ตอนที่1: http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W7189040/W7189040.html

2

ผู้คนในร้านบางตา ไร้เสียงจอแจ คงเป็นเพราะยังเช้าตรู่ และเป็นวันหยุดสุดสัปดาห์ ทั้งสองนั่งโต๊ะในสุดของร้าน รออาหารที่สั่งเอาไว้
“นี่ ทิ้งชายเอาไว้คนเดียวแบบนั้นมันจะดีเหรอ”
“เขาไม่ได้เป็นอะไรมากซักหน่อย แค่เป็นลมเท่านั้น”
“ฉันไม่ได้หมายถึงเรื่องนั้น”
ส้มเว้นเสียงครู่นึง กลายมาเป็นกระซิบ “ก็เมื่อกี้น่ะสิ ก่อนออกจากห้องฉันหันไปดู เห็นเงาดำๆ คลายคนยืนอยู่บนเตียง”
“โห้ย ยายบ้า ตาฝาดอีกและ”
เอกรีบพูดเสริมเมื่อเห็นเพื่อนยังคงผูกหัวคิ้วเข้าหากัน “เหอะน่า อย่าคิดมาก มันก็แค่เงา
แล้วอาจเป็นสิ่งที่เธอคิดขึ้นมาเองจากการหวาดวิตกก็ได้...เอ้า โน้น อาหารมาและ ไป รีบไป           จะได้รู้กัน ว่าสิ่งที่เธอคิดน่ะมันจริงหรือป่าว”
ขออย่าให้เป็นความจริงเลย เธอภาวนาในใจ


เสียงบานประตูลั่นเอี๊ยด เสียงฝีเท้าเบาๆ ย่ำเข้ามา
“ส้ม เอก ทำไมกลับมาเร็วจัง”
เงียบ ไม่มีเสียงตอบ
“นี่ ถามไม่ได้ยินหรือไง ทำไม...”
เขายันตัวขึ้นอย่างเร็ว มองห้องอย่างตะลึงงัน ประโยคที่เหลือหายไปพร้อมกับหัวใจที่เหมือนจะหยุดเต้นในบัดดล
ไม่มีคน!
มีเพียงเขาคนเดียวในห้อง เสียงจากประตูเมื้อกี้ที่ได้ยิน...
มันเปิดค้างไว้...โดยไม่มีคนเปิด จะเป็นไปได้อย่างไรในเมื่อมันปิดไว้สนิท และล๊อคอัตโนมัต ชายหนุ่มก้าวลงจากเตียงเพื่อปิดประตู
ฉับพลัน! บางอย่างที่เยียบเย็นราวกับน้ำแข็งสัมผัสกับข้อเท้า ชายสะดุ้งเฮือก ยกขาขึ้นทันที มองไปยังพื้น
ไม่มีอะไร!
เขาย่อตัวลงช้าๆ หัวใจเหมือนเต้นอีกครั้ง คราวนี้แรงจนแทบออกมาข้างนอก แนบตัวนาบกับพื้น จ้องฝ่าความฝืดใต้เตียง
หารู้ไม่ว่า ใครคนหนึ่งกำลังยืนอยู่เบื้องหลังเขา!
เมื่อมองไม่เห็นสิ่งผิดปกติใดๆ นักข่าวหนุ่มจึงยืดตัวตรง หันตัวเดินปิดประตู เขาชะเง้อคอมองไปยังทางเดินปูพรมแดง เปล่าเปลี่ยว ไม่มีใคร
ชาติชายดึงประตูปิด เดินกลับมายังเตียง ทิ้งตัวลงนอนดึงผ้าห่มให้กระชับตัว ความเย็นของเครื่องปรับอากาศช่วยให้ความง่วงครอบคลุมร่างกายเร็วขึ้น ม่านตาเริ่มปิดลงช้าๆ ทว่า...
ตาเหลือกถลึง!
ลมเยียบเย็นดุจน้ำแข็งรดลงบนหลังคอ ขนทั้งกายลุกชัน หูได้ยินเสียงลมหายใจ
ฟืดฟาดอย่างน่าสยอง ราวกับกายเป็นท่อนไม้ ไม่สามารถขยับตัวได้ คงมีเพียงหัวใจเท่านั้นที่กำลังสั่นระรัวอย่างตื่นกลัว เสียงนั้นขึ้นเรื่อยๆ จนดังก้องทั่วห้อง
‘ฟื้ด...ฟาด...ฟื้ด...ฟาด...ฟื้ด...ฟาด...!’
เขารวบรวมความกล้าทั้งหมดตวัดตัวกลับ แทบประจันหน้า ใครคนหนึ่งหรือศพ ร่างอาบเลือด หัวข้างหนึ่งบุบลึกเข้าไป เสียงฟื้ดฟาดดังจากรูจมูกที่หายใจเข้าอย่างแรง เลือดไหลย้อยทลักไม่หยุด จ้องมองเขาด้วยแววตาอาฆาตแค้นอย่างขีดสุด แสยะยิ้มพร้อมกับเลือด และน้ำเหลืองพรั่งพรูออกมา!


ร่างบนเตียงดิ้นไปมา เจ็บปวดอย่างแสนสาหัส กุมลำคอแน่นพลางร้องลั่น คล้ายคนเสียสติ เธอและ เอกเปิดประตูเข้าไป พบกับภาพไม่คาดฝัน ชายหนุ่มดูจะสติดีที่สุด วิ่งพรวดเข้าไปจับตัวชาติชายไว้พลางเรียกชื่อดังลั่น หญิงสาวได้สติอีกครั้งเมื่อเอกร้องขอความช่วยเหลือ
“โอ๊ย ไม่ อย่านะ ปล่อย ช่วยด้วย!”
“ชาย ชาย ตื่น ตื่นสิ”
ชาติชายสงบลงอย่าช้าๆ หายใจหอบ ถี่ๆ ผ่านช่วงเวลาอันตื่นตกใจสักพัก เปลือกตาเปิดขึ้นช้าๆ  สิ่งแรกที่พบคือ ทั้งสองกำลังกดร่างเขาแนบเตียง ส้มนั้นสีหน้าคล้ายจะร้องไห้ เขายังรู้สึกถึงความเจ็บปวดบริเวณคอ เส้นใต้ขมับเต้น ตุบ ตุบ
“ชาย เป็นอะไรไป”
“อย่า อย่าเพิ่งลุก”เพื่อนนักข่าวดันตัวเขาเมื่อสังเกตท่าทีว่าเขาจะลุกขึ้น
“เป็นอะไรเหรอ เกิดอะไรขึ้น”
“ฉัน...ฉัน แค่ฝันร้ายน่ะ”เขาตอบ ทว่าไม่แน่ใจว่าสิ่งที่เกิดขึ้นเป็นความฝันหรือความจริง
ชายลูบลำคอเบาๆ สะดุ้งเมื่อสัมผัสแรงเกินไป
มือเน่าตกสะเก็ดจากร่างสยดสยองบีบคอเขา!
ร่างนั้นหายไปแล้ว คอเหลือไว้เพียงรอยแดงช้ำและ ความเจ็บปวด ชายปาดเหงื่อเม็ดโป้งออกจากใบหน้า รู้สึกความร้อยผิดปกติจากในร่างกาย
“พรุ่งนี้ไปหาหมอเถอะ”
“ฉันไม่ได้เป็นอะไรจริงๆ แค่ฝันเท่านั้นเอง”
“แต่ฉันเห็นนายดิ้นพราด ตาเหลือก แถมบีบคอตัวเองอีกต่างหาก”
บีบคอตัวเองเหรอ!
เอกเอามือแตะหน้าผากเขาอย่างแผ่วเบา ไม่แสดงสีหน้าอย่างใดเพียงแต่เดินไปยังหัวเตียงหญิบผ้าชุบน้ำก่อนเดินกลับมาเช็ดตัวตามร่างกายให้เขา
“รู้ไหม ตัวนายน่ะตัวร้อนจี๋เลย หน้าซีดปาดเซียว...แต่เมื่อเช้ายังดีๆ อยู่เลย”
“แค่เป็นไข้เล็กน้อยเท่านั้น เดี๋ยวนอนพักซักหน่อยคงหาย”เขาพูด พยายามทำน้ำเสียงให้ปกติที่สุด เพื่อหลบเลี่ยงการไปโรงพยาบาล
“ไม่ต้องพูดเลย นายรู้ไหม ตัวนายน่ะ ร้อนยิ่งกว่าน้ำเดือดซะอีกนะ”
“กินยา แล้วนอนซะ”ส้มยื่นยามาให้สองเม็ด เขารับไว้ เทเข้าปากก่อนดื่มน้ำตามอย่างยากเย็น ทรุดตัวลงนอนและหลับไปในที่สุด

จากคุณ : ดาราสมุทร - [ 10 พ.ย. 51 17:49:57 ]