ความคิดเห็นที่ 1 "มีคนให้บ้าง ซื้อมาเพิ่มบ้าง ส่วนเรื่องปลูก เป็นหน้าที่คนสวน คุณก็ได้ยินอ้อนนินทาแล้วไม่ใช่หรือว่าผมกลับบ้านดึก งานไปถึงไหน.. มีปัญหายุ่งยากอะไรให้ผมช่วยไหม" กังสดาลส่ายหน้าเร็ว เธอเลิกคิ้วลังเลเล็กน้อยก่อนกิริยานั้น ด้วยว่าจู่ๆ เขาก็เปลี่ยนประเด็นไปเสียเฉยๆ ใบหน้านั้น ช่างปั้นได้ขรึมคงเส้นคงวาดีมาก เขาชะลอฝีเท้าลง รอเธอก้าวมาเคียงข้างๆ แล้วถามขึ้นว่า "รู้จักนายแพทตั้งแต่เมื่อไหร่" เธอเลิกคิ้วลังเล ไม่แน่ใจว่าประโยคนั้นเป็นคำถามหรือคำปรารภสงสัยของผู้พูดเอง เพราะอากัปกิริยาภายนอกที่เห็นนั้น เหมือนว่าผู้พูดมิได้ใส่ใจฟัง เขาเปิดประตูรถ แล้วโยนแฟ้มพลาสติกใสทับกองแฟ้มอีกสองสามเล่มบนเบาะ พอปิดประตูรถแล้วหมุนกายกลับ เขาก็ถามซ้ำขึ้นด้วยเสียงหนัก "ผมถามว่าไปรู้จักกับนายแพทตั้งแต่เมื่อไหร่" "เมื่อวานนี้ค่ะ" เธอตอบไปพลาง ใจนึกสงสัยไปพลาง การรู้จักปรัศนี เป็นเรื่องใหญ่ที่เขาต้องซักไซ้หรือ "ครั้งแรกหรือ" เขาถามอีก ตัวเองก็อ้อมไปเปิดประตูด้านคนขับ แต่ยังยืนรอฟังคำตอบ ตาขรึมจ้อง.. นิ่ง "สองครั้งค่ะ" เธอจึงตอบประชดโพล่งออกไปอย่างนึกรำคาญ "ครั้งแรกที่โรงเรียนค่ะ ตอนนั้นรู้จักหน้าไม่รู้จักชื่อค่ะ ครั้งที่สองก็เจอกันที่บ้านนี้ คุณอ้อนแนะนำให้รู้จัก เขาชื่อปรัศนี เป็นหนุ่มนักบัญชีที่หน้าตาดีมีภาษี.. " "ภาษีอะไร.. บุคคลธรรมดา นิติบุคคล สรรพสามิต หรือว่าศุลกากร" กังสดาลไม่คาดคิดว่าตนจะได้เจอกับประโยคแดกดันประหลาดๆ เช่นนั้น เธอเลิกคิ้วมองเจ้านายหนุ่ม กำลังชั่งใจว่าจะตอบดีไหม เขาก็โพล่งต่อขึ้นมาว่า "เพิ่งจะรู้จักไม่ถึงวัน ไปการันตีให้เขาเสียแล้ว ฝึกมองคนหลายมุมหน่อยคุณกั้ง" คุณกั้งเลยกะพริบตาสับสนใจเต็มที่กับวาจายอกย้อนคล้ายตำหนิของเจ้านายหนุ่ม เขาขับรถออกไปแล้ว พร้อมกับทิ้งความฉงนไว้เป็นเพื่อนคนอยู่บ้าน.. กังสดาลกลับเข้าห้องทำงาน แต่จิตใจว้าวุ่นไม่พร้อมจะทำอะไรเลย เธอนั่งที่โซฟา คิ้วขมวดครุ่นคิดถึงประโยคสุดท้ายของคุณอ๋า ยังมีประโยคคำถามที่เขาข้องใจเหลือเกิน ทำไมการรู้จักปรัศนี จึงก่อความสนใจแก่เขา จนต้องเก็บมาถามไถ่แล้วตำหนิในภายหลัง ร่างบางเอี้ยวตัวไปมองเรือนไม้สีฟ้าคราม อ้อ.. ต้องเรียกใหม่แล้วสิ เป็นเรือนแว่วเสียงรัก.. ลำพังตัวเรือนนั้น งดงามในความรู้สึกอยู่ หากแต่เจ้าของเรือนนี่น่ะสิ.. หมั่นจุดไฟปัญหาสุมในอกได้เก่งเสียจริง โทรศัพท์มือถือวางไว้บนโต๊ะคอมพิวเตอร์ เสียงเพลงไทยบรรเลงกังวานขึ้นกลางความเงียบริมหน้าต่าง หญิงสาวเอี้ยวตัวกลับมา พร้อมกับลุกไปรับสาย เธอยิ้มสบายใจขึ้น เมื่อจำเสียงปัทมาได้ หล่อนกรอกเสียงหวานว่า "เป็นยังไงบ้างคุณกั้ง สบายดีอยู่ไหม ปัทม์ล่ะเป็นห่วงคุณจริงๆ อ้อ.. ตอนนี้สร้อยสวยถูกปลดลงไปทำหน้าที่ธุรการแล้วนะคะ ปัทม์ว่าคุณกั้งต้องทำใจเปลี่ยนตำแหน่งถาวรเสียแล้วล่ะค่ะ เพราะดูท่าทางคุณอ๋าเธอปลื้มคุณกั้งจริงๆ จังๆ แบบว่ายังไงดีคะ.. แบบว่าไม่เคยเห็นแบบนี้มาก่อน" หล่อนหัวเราะคิกคัก ถูกใจวาจาคิดเองเออเองของตัวเองไปตามลำพัง กังสดาลฟังแล้วยิ้มกับความว่างเปล่าภายในห้อง เธอเริ่มคิดถึงบรรยากาศในชั้นเรียน คิดถึงเสียงเจี๊ยวจ๊าวของนักเรียน นักศึกษา และคิดถึงตัวเองที่ยืนกลางห้อง ถ่ายทอดวิชาหน้ากระดาน.. "ทางโน้นเขาเลี้ยงดูปูเสื่อดีไหมคะคุณกั้ง" "วันนี้ยังดีอยู่ค่ะ แต่วันต่อๆ ไป กั้งไม่แน่ใจ ต้องรอดูไปก่อน คุณปัทม์มาเยี่ยมกั้งที่นี่ได้ไหมคะ" "ได้ค่ะ.. แต่คงไม่สะดวก คุณเอื้อมกับคุณอ้อนไม่มีปัญหาหรอกค่ะ ติดที่คุณอ๋าค่ะ เธอไม่ชอบให้ใครไปวุ่นวาย เธอมีโลกของเธอกับคุณแตงกวา.. " ว่าจบ.. เจ้าตัวก็หัวเราะชอบใจอีก กังสดาลยังคงทอดยิ้มบางกับความว่างเปล่า บางช่วงของความคิด เธอก็อดติคุณอ่าไม่ได้เหมือนกัน เพราะดูไปแล้ว ตัวเขาเองนี่แหละที่เจ้าปัญหาที่สุด ในขณะที่คนอื่นๆ คิดอ่านปลอดโปร่ง ถ้อยทีถ้อยอาศัย แต่เขากลับ.. ตีกรอบล้อมระเบียบและขึงวินัยจนตึง เห็นทีหากมีโอกาสสักครั้ง เธอขอนำแนวคิดของพระพุทธองค์ว่าด้วยการเดินสายกลางไปแนะให้เขาฟังบ้าง เผื่อว่าเขาจะได้คิด "นี่คุณกั้ง.. ปัทม์อยากเล่าอะไรให้ฟัง รบกวนเวลาทำงานไหมคะนี่" "ไม่เป็นไรค่ะ กั้งพักเหนื่อยพอดี เล่าเถอะค่ะ" "อาจารย์น้องน่ะสิคะ.. ท่าทางจะสนใจนายรูปหล่อพินธนะของเราเข้าเสียแล้ว" "ไม่เร็วไปหรือคะ เพิ่งจะรู้จักกันแค่วันเดียว อืม.. อาจารย์น้องน่าจะหัดมองคนหลายมุมหน่อยนะคะ" "หมายถึงอะไรคะคุณกั้ง" คุณกั้งกะพริบตา ค่อยฉุกคิดว่าตนได้หยิบยืมวาจาเด็ดของคุณอ๋ามาใช้โดยไม่รู้ตัว หากเขามาได้ยิน คงแอบค่อนขอดในใจ หรือไม่ก็ต้องหัวเราะเยาะออกมาเป็นแน่ "หมายถึง.. เอ้อ.. มองหลายด้าน มองหลายวัน มองนานๆ ทำนองนี้ค่ะ" ปัทมาหัวเราะร่วนมาตามสาย หล่อนทำเสียงอือๆ เห็นพ้อง แล้วตบท้ายด้วยการเทใจสนับสนุนให้หนุ่มสาวผูกไมตรีกันอย่างเต็มที่ "สงสารนายรูปหล่อ รักชอบสาวที่ไหนไม่เคยได้ดั่งใจสักที อกหักแล้วอกหักอีก นี่เป็นครั้งแรกเลยนะคะที่มีสาวมาทำท่าว่าสนใจก่อน สงสัยว่าบุพเพสันนิวาสตัวจริงเสียแล้ว" "ค่ะ.. " "คุณกั้งโดนคุณอ๋าดุบ้างหรือยังคะ ปัทม์เห็นใจคุณจริงๆ นะคะ แต่ไม่รู้จะช่วยเหลือยังไง ปัทม์บอกตามตรงว่า กับคุณเอื้อมคุณอ้อน ปัทม์ยังพอกล้าเยี่ยมหน้าไปช่วยพูดนะคะ แต่กับคุณอ๋า เอาปืนมาจ่อก่อนก็แล้วกัน" "ค่ะ.. หากวันไหนที่กั้งทนไม่ไหวขึ้นมา กั้งจะรีบเอาปืนไปจ่อคุณปัทม์ก็แล้วกันนะคะ" "อ้าว.. ทำแบบนั้นได้ยังไงคุณกั้ง.. ไม่เอาล่ะ.. ปัทม์ต้องเข้าสอนแล้ว ไว้จะโทรมาคุยด้วยใหม่นะคะ" วางสายไปแล้วคุณครูช่างจ้อ.. เกือบสิบห้านาทีสำหรับการสนทนา ช่วยให้สมองของเธอผ่อนคลายจากความเครียดได้อักโข ครั้นพอความเงียบกลับมาเยือนอีกครั้ง เธอจึงค่อยฉุกคิดสงสัย.. อะไรคือความเครียด.. มันเริ่มต้นจากไหน.. จากใคร.. คุณอ๋า.. ชื่อเจ้านายหนุ่มวาบสว่างผ่านห้วงฉงนเข้ามา หญิงสาวโคลงศีรษะ รำพึงในใจ.. เป็นเอามาก.. แล้วเธอก็ลุกจากโซฟา กลับไปเริ่มต้นทำงานอีกครั้ง เธอคิดไปเองว่า งานสามารถพัดพาเธอห่างไกลจากชื่อคุณอ๋า เพราะเขาคือต้นเหตุของความเครียดที่สุมอยู่ในสมอง.. "เครียดมากตลอดเวลามันไม่ดีนากั้ง เดี๋ยวหน้าแก่ก่อนวัย สวมชุดเจ้าสาวแล้ว แขกจะพากันตกใจ เอ๊ะ.. อายุรุ่นป้าแล้ว ยังฝืนสังขารแต่งงานอีก" เสียงกระเซ้าของหนุ่มหลายรักแว่วหวานลุห้วงโสตวูบหนึ่ง.. มือที่กำลังขีดเขียนพลอยชะงักไปด้วย.. ใบหน้าขรึมค่อยแปรเป็นเศร้า.. หญิงสาวกลืนน้ำลาย ยามตระหนักว่าหัวใจกำลังเต้นแรง บาดแผลจากรักสลายกำลังปริร้าวอีกแล้ว.. ไม่ควรระลึกถึงถ้อยคำลวงของชายผู้นั้นอีกแล้วไม่ใช่หรือ เธอต้องตากหน้าไปบอกยกเลิกสั่งจองชุดเจ้าสาว การ์ดแต่งงาน ของชำร่วย ก็เพราะเขาไม่ใช่หรือ..   เธอผลักไสตัวเองมาไกลถึงพิษณุโลก ก็เพราะเขาอีกเหมือนกันใช่ไหม.. เมื่อเป็นเช่นนี้.. ควรหรือที่จะปล่อยให้วาจาปลิ้นปล้อนนั้นล่วงผ่านเข้ามาซ้ำเติมได้.. หญิงสาวสลัดความหม่นหมองในจิตใจทิ้งไป เพื่อหันกลับมามุ่งงานตรงหน้าอย่างจริงจัง เธอเคืองตัวเองมากทีเดียว ยามที่หยาดน้ำตาปริ่มขึ้น จนถึงเวลานี้.. เธอยังไม่คลายความโศกเศร้า เธอยังจมจ่อมอยู่ในห้วงรักจอมปลอม หากเมื่อใดที่ความเงียบเข้าครอบครอง เธอยิ่งสามารถแลเห็นอดีต.. แจ่มจ้า เสียงรถแล่นเข้ามา พร้อมกับเสียงสนทนากลั้วหัวเราะ ดึงสายตาขรึมของเธอให้เงยขึ้นจากกองกระดาษ สายตาเหลือบไปดูเวลาแวบหนึ่ง แล้วค่อยเลิกคิ้วตกใจเล็กน้อย มันบอกว่าค่ำแล้ว ตายจริง.. เกือบหนึ่งทุ่มแล้วหรือ ใช่ได้ทีเดียวกับงานสะสางของคุณอ๋า มันช่างสร้างความเพลิดเพลินแก่เธอจนลืมโลกภายนอกได้สนิท.. "เป็นยังไงบ้างคะ คุณพนักงานบัญชีคนใหม่ สลบเหมือดหรือยัง" คุณอ้อนเยี่ยมหน้าเข้ามาทักทายกลั้วยิ้มทะเล้น หล่อนเดินมาชะโงกหน้าใส่จอคอมพิวเตอร์แล้วเบ้ปาก ก่อนจะชวนเธอให้ออกไปข้างนอก น้ำเสียงที่บอกท่อนท้ายแฝงนัยกำกวมชอบกล "มีใครเขาอยากเห็นหน้าค่ะ ไปค่ะ" ใครที่ว่านั้นคือปรัศนี.. นักบัญชีหนุ่มรูปหล่อ อารมณ์ดี เขาส่งยิ้มมาทักทาย พร้อมกับตัวสูงในชุดทำงานสีนวลลุกขึ้นผายมือ เสียงทุ้มเสนาะเชื้อเชิญว่า "เชิญนั่งครับคุณกั้ง ผมซื้อขนมเจ้าอร่อยมาฝากด้วย ความจริงซื้อมาสองกล่อง แต่ติดสินบนไปเสียแล้วหนึ่งกล่องอย่างจำใจ" กังสดาลเห็นเขาปรายตาไปทางคุณอ้อนแล้วหัวเราะเบาๆ ฝ่ายคุณอ้อนก็ลอยหน้าไม่รู้ไม่ชี้ แต่ยังสำทับว่าขนมเจ้านี้อร่อยจริงๆ "เจ้าของร้านเคยทำงานอยู่ในวังด้วยนะคะคุณกั้ง รสมือชาววังแน่แท้ค่ะ รับรองได้ ได้ยินว่ากำลังดำเนินเรื่องขอเป็นสินค้าในเครือหนึ่งตำบลหนึ่งผลิตภัณฑ์ด้วยนะคะ ใครๆ ก็ติดอกติดใจกันทั่วเมือง ยกเว้นพี่อ๋า เขาไม่ชอบขนมหวาน.. เป็นผู้ชายที่เกิดมาขวางโลกไปหมด" คนพูดก็พูดไปหัวเราะไป แต่กิริยาเหลียวหน้าเหลียวหลังก็ชวนให้นึกหัวเราะไม่น้อย หล่อนยังป้องปากกระซิบเหมือนเมื่อเย็นวานว่า "ต้องสำรวจให้ดีค่ะ พรรคพวกพี่อ๋าเขาเยอะ" ปรัศนีอมยิ้มกับกิริยาน่ารักของคุณอ้อน หากแต่สายตายามเลื่อนจับวงหน้าขรึมของสาวคนฟัง กลับเผยแสงนุ่มละมุนที่แผ่มาจากหัวใจ ประหลาดแท้.. เพิ่งเห็นหน้าไม่ทันพ้นวันพ้นคืน ทำไมถูกใจนักก็ไม่รู้ แตกต่างจากเธอล่ะกระมัง เห็นเพียงครั้งแรก เธอก็จับเขาไปเหมาไว้ในฮาเร็มของคุณเอื้อมเสียแล้ว "งานหนักไหมครับ ผมเข้าใจนะว่าการทำบัญชีย้อนหลังมันปวดหัว งานบันทึกไม่ค่อยกระไรนัก แต่งานเอกสารชวนให้เป็นลมเอาได้" เขาชวนคุย สิ่งเดียวที่นึกออกและมั่นใจว่าเธอต้องคุยตอบ ก็คือเรื่องบัญชี "นั่นสิคะ.. " กังสดาลตอบจริงๆ เธอมิได้สะดุดกับรอยยิ้มพอใจของอีกฝ่ายสักนิด "เอกสารหายากจังค่ะ ปะปนกันเละเทะ ต้องเสียเวลารื้อเรียงไล่กันไปทีละเดือน งานนี้ช้าไปก็ไม่ได้ เดี๋ยวคุณอ๋าเธอจะตำหนิเอาได้" "เอาหูไปนา เอาตาไปไร่ สิคะคุณกั้ง" คุณอ้อนดื่มน้ำส้มกลั้วขนมหวาน "ขืนเก็บคำพูดพี่อ๋ามาใส่สมองทุกคำ พอดีพอร้ายอกจะระเบิดเอานะคะ ดูแต่รายเก่าย้อนไปสองรายนะคะ ระเบิดเสียงร้องไห้ออกมาโฮใหญ่เลย เสร็จสรรพก็ขอลาออก พี่อ๋าก็อนุญาต เขายังมีหน้ามาพูดอีกว่า เขาไม่ได้กดดันใคร แต่ใครต่างหากที่ทำงานไม่เป็น เลยกดดันตัวเอง.. " "ดิฉันอาจต้องเป็นรายต่อไปล่ะกระมังคะ" เธอเปรยติดตลก ใจกำลังคิดว่าสายตาละมุนของหนุ่มนักบัญชีผู้นั้นต่างหากที่จับจ้องนิ่งยิ่งกว่ากดดัน เธอไม่เข้าใจว่าบนหน้าของเธอมีอะไรผิดปกติ ไม่เข้าใจว่าทำไมเขาต้องจ้องไป ทำตาเชื่อมไป.. "ไม่มีปัญหาครับ.. หากเกิดเหตุการณ์ที่ว่านั้นจริงล่ะก็ สำนักงานของผมยินดีเสนอเป็นตัวเลือก ถ้าหากคุณกั้งไม่คิดหนีกลับกรุงเทพไปเสียก่อน พิษณุโลกยังมีไมตรีมากมายรอให้คุณสัมผัส" วาจานุ่มนวลชวนเคลิ้มไม่น้อยของผู้พูด กระตุ้นเตือนให้กังสดาลระลึกถึงถ้อยคำลวงโลกของประสานสิทธิ์ วงหน้าขรึมจึงฉายความเรียบแกมเย็นชายิ่งกว่า เธอเข็ดหลาบกับวาจากรุ้มกริ่มในทีเช่นนั้นเสียแล้ว เธอเรียนรู้ว่า คนโง่เมื่อตาสว่างแล้ว จะมองเห็นความฉลาดได้ชัดเจน และเมื่อนั้น.. ย่อมหันหลังให้ความโง่ตลอดกาล เฉกเช่นเธอ.. รักลวงที่ก้าวเข้ามาทักทายชั่วระยะเวลาหนึ่ง มันได้หันหลังสะบั้นไมตรีไปแล้ว ความรักของเธอ แตกดับไปพร้อมกับหัวใจสลาย เธอตระหนักและตั้งมั่น.. ตราบใดที่คนเราตายแล้วไม่ฟื้น ความรักของเธอก็เป็นเช่นนั้น.. เธอไม่เคยลืมคำอธิษฐานเด็ดเดี่ยวในวันสุดท้ายที่ก้าวห่างจากกรุงเทพ.. ความรัก.. คือสิ่งเดียวที่เธอจะไม่ดิ้นรนไขว่คว้า และ.. ไม่ต้อนรับ จากคุณ : รัชนีกานต์ - [ 31 ต.ค. 51 16:47:58 ]

ความคิดเห็นที่ 2 สวัสดีค่ะ ก่อนพูดคุยทักทาย เดี๋ยวดิฉันขออนุญาตลิงก์บทที่2 - ตั้งใจว่ารัก..จึงต้องลักพาหัวใจ ให้คุณหริชา (หริชา) และคุณ kt_katay ก่อนนะคะ   http://www.sipprapa.info/index.php?topic=217.0 ขอบคุณที่มาเป็นกำลังใจ ฝากคำติชม และเสนอมุมมองแนวคิดมากมาย จะเก็บไปค่อยๆ พัฒนางานเขียนเรื่องต่อๆ ไปนะคะ ขอบคุณอีกครั้งค่ะ จากคุณ : รัชนีกานต์ - [ 31 ต.ค. 51 16:53:10 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ขอบคุณมากๆเลยค่ะ แล้วจะเข้าไปตามอ่านนะคะ จะได้รู้จักนางเอกทั้ง 3 คนของคุณรัชนีกานต์  น่าสงสารคุณกั้งเมื่อไหร่จะหายเจ็บซะที จากคุณ : หริชา (หริชา) - [ 31 ต.ค. 51 17:17:28 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ไม่ต้องดิ้นรนไขว่ขว้า  แต่มันจะมาเอง ใช่ป่ะจ๊ะ ขอบคุณค่ะ สำหรับตอนที่ 2   ดีใจจังที่อ่านทั้ง 2 เรื่องเลยมาเจออยู่ที่นี่ ^^ จากคุณ : kt_katay - [ 31 ต.ค. 51 19:40:40 ]

ความคิดเห็นที่ 5 อยากทำงานเพลิน ไม่รู้เวลาได้บ้างจัง .. มักจะขี้เกียจ ฮี่ๆ จากคุณ : scottie - [ 31 ต.ค. 51 22:24:12 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ตอนนี้รู้แล้วว่า แว่วเสียงรัก คืออะไร สงสัยว่า ระฆังวงเดือน คืออะไรต่อไปค่ะ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) - [ 1 พ.ย. 51 06:42:24 ]

ความคิดเห็นที่ 7 แล้วจะทำได้อย่างที่อธิษฐานหรือเปล่าล่ะนี่ จากคุณ : Toodmeeh - [ 2 พ.ย. 51 18:07:58 ]

ความคิดเห็นที่ 8 กังสดาล หรือเปล่าค่ะ ที่เป็นระฆังวงเดือน จากคุณ : พริมภิพัทรา (พริมภิพัทรา) - [ 2 พ.ย. 51 18:47:54 ]

ความคิดเห็นที่ 9 บ้านดูน่ารัก เมื่อหร่จะได้เจอคุณแตงกวา จากคุณ : Mnemosyne - [ 2 พ.ย. 51 23:03:37 ]