด ประสานมือรอรับคำสั่ง “ท่านชาย” “ลากตัวนางออกไปเดี๋ยวนี้!” เขาตวาดจนเสียงแหบแห้งไปหมด ฉิงซินมองดูชายสองคนตรงหน้าซึ่งมีท่าทีลำบากใจ ยังมีเสียวหลิ่วที่รออยู่หน้าประตูด้วยสีหน้าเป็นห่วงกังวล นางกล่าวอย่างยิ้มแย้มว่า “ก็ได้ แต่หากมีปัญหาเรื่องภาษาตะวันตกอย่ามาตามตัวข้าอีกแล้วกัน ยามท่านชายต้องการตัวข้าก็บังคับให้ข้าอยู่ ยามไม่ต้องการก็ขับไล่ไสส่ง ทำเช่นนี้ออกจะตามใจตัวเองมากเกินไปแล้วกระมัง” ฉีซิน ฉีลี่อยากจะหัวเราะแต่ก็ไม่กล้า ระยะเวลาที่ผ่านมานี้เรียกได้ว่าพระชายาน้อยควบคุมท่านชายไว้ในกำมือได้แล้ว พวกเขารู้สึกเลื่อมใสในตัวนางอย่างเปี่ยมล้น เฉิงเยี่ยหน้าตึงขึ้นมา ริมฝีปากบางได้รูปเม้มแน่น ไม่ยอมเอ่ยปากสักคำ “ประเสริฐ! หยิ่งในศักดิ์ศรีดีแท้ คราวหน้าอย่ามาเรียกให้ข้าช่วยอีกเชียว ข้าไปล่ะ!” นางส่งเสียงดังกังวาน ทว่าตัวยังนั่งอยู่กับที่ไม่ขยับเขยื้อน ถึงเฉิงเยี่ยจะเดือดดาลเพียงไร แต่เขาก็ต้องยอมจำนนต่อคำขู่ของนาง “เจ้าอยู่ก่อน! พวกเจ้าออกไปซะ!” ฉีซิน ฉีลี่ยิ้มอย่างขบขัน โค้งกายคารวะแล้วถอยออกไปจากห้องพร้อมทั้งปิดประตูตามหลัง “เอาล่ะ ในเมื่อท่านไม่ต้องการให้ข้าออกไปก็สนทนากันต่อให้จบเถิด ให้ข้าเดาสาเหตุที่อารมณ์ท่านถูกเมฆดำปกคลุมเช่นนี้ดีกว่า” หลังจากฉิงซินยกมือเท้าคางครุ่นคิดอย่างละเอียดลอออยู่พักหนึ่ง แววตานางก็เจิดจ้าเป็นประกายขึ้น “เป็นจิ้งอวี่ใช่หรือไม่! ข้าจำได้ ท่านบอกข้าว่าเขามีเรื่องสำคัญยิ่งยวดจะต้องไปทำ ดังนั้นท่านกำลังรอคอยเรื่องที่ว่านั่นอยู่ใช่หรือไม่” เขาขมวดคิ้วในทันที เป็นไปได้หรือว่านางจะเฉลียวฉลาดถึงขั้นนี้ นางช่างแตกต่างไปจากสตรีที่เอาแต่มองหน้าเขาอย่างหลงใหลเคลิบเคลิ้ม รู้จักแต่บีบเสียงพูดคุยให้เบาและอ่อนหวาน ทำเป็นก็แค่สนทนาถึงเรื่องพื้นๆ ซึ่งเหลวไหลไร้ประเด็นเหล่านั้น “ข้าเดาถูกใช่ไหม เห็นไหมว่าอันที่จริงแล้วข้ามิได้โง่งมเลยสักนิด ต้องการให้ข้าไปสอบถามจิ้งอวี่แทนท่านหรือไม่ว่าเรื่องสำคัญยิ่งยวดนั้นมีความคืบหน้าอย่างไรบ้าง” เขารู้สึกหวั่นไหวอยู่บ้าง อีกอย่างเขาได้รอคอยจนหมดสิ้นความอดทนแล้ว เขาอยากจะได้สายตากลับคืนมาโดยเร็ววัน ก๊อกๆ เสียงเคาะประตูดังขึ้น “อะไรอีกล่ะ” เมื่อนางหันไปเห็นชายหนุ่มรูปงามที่ยืนอยู่ตรงกลางระหว่างองครักษ์พิทักษ์ประตูทั้งสอง นางก็เผยอรอยยิ้มอันน่าหลงใหลขึ้นมา “อา! พูดถึงก็มาเลยเชียว!” เฉิงเยี่ยได้ยินเช่นนั้นก็ร่างสะท้านเยือก ลุกขึ้นยืนพรวดอย่างสุดจะข่มกลั้นอารมณ์ต่อไป “สามีข้ารอคอยท่านมาหลายวันแล้ว เช่นนั้นข้าไม่อยู่รบกวนการสนทนาของพวกท่านทั้งสองดีกว่า” ฉิงซินปรายตามองท่าทางพลุ่งพล่านของเฉิงเยี่ยแวบหนึ่ง จากนั้นก็เดินยิ้มแย้มจากไปพร้อมกับเสียวหลิ่ว ถึงนางจะอยากรู้เหลือเกินว่าเรื่องสำคัญที่ว่าคือเรื่องอะไรกัน แต่ด้วยนิสัยของเฉิงเยี่ย ต้องการรีดเค้นความลับออกมาจากปากเขานับเป็นเรื่องยากยิ่งกว่าปีนขึ้นสวรรค์เสียอีก นางยังคงถนอมเรี่ยวแรงเอาไว้จะดีกว่า “เสียวหลิ่ว เจ้าเคยเห็นจิ้งอวี่มาก่อนหรือไม่” “เคยเจ้าค่ะ เคยเห็นเมื่อสามปีก่อน ต่อมาก็จะเห็นปีละครั้งสองครั้ง ทว่าทุกครั้งเขามาอย่างรีบร้อนแล้วก็จากไปอย่างรีบร้อนเช่นเดียวกัน” “เขามาทำอะไรกันแน่” “มิทราบเจ้าค่ะ ทราบแต่เพียงว่าเขาเป็นสหายรักของท่านชายเท่านั้น” ช่างเป็นคำตอบที่ชัดเจนเหลือเกิน นางประชดในใจ ภายในห้องหนังสือ “ต้องขอโทษที่ให้ท่านรอมากขึ้นอีกหลายวัน” จิ้งอวี่กล่าวอย่างเสียใจ เฉิงเยี่ยรีบสั่นศีรษะพลางกลั้นใจถามว่า “ยาเล่า” “สำเร็จแล้ว” เขาทราบดีว่าสหายรักกำลังรอคอยสิ่งใด “จริงหรือ!” เฉิงเยี่ยอดถามย้ำอย่างพลุ่งพล่านใจมิได้ “จริงสิ” เขายิ้มพลางล้วงเอาขวดกระเบื้องสีขาวหยกออกมามอบให้อีกฝ่าย เฉิงเยี่ยรับไปกำไว้แน่น “ทุกวันทานยานี้หนึ่งเม็ด จากนั้นโคจรพลังสามชั่วยาม เมื่อพิษที่สะสมในกายถูกรีดออกด้วยพลังภายในจนครบยี่สิบวัน พวกมันก็จะสูญสลายไปหมดสิ้น ถึงตอนนั้น...” เขายิ้มเล็กน้อยพลางกุมมือสหายรักเอาไว้ “โลกของท่านก็จะมีสีสันขึ้นอีกครั้ง” “เมื่อถึงวันนั้น ข้าจะขอบคุณท่านจากใจจริง” “ถ้าเช่นนั้นก็รออีกสักระยะหนึ่งเถิด วันพรุ่งนี้ข้าจะต้องเดินทางขึ้นเขาอินซาน มีหญ้าสวรรค์ที่ล้ำค่าชนิดหนึ่งกำลังจะผลิบาน หากไม่รีบเก็บภายในสามวัน สรรพคุณของมันจะลดน้อยถอยลงจนไร้คุณค่า ข้ามีเวลาไม่มากนัก” “ข้าเข้าใจดี ท่านรีบเดินทางเถิด” สหายรักของเขาคลั่งไคล้ในวิชาแพทย์ ทั้งวันทั้งปีเอาแต่ไล่ล่าตามหาตัวยาวิเศษที่หายาก เรื่องนี้เขาเข้าใจกระจ่างยิ่ง ดังนั้นจิ้งอวี่จึงจากไปอย่างรีบร้อนอีกเช่นเคย ทำให้ฉิงซินที่อยากจะต้อนรับขับสู้เขาเพื่อคลี่คลายความสงสัยในใจต้องผิดหวังอีกครา จากคุณ : Wuxiafan - [ 24 ต.ค. 51 19:56:25 ]

ความคิดเห็นที่ 3 วันรุ่งขึ้น ท้องฟ้าเพิ่งจะมีแสงสว่างเพียงเล็กน้อย เฉิงเยี่ยก็รุดไปยังป่าทึบที่ด้านหลังเขตบ้าน เริ่มทำการโคจรพลังเพื่อขับไล่พิษในสถานที่ซึ่งเขาใช้ฝึกวรยุทธ์เป็นประจำ เมื่อสามปีก่อนเขาถูกพิษของตระกูลถังแห่งเสฉวน ยาถอนพิษได้ถูกตู้ไฉ่เซวียนที่กระโดดหน้าผาฆ่าตัวตายในวันนั้นโยนทิ้งลงในเหวลึก ถึงแม้สหายรักจะเดินทางไปขอยาถอนพิษจากคนตระกูลถัง ซึ่งฝ่ายตรงข้ามก็ยินยอมบอกตัวยามาให้อย่างไม่เสียดาย ทว่าในบรรดาตัวยานั้นประกอบไปด้วยสมุนไพรที่หาร่องรอยได้ยาก ทั้งยังมีเลือดของสัตว์ป่าซึ่งใกล้จะสูญพันธุ์อีกหลายชนิด ถึงจะตระหนักดีว่ายากจะปรุงยาให้สำเร็จลงได้ แต่จิ้งอวี่ก็ยอมทุ่มเทเวลาถึงสามปีเพื่อให้เขาซึ่งชีวิตตกอยู่ในความมืดมิดได้มองเห็นเดือนเห็นตะวันอีกครั้ง หลายวันต่อมา ทุกวันเขาจะต้องรุดไปโคจรพลังขับพิษในป่าทึบตั้งแต่รุ่งสาง ทุกคนล้วนเข้าใจว่าเขาไปที่นั่นเพื่อฝึกวรยุทธ์ ส่วนตารางชีวิตของเขายังคงเป็นเช่นปกติที่ผ่านมา แม้กระทั่งฉิงซินที่พยายามมองหาพิรุธจากพฤติกรรมของเขายังดูไม่ออกว่ามีสิ่งใดแปลกประหลาดไปจากเดิม ดังนั้นจึงยังคงไม่เข้าใจว่าจิ้งอวี่นำพาข่าวคราวใดมาให้เขา เฉิงเยี่ยผ่านวันคืนไปอย่างสงบเงียบและสบายอารมณ์ ทว่าฉิงซินกลับมีปัญหาใหญ่เพิ่มขึ้นอีกเรื่องหนึ่ง คือตู้เฉียวเซวียนซึ่งโกรธจัดที่เห็นแม่สื่อมาเยี่ยมเยียนมิได้ขาดสายจะต้องมาหานางเพื่อระบายอารมณ์เป็นประจำทุกวัน แต่นางจะเอาเวลาที่ไหนไปใส่ใจรับฟัง จึงใช้วิธีสกัดจุดสลบให้อีกฝ่ายไปหาเรื่องกับเทวดาบนสวรรค์แทน ซั่วเหญินเลยต้องรับหน้าที่อุ้มตู้เฉียวเซวียนกลับห้องทุกครั้ง ถึงเขาจะเฝ้าดูนางในดวงใจอย่างเงียบๆ เช่นเคย ทว่าความรักอันลึกซึ้งที่ปรากฏอยู่ในดวงตาคู่นั้นไม่อาจอำพรางผู้อื่นได้ ฉิงซินต้องการให้เขาประกาศความรู้สึกของตัวเองที่มีต่อตู้เฉียวเซวียนให้เฉิงเยี่ยทราบเรื่อง แต่เขากลับหน้าซีดเผือด รีบเดินหนีไปอย่างรวดเร็ว ทำให้นางได้แต่ส่ายหน้าอย่างหมดหวังแทน คืนนี้ หลังจากนางทำงานในห้องหนังสือจนเสร็จแล้วก็อดใจไว้ไม่อยู่ เอ่ยปากถามเฉิงเยี่ยว่า “ข้าสามารถกลับปักกิ่งไปเยี่ยมบิดามารดาได้หรือไม่” อันที่จริงนางอยากจะพบสหายในพรรคองค์หญิงต่างหาก เพื่อหลบหนีบรรยากาศอึมครึมภายในบ้านเขาจิ้งอู่ไปสักพัก “ไม่ได้” “เพราะเหตุใด” นางนิ่งงันไปอย่างคาดไม่ถึง “สำหรับเรื่องอ่านสมุดบัญชีให้ท่านฟังนั้นสามารถเชิญพ่อบ้านเหอให้กลับมา...” “ไม่ใช่เรื่องนั้น แต่เป็นเพราะป้าหลินรายงานข้าว่านางเลือกคู่ครองที่เหมาะสมกับตู้เฉียวเซวียนได้แล้ว ฝ่ายนั้นเป็นตระกูลที่มีชื่อเสียงทางแถบเหนือ เจ้ามีฐานะเป็นนายหญิงของบ้าน ยามที่พวกเขาส่งขบวนมาสู่ขอ เจ้าจะต้องปรากฏตัวขึ้นต้อนรับ” “ท่านซึ่งเป็นเจ้าของบ้านจะไม่อยู่หรือไร” “มิใช่ ข้าแค่ไม่ต้องการพบคนแปลกหน้า” นางค้อนปะหลับปะเหลือก จะต้องเป็นเพราะเรื่องศักดิ์ศรีอันงี่เง่าของเขานั่นเอง “ซั่วเหญินทราบเรื่องนี้หรือไม่” “ไปเกี่ยวอันใดกับเขาด้วยเล่า” “ท่านยังนับเป็นพี่ชายของเขาอีกหรือ ไฉนจึงไม่รู้ว่าเขาชอบพอแม่นางเฉียวเซวียนมานานแล้ว” เขาขมวดคิ้วมุ่น “ข้าไม่รู้ แต่หากเขาคิดจะคัดค้านก็สามารถมาพูดกับข้าได้นี่” “เชอะ เขาขี้ขลาดราวกับมุสิกน้อยก็ไม่ปาน...” ก๊อกๆ เสียงเคาะประตูดังขึ้นแทรกบทสนทนาของพวกเขาอย่างกะทันหัน ฉิงซินรีบลุกขึ้นไปเปิดประตู “มีเรื่องอะไรหรือ” ฉีลี่ยืนตัวตรงแน่วอยู่ด้านนอก ปรายตาส่งสัญญาณไปด้านข้าง เมื่อนางมองตามไปก็เห็นตู้เฉียวเซวียนซึ่งใบหน้าชุ่มไปด้วยน้ำตากำลังถูกฉีซินขวางทางเอาไว้ ไม่ยอมให้นางบุกเข้ามาในห้อง “แม่นางเฉียวเซวียนต้องการเข้าพบท่านชายสักครู่ขอรับ” “เรียกนางเข้ามา/เชิญนางเข้ามาเถิด” เฉิงเยี่ยและฉิงซินที่อยู่ในห้องตอบขึ้นเป็นเสียงเดียวกัน เฉิงเยี่ยหน้าตึงขึ้นทันที เขาลุกเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าฉิงซิน “เมื่อไหร่กันที่เจ้ามีสิทธิ์ออกคำสั่งที่นี่” “การแต่งงานของนางเป็นท่านบีบบังคับจัดขึ้น อย่างน้อยสมควรฟังนางพูดเสียบ้าง หรือว่าท่านอยากจะโยนนางออกไปเต็มทีแล้ว” เห็นเขาเม้มปากแน่นเพราะอับจนคำพูดจะคัดค้าน นางจึงหันไปกะพริบตาสั่งฉีลี่ว่า “ให้นางเข้ามาเถิด” ฉีซินได้ยินเช่นนั้นก็รีบเปิดทางให้ ตู้เฉียวเซวียนซึ่งน้ำตาไหลพรากเป็นทางจึงได้เดินเข้าไป คำสนทนาที่ฉิงซินกล่าวต่อเฉิงเยี่ยเมื่อสักครู่นางล้วนได้ยินจนหมดสิ้น ดังนั้นถึงจะไม่ชอบหน้าอีกฝ่าย แต่ยังอดกล่าวขอบคุณมิได้ “ขอบคุณท่าน” ฉิงซินยิ้มแย้มอย่างอ่อนหวาน “มิต้องเกรงใจ แต่เจ้าต้องเตรียมตัวเตรียมใจไว้บ้างนะ เขาเป็นคนไม่มีความอดทนแม้แต่น้อย” เฉิงเยี่ยหรี่ตาลงอย่างมีโทสะ สตรีนางนี้คิดว่าเขาหูหนวกหรือไร ไฉนจึงกล้าเหน็บแนมเขาซึ่งๆ หน้าเช่นนี้! ตู้เฉียวเซวียนตะลึงงันไปเล็กน้อย แต่เมื่อมองรอยยิ้มอันงดงามของอีกฝ่ายซึ่งอาบไล้ไปด้วยแสงจันทร์อันสุกสกาวที่สาดส่องลงมายังหน้าประตูห้อง นางพลันรู้สึกขึ้นมาในทันทีว่าฉิงซินมิได้น่ารังเกียจดั่งที่นางเคยคิดแม้แต่น้อย ฉิงซินตบไหล่อีกฝ่ายเบาๆ จากนั้นจึงชวนฉีซินและฉีลี่ออกไปรออยู่ด้านนอก ไม่ต้องการทำตัวเป็นท่อนไม้ยืนรับฟังคำสนทนาภาษาใจของผู้อื่น เมื่อเห็นเช่นนั้น ตู้เฉียวเซวียนก็ยิ่งบังเกิดความรู้สึกที่ดีต่อฉิงซินขึ้นอีกเล็กน้อย เพียงแต่ว่าถ้าหากอีกฝ่ายทราบว่าคืนนี้ตนมาที่นี่เพื่อมอบกายถวายใจให้แก่เฉิงเยี่ย มิทราบนางจะปฏิบัติต่อตนอย่างนุ่มนวลมีเมตตาเช่นนี้อีกหรือไม่ ตู้เฉียวเซวียนสูดลมหายใจลึก หันกายกลับไปดึงประตูให้ปิดลง “มีเรื่องอะไรทำไมยังไม่รีบพูดออกมา” เขาถามอย่างรำคาญใจ “เฉิงเยี่ย ข้าคิดว่าตัวเองคงไม่มีสิทธิ์จะปฏิเสธเรื่องการแต่งงานแล้วใช่หรือไม่” นางกล่าวด้วยขอบตาแดงช้ำ จากนั้นเริ่มปลดเปลื้องเสื้อผ้าบนกายลง เฉิงเยี่ยขมวดคิ้วแน่นเมื่อได้ยินเสียงเสื้อผ้าเสียดสีอย่างไม่ปกติ “เจ้าคิดจะทำอะไร” อีกฝ่ายไม่ตอบ เพียงอึดใจนางก็โถมกายเข้ามากอดเขาไว้แน่น ขณะที่เขายื่นมือออกไปเพื่อผลักร่างนางนั้นจึงพบว่านางกำลังอยู่ในสภาพเปล่าเปลือย “เจ้าคิดจะทำอะไร!” เขาตกตะลึงพลางผลักนางออกอย่างแรงด้วยใบหน้าเขียวคล้ำ พร้อมทั้งส่งเสียงเรียกดังลั่นด้วยความเดือดดาลปานจะคลุ้มคลั่ง “เข้ามา! พวกเจ้าเข้ามาเร็วเข้า!” ฉิงซินเพิ่งจะนำพาองครักษ์พิทักษ์ประตูทั้งสองออกพ้นเขตกระท่อมพาวิเวก เมื่อได้ยินเสียงร้องเรียกของเขาก็รีบหันกายวิ่งปราดกลับไป ทว่าประตูถูกลงกลอนจากด้านใน “กระแทกให้เปิดออก!” ฉิงซินรีบสั่งการให้พวกเขาพังประตู ทั้งสองออกแรงถีบโครมไปเต็มรัก และเมื่อประตูเปิดออก ภาพอันน่าเหลือเชื่อก็ปรากฏสู่สายตาของคนทั้งสาม ฉิงซินหน้าแดงระเรื่อ แต่ยังไม่วายหันไปสั่งให้องครักษ์ทั้งสองหันหน้าไปทางอื่น “หันไป! หันกลับไปเร็วเข้า!” ทันทีที่เห็นภาพอันไม่บังควร พวกเขาทั้งสองก็ได้หันกายไปทางอื่นแต่แรกแล้ว ทว่าภาพที่เห็นเพียงแวบเดียวยังคงทำให้หน้าแดงหัวใจเต้นโครมครามอยู่ดี ฉิงซินรีบลนลานเดินเข้าไป เบือนหน้าหนีพลางก้มตัวลงหยิบเสื้อผ้าบนพื้นขึ้นคลุมให้แก่ตู้เฉียวเซวียนที่นั่งร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่บนพื้น “เจ้ารีบสวมเสื้อผ้าเสียก่อนเถิด” “ฮือๆๆ...เขาไม่ต้องการข้า...เขาไม่ต้องการข้าแม้แต่น้อย...” ตู้เฉียวเซวียนซบหน้าร้องไห้กับอกอีกฝ่ายอย่างทุกข์ระทมและอับอาย “เป็นเพราะเขาตาไร้แวว...เอ่อ...อันที่จริงเป็นเพราะเขามองไม่เห็นเจ้าต่างหาก” นางรีบเปลี่ยนคำพูดเมื่อเงยหน้าขึ้นมาเห็นสีหน้าเฉิงเยี่ยบิดเบี้ยวด้วยความโกรธ “นี่คือคำพูดที่เจ้าสมควรจะพูดอย่างนั้นหรือ!” เขาแผดเสียงด่าดังลั่น “ข้าทราบดี แต่ท่านรู้หรือไม่ว่าผู้หญิงคนหนึ่งต้องรวบรวมความกล้าเพียงใดจึงจะสามารถกระทำเรื่องเช่นนี้ได้” ฉิงซินมิได้ชื่นชมต่อพฤติกรรมของตู้เฉียวเซวียนแม้แต่น้อย ทว่านางชื่นชมความกล้าของอีกฝ่าย นางเองจะมีความกล้าเช่นนี้หรือไม่หนอ ช่างประหลาดแท้ นางปรายตามองไปทางเขาแวบหนึ่ง นี่นางกำลังคิดอันใดอยู่นี่! บังอาจคิดว่าตัวเองจะกล้าทำเรื่องเช่นนี้เพื่อเขาหรือไม่! หรือว่านางเสียสติไปแล้ว! นางสะบัดหน้าอย่างแรงเพื่อขับไล่ความคิดเหลวไหลนั้นออกจากสมอง ช่วยตู้เฉียวเซวียนสวมใส่เสื้อผ้าจนเรียบร้อย “ข้าจะช่วยพยุงเจ้ากลับห้องนะ” ตู้เฉียวเซวียนพยักหน้ายินยอม เพราะว่านางตัวอ่อนระทวยจนแทบจะประคองตัวไม่อยู่แล้ว เพียงปรายตามองเฉิงเยี่ยอย่างตัดพ้อน้อยใจแวบหนึ่งก่อนจะถูกฉิงซินพยุงตัวเดินจากไป ไม่นานหลังจากนั้น ตู้เฉียวเซวียนก็ล้มตัวลงนอนบนเตียงของตัวเอง กล่าวต่อฉิงซินที่ยืนอยู่ข้างเตียงด้วยเสียงอันแหบแห้งว่า “ท่านจะต้องดูแคลนข้าเป็นแน่ รู้สึกว่าข้าไร้ยางอายใช่หรือไม่” “ข้ามิได้คิดเช่นนั้น ถ้าหากเจ้าไร้ยางอายจริงๆ เพียงแค่งอนิ้วน้อยๆ ของเจ้า ซั่วเหญินก็ยินดีตามเจ้าไปถึงสุดหล้าฟ้าเขียวแล้ว” สีหน้าอีกฝ่ายหม่นหมองลง น้ำตาเอ่อคลอเบ้าอีกครั้ง “เขาไม่เหมือนกับเฉิงเยี่ยแม้แต่น้อย” “ข้าเข้าใจดี แต่ความรักและความทะนุถนอมที่เขามีต่อเจ้านั้นเป็นที่ประจักษ์ต่อสายตาทุกคน” “ทว่าเขาอ่อนแอเกินไป” “ส่วนเจ้าก็กล้าหาญเกินไป” นางมองดูฉิงซินซึ่งเอนกายเข้ามาเช็ดน้ำตาให้อย่างเบามือ พร้อมมองดูตนด้วยสายตาชื่นชมเลื่อมใส นางถึงกับนิ่งอึ้งไปอย่างคาดไม่ถึง โพล่งถามว่า “ท่าน...ท่านไม่เกลียดชังข้าหรอกหรือ” ฉิงซินตอบจากใจจริงว่า “เห็นเจ้าพยายามแย่งชิงความรักของท่านชายอย่างสุดความสามารถเช่นนี้ ทำให้ข้าอดถามตัวเองไม่ได้ว่าตัวเองกำลังนอนอยู่บนกองแห่งความสุขแต่กลับไม่รู้คุณค่าหรือไม่” แววตานางเปี่ยมไปด้วยประกายฉงนสนเท่ห์ “หากอีกใจหนึ่งก็เตือนตัวเองว่าเขาทั้งชอบบงการ ทั้งชอบวางอำนาจ เป็นคนอารมณ์ร้ายที่ไม่น่าอยู่ใกล้ ชอบตะคอกใส่ผู้อื่น และไม่รู้จักรักถนอมบุปผา แต่งงานกับคนเช่นนี้ยังจะสามารถมีความสุขได้อีกหรือ” พอกล่าวจบนางก็ย่นจมูกอย่างซุกซน ตู้เฉียวเซวียนเห็นแล้วก็อดหัวเราะออกมาทั้งน้ำตามิได้ เมื่อเห็นอีกฝ่ายหัวเราะ นางจึงหัวเราะบ้าง แต่อย่างไรก็ไม่ลืมถามอย่างประหลาดใจ “เจ้าบอกข้าได้หรือไม่ว่าเจ้ารักเขาที่ตรงไหน ให้ข้ารู้จักเข้าใจชื่นชมเขาบ้างสักเล็กน้อย” อีกฝ่ายหน้าแดงก่ำ “อันที่จริงข้อเสียของเขาที่ท่านพูดเมื่อสักครู่ ข้าล้วนชอบพอมันทั้งสิ้น” เฮ้อ...นี่เรียกได้ว่าไร้ทางเยียวยาแล้ว นางคิดในใจ “พักผ่อนสักครู่เถิด อย่าคิดมากไปเลย” ฉิงซินตบไหล่อีกฝ่ายอย่างอ่อนโยน จากนั้นหันกายจะเดินจากไป “ท่านจะไปพบเฉิงเยี่ยหรือไม่” ตู้เฉียวเซวียนอดรู้สึกกังวลแทนอีกฝ่ายมิได้ นางหันกลับไปปั้นหน้าตายู่ยี่ “ข้าไม่อยากถูกด่าอีกรอบหรอก” ทั้งสองสาวมองหน้ากันแล้วก็หัวเราะเสียงใสออกมา จากคุณ : Wuxiafan - [ 24 ต.ค. 51 19:57:00 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เอาใจช่วยตู้เฉียวเซวียนให้พบคู่ที่เหมาะกัน :) จากคุณ : scottie - [ 24 ต.ค. 51 20:41:13 ]

ความคิดเห็นที่ 5 อยากให้ตาของเฉิงเยี่ยหายเร็วๆ จัง จากคุณ : Rainy (Miss Rainy) - [ 24 ต.ค. 51 22:27:15 ]

ความคิดเห็นที่ 6 รออยู่จนถึงประมาณตีสอง(ของที่นี่ ประมาณเเปดโมงเมืองไทย)เพราะจะต้องออกจากบ้านไปขึ้นรถตอนตีสองสี่สิบ เเต่ก็ยังไม่มาลงเลย นี่พึ่งกลับถึงบ้านก็รีบมาเกาะจอคอมเลยค่ะ เดี๋ยวอ่านเเล้วจะมาอีดิธอีกรอบ อ่านจบเเล้วค่ะ อยากให้ท่านชายมองเห็นเร็วๆจังเลย อยากอ่านตอนต่อไปเร็วๆเเล้ว แก้ไขเมื่อ 25 ต.ค. 51 05:18:15 จากคุณ : mamyo - [ 25 ต.ค. 51 04:37:23 ]

ความคิดเห็นที่ 7 Hope this couple..Suayean and Cheawsean .....love each other soon naka จากคุณ : Tyra - [ 25 ต.ค. 51 09:45:55 ]