ความคิดเห็นที่ 1 [[[ตอนที่ 4 สวยนัก...พระจันทร์เอ๋ย ]]] ดวงจันทร์ที่รัก ข้ามองเธอ...ที่บนฟ้าไกล เธอยังงามอย่างน่าหลงไหลเช่นเคย ข้ายังคิดถึงเธอ...ที่เคียงข้างข้า มิเพียงงดงาม มิเพียงน่าหลงไหล ยังเต็มเปี่ยมด้วยความอบอุ่น... ฉันรักเธอ... ข้าบอกกับเธอหลายหน และเธอก็ไม่ตอบอะไร นอกจากยิ้มอย่างเศร้า ๆ แต่วันนั้นช่างแตกต่าง...วันนั้น ที่ข้ายังจำได้ดี ข้าบอกเธอ... "ฉันรักเธอ เธอนั้นช่างสวยเหลือเกิน..." เธอจ้องข้าด้วยแววตาเศร้าสร้อยราวกับมีน้ำตาหยาดหยด แต่มิได้ปรากฏหยดน้ำตาเลย "หากฉันไม่สวยแล้วเล่า?" เธอถาม ปราศจากรอยยิ้ม ...ข้าเริ่มใจเสีย "นั่นเป็นไปไม่ได้หรอก ก็เธอสวยออกอย่างนี้ จะมีอะไรทำให้ความสวยของเธอลบเลือนไปได้" "ย่อมต้องมีวันที่ความสวยของฉันลบเลือนไป" เธอบอกอย่างเศร้า ๆ แล้วเบือนหน้าหนีจากข้า ราวกับว่าไม่ต้องการเห็นข้าอีกต่อไป "โอ ถึงวันนั้นฉันก็ยังรักเธอ ฉันไม่ได้รักเธอเพราะความสวยหรอก แต่เธอนั้นอบอุ่น น่ารัก และ..." ข้าพยายามพูดให้เธอหันกลับมามองข้าอีกครั้ง... คำว่ารักของข้าช่างว่างเปล่านัก "หากฉันไม่อบอุ่นเล่า?" เธอหันมาถามก่อนข้าจะทันพูดอะไรเหลวไหลไปมากกว่านี้ "ที่ฉันสวยและอบอุ่นได้ก็ด้วยแสงของอาทิตย์ หากวันหนึ่งฉันมิได้ถูกแสงแห่งชีวิตนั้น ฉันก็จะกลายเป็นหินก้อนหนึ่ง...หินที่แสนขรุขระน่าเกลียดและเย็นเยียบ..." เธอลอยลงมาข้างข้าสะอึกสะอื้น แต่ก็ยังไร้น้ำตาเช่นเคย ข้าโล่งใจที่อย่างน้อยเธอก็ยังไม่คิดไปจากข้า แต่ยังคงมือไม้ปั่นป่วน ไม่ทราบจะปลอบเธออย่างไร "ฉันไม่น่าจะพูดเช่นนั้นเลย" ข้าคุกเข่าลงตรงหน้าเธอ "ฉันขอโทษ ฉันไม่ได้หมายความอย่างนั้น ฉัน... โอ ฉันช่างโง่งมนัก ฉันมันโง่ที่สุด..." ข้าก้มหน้าลง ไม่กล้ามองใบหน้าอันแสนเศร้าของเธอ แต่เธอก็ลอยลงมาที่ตรงหน้าข้า พร้อมด้วยรอยยิ้มอันอบอุ่น "ไม่เป็นไรหรอก ฉันคิดมากไปเอง ไม่ใช่ความผิดของเธอ อย่าว่าตัวเองโง่งมอะไรนั่นอีกได้ไหม สัญญาสิ" เธอช่างน่ารักนัก... จันทร์เอ๋ย ตอนนั้น ข้ารับปากเธอ แต่ว่า...นี่ก็คงเป็นอีกเรื่องหนึ่งที่ข้าผิดสัญญากับเธอ ข้าจะไม่โง่งมได้อย่างไร ในเมื่อข้าทิ้งเธอไปอยู่เมืองเครื่องจักรนั่น ข้าจะไม่โง่งมได้อย่างไร ในเมื่อข้ามองข้ามอะไรหลายๆอย่างที่ข้าควรจะสนใจ ข้าจะไม่โง่งมได้อย่างไร ในเมื่อข้ามักทำให้เธอเจ็บปวดอยู่เสมอ ข้าจะไม่โง่งมได้อย่างไร ในเมื่อข้ามักพูดคำว่ารักโดยที่ไม่รู้จักว่ามันเป็นอย่างไร ข้าจะไม่โง่งมได้อย่างไร ในเมื่อข้าเห็นคุณค่าความรักเมื่อสายไปเสียแล้ว มาตอบข้าสิ... จันทร์เอ๋ย มิเช่นนั้นข้าจะบอกต่อทั้งโลกว่า ข้านั้นมิเพียงโง่งมที่สุด ข้ายังเป็นตัวโง่งมที่บัดซบ... ...โอ ดวงจันทร์ที่น่ารัก ข้าใช่ยัดเยียดความเจ็บปวดของตัวเองให้แก่เธออีกแล้วใช่หรือไม่? บางทีเมื่อความโง่งมเริ่มคลาย ข้าอาจห้ามใจให้ข้าเลิกคุยกับเธอเสียได้ ข้าอาจเลิกหวังว่าเธอจะกลับมา แล้วยอมรับการจากไปตลอดกาลของเธอ ข้าจะได้หยุดทำร้ายเธอซ้ำไปซ้ำมาเสียที ...โอ แต่ด้วยความสัตย์จริง... ลึก ๆ ในห้วงความเห็นแก่ตัวของข้านั้น ข้าหวังว่าวันนั้นจะไม่มาถึงเร็วนัก... จากคุณ : โลกนี้ยังคงน่ารักเสมอ - [ 4 พ.ย. 51 21:08:24 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ผมรู้สึกว่า อ่านชื่อเรื่องแล้ว ทำให้เศร้า ๆ จากคุณ : รอยยิ้ม ณ ริมเล - [ 5 พ.ย. 51 10:41:55 ]

ความคิดเห็นที่ 3 สวัสดีค่ะคุณ รอยยิ้ม ณ ริมเล ดีใจจังที่ตามมาอ่านด้วย ^ ^ ความจริงเรื่องก็เศร้านะคะ แต่ชื่อเรื่องเศร้ากว่า55 แก้ไขเมื่อ 05 พ.ย. 51 18:35:28 จากคุณ : โลกนี้ยังคงน่ารักเสมอ - [ 5 พ.ย. 51 18:31:54 ]