ความคิดเห็นที่ 1 (2) <พิยดา>   “กริ๊งงงงงงง”       ฮ้าวววววว   อะไรกัน  นี่มันเช้าแล้วเหรอเนี่ย   ยังรู้สึกเหมือนนอนไม่เต็มอิ่มเลย ปวดหัวจัง ไม่อยากจะลุกจากที่นอนเลย เฮ้ออ  ทำไมวันหยุดมันถึงได้ผ่านไปเร็วนักนะ     จากนี้ไปอีกห้าวัน   ต้องมาทนนั่งหลังขดหลังแข็งทำงานต่อไปอีกแล้ว ฉันนอนก่ายหน้าผากอยู่บนเตียงซักพัก  อยากจะงีบต่ออีกซักพัก แต่ก็กลัวจะหลับเพลินจนไปทำงานสาย ได้แต่นอนลืมตาคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย เอ๊ะ แล้ว ทำไมหมอนเปียกๆ น้ำตาไหลอีกแล้วเหรอเนี่ย ..   พิยดาเอ๋ย  เมื่อไหร่เธอถึงจะเลิกร้องไห้ให้กับเรื่องเก่าๆซะทีนะ   ไม่อยากจะตื่นขึ้นมาเผชิญกับความจริงเลย   หากหลับไปชั่วนิรันดร์ก็คงจะดีไม่น้อย <ธิรา> ลืมตาตื่นขึ้นมาอย่างงงๆ   ..สงสัยจัง นี่มันกี่โมงแล้วนะ  ทำไมนาฬิกายังไม่ปลุกอีกล่ะเนี่ย เอื้อมมือไปหยิบนาฬิกาที่หัวนอนมาดู   ..เพิ่งจะตีสี่เองนี่นา   เย้ ..มีเวลานอนอีกตั้งชั่วโมงนึงเต็มๆแน่ะ   ไม่มีอะไรน่าดีใจเท่ากับการตื่นขึ้นมาตอนเช้าแล้วพบว่า   ยังมีเวลานอนอีกตั้งชั่วโมงนึงอย่างนี้อีกแล้ว มันช่างเป็นนิมิตหมายแห่งการเริ่มสัปดาห์ใหม่ที่ดีจริงๆเล้ยยย . <พิยดา> ทำไมรถมันถึงได้ติดหนึบ ไม่ขยับเขยื้อนแบบนี้นะ . ร้อนก็ร้อน  คนก็เยอะ เบียดกันเข้ามาได้   ดูสิ เหงื่อเต็มไปหลังหมดแล้ว เบื่อจริงๆเลย เช้าวันจันทร์เนี่ย     หวังว่าพอย้ายไปอยู่บ้านใหม่แล้วคงจะดีขึ้นนะ  อย่างน้อยก็คงไม่ต้องเดินทางหลายต่อแบบนี้ แต่ถึงยังไงเรื่องนี้คงปิดพวกที่ออฟฟิศไว้ได้ไม่นานหรอก   เฮ้อ..  ถ้าพวกนั้น รู้เข้าก็คงจะเอาไปนินทากันน่าดู .... คงสมใจพวกนั้นสินะที่ฉันต้องตกอยู่ในสภาพพ่ายแพ้หมดรูปแบบนี้ .......แล้วรถเมื่อไหร่จะขยับซะทีล่ะเนี่ย    นี่ก็เจ็ดโมงสี่สิบเข้าไปแล้ว .  เฮ้ออ  สายอีกแล้วเหรอเนี่ย <ธิรา> วันนี้รถติดอีกแล้ว   .ติดแต่เช้าเลย   อ๋อ ก็มันเช้าวันจันทร์นี่เนอะ   แต่ก็ดีเหมือนกันจะได้มีเวลาอ่านหนังสือเล่มใหม่ที่ซื้อมา   เห็นยัยส้มบ่นๆว่าอยากอ่านอยู่  อ่านจบจะได้ให้เธอยืมต่อ โชคดีนะเนี่ยที่เราเตรียมเผื่อเวลาไว้ก่อน  ไปถึงที่ทำงานก็คงจะแปดโมงตรงพอดี <พิยดา> เฮ้ออ    ในที่สุดก็เลิกงานซะที   เหนื่อยจริงๆเลยวันนี้   เจอแต่ลูกค้าเรื่องมาก   แถมโดนเจ้านายบ่นอีกตะหาก ยังไงรอซักพักแล้วค่อยกลับบ้านดีกว่า  กลับตอนนี้เดี๋ยวเจอรถติดอีก เหลือบไปมองมือถืออีกแล้ว...  ยังหวังลมๆแล้งๆอยู่อีกเหรอว่าเค้าจะโทรมา     เค้าก็ยื่นคำขาดไปแล้วนี่นาว่า จะไม่มายุ่งกับชีวิตเราอีกต่อไปแล้ว     ..เรื่องระหว่างเรามันจบไปแล้ว .....เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น...........ฉันรีบกดรับทันที . แอบรู้สึกผิดหวังเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงในสาย  .. ยัยปูเป้นั่นเอง โทรมาอีกแล้ว   ตื๊ออยู่ได้ ก็ไหนบอกไม่อยากขายไง วางโทรศัพท์ยัยปูเป้ลง  นี่ฉันตกลงซื้อจนได้สินะ  ..ก็เจ้าหล่อนเล่นยกเหตุผลมากมายมาหว่านล้อมแล้วก็รับปากว่าจะให้คนไปทำความสะอาดให้    ก็ดีเหมือนกันฉันทำเองไม่ไหวหรอก <ธิรา> เลิกงานแล้ว   วันนี้จะหาอะไรทำดีน้า     อ้อใช่  นัดยัยปุ๊ไปโยนโบว์ลดีกว่า   ให้มันชวนต้อยไปด้วย ไม่ได้เจอกันนานแล้ว เสร็จแล้วก็ไปกินส้มตำผลไม้หน้าปากซอยต่อ   แหม  คิดแล้วก็เปรี้ยวปาก น้ำลายไหล เอ   หรือจะกินก่อนแล้วค่อยไปเล่นดีนะ .. จากคุณ : ซงย้ง - [ 16 พ.ย. 51 16:13:09 ]

ความคิดเห็นที่ 2 (3) <พิยดา> วันนี้ลาหยุดหนึ่งวัน   เพื่อมาขนของย้ายไปบ้านใหม่ ยัยเป้นะยัยเป้ ไหนเธอบอกเธอจะมาช่วยฉันขนไง มาแค่เอากุญแจมาให้แค่นี้เนี่ยนะ “ .ก็ฉันไม่ค่อยว่างน่ะ ขอโทษด้วยนะ ต้องไปแล้ว บายเพื่อน”  ดูหล่อนพูดเข้าให้ ....แต่ก็ไม่แปลกหรอกถ้ายัยปูเป้จะทำแบบนี้... ขนคนเดียวก็ได้ <ธิรา> วันนี้ติดรถไปร่วมประชุมกับเจ้านายทั้งวันอีกแล้ว   ..เห็นนุ่นเล่าให้ฟังว่าคราวที่แล้ว พวกพี่ผึ้งกุเรื่องมาเม้าธ์กันให้แซ่ด   ....เอาเหอะ  ใครจะว่ายังไงก็ช่างเค้าเหอะ  ฉันไม่สนอยู่แล้ว   เรื่องนินทานี่มันห้ามกันไม่ได้อยู่แล้ว เราอยู่ของเราอย่างนี้ไปเรื่อยๆ ไม่ต้องไปโวยวายแก้ข่าวให้ยุ่งยาก  ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ซะ...เดี๋ยวมันก็ซาๆลงไปเองแหละ   ....ยังไงซะความจริงมันก็คือความจริงแหละน่า ..เนอะธิราเนอะ... <พิยดา> ไม่คิดว่าการเก็บของคนเดียวมันจะเหนื่อยขนาดนี้  ไม่รู้ว่าเอาอะไรต่อมิอะไรไปมากเกินความจำเป็นรึเปล่าเนี่ย เหนื่อยจัง    อุตส่าห์ลางานมาวันนึงแทนที่จะได้พักผ่อน  กลับต้องมาเหนื่อยอีก หนอย .ยัยปูเป้ตัวแสบ   ทำกับฉันได้นะ <ธิรา> เลิกงานแล้ว  ....   จริงสิ  วันนี้นัดเรียนทำอาหารกับป้าตานี่นารีบกลับบ้านดีกว่าเรา ............................ หลังจากพยายามทำอาหารมาหลายต่อหลายครั้งถูกป้าตาวิจารณ์ซะจนไม่อยากทำอาหารอีกเลย   ‘ฉันยังไม่ยอมท้อง่ายๆหรอกน่า  ยังไงก็จะลองพยายามดูอีก     ให้มันรู้ซะมั่ง  ว่าธิราคนนี้ก็เป็นแม่ครัวหัวป่าก์ ได้เหมือนกัน ’ ฉันพึมพำในใจ  ขณะหอบหิ้วหนังสือตำราทำอาหารกลับมาถึงบ้าน <พิยดา> เฮ้ออ  ถึงซะที ..คราวนี้ก็ได้เวลาเหนื่อยอีกแล้วสินะ นี่ก็ห้าโมงกว่าๆเข้าไปแล้ว    กว่าจะขนของเข้าบ้านเสร็จก็คงจะทุ่มเศษๆ  ไหนจะอดดูละครซีรี่ส์ .. ไหนจะต้องขับรถกลับหอเก่าอีก   เฮ้อออ   แค่คิดก็ชวนท้อแล้วเนี่ย             ฉันออกมาจากรถ    กำลังจะเดินไปเปิดท้ายรถก็พอดีได้ยินใครซักคนเรียก “สวัสดีจ้ะ”   เธอหันไปตามเสียง   ..เอ  ใครนะหน้าไม่คุ้นเลยแฮะ  แล้วมารู้จักฉันตอนไหนกันนะ “ เอ่อ   สะ..สวัสดีค่ะ   ” ฉันตอบกลับไปอย่างงงๆ   พยายามนึกให้ออกว่าใครกันน้า   “ เธอย้ายมาอยู่บ้านหลังนี้เหรอ   ...ฉันอยู่บ้านหลังติดกันกับเธอน่ะ ”  เธอว่า  “ ดีจังเลย  ในที่สุดฉันก็จะได้มีเพื่อนบ้านกับเค้าซักที ”   .อ๋อ  นึกว่าใคร  ที่แท้ก็เพื่อนบ้านใหม่เรานี่เอง   ....จะดีใจดีมั้ยนะ  ใจจริงๆเราอยากอยู่คนเดียวมากกว่า “ ให้ฉันช่วยขนมั้ยจ๊ะ ” เธออาสา “ อะ  เอ้อ ....ไม่เป็นไรหรอกค่ะ  ของไม่เยอะ   ดิฉันทำเองได้ ”  ฉันตอบปฏิเสธไปทั้งที่ก็อยากให้ช่วยอยู่หรอก  แต่อีกใจก็กลัวจะเป็นหนี้บุญคุณกันซะเปล่าๆ “ งั้นเหรอจ๊ะ ถ้ายังไงมีอะไรให้ช่วยก็ไปกดกริ่งหน้าบ้านได้เลยนะจ๊ะ ”  เธอกล่าวด้วยท่าทีเหมือนจะเต็มใจช่วย  แต่ก็ยากที่จะดูออกถึงเจตนาแอบแฝง  ....ชีวิตในเมืองใหญ่ ทำให้ฉันไม่ยอมไว้ใจใครง่ายๆ “ อ๋อ  เกือบลืม  ฉันชื่อธินะจ๊ะ ...มาจาก ธิรา น่ะ  ” เธอแนะนำตัว    ซึ่งตามมารยาทแล้ว ฉันต้องแนะนำตัวกลับด้วยใช่มั้ยเนี่ย   “ ดิฉันชื่อพิยดาค่ะ  ..จะเรียก พิ เฉยๆก็ได้ ”  ฉันกล่าวแนะนำตัว พลางพยายามฝืนยิ้มแสดงไมตรี “ แหม ... ‘พิ’ กับ ‘ธิ’ .....ชื่อคล้ายกันเลยเนอะ ”  เธอว่า ก่อนจะหัวเราะเบาๆ   อันที่จริงก็ไม่เห็นจะแปลกเลย ที่ชื่อจะคล้ายกัน  แต่คุณเธอก็อุตส่าห์เอาไปโยงกันจนได้ “  ค่ะ .    ถ้างั้น   ดิฉันขอตัวทำธุระก่อนนะคะ   นี่ก็จะค่ำแล้ว  เดี๋ยวจะกลับบ้านดึก ”   ฉันพูดตัดบทไปก่อนที่ เธอจะลากบทสนทนาให้ยืดเยื้อออกไปอีก “ ถ้าอย่างนั้นไม่กวนแล้วจ้ะ   บ๊ายบาย ”  เธอกล่าวพร้อมกับโบกมือลา   ก่อนจะเดินจากไป   จริงๆก็ รอเวลานี้มานานแล้วล่ะ . เฮ้อ.......เหนื่อยสายตัวแทบขาดกว่าจะจัดของเสร็จ   พรุ่งนี้มาทำความสะอาดอีกหน่อยก็เข้ามาอยู่ได้แล้ว อะไรกัน  นี่มันทุ่มครึ่งแล้วเหรอเนี่ย   กว่าจะฝ่ารถติดกลับไปถึงบ้านก็คงสี่ทุ่มกว่าๆ ตาย ๆ....   ไม่ต้องพักผ่อนกันเลยวันนี้   แถมพรุ่งนี้ยังต้องไปทำงานต่ออีก .......................เฮ้อ   ทำไมชีวิตมันถึงได้มีแต่เรื่องเหนื่อยๆแบบนี้นะ จากคุณ : ซงย้ง - [ 16 พ.ย. 51 16:14:03 ]

ความคิดเห็นที่ 3 (4) <พิยดา> หลังจากเข้ามาอยู่ได้เกือบอาทิตย์  ฉันก็เริ่มชินกับชีวิตความเป็นอยู่ในบ้านใหม่หลังนี้ .......วันนี้ฉันเลิกงานเร็วกว่าปกติ  จึงรีบกลับมาบ้านเพื่อมาจัดข้าวของต่างๆให้เข้าที่ .....’ อืมม   ยังขาดผ้าม่านในห้องอาบน้ำ  พรมเช็ดเท้า กับ ที่วางสบู่สินะ ’    ฉันกำลังเดินคิดอะไรเรื่อยเปื่อยถึงของใช้ที่ต้องซื้อเพิ่มเข้าบ้าน  ขณะกำลังเดินเข้าหมู่บ้าน    ก็พอดีเจอกับธิราที่กำลังจะเดินออกสวนออกมา     เธอใส่เสื้อยืดกางเกงขาสั้นมีผ้าขนหนูคล้องคอ...สงสัยคงกำลังจะออกไปวิ่งออกกำลังกาย .....  ตายล่ะ  ถ้าเธอเห็นฉันต้องทักแน่ๆ    ไม่อยากให้เจอในสภาพโทรมๆตอนหลังเลิกงานเลยแฮะ ฉันพยายามเดินก้มหน้า  แล้วรีบเร่งฝีเท้าเดินผ่านเธอไป “ อ้าว  พิยดานี่นา  .....กลับมาแล้วเหรอ   ....วันนี้ธิเลิกงานเร็ว เลยว่าจะออกไปวิ่งที่สวนสาธารณะตรงนี้ซะหน่อย  ไปด้วยกันมั้ย ”   ไม่ทันซะแล้ว  เธอเห็นเข้าจนได้  ทำไมถึงชอบมายุ่งกับชั้นจริงๆเลยนะแม่คุณ “  อะอ๋อ .....คงไม่หรอกค่ะคุณ     เดี๋ยวดิฉันต้องเตรียมทำอาหารเย็นน่ะค่ะ ”  ฉันยิ้มแหยๆ  อ้างเหตุผลซี้ซั้วที่คิดขึ้นมาได้สดๆ   ... แต่แล้วก็แอบมานึกได้ตอนหลัง  ว่าในมือฉันก็กำลังถือถุงกับข้าวอยู่นี่นา ....ดูเหมือนเธอจะเหลือบมองมาที่ถุงกับข้าวฉัน  แล้วแอบอมยิ้มเล็กน้อย  ..เหมือนจับไต๋ได้ “ ไม่เป็นไรหรอกพิ  ไปเดินเล่นแค่แป๊บเดียวเอง    ...นี่เห็นมั้ยวันนี้อากาศดีจะตาย  ไปเป็นเพื่อนธิหน่อยนะ นะ.. ”   เธอทำสายตาอ้อนวอนเหมือนเด็กอ้อนแม่ซื้อขนม     ยัยนี่เพี้ยนรึเปล่านะ  ก็เห็นๆอยู่ว่าไม่เต็มใจยังจะมารบเร้าอยู่ได้ “ .....อะ เอ้ออ ”   ฉันยืนอึกอัก ไม่รู้จะปฏิเสธยังไง   “ นะ...ไปเป็นเพื่อนธิหน่อยนะ ”  เธอยังเซ้าซี้ไม่เลิก “ เอ้อ...  ไปก็ได้ค่ะ แต่แป๊บเดียวนะ ”  ฉันตอบรับไปส่งๆเพื่อตัดรำคาญ    ไปเดินซักหน่อยก็ได้   นี่เห็นว่าเป็นเพื่อนบ้านกันนะเนี่ย  บอกปัดไปเดี๋ยวจะมองหน้ากันไม่ติดซะเปล่าๆ .......แล้วเธอก็เดินพาฉันข้ามถนนใหญ่  เลี้ยวซ้ายเลาะขวาซักหน่อยก็ถึงสวนสาธารณะใกล้ๆ  ....ระหว่างทางก็ชวนฉันคุยไปเรื่อยเปื่อย    ...ช่างพูดจริงๆนะยัยนี่ อากาศวันนี้ จะว่าไปก็ดีอย่างที่เธอว่าจริงๆด้วย   อากาศครึ้มๆได้กลิ่นละอองฝนที่ตกไปเมื่อช่วงบ่าย  ลมเย็นพัดเอื่อยๆให้พอสบายตัว  ....ธิราเดินนำฉันไปยังใต้ต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่งซึ่งแผ่กิ่งก้านสาขาเป็นร่มเงาดูร่มรื่นเจริญตา “ เอ้า  มายืดเส้นยืดสายกันหน่อยมั้ยจ๊ะ พิ ”  เธอเอ่ยชวน  พลางประสานมือยืดขึ้นไปเหนือหัว “ อ๋อ  ฉันใส่กระโปรงอยู่  คงไม่สะดวกหรอกจ้ะธิ ”  ฉันตอบเธอไป  จากการเดินคุยกันเมื่อครู่ทำให้ฉันรู้สึกเริ่มสนิทสนมกับเธอขึ้นมาหน่อย จึงกล้าเรียกเธอว่า ธิ เฉยๆ   “ ฉันขอนั่งพักตรงนี้ดีกว่า ”   ฉันว่า  พลางเดินไปนั่งยังม้านั่งที่อยู่ใกล้ๆนั้น .......เนิ่นนานเท่าไหร่ไม่รู้   ที่ฉันนั่งอยู่บนม้านั่งนั้น  ...ปล่อยอารมณ์ให้ทอดไปราวกับใบไม้ที่ถูกลมพัดปลิวไปอย่างไม่รู้ทิศทาง    ที่แห่งนี้.... บรรยากาศครึ้มปนเหงาแบบนี้   มันช่างทำให้ฉัน... หวนนึกถึงเรื่องราวเก่าๆ  ความทรงจำเก่าๆ  ที่ฉันกับเขาเคยมานั่งปิคนิคกันในสวนสาธารณะย่านชานเมือง .....เสียงหัวร่อต่อกระซิกของ ‘เรา’ ยังคงแว่วมาจากส่วนใดส่วนหนึ่งในใจฉัน   และไปสะกิดต่อมน้ำตาน้อยๆ ของฉันให้เริ่มทำงาน   .....ฉันเคยสัญญากับตัวเองไว้ว่า หนที่แล้วจะเป็นครั้งสุดท้ายที่ฉันจะต้องเสียน้ำตาให้กับเขา   แต่ฉันก็ทำผิดสัญญาจนได้ รู้สึกถึงสัมผัสจากมืออุ่นๆ...ฉันจึงหันกลับไปมอง  ..ที่แท้ก็ธิรานั่นเอง    ฉันเห็นรอยยิ้มน้อยๆนั้นเปลี่ยนเป็นสีหน้าสงสัยและเป็นห่วง   ....เมื่อเห็นหยดน้ำตาที่ไหลอาบแก้มของฉัน “ พิจ๋า .... ร้องไห้ทำไม  ...  ”  เธอถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน  “ ..มีเรื่องอะไรก็บอกธิได้นะจ๊ะ ” แล้วเธอก็เดินมานั่งข้างๆฉัน  ยื่นมือข้างหนึ่งมาจับมือฉันไว้   ......ปกติแล้วฉันไม่เคยเปิดเผยความในใจกับใครง่ายๆหรอก    แต่ด้วยความที่เป็นธิรา หรือ บรรยากาศตอนนั้นมันพาไปก็ไม่ทราบ  ....... สิ่งทั้งหลายที่ซ่อนไว้ในส่วนลึกของจิตใจของฉันตลอด 2 เดือนมานี้มันได้พรั่งพรูออกมาจนหมดสิ้น ฉันเล่าให้เธอฟังตั้งแต่ตอนที่ฉันกับเขาเริ่มคบกันใหม่ๆ   เล่าถึงช่วงเวลา 3 ปีที่เราเคยมีกันและกัน  เล่าถึงความทรงจำดีๆที่เขาเคยทำให้ฉัน  รวมถึงเรื่องเปิ่นๆ วีรกรรมของเขา ที่เล่าไปก็ขำไปทั้งน้ำตา   ......มาจบลงด้วยเรื่องที่ทำให้เราต้องแยกทางกัน  และชีวิตที่เดียวดายของฉันนับแต่เขาเดินจากไป .....ไปมีคนอื่น ธิราเอง  ..เธอก็รับฟังอย่างตั้งใจ   เธอกุมมือฉันไว้พร้อมกับพูดปลอบโยนและให้กำลังใจฉันอยู่ไม่ขาด  สายตาของเธอที่มองฉัน ดูจะเป็นห่วงกังวลฉันเสียเหลือเกิน  ...บางครั้งฉันก็แอบเห็นหยดน้ำตาปริ่มๆปรากฏจากตาของเธอเป็นระยะๆ    “...ฉันเองก็เคยเป็นอย่างพิเหมือนกันจ้ะ  ....แต่ท้ายที่สุดแล้ว...ฉันก็ผ่านมันมาได้นะ....    ”   ธิราพูดขึ้นขณะบีบมือฉันแน่น   ไม่คิดเลยว่าคนร่าเริงอย่างเธอจะเคยประสบชะตากรรมอกหักเช่นเดียวกับฉันมาก่อน   แล้วเธอก็เริ่มเล่าเรื่องของเธอให้ฉันฟัง  ความจริงเราสองคนต่างก็มีอะไรหลายอย่างเหมือนๆกันนะ  ...แถมยังแอบชอบซีรี่ส์โปรดเรื่องเดียวกันอีกต่างหาก “ ...พิเองก็ต้องเซ่นกันจ้ะ  ต้องเข้มแข็ง และผ่านมันไปให้ได้เหมือนกัน ”   “ จ้ะ ”  ฉันว่าพลางพยักหน้าเบาๆ  “ แต่ว่า.... ” “ อะไรเหรอพิ ” “ เมื่อไหร่ฉันจะผ่านพ้นช่วงนี้ไปได้ซะทีนะ   มันทรมานเหลือเกิน  มันเหมือนกับเป็นชีวิตที่ไม่ใช่ชีวิต  บางทีก็อยากจะตายไปซะให้พ้นๆ  ”  ฉันฟูมฟายหนักขึ้นกว่าเก่า “  ธิรา... ทำยังไง..ฉันถึงจะกลับมามองโลกได้อย่างมีความสุขอย่างเธอได้นะ ” “ สุขหรือทุกข์  มันอยู่ที่ใจเราทั้งนั้นแหละจ้ะพิยดา  ”  เธอว่า “แปลกไหมที่เราอยู่บนโลกใบเดียวกันแท้ๆ  แต่กลับมองเห็นโลกแตกต่างกัน    อย่างเธอมองพระอาทิตย์ตกดินตอนนี้อาจดูเศร้าซะเหลือเกิน  แต่ฉันกลับมองเห็นสีสันสดใสของฟ้ายามอาทิตย์ลับขอบฟ้า   ............. ” “ ฉันเคยได้ยินคำกล่าวที่ว่า  โลกก็คือภาพสะท้อนของคนที่มองมันนั่นแหละ   เพราะงั้นเราทุกคนจึงมีโลกของเราเอง  ผ่านมุมมองของเราเอง และสามารถกำหนดให้มันเป็นไปตามที่เราต้องการได้เอง     ทีนี้เข้าใจรึยังจ๊ะพิ  ...ว่า โลกที่มีความสุข ของฉันน่ะ  จริงๆแล้วมันก็คือโลกใบเดียวกันกับของเธอนั่นแหละ   เพียงแต่เธอต้องเปลี่ยนมุมมองนิดหน่อยเท่านั้นเอง ” คำพูดของธิราทำให้ฉันคิดได้    ตอนนี้ฉันเริ่มรู้สึกดีขึ้นมาบ้างแล้ว   ฉันปาดน้ำตาออกจากแก้มทั้งสองข้าง  รู้สึกอยากจะบอกอะไรกับเธอ... “ ขอบคุณมากจ้ะธิรา  ขอบคุณจริงๆ ”  ...และนั่นก็เป็นคำขอบคุณจากฉัน    ...เป็นคำขอบคุณจากใจจริง  ที่ไม่ได้เอ่ยออกมานานเท่าไหร่แล้ว  ซึ่งพอได้เอ่ยออกไปแล้วก็ทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้นจริงๆ “ แหม  พิก็ .....มาขอบคงขอบคุณอะไรกัน  ฉันก็เขินเหมือนกันนะเนี่ย  ”   เธอยิ้มกรุ้มกริ่ม ..นั่งบิดไปมาด้วยท่าทีขวยเขิน   จนทำให้ฉันอดยิ้มขึ้นมาไม่ได้ หลังอาทิตย์ลับขอบฟ้า ... ธิราชวนฉันเดินกลับบ้าน    ฉันรู้สึกโล่งสบายอย่างบอกไม่ถูก  หลังจากได้ระบายความในใจออกไปจนหมดเปลือก........น่าแปลกที่คนเคยแปลกหน้าคนนึงจะกลายมาเป็นเหมือนเพื่อนที่รู้ใจในเวลาเพียงไม่กี่ชั่วโมง <ธิรา> พอนึกถึงเรื่องของพิยดาแล้ว  ก็รู้สึกสงสารเค้าจริงๆนะ   . เอ้า ให้ตายสิมัวแต่เหม่อ  ฝนตกลงมาแล้วเนี่ย    .......รีบๆเก็บผ้าเข้าบ้านก่อนดีกว่า       แต่จะว่าไป... ฝนตกก็ดีเหมือนกัน  เฟื่องฟ้าที่เพิ่งเอามาลงไว้หน้าบ้านจะได้โตเร็วๆ   ............................................................................ จากคุณ : ซงย้ง - [ 16 พ.ย. 51 16:15:09 ]

ความคิดเห็นที่ 4 (5) <พิยดา> หลังจากวันนั้นมา  ฉันกับธิราก็ได้พบปะพูดคุยกันอีกเรื่อยๆ   .....แม้จะไม่บ่อยนัก  ทว่าก็ไม่ได้ขาดการติดต่อ   ...บางทีเราก็เจอกันตอนเดินเข้าปากทางหมู่บ้าน  บางครั้งเธอก็แวะเวียนมาเยี่ยมฉันที่บ้าน   บาดแผลฉกรรจ์ในใจของฉันเริ่มทุเลาลงเรื่อยๆ   พร้อมๆกับมุมมองต่อโลกที่เริ่มเปลี่ยนไป ....เปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้น   และนับแต่นั้นมา....ฉันไม่ได้ร้องไห้ให้เขาอีกต่อไป   จนกระทั่งวันหนึ่ง ... ฉันได้เจอกับลุงเหมาตอนนั่งกินข้าวเช้าที่ร้านข้าวแกงป้าตา   แกกำลังแวะมาซื้อโอเลี้ยงที่ร้านพอดี   ” สวัสดีจ้ะลุงเหมา  เป็นไงมั่งจ๊ะ  ไม่ได้เจอกันนาน  ”  ฉันทักแกอย่างคนรู้จัก  ....จำไม่ได้เหมือนกันว่าเริ่มรู้สึกสนิทสนมกับลุงเหมาตอนไหนไม่รู้   ...แต่ด้วยบุคลิกเฮฮาแบบแกทำให้เข้ากันได้ไม่ยาก     “  อ้อ  ยัยหนูคนสวยน่ะเองนึกว่าใคร   ”   ลุงเหมาทักตอบเมื่อเห็นฉัน  ก่อนจะยกโอเลี้ยงขึ้นมาดูดจิบหนึ่ง “  เออนี่  หนู    รู้ข่าวยังว่าบ้านข้างๆหนู   มีคนย้ายมาอยู่ใหม่แล้วนะ    ” “ เอ๊ะ...  ตอนนี้ก็มีอยู่แล้วไม่ใช่เหรอคะ   ”   ฉันถามแกอย่างแปลกใจ ลุงเหมาจ้องหน้าฉันอย่างงงๆ   ค่อยๆเผยยิ้มทีละนิด  จนกลายมาเป็นหัวเราะดังลั่น “  ฮ่าๆๆ   ยัยหนูก็... ”   แกยังหัวเราะไม่หยุด  “ มาอำคนแก่เล่นแต่เช้าเลยนะ  ......โอ้โห  ดูๆ  สีหน้าท่าทางจริงจังซะขนาดนั้น  ลุงยกรางวัลสุพรรณหงส์ทองคำให้เลยเอ้า  ” ....ว่าแล้วแกก็เดินขึ้นจักรยาน  แล้วปั่นจากไป ปล่อยให้ฉันนั่งงงอยู่ตรงนั้นคนเดียว .............................. จากคุณ : ซงย้ง - [ 16 พ.ย. 51 16:16:48 ]

ความคิดเห็นที่ 5 (6) <ธิรา > รู้สึกถึงแสงอาทิตย์กำลังแยงตา.......ฉันจึงหยิบนาฬิกาปลุกที่หัวนอนขึ้นมาดู ตายล่ะ.....นี่มันจะแปดโมงแล้วนี่นา ... ทำไมนาฬิกาถึงไม่ปลุกล่ะเนี่ย!!! รีบอาบน้ำ  แต่งตัว  และลงมากินข้าว ...ได้ขนมปังนุ่มๆกับโอวัลตินร้อนๆซักแก้ว  ทำให้สดชื่นขึ้นเยอะ   ดูนาฬิกาข้างฝา  เพิ่งจะแปดโมงครึ่งเอง  ยังเหลือเวลาอีกตั้งชั่วโมงแน่ะ........  โอ้โฮเฮะ  วันนี้เราอาบน้ำแต่งตัวเร็วเป็นประวัติกาล   แอบภูมิใจเหมือนกันนะเนี่ย วันนี้ฉันนัดหมอไว้เก้าโมงครึ่ง  ความจริงจะไปเลทนิดหน่อยก็ได้แหละ แกใจดีจะตาย  ...แต่ก็เกรงใจแกอะนะ  สายมาก็หลายครั้งอยู่ ^^“   .........ไปคราวนี้ก็คงจะไปคุยกับแกแค่แป๊บเดียว แล้วก็คงเอายามากินเหมือนครั้งก่อน ..   ก็อาการตอนนี้ดีขึ้นมาก  ไม่ค่อยเป็นอะไรแล้วนี่เนอะ   ......แล้วก็เป็นอย่างที่คิดไว้จริงๆด้วย   หมอคุยกับฉันเพียงไม่ถึง 10 นาที  แล้วก็จ่ายยา  ..แกบอกฉันว่าถ้าสุขภาพจิตฉันดีวันดีคืนขึ้นแบบนี้  อีก 2 เดือนก็คงหายขาด ระหว่างทางกลับบ้านฉันลงจากรถที่ป้ายสวนสาธารณะก่อนถึงหมู่บ้าน   วันนี้อากาศดีจริงๆ  เลยกะว่าจะแวะไปเดินเล่นซักหน่อย  .....ฉันเดินไปยังใต้ต้นไม้ใหญ่ที่มักจะไปออกกำลังกายเป็นประจำ   ...ลมพัดมาวูบหนึ่ง   พัดเอาใบไม้แห้งๆจากต้นร่วงกราวลงสู่พื้น     ....ฉันชอบมองใบไม้ลอยละลิ่ว ละล้าละลังอยู่กลางอากาศก่อนจะตกถึงพื้น   มันดูนุ่มนวล เบาหวิว มองแล้วสบายใจ  เหมือนตัวเราจะเบาตาม........ดอกไม้สีขาวดอกหนึ่งลอยอ้อยอิ่งไปยังม้านั่งใต้ต้นไม้   และตกลงบนไหล่ของพิยดาอย่างนุ่มนวล   .....พิยดา มองดอกไม้ดอกนั้น  หยิบมันขึ้นมาทัดหู  แล้วหันมาส่งยิ้มให้ฉัน    ......ฉันเพิ่งรู้เดี๋ยวนี้นี่เองว่า เวลาเธอยิ้มนั้นสวยมาก สวยจริงๆ    ....เธอขยับปากเหมือนจะพูดอะไรกับฉัน  ก็พอดีเสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น   “ ฮัลโหล ”   ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมารับสาย  “ อ๋อ  ปูเป้เองเหรอ ”   ฉันกำลังจะหันไปส่งยิ้มให้เธอ    ...แต่เธอก็หายไปซะแล้ว   มีเพียงดอกไม้สีขาวตกอยู่บนพื้น ......ไปแล้วเหรอจ๊ะ  พิ...... “ อ๋อๆ  ฟังอยู่จ้ะ .....อะไรนะ  วันนี้เหรอ  กี่โมง  ”   ฉันพูดตอบเสียงในสาย   ...ยัยปูเป้กำลังชวนฉันไปดูหนังเย็นนี้   “ แหม  รู้ใจชั้นจริงๆเลยนะเธอเนี่ย    กำลังอยากดูเรื่องนั้นอยู่พอดีเลย  ....คอนเฟิร์มเลยจ้ะ  ” ฉันตอบตกลงยัยปูเป้ไปโดยแทบไม่ต้องผ่ากระบวนการคิด     สรุปว่าเย็นนี้ หกโมงต้องไปเจอยัยปูเป้  นุ่น เหมียวที่สยาม โชคดีนะเนี่ยที่หนังซีรี่ส์เรื่องโปรดของฉันจบไปตั้งแต่เมื่อวาน   ไม่งั้นคงต้องคิดหนักกันหน่อยล่ะงานนี้   ......จะว่าไปแล้ว ตอนจบภาคสองที่ทิ้งท้ายไว้แบบนั้น   มันต้องมีภาคสามต่อแน่ๆเลย ว่าแต่ตอนนี้ ..   อยากให้ถึงหกโมงเร็วๆจัง...............   .. สองทุ่มสี่สิบห้านาที .... หนังจบแล้ว ...  พวกเราออกมาหาอะไรกินด้วยกันก่อนจะแยกย้ายกันกลับบ้าน ......ฉันเดินออกมาจากโรงหนังเป็นคนสุดท้าย  (หลังจากแอบเถลไถลไปซื้อแป้งพัฟอันใหม่ซะหน่อย )   กำลังเดินคิดอะไรเรื่อยเปื่อยซักหน่อย    ก็พอดีได้ยิน เสียงยัยปูเป้ดังมาจากข้างหลัง ” นี่ๆ  เธอลืมถุงแว่นตาไว้กับชั้นน่ะ ”   “  อ้อ เหรอจ๊ะ  ” “ แหม...  หล่อนนี่ขี้ลืมเป็นคนแก่ไปได้ ”  ยัยปูเป้กระเซ้าพลางยื่นถุงแว่นตาให้ “ เอ้า .  ก็ฉันจะลองใจเพื่อนเฉยๆ ”  ฉันหยอกกลับไปบ้าง “ เออ  งั้นเดี๋ยวชั้นกลับก่อนนะ ยัยพิ ......เอ้ย  ยัยธิ   แหมเรียกผิดเรียกถูกอยู่เรื่อย    เธอก็...ไหนๆเปลี่ยนชื่อทั้งที  เอาให้มันแตกต่างกันหน่อยได้มะ ”    ยัยปูเป้แอบบ่นเล็กน้อย  ก่อนจะโบกมือบ๊ายบาย   หลังจากยัยปูเป้เดินคล้อยหลังไป  ฉันยังคงตกอยู่ในห้วงความคิด ‘ พิยดา ’  ฉันพึมพำชื่อนี้เบาๆ   .. ฉันจะไม่ได้เจอเธออีกแล้วเหรอ ใครที่อ่านถึงตรงนี้อาจจะยังงงๆอยู่ว่าพิยดาคือใคร   พิยดาก็คือฉันเองนั่นแหละ  แต่เป็นตัวฉันในอดีต   ฉันเพิ่งรู้ว่าตัวเองมีอาการป่วยทางจิต ก็เมื่อวันที่ได้คุยกับลุงเหมาวันนั้นนั่นแหละ ...หลังจากวันนั้นฉันก็ไปพบจิตแพทย์   หมอบอกว่าฉันเป็นโรค บุคลิกซับซ้อน หรือ Multi-personality Disorder คือ ณ ช่วงเวลานั้น  ที่ฉันเหงาอ้างว้างจนแทบไม่อยากมีชีวิตอยู่   ...ในใจของฉันก็ได้มีกลไกในการเยียวยารักษาตัวเอง    โดยการสร้างตัวตนอีกคนหนึ่งขึ้นมา ซึ่งก็คือธิราในตอนนั้น .....และเธอก็คือเพื่อนเพียงคนเดียวของฉันในช่วงเวลาที่อ่อนล้าที่สุด หมอยังบอกอีกว่า อาการของทางจิตฉันยังไม่หนักมากเกินกว่าจะเยียวยา   หลังจากได้รับการบำบัดทางจิตและกินยาไปซักพักก็จะหายไปเอง ......ใจจริง  ฉันก็แอบรู้สึกเสียดายอยู่เหมือนกัน   ที่จะต้องเสียเพื่อนดีๆอย่างธิราไป แต่เมื่อมาคิดตรองดูให้ดีแล้ว   ธิรา... ก็คือตัวฉันเองนี่นา   ...เธอ คือส่วนหนึ่งในใจฉันที่ยังคงมองโลกในแง่ดีได้อยู่ แล้วทำไมฉันถึง ..ไม่เป็นเธอซะเองเลยล่ะ   ในวันรุ่งขึ้น  ฉันก็เข้าอำเภอไปเปลี่ยนชื่อเป็น ธิรา ................................. ......หัวค่ำที่นี่ยังคงพลุกพล่านไปด้วยผู้คนแตกต่างจากหมู่บ้านฉันลิบลับ ฉันแหงนหน้ามองดูท้องฟ้า    เห็นสายไฟระโยงระยางไขว้กันไปมาจนดูราวกับใยแมงมุมขนาดใหญ่ขึงอยู่บนนั้น  ......ทว่าท่ามกลางโยงใยซับซ้อน  ....ยังคงมีแสงสีขาวซีดๆจางๆของพระจันทร์ลอดออกมาให้เห็น .....พระจันทร์ติดใยแมงมุม...... ...........มันช่างเหมือนกับคืนนั้นจริงๆ   ....   แต่ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่า ...ต้องทำอะไรซักอย่าง     ....ฉันเดินเลี้ยวซ้ายเข้าซอยข้างหน้า    ซึ่งมันจะไปทะลุออกที่ลานกว้างแห่งหนึ่ง ณ ลานกว้างแห่งนั้น   ฉันแหงนหน้าขึ้นไปมองบนฟ้า     .พระจันทร์ดวงกลมโตส่องแสงนวลยวนตาอยู่บนท้องฟ้า ไร้ใยแมงมุม......ไร้พันธนาการ ชั่วขณะนั้น  ฉันนึกถึงคำกล่าวที่ใครคนหนึ่งเคยพูดไว้ ‘ . โลก...คือภาพสะท้อนของคนมอง ’ ....ขอเพียงเราเปลี่ยนมุมมอง   ....โลกที่เราเห็นผ่านสายตาก็จะเปลี่ยนไปด้วย พอคิดได้แบบนี้...ฉันก็ยิ้มให้กับตัวเอง.......แล้วเดินกลับทางเก่าเพื่อไปขึ้นรถไฟฟ้า   .......ระหว่างทาง  ฉันเห็นกระจกหน้าร้านเสริมสวยแห่งหนึ่ง ภาพสะท้อนในกระจก  ..... คือ พิยดาที่กำลังส่งยิ้มมาทางฉัน ความจริงแล้ว......เธอไม่ได้จากไปไหนหรอก         << จบ >> ปล.  ชี้แจงหน่อยครับ  เรื่องที่เล่าสลับกันไปมานั้น   แท้จริงเกิดคนละช่วงเวลากันครับ  พิยดา เป็นเรื่องที่เกิดในอดีต   ส่วน ธิรา เป็นเรื่องที่เกิดในปัจจุบันครับ   ....ส่วนเพื่อนบ้านของธิราที่ย้ายมาอยู่ใหม่ก็ไม่ใช่พิยดาหรอกครับ ^^”  ....อย่าเพิ่งงงนะครับ แก้ไขเมื่อ 16 พ.ย. 51 19:50:44 จากคุณ : ซงย้ง - [ 16 พ.ย. 51 16:17:44 ]

ความคิดเห็นที่ 6 อ่านจบแล้วพอเข้าใจค่ะ พลอตดีนะคะ มีช่องโหว่นิดหน่อย แต่เนื้อหาที่จะสื่อก็ดีออกค่ะ มองโลกในแง่ดีกันดีกว่า จากคุณ : The SoVo - [ 16 พ.ย. 51 17:55:24 ]

ความคิดเห็นที่ 7 แต่มันงงไปแล้วค่ะ เหอๆ จากคุณ : scottie - [ 16 พ.ย. 51 19:54:19 ]

ความคิดเห็นที่ 8 แนวคิดน่าสนใจครับ  ถ้าทำให้คนอ่านเข้าใจได้จากเนื้อเรื่อง โดยไม่ต้องมี ป.ล. ต่อท้าย ก็จะดีเยี่ยมครับ   ช่วงต้นๆ ยังมีข้อมูลขัดๆ กันนิดหน่อยครับ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 18 พ.ย. 51 15:29:01 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ขอบคุณมากครับที่ช่วยชี้แนะ   ...ส่วนช่องโหว่นี่ ถ้าไม่รบกวนจนเกินไป  ช่วยบอกหน่อยได้มั้ยครับว่าตรงไหน  จะได้เอาไปปรับปรุง จากคุณ : ซงย้ง - [ 19 พ.ย. 51 12:45:32 ]