ความคิดเห็นที่ 1 วัชรเป็นนักศึกษาปีสุดท้าย ส่วนก้อยเป็นเพิ่งขึ้นปีที่สาม ยังเหลือเวลาอีกหนึ่งปีที่เธอต้องใช้ในการเรียนต่อ ไม่มีใครเลยที่มีเวลา มีงาน มีรายได้ มีความพร้อมสำหรับสถานภาพพ่อแม่ที่ได้รับมาโดยไม่ตั้งใจ โดยมีฝ่ายชายเป็นผู้เริ่มต้น ทว่าในท้ายที่สุด คนที่ต้องแบกรับแทบทุกสิ่งเอาไว้กลับเป็นก้อย ที่อาจต้องยอมพักการเรียน หรือลาออกจากมหาวิทยาลัย ต้องอุ้มท้องเป็นเวลาหลายเดือน ต้องดูแลชีวิตเล็ก ๆ ที่เพิ่งลืมตาดูโลก ในขณะที่วัชรสามารถไปเรียนที่มหาวิทยาลัยได้ตามปกติ ใช้ชีวิตได้เหมือนเดิมที่เคยเป็นมา เพียงแต่รับรู้ว่าตนเองกำลังจะมีลูกให้ต้องช่วยเลี้ยง และเตรียมตัวสำหรับชีวิตที่อาจเปลี่ยนไปบ้างหลังจากนั้น หรือไม่เช่นนั้นก็อาจไม่ต้องทำอะไรอย่างใดเลย เพราะถูกกันให้ออกไปจากชีวิตของก้อย ไม่ต้องมายุ่งเกี่ยวกันอีก ด้วยครอบครัวของก้อยจะดูแลลูกสาวคนเดียวของบ้านเอง “ถึงพี่จะเชื่อว่า ผู้หญิงเข้มแข็งพอที่จะเลี้ยงดูลูกได้ตามลำพัง แต่ในความเป็นจริง มันไม่ได้เป็นอย่างงั้นไปซะทุกราย ไม่งั้นคงไม่มีกรณีเด็กเกิดใหม่ถูกทิ้ง ถูกฆ่าหรอก และถึงก้อยจะสามารถดูแลลูกได้ด้วยตนเองและได้รับกำลังใจจากครอบครัว แต่ผู้ชายที่มีส่วนเกี่ยวข้องก็ไม่ควรจะลอยตัวไปโดยไม่รับผิดชอบอะไรเลย อย่างน้อย ๆ ก็ควรจะได้รับรู้ความรู้สึกของครอบครัวของก้อยต่อเรื่องที่เกิดขึ้นบ้าง พ่อแม่ของวัชรเองก็ควรจะรู้เรื่องนี้สักวันด้วย” “หวังว่าพี่เกียรติ พี่ชายของก้อยคงช่วยดูแลเรื่องนี้ให้เรียบร้อยได้นะคะ... ดูท่าทางเขาสงบมาก ๆ เวลาฟังพี่ตา แล้วสายตาที่มองน้องสาวของเขาก็ไม่ได้โกรธเคืองอะไร แถมออกจะเห็นใจด้วยซ้ำ” นีรนาทว่า “คงเพราะเขารักก้อยมาก แล้วก็คงโทษตัวเองด้วยที่ดูแลน้องได้ไม่ดีพอ ถ้าทำอะไรให้ก้อยเป็นการชดเชยได้ เขาก็จะทำนั่นละ” ชลทิชาเห็นพ้องด้วย หากทำสีหน้าคล้ายยังติดใจบางอย่าง “แต่กับวัชรนี่ พี่ไม่แน่ใจ... ถ้าพูดจากันได้ก็คงจะดี แต่พี่ตงิดใจยังไงบอกไม่ถูก เวลาเห็นพี่เกียรติได้ยินชื่อวัชรแล้วทำหน้าเฉย อดคิดไม่ได้ว่ามันดูเย็นชาเกินไปหรือเปล่า” แม้เธอจะส่ายหน้าเหมือนพยายามบอกตัวเองว่า กำลังคิดในแง่ร้ายเกินไป หากข้อสังเกตนี้ไม่ใช่เรื่องที่ควรจะฟังแล้วลืม ๆ ไปเสียในความคิดของนีรนาทอยู่ดี แต่ครั้นจะถามให้รู้แน่ว่า อีกฝ่ายคิดว่าจะเกิดอะไรขึ้น เสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์มือถือที่ทนายความสาววางไว้บนโต๊ะทำงานก็ดังขัดจังหวะขึ้นพอดี ชลทิชาขอตัวรับสายโทรศัพท์ หากหลังจากทักคำแรกไปแล้ว เธอก็เดินกลับมาที่ครัวและยื่นโทรศัพท์ให้หญิงสาวรุ่นน้องที่ยืนอยู่ด้วยกัน “หนิง... ณตเขาจะคุยด้วยแน่ะ” นีรนาทมองอีกฝ่ายเป็นเชิงถามว่าทราบหรือไม่ว่า เป็นเรื่องอะไร แต่เจ้าของโทรศัพท์ได้แต่ส่ายหน้า พยักเพยิดให้เธอรีบรับโทรศัพท์ “น้องหนิง” เสียงที่คุ้นเคยหากฟังดูเนือยและเหนื่อยกว่าเคยดังมาจากทางปลายสาย “นักศึกษาฝึกงานที่ชื่อวัชรพล โทรมาที่ห้อง ถามว่าอ๋องจะกลับเมื่อไหร่ พี่ตอบว่าพี่ไม่รู้ พอถามว่าจะฝากอะไรให้พี่บอกอ๋องไหม เขาก็วางสายไปเลย พี่ไม่รู้ว่า วัชรมีเบอร์โทรศัพท์ของหนิงหรือเปล่า พี่เลยโทรศัพท์มาบอกหนิงเอาไว้ก่อน เผื่อเขาติดต่อไปทางหนิงอีก”   ข่าวสารที่ได้รับจากเจ้าของห้องพักในอาคารชุดที่อลงกรณ์อาศัยอยู่ด้วยชั่วคราวทำให้หญิงสาวชะงัก เรื่องความขัดแย้งระหว่างบุคคลทั้งสองที่เขาเอ่ยถึงแวบเข้ามาในความคิดทันที ไม่รู้ว่าที่วัชรโทรศัพท์ตามหาตัวเขา มีจุดประสงค์อย่างไร... ไม่อยากคิดในทางลบ แต่ก็อดไม่ได้จริง ๆ “หนิงครับ ได้ยินพี่ไหม เป็นอะไรหรือเปล่า” เธอสะดุ้งน้อย ๆ เมื่อคู่สนทนาเอ่ยถาม “ได้ยินค่ะ หนิงไม่เป็นไร... เวลาอ๋องทำกิจกรรมในชุมชนก็จะปิดโทรศัพท์มือถือไว้ ต้องขอโทษแทนอ๋องด้วยนะคะที่ทำให้วัชรโทรศัพท์มารบกวนเวลาพักของพี่ณต ขอบคุณมาก ๆ เลยค่ะที่อุตส่าห์โทรมาบอก” “ไม่เป็นไรครับ” ฟังจากเสียง ดูท่าคนพูดคงอยากจะนอนต่อเต็มที่แล้ว หากประโยคถัดมาของเขาที่กล่าวเหมือนเดาความคิดของเธอออกทำให้เธอนิ่งอึ้ง “หนิงไม่ต้องกังวลเรื่องวัชรนะ” อย่างไรก็ตาม เธอไม่ได้ถามกลับไปว่าเขาหมายความว่าอย่างไร รู้เรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างชายหนุ่มทั้งสองมากน้อยเพียงใด เพราะหลังจากขอบคุณเขาไปอีกครั้งหนึ่ง เธอก็ส่งโทรศัพท์คืนให้ชลทิชาตามคำขอของคู่สนทนา ความคิดสารพัดอย่างเรียงหน้าเข้ามาหาจนเรียงลำดับคิดแทบไม่ถูก และไม่รู้ตัวเลยว่า ตนเองยืนนิ่งอยู่อย่างนั้นเป็นเวลาเท่าใดจนกระทั่งได้ยินเสียงเรียกชื่อของเธอ “เดี๋ยว พี่จะไปดูณตที่คอนโดหน่อยนะ หนิง” ชลทิชาบอก คว้ากระเป๋าขึ้นสะพายไหล่ หยิบรองเท้าผ้าใบบนชั้นโยนลงพื้น สอดเท้าใส่เข้าไปแบบเหยียบส้น “ฝากขอโทษพี่ตาด้วยว่าพี่คงต้องขอตัวสำหรับข้าวเที่ยง แต่จะรีบกลับออฟฟิศมาคุยเรื่องงานต่อตอนบ่าย” “หนิง กินข้าวหรือยัง” เป็นคำทักทายแรกจากอลงกรณ์ หลังหญิงสาวซึ่งกำลังนั่งอ่านอีเมล์ที่ส่งมาถึงมูลนิธิอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์รับสาย แม้สัญญาณการสื่อสารจะติดขัดอยู่บ้าง แต่น้ำเสียงรื่นเริงของเขาและเสียงหัวเราะคิกคักของเด็ก ๆ ที่อยู่ในบริเวณเดียวกันที่ส่งผ่านมาถึงเธอบอกชัดว่า กิจกรรมที่เขาทำอยู่คงสนุกสนาน และประสบความสำเร็จไม่น้อยเลย นีรนาทเหลือบตามองเวลาที่มุมจอนิดหนึ่ง “เรายังไม่ได้กินเลยอ๋อง รอไปกินพร้อมพี่ตาน่ะ... ทางโน้น มีอะไรกินบ้าง เป็นข้าวสั่งจากโรงอาหารใต้ตึกไบโอตามเคยหรือเปล่า” “คราวนี้เปลี่ยนแล้ว หนิง” ชายหนุ่มหัวเราะ “คราวนี้เป็นข้าวเหนียว หมูทอด ไก่ทอด กับน้ำพริกแดงห่อใบตองตึง ตอนมาติดต่อเรื่องจัดกิจกรรมคราวก่อน แม่หลวงอาสาทำข้าวกลางวันให้สำหรับไปกินกลางป่าได้ ข้าวเหนียวเริ่มเย็นแล้ว แต่ยังนุ่มอยู่ หอมกลิ่นใบตองตึงด้วย กับข้าวก็อร่อยทุกอย่างเลย อยากให้หนิงมากินด้วยจัง” “โห พูดซะเราหิวข้าวเลย ตั้งแต่กลับมายังไม่ได้กินของที่อ๋องว่าเลยสักอย่าง” หญิงสาวแกล้งโอด ก่อนหัวเราะไปกับเขาด้วย “นอกจากเรื่องกับข้าวอร่อยแล้ว งานวันนี้เป็นไงบ้าง” “สนุกมาก” เขาตอบทันควัน แถมลากเสียงยาวเน้นย้ำว่าเป็นความจริง จนคนฟังเห็นภาพคนพูดยิ้มตาหยี “นี่แค่ให้ลองจำแนกประเภทพืชน้ำที่อยู่ในห้วยดู กับให้ลองใช้แว่นขยายส่องดูว่าสัตว์น้ำเล็ก ๆ มีอะไรบ้างแค่นั้นนะ เด็ก ๆ ยังตื่นเต้นกันใหญ่ นึกไม่ถึงว่า แหล่งน้ำในป่าบ้านของตัวเองจะมีอะไรอยู่เยอะขนาดนี้ เดี๋ยวบ่ายนี้จะสอนให้ใช้กล้องจุลทรรศน์มองพวกจุลชีพ สงสัยจะยิ่งสนุกเป็นสองเท่าเลยละ” “แน่ใจนะว่าคนที่สนุกคือเด็ก ๆ ไม่ใช่คนสอนเด็ก ๆ” มีเสียงหัวเราะแหะ ๆ แบบยอมรับโดยดุษณีมาจากคนถูกดักคอ หากไม่นานนัก เสียงหัวเราะนั้นก็หายไปชั่วครู่อย่างคนเพิ่งฉุกคิดบางอย่างขึ้นได้ “เรื่องของก้อย...” ทั้งเธอและเขาต่างพูดโพล่งออกมาพร้อมกัน และต่างฝ่ายต่างเงียบกันไปเพื่อรอจังหวะให้อีกฝ่ายบอกก่อน “เป็นไงบ้าง เรียบร้อยดีหรือเปล่า คุยเสร็จหรือยัง” อลงกรณ์ถาม และต้องถามคำถามเดิมซ้ำอีกครั้งเมื่อนีรนาทบอกว่าได้ยินเขาไม่ชัด หญิงสาวลุกจากโต๊ะทำงานที่อยู่ใกล้คอมพิวเตอร์ไปยังอีกมุมของห้อง ดูขีดระดับสัญญาณที่หน้าจอ และพบว่า ฝ่ายที่น่าจะมีปัญหาคงเป็นคนที่อยู่กลางป่าชุมชนเสียมากกว่า “ยังเลย อ๋อง... ที่รอพี่ตาอยู่ เพราะพี่ตายังคุยกับก้อย กับพี่เกียรติไม่เสร็จ แต่อ๋องไม่ต้องเป็นห่วงนะ พี่เกียรติดูเป็นคนนิ่ง ๆ ท่าทางเขารับฟังพี่ตาสงบมาก ๆ คิดว่าไม่น่าจะมีปัญหาหรอก อีกอย่างเขาก็ไม่ได้โกรธก้อยด้วย” “ได้ฟังแบบนี้ค่อยโล่งใจหน่อย” ชายหนุ่มบอก มีเสียงถอนใจเบา ๆ แว่วมาให้ได้ยิน “เราเป็นห่วงก้อยมาก ๆ เลยละ กลัวที่บ้านเขารับไม่ได้ แล้วก้อยจะลำบาก แล้วก็รู้สึกผิดนิด ๆ ด้วยแหละ ที่เราสอนคนของเราไว้ไม่ดีพอ” “อย่าคิดมากเลย อ๋อง... ปัญหาที่เกิดขึ้นมันแก้ไขได้ แล้วทุกคนก็เข้าใจดีว่าอะไรเป็นอะไร...” เธอปลอบใจเขา ทว่ากลับชะงักไปกับคำพูดสุดท้ายของตัวเอง ยังมีใครอีกคนหนึ่งที่ดูเหมือนจะยังไม่ได้รับรู้เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในวันนี้ ทั้งที่มีส่วนเกี่ยวข้องโดยตรง... “วัชรโทรมาหาเรา แต่เราปิดมือถือ” อลงกรณ์เอ่ยทำลายความเงียบที่เกิดขึ้นชั่วขณะลงอีกครั้ง และดูเหมือนว่าเขาคิดถึงคนคนเดียวกันกับเธอ “เราโทรกลับไป ปรากฏว่าเขาปิดมือถือ ไม่รับสาย” “วัชรโทรไปหาอ๋องที่ห้อง ถามพี่ณตว่าอ๋องจะกลับมาเมื่อไหร่ แต่ไม่ได้ฝากข้อความอะไรเอาไว้” นีรนาทบอก “ไม่รู้ว่า เขามีเรื่องอะไรหรือเปล่า” ชายหนุ่มนิ่งอึ้งไปนิดหนึ่ง “เราไม่เคยบอกเบอร์โทรศัพท์ห้องพี่ณตกับใครนะ แค่เคยตอบที่พี่เมย์ถามว่า เราพักอยู่ที่ไหนระหว่างรอห้องเสร็จ เราก็ตอบไปว่า อยู่ห้องพี่ณต ชั้นเดียวกัน แต่ห่างจากห้องเราไปสามห้อง ห้องสวยมาก อยู่มุมอาคารพอดี เขาคงเปิดหาเบอร์คอนโดเอาจากสมุดโทรศัพท์ แล้วลองต่อเข้าห้องพี่ณตดูละมั้ง” “แต่คงไม่มีอะไรหรอก หนิง...” เขาว่า “ถ้าไม่นับเรื่องที่ทำกับก้อย เท่าที่เรารู้จักเขามา วัชรเป็นคนที่ใช้ได้คนหนึ่งเลยละ เราว่า เขาคงคิดได้แล้ว เลยอยากคุยกับเราให้เคลียร์ไปเลยมากกว่า ไว้ค่ำ ๆ เราค่อยลองโทรหาเขาอีกที” แล้วประโยคถัดมาของเขาก็ทำให้นีรนาทต้องเลิกทำหน้านิ่วคิ้วขมวด และยิ้มออกมาอย่างช่วยไม่ได้ “อย่าเครียดสิ หนิง ตอนนี้ คิ้วผูกโบว์อยู่แน่เลย เรารู้นะ” “หัดนั่งทางในตั้งแต่เมื่อไหร่นะ” เธอพึมพำขำ ๆ หากรู้ดีว่า เขารู้จัก รู้ใจเธอดีจนนึกภาพออกว่า ตอนนี้เธอกำลังคิดหรือรู้สึกอะไรโดยไม่จำเป็นต้องบอกให้มากความ “แต่ตอนนี้ เราได้ยินเสียงอ๋องไม่ค่อยชัดเลย” “สัญญาณเหลือขีดเดียวเอง แบตก็กำลังจะหมดแล้วด้วย” เขาตอบกลับมา “เราวางสายก่อนนะ หนิง ไว้กลับเข้าไปเมืองไปแล้ว เราจะโทรหาอีกที...” จากนั้น ปลายเสียงของเขาหายวูบไปพร้อมกับสัญญาณโทรศัพท์ที่สิ้นสุดลง...   (มีต่อค่ะ) จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 7 พ.ย. 51 02:09:08 ]

ความคิดเห็นที่ 2 “เด็กที่จะเกิดมาเป็นลูกของก้อย ก็เป็นหลานคนหนึ่งของผม ผมเลี้ยงได้ งานการของก้อยก็ไม่ใช่ปัญหาใหญ่ เพราะผมตั้งใจจะให้ก้อยมาทำงานบัญชี หรือไม่ก็เป็นเลขาฯ ของผมอยู่แล้ว” พี่ชายของก้อยยืนยันหนักแน่นกับสุมิตรา “เป็นความผิดของผมเองที่ไม่สอนน้องให้รู้จักนิสัยผู้ชาย เคยเห็นแต่ในรูปที่ส่งมา ได้ยินว่าวัชรทำงานอาสาสมัครให้เอ็นจีโอก็นึกว่า น่าจะเป็นคนดีใช้ได้ พ่อกับแม่ แล้วก็น้องชายผมสองคนเห็นว่าปล่อยให้คบกันคงไม่เป็นไร แต่คิดไม่ถึงว่าเขาจะกล้าทำกับน้องผมอย่างนี้” แม้พูดเหมือนทำใจเรื่องน้องสาวได้ระดับหนึ่ง หากมีนัยในคำกล่าวของเขาบอกว่า ยอมรับเฉพาะลูกของก้อยเท่านั้น... “การเป็นเอ็นจีโอไม่ใช่เครื่องการันตีว่า คนคนนั้นจะเป็นคนดีเสมอไปหรอกนะ วัชรเองก็ยังไม่ใช่ผู้ใหญ่เต็มตัว ยังต้องเรียนรู้อะไรอีกเยอะ” ประธานมูลนิธิซึ่งเป็นผู้ให้คำปรึกษากับเขาและน้องสาวบอก “แต่อย่างที่เราคุยกันเมื่อกี้นั่นแหละ พี่อยากให้เกียรติกับก้อยลองคุยกับวัชรดี ๆ และถ้าเป็นไปได้ พี่อยากให้คุยกับผู้ปกครองของวัชร ให้ท่านได้รับรู้เสียด้วย” “แต่ถ้าเขาตอบกลับมาแบบเข้าข้างลูกของเขา แล้วว่าก้อยเป็นฝ่ายผิด อย่างที่วัชรเคยพูดใส่หน้า ก้อยว่า เขาจะไม่รับผิดชอบล่ะครับ” ท่าทีขณะตั้งคำถามทำให้ก้อยซึ่งยืนอยู่ด้านหลังของเขา เงยหน้าขึ้นสบตากับนีรนาทอย่างไม่ค่อยสบายใจนัก ขยับจากที่เดิมเข้าไปหาเธอ และเอื้อมมือมาจับมือของเธอไว้ ซึ่งหญิงสาวก็บีบมือของอีกฝ่ายตอบเบา ๆ เป็นการปลอบใจ “ถ้าเขาไม่รับผิดชอบ เกียรติจะทำยังไงล่ะ” สุมิตรายิ้มใจเย็นยามย้อนถามชายหนุ่มกลับไป ซึ่งนั่นก็ทำให้เขาชะงัก และอับจนถ้อยคำไปในทันที “ถ้าเป็นพี่... ได้ยินเขาพูดอย่างนั้นแล้ว พี่จะตัดสินใจเลิกคบกับครอบครัวเขาในทันที ไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเขาให้เสียเวลา เสียความรู้สึกอีก” เธอกล่าว “แต่ถ้าเขาไม่ได้เป็นอย่างที่เกียรติคิด ก็คงน่าเสียดายนะ ที่เกียรติจะไม่ให้โอกาสคนอื่น และบางที พ่อแม่ของวัชรอาจจะโกรธที่ลูกชายของตัวเองทำเรื่องอย่างนี้ลงไปยิ่งกว่าเกียรติ จนเกียรติอาจกลายเป็นฝ่ายที่ต้องบอกพ่อกับแม่ของวัชรว่า อย่าดุว่าหรือทำอะไรรุนแรงกับวัชรเสียเองก็ได้” “ถ้าจะโกรธ พี่อยากให้เกียรติโกรธให้ถูกคน โกรธอย่างมีเหตุผล และในฐานะของคนเป็นแม่ บางครั้ง พี่ยอมรับว่า พี่สอนลูกในบางเรื่องไม่ได้ หรือสอนไม่ทันจริง ๆ แล้วเมื่อกี้เกียรติเองก็ยอมรับกับพี่แล้วว่า เกียรติไม่สามารถสอนก้อยได้ในบางเรื่องเหมือนกัน ไม่ใช่เหรอ” “พี่พอจะดูออกว่าเกียรตินิ่งเพราะเกียรติพยายามเก็บความรู้สึกเอาไว้ ซึ่งนั่นเป็นสิ่งที่ดี สมกับเป็นผู้จัดการที่ต้องคุมคนจำนวนมาก แต่จะดีมากขึ้นถ้าเกียรติใช้ความสามารถนี้กับวัชร แล้วพยายามเปิดใจฟังเขาบ้าง” เธอแตะแขนชายหนุ่มเบา ๆ และหันไปยิ้มให้น้องสาวของเขา “ตอนนี้เกียรติได้โอกาสสอนให้ก้อยได้โตเป็นผู้ใหญ่แล้วนะ อย่ามองว่าสิ่งที่เกิดขึ้นกับน้องเป็นเรื่องร้ายกาจจนเกินไป ถ้าเกียรติไม่ปล่อยให้ก้อยได้คิดเองบ้าง มีคนมาคิดแทนให้ตลอดเวลา ก้อยจะเป็นแม่ที่เลี้ยงคนทั้งคนให้โตขึ้นมาได้ยังไง”   เกียรติยืนมองผู้สูงวัยกว่านิ่งอยู่ครู่หนึ่ง มองเลยไปทางน้องสาวของตนที่ย้ายไปยืนอยู่ข้างนีรนาท แล้วก็ถอนใจยาว พยักหน้ายอมรับ และยกมือไหว้ “ขอบคุณครับ ผมจะทำให้ได้อย่างที่พี่ตาบอก” “ไม่เป็นไรจ้ะ” สุมิตรารับไหว้ยิ้ม ๆ “คนที่เกียรติควรขอบคุณมากที่สุด คือ อ๋อง แฟนของหนิงนะ ถ้าไม่ได้เขาเข้าไปดูเหตุการณ์วันนั้นให้ ก้อยกับเกียรติก็คงไม่ได้มาอยู่ที่นี่หรอก แล้วยังมีทิชาอีกคนหนึ่ง แต่ไม่รู้ไปไหนซะแล้ว” “พี่ทิชาไปเยี่ยมพี่ณตค่ะ พี่ณตไม่สบาย ” นีรนาทบอก “พี่ทิชาฝากให้หนิงขอโทษพี่ตาด้วยว่า ขอตัวไม่ไปทานข้าวกลางวันด้วย แต่จะกลับเข้าออฟฟิศมาตอนบ่ายค่ะ” ประธานมูลนิธิทำเสียงอืมรับรู้ “ดีแล้วละ ผู้ชายตัวคนเดียวอย่างณต มีคนดูแลบ้างซะก็ดี กลัวก็แต่ทิชาจะมือหนักไปหน่อยแค่นั้นละ เดี๋ยวเราไปกินกันสองคนก็แล้วกัน” “ถ้าไม่รังเกียจละก็ ผมขออนุญาตเลี้ยงข้าวกลางวันพี่ตากับหนิงนะครับ จะได้คุยเรื่องเบา ๆ กันบ้าง” ชายหนุ่มเสนอ “เสียดายที่อ๋องกับทิชาไม่อยู่ แต่ผมขอฝากหนิงขอบคุณทั้งสองคนแทนผมด้วยก็แล้วกัน ถ้าทางองค์กรของพี่ตาหรืออ๋องมีอะไรที่ผมพอจะสนับสนุนได้ ผมยินดีช่วยครับ” “ขอบคุณนะจ๊ะ แค่น้ำใจอยากช่วยของเกียรติ พี่กับน้อง ๆ ในมูลนิธิก็ได้กำลังใจมาเป็นกองแล้ว” สุมิตราว่า “ไม่ต้องเกรงใจหรอกครับ” เขายิ้มรับ “ใครทำดีด้วย ผมก็อยากตอบแทนให้ถึงที่สุด ก็เท่านั้นเอง...” “เฮ้ย ยิ้มไม่หุบเชียวนะ อ๋อง... ปลื้มกับผลงานของเด็ก ๆ ที่ออกมาดีมาก หรือดีใจที่จะได้กลับไปหาหนิงกันแน่” ชายหนุ่มผิวคล้ำ ผมยาวมัดรวบเป็นหางม้าหลวม ๆ ไว้ด้านหลังซึ่งทำหน้าที่ขับรถกระบะกระเซ้าชายหนุ่มรุ่นน้องซึ่งนั่งเอน ๆ อยู่บนเบาะข้างคนขับ พร้อมดักคอเอาไว้ล่วงหน้า “แต่คงไม่ใช่ซาบซึ้งกับเพลงที่พี่เปิดหรอกมั้ง มันไม่ใช่แนวเอ็ง... พี่ยังจำได้อยู่เลย คนอื่นมันร้องเพลงเพื่อชีวิตกันปาว ๆ เอ็งดันผ่าร้องเพลงดาวของพาราด็อกซ์” อลงกรณ์หัวเราะเบา ๆ ขยับตัวขึ้นพิงพนัก เหลือบตามองนาฬิกาภายในรถซึ่งบอกเวลาใกล้หกโมงเย็น “แต่ผมไม่ได้ทำให้วงแตกนา คนที่ขอให้ผมร้องเพลงของพี่โจ้ วงพอสต่อก็กำลังขับรถอยู่ตรงนี้ไม่ใช่เหรอ” “เออ วงไม่แตกแต่กลายพันธุ์จากเพื่อชีวิตเป็นป๊อบไปทั้งคืนเลยโว้ย ” เกื้อกูลว่าขัน ๆ เอื้อมมือไปเปิดไฟหรี่เมื่อเห็นว่า ฟ้ายามเย็นเริ่มมืดลงมากแล้ว “แล้วไอ้ที่ฟังเพลงไปยิ้มไปนี่ยังไง หือ... หรือว่าเย็นนี้มีนัดกินข้าวเย็นกัน” “ก็ทั้งเรื่องงาน เรื่องหนิงแหละครับ พี่เกื้อ” ชายหนุ่มรับ “กลับไปนี่ก็จะรีบโทรศัพท์หาเขา ตอนกลางวันคุยค้างไว้ แต่แบตฯ มือถือผมหมดซะก่อน มัวแต่ห่วงเช็คของ เลยลืมชาร์จของตัวเอง แต่เย็นนี้คงยังไม่เจอกัน นัดไว้พรุ่งนี้น่ะครับ” เจ้าหน้าที่องค์กรพัฒนาเอกชนรุ่นพี่ฟังแล้วก็อดยิ้มไม่ได้ “นึกว่ามัวแต่ดีใจที่หนิงกลับมาจากอินโดซะที หรือดีใจที่จะได้ไปดินเนอร์กันเย็นนี้ซะอีก...อิจฉาคนมีแฟนน่ารักจริง ๆ ว่ะ...” “ของพี่กับพี่บัวสิ น่าอิจฉากว่า อยู่กันมาตั้งเกือบสิบปีแล้ว ของผมนี่ยังอีกนานกว่าจะแต่ง” อลงกรณ์บอก “แต่ก็ไม่รีบหรอกนะ... อยากให้อะไร ๆ มันลงตัวกว่านี้ก่อน” “วางแผนไว้ก่อนมันก็ดีนะ ดีกว่ามีครอบครัวตอนไม่พร้อม” เกื้อกูลเห็นพ้องด้วย “อย่างไอ้วัชรนี่ก็ไม่ไหวว่ะ อยู่ดี ๆ ก็ไปทำให้ตัวเองกลายเป็นพ่อคนโดยไม่รู้ตัว แถมยังทำให้ผู้หญิงเขาต้องเดือดร้อน เสียชื่อ เสียการเรียนอีก” “วันนี้ น้องก้อยกับพี่ชายไปคุยกับพี่ตา ประธานมูลนิธิที่หนิงทำงานด้วย ไม่รู้เป็นไงบ้าง” ชายหนุ่มรุ่นน้องว่า “ที่จะโทรศัพท์หาหนิงก็เป็นเรื่องนี้ด้วยละครับ” “ดีแล้ว” เพื่อนร่วมงานของเขาพยักหน้า “แล้ววัชรล่ะ” “คิดว่าจะลองโทรกลับไปอีกทีตอนถึงบ้านน่ะครับ” เขาตอบ “ตอนกลางวันลองโทรไปแล้ว แต่เขาไม่รับ แต่ก็ค่อยโล่งใจหน่อยที่เขาติดต่อกลับมา ถ้าเตลิดไปจริง ๆ ผมคงรู้สึกผิดไปอีกนานเลย” ชายหนุ่มรุ่นพี่เอื้อมมือมาตบขาของคนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ หนัก ๆ “อย่าคิดมากเลย ถ้าวัชรไม่กลับ ก็แสดงว่าเขาไม่กล้ารับผิด ไม่อยากรับตำหนิ หรือไม่เข้าใจหลักการการทำงานของเราจริง ๆ ก็คงต้องปล่อยเขาไป” แต่แล้ว การสนทนาก็ต้องหยุดลงชั่วคราว เมื่อหน้าจอโทรศัพท์มือถือที่วางไว้ที่ช่องว่างใต้เบรกมือสว่างวาบและส่งเสียงครืดที่เกิดจากการตั้งระบบสั่นเอาไว้ขึ้นมา “อ๋อง รับโทรศัพท์แทนพี่ที” “ครับ” อลงกรณ์ตอบรับ และในวินาทีที่เขาเห็นชื่อที่ปรากฏบนหน้าจอโทรศัพท์ เขาก็รีบกดปุ่มรับโทรศัพท์ทันที “วัชร... นี่พี่อ๋องนะ พี่เกื้อขับรถอยู่ พี่เลยรับแทน อย่าเพิ่งวางสายนะ” มีความเงียบเกิดขึ้นชั่วขณะ คนปลายสายจึงหลุดคำแรกออกมาจากปากได้ และในช่วงเวลาไม่กี่นาทีหลังจากนั้น คนรับสายก็เป็นฝ่ายนิ่งฟัง แล้วตอบกลับไปเพียงสั้น ๆ ก่อนวางสาย จนคนที่สังเกตการณ์อยู่อดแปลกใจไม่ได้ “เกิดอะไรขึ้นน่ะ อ๋อง วัชรว่าไงบ้าง” “วัชรเขาตั้งใจโทรศัพท์หาผมน่ะครับ แต่ติดต่อไม่ได้ เลยลองโทรเข้าเครื่องพี่เกื้อดู เผื่อผมอยู่ด้วยกัน” ชายหนุ่มเล่า “เขาบอกขอโทษผม แล้วก็ขอให้ผมไปหาพี่ชายของก้อยเป็นเพื่อนเขาหน่อย พี่ชายของก้อยที่มาจากอ่างทอง เขาโทรนัดวัชรให้ไปคุยกันวันนี้ เพราะพรุ่งนี้ พี่ชายก้อยจะกลับแล้ว” “แล้วอ๋องจะทำไง” อลงกรณ์ถอนใจ “ก็คงต้องไปเป็นเพื่อนเขานั่นแหละครับ... ยังไงวัชรก็เป็นน้องที่ออฟฟิศคนหนึ่ง ไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง แต่ก็ไม่อยากให้เกิดอะไรไม่ดีกับเขาน่ะครับ” ******************************************************************* แก้ไขเมื่อ 07 พ.ย. 51 02:10:14 จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 7 พ.ย. 51 02:09:32 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ขอบคุณทุกท่านสำหรับการติดตามนะคะ ยินดีรับฟังข้อแนะนำ ความคิดเห็นจากู้อ่านทุกท่านด้วยความขอบคุณยิ่งค่ะ ว่าแล้วเราก็มาคุยกันถึงความเดิมจากตอนที่แล้วกัน กิฟท์ (waidhaya) : ลองเขียนชื่อที่อยู่เย็บติดซองมาม่าแล้วส่งชิงโชคดูสิ อาจจะได้มาสักคน คุณ Mnemosyne : ดีใจที่ชอบค่ะ :) เขียนไปก็คิดไปว่า การพยายามเอาวิชาการกับนิยายมารวมกันยากจังเลย เขียนแล้วก็อดมีจุดที่ยังขาด ๆ เกิน ๆ ไม่ได้อยู่นั่นแหละค่ะ แหะ ๆ ที่มีฉากในแล็บ ก็เพราะอยากเปลี่ยนสถานที่จากที่อื่น ๆ มาอยู่ในแล็บบ้าง ชอบแล็บชีววิทยานะคะ รู้สึกว่ามีอะไรให้ดูเยอะดีแหละ คุณสวนดอก : ขอบคุณที่แวะมานะคะ คุณหริชา : ขอบคุณที่เข้ามาอ่านเช่นกันค่ะ คุณ invention : ขอบคุณค่า คุณ scottie : งือ ขอโทษที่ทำให้งงค่า เดี๋ยวสรุปอีกทีก็แล้วกันนะคะ หนิงกับอ๋องเป็นเอ็นจีโอทั้งคู่ หนิงทำเรื่องเด็กกับผู้หญิง ส่วนอ๋องทำด้านสิ่งแวดล้อม (เรียนโทชีวฯ เลยไปโผล่ที่แล็บ) วัชรเป็นนักศึกษาฝึกงานของออฟฟิศอ๋อง ส่วนก้อยเป็นแฟนวัชร ไม่เกี่ยวอะไรกับเอ็นจีโอเลย ที่เขียนเหมือนวัชรเป็นเอ็นจีโอตัวจริงคนหนึ่ง ทั้งที่ยังเป็นแค่นักศึกษาฝึกงาน เพราะปัญหาของเรื่องนี้อยู่ที่ว่า อ๋องจริงจังเกินไป ทำเหมือนกับว่าวัชรเป็นตัวจริง ไม่ใช่แค่เด็กฝึกงาน อย่างไรก็ตาม ปัญหาใหญ่ที่สุด คือ คนเขียน เขียนไม่ชัดเองด้วยค่ะ ^ ^” เอ็นจีโอที่รู้จักมีสารพัดแบบเลยค่ะ แบบที่น่ารัก ๆ ก็เยอะ ขอบคุณที่ชี้จุดบกพร่องของเรื่องนี้ให้ด้วยนะคะ :) คุณเทียนสี : ขอบคุณที่มาทักนะคะ คิดถึงเหมือนกันค่ะ ^ ^ คุณชญาลี : แหะ ๆ คิดว่าไม่ใช่แนวเดียวกับเรื่องก่อน ๆ นะคะ... คิดว่า... สาหร่ายชนิดนี้ ถ้ามองจากกล้องจะสวยสู้รูปถ่ายไม่ได้ แต่ก็ยังน่ารักอยู่ค่ะ คุณ BestChild : สนใจเข้าร่วมสมาคม ‘แปะไม่ถี่’ (ชื่อคล้าย ๆ กาลอจี๊) ด้วยกันมั้ยคะ อิอิ อ่า จบนิติฯ มา แต่มีเพื่อนอยู่ภาคชีววิทยา เลยแวะไปหาเป็นครั้งคราวค่ะ กับน้องดาว รู้จักกันโดยบังเอิญตอนเรียนวิชาเลือกสิ่งแวดล้อม ตอนมัธยม เลยหลงรักแต่บัดนั้น ส่วนเรื่องเอ็นจีโอเป็นประสบการณ์ตรงพักใหญ่ ๆ ไม่ได้ใช้สลิง ไม่มีตัวแสดงแทนค่ะ  ^ ^ เรื่องหวานไม่หวาน สงครามยังไม่จบอย่าเพิ่งนับศพทหารนะคะ คุณเบสท์ ป.ล. ไม่มีออกแสดง เดี๋ยวขโมยซีนพระเอกตัวจริง แต่อนุญาตให้นึกภาพได้ค่ะ (คิดถูกไหมเนี่ย ^ ^”) ไหน ๆ สารภาพกับคุณเบสท์ไปแล้วว่า เคยมีประสบการณ์ตรงกับงานเอ็นจีโอมาพักใหญ่ ก็ขออนุญาตเอาเรื่องเกี่ยวกับงานขององค์กรที่เคยไปช่วย ในระยะสั้น ๆ มาเล่าสู่กันฟังนิดนึงนะคะ ที่ไปทำหนนี้ ไม่ใช่องค์กรที่เคยฝึกงาน แต่อาจารย์ที่เคยสอนมีโครงการร่วมกับองค์กรนั้น ท่านเลยเรียกไปช่วยงาน ให้เป็นล่ามในเวิร์กช็อป ด้านการให้ความรู้ด้านกฎหมาย เพราะคนสอนเป็นฝรั่ง (ไม่แน่ใจว่าอาจารย์เรียกใช้ถูกคนหรือเปล่า เพราะบางทีตัวเองก็ยังเป็นประเภทอยู่ดี ๆ ก็ลืมศัพท์ไปเฉย ๆ ก็มี ^ ^") ปกติ ไม่ค่อยมีใครเห็นตัวเองรั่ว แต่งานนี้ น้อง ๆ นักศึกษาโชคดีมาก เพราะถ้า Prof.รั่ว ข้าเจ้าก็ต้องรั่วตาม Prof. พลังงานเหลือเฟือมาก อยู่ไม่ติดที่เลย รื่นเริง และalert ตลอดเวลา คนแปลเลยต้องเป็นไปด้วย เล่นเอาเสียงแหบเสียงแห้งกันไปข้างหนึ่ง ^ ^” แต่ก็สนุกดีค่ะ เพราะได้ความรู้ ได้เทคนิคอะไรจากงานนี้ไปเยอะมาก อย่างที่ Prof. บอกว่า เราสามารถเรียนรู้จากการสอนคนอื่นได้ ต่างคนต่างเรียนจากกันและกันได้ นักเรียนก็สอนครูได้เหมือนกัน ทุกครั้งกับทุกกลุ่ม โปรแกรมเวิร์กช็อปวันแรกจะเริ่มด้วย จรรยาบรรณของคนทำงานกฎหมายก่อนเสมอ แล้วก็ย้ำเรื่องพวกนี้ไปพร้อมกับสอนการให้คำปรึกษา การจัดเก็บคดี การทำ Community teaching ตลอด เห็นได้ชัดเลยว่า เขาให้ความสำคัญกับเรื่องจริยธรรม คุณธรรมของคนที่อาสามาทำงานเพื่อสังคมมาก ๆ และสิ่งที่ตัวเองคิดว่า น้องสมัยนี้โชคดีมากที่ได้มาอบรม คือ เขาสอนวิธีการพูดคุย ดูแลลูกความที่เข้ามาหาด้วย เริ่มตั้งแต่การแสดงออกต่อลูกความ มารยาทในการทำงาน ซึ่งตรงนี้ไม่มีสอนในหลักสูตรของมหาวิทยาลัย มีโจทย์ให้น้อง ๆ ได้คิดเอาเองว่าจะรับมือกับสถานการณ์อย่างไร ทั้งทางคดีและทางจริยธรรมของทนายความ ถ้าน้อง ๆ ที่มาเข้าเวิร์กช็อปไม่ตั้งใจ Prof. ก็ดุเอาตรง ๆ เหมือนกัน ถึงจะยังไม่ถึงช่วงฝึกงานจริงก็เถอะ เพราะสิ่งที่เรากำลังปฏิสัมพันธ์อยู่อาจจะหมายถึงชีวิตของเขา หรือคนที่เขารักทั้งชีวิต จึงทำเล่น ๆ ไม่ได้ จะทำอะไรต้องคิดให้ละเอียด รอบคอบ รอบด้าน บางครั้งต้องคิดนอกกรอบ และอย่าด่วนตัดสินคน การฝึกปฏิบัติเอง คิดเองแบบนี้ จะช่วยให้น้องตระหนักถึง สิ่งที่ตัวเองควรจะทำต่อไปในอนาคตได้ดีเลยค่ะ :) นึกถึงเรื่องนี้แล้วยิ้มได้ แต่พอเปิดทีวีดูข่าวการเมืองปั๊บ อารมณ์เปลี่ยนทันที กฎหมายต้องมาคู่กับจริยธรรมไม่ใช่เหรอ... แล้วนี่มันอะไรกัน = =' ในที่สุด ก็มีแอบบ่นตอนท้ายจนได้ ต้องขอขอบคุณที่แวะมาอ่านกันนะคะ ตอนหน้าก็จะจบแล้วค่ะ แถมท้ายด้วยโปสเตอร์น่าสนใจ ที่เพื่อนสะกิดให้ดูระหว่างนั่งรถไฟเข้ากรุง ก็เลยถ่ายรูปเก็บเอาไว้ อาจจะเบลอ ๆ ไปนิด แต่เป็นโปสเตอร์ที่น่าคิดเลยละ ขอบคุณอีกครั้งสำหรับการติดตามค่ะ :) แก้ไขเมื่อ 07 พ.ย. 51 02:41:37 จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 7 พ.ย. 51 02:40:15 ]

ความคิดเห็นที่ 4 มาติดตามเหมือนเดิมค่ะ  ข้อมูลคุณปิยะรักษ์แน่นปึ๊กเหมือนเดิมนะคะ ป้ายที่เอามาให้ดู คมคายมากทีเดียวค่ะ   แก้ไขเมื่อ 07 พ.ย. 51 06:45:30 จากคุณ : teansri - [ 7 พ.ย. 51 03:20:10 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ..สนุกเหมือนเดิมครับ.. ... จากคุณ : สวนดอก - [ 7 พ.ย. 51 05:29:41 ]

ความคิดเห็นที่ 6 หวังว่าจะคลี่คลายด้วยดีค่ะ แหม อุส่าห์ดีใจ นึกว่ามีคนเป็นนักชีวฯเหมือนเราซะอีก จากคุณ : Mnemosyne - [ 7 พ.ย. 51 09:11:27 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ได้ความรู้เกี่ยวกับการทำงานของเอ็นจีโอเยอะเลยค่ะ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) - [ 7 พ.ย. 51 11:35:37 ]

ความคิดเห็นที่ 8 โอ๊ะ เรื่องเกี่ยวกับชีวฯ นิดๆ สิ่งแวดล้อมหน่อยๆ NGO อีกตะหาก ชอบค่ะ เพราะตรงตัว (ตรงชีวะ กับสิ่งแวดล้อม) รออ่านตอนสุดท้ายนะคะ จากคุณ : tato_jang - [ 7 พ.ย. 51 11:44:36 ]

ความคิดเห็นที่ 9 เพิ่งอ่านงานเขียนของคุณปิยะรักษ์ครั้งแรก (นอกจากที่เคยอ่านตอนตอบกระทู้) สมคำร่ำลือจริงๆ ได้ข้อมูลแน่นมากๆ ชอบเรื่องแนวอิงปัญหาสังคมค่ะ เป็นอะไรที่เกิดขึ้นได้ เราสามารถเจอเจอได้ในชีวิตประจำวัน แถมได้ความรู้เรื่องชีวฯ สิ่งแวดล้อมด้วย (สมัยเรียนม.ปลาย เป็นไม้เบื่อไม้เมากับวิชาเหล่านี้มาก) พอเลื่อนลงมาจนเจอโปสเตอร์ก็สะท้อนใจจัง อีก 20 ปีข้างหน้าจะสอนลูกสาวเรื่องนี้ยังไงดี? จากคุณ : รสสภัน (Nrostahpan_My) - [ 7 พ.ย. 51 17:06:38 ]

ความคิดเห็นที่ 10 อ้อค่ะ งั้นก็เขียนเพิ่มนิดนึงว่าอ๋องก็เป็นเอ็นจีโอแล้วกันเนอะ ไปพบผู้ใหญ่แบบนี้ก็ดีล่ะ อย่างน้อยก็ไม่หนีหน้า เรื่องนี้น่าจะจบดีเนอะ แอบแซวคนข้างบนได้มั้ยเนี่ย .. รออีก 20 ปีค่อยสอนเลยหรอคะ จากคุณ : scottie - [ 7 พ.ย. 51 21:28:06 ]

ความคิดเห็นที่ 11 คุณส้มคุยยาวจริงๆ แต่อ่านแล้วเพลิน โห เหมือนได้ทำอะไรมาเยอะเลยอะค่ะ ที่เบสต์นะ ตอนเรียนก็มีแต่เมากลับหลับข้ามคืน แหะๆๆ จะวางให้ใครเป็นพระเอกไม่รู้ รู้แต่ตอนนี้อยากไปดูแลเฮียณตจังเลย เฮียณตป่วย (ซิกซ์แพ็คไม่ออกก็ยังสามารถแย่งซีนตัวเอกของเรื่องได้ สามารถจริงๆ) แล้วมันจะเป็นยังไงต่อไปหว่า อ๋องกะวัชรจะมีเรื่องมีราวกันไหมเนี่ย สามตอนจบ จริงอ้ะ (จะแอบมี"ตอนต่อจากตอนกลาง" เปล่าเนี่ย) ถามสองคนข้างบนค่ะ ว่าแต่... ลูกสาวนี่เขาทำไงให้มีกันได้อะคะ? จากคุณ : BestChild - [ 7 พ.ย. 51 22:16:28 ]

ความคิดเห็นที่ 12 หุ หุ เข้ามาขำ คุณ เบสต์ อยากเชื่อจังว่า ไม่รู้จริงๆ  ถ้าไม่ได้คำตอบจาก 2 ท่านด้านบน ลองไปถามที่ทู้ศาลาดูนะคะ รับรองคนช่วยตอบตรึม จากคุณ : teansri - [ 8 พ.ย. 51 00:08:03 ]

ความคิดเห็นที่ 13 เรื่องนี้ดีจังเลยค่ะ ชอบวิธีการเล่า แล้วก็เรื่องที่เล่าด้วย จากคุณ : The SoVo - [ 8 พ.ย. 51 01:22:46 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ขอบคุณที่นิยายทุกเรื่องของคุณปิยะรักษ์ให้ทั้งความรู้และความบันเทิงค่ะ จากคุณ : หริชา (หริชา) - [ 10 พ.ย. 51 15:31:39 ]

ความคิดเห็นที่ 15 คิดถึงเฮียโณ้ตตตต... เอ๊ย!!! ไม่ใช่สิ คิดถึงน้องดาวในสายน้ำแล้วง่า... มะไหร่จะมานี่ ง้าววว จากคุณ : BestChild - [ 15 พ.ย. 51 10:59:02 ]

ความคิดเห็นที่ 16 เพิ่งอ่านงานของคุณปิยะรักษ์เป็นครั้งแรกเหมือนกันค่ะ อ่านแล้วเขินไปเลย เขียนได้น่าอ่านจริงๆ แล้วยังให้ความรู้ด้วย เรื่อง NGO นี่เป็นอะไรที่ไม่เคยสัมผัสหรือรู้เรื่องด้วยเลยจริงๆค่ะ จากคุณ : หมูอมโรค - [ 16 พ.ย. 51 20:10:21 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ตามอ่านค่า ไม่มีความรู้ใดๆเรื่องเอ็นจีโอ เลยได้แต่อ่านอย่างเดียว สนุกดีค่ะ แก้ไขเมื่อ 22 พ.ย. 51 21:12:48 แก้ไขเมื่อ 22 พ.ย. 51 21:12:27 จากคุณ : inventio - [ 22 พ.ย. 51 21:10:52 ]