ความคิดเห็นที่ 1 วัน เริ่มต้นจากตื่นสาย กินอาหารมื้อเช้าและกลางวันพร้อมกัน อ่านหนังสือนิยายสืบสวนสองเล่มที่ติดมา ว่ายน้ำในทะเล ดื่มเบียร์ ผมรู้สึกเหมือนหัวสมองถูกชำระล้างด้วยน้ำทะเลและเบียร์จนว่างเปล่า แทบไม่มีอะไรติดค้าง ผมอาจลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่าตัวตนผมเป็นใคร ประกอบสัมมาอาชีพอะไร แต่นั่นไม่ใช่เรื่องสำคัญเท่ากับการดื่มด่ำกับทุกนาทีของวันหยุดพักผ่อนตรงหน้า ผมขยับตัวในท่าที่น่าจะสบายที่สุดสองสามหน แต่กลับไม่รู้สึกว่าจะสามารถข่มโสตประสาทให้หลับได้ เหมือนมันกำลังตื่นตัว ผมไม่แน่ใจว่าเป็นเพราะเบียร์หรือเสียงของดอน เฮนลีย์ ผมลืมตาขึ้นอีกครั้ง ผรั่งชายหญิงสองคนเดินผ่านหน้าไป แล้วสายตาผมซึ่งเหม่อมองไปยังท้องทะเลก็สะดุดกับอะไรเข้าบางอย่าง เหมือนวัตถุบางอย่างอยู่ในทะเลที่ห่างไกลออกไป มันกำลังเคลื่อนเข้าฝั่ง ผมคว้ากระป๋องเบียร์ขึ้นกระดกอีกครั้ง จับจ้องวัตถุประหลาดอย่างสนใจ แล้วมันก็โผล่ขึ้นจากผิวน้ำ คลับคล้ายคลับคลาเหมือนหญิงสาวร่างระหง เธอโผล่ขึ้นจากทะเลห่างจากจุดที่ผมอยู่ราวร้อยเมตร เดินก้าวขึ้นจากทะเลเข้ามายังฝั่งตรงตำแหน่งของเก้าอี้ชายหาด ชุดว่ายน้ำสีสดสะดุดตามากกว่าสิ่งอื่น และมันช่วยให้สายตาหลังแว่นกันแดดของผมสามารถจับจ้องการเคลื่อนไหวของเป้าหมายได้อย่างแม่นยำ ร่างนั้นเดินเขามาใกล้เรื่อยๆ ผมเห็นเธอชัดขึ้นเป็นลำดับ ร่างระหง ผิวสีแทนตัดกับบิกินีสีส้มและฟ้า ผมสังเกตุเห็นแว่นดำน้ำและหลอดสำหรับหายใจใต้น้ำในมือ เหลือบไล่สายตาขึ้นบนใบหน้าแล้วแทบหยุดหายใจ ความรู้สึกบางอย่างโลดแล่นเข้าเกาะกุมผมอย่างฉับพลัน ผมถอดแว่นกันแดดออกเพื่อเพ่งมองใบหน้าเธอให้ชัดขึ้น แต่กลับต้องรีบหรี่ตาลงด้วยแสงจ้าของ จากคุณ : วิน - [ 27 ต.ค. 51 13:29:59 A:124.120.100.9 X: TicketID:113298 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ดวงอาทิตย์ ผมขยี้ตาแรงๆ สองสามครั้ง จนปรับกับแสงได้แล้วจึงค่อยๆ เพ่งจ้องใบหน้าเธออีกครั้ง เธอยังคงเดินเข้ามาใกล้จุดที่ผมนั่งอยู่ ดอน เฮนลีย์เปลี่ยนเสียงร้องไปเป็นเพลง เดอะ แซด คาเฟ่ พร้อมเสียงอัลโต แซกโซโฟนของ เดวิด แซน บอร์น ตามในช่วงท้ายเพลง เมื่อเธอเข้ามาในระยะใกล้จนพอประมาณ ผมรวบรวมความกล้าแล้วตระโกนออกไปในขณะที่เธอกำลังจะหันหน้าเดินไปอีกทาง “สวัสดีครับ” เธอหันหน้ามาทางต้นเสียง ใบหน้าฉงนเล็กน้อย ก่อนยิ้มที่มุมปากแล้วเอ่ยตอบ “สวัสดีค่ะ” “เชิญนั่งสิครับ” ผมผายมือไปยังเก้าอี้ชายหาดอีกตัวที่ติดกัน พร้อมล้วงมือลงในถังแช่น้ำแข็ง หยิบเอาขวดน้ำพลาสติกขึ้นมาเสนอให้เธอ เธอนั่งลงอย่างว่าง่ายตามคำเชื้อเชิญ “ขอเป็นเบียร์แบบที่คุณดื่มอยู่จะดีกว่ามากค่ะ” “แน่นอนครับ” ผมล้วงมือลงในถังแช่อีกครั้ง พร้อมเบียร์กระป๋องสีเขียวติดมือขึ้นมายื่นให้เธอ หญิงสาวรับมาเปิดดื่มอย่างกระหาย แล้วหันมายิ้มกว้างให้ผม “เราเคยพบกันมาก่อนใช่ไหมครับ? นานมากแล้ว” ผมเอื้อนเอ่ย “เราเคยคบกัน... สักสิบ... ไม่สิ... สักสิบห้าปีก่อนเห็นจะได้” ผมเงียบไปอึดใจใหญ่ก่อนพูดต่อ “ทีแรกผมก็ไม่แน่ใจ เพราะมันเป็นอดีตกาลนานมาแล้ว แต่เมื่อคุณเดินใกล้เข้ามา ผมจึงมั่นใจ ไม่ผิดแน่ ผมจำรูปร่างและใบหน้าของคุณได้อย่างแม่นยำ ถึงคุณจะดูคล้ำขึ้นและรูปทรงเปลี่ยนไปบ้าง แต่คุณยังคงเหมือนเดิมไม่ผิดเพี้ยน และความทรงจำของผมก็ จากคุณ : วิน - [ 27 ต.ค. 51 13:31:16 A:124.120.100.9 X: TicketID:113298 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ช่างแม่นยำเสียจริงด้วย” ผมพูดจบพร้อมซดเบียร์ที่เหลือจนหมดกระป๋องในรวดเดียว เธอยกเบียร์ขึ้นดื่มตาม แล้วหันมาพูดกับผม “ขอโทษเถอะค่ะ ฉันจำคุณไม่ได้เลย แต่ยังไงก็ขอบคุณสำหรับเบียร์” ผมนิ่งในคำตอบ เงียบ... เราจ้องมองหน้ากัน ใบหน้าเจือยิ้มของเธอยังคงเหมือนเดิม รอยยิ้มงดงามแต่ช่างไร้ชีวิต เหมือนใบหน้าของเธอมีรอยยิ้มนั่นเป็นส่วนประกอบตั้งแต่แรกเกิดอย่างไรอย่างนั้น “ไม่เป็นไรครับ มันเป็นเรื่องที่นานมากแล้ว ไม่แปลกที่เราจะลืมอะไรบางอย่างในชีวิตไปได้หากมันช่างนานแสนนาน” “จริงค่ะ” เธอสำทับ “อันที่จริงมันไม่ใช่ความผิดใดๆ ของคุณหรอกค่ะ ฉันมีความสามารถพิเศษ” “คือ?” ผมเอ่ยขึ้นกลางลำในขณะที่เธอยังไม่ทันจบประโยค “ฉันสามารถเลือกจดจำในเฉพาะสิ่งที่อยากจำ และเลือกลืมในสิ่งที่อยากลืมได้ค่ะ” เธอจบประโยคพร้อมรอยยิ้มเช่นเคย “ถ้าเช่นนั้น คุณก็เป็นคนโชคดีจริง” ผมพูด “ผมปราถนาจะมีความสามารถเช่นคุณบ้าง แต่ผมทำได้เพียงจะติดอยู่ในบ่วงแห่งความทรงจำ ซึ่งแทบทุกครั้งมันมักเป็นความทรงจำอันแสนเศร้าที่คอยหลอกหลอน” “ทุกคนมีสิทธิเลือกสิ่งที่อยากจำค่ะ” เธอพูดพลางยกกระป๋องเบียร์ขึ้นจิบอีกครั้ง กระป๋องอลูมิเนียมต้องแดดเป็นประกายวาว “ลองเล่าเรื่องของคุณต่อไปสิคะ ฟังดูน่าสนใจดี” เธอใช้คำว่าเรื่องของ ‘คุณ’ แทนจะใช้คำว่า ‘เรา’ จากคุณ : วิน - [ 27 ต.ค. 51 13:32:27 A:124.120.100.9 X: TicketID:113298 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ผมมองหน้าเธออย่างเพ่งพินิจ ถึงจะเป็นเวลาเนิ่นนานมากก็ตาม ผมไม่มีวันลืมใบหน้ารูปไข่กับจมูกโด่งเรียวของเธอได้เป็นอันขาด ผมสีน้ำตาลเข้ม นิ้วมือเรียว ภาพเด็กสาวน่ารักเมื่อสิบห้าปีก่อนผุดพรายขึ้นในความทรงจำ เพลงจากล็อบบี้ของรีสอร์ทยังดำเนินต่อไป คราวนี้เป็นเสียงร้องของ เกลนน์ ฟราย แห่งดิ อีเกิลส์เช่นเดิม ความทรงจำผมไม่แม่นเหมือนจำหญิงสาว ผมจำชื่อเพลงไม่ได้ รู้สึกคุ้นหูเพียงจังหวะการตีสายกีตาร์โปร่งสำเนียงอเมริกันคันทรี่เท่านั้นที่โดดเด่นและติดอยู่ในหูผมอย่างไม่คลาย “จะให้เริ่มอย่างไรดีล่ะครับ” ผมพูดเสียงต่ำ “อะไรก็ได้ที่คุณจำได้เกี่ยวกับตัวฉัน ตัวคุณ” อีกครั้ง... เธอใช้คำว่าตัว ‘ฉัน’ ตัว ‘คุณ’ หลีกเลี่ยงคำว่า ‘เรา’ “ผมเป็นชายหนุ่มธรรมดา และคุณก็เป็นเด็กสาวธรรมดา เราพบกันและคบกันตอนเพิ่งเข้ามหาวิทยาลัย” ผมเริ่มเรื่องราวแห่งความหลังขึ้น “คบกันอยู่สี่ปี แล้วคุณก็ย้ายไปเรียนต่อต่างประเทศ” “ผมเดินทางไปเรียนต่อเช่นกัน แต่ให้หลังจากที่คุณไปปีหนึ่ง แถมผมอยู่ตะวันตก คุณอยู่ตะวันออก” ผมพูดต่อ “ตอนที่เราคบกันคุณนิสัยเป็นอย่างไร?” เธอตั้งคำถาม “เห็นแก่ตัว ยึดตนเองเป็นที่ตั้งบ้างพอสมควร มีความเป็นเจ้าของสูง อารมณ์แปรปรวน ส่วนคุณเป็นเด็กสาวน่ารัก มีความเป็นผู้ใหญ่ แถมยังออกจะเป็นผู้นำผมอยู่บ้าง แน่นอนหลายครั้งคุณเอือมระอาที่ผมทำตัวไร้เหตุผล แต่ผมคิดว่านั่นไม่ใช่เหตุที่เราแยกกัน” “แล้วไงต่อคะ?” “ไม่มีอะไรมาก ความสัมพันธ์ห่างเหินด้วยระยะทาง คุณก็รู้อยู่นี่ว่าอเมริกาน่ะกว้างใหญ่ขนาดไหน อันที่จริงผมไม่เคยรู้เลยว่าความสัมพันธ์ของเราขาดห้วงลงด้วยเพราะเหตุใด ผมจึงสรุปเอาว่ามันเกิดจากความห่างเหิน ก็ จากคุณ : วิน - [ 27 ต.ค. 51 13:33:12 A:124.120.100.9 X: TicketID:113298 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เราขาดห้วงลงด้วยเพราะเหตุใด ผมจึงสรุปเอาว่ามันเกิดจากความห่างเหิน ก็คงเพียงแค่นั้นกระมัง ผมเกิดราศีมีน คุณเกิดราศีกันย์ สองราศีนี้อาจไม่เข้ากันก็ได้ หรืออันที่จริงคุณอาจอยากใช้สภาวะความห่างเหินนี้ตีห่างจากผมอยู่แล้ว สาเหตุเป็นไปได้ร้อยแปดพันเก้า ผมไม่รู้จะโทษอะไรดี” ผมจบประโยคพร้อมรู้สึกโล่งที่ได้ระบายเรื่องเล่ายาวเหยียดออก เธอมองหน้าผมชั่วครู่ก่อนเอ่ย “อือม์... เรื่องราวแสนธรรมดาของชายหญิงวัยรุ่น ฉันหวังว่ามันน่าจะมีอะไรที่น่าตื่นเต้นกว่านี้เสียอีก เช่นเรื่องราวหักมุมตอนจบเหมือนพล็อตเรื่องสั้นอะไรทำนองนี้” “แต่ผมไม่เคยลืมคุณเลยนะ เวลาผ่านไป สิบ... ไม่สิ... สิบห้าปี ผมก็ยังไม่เคยลืมเรื่องราวของคุณ” “สิบห้าปีเชียวหรือ? คุณควรจะลืมฉันได้แล้วนะ เวลาสิบห้าปีมากเพียงพอที่จะลืมทุกสิ่งทุกอย่าง ชีวิตเริ่มต้นใหม่ได้หลายครั้ง” “คุณพูดถูก แต่นี่ผมยังจำได้อย่างแม่นยำ ทั้งชื่อ เหตุการณ์ หรือแม้แต่ใบหน้ารูปร่างของคุณ” ผมกล่าวต่อ “ทุกครั้งเวลาที่นึกถึงคุณ ผมมักนึกถึงท้องทะเลและหาดทรายด้วยทุกครั้งไป ทั้งที่ผมไม่สามารถผูกโยงความสัมพันธ์ใดๆ ของสิ่งเหล่านั้นกับตัวคุณได้เลย อ้อ! ผมยังมักนึกถึงเพลง เดอะ เกิรล์ ฟรอม เยสเตอร์เดย์ ของดิ อีเกิลส์ด้วย อันที่จริงคุณไม่ใช่แฟนเพลง ดิ อีเกิลส์หรอก คุณอาจแทบไม่เคยฟังเลยด้วยซ้ำ นอกเสียจากเวลาที่อยู่กับผมซึ้งนั่งฟังเพลงเดิมๆ เล่นวนเวียนซ้ำซาก แต่อะไรนะที่ทำให้ทุกสิ่งทุกอย่างโยงเข้าด้วยกันในความทรงจำของผม?” “สมองมนุษยเรามักเต็มไปด้วยรายละเอียดปลีกย่อยร้อยเรียงไว้และมักจดจำในสิ่งที่ดูเหมือนจะไม่สลักสำคัญอะไร” เธอกล่าว “แต่นั่นเป็นเรื่องที่ จากคุณ : วิน - [ 27 ต.ค. 51 13:33:58 A:124.120.100.9 X: TicketID:113298 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ไม่ดีเลยสำหรับคุณ ฉันเสียใจด้วยนะคะ อย่างน้อยฉันก็เป็นต้นเหตุแห่งความทรงจำของคุณ” “ไม่จำเป็นต้องขอโทษหรอกครับ บางทีความทรงจำก็ไม่ได้เลวร้ายนัก แม้มันจะเหมือนทำให้เราติดกับดักอะไรบางอย่าง อย่างที่หาทางออกให้หลุดพ้นไม่ได้” เราสองนิ่งเงียบอยู่พักใหญ่ ความร้อนจากดวงอาทิตย์เริ่มคลี่คลายลง น้ำทะเลเขยิบสูงเข้าฝั่งมากขึ้น คลื่นแตกฟองขาวละเอียดเคลียคลอหาดทรายเสียงเพลงของดิ อีเกิลส์ยังคงประกอบอยู่ด้านหลังผมเช่นเดิม คราวนี้เพลงฮิตติดหูอย่าง เดสเพราโด กับเสียงเปียโนและเสียงร้องของดอน เฮนลีย์อีกครั้ง ผมคาดว่าคงเป็นซีดีรวมฮิตหรือแผ่นก็อปปี้ละเมิดลิขสิทธิ์ราคาถูกๆ ของทางรีสอร์ทเอง “ในเวลาสิบห้าปีที่ผ่านมามีเรื่องอะไรเกิดขึ้นกับชีวิตคุณบ้าง” ผมทำลายความเงียบระหว่างเราสองขึ้นก่อน เธอหันหน้ามองผมด้วยสายตาขี้เล่น ใบหน้าระบายยิ้ม “คุณจะให้ฉันเล่าเรื่องราวสิบห้าปีในเวลาเพียงเท่านี้หรือ” “เอาแบบย่อก็ได้ครับ แต่ถ้าย่อไม่ได้ผมก็ยินดีจะนั่งฟังตรงนี้จนกว่าจะจบ” “ไม่มีอะไรน่าตื่นเต้น ชีวิตสุดแสนจะธรรมดา พอเริ่มเรื่องก็คาดเดาตอนจบได้” “เอาเถอะครับ เล่าให้ผมฟังสักห้านาที” “ฉันเรียนจบ ทำงานเป็นพนักงานกินเงินเดือน เปลี่ยนงานสองสามครั้ง แต่งงานเมื่ออายุสามสิบต้นๆ พยายามจะมีลูกหลายหนแต่ไม่แม้แต่จะเฉียดกราย หย่ากับสามีสามปีให้หลังการแต่งงานเพราะเขาไปมีเรื่องพัวพัน จากคุณ : วิน - [ 27 ต.ค. 51 13:34:45 A:124.120.100.9 X: TicketID:113298 ]

ความคิดเห็นที่ 7 เฉียดกราย หย่ากับสามีสามปีให้หลังการแต่งงานเพราะเขาไปมีเรื่องพัวพันกับหญิงอื่น แถมเป็นหญิงที่ฉันรู้จักดีเสียด้วย เรื่องยืดเยื้ออยู่เกือบปีจึงลงเอยด้วยการแยกทาง หย่าวันที่ยี่สิบห้าธันวา คริสต์มาสพอดี ซึ่งไม่ดี เพราะฉลองคริสต์มาสทีไร เหมือนต้องฉลองการหย่าด้วยทุกครั้ง ตอนนี้เข็ดเขี้ยวกับชีวิตคู่ มีความสุขกับการอยู่ตามลำพัง การงานลงตัว รายได้ดีพอควร เลี้ยงหมาโกลเด้นรีทรีฟเวอร์ตัวผู้ไว้เป็นเพื่อน ออกเดินทางบ้างเป็นครั้งคราวตามแต่โอกาสจะอำนวย” ผมพลิกข้อมือดูนาฬิกา เธอจบเรื่องราวสิบห้าปีของชีวิตบนน้ำเสียงราบเรียบด้วยเวลาห้านาทีพอดิบพอดี “จริงครับ ชีวิตราบเรียบ มีสีสันบ้างตามสมควรแต่ไม่มีอะไรเกินคาดเดา” ผมพูดขึ้น “ขออนุญาตถามอะไรได้ไหมครับ?” “เชิญค่ะ” “คุณยังดื่มกาแฟไม่ใส่น้ำตาลอยู่หรือเปล่า?” “อือม์... ใช่ค่ะ” ผมก้มลงมองฝากระป๋องเบียร์ในมือ พยายามจ้องลงในช่องเปิดฝา รู้สึกเหมือนเสียงคลื่นกำลังหมุนเกลียวอยู่ภายในกระป๋องอลูมิเนียม “คุณรู้สึกไหมครับว่าบางอย่างอาจถูกกำหนดไว้แล้วตั้งแต่แรกเริ่ม” ผมเอ่ยพลางเงยหน้าขึ้น “ตั้งแต่ก่อนที่เราจะเกิดลืมตาขึ้นดูโลกและมีตัวตนเช่นปัจจุบัน ห้วงจังหวะของชีวิตอาจถูกกำหนดไว้แล้ว ไม่มีอะไรเป็นเหตุบังเอิญ อย่างเช่นการที่ผมได้พบกับคุณในวันนี้ สิบห้าปีที่คุณอยู่แต่ในเพียงอดีตกาลของผม แล้วจู่ๆ คุณกลับโผล่ขึ้นมาในวันหนึ่งของการหยุดพักร้อน โผล่ขึ้นมาจากท้องทะเล ปรากฏกายตรงหน้า แล้วมานั่งจิบเบียร์กับผม จะให้เรียกว่าอย่างไรถ้าไม่ใช่ปาฏิหารย์ของโชคชะตาที่ทำให้เส้นทางเดินของเรา จากคุณ : วิน - [ 27 ต.ค. 51 13:35:22 A:124.120.100.9 X: TicketID:113298 ]

ความคิดเห็นที่ 8 กลับมาตัดกันอีกครั้งหลังจากสิบห้าปีผ่านไป ใครเล่าจะอธิบายปรากฏการณ์เช่นนี้ได้” “คุณอาจพูดถูกก็ได้ ฉันไม่อาจเถียงคำพูดของคุณได้หรอกค่ะ” เธอตอบ “ในโลกนี้มีอะไรหลายอย่างที่เกินกว่าจะอธิบายได้ ฉันก็ไม่ทราบเหมือนกัน แต่ไม่เห็นมันจะสำคัญประการใด” เธอเอื้อมมือข้ามมาวางบนหลังมือผม “อย่ายึดติดความหลังให้มากนักสิคะ อดีตไม่ช่วยอะไรคุณได้สักเท่าไหร่หรอกค่ะ รังแต่จะทำให้คุณจ่อมจมติดอยู่แต่กับบ่วงของมัน” “เอาล่ะค่ะ ฉันเห็นจะต้องไปแล้ว คงไม่รังเกียจนะคะที่ฉันจะขอน้ำสักขวดติดมือไปด้วย” เธอดึงมือกลับ ลุกขึ้นพร้อมมืออีกข้างควานหยิบขวดน้ำขึ้นจากถังแช่ “ขอบคุณนะคะสำหรับบทสนทนา และขอบคุณอีกครั้งสำหรับเบียร์กับขวดน้ำด้วย” เธอกล่าวลาด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มที่มุมปากเช่นเดิมเหมือนกับวินาทีแรกที่ผมเห็นเธอ “อย่าหาว่าจาบจ้วงเลยนะคะ ลืมอดีตที่ไม่มีความสำคัญเสียเถิดค่ะ นี่เป็นสิ่งที่ฉันอยากฝากไว้... ฉันคงบอกได้แค่นี้... ด้วยความหวังดี” เธอกล่าวกับผมอีกก่อนปัดทรายที่โคนขา หันหลังให้แล้วเดินไปพร้อมขวดน้ำในมือข้างหนึ่งและแว่นตาดำน้ำกับหลอดสำหรับหายใจใต้น้ำในมืออีกข้าง “เดี๋ยวครับ” ผมร้องเรียก หญิงสาวหันหน้ากลับ “แล้วเรื่องราวสิบห้าปีที่ผ่านมาของคุณ คุณจะลืมมันเมื่อไหร่?” เธอยิ้ม “เมื่อถึงเวลาที่ฉันเห็นว่ามันไม่มีค่าแล้วไงคะ เมื่อนั้นความทรงจำก็ถูกปิดตาย” เธอพูดประโยคสุดท้ายแล้วหันหน้ากลับเดินออกไป จากคุณ : วิน - [ 27 ต.ค. 51 13:36:22 A:124.120.100.9 X: TicketID:113298 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ผมอึ้งกับตัวเองชั่วครู่ รู้สึกเหมือนกำลังเดินอยู่ในโคลนดูด ในขณะที่มองด้านหลังของเธอจนลับไป ผมรู้สึกเหมือนเพิ่งตื่นจากฝัน หรือผมฝันไป? ผมเหลือบตาดูกระป๋องเบียร์สีเขียวที่วางบนพื้นทราย ซึ่งในขณะนี้เปรียบเสมือนหลักฐานเพียงชิ้นเดียวที่ยืนยันว่าคนรักเก่าของผมเคยนั่งอยู่ที่เก้าอี้ชายหาดข้างผมนี้ โลกยังหมุนเคลื่อนที่ มีแต่ผมที่ยังนิ่งเงียบงันอยู่อย่างนั้น จนไม่ทันสังเกตุว่าเสียงเพลงที่ดังกล่อมอยู่เบื้องหลังหายไปตั้งแต่เมื่อใด ผมถอนหายใจให้กับตัวเองเฮือกใหญ่ เหม่อมองไปทางหาดทรายและทะเลอีกครั้ง เดอะ เกิร์ล ฟรอม เยสเตอร์เดย์ ผมฮัมท่อนฮุกของเพลงในลำคอวนไปมาเหมือนจะทดแทนเสียงจากลำโพงของรีสอร์ทที่เงียบไป ห้วงเวลาโพล้เพล้ระหว่างกลางวันกับกลางคืนกับเสียงคลื่นซัดสาดอ้อยอิ่งเหมือนจะกลุ้มรุมเร้าซ้ำให้ดูน่าเศร้าหดหู่ ผมไม่รู้ว่าผมเศร้าด้วยเหตุใด ที่แน่ๆ ผมบอกกับตัวเองว่าไม่ใช่เพราะการจากไปของหญิงสาว หากบางทีเธออาจพูดถูก ผมอาจจ่อมจมอยู่กับสิ่งที่ไม่มีความสำคัญอะไรเลยมาตลอด ผมรู้สึกเหมือนอะไรบางอย่างมาจุกที่ลำคอ บางทีหากน้ำตาผมหลั่งไหลออกบ้างในขณะนี้มันคงคลายความอึดอัดลงได้ไม่น้อย แต่เหมือนน้ำตาของผมได้เหือดแห้งเสียสิ้นตั้งแต่เมื่อใดไม่ทราบ ต่อมน้ำตาอุดตัน ผมไม่สามารถขับมันออกมาได้อีกเหมือนครั้งเมื่อสิบห้าปีก่อน ...หรือบางทีผมอาจไม่รู้ว่าจะร้องไห้ไปเพื่ออะไรหรือเพื่อใคร หรือบางทีผมอาจด้านชาและกลวงเปล่าเกินไปเกินกว่าจะร้องไห้ให้ตนเอง ผมขยับท่านั่งอีกครั้ง สูดหายใจยาวรับอากาศอันปลอดโปร่ง ระบายออก หลับตาลง แล้วเรามีชีวิตเพื่ออะไร? ผมทวนประโยคนั้นซ้ำไปมาในห้วงภวังค์ แล้วทุกอย่างพลันวูบหาย ผมจมดิ่งลงสู่ห้วงลึกของนิทรา เมื่อผมตื่นขึ้นมาผมหว้งว่าความทรงจำจะเลือนหายไป จากคุณ : วิน - [ 27 ต.ค. 51 13:37:16 A:124.120.100.9 X: TicketID:113298 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ขอโทษนะครับถ้าอ่านแล้วไม่สบายตา เพราะยังโพสไม่เป็น และขอบคุณทุกท่านที่สละเวลาเข้ามาอ่านและติติง จากคุณ : วิน - [ 27 ต.ค. 51 13:40:02 A:124.120.100.9 X: TicketID:113298 ]

ความคิดเห็นที่ 11 เปนเรื่องสั้นที่ งาม. ดังนี้ ขอรับ. จากคุณ : พจนารถ๓๒๒ - [ 27 ต.ค. 51 16:34:49 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ความทรงจำ ถ้าเลือกปิดเปิดได้แบบนั้นก็ดีเลยนะครับ ของผมนี่ มีแต่มันปิดๆ เปิดๆ ของมันเอง ไอ้ที่อยากจำ กลับลืมเสียนี่ เฮ้อ... จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 27 ต.ค. 51 16:38:40 ]

ความคิดเห็นที่ 13 แอบสงสัยว่าตกลงผู้หญิงช่วยเล่นตามน้ำหรืออย่างไร จากคุณ : scottie - [ 27 ต.ค. 51 21:57:59 ]

ความคิดเห็นที่ 14 อ่านแล้วคิดถึง 5 cm/sec ภาษาสวยดี แต่ถ้าอยากจัดย่อหน้าอย่างง่ายๆ ลองพิมพ์ใส่ Notepad แล้วกด Enter เมื่อได้ ความยาวที่ต้องการ เสร็จแล้ว copy มาลง ลองดูนะครับ อ่านแล้วครับ จากคุณ : garnet19th - [ 28 ต.ค. 51 09:30:41 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ขอบคุณครับที่ช่วยแนะนำ เรื่องคอมสำหรับผมถือว่ายากเอาการ แต่จะลองทำดูครับ จากคุณ : วิน - [ 29 ต.ค. 51 16:03:09 A:124.122.135.70 X: TicketID:113298 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ภาษาสวยมากครับ  อ่านแล้วเห็นภาพตามเลย  ได้ความรู้สึกของเพลงและภาพเกรียวคลื่น ที่ซัดขึ้นมาบนชายหาด และผมเห็นด้วยกับ  ความคิดเห็นที่ 14  เรื่องจัดหน้าครับ ขอบคุณครับที่ให้ผมได้อ่านเรื่องสั้นดีๆ  อีกหนึ่งเรื่องครับ จากคุณ : ท่องกรุง - [ 16 พ.ย. 51 13:46:32 ]