“เชียงใหม่”

สิ้นคำบอกกล่าวของหัวหน้า ทำเอาความดีใจที่ซุกซ่อนอยู่ภายในแทบจะพาเนย์ญากระโดดตัวลอย เผลอโผเข้ากอดชายตรงหน้าแล้วหอมแก้มสักฟอดสองฟอด แต่ก็ทำได้แค่นึกคิดไว้เท่านั้น… ขืนทำมีหวังหล่อนได้อดไปเชียงใหม่แน่ นาน ๆ ครั้งหัวหน้าถึงจะปล่อยลูกน้องสาวสวยสุดแถมอายุน้อยกว่าใครในแผนกอย่างหล่อนไปเผ่นพล่านต่างจังหวัด งานนี้เรียกได้ว่า ‘ส้มหล่น’ ทีเดียว… นึกแล้วต้องขอบคุณเพื่อนร่วมงานอีกคนที่ป่วยได้จังหวะพอดี…

แต่ที่หล่อนดีอกดีใจ ไม่ใช่ว่าเพราะได้ไปต่างจังหวัดหรอกนะ… หากแต่เป็นเพราะหล่อนกำลังคิดถึงใครบางคนที่ซุกตัวซ่อนอยู่ในจังหวัดนี้ต่างหากเล่า…

“เมื่อไหร่ค่ะ”

“พรุ่งนี้”

“พรุ่งนี้”  เนย์ญาทวนคำพูดเมื่อครู่อย่างไม่เชื่อหูนัก

“มีปัญหาอะไรหรือเปล่า”

“เปล่า ๆ ค่ะ”

เนย์ญาตอบทั้งรอยยิ้มอาบแก้ม… ในที่สุดหล่อนก็ได้ไปเชียงใหม่เสียที หลังจากตั้งใจไว้นาน ว่าจะลาพักร้อนไปหาเขาตามคำเชิญชวนของเขา

‘ถ้ามาเชียงใหม่เมื่อไหร่ โทรหาผมนะ’

หวังว่าตอนนี้เขายังคงจำคำพูดในวันนั้นได้และยินดีต้อนรับขับสู่หล่อนนะ…


ป่านนี้ผู้ชายสูงยาวเข่าดีคนที่กำลังคิดถึงอยู่กำลังทำอะไรอยู่หนอ… วันนี้วันเสาร์ วันหยุดของเขานี่… ถ้าไม่ขลุกอยู่กับต้นไม้ดอกไม้ ก็คงนั่งจมอยู่กับกองหนังสือ จนลืมเวลากินข้าวกินปลาแล้วหล่ะ…

‘โอ้โฮ้…พัส ขนซื้อหนังสืออะไรเยอะแยะค่ะเนี่ย’

หล่อนถามในวันที่เขาชวนหล่อนไปไปร้านหนังสือเมื่อสามเดือนที่แล้ว ก่อนจะพาตัวเองไปหลบอยู่ท่ามกลางหมอกขาว… หนังสือที่เขาขนซื้อเป็นพวกหนังสือเกี่ยวกับต้นไม้ดอกไม้ทั้งนั้น…

‘นาน ๆ ทีจะได้เข้ากรุงเทพฯ ก็อย่างนี้ล่ะครับ’ ดูสิพูดอย่างกับว่าเชียงใหม่นั้นบ้านนอกกันดารอย่างนั้นหล่ะ

‘ทำอย่างกะที่นู้นไม่มีร้านหนังสืออย่างงั้นล่ะ’ เนย์ญาว่า

‘มีคร้าบ’ เขาตอบลากเสียงเป็นเด็ก ๆ พลอยทำให้หล่อนนึกหมั่นไส้ นี่ถ้าหากชายตรงหน้าอายุอานามแค่สามสี่ขวบล่ะก้อ หล่อนคงจับตีก้นเด็กคนนี้แล้วล่ะ ‘แต่ไม่เยอะเท่าที่นี้’

เนย์ญาพยักหน้ารับทราบ พลางคิดในใจว่า… ถ้าหากเขาได้มางานสัปดาห์หนังสือ มีหวังขนซื้อกลับบ้านเพียบแน่…

‘ญาก็อยากปลูกต้นไม้เหมือนกัน แต่ไม่ค่อยมีเวลา’  เนย์ญาบอกขณะที่เขาจ่ายค่าหนังสือ

‘ปลูกต้นไม้น่ะใช้เวลาไม่มากหรอกครับ ขอแค่เพียงมีเวลาพอดูแล รดน้ำ ใส่ปุ๋ยพรวดดินมันบ้าง’  เขาว่าพลางรับถุงหนังสือจากพนักงาน  ‘ไม่ใช่ปลูกลงกระถางเสร็จ ก็แล้วกันไป ทุกสิ่งทุกอย่างในโลกนี้ล้วนต้องการความรัก การดูแล เอาใจใส่ทั้งนั้นล่ะครับ’

นี่ล่ะเป็นอีกเหตุผลหนึ่งที่เนย์ญามีความรู้สึกดีให้กับชายตรงหน้า… เพราะเขาเป็นคนละเอียดอ่อน เอาใจใส่ต่อสิ่งเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ใครต่อใครมักมองข้ามเสมอ

‘แหม…ถ้าญาจะปลูกสงสัยต้องขอให้พัสเป็นที่ปรึกษาแล้วล่ะ’

‘ยินดีครับ ว่าแต่ญาอยากจะปลูกต้นอะไรล่ะ’ หญิงสาวทำท่าครุ่นคิด นิ่งเงียบชั่วครู่

‘ตอนนี้ยังบอกไม่ได้ค่ะ’  ชายหนุ่มตรงหน้าเลิกคิ้วสงสัย กำลังจะขยับปากถาม แต่หล่อนพูดขึ้นก่อน  ‘เอาไว้ถ้าถึงเวลา แล้วญาจะบอกค่ะ ว่าแต่พัสอย่าลืมแล้วกัน ว่าจะเป็นที่ปรึกษาให้ญา’

‘ครับผม’  เขารับคำอย่างเต็มใจ ก่อนจะพากันเดินออกจากร้านหนังสือ…
…………………
เนย์ญากลับมาถึงห้องพักหลังตะวันลับขอบฟ้าสีคราม พร้อมกับไฟถนนสาดแสงสลัว ๆ แทรกความมืดที่โรยตัวเข้ามาทำหน้าที่ทีละน้อย  เนย์ญาหยิบหนังสือที่เพิ่งแวะซื้อจากร้านหนังสือเมื่อครู่ออกมา…. หล่อนตั้งใจจะซื้อไปฝากเขาแต่ไม่แน่ใจว่าเขาจะอ่านหรือเปล่า… แต่ช่างเถอะในเมื่อหล่อนตั้งใจอย่างนั้นแล้วนี่…  

ขณะที่หญิงสาวพลิกหนังสือในมือทีละหน้านั้น สายตาของหล่อนกลับไม่ได้จับจ้องอยู่กับตัวหนังสือตรงหน้าแม้แต่น้อย หากแต่กำลังเหม่อลอยไปพร้อมกับจิตใจที่ล่องลอยไปหาเขาคนนั้นอีกแล้ว

…ป่านนี้เขากำลังทำอะไรอยู่นะ จะคิดถึงกันบ้างหรือเปล่า…

ความคิดถึงเขาคนไกลน่าจะจบลงแล้วในวันที่เขาไปเชียงใหม่ในวันนั้น… หากแต่ยังตามเกาะกุมหุ้มห่อหัวใจเหมือนสายใยบาง ๆ ที่เพิ่มพอกพูนขึ้นทีละน้อย…

‘คราวหน้ามากรุงเทพฯ โทรบอกญาด้วยนะค่ะ’  เนย์ญาบอกขณะในใจร่ำร้องไห้ไม่อยากให้เขาจากหล่อนไป

ถ้าเลือกได้หล่อนอยากจะขอร้องเขาตั้งแต่วันที่เขาตัดสินใจย้ายไปทำงานที่เชียงใหม่แล้ว… แต่ก็ไม่ – เพราะหล่อนรู้ดีว่าความสัมพันธ์ระหว่างเขากับหล่อนคงไม่ถึงขั้นฉุดรั้งอีกฝ่ายได้หรอก… เขากับหล่อนอย่างมากคงเป็นได้แค่เพื่อนเท่านั้น และคงไม่มีทางจะแปรเปลี่ยนเป็นอย่างอื่นได้แน่สำหรับเขา

‘ฮะ’  เขารับคำ พร้อมกับยื่นเศษกระดาษชิ้นเล็กให้หล่อน  ลายมือหวัดตัวโตในนั้นเขียนเบอร์โทรศัพท์และที่อยู่ของเขาไว้เสร็จสรรพ…

‘มีอะไรโทรหาผมได้นะครับ’

‘จะมีอะไรนอกไปกว่าความคิดถึงอีกล่ะ’ เนย์ญาอยากจะบอกชายตรงหน้าอย่างนี้จริง ๆ แต่มั่นใจได้ว่าไม่ได้พูดสักคำอย่างที่นึกคิด

นับจากวันนั้นร่วมสามเดือน เขาก็หายลับเข้ากลีบเมฆเหมือนจันทร์เจ้า ไม่มีแม้เสียงโทรศัพท์ที่หล่อนอยากให้รบกวนเวลานอนหลับใหล ไม่มีแม้จดหมายที่หล่อนอยากแกะอ่านลายมือตัวโต ๆ นั้น – ทำไมเขาไม่ส่งข่าวคราวมาบ้างหนอ… ช่างไม่คิดถึงกันบ้างเลย… แม้กระทั่งความผูกพัน ความเป็นเพื่อนก็ไม่มีหลงเหลือให้จดจำบ้างหรือ…

เนย์ญาหยิบเศษกระดาษชิ้นนั้นในลิ้นชัก… มองดูตัวเลขเก้าตัวที่เรียงรายอย่างหวัด ๆ  พลางคิดในใจว่าจะโทรบอกเขาดีไหม… ว่าหล่อนกำลังจะขึ้นไปหาด้วยความคิดถึงเต็มหัวใจ… แต่พอนึกถึงอาการหายลับของเขาแล้ว พาให้หล่อนคิดว่าอย่าบอกเขาเลย – ปล่อยให้เขาแสดงความรู้สึก ยามที่พบหล่อนยืนอยู่ตรงหน้าออกมาดีกว่า หล่อนอยากเห็นเหลือเกินว่า เขาจะทำสีหน้าอย่างไร จะดีใจจนเนื้อเต้นเหมือนกับหล่อนไหม หรือจะทำเป็นหมางเมินเหมือนคนไม่รู้จักกัน… คิดไปคิดมาความหวาดระแวงอย่างที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนเริ่มคลืบคลานเข้าปกคลุมหล่อนทีละน้อย…

แต่เอาเถอะ ในเมื่อหัวใจก้าวเดินมาถึงตรงนี้แล้ว เนย์ญาคงไม่สามารถถอยหลังได้อีก… คงมีแต่เดินหน้าต่อไปอย่างเดียว…

ใครจะรู้ว่าเช้าวันใหม่ท้องฟ้าอาจจะเป็นสีฟ้าสดสวย ไม่ขมุกขมัวอย่างวันก่อน ๆ ก็ได้…*

จากคุณ : ญะ-รินดา - [ 17 พ.ย. 51 16:56:31 ]