ความคิดเห็นที่ 1 “คุณท่านคะดร.ตื่นแล้วค่ะ”เสียงอันคุ้นเคยของแม่บ้านดังอยู่ไม่ไกล เปลือกตาดูเหมือนจะหนักอึ้งไปทันทีที่รู้สึกตัว เสียงคนเปิดประตูเดินเข้ามา ดูเหมือนว่าจะเป็นการกุลีกุจอเข้ามาเสียด้วย “ตาหนูๆ”เสียงนุ่มคุ้นหูกระซิบอยู่ข้างๆ พร้อมกับน้ำหนักที่ทาบทับลงที่ว่างข้างลำตัวที่นอนยาวเหยียดของผม ผมรวมพละกำลังเท่าที่จะมีสำนึก...พยายามลืมตาขึ้นอีกครั้ง “คุณแม่”เสียงแห้งผากของผมเอื้อนเอ่ยออกไป น้ำตาร้อนๆไหลลงจากหางตาโดยอัตโนมัติ ใบหน้าหญิงสาวสูงวัยตามกาลเวลาทว่ายังงดงามจับจิตยากที่จะลืมเลือนลอยอยู่เบื้องหน้า “เป็นไงบ้างจ๊ะตาหนู”ผู้เป็นมารดาถามซ้ำในขณะที่ผมพยุงตัวเองลุกขึ้นพิงผนังเตียงอย่างทุลักทุเลแพทย์หญิงอัญมณีไม่รอช้ารีบช่วยพยุงผมขึ้นมา “ค่อยๆสิลูก ลูกเพิ่งจะตื่นขึ้นมานะ อย่าพึ่งหักโหมสิจ๊ะ”แม่เอ่ยด้วยเสียงที่เอื้ออาทรอยู่เสมอ ผมรู้สึกเหงาขึ้นมาจับจิตโผเข้าหาร่างบางของแม่ทันที “แม่ครับ ผมคิดถึงแม่จัง” “ไม่เป็นไรลูกไม่เป็นไร”แม่ลูบหลังผมเบาๆ พร้อมกับเอ่ยปลอบ เหมือนแม่จะมีสัมผัสที่หกรู้ว่าผมผ่านอะไรมาบ้าง แต่ตัวผมเองสิกลับจำอะไรไม่ได้เลย นี่คือผลข้างเคียงของการทดลองหรือเปล่านะ “ไม่สำเร็จครับแม่ แต่ตอนนี้ผมจำอะไรไม่ได้เลย รู้อย่างเดียวว่าไม่สำเร็จ ทำไมผมถึงจำอะไรไม่ได้เลยครับ หรือว่าจะเป็นผลข้างเคียงของการทดลอง”ผมเงยหน้าจากไหล่บางที่ซบอยู่ ถามออกไปคล้ายคนละเมอ ไม่สิเหมือนคนป่วยแล้วเพ้อเพราะพิษไข้ต่างหาก “คงจะอย่างนั้น เดี๋ยวดร.สุกลับมาแม่จะลองถามให้นะ ทำยังไงให้ลูกตื่นมาจำอะไรไม่ได้เลย”แม่พยายามเข้าข้างผมเต็มที่ เอ่ยถึงบิดาผู้ช่วยทำการทดลองดร.สุ อัจฉริยะตัวจริงแห่งศตวรรษที่ยี่สิบเอ็ด “จริงสิครับนี่มันกี่โมง แล้ววันนี้วันอะไรหรือครับ แล้วดร.สุไปไหน” “ตอนนี้ห้าทุ่มจ๊ะ แล้ววันนี้ก็วันอาทิตย์ที่สิบห้าธันวาคมพ.ศ.2552 พ.ศ.ปัจจุบันที่ลูกอยู่ อ่อแล้วอีกอย่างพ่อของลูกยังไม่กลับมาจากสัมมนาที่กระทรวงวิทยาศาสตร์เลยจ๊ะ”สิ้นเสียงตอบ เสียงรถเคลื่อนเข้ามาสู่ตัวบ้านก็ทำให้แม่ยิ้มออกมา “สงสัยคงจะมาแล้ว ลูกรออยู่ข้างบนก่อนนะ เดี๋ยวแม่จะไปบอกดร.สุก่อนว่าลูกตื่นแล้ว” เอ่ยจบแม่ก็เดินออกจากห้องไปสวนกับป้านิ่มที่ยกอ่างน้ำอุ่นพร้อมผ้าขนหนูซับหน้าเข้ามาวางไว้ที่โต๊ะ “ตื่นแล้วนะคะดร. ต่อไปก็อย่าซนหนีป้าไหนอีกนะคะ ไปไหนนานๆตั้งสองครั้งสองคราเป็นห่วงใจคนแก่บ้างเถอะค่ะ คิดถึ้งคิดถึง”หญิงชราคนเก่าคนแก่ของบ้านเอ่ยอย่างน้อยใจปนเอ็นดู ทั้งยังจัดแจงหยิบผ้าชุบน้ำบิดหมาดมาเช็ดตามตัวและลำคอของผม “ป้านิ่มครับ ผมก็คิดถึงแต่ป้านิ่มก็รู้นี่ครับว่าผมต้องไป” “ค่ะป้านิ่มรู้ แล้วเจอหรือเปล่าคะ” ผมส่ายหน้า ภาพในหัวเป็นสีขาวโพลน แต่แปลกนักกลับรู้คำตอบที่ไม่รู้เหตุผลว่าต้องไป ไปไหนกัน ไม่สำเร็จแล้วอะไรล่ะที่สำเร็จ ล้มเหลว แล้วเรื่องอะไรล่ะที่ผมล้มเหลว “ไม่เป็นไร ช่างมันเถอะค่ะ กลับมาอยู่อย่างนี้กลับคุณพ่อคุณแม่เหมือนเดิมก็ดีแล้วนะคะ” หญิงชราเอ่ยออกมาแล้วเงียบไป ส่วนผมเองก็ได้แต่นั่งมองออกไปนอกหน้าต่าง...อีกไม่นานถ้าผมค่อยๆฟื้นความทรงจำโดยมีดร.สุ คอยช่วยอีกไม่นานผมก็จะระลึกมันได้เอง เหมือนกับครั้งหนึ่ง ครั้งไหนกันนะ.... วันที่ 1 เดือนมกราคม พ.ศ. 2553 ณ โรงเรียนรัฐบาลอันดับหนึ่งของประเทศไทย ผมดร.โอม ได้เข้ารับราชการเป็นผู้อำนวยการโรงเรียนส่งเสริมอัจฉริยภาพด้านปัญญาแห่งนี้ “ผมดีใจจริงๆที่ดร.ตกลงรับข้อเสนอของเรา”ท่านนายกเอ่ยขึ้นขณะเดินชมการเรียนการสอนของเด็กมัธยมศึกษาชั้นปีที่หก ในน้ำเสียงดูปลาบปลื้มยิ่งนักที่ได้นักวิทยาศาสตร์และแพทยศาสตร์อันดับหนึ่งของมหาวิทยาลัยอันดับสองของโลกอย่างผมมาช่วยงานบริหารและจัดการการศึกษา “แต่ผมก็คิดนานตั้งปี ไม่นึกว่าท่านจะรอ”ผมพูดติดตลก ผ่านมากว่าครึ่งเดือนแล้ว นอกจากเรื่องราวในอดีตอันเป็นปกตินอกนั้นผมยังจำอะไรไม่ได้เลยสักอย่าง อาศัยก็แต่ข้อมูลที่จดลงในสมุดบันทึกก่อนที่จะทำการทดลอง “หลับ” กอปรกับคำบอกเล่าของ ดร.สุผู้เป็นบิดาและแพทย์หญิงอัญมณีผู้เป็นมารดาเท่านั้น “นั่นนะสิครับ แล้วระหว่างที่ดร.จบมา ดร.ไปท่องเที่ยวที่ไหนละครับ”ท่านนายกถามขึ้น ขณะที่พนักงานคนหนึ่งเดินถือถาดมาเสิร์ฟน้ำ พอท่านจะยกแก้วน้ำขึ้นจรดริมฝีปาก ดร.หนุ่มอีกคนก็วิ่งหืดมาแต่ไกล “ท่านๆท่านครับ”เสียงกระหืดกระหอบพร้อมเสียงเรียกดังลั่นทำเอาบรรดาผู้ติดตามตกอกตกใจกันเป็นแถวๆ รวมทั้งตัวผมที่หันไปมองตำหนิคนมาทีหลังอย่างคาดโทษ “มีอะไรหรือดร.พสุธา”เสียงห้วนของผมถามออกไป มีแต่ท่านผู้นำประเทศเท่านั้นที่หันไปหาดร.หนุ่มอย่างคนคุ้นเคย “มีอะไรหรือเจ้าพสุธา”เสียงถามนั้นเหมือนกับญาติผู้ใหญ่คุยกับลูกหลานมากกว่าที่ผู้นำจะคุยกับคนในปกครอง จึงทำให้ผมหยุดดูเหตุการณ์ที่กำลังจะเกิดต่อไปเงียบๆ “คุณน้องหายไปจากห้องเรียนครับคุณลุง”เสียงวิตกกังวลนั้นถูกถ่ายทอดมาให้คนทั้งคณะที่ยืนอยู่ พอสิ้นเสียงดร.พสุธา ท่านนายกก็รีบหันมาหาผม “ดร.โอม คุณช่วยตามหาลูกสาวผมที เธอเป็นเด็กนักเรียนโรงเรียนนี้แหละ สงสัยจะไปมีเรื่องกับครูคนไหนอีกแล้วล่ะสิถึงหนีไป” ประโยคแรกท่านนายกหันมาสั่งผม ส่วนประโยคหลังคงจะเป็นการเปรยขึ้นมาลอยๆ “ครับท่าน ไม่ทราบว่าลูกสาวของท่านรหัสนักเรียนอะไรหรือครับ” “2611 ครับท่านผู้อำนวยการ” เป็นดร.พสุธาที่เอ่ยตอบแทน พอสิ้นประโยคผมก็วิ่งอย่างกับติดปีกไปที่ลานจอดรถทันที ไม่รู้ว่าอะไรดลใจที่ให้ผมทำเช่นนี้ แต่ผมรู้เพียงอย่างเดียวว่าต้องตามหาเธอให้เจอ ตามหาเธอให้เจอหรอกหรือ! บัดนี้ผมรู้แล้วว่าผมจะไปหาเธอได้ที่ไหน . ปี2651 “คุณพ่อพาใครมาด้วยคะนั่น” เด็กสาววัยสิบแปดปีร้องถามขึ้น เมื่อเห็นพ่อออกมาจากเจ้ากล่องไทม์แมชชีนที่พ่อสร้างขึ้นมา “คนเจ็บ พ่อกลับไปเลยเวลาที่ตั้งไว้ ไม่พบแม่พบแต่เจ้านี้นอนอยู่กลางทะเลที่พ่อโผล่ไป เอาเลยเอามันมาด้วย เผื่อช่วยให้มันรอด” “ตายจริง ไม่ดีเลยนะคะ อย่างนี้ถ้ารัฐบาลรู้เข้าคงเป็นเรื่องใหญ่” “จะใหญ่ได้อย่างไรกัน ใครๆในยุคนี้ยังคิดไทม์แมชชีนไม่ได้ ไม่มีกฎหมายออกมาห้ามนั่นห้ามนี่หรอกน่า” “แต่พ่อก็รู้ว่ามันมีกฎหมายย้อนหลัง” “ถ้าลูกไม่บอก พ่อไม่บอก ก็ไม่มีใครรู้ มาเถอะน่า 2611folr มาช่วยพ่อรักษาเจ้านี่ดีกว่า ลูกรักษาเขาแค่สองวันขี้คร้านจะหายเป็นปลิดทิ้ง พอถึงเวลานั้นเราลบระบบความจำออกแล้วส่งมันกลับบ้านก็สิ้นเรื่อง” พ่อของเธอสั่ง หญิงสาวจำใจ เนื่องด้วยมีปณิธานที่แน่วแน่ที่จะช่วยเหลือคนป่วย เธอจึงเลี่ยงไม่ได้ที่จะช่วยชายหนุ่มร่างสูงที่อาการสาหัสปางตาย แต่ก็อย่างที่พ่อว่า ถ้าเป็นเธออาการของชายหนุ่มตรงหน้าก็คงหายในไม่ช้า เพราะเธอคือแพทยวิทย์ที่เก่งที่สุดในประเทศไทยนี่นะ หญิงสาวและพ่อช่วยกันรักษาเขาจนหายดีแต่ต้องยืดระยะเวลาไปมากกว่าสองวัน ครั้งแรกที่ชายหนุ่มลืมตาตื่นขึ้นมานั้นเขาจำความอะไรไม่ได้สักอย่าง เธอและพ่อเห็นพ้องต้องกันว่าเป็นเรื่องที่น่ายินดียิ่งที่เขาเป็นอย่างนี้ หญิงสาวไม่พยายามที่จะฟื้นความจำอะไรให้เขา เธอบอกกับเขาว่าเขาและเธอคือคนที่รักกันมาก ให้เขารู้ไว้เพียงเท่านี้พอ...หญิงสาวดูแลเขาเป็นอย่างดี ความผูกพันและความใกล้ชิดค่อยๆก่อตัวขึ้นเงียบๆภายใต้ความรู้สึกของคนทั้งสอง หญิงสาวไม่รู้เลยว่าเมื่อวันเวลาล่วงเลยไปกว่าสามเดือน เขาจะรักเธอขึ้นมาจริงๆแล้วเธอล่ะ... “คุณต้องกลับไป”เธอพูดกับเขาในเย็นวันหนึ่ง ท้องฟ้าของบ้านหลังใหญ่ภายใต้รั้วเหล็กดัดสีดำทะมึนกำลังตั้งเค้าเมฆมาแต่ไกล อีกไม่นานหยาดฝนนับล้านก็จะตกลงมา “ทำไมคุณพูดอย่างนี้ ทำอย่างกับเราไม่เคยรู้จักกันมาก่อน แล้วเรื่องที่คุณเล่ามันตลกสิ้นดี” “พ่อบอกว่า ที่คุณจำอะไรไม่ได้มันคือผลของการข้ามมิติเวลามาที่นี่ของคุณ ถ้าคุณลบความทรงจำของที่นี่ทิ้งไปซะ และกลับไปคุณก็จะเป็นเหมือนเดิม เราจะส่งคุณกลับไปในสถานที่เดิม แต่ไม่เป็นอันตรายคุณจะกลับไปอยู่ในที่ที่ควรอยู่ตั้งแต่แรก จำไว้มันไม่ใช่เรื่องตลกแล้วคุณควรจะกลับไปได้แล้ว”เสียงเรียบเอ่ยจบ พร้อมกับสาวเท้าเข้าบ้าน หยาดฝนบนฟ้าทยอยหล่นร่วงลงมาเยาะเย้ยเขา “ก่อนที่คุณจะหันหลังให้ผม ผมขอถามอะไรสักข้อได้ไหม....คุณเชื่อเรื่องพรหมลิขิตรึเปล่า”ชายหนุ่มกลั้นใจถามออกไป “แน่นอน...ว่า....ไม่”เจ้าของดวงตาหวานยกมือกระชับหมวกที่ติดอยู่กับตัวเสื้อขึ้นบังใบหน้าซ่อนรอยน้ำตาแล้วรีบจ้ำหนี จริงๆแล้วเธอไม่ต้องหนีด้วยซ้ำเพียงเท่านี้ก็เพียงพอแล้ว เขาเชื่อเธอแล้วว่าเธอไม่ได้รัก...ไม่ได้รักเลย แก้ไขเมื่อ 18 พ.ย. 51 00:19:15 แก้ไขเมื่อ 16 พ.ย. 51 19:19:49 แก้ไขเมื่อ 16 พ.ย. 51 19:18:08 จากคุณ : nattanaree - [ 16 พ.ย. 51 03:12:26 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ริมแม่น้ำเจ้าพระยาข้างๆสวนสาธารณะขนาดเล็กใจกลางเมืองหลวง เด็กสาววัยสิบแปดกำลังนั่งอยู่ที่ม้าหิน เธอแหงนหน้ามองท้องฟ้าพร้อมกับเอ่ยกับตัวเองขึ้นมาเบาๆ “สวยจริงนะท้องฟ้าจ๋า” “เอแล้วแม่น้ำจะใสเหมือนเดิมหรือเปล่านะ”ไม่รอช้าเด็กสาวผุดลุกจากที่นั่ง แล้วเดินไปที่ริมตลิ่ง ทรุดกายลงนั่งโดยไม่สนว่าพื้นดินตรงนั้นจะชื้นแฉะเพียงไร เธอชะโงกหน้าลงไปเห็นใบหน้าขาวใสของตัวเองลอยอยู่ในน้ำ คลื่นน้ำกระเพื่อมตามสายลมที่กระทบทำให้เกิดคลื่นเล็กๆกระจายเป็นวงกว้าง ดอกลีลาวดีจากต้นแม่ไม่ไกลกันกับริมน้ำร่วงหล่นลงสู่ผิวน้ำใสเย็นนั้น เด็กสาวยิ้มให้กับความงามที่ธรรมชาติสรรสร้างพร้อมกับยื่นมือเรียวขาวออกไป ขณะที่เธอกำลังจะเอื้อมมือไปหยิบมันขึ้นมา ใครคนหนึ่งก็ร้องเรียกเสียงดังจนเธอ...ตกใจ! “อย่านะ”สิ้นเสียงห้าม ร่างเล็กก็ถูกตวัดยกขึ้นด้วยมือหนาจากด้านหลัง เด็กสาวร้องตะโกนเสียงหลง ยกมือหมายมั่นที่จะทุบเจ้าคนร้ายด้านหลังที่ตนมองไม่เห็น “ปล่อยนะ ปล่อยฉันลงเดี๋ยวนี้นะ” เด็กสาวทั้งกรีดร้องทั้งทุบเป็นพัลวัน จนผมทนไม่ไหวแรงดิ้นของเธอมหาศาลกว่าร่างเล็กๆที่เห็นอยู่นี้มากนัก “บอกให้ปล่อยฉันลงไงไอ้บ้า” “ปล่อยก็ได้ แต่ถ้าผมปล่อยคุณแล้วห้ามหนีนะ”ผมขอสัญญา ด้วยอายุอานามก้าวผ่านเลขสามมาแล้วเต็มขวบปีเต็มผมก็ไม่อยากที่จะไปสู้รบกับเด็กวัยรุ่นพละกำลังเหลือแหล่นี้นักหรอก “ก็ได้”เสียงหวานแต่ห้วนตอบออกมาสั้นๆ ไม่เหมือนคำตอบผมนึกว่าเธอสบถเสียอีก เมื่อเธอหยุดดิ้นดีแล้วผมจึงวางใจปล่อยร่างบางลงสู่พื้น แต่ไม่ทันที่ผมจะก้าวไปยืนอยู่ตรงหน้าเธอ เด็กหญิงก็ตั้งท่าจะวิ่งหนี! ไม่ทันเสียล่ะ สงสัยเธอคงไม่รู้จักผมดีพอ ดร.โอมไม่เคยยอมแพ้ใครง่ายๆหรอกนะจะบอกให้ ผมกระโจนวิ่งไปตัดหน้าเธอ พอเด็กสาวเห็นดังนั้นก็ก้มหน้าลงหอบเสียงปนเหนื่อย “โอ๊ย เบื่อจริงคนรู้ทัน”เสียงใสเปรยขึ้นมาด้วยความไม่สบอารมณ์พร้อมกับค่อยๆเงยหน้าขึ้นมามองผม อาการของคนทั้งสองไม่แตกต่างกันเลยสักนิด... ...เจ้าจะจดจำพี่ได้หรือไม่ เจ้าจดจำพี่ได้อีกไหม เจ้าจะจดจำพี่ได้ไหมเจ้าดวงใจ แม้แสนไกลเพียงไหนมิเคยลืม พี่เพียรเฝ้ารอคอยชะเง้อหา พี่เพียรคว้าภาพเจ้าสมถวิล พี่เพียรรัก เพียรพร่ำ เพ้อรำพัน แม้เจ้านั้นไม่เคยรู้ ไม่รู้เลย... “คุณรักทำไมถึงหนีมา ทุกคนเป็นห่วงรู้รึเปล่า” แม้หัวใจผมจะเต้นแรงจนจะทะลุออกมา แต่เสียงของผมกลับนิ่งสงบใบหน้าเล็กขาวนวลยังจับจ้องผมไม่วางตา...แต่ทำไมนะผมไม่รู้สึกเขินเลยสักนิด "ผู้หญิงที่ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำให้เพื่อนของผมถึงเป็นเอามากจนขนาดมายืนเล่า นั่งเล่า นอนเล่า ทุกครั้งที่พบกันกระทั่งผมก็พลอยจำชื่อและผลงานของเธอได้ไปด้วย” “กระทั่งผมก็พลอยจำชื่อและผลงานของเธอไปด้วย” “ถ้าอย่างนั้นกรุณาระบุบาร์โค้ดนักแพทยวิทย์ที่คุณต้องการด้วยค่ะ” “2611folr (2611 Female, Ome Love Ruk) ครับ” ผมเอื้อนเอ่ยบาร์โค้ดที่ท่องมาอย่างขึ้นใจ พลางนึกหัวเราะเยาะตัวเอง อยู่มาตั้งสามสิบปี เพิ่งจะมาจำบาร์โค้ดคนอื่นได้ด้วยสมองของตัวเองก็วันนี้แหละ “2611folrหญิงไทยเดี่ยว อายุ 19ปี นักแพทยวิทย์ระดับAตำแหน่ง8ประจำกระทรวงกระทรวงพัฒนาการแพทย์สายขนานเทคโนโลยีค่ะ รอสักครู่ข้อมูลกำลังปรากฏและอัพโหลดเข้าสู่เครื่องอ่านสารพัดไฟล์ของคุณค่ะ” . ผมค่อยๆขยับเท้าที่หนักอึ้งเข้าไปใกล้เด็กสาวที่กำลังยืนยิ้ม...ไม่ใช่สิน่าจะเป็นร้องไห้มากกว่า แปลกจริงนี่เธอร้องไห้และยิ้มในเวลาเดียวกันเลยหรือนี่ ปากของเธอขยับเหมือนจะพูดคำว่า...โอม “อุ้ย!”เสียงอู้อี้ของเธอดังขึ้น ใบหน้าที่ซุกซบบนอกแกร่งของผมค่อยๆเงยขึ้นมองอย่าขลาดอาย เมื่อไม่กี่วินาทีแล้วผมลืมตัวคว้าร่างบางทว่าอวบอิ่มเข้ามาสวมกอดอย่างเต็มแรง พบแล้วดวงใจที่หล่นหาย พบแล้วดวงใจที่กลับกลาย แม้ลับกายใช่ว่าจะไม่รู้ซึ่งดวงใจ “ปล่อยรักนะโอม”เสียงเล็ก ทว่าในเวลานี้ไม่แยกเขี้ยวใส่อีกแล้วประท้วงขึ้น ผมไม่ปล่อยแกล้งทำเป็นไม่รู้ซะก็สิ้นเรื่อง “ปล่อยให้หาอยู่ตั้งนานที่แท้อยู่ใกล้แค่นี้”ผมเอ่ยอย่างงอนๆ ไม่รู้หรอกว่าเขาทำกันอย่างนี้ และไม่รู้อีกว่าทำอย่างนี้มันเสียฟอร์มดร.ใหญ่นะเนี่ย “คนแก่งอนไม่น่ารักหรอกนะ” “ว่าใครแก่”ผมถามกลับนึกอยากเขกหัวคนดื้อนัก แต่ที่ทำได้ไม่เพียงแต่ไม่ทำ ผมกลับดึงตัวเธอมากอดรัดแน่นขึ้น “โอ้ยหายใจไม่ออก”เสียงร้องแหลม เล่นเอาผมตกใจรีบปล่อยเธอออกจากวงแขน หน้าตาตื่นของผมทำให้แม่ตัวดียิ้มหัวออกมา “แกล้งกันนี่”ผมว่าเข้าให้ “ก็อยากมาแกล้งเค้าก่อน ไม่เอาละ ไม่เห็นสนุกเลยกลับบ้านดีกว่า” พูดจบ เธอก็หันหลังจะกลับจริงๆ ทำเอาคนฉลาดอย่างผมยืนโง่กันเลยทีเดียว “จะไปไหน”ผมถามออกไปซื่อๆ “ก็บอกแล้วไงว่ากลับบ้าน ตาทึ่มเอ้ย”เด็กสาวเปลี่ยนกลับมาตวาดแว้ด แล้วหันหน้ากลับมุ่งหน้าสู่ถนนใหญ่ “เดี๋ยวก่อน” “มีอะไร ฉันไม่มีเวลาว่างนักหรอกนะ” “ผมอยากจะขอบคุณ เรื่องที่รักช่วยผมไว้เมื่อปีที่แล้วน่ะ” “ไม่เป็นไร เอาไว้ขอบคุณพ่อรักดีกว่า”เหมือนเธอก็นึกอะไรขึ้นได้จึงหยุดเดิน... ภาพเหตุการณ์การรอดชีวิตอย่าปาฏิหาริย์ของดร.หนุ่มเมื่อหนึ่งปีกับอีกสามเดือนที่แล้วเด่นชัดขึ้น เครื่องบินโดยสารจากประเทศสหราชอาณาจักรตกระหว่างทางที่จะถึงกรุงโตเกียวประเทศญี่ปุ่น มีผลให้ผู้โดยสารตลอดนักบินและลูกเรือทั้งลำเสียชีวิตทันทียกเว้นผู้รอดชีวิตราวปาฏิหาริย์เพียงคนเดียว แต่กระนั้นดร.หนุ่มบัณฑิตหมาดๆก็มีอาการสาหัสปางตายเกินที่การแพทย์แผนปัจจุบันจะเยียวยารักษาและที่สำคัญเขากำลังลอยคออยู่กลางทะเล... “เดี๋ยวรัก” “อะไรอีกล่ะ คนจะรีบกับไปกินข้าวกับแม่ เซ้าซี้อยู่ได้” เธอหน้ามุ่ยแต่ท้ายที่สุดก็อดที่จะยิ้มอดมาเสียไม่ได้ ยิ้มของเธอหวานจับใจเสียจริง “คุณเชื่อเรื่องพรหมลิขิตหรือเปล่า”ผมกลั้นใจถามเธอกลัวเหลือเกินในคำตอบ เด็กสาวหมุนกลับมาเต็มตัว ยิ้มกว้างเห็นฟันเรียงสวยราวกับไข่มุกนับสิบเม็ด “อย่างแน่นอนค่ะ” เธอทิ้งท้ายปล่อยให้ผมยืนยิ้มเก้อคนเดียว ก่อนที่จะวิ่งตามไปให้ทันเธอ แน่นอน ผมมันเก่งคราวนี้ผมไม่ปล่อยเธอไปไหนแน่..... ................. คณะลูกขุนตรวจสอบผู้กระทำความผิดย้อนหลัง 15 ธันวาคม พ.ศ. 2652 หลังจากพายุสงบ “คณะลูกขุนขอตัดสินคดีย้อนหลัง เนรเทศจำเลยผู้ซึ่งยอมรับผิดทุกประการในข้อกล่าวหาที่ว่า ใช้เครื่องย้อนเวลาไปในทางที่ผิด ซึ่งอาจมีผลทำให้ประวัติศาสตร์เปลี่ยนแปลง ทางคณะลูกขุนขอตัดสินให้นักแพทยวิทย์2611folr ถูกเนรเทศกลับไปเกิดในปี 2533 เพื่อชดใช้ความผิดที่ได้ก่อขึ้นเมื่อปี 2651 คุณมีข้ออุทธรณ์หรือไม่” “ไม่มีค่ะ” “ถ้าอย่างนั้นนำตัวเธอไปเข้าเครื่องไทม์แมชชีนแบบฝังกำเนิด”หญิงสาวยิ้มให้กับตัวเอง พร้อมเดินอย่างสง่างามเข้าสู่เครื่องมือที่เธอเพิ่งสร้างมันเสร็จเมื่อปลายสัปดาห์ที่แล้ว เธอไม่หรอกรู้ว่าวันข้างหน้าที่จะต้องเจอจะเป็นอย่างไร เธอคิดว่าที่เหลือก็ขอฝากชีวิตไว้กับสิ่งสุดท้ายที่เธอยังศรัทธาอยู่ในโลกที่มนุษย์สร้างได้ทุกอย่าง สิ่งเดียวที่ยังเหลืออยู่มานานกว่าพันปี “พรหมลิขิต”..... แก้ไขเมื่อ 18 พ.ย. 51 00:21:22 แก้ไขเมื่อ 18 พ.ย. 51 00:21:00 แก้ไขเมื่อ 16 พ.ย. 51 19:19:23 แก้ไขเมื่อ 16 พ.ย. 51 19:19:11 แก้ไขเมื่อ 16 พ.ย. 51 19:17:49 จากคุณ : nattanaree - [ 16 พ.ย. 51 03:12:54 ]

ความคิดเห็นที่ 3 อ่านแล้วครับ จากคุณ : garnet19th - [ 16 พ.ย. 51 08:50:11 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เหมือนจะรู้เรื่องแต่งงๆ แนวคิดหลักๆ ดีนะคะ จากคุณ : scottie - [ 16 พ.ย. 51 11:34:36 ]

ความคิดเห็นที่ 5 พลอตดีออกค่ะ แต่น่าจะลองเรียบเรียงใหม่ดู จะได้อ่านง่ายขึ้นด้วย จากคุณ : The SoVo - [ 16 พ.ย. 51 17:42:44 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ไอเดียบรรเจิดมากเลยค่ะ สุดยอด จากคุณ : หนูน้อยขนมไข่ - [ 18 พ.ย. 51 18:59:55 A:86.134.200.87 X: TicketID:175055 ]