ทันทีที่เครื่องบินพุ่งทะยานเหนือเมฆพาเนย์ญามาถึงเชียงใหม่ สายลมเย็นเยียบก็พัดมาปะทะผิวหน้าหญิงสาวอย่างแผ่วเบาราวกับทักทายแขกผู้มาเยือนถิ่น

รถของโรงแรมพาเนย์ญาออกจากสนามบินมุ่งสู่ถนนเบื้องหน้าที่สองข้างทางเต็มไปด้วยไอหมอกขาว ขณะที่แสงแรกของดวงอาทิตย์พยายามฉายแสงผ่านกลุ่มหมอกอย่างยากลำบาก

จังหวัดเชียงใหม่ถึงจะอยู่ห่างไกลจากกรุงเทพฯ แต่ก็ได้รับเชื้อความวุ่นวาย จอแจ มาไม่น้อย เนย์ญานั่งมองสองข้างทาง อ่านป้ายชื่อถนนซ้ายทีขวาที แต่ก็ไม่เจอถนนคนที่หล่อนคิดถึงพำนักอาศัยอยู่…

ทันทีที่เนย์ญามาถึงห้องพักที่จองไว้… หล่อนจัดแจงจัดข้าวของเครื่องใช้ใส่ตู้เสื้อผ้า ก่อนจะอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดลำลอง… เนย์ญายังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าหล่อนจะต้องอยู่เชียงใหม่กี่วันกี่คืนกว่างานจะเสร็จเรียบร้อย  แต่ที่แน่ ๆ วันนี้ทั้งวันหล่อนว่าง พอจะมีเวลาออกไปเดินเล่นชมเมืองได้ หรือว่าหล่อนจะไปหาเขาคนที่คิดถึงที่บ้านดีนะ… แต่พอคิดถึงถนนหนทาง หล่อนก็ไม่รู้จริง ๆ ว่าบ้านเขาอยู่บนถนนซอกซอยไหนของที่นี้…

เนย์ญาทิ้งตัวลงบนเตียงอย่างครุ่นคิด ก่อนตัดสินใจพลิกตัวเอื้อมไปหยิบเศษกระดาษในกระเป๋าเงินสีแดง… สายตาทั้งคู่ของหล่อนจ้องมองเบอร์โทรศัพท์และที่อยู่ของเขา…

เอาละ… มาเยือนถึงถิ่นแล้ว ยังไงก็ต้องโทรหาเขา

หญิงสาวตัดสินใจกดเบอร์โทรศัพท์หกตัวทันที แต่ยังไม่ทันจะมีคนมารับสายพูด ‘ฮัลโหล’ หล่อนก็รีบวางสายเสียก่อน…

เนย์ญามองโทรศัพท์อย่างลังเล… นี่หล่อนเป็นบ้าอะไรเนี่ย… อยากพูดอยากเจอกับเขาไม่ใช่เหรอ แล้วรีบวางสายทำไมกัน…

เนย์ญากลั้นใจกดโทรศัพท์ไปที่บ้านของเขาอีกครั้ง… เสียงสัญญาณร้องเรียกอยู่นาน แต่ไม่มีใครรับสาย… หรือว่าเขาไม่อยู่… หล่อนนับหนึ่ง สอง สาม ในใจ ก่อนตัดสินใจวางสาย – เขาไม่อยู่บ้าน เขาไปไหนของเขานะ ทั้ง ๆ ที่วันนี้เป็นวันหยุดของเขา…

ความจริงแล้วมาถึงเชียงใหม่ทั้งที เนย์ญาอยากไปสักการะ ‘พระธาตุดอยสุเทพ’ เหมือนกัน แต่ติดตรงไม่รู้จะไปอย่างไรในเมื่อไม่มีคนนำทาง ก็เลยต้องเปลี่ยนโปรแกรม – เปลี่ยนมาเดินเล่นนั่งรถชมเมืองดีกว่า…

ก่อนออกจากโรงแรมเนย์ญาแวะเอากุญแจห้องให้พนักงานที่เคาน์เตอร์ แต่สิ่งที่หล่อนได้รับกลับมาจากพนักงาน เป็นดอกกุหลาบสีชมพูสดสวยหนึ่งดอกใหญ่

“มีผู้ชายคนหนึ่งฝากให้ค่ะ” พนักงานสาวหน้าจิ้มลิ้มบอกพร้อมรอยยิ้ม

“ใครค่ะ… บอกชื่อไว้หรือเปล่าค่ะ”

หนักงานสาวคนเดิมส่ายหน้าเล็กน้อย “ไม่ได้บอกค่ะ”

เนย์ญารับดอกกุหลาบดอกนั้นจากพนักงานอย่างงง ๆ … เอ๊ะ ใครกันนะ รู้ได้ไงว่าหล่อนอยู่ที่นี่
………………….
เนย์ญาใช้เวลาหมดไปเกือบวันกับการนั่งรถเล่นชมเมือง ก่อนจะกลับมายังโรงแรมอีกครั้งตอนฟ้าเปลี่ยนสีขมุกขมัว แสงสว่างจากเสาไฟฟ้าเริ่มสาดแสง…

เนย์ญากลับมาตัวเปล่า ไม่ได้แวะซื้ออะไรสักอย่าง นอกจากแวะหาอะไรกินใส่ท้องพออิ่มเท่านั้น… หล่อนรับกุญแจห้องจากพนักงาน พลางคิดว่าจะรีบขึ้นไปเตรียมเอกสารที่ต้องนำเสนอในวันพรุ่งนี้เสร็จแล้วก็รีบเข้านอน… แต่ยังไม่ทันที่หล่อนจะก้าวเข้าลิฟต์ – เสียงเรียกเหมือนคุ้นหูจากใครบางคนก็ดังขึ้น…

“พัส”  เนย์ญาร้องเรียกเขาด้วยความตกใจระคนดีใจ ไม่คิดว่าจะได้เจอกับเขาที่นี้…

“ญาได้กุหลาบหรือยัง”  เขาเอ่ยถามเมื่อหล่อนขยับตัวหลบให้คนอื่นเข้าไปในลิฟต์

ที่แท้… เจ้าของกุหลาบดอกนั้น – ก็เป็นเขา…. เนย์ญาไม่ได้ตอบเขา เพียงแค่ส่งยิ้มให้แทน…

“บังเอิญวันนี้ผมมีนัดกับลูกค้าที่นี่ และบังเอิญเห็นหลังญาไว ๆ ทีแรกไม่คิดว่าจะใช่ ก็เลยไปถามพนักงาน ถึงรู้ว่าญามาพักที่นี่”  เขาบอกระหว่างพาหล่อนมานั่งที่ล็อบบี้ของโรงแรม

อ้อ…ค่ะ… ดูเหมือนเนย์ญาจะพึมพำบอกเขาไปอย่างนั้น

“ญามาเชียงใหม่เรื่องงานเหรอฮะ”

‘ทำไม…นอกจากเรื่องงานแล้ว ญาจะมาที่นี่ไม่ได้เหรอ’ หล่อนอยากถามอย่างนี้จริง ๆ แต่ไม่ได้ถาม “ค่ะ”

“เป็นไงฮะเชียงใหม่ ได้ไปไหนมาบ้างหรือยังครับ”  เขาถามขณะที่หล่อนมองชายหนุ่มตรงหน้า

“ญา”  เขาเรียกหล่อนเบา ๆ เมื่อเห็นหล่อนนิ่งนาน…

“คะ”  เนย์ญากะพริบตาถี่ ๆ สะดุ้งตื่นจากภวังค์ “อะไรค่ะ”

“ผมถามว่าไปไหนบ้างหรือยัง”

เนย์ญาบอกเขาว่า หล่อนไปไหนมาบ้าง ไปกิน ไปเดินเล่นไหนมา… เขานั่งฟังอย่างสนใจ

“คืนนี้ญาว่างไหม”

เนย์ญาเลิกคิ้วถาม “ทำไมค่ะ”

“ผมอยากจะพาญาไปดูอะไรหน่อย”

“อะไรค่ะ”  เขาส่ายหน้า ไม่บอก “มีลับลมคมในด้วย – เอาไว้พรุ่งนี้ได้ไหมคะ  เดี๋ยวญาจะต้องขึ้นไปเตรียมเอกสาร”

เขารับคำ “ฮะ”

เนย์ญายกนาฬิกาข้อมือขึ้นดูเวลา… ยังไม่สองทุ่มดี ยังพอมีเวลานั่งคุยกับเขาไปเรื่อย ๆ … ก็ดีเหมือนกัน หล่อนไม่ได้คุยกับเขานาน ๆ มาหลายเดือนแล้ว…

แต่เอ๊ะ… พรุ่งนี้เขาจะพาหล่อนไปดูอะไรหนอ… คงจะหนีไม่พ้นพวกต้นไม้ดอกไม้ล่ะมั้ง

“บอกไม่ได้หรือค่ะ ว่าจะพาญาไปดูอะไร”  หล่อนอดถามไม่ได้

เขาส่ายหน้ายืนยันคำตอบเดิม  “ไว้พรุ่งนี้ก่อน ผมถึงจะบอก”  

ความใคร่อยากรู้พลุ่งพล่านขึ้นในใจ…จนอยากให้ถึงวันพรุ่งนี้ไว ๆ เสียแล้ว เนย์ญาก็อยากรู้เหมือนกันว่าเขาจะพาหล่อนไปดูอะไรกัน ถึงบอกตอนนี้ไม่ได้…

“แล้วตกลงญาคิดได้หรือยังครับ ว่าจะปลูกต้นอะไร”

แน่ะ…. เขายังจำสัญญาเก่า ๆ ได้… เนย์ญานึกว่าเขาจะลืมเลือนไปแล้วเสียอีก…

“ไว้พรุ่งนี้ก่อน ญาถึงจะบอก”

เนย์ญาแกล้งบอกหน้าตาเฉย พลางให้เขาหัวเราะขึ้นเมื่อรู้ว่าเสียรู้หล่อนเสียแล้ว…*

จากคุณ : ญะ-รินดา - [ 19 พ.ย. 51 23:02:30 ]