ความคิดเห็นที่ 1 “นี่ไง ๆ หนิงมาดูนี่ดิ... ไอ้นี่น่ารักมากเลย” เสียงเรียกด้วยอาการตื่นเต้นของอลงกรณ์เรียกให้หญิงสาวที่หลบมุมนั่งอ่านนิยายอยู่เงียบ ๆ รอให้เขาทำงานของตัวเองให้เสร็จอยู่ข้างตู้ใส่โหลดองตัวอย่างพืชเงยหน้าขึ้นจากหนังสือ ลุกจากม้านั่งกลมเดินเข้าไปหาเพื่อนหนุ่ม ชายหนุ่มสละที่ที่ตัวเองนั่งให้หญิงสาว ชี้บอกให้เธอส่องเข้าไปในกล้องจุลทรรศน์ “Pediastrum ที่เราเคยพูดถึงไง เป็นแพลงตอนพืช ถึงไม่ดุ๊กดิ๊กเหมือนพวกแพลงตอนสัตว์ แต่มันก็น่ารักนะ เราอยากให้หนิงเห็นมานานตั้งแล้ว” นิยามคำว่า ‘น่ารัก’ ของเขา ไม่ค่อยตรงกับคำนิยามในความหมายปกติของคนทั่วไปสักเท่าใดนัก และมักจะใช้กับสิ่งที่เรียกว่า ‘จุลชีพ’ เป็นส่วนใหญ่ ในสายตาของคนอื่น เขาดูเป็นคนแปลก ๆ อยู่สักหน่อย แต่สำหรับนีรนาทแล้ว เธอกลับรู้สึกว่า เขาเป็นคนน่ารักที่มีสายตาไว้มองโลกอย่างอ่อนโยน หรือไม่อย่างนั้นก็เป็นตัวเธอเองนั่นละ ที่ประหลาดและบ้าพอที่จะคบหากับคนอย่างเขามาได้จนถึงวันนี้   เธอแนบตาทั้งสองข้างเข้ากับเลนส์กล้องซึ่งเขาปรับเอาไว้ดีแล้ว และสิ่งที่ปรากฏต่อสายตาก็ทำให้เธออดยิ้มพร้อมนึกถึงคำพูดของเขาเมื่อครู่นี้ไม่ได้ หากไม่เคยรู้มาก่อนว่าสิ่งนี้คือสิ่งใด เธออาจนึกไปด้วยซ้ำว่า สิ่งที่เห็นคืองานศิลปะที่สร้างสรรค์ด้วยฝีมืออันละเมียดของศิลปินที่ค่อย ๆ เอากระจกย้อมสีทรงสามเหลี่ยมปลายเรียวแหลมมาเรียงล้อมเชื่อมต่อกันจนได้เป็นรูปคล้ายดาวสีเขียวใสดวงน้อยที่ส่องประกายอยู่เหนือผืนหยดน้ำบนกระจกสไลด์... เหมือนไม่ใคร่สนใจ แต่เขาก็ใส่ใจ... ถึงจำวันเกิดของเธอไม่ได้ แต่เขาก็รู้ว่าเธอชอบสิ่งใด... แม้ไม่เคยบอก หากเขาก็มองออกตั้งแต่การพบกันครั้งแรกที่หอดูดาวสิรินธรบนดอยสุเทพ และอีกหลายครั้งที่ริมอ่างแก้ว และอ่างเก็บน้ำห้วยตึงเฒ่า โดยต่างคนต่างนำแผนที่ดาวและกล้องดูดาวขนาดเล็กติดตัวไปด้วย “เหมือนดวงดาว... สวยมาก ๆ เลย” เธอเงยหน้าขึ้นจากกล้องจุลทรรศน์ “Pediastrum simplexน่ะ หนิง... อาจารย์เราเรียกเขาว่า ดวงดาวแห่งสายน้ำ เราว่าแล้วว่า คนชอบดูดาวแบบหนิงเห็นแล้วต้องชอบ...” น้ำเสียงทุ้มห้าวสะท้อนความปลื้มใจอย่างไม่ปิดบัง “เสียดายที่ตัวอย่างน้ำชุดนี้ เรายังไม่เห็น Pediastrum duplex ... อันนั้นก็สวยมากนะ ตรงปลายที่ยื่นออกมาจะแยกเป็นสองแฉกด้วย” เขาเท้าแขนลงกับโต๊ะ โน้มตัวลงมาใกล้ ๆ “เวลาฟ้าไม่เปิด ไปดูดาวไม่ได้ หนิงจะได้มาดูดาวในห้องแล็บกับเราแทนไง ดีป่ะ” “ดูดง ดูดาวอะไร หาคนช่วยส่องแพลงตอนสิไม่ว่า... อย่ามาฟอร์ม” หญิงสาวแหย่ยิ้ม ๆ เขาไม่ว่าอะไร เอาแต่หัวเราะ และนั่งแหมะลงบนม้านั่งข้าง ๆ “งานที่มูลนิธิของหนิงก็ยุ่ง แค่ออกไปดูดาวยังไม่ค่อยมีเวลาเลยใช่ไหมล่ะ” นีรนาทพยักหน้า “ใช่ ทำเรื่องของงบประมาณสนับสนุนจากองค์กรระหว่างประเทศเสร็จแล้ว ก็ยังมีงานจัดระบบเอกสารใหม่ให้ทำอีก แต่งานนี้ต้องรอให้พี่ตากับพี่ทิชามาดูว่า จะแยกแฟ้มคดีกันยังไง แยกตามประเภทอย่าง trafficking, pedophile, domestic violence (*) หรือจะแยกเป็นคดีที่อยู่ระหว่างการดำเนินการ คดีที่ยังต้องติดตามอยู่ หรือคดีที่เสร็จไปแล้ว เพราะคนหยิบข้อมูลไปใช้มากที่สุด คือ พี่ตากับพี่ทิชาน่ะ” มูลนิธิที่เธอเอ่ยถึงและเป็นสมาชิกคนหนึ่งที่นั่นเป็นองค์กรพัฒนาเอกชนที่ให้คำปรึกษาและความช่วยเหลือด้านกฎหมายแก่เด็กและสตรีที่ตกเป็นเหยื่อของขบวนการค้ามนุษย์ แม้จะไม่ได้จบมาทางด้านกฎหมายหรือสังคมสงเคราะห์ แต่เธอได้ใช้ความรู้ด้านภาษาอังกฤษและเยอรมันในงานธุรการและติดต่อกับต่างประเทศ และในบางครั้ง ก็ต้องเป็นตัวแทนขององค์กรไปเข้ารับการอบรมเกี่ยวกับการให้ความรู้แก่ชุมชน การให้คำปรึกษาแก่ผู้เสียหาย รวมถึงประสานงานในการประชุมสัมมนาเชิงปฏิบัติการของมูลนิธิกับหน่วยงานราชการต่าง ๆ เพื่อให้ความรู้เกี่ยวกับสิทธิเด็กและตรีด้วย น้อยคนนักที่จะคิดว่าผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ผิวขาว ๆ แต่งตัวสะอาดเรียบร้อยอย่างเธอจะทำงานให้องค์กรพัฒนาเอกชน ด้วยสิ่งที่เธอเป็นอยู่นั้นไม่มีส่วนใดที่คล้ายคลึงกับภาพลักษณ์แบบ ‘พิมพ์นิยม’ ของเจ้าหน้าที่องค์กรพัฒนาเอกชน หรือ เอ็นจีโอเลย เนื่องจากในสายตาหรือความรับรู้ของคนทั่วไป คือ ชายหญิงที่เข้าไปยังพื้นที่ทุรกันดารเพื่อพัฒนาความเป็นอยู่ของชาวบ้านที่ด้อยโอกาส แต่แท้จริงแล้ว คนเป็นเอ็นจีโอไม่จำเป็นต้องเป็นอย่างนั้นเสมอไป และแม้จะทำงานอยู่ในสำนักงานเป็นส่วนใหญ่ แต่โดยเนื้องานและจิตใจ เธอก็คือเอ็นจีโอคนหนึ่งด้วยเช่นกัน “งานนี้ไม่วุ่นอย่างที่คิดหรอก อย่าทำหน้าแบบนั้นสิ เราแค่เป็นคนทำ Tag กับคีย์ข้อมูลลงคอมพ์เท่านั้นเอง” เธอบอก “แล้วคอนโดที่เช่าซื้อเอาไว้น่ะ เรียบร้อยหรือยัง” ในคราวแรก เขาคิดว่าเช่าหอพักอยู่ไปเรื่อย ๆ แต่ในที่สุด เขาก็เปลี่ยนใจ เมื่องานพัฒนาสิ่งแวดล้อมได้เปลี่ยนจากงานอาสาเป็นงานประจำ และตระหนักดีว่านอกจากงานแล้ว ยังมีใครอีกคนหนึ่งที่อยู่กับเขาตรงนี้เป็นสาเหตุสำคัญที่ทำให้เขาคิดจะลงหลักปักฐานที่เชียงใหม่เสียเลย และเมื่อนำไปปรึกษาชลทิชา ทนายความอาสาของมูลนิธิที่นีรนาททำงานอยู่ ก็ได้รับคำแนะนำให้ซื้อห้องพักราคาถูกต่อจากคนรู้จักของเพื่อนของเธออีกทีหนึ่ง ห้องในคอนโดมิเนียมที่เขาเช่าร้างคนอาศัยมานานพอสมควร อยู่ในสภาพดี ทว่ายังมีบางส่วนที่ต้องปรับปรุงอยู่อีกหลายวัน ในขณะที่หาหอพักที่มีบริการให้เช่าห้องพักรายวัน เพื่อนร่วมรุ่นของทนายความสาวซึ่งมีห้องชุดอยู่ในคอนโดมิเนียมเดียวกันซึ่งได้ย้ายกลับมารับราชการที่เชียงใหม่จึงเสนอให้อลงกรณ์พักอยู่ด้วยชั่วคราวจนกว่าทุกอย่างจะเรียบร้อย “มะรืนนี้ก็เสร็จแล้ว จะได้ไปอยู่ห้องตัวเองซะที” ชายหนุ่มบอก “อยู่ไปก็รู้สึกอายเขายังไงก็ไม่รู้...” ปลายประโยคที่ทอดยาวยั่วให้คนฟังนึกสงสัย และทำเสียงหือ ขณะที่คนเล่าทำหน้าจริงจังเต็มที่ “เราอายหุ่นตัวเองอะ หนิง...” เขาเอามือลูบท้องตัวเอง “เห็นตอนแรกนึกว่าพี่ณตจะตัวสูง ๆ บาง ๆ แต่เอาเข้าจริง หุ่นโคตรดี เราเลยกลับมาดูตัวเองบ้าง... เข้าป่าไปทำงาน ลงน้ำไปทำวิจัย กลับมาปั่นแล็บ ไม่ก็สิงที่ออฟฟิศ เสร็จงานก็กินกับนอน แทบไม่ได้ออกกำลังเลย ไอ้ซิกซ์แพ็คที่พอมีกับเขาบ้างมันเกือบจะรวมกันเป็นวันแพ็คอยู่แล้ว”   เหตุผลของเขาทำให้ฝ่ายที่อุตส่าห์ตั้งใจฟังถึงกับขมวดคิ้ว ไม่รู้ว่าจะเชื่อดีไหม “พูดจริง พูดเล่นเนี่ย...” “จริงซะเมื่อไหร่ล่ะ... ของเรายังอยู่ครบ ถ้าหนิงไม่เชื่อ จะดูก็ได้นะ” หนุ่มผิวเข้มหัวเราะชอบใจที่ได้แหย่คนตรงหน้าเล่น และได้ของแถมเป็นค้อนวงใหญ่กลับมาทีหนึ่ง “ความจริง คือ เราเกรงใจเขาน่ะ...” เขาเฉลย “ตื่นก็เช้า กว่าจะกลับก็ค่ำหรือดึกโน่น เช้ามืดวันนี้เรายังเจอเขาหลับอยู่ที่โซฟาทั้งเครื่องแบบครึ่งท่อนอยู่เลย ทำงานมาเหนื่อยแทบแย่แต่ก็ยังอุตส่าห์ซื้อของกินมาเผื่อเรา เมื่อวานซืน เราตื่นมาเข้าห้องน้ำตอนตีสาม เห็นเขาพริ้นต์สำนวนอยู่ เลยถามว่ายังไม่นอนเหรอ พี่เขาขอโทษเราใหญ่ เพราะนึกว่าเสียงพริ้นเตอร์เขาทำให้เราตื่น เกรงใจเราอย่างกับเขาเป็นคนอาศัยไม่ใช่เจ้าของห้องงั้นแหละ” รอยยิ้มของหญิงสาวบอกว่า สิ่งที่เขาเอ่ยมาไม่เหนือความคาดหมาย “พี่ทิชาบอกว่า พี่เขาเป็นแบบนั้นมานานแล้ว... ไม่เหมือนตำรวจที่อ๋องเคยเห็นใช่ไหมล่ะ” “ถ้าไม่ใส่เครื่องแบบเราก็ไม่คิดหรอกว่า เขาเป็นตำรวจ เจอตอนแรกยังนึกด้วยซ้ำว่าเป็นทนายความเหมือนพี่ทิชา บุคลิกเขาไม่เหมือนตำรวจ” “เขาเคยเป็นอาสาสมัครคลินิกกฎหมายสมัยเรียนมหาวิทยาลัยด้วย” เธอบอก “เราเคยคิดนะว่า พวกตำรวจนิสัยไม่ดี ทำงานชุ่ย แถมชอบวางอำนาจ แต่พอได้รู้จักกับพี่ณต ได้เห็นเขาพูดกับผู้หญิงที่พี่ตาไปช่วยมาจากสถานบริการแบบสุภาพแล้วก็ให้เกียรติมาก เราเลยเปลี่ยนใจ เพราะเขาไม่ใช่คนแบบที่เราตั้งแง่ไว้...  เขาทำให้เราต้องเตือนตัวเองไม่ให้ stereotype คนอื่น เพราะสิ่งที่เราคิดไว้มันอาจจะไม่ได้เป็นอย่างงั้นก็ได้ และคนที่ไม่ได้เลือกทำงานเอ็นจีโออย่างเรา ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะทำเรื่องดี ๆ เพื่อคนอื่นไม่ได้” “ก็เหมือนที่คนอีกไม่น้อย รวมถึงพวกเอ็นจีโออย่างพวกเราบางคนด้วยที่ stereotype ว่า คนเป็นเอ็นจีโอจะต้องฟังเพลงเพื่อชีวิต แต่งตัวด้วยผ้าพื้นเมือง สูบบุหรี่ กินเหล้า ชวนชาวบ้านประท้วงเรียกร้องโน่นนี่จากรัฐนั่นแหละ หนิง... จริง ๆ แล้ว มันก็เป็นแค่กับบางคน แล้วก็เป็นแค่เปลือกนอกที่บางคนเข้าใจเอาเองว่า การเป็นเอ็นจีโอต้องเป็นแบบนี้ เท่ดี แนวดี หรือเรียกตัวเองว่าเอ็นจีโอเพื่อเป็นข้ออ้างในการทำสิ่งที่อยู่นอกกรอบที่คนส่วนใหญ่ทำหรือคิดกันเท่านั้นเอง” อลงกรณ์ถอนใจออกมาเหมือนกลุ้มใจเต็มที “เหมือนกับแสงของดวงดาวที่สะท้อนบนผิวน้ำ มันไม่ใช่แสงของดาวที่อยู่ตรงนั้นจริง ๆ เป็นแค่ภาพลวงตา แค่น้ำกระเพื่อมมันก็หายไปหมดแล้ว มันเทียบกับดาวที่อยู่บนฟ้าไม่ได้หรอก... แต่อย่างว่าละ ขนาดคนวงในบางคนก็ยังติดเปลือก หลงว่าสิ่งตัวเองทำมันประเสริฐกว่าคนอื่นจนลืมแก่นของสิ่งที่ตัวเองทำอยู่เลย จะไปโทษใครได้” (มีต่อนะคะ) --------------------------------------------------------------------------------------------------------------- * Trafficking – ย่อมาจากคำว่า Human trafficking หรือ การค้ามนุษย์   Pedophile – คนที่ชอบมีความสัมพันธ์ทางเพศกับเด็ก   Domestic violence – การใช้ความรุนแรงภายในครอบครัว Pediastrum simplex ที่มา : http://www.microscopy-uk.org.uk/mag/artsep01/pediastrum.html แก้ไขเมื่อ 28 ต.ค. 51 13:39:29 แก้ไขเมื่อ 28 ต.ค. 51 01:13:45 จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 28 ต.ค. 51 01:08:47 ]

ความคิดเห็นที่ 2 คำพูดและท่าทีของคนรู้ใจที่แปลกไปทำให้นีรนาทนึกเอะใจ วางมือลงบนเข่าของเขา “อ๋องมีเรื่องไม่สบายใจอะไรหรือเปล่า” เขาทำเสียงอือในลำคอเป็นคำตอบกลับมา ตามด้วยเสียงถอนใจอีกเฮือก “ตอนหนิงไม่อยู่ มีเรื่องใหญ่เกิดที่ออฟฟิศเราน่ะ... นักศึกษาที่มาฝึกงานถูกเราดุเข้าไปแรงพอดู เขาเลยไม่มาทำงานที่ออฟฟิศมาสามวันแล้ว แต่วันนั้นเราทั้งตกใจ ทั้งโมโหเขาเลยละ” “แล้วมันเกิดอะไรกันขึ้นน่ะ” เธอซัก ไม่ใช่เรื่องธรรมดาเลยที่เขาจะพูดจารุนแรงกับใครอย่างนี้ และเพียงฟังคำตอบแรกจากปากเขา เธอก็ถึงกับอึ้งไปทันที “นายวัชรทำแฟนท้อง” เขาบอก “ก้อย แฟนเขาตามมาเคลียร์ที่ออฟฟิศว่าจะทำยังไงกัน ตอนแรกก็ปล่อยให้เขาคุยกันสองคน แต่คุยไปได้พักใหญ่ เรากับพี่เมย์ที่อยู่เฝ้าออฟฟิศระหว่างคนอื่นออกไปกินข้าวเที่ยงแง้มประตูไว้ มองเข้าไปเป็นระยะ เห็นท่าไม่ดีเลยจะเข้าไปดู ก็เป็นจังหวะที่ก้อยตบวัชร แล้ววัชรก็เหวี่ยงก้อยล้มลงกับพื้นพอดี” “พอแยกออกมาคุย ก้อยบอกเรากับพี่เมย์ว่า วัชรจะไม่รับผิดชอบอะไรทั้งนั้น จะไปทำแท้ง หรือเก็บเด็กไว้ก็ตามใจ เพราะก้อยเป็นคนยอมมีอะไรกับเขาเอง แต่ความจริง ก้อยปฏิเสธไปแล้ว แต่วัชรพยายามเกลี้ยกล่อม แล้วตอนนั้นก็อยู่กันแค่สองคน ก้อยเลยจำเป็นต้องยอม” ชายหนุ่มกำหมัดแน่น “เราดูออกนะว่า ก้อยไม่โกหก เพราะเท่าที่เคยคุยด้วย เรารู้สึกว่าเขาเป็นเด็กหัวอ่อน แถมตัวเล็กพอ ๆ กับหนิงนี่แหละ ต่อให้ไม่ยอม ถ้านายวัชรเกิดหน้ามืดขึ้นมาจริง ๆ ก้อยคงสู้แรงไม่ไหว แล้วก็คงไม่กล้าเอาเรื่องไปแจ้งตำรวจด้วย เพราะตอนที่มาออฟฟิศก็ยืนจด ๆ จ้อง ๆ อยู่ตั้งนาน ที่มาหาวัชรได้นี่ก็ถือว่ากล้ามากแล้ว” “แล้วอ๋องได้ถามวัชรหรือเปล่าว่า เขาทำอย่างที่ก้อยบอกอ๋องกับพี่เมย์จริงไหม” นีรนาทถาม ยามนี้ รอยยิ้มอารมณ์ดี และท่าทางร่าเริง มีอารมณ์ขันอย่างเหลือเฟือซึ่งเป็นคุณสมบัติที่ชายหนุ่มมีติดตัวเป็นนิจเลือนหายไปจนหมด เธอเข้าใจความรู้สึกของเขาในนาทีที่ได้เห็นและได้รับรู้เรื่องราวที่เกิดขึ้นในวันนั้นดี  ด้วยเธอเองก็ตกใจไม่แพ้กัน ทว่าพยายามถามหาข้อเท็จจริงให้รอบด้าน อลงกรณ์เงียบนิ่งไปชั่วอึดใจ ขยับจะพูด แต่พูดไม่ออก และใช้การพยักหน้าแทนคำยืนยันก่อนที่คำตอบจะพ้นปากออกมาในที่สุด “คำพูดนั้นของวัชรนั่นแหละ ที่ทำให้พี่เมย์กับเราตัดสินใจเข้าไปคุยกับสองคนนั้น” “เราโกรธ แล้วก็ผิดหวังในตัวเขามาก... นึกไม่ถึงว่าเด็กขยัน ตั้งใจทำงาน เข้ากับคนในชุมชนได้ดีอย่างเขาจะทำกับคนที่เขาควรจะรักและดูแลให้ดีอย่างนั้น” เขายอมรับตามตรง และเงยหน้าขึ้นสบตากับหญิงสาว “หนิงเข้าใจเหมือนเราใช่ไหมว่า การทำงานเอ็นจีโอ แค่มีจิตสาธารณะ มีใจอยากช่วยเหลือคนอื่น อยากทำเพื่อประโยชน์ส่วนรวมอย่างเดียวยังไม่พอ แต่ต้องเข้าใจหลักการพื้นฐานของสิทธิมนุษยชนด้วย เพราะเป็นเรื่องที่แยกออกจากกันไม่ได้” สิทธิมนุษยชน คือ สิทธิที่ทุกคนพึงมีในฐานะที่เป็นมนุษย์ ตั้งแต่สิทธิในเนื้อตัวร่างกายที่ไม่ว่าผู้ใดจะมาละเมิดไม่ได้ สิทธิที่จะได้รับการดูแลโดยรัฐ ไปจนถึงสิทธิในการเข้าถึงและจัดการทรัพยากรหรือสิ่งแวดล้อมที่ตนอาศัย เป็นสิทธิที่มีความกว้างขวางอย่างยิ่ง และเกี่ยวพันไปในทุกเรื่องที่เกี่ยวข้องกับชีวิตของมนุษย์ สิทธิมนุษยชนเป็นสิ่งที่แทรกอยู่ในทุกอณูของชีวิต ในทุกสังคม ทุกหนแห่ง หากบางครั้งก็เบาบางเสียจนคนสัมผัสไม่รู้สึกว่ามีสิ่งนี้ดำรงอยู่ จึงได้ละเลย ไม่ใส่ใจ และบางครั้งก็ไปไกลถึงขั้นละเมิดสิทธิของผู้อื่นทั้งที่รู้อยู่แก่ใจ หรือทำไปเพราะไม่ทันคิด คงมีน้อยคนนักที่ตระหนักว่า การคุ้มครองศักดิ์ศรีของผู้หญิงไม่ให้ถูกล่วงละเมิดทางเพศเป็นคนละเรื่องเดียวกันกับการพัฒนาความเป็นอยู่ของผู้ด้อยโอกาสให้ดีขึ้น การช่วยเหลือคนอื่นในการสร้างสิ่งแวดล้อม สาธารณูปโภคที่ดีเริ่มต้นจากความตระหนักถึงสิทธิในการมีความเป็นอยู่ที่ดี ซึ่งสิทธิเหล่านี้ตั้งอยู่บนพื้นฐานของสิทธิในการดำรงชีวิตอยู่อย่างมีศักดิ์ศรีความเป็นมนุษย์ และเป็นหลักการเดียวกันกับการคุ้มครองสิทธิของผู้หญิงและเด็กไม่ให้ถูกข่มเหงรังแก หรือถูกดูหมิ่นทั้งร่างกายหรือจิตใจ “พี่ทิชากับหนิงย้ำกับเรามาตลอดว่า เมื่อผู้หญิงพูดคำว่า ‘ไม่’ ต้องแปลความหมายอย่างตรงตัวว่า ‘ไม่ก็คือไม่’ ไม่มีทางเป็นอย่างอื่นไปได้ ถึงต่อมาจะเกลี้ยกล่อมให้สมยอมยังไง แต่การกระทำแบบนั้นก็ยังอยู่ในข่ายของการบังคับอยู่ดี” ชายหนุ่มทาบมือของตนลงบนมือที่แตะอยู่บนเข่าของเขา “กว่าเราจะได้กอดหนิงครั้งแรก เราต้องรอเป็นปี กว่าหนิงจะอนุญาต แต่เรากลับรู้สึกว่าสิ่งที่เราได้รับมีค่ามาก ถ้าเราไม่อดทน เราทำอะไรตามใจตัวเองลงไป โดยไม่รอจนถึงเวลาที่หนิงเต็มใจ เราอาจต้องเสียหนิงไป และอาจจะต้องเสียใจไปตลอดชีวิตก็ได้” “แล้วอ๋องพูดกับวัชรว่าไง ตัวเองถึงได้มานั่งกลุ้มใจแบบนี้” “เราบอกวัชรว่า อาสาช่วยคนอื่นเป็นเรื่องดี แต่การทำร้ายคนใกล้ตัวเป็นเรื่องที่ผิด การปัดความรับผิดชอบในสิ่งที่ตัวเองเป็นคนเริ่มมันไม่เป็นลูกผู้ชาย เป็นเอ็นจีโอ แต่กลับละเมิดศักดิ์ศรีความเป็นมนุษย์ของคนอื่นเสียเอง ก็ใช้ไม่ได้... เราให้เวลาเขาไปคิด ถ้าคิดไม่ได้ หรือไม่เข้าใจสิ่งที่เราพูด ไม่คิดจะขอโทษในสิ่งที่ทำกับก้อย ก็อย่าเพิ่งมาทำงาน เราไม่อยากให้เขาเป็นเอ็นจีโอแค่เปลือกนอกโดยไม่เข้าใจจิตวิญญาณของการทำงานเพื่อสังคม ที่ต้องเริ่มจากคนใกล้ตัวออกไปหาคนอื่น เพราะเราทำเพื่อคนอื่นโดยละเลยคนใกล้ตัวไม่ได้” เขาก้มหน้าลงมองพื้น ระบายลมหายใจยาว “คำพูดพวกนี้คงจะแรงไป เพราะตอนนั้น วัชรเองก็อาจยังตั้งตัวไม่ติด อาจจะช็อกกับความจริงที่ได้รู้จากก้อยจนไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงดีก็ได้ แต่เราก็อยากให้เขารู้จักรับผิดชอบในสิ่งที่ตัวเองทำ และถนอมคนที่รักเขาบ้าง แล้วที่สำคัญกว่านั้น คือ มันไม่ได้เป็นแค่เรื่องของคนสองคน แต่เป็นเรื่องที่เกี่ยวพันกับอีกชีวิตที่กำลังจะเกิดมาด้วยก็เท่านั้นเอง” นีรนาทพลิกมือหงายขึ้น บีบมือที่วางอยู่เหนือมือของเธอเบา ๆ “เราเข้าใจอ๋องนะ...” คำกล่าวสั้น ๆ ที่มาพร้อมรอยยิ้มปลอบใจในความหมายตรงตามทุกคำที่เอ่ยได้บรรเทาความกังวลของเขาไปได้ไม่น้อย และเรียกรอยยิ้มของเขาให้กลับคืนมาได้อีกครั้ง “ขอบใจมากนะ หนิง” เธอยักคิ้วให้ “ขอบใจทำไม ก็อ๋องเป็นแฟนเรานี่” “เป็นแฟนก็ขอบใจได้ จำเป็นมากด้วย ถ้าไม่เกรงใจว่าอยู่ในมหาวิทยาลัยละก็ เราคงกอดหนิงไปแล้ว” อลงกรณ์ทำเสียงจริงจัง ลุกขึ้นจากเก้าอี้ที่นั่งอยู่ ตรงไปเก็บบันทึกที่ทำเสร็จแล้ว “งานเราเสร็จแล้ว รีบไปกันดีกว่า เราจะได้กอดขอบคุณหนิงไว ๆ ไง” “บ้า... ไม่เอา ใครจะให้กอดยะ” หญิงสาวหัวเราะ กำหมัดต่อยสีข้างชายหนุ่มเบา ๆ รับเอาเอกสารจากเขาไปใส่เป้สะพายหลังใบเก่งของเจ้าตัวเพื่อให้ฝ่ายหลังไปเก็บกล้องจุลทรรศน์และทำความสะอาดอุปกรณ์ “ถ้าจะขอบคุณละก็ เลี้ยงเฉาก๊วยปั่นกับผัดไทยที่ฝายหินเราแทนดีกว่า ไม่ได้กินมาตั้งนานแล้ว” “ได้... แต่ต้องรออาจารย์กลับมาก่อนนะ” เขาตกลงแบบว่าง่าย “ต่างคนต่างเอารถไป แล้วเจอกันที่โน่นเลย” เธอเลิกคิ้ว “แค่เนี้ย... ไม่มีต่อรองเลย” คนตัวโตส่ายหน้า แล้วฉีกยิ้มกว้าง “เราเป็นแฟนในโอวาทไง น่ารักออกจะตายเนอะ” (มีต่อค่ะ) แก้ไขเมื่อ 28 ต.ค. 51 13:33:39 จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 28 ต.ค. 51 01:10:00 ]

ความคิดเห็นที่ 3 อลงกรณ์ถือจานผัดไทยกุ้งสดเจ้าอร่อยประจำตลาดฝายหิน ตลาดภายในมหาวิทยาลัยที่ขึ้นชื่อเรื่องอาหารมาวางให้ที่โต๊ะ ขณะที่นีรนาทเทน้ำเฉาก๊วยปั่นที่ซื้อยกเหยือกแบ่งใส่แก้ว เลื่อนจานสลัดที่ซื้อมาเป็นกองกลางให้ขยับมาอยู่ตรงกลาง “แล้วเรื่องก้อยล่ะ อ๋องทำยังไง” เธอถามถึงเรื่องที่สนทนาค้างอยู่ก่อนออกมาจากห้องทดลองของภาควิชาชีววิทยา “คนที่เราเป็นห่วงที่สุดตอนนี้ คือ ก้อย” “ใช่” เขารับ “เท่าที่รู้ ก้อยเป็นลูกสาวคนเดียว เป็นน้องคนสุดท้องในบรรดาพี่ชายสามคน ครอบครัวเขาหวงมากอย่างกับไข่ในหิน ถึงจะยอมปล่อยให้ก้อยมาเรียนที่เชียงใหม่ได้ แต่พี่ชายเขาก็คอยโทรเช็คเกือบทุกวัน ครอบครัวเขาทำโรงสีข้าวอยู่ที่วิเศษชัยชาญ หวังมากว่าจะให้ก้อยกลับไปช่วยทำด้านบัญชีให้ ไม่รู้ว่าถ้าเขาเกิดรู้เรื่องเข้าก้อยจะเป็นยังไง จะรับความจริงเรื่องนี้ได้หรือเปล่าก็ไม่รู้” “ตอนเกิดเรื่อง คนแรกที่เราคิดถึง คือ หนิงนะ แต่หนิงไม่อยู่เมืองไทย เราเลยโทรหาพี่ทิชา ถามว่ามีใครในมูลนิธิทางนั้นพอจะให้คำปรึกษากับก้อยได้บ้าง พี่ทิชาก็ให้ก้อยไปเจอที่สำนักงานวันรุ่งขึ้น จะได้เจอพี่ตา เพราะพี่ตามีลูก มีครอบครัวแล้ว น่าจะให้คำแนะนำได้ดีกว่า” เธอพยักหน้าเห็นด้วย “ดีแล้วละ อ๋อง เพราะถ้าอ๋องโทรหาเรา เราก็จะแนะนำให้ก้อยไปคุยกับพี่ทิชาหรือพี่ตาเหมือนกัน” “แล้วพี่ทิชาบอกอ๋องหรือเปล่าว่า จะทำยังไงกับเรื่องของก้อยบ้าง” เขาทำเสียงอือรับขณะวางส้อมที่กำลังจะส่งเส้นผัดไทยเข้าปากลง “พี่ทิชาบอกเราว่า พี่ตาโทรไปคุยกับผู้ปกครองของก้อยแล้วละ เห็นว่าพี่ชายของก้อยจะขึ้นมาเจอพี่ตาที่สำนักงานทนายความของพี่ทิชาพรุ่งนี้ แต่โชคดีนะที่พี่ชายของก้อยเขาค่อนข้างคุมสติได้ดี แล้วก็ไม่โกรธน้องสาว” “แต่เราก็ยังอดเป็นห่วงวัชรไม่ได้” ชายหนุ่มกล่าว “เพราะพี่ทิชาเองก็ออกปากว่า ดูเหมือนเขาจะโกรธวัชรอยู่ไม่ใช่น้อย แล้วก็พูดทำนองว่า อย่าให้เห็นหน้าเชียว เหมือนกะจะเล่นงานวัชรให้เต็มแค้นอย่างนั้นแหละ...” “คิด ๆ ดูแล้ว น่าจะมีผู้ชายสักคนอยู่ฟังพี่ตากับพี่ชายก้อยคุยกันด้วยสักคนก็ดี เผื่อว่าบังเอิญวัชรรู้ข่าวแล้วโผล่มาเจอหน้ากับพี่ชายก้อยที่ออฟฟิศพี่ตา ถ้าเกิดอะไรขึ้นมาจะได้ช่วยได้” เธอเอ่ยด้วยท่าทีครุ่นคิด “แต่เสียดายที่พรุ่งนี้อ๋องต้องพาน้อง ๆ ลูกของชาวบ้านที่อยู่ในเขตป่าชุมชนไปทำกิจกรรมสำรวจแหล่งน้ำในป่าชุมชนของตัวเอง ส่วนพี่ไม้ก็ไปส่งอิงเก้ไปเชียงราย ไปข้ามแดนเอาวีซ่าใหม่ซะด้วย” “อ๋องลองถามพี่ณตดูสิว่า พรุ่งนี้เขาพอจะมีเวลาว่างไหม” เธอลองเสนอ “คนใจเย็นแถมยังเป็นตำรวจอย่างพี่ณตน่าจะปรามพี่ของก้อย หรือวัชรให้เย็นลงได้บ้าง” ข้อเสนอของเธอเป็นทางออกที่ดี หากชายหนุ่มยังคงนิ่งเงียบ ชั่งใจอยู่ครู่หนึ่ง “ที่จริง พรุ่งนี้เป็นวันหยุดของพี่เขา ไม่ต้องเข้าเวร ถ้าให้ช่วยพี่เขาคงช่วยอยู่แล้ว แต่เราไม่อยากรบกวน อย่างที่เราบอกหนิงนั่นละ เมื่อคืน พี่ณตกลับมาถึงก็นอนเลยทั้งที่ยังไม่ถึงห้องตัวเอง ไม่ทันเปลี่ยนเสื้อผ้าด้วยซ้ำ ท่าทางพี่เขาเหมือนไม่ค่อยสบาย แถมนอนดึกมาหลายวันติด ๆ กันด้วย แต่วันนี้กลับยังต้องไปทำงาน เพราะนัดพยานเอาไว้ เราอยากให้เขาพักเยอะ ๆ มากกว่า ” นีรนาทยิ้มให้คนตัวโตกว่าตรงหน้า... แม้ใบหน้าคล้ำเข้มจะดูดุดันยามวางเฉย หากดวงตาทั้งคู่และคำพูดทุกคำกลับสะท้อนถึงหัวใจที่อ่อนโยน คำนึงถึงผู้อื่นอยู่เสมอ ถ้าใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน คงจะมีความสุขไม่น้อย   “บางที อาจจะไม่ต้องถึงมือพี่ณตก็ได้ พี่ทิชาก็น่าจะจัดการได้” เธอว่า “อ๋องไม่ต้องกังวลให้มากไปหรอก ไปสำรวจแหล่งน้ำกับเด็ก ๆ ให้สนุกดีกว่า พรุ่งนี้เราจะไปหาพี่ทิชาที่ออฟฟิศอยู่แล้ว เราจะตามข่าวให้ โอเคมั้ย” แล้วคนว่าง่ายก็ตอบรับอย่างง่าย ๆ ตามประสาคนโนโอวาทอีกตามเคย... แต่ก็ยังอดออกปากในเรื่องที่ยังคาใจอยู่ไม่ได้ “ตอนนี้ เรายังโทรหาวัชรไม่ได้เลย สงสัยเขาคงจะโกรธเราน่าดู ” “ลองขอให้พี่เมย์โทรเช็คให้ก็ได้นี่นา ดูว่าเขาเย็นลงหรือยังแล้วค่อยนัดคุยก็ได้” นีรนาทแนะ “ถึงตอนนี้จะยังไม่เหมาะให้เขาเจอกับพี่ชายของก้อย แต่ไม่ว่ายังไงก็ต้องให้เขารับผิดชอบเรื่องนี้ร่วมกัน จะให้ลอยตัวอยู่เหนือปัญหาไม่ได้ ส่วนจะเป็นเมื่อไหร่ก็ค่อยว่ากันอีกที” ชายหนุ่มตรองสิ่งที่เธอกล่าวครู่หนึ่งก็ยิ้มรับ “เราว่า เราเลิกคุยเรื่องนี้กันก่อนดีกว่า... ตั้งแต่เจอกันก็คุยกันเรื่องของคนอื่น ยังไม่ได้คุยเรื่องของตัวเองเลย” “ถ้าเป็นคนอื่นนะ สงสัยเราโดนเอาน้ำปั่นราดหัวไปแล้ว เพราะไม่สนใจคุยเรื่องของเราสองคนแต่ดันไปคุยเรื่องคนอื่นเป็นนาน... ดีจังเลย ที่เรามีหนิงเป็นแฟน...” “ราดทำไม เสียดายของ” นีรนาทว่าขัน ๆ “แค่นี้อ๋องก็หวานอยู่แล้ว ราดด้วยน้ำหวานอีก เดี๋ยวเบาหวานขึ้นพอดี” “เขินล่ะสิ ยังไม่ชินอีกหรือไง” อลงกรณ์หัวเราะชอบใจ ก่อนชวนเปลี่ยนเรื่องคุย “เราโทรไปถามสำนักงานอุตุนิยมวิทยาภาคเหนือมา เขาบอกว่าพรุ่งนี้กับมะรืนนี้ อากาศปลอดโปร่ง ไม่มีเมฆ มะรืนนี้ เราไปดูดาวกันมั้ย ไม่ได้ดูดาวด้วยกันมาเป็นเดือนแล้ว” “นั่นสิ ตอนนี้ เริ่มเข้าหน้าหนาวแล้ว กลุ่มดาวเริ่มเปลี่ยนทิศพอดี” เป็นความเห็นที่ไม่ต้องใช้เวลาคิดนานและกระตือรือร้นอย่างเห็นได้ชัด “ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาดละก็ เราจะโทรนัดหนิงอีกทีนะ” เขาว่า “ให้ผ่านพรุ่งนี้ไปได้ก่อน” แม้ชายหนุ่มจะกล่าวในอาการปกติ ปราศจากนัยอื่นใดแอบแฝง และถึงจะไม่ใช่คนเชื่อถือโชคลาง หากบางอย่างในประโยคนั้นทำให้หญิงสาวอดรู้สึกไม่สบายใจไม่ได้ “นะ...” เธอเอ่ยรับได้เพียงเท่านี้ “ดูแลตัวเองให้ดี ๆ ก็แล้วกัน” ******************* (จบตอนแรก) ********************* ขอบคุณทุกท่านที่แวะเข้ามาอ่านนะคะ และยินดีรับคำแนะนำ ข้อคิดเห็นด้วยความยินดียิ่งค่ะ สำหรับเรื่องนี้ มีด้วยกันสามตอนจบค่ะ บอกไม่ถูกเหมือนกันว่านี่เป็นเรื่องแนวอะไร แต่ที่แน่ ๆ คงไม่ใช่เรื่องแนวสืบสวนสอบสวนอย่างที่เคยเขียนมาก่อนหน้านี้ เริ่มต้นจากเคลียร์ของแล้วไปเจอรูปสมัยไปป่าชุมชน กับสมุดโน้ตสมัยฝึกงาน ได้คุยอะไรกับเพื่อนเก่าหลายคน และอะไรอีกหลาย ๆ อย่าง... ก็ออกมาเป็นเรื่องนี้แหละค่ะ แล้วก็มีข่าวฝากนิดนึง ไม่ทราบว่ามีใครเคยคลิกเข้าไปดูกันหรือยัง โครงการ “Say NO to Violence against Women” โดยกองทุนการพัฒนาเพื่อสตรีแห่งสหประชาชาติ (UNIFEM - ยูนิเฟม) ในประเทศไทย เป็นโครงการ “ต่อต้านความรุนแรงต่อเด็กผู้หญิง-ต่อผู้หญิง” ต้องการรายชื่อห้าแสนชื่อ แต่ตอนนี้เพิ่งได้แสนกว่า ๆ อยู่เลย ถ้าไม่เป็นการรบกวนเวลาเกินไป ขออนุญาตชวนให้เข้าไปช่วยลงนามที่ลิ้งก์นี้กันนิดนึงนะคะ http://www.novaw.or.th/?page_id=82 ไม่ว่าเป็นผู้หญิงหรือผู้ชายก็สามารถร่วมลงนามเพื่อยุติความรุนแรงต่อเด็กและผู้หญิงได้ค่ะ ขอบคุณอีกครั้งค่ะ ^___^ ส่งท้ายด้วย pediastrum duplex ที่มา : http://www.microscopy-uk.org.uk/mag/artsep01/pediastrum.html จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 28 ต.ค. 51 01:11:44 ]

ความคิดเห็นที่ 4 อยากได้แฟนแบบนี้สักคน จะหาได้ที่ไหนวะเนี่ย หะเอิ๊กๆๆ ดาวในน้ำก็สวยออกนะ น่ารักดี จากคุณ : waidhaya - [ 28 ต.ค. 51 01:19:58 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ชอบมากเลยค่ะ ชอบความคิดของคาแรกเตอร์ ชอบสาระที่ได้รับ ชอบที่พยายามสอดแทรกปัญหาสังคมหลายๆอย่างในหลายๆระดับมาให้คิดกัน อย่างหลายคนที่ชอบทำบุญแต่กับคนใกล้ตัวขี้งก แล้วอ้างว่างกเงินไว้ไปทำบุญ อาจจะเป็นตัวอย่างที่ไม่ตรงมากแต่ได้ความรู้สึกนั้นตอนที่อ่านที่อ๋องพูดกับวัชร เรื่องจิตวิญญาณในการทำงานเพื่อสังคม หลายคนมุ่งแต่จะทำอะไรใหญ่ๆแต่ลืมแก่นแท้ของหลักการ ลืมความสำคัญของคนใกล้ตัวไป ที่ชอบที่สุดคือฉากเป็นแล็ป นั่งทำแลปนั่งส่องกล้องเหมือนเราเลย ให้สิบเต็ม อ้อ รุปสวยมากเลยค่า จากคุณ : Mnemosyne - [ 28 ต.ค. 51 05:30:48 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ...เข้ามาอ่านก่อน..ครับ จากคุณ : สวนดอก - [ 28 ต.ค. 51 07:07:27 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ขอบคุณที่ส่งเรื่องดีดีมาให้อ่านอีกค่ะ รออ่านตอนต่อไปนะคะ จากคุณ : หริชา (หริชา) - [ 28 ต.ค. 51 08:33:28 ]

ความคิดเห็นที่ 8 มาลงชื่อตามอ่านค่ะ จากคุณ : inventio - [ 28 ต.ค. 51 16:28:39 ]

ความคิดเห็นที่ 9 อ๋องกำลังศึกษาสาหร่ายอยู่ที่อาคารชีววิทยา หนิงเป็นเอ็นจีโอ ก้อยกับวัชรมาฝึกงานกับอ๋อง แต่เขียนเหมือนวัชรเป็นเอ็นจีโอ (หรือฝึกงาน) งงสิ .. น้องที่รู้จักที่เป็นเอ็นจีโอคนนึงก็แสนจะบอบบาง และหน้าตาน่าเอ็นดูมากค่ะ แต่เธอทำงานกับเด็กเป็นหลัก จากคุณ : scottie - [ 28 ต.ค. 51 20:20:28 ]

ความคิดเห็นที่ 10 มาอ่านค่ะ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) - [ 30 ต.ค. 51 01:30:53 ]

ความคิดเห็นที่ 11 มาอ่านค่ะ  ... มาบอกว่าคิดถึงจขกทด้วยค่ะ จากคุณ : teansri - [ 30 ต.ค. 51 07:03:02 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ตามมาอ่านค่ะ แอบระแวงนิดๆ นะเนี่ยว่าจะมาแนวเดียวกับเรื่องก่อนๆ หรือเปล่า อยากเห็นมั่งจัง ดวงดาวบนสายน้ำ อืมๆๆ พระเอกโรแมนติกนะเนี่ย จากคุณ : ชญาลี - [ 31 ต.ค. 51 15:04:03 ]

ความคิดเห็นที่ 13 แหม... มาอ่านช้าเลยเรา กว่าจะมีสมองว่างๆ มานั่งอ่านได้ ต้องรอวันหยุด แต่ดีนะเนี่ย ที่คุณปิยะรักษ์ลงเรื่อง"ไม่ถี่" เกินไป เลยตามอ่านได้ทัน ฮ่าๆๆ เอ่อ แลป จุลชีว เอ็นจีโอ... จบนิติหรือวิทยาฯ แน่เนี่ย??? ข้อมูลหนาแน่นปึ้กเหมียนเดิม ชอบจริงเลย น้องดาวในสายน้ำสวยจัง ทั้ง simple ทั้ง Duplex เลย น่าเอามาทำลายวอลล์เปเปอร์ (น่านนน) เรื่องนี้มีกลิ่นของความรักปนหวานตั้งแต่ต้นเรื่อง ดีจังค่ะ แต่ตอนท้ายๆ กลับ มาทำให้หวั่นใจอีกแล้ว จะหวานได้ถึงครึ่งเรื่องไหมเนี่ย เฮ้อ... ปล. เรื่องนี้มีซิกซ์แพ็คเฮียณตออกแสดงป่ะคะ อิ อิ อิ จากคุณ : BestChild - [ 2 พ.ย. 51 09:26:01 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ข้อมูลแน่น แถมภาษายังอ่านรื่นหูดีมากด้วยค่ะ เก่งจัง จากคุณ : หมูอมโรค - [ 15 พ.ย. 51 21:03:11 ]