ความคิดเห็นที่ 1 ท่ามกลางความเงียบเหงา ..ทว่าปริมคิดอยู่เสมอว่า ตัวเธอเองยังโชคดีนัก ที่มีสมาชิกในครอบครัว คอยห่วงใยในยามที่ป่วยไข้แม้จะอยู่ห่างไกลกันกว่าหกพันไมล์  ในขณะที่คนไข้บางคนที่เธอรู้จัก ไม่มีใครเลยสักคน แม้แต่จะพูดคุยด้วยในยามเหว่ว้า... และ...ที่สำคัญเธอยังมี “ เขา ”  ที่เปรียบเสมือนพลังอันยิ่งใหญ่ คอยให้กำลังใจ กระตุ้นให้เธอ ต่อสู้ อดทน และเข้มแข็ง .. เพื่อเอาชนะสิ่งเลวร้ายต่างๆเหล่านั้น “  ผมจะไปดูแลปริมที่นั่น จนกว่าปริมจะแข็งแรงพอจะเดินทางกลับเมืองไทยพร้อมกันนะครับ ” น้ำเสียงมั่นคง เปี่ยมไปด้วยความห่วงใยดังมาตามสายโทรศัพท์ข้ามทวีปอาทิตย์ที่ผ่านมา หลังจากติณณ์ตัดสินใจลาออกจากงานประจำที่มหาวิทยาลัยทันทีที่เขาทราบข่าวว่า ปริม ..หญิงสาวคนที่เขารัก และผูกพันมาตลอดในช่วงระยะเวลากว่าเจ็ดปี มีอาการทรุดหนักและอาจจะมีชีวิตอยู่ได้เพียงแค่ไม่เกินหกเดือนเท่านั้น “ อย่าลำบากขนาดนั้นเพื่อปริมเลยนะคะ เท่าที่ผ่านมา ปริมก็รบกวนติณณ์มากพอแล้วนะคะ ” หญิงสาวเอ่ยแย้งด้วยความกังวลใจ เมื่อเห็นว่าเขาถึงกับต้องลาออกจากการเป็นครูสอนดนตรี ซึ่งเป็นงานที่เขารักมากพอๆกับชีวิตของเขาก็ว่าได้ เพียงเพื่อมาอยู่เป็นเพื่อนเธอที่ลอนดอน “ผ่าตัดคราวนี้แล้ว ปริมจะกลับไปเมืองไทยค่ะ  ให้หมอทางนี้ทำเรื่องส่งตัวไปรักษาต่อที่นั่น ติณณ์รออยู่ที่กรุงเทพดีกว่านะคะ ” ปริมพยายามอธิบาย  เพราะไม่อยากให้ตัวเองกลายเป็นภาระหนักของเขา แม้จะรู้ว่าหากติณณ์ตัดสินที่จะทำอะไรแล้ว โอกาสที่จะเปลี่ยนความคิดของเขาได้มีน้อยมาก “ ปริม ” เขาเรียกชื่อเธอคล้ายกับเป็นการดุกลายๆกับนิสัยดื้อดึง  ที่เธอไม่ยอมรับฟังเหตุผลของเขามาตั้งแต่ไหนแต่ไร  แม้กระทั่งในยามเจ็บป่วยก็ตาม “  ผมตามใจปริมมาตลอดนะครับ  ยอมทุกอย่าง.. ยอมแม้กระทั่งให้ปริมเดินจากไป ..ทั้งๆที่..” เขานิ่งเงียบไปชั่วขณะ.. เหมือนกับไม่อยากจะรื้อฟื้นเรื่องราวเก่าๆขึ้นมาอีก ก่อนที่จะพูดต่อด้วยน้ำเสียงอบอุ่นอ่อนโยนเหมือนเดิมว่า “แต่ครั้งนี้ผมคงต้องทำในสิ่งที่ตัวเองอยากทำบ้าง ผมอยากใช้เวลาที่เหลือทั้งหมดกับปริมให้มากที่สุด เราต่างก็เจ็บปวดมานานนักแล้ว อย่าปล่อยให้เสี้ยวเวลาที่เหลือมาเป็นกำแพงระหว่างกันอีกเลยนะ ปริม  ”   หญิงสาวเงียบ ยอมพ่ายแพ้ในความพยายาม  และความมุ่งมั่นของเขาแต่โดยดี  เธอรู้ดีว่า.. ความเจ็บปวดในอดีตที่เขาเอ่ยถึง เธอเพียงผู้เดียวเท่านั้น..ที่สมควรจะได้รับโทษทัณฑ์..ไม่ใช่เขา...  ถ้าหากวันนั้น..เธอยินยอมรับฟังเหตุผล ให้เวลาเขาสักนิด ไม่วู่วามหันหลังให้กับปัญหาต่างๆ  หลบหนีมาอยู่ไกลแสนไกลอย่างนี้ ...ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับเธอ ก็คงไม่บอบช้ำเหมือนอย่างที่ผ่านมา... ถึงตอนนี้.. คงไม่มีเวลาเหลือให้เธอ มานั่งเสียใจกับอดีตที่แก้ไขไม่ได้อีกแล้ว..  วันเวลาผ่านไปแต่ละวินาทีมีค่านัก  ...ไม่รู้ว่าเธอจะมีโอกาสได้รับความห่วงใย อาทรจากเขา...อย่างนี้...ไปนานอีกสักเท่าไร..เธอควรจะใช้เวลาที่เหลือ..เพียงแค่ไม่กี่เดือน หรืออาจจะเป็น..เพียงแค่ไม่กี่วัน ..อยู่กับเขา เพื่อชดเชยความรู้สึกโหยหาของหัวใจที่มีมาตลอดเวลา...ให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้  ..มิใช่หรือ... ... ปริมยิ้มออกมาอย่างสุขใจ เมื่อคิดว่า...พรุ่งนี้แล้วสินะ..วันที่เธอรอคอยก็จะมาถึง... “  ผมจะเดินทางไฟลท์เที่ยงวันนะครับ  ถึง ลอนดอนพรุ่งนี้เช้า คงไปทันเวลาที่ปริมจะเข้า ห้องผ่าตัดพอดี ” ปริมอดที่จะกังวลไม่ได้ เมื่อเขาเอ่ยถึงเรื่องการผ่าตัดในวันพรุ่งนี้ เพราะหมอได้อธิบายให้เธอทราบก่อนเซ็นต์ใบยินยอมว่า ความเสี่ยงต่อภาวะแทรกซ้อนขณะทำการผ่าตัด มีมากพอๆกับโอกาสในการช่วยต่อชีวิตให้กับเธอในครั้งนี้  เนื่องจากสภาพร่างกาย ที่อ่อนแอของหญิงสาว ....  ฉันจะต้องเข้มแข็ง..อดทน ...และสู้..จนวินาทีสุดท้าย.... ฉันจะทำให้เขาผิดหวังไม่ได้.....หญิงสาวย้ำเตือนกับตัวเอง จากคุณ : teansri - [ วันลอยกระทง 09:06:57 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ฤทธิ์ของยาแก้ปวดและยาผ่อนคลายความตึงเครียดของระบบประสาท ทำให้เธอเริ่มรู้สึกง่วงนอน ...หญิงสาวเอื้อมมือไปปิดไฟดวงเล็กตรงหัวเตียง...ปล่อยให้ความมืดเข้ามาแทนที่  ... ร่างบาง.. ล้มตัวลงนอน...ดึงผ้าห่มผืนใหญ่ซึ่งวางอยู่ปลายเตียงขึ้นมาห่ม  ลมหนาวที่ผ่านเล็ดลอดเข้ามาในห้องนอน ทำให้ความเจ็บปวดเหล่านั้น..ทวีมากยิ่งขึ้น หญิงสาวหลับตาลง ฝืนข่มความเจ็บปวด ความหนาวเหน็บ ที่ซึมแทรกเข้าไปในข้อ และกระดูกทั่วร่างกาย...... อีกนานไหมนะ...กว่าฉันจะหลุดพ้นกับสภาพที่ทนทุกข์ทรมานอย่างนี้... ร่างผอม นอนขดตัวคุดคู้บนเตียงผู้ป่วย ...รำพึงอยู่ในใจ เสียงพูดคุยจากเคาท์เตอร์พยาบาลด้านนอกเริ่มเงียบลง  ท้องฟ้าค่ำนี้มืดครึ้ม ฝนที่ตกหนักตั้งแต่ตอนเย็นเริ่มซาเม็ดลง  หิมะสีขาวนวลตากำลังโปรยปรายลงมาเป็นระยะๆ  สายลมพัดหวีดหวิว แว่วดังมาแต่ไกล ฟังดูคล้ายกับเสียงกระซิบของใครสักคน   “  กลับบ้านเรานะ ” “ ใครคะนั่น ” หญิงสาวผุดลุกนั่ง กวาดสายตาผ่านความมืดไปรอบๆห้อง มองหา เจ้าของน้ำเสียงที่เธอได้ยินอยู่ใกล้ๆ “ ใครคะ” ร่างผอมพยุงตัวลุกขึ้นยืน มือขาวซูบซีดเกาะยึดเก้าอี้ข้างเตียงไว้มั่น แม้ว่าขาสองข้างจะสั่นเทาเล็กน้อย “  ผมมารับปริม กลับบ้านนะครับ ” “  คุณติณณ์ ใช่มั้ยคะ ” ปริมยืนคว้างอยู่กลางห้อง รอบกายมีเพียงความว่างเปล่า ..ไม่มีแม้แต่เงาของคนที่เธอถวิลหา....รู้สึกใจหาย.. หวาดหวั่น..และคิดถึงเขาเหลือเกิน....หญิงสาวปล่อยให้หยาดน้ำตาไหลรินลงมา...ด้วยความอ่อนล้าของหัวใจ “  เป็นไงบ้างคะเช้านี้  รบกวนเปลี่ยนเป็นเสื้อกาวน์ของโรงพยาบาลด้วยค่ะ อีกครึ่งชั่วโมงต้องเข้าห้องผ่าตัดแล้วนะคะ ” พยาบาลเวรเช้าเดินเข้ามาในห้อง  พร้อมด้วยเสื้อผ้าคนไข้สำหรับเตรียมผ่าตัด “ คุณพยาบาลคะ  เช้านี้..มีใครมาขอพบดิฉันบ้างหรือเปล่าคะ ” ปริมถามด้วยความกังวล พร้อมทั้งรับชุดสำหรับคนไข้มาถือไว้ “ ไม่เห็นนี่คะ เพิ่งจะแปดโมงเช้าเองค่ะ อีกอย่าง..ตอนนี้ก็อยู่นอกเวลาเยี่ยมไข้ด้วยนะคะ ” หญิงสาวพยายามข่มความรู้สึกต่างๆ ที่กำลังถาโถมเข้ามาในใจ  ดวงตาพร่ามัวไปด้วยหยาดน้ำใสๆ เหลียวไปมองนาฬิกาข้างฝาผนังครั้งแล้วครั้งเล่า..ทุ ก น า ที..ผ่ า น ไ ป..ไ ร้ แ ม้ เ ง า... ... ติณณ์..คุณไปอยู่ที่ไหนนะ ..ทำไมถึงไม่มาหาฉันตามที่สัญญาเอาไว้ ...การรอคอยใครสักคน..มันเจ็บปวด ทรมานอย่างนี้นี่เอง... ปริมมองเพดานของตึก ที่เจ้าหน้าเวรเปลเข็นเตียงของเธอเดินผ่านไปยังห้องผ่าตัดอย่างเลื่อนลอย .. ความรู้สึกอ่อนแอ ...เข้ามากัดกร่อนหัวใจที่เคยเข้มแข็ง..อีกครั้ง... ....เ ดี ย ว ด า ย ..เ ห มื อ น เ ค ย ..แม้ในวันที่เธอต้องการใครสักคนมากที่สุดมาเคียงข้าง..... “ คนไข้ทำใจให้สบายนะครับ  หมอจะฉีดยานอนหลับให้ก่อนครับ ” สายตาอ่อนล้าของเธอจับไปยังสายน้ำเกลือ ซึ่งแขวนระโยงระยางอยู่ทั้งสองข้างตัว  หญิงสาวรู้สึกปวดแปลบตลอดแขนข้างขวา เมื่อวิสัญญีแพทย์ฉีดน้ำยาสีขาวขุ่นเข้ามาทางสายน้ำเกลือ  เปลือกตาทั้งสองข้างเริ่มหนักอึ้ง ได้เสียงพูดคุยของเจ้าหน้าที่ห้องผ่าตัดดังอยู่ไม่ไกลนัก “ แผนกอีอาร์เป็นไงบ้างครับอาจารย์ ” หนึ่งในสต๊าฟของคณะผ่าตัดถาม “ ตอนที่ผมขอตัวมาเข้าเคสนี้ ก็ยังชุลมุนวุ่นวายเหมือนเดิม หน่วยกู้ภัยทยอยนำผู้บาดเจ็บสาหัสจากสนามบินมาส่งอย่างไม่ขาดระยะ ”  หัวหน้าทีมผ่าตัดตอบ “ เกิดอะไรขึ้นที่สนามบินคะ ใครเป็นอะไรคะ” เพียงแค่..คำถามแผ่วเบาจากริมฝีปากบางซีดของเธอ  ...ก่อนที่โลกทั้งใบหมุนคว้าง และ..มืดสนิทลง....ในที่สุด ...ค น ดี..ป่ า น นี้ เ ธ อ อ ยู่ ที่ ไ ห น ...จ ะโ ด ด เ ดี่ ย ว อ้ า ง ว้ า ง..ห รื อ อ ย่ า ง ไ ร.........    รู้ ไ ห ม..ฉั น ยั ง เ ฝ้ า ร อ   ...... แก้ไขเมื่อ 12 พ.ย. 51 09:22:03 แก้ไขเมื่อ 12 พ.ย. 51 09:21:10 จากคุณ : teansri - [ วันลอยกระทง 09:10:30 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ร่างผอมบางเดินลัดเลาะผ่านทุ่งหิมะขาวหนาวเยือก ท้องฟ้ามืดมิด ปราศจากแสงดาว ทำให้เธอรู้สึกเหมือนกำลังหลงทางท่ามกลางทะเลกว้าง...หญิงสาวกระชับสองแขนโอบกอดตัวเองไว้... ไม่ใยดีกับหยาดน้ำตาที่กำลังไหลริน .. หากวันนี้ ...เพียงมีเขาอยู่ใกล้...หัวใจของเธอคงไม่เหน็บหนาวเช่นนี้... เสียงโอดครวญด้วยความเจ็บปวด  เสียงร่ำไห้ด้วยความเศร้าโศกเสียใจกับการจากไปของบุคคลอันเป็นที่รัก ด้วยอุบัติเหตุเครื่องบินระเบิดจากการกระแทกขณะพยายามลงจอดที่สนามบินเมื่อเช้านี้ ... สร้างความเจ็บปวดให้เธอยิ่งนัก ภาพเปลวไฟที่ลุกท่วมซากเครื่องบิน เปรียบเสมือนเปลวไฟที่กำลังเผาไหม้จิตวิญญาณของเธออยู่ในขณะนี้ ..เพราะเธอใช่ไหม..ที่ทำให้เขาเจ็บปวดทรมานจนแม้กระทั่งลมหายใจสุดท้าย..   ... เพราะเธอใช่ไหม...ที่ทำให้เขาจากไปอย่างไม่หวนกลับ..... “ ติณณ์... ไม่ว่าตอนนี้คุณจะอยู่ที่ไหน..โปรดรับรู้ไว้นะคะ.. ว่าฉันรักคุณเสมอ ” หญิงสาวหอบร่างกายและจิตใจที่บอบช้ำมาถึง...จุดหมายปลายทางอันเวิ้งว้าง... เส้นทางที่จะนำเธอไปพบเขา..คนที่ยอมสละแม้ชีวิต... เพื่อเธอ.. “  รอปริมด้วยนะคะ ” เธอกระซิบบอกเขา..ผ่านสายลมวูบใหญ่ที่พัดผ่านมา ก่อนจะทิ้งร่างลงสู่หุบเหวลึก...เบื้องหน้า..พร้อมกับความหวังที่จะได้พบเขา...คนที่เธอรัก...อีกสักครั้ง ห ลั บ ต า ล ง เ ธ อ ยั ง ค ง ม อ ง เ ห็ น ฉั น  .. อ ย่ า ไ ห ว ห วั่ น ฉั น มิ ไ ด้ จ า ก ไ ป ไ ห น .. ส อ ง มื อ ว า ง ท า บ ล ง ค รั้ ง ค ร า ใ ด... รู้ สึ ก ไ ห ม..ฉั น อ ยู่ ใ น หั ว ใ จ เ ธ อ                                        **** “  ปริม ” หญิงสาวหันไปตามเสียงเรียกของใครสักคน..ที่เธอรู้สึกคุ้นเคยเหลือเกิน ..ความเจ็บปวดที่แผ่ซ่านไปทั่วร่างกาย ทำให้เธอขยับตัวแทบไม่ไหว “ ปริม เป็นไงบ้าง เจ็บแผลมากหรือเปล่าครับ ”   หญิงสาวพยายามลืมตามอง เจ้าของน้ำเสียงอ่อนโยนที่กระซิบถามด้วยความห่วงใย   “  ....  ”   ริมฝีปากคู่บางซีดเซียวขยับเพียงเล็กน้อย เหมือนจะพูดอะไรสักอย่าง   เมื่อสัมผัสถึงจุมพิตแผ่วเบา ทว่า..อบอุ่นนักบนหลังมือซูบผอมของเธอ... ภาพใบหน้าของคนที่นั่งชิดอยู่กับเตียงคนไข้ .. สายตาอ่อนโยนที่กำลังมองเธอ ..ทำให้หญิงสาวแน่ใจว่า...ทุกอย่างไม่ใช่แค่ความฝัน ... เขาไม่ได้จากเธอไปไหน..คนที่เธอเฝ้ารอมาตลอด ...อยู่ตรงนี้แล้ว “  ติณณ์ ” เธอเรียกชื่อเขาด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง  หยาดน้ำตาแห่งความยินดีไหลรินออกมาโดยไม่รู้ตัว  ปริมดึงมือของเขามากอดไว้แน่นราวกับกลัวว่า เขาจะสูญหายไปไหน “ ปริมเป็นห่วงคุณมากเลยนะคะติณณ์  ปริมเห็นไฟลุกท่วมซากเครื่องบิน และก็...เห็นคุณติดอยู่ในนั้นด้วย ” เสียงพูดของเธอขาดเป็นห้วงๆปนเสียงสะอื้น “ อย่าร้องไห้นะคนดี.. ผมไม่ได้เป็นอะไรเลยนะครับ  ที่มาไม่ทันก่อนคุณเข้าห้องผ่าตัดเมื่อเช้านี้ เพราะไฟลท์ก่อนหน้านั้นได้รับอุบัติเหตุ ทำให้สายการบินของเราลงจอดไม่ได้  บินวนอยู่หลายรอบ จนในที่สุดต้องไปจอดที่สนามบินใกล้ๆแทน  .. ผมขอโทษนะครับ ที่ทำให้คุณเป็นห่วง ” เขาบอก .. ลูบไล้เรียวแขนผอมเล็กอย่างทะนุถนอม พร้อมกับก้มลงสัมผัสริมฝีปากซีดเซียวของเธอด้วยความรักใคร่ “  ขอบคุณที่มานะคะ ปริมรักคุณค่ะ ”  เธอพึมพำบอกเขาทั้งน้ำตา.. ปริมถอนหายใจด้วยความโล่งอก ที่เขาปลอดภัยดีทุกอย่าง...มิฉะนั้นแล้วเธอคงไม่ให้อภัยตัวเองไปตลอดชีวิต นับจากนี้ไป..เธอจะไม่หวาดกลัวกับฝันร้ายที่คอยหลอกหลอนความรู้สึกของเธออีก.. ตราบใดที่มีเขาเคียงข้างอยู่อย่างนี้.. .เธอจะทุ่มเทเวลาส่วนที่เหลือกับเขาให้มากที่สุด ...แม้ว่ามันอาจจะไม่ยาวนานนักก็ตาม ผู ก พั น เ ต็ ม หั ว ใ จ... น า น นั บ    มิ อ า จ ล า ลั บ  ... เ พ ร า ะห่ ว ง ห า มี เ ธ อ เ ส ม อ ไ ป ใ น ด ว ง ต า  จ ะ ไม่ มี คำ ร่ำ  ล า ร ะ ห ว่ า ง เ ร า ขอบคุณที่มาอ่านค่ะ ปล.. เข้ามาเติมประโยคที่ก๊อปมาแปะแล้วหายไปค่ะ แก้ไขเมื่อ 12 พ.ย. 51 17:21:35 แก้ไขเมื่อ 12 พ.ย. 51 09:35:15 จากคุณ : teansri - [ วันลอยกระทง 09:15:20 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เจิม & จองค่ะ ^^ จากคุณ : Life's for Rent - [ วันลอยกระทง 09:32:45 ]

ความคิดเห็นที่ 5 nice ka thaxx จากคุณ : Tyra - [ วันลอยกระทง 10:01:36 ]

ความคิดเห็นที่ 6 คิดว่าจะจบเศร้าอีกแล้ว ดิจังค่ะที่คราวนี้ไม่เศร้า จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) - [ วันลอยกระทง 11:40:28 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ... ค่อยยังดีหน่อย :-) จากคุณ : สิงห์อมบ๊วย (สิงห์อมบ๊วย) - [ วันลอยกระทง 12:23:31 ]

ความคิดเห็นที่ 8 .... จากคุณ : ดาด๊าดา - [ วันลอยกระทง 15:11:56 ]

ความคิดเห็นที่ 9 น้ำตาซึมครับ  ทำใจมาตั้งแต่ต้นนะเนี่ย ฮ่าๆๆ ว่าโดนคุณเทียนแกล้งแน่ แง้ ดีใจ เง่อ ไปหม่ำๆ ได้แระ สบายใจ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ วันลอยกระทง 17:02:38 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ^^ เย้ นึกว่าจะเศร้าอีกแล้ว อ่านจบโล่งใจ อิอิ จากคุณ : KTH - [ วันลอยกระทง 18:51:01 A:61.91.162.54 X: TicketID:187608 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ฝ่ายหญิงแฮปปี้ที่มาทัน ต้องให้ฝ่ายชายได้แฮปปี้บ้างที่ฝ่ายหญิงหายดี :) จากคุณ : scottie - [ วันลอยกระทง 21:55:54 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ไหน ๆ เขาก็มาแล้ว ก็อยู่ต่อให้ยาว ๆ ดีกว่า จะได้คุ้ม :) น่ากลัวจะต้องมีภาคสามละมั้งคะ จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 13 พ.ย. 51 00:18:24 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ....กำลังใจเป็นยาวิเศษ... ...โดยเฉพาะกับคนที่เรารัก.. จากคุณ : สวนดอก - [ 13 พ.ย. 51 05:33:48 ]

ความคิดเห็นที่ 14 หวังว่าปริมคงไม่ได้ฝันไปนะครับ ต่อแต่นี้คงจะแข็งแรงได้แล้วล่ะ กำลังใจตัวเป็นๆ มาอยู่ใกล้ขนาดนี้แล้วนี่ จากคุณ : โก้ (เซโก้4) - [ 13 พ.ย. 51 06:53:09 ]

ความคิดเห็นที่ 15 หนับหนุน 11 กับ 12 ครับ ฝากพิจารณา อิๆ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 13 พ.ย. 51 12:10:30 ]

ความคิดเห็นที่ 16 มาตอบเม้นท์ค่ะ   4. คุณไลฟ์ เย้ๆๆๆ ดีใจจังค่ะ ที่มาเจิมและจอง แต่ว่า อ่านยังคะนี่ อ่านเสร็จแล้ว กลับมาบอกด้วยนะคะ ว่าต้องปรับปรุงตรงไหนบ้าง 5.โอ้ ... ดีใจจังค่ะ ที่คุณTyra มาอ่าน 6. ตอนแรกว่าจะแกล้งให้พระเอกตกเครื่องบินแล้วเสียชีวิตค่ะ  แต่ว่า  พระเอกคนนี้ คนเขียนรักมากค่ะ ให้ตายไม่ได้จริงๆค่ะ  เรื่องเลยจบแบบไม่เศร้า อิอิ 7.ขอบคุณค่ะคุณสิงห์ฯ  ..เศร้าบ่อยๆไม่ดีค่ะ เดี๋ยวคนอ่านเดาได้ตั้งแต่บรรทัดแรกก็หมดสนุกเลยค่ะ 8.ขอบคุณที่มาอ่านค่ะ คุณ ดาด๊าดา 9.คุณพีท.. แหม .. เทียนสีไม่ได้ใจร้ายชอบแกล้งคนสักหน่อยนะคะ  ดีใจจังที่ทำให้คุณพีทสบายใจ กินอิ่ม 10. เย้ๆๆๆๆๆๆๆ ด้วยคนค่ะคุณเคธี่  ...เรื่องนี้ไม่เศร้าแล้วล่ะ  พระเอกคนนี้ห้ามตายค่ะ  5 5 5 11.คุณ สก็อตตี้คะ ...ฝ่ายหญิงก็น่าจะดีขึ้นนะคะ  กำลังใจดีๆๆๆ กำจัดโรคภัยไข้เจ็บไปได้มากเชียวค่ะ 12.คุณปิยะรักษ์ คะ พระเอกน่าจะอยู่นานๆนะคะ ลงทุนลาออกจากงานแล้วนี่  ส่วนนางเอกก็คงอยู่ได้อีกนานค่ะ เขาอุตส่าห์มาแล้วนี่นา  ...สงสัยว่าเป็นโรคขาดความรักมากกว่าค่ะ ฮ่าๆๆ  ภาค 3 คงไม่มีแน่นอนค่ะคุณปิยะรักษ์ แบบว่า คนเขียนสมองไม่ค่อยทำงานค่ะ 13.จริงที่สุดเลยค่ะ คุณสวนดอก ...อันนี้ขอยืนยันแทนปริมค่ะ 14.ปริมไม่ได้ฝันค่ะคุณโก้ ...ที่มาหาน่ะ ตัวเป็นๆค่ะ และก็น่าจะหายเร็วๆด้วยค่ะ 15.ไม่มี ภาค 3 หรอกค่ะ คุณพีท  ก็ดูๆ เค้าแฮปปี้กันแล้วนี่นา  ปริมก็คงดีขึ้นค่ะ  ทุกอย่างก็ โอเค...เลยจะจบเพียงแค่นี้ค่ะ   ขอบคุณที่แวะมาอีกรอบนะคะ ขอบคุณท่านอื่นๆที่มาอ่าน แม้จะไม่ได้ลงชื่อไว้นะคะ   แก้ไขเมื่อ 13 พ.ย. 51 21:19:58 แก้ไขเมื่อ 13 พ.ย. 51 21:18:23 จากคุณ : teansri - [ 13 พ.ย. 51 21:14:59 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ฤทธิ์ข้างเคียงของยา หรือฤทธิ์อย่างอื่นกันแน่ค่ะ 555 อย่างให้เขาพูดน่ะ เขารู้น่ะว่ามันเป็นฤทธิ์ของอะไร ??? เด๋วอ่านน่ะ ช่วงนี้โรคหัวใจอ่อนแอกำลังครุกคราม จากคุณ : Sakina - [ 17 พ.ย. 51 23:38:01 ]

ความคิดเห็นที่ 18 อ่านไป เสียวไป  กลัวเศร้าค่า จากคุณ : โยเกิตมะนาว - [ 23 พ.ย. 51 09:24:26 ]

ความคิดเห็นที่ 19 17... คุณน้องสกิณา เป็นหมอเดาตั้งแต่มะไร่คร้า ...อิอิ 18.  คุณ โยเกิตฯ ขอบคุณที่มาอ่านค่ะ  อ่านจบคงหายเสียวนะคะ ...รอบนี้ไม่เศร้าอ่ะ.. สบายดีนะคะ จากคุณ : teansri - [ 23 พ.ย. 51 23:47:56 ]

ความคิดเห็นที่ 20 มาสวมรอยเป็นพระเอกครับ จากคุณ : Tinnatorn - [ 27 พ.ย. 51 07:06:22 ]