ความคิดเห็นที่ 1 บทที่ 1: คืนสู่สามัญ        ก่อนบวชนั้น ผมเริ่มรู้สึกว่าชีวิตของคนเราเริ่มเป็นทาสของโทรศัพท์มือถือเข้าไปทุกวัน ไม่ใช่ว่าจะต่อต้านสังคมอะไร ผมยอมรับแต่โดยดีว่า เมื่อโลกมันหมุนเร็วขึ้นด้วยการสื่อสารที่สะดวกสบาย ชีวิตที่ผมดำรงอยู่ก็จำเป็นต้องก้าวไปพร้อมๆ กับมัน        ดังนั้นเมื่อมีโอกาสที่หาไม่ได้ง่ายๆ เช่นนี้ ผมไม่ลังเลที่จะเก็บโทรศัพท์ไว้ที่บ้านไม่นำติดตัวเข้าวัดไปด้วย        นอกจากนี้ สิ่งที่ผมตั้งใจไว้แน่ๆ คือการไปบวชในวัดประจำตำบลบ้านเกิดของผม  ที่เป็นเช่นนี้ ไม่ใช่เพราะรู้สึกว่าวัดนี้น่าศรัทธาเลื่อมใสหรืออะไรทำนองนั้น แต่เพราะความผูกพันกับเมืองอันเป็นที่ตั้งของวัดนั่นเอง        ถึงแม้ว่า ตั้งแต่ 3-4 ขวบ ผมจะใช้เวลาส่วนใหญ่ของชีวิตอยู่ในกรุงเทพฯ แต่ที่บ้านเกิดของผมยังเป็นแหล่งรวมบรรดาญาติพี่น้องทั้งทางฝ่ายพ่อและแม่ ทำให้ผมมีโอกาสได้กลับไปสัมผัสกับบรรยากาศอบอุ่นของครอบครัวใหญ่อยู่บ่อยๆ                      ผมจึงมีความรู้สึกอยู่เสมอว่าผมเป็นคนของชุมชนแห่งนี้ =========================================== บทที่ 2: พม่าเต็มเมือง         ปริมาณชาวพม่าที่อพยพเข้ามาอยู่ในชุมชนอันเป็นบ้านเกิดของผมเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา จนทำให้อดคิดไม่ได้ว่าหากคนเหล่านี้ตั้งใจจะยึดดินแดนของไทยอาจทำได้เร็วกว่าพวกโจรกระจอกที่ก่อการอยู่ในภาคใต้อยู่ในขณะนี้อีกกระมัง       นอกจากโสร่งและใบหน้าที่เกลื่อนไปด้วยรอยแป้งแล้ว อีกสิ่งหนึ่งที่แยกคนพม่าออกจากคนไทยคือ การแสดงออกถึงความเคารพศรัทธาในตัวแทนของพระพุทธศาสนาคือ พระสงฆ์อย่างเต็มเปี่ยม       ทุกครั้งที่ออกบิณฑบาตร ทั้งก่อนและหลังถวายของใส่บาตร ชาวพม่าทั้งหญิงและชายจะลงหมอบก้มกราบแทบเท้าพระสงฆ์ ซึ่งสร้างความประหลาดใจและประทับใจต่อพระบวชใหม่เช่นผมพอสมควร ด้วยความไม่คุ้นเคย                       สิ่งนี้ช่วยเปิดมุมมองในด้านดีของผมที่มีต่อชาวต่างชาติที่ดิ้นรนเข้ามาแสวงหาความเป็นอยู่ที่น่าจะดีกว่าในประเทศถิ่นฐานดั้งเดิมของพวกเขาเหล่านี้ จากคุณ : Three-eleven - [ 20 พ.ย. 51 16:24:19 ]

ความคิดเห็นที่ 2 บทที่ 3: บูชาน้ำ        ทุกมื้อก่อนฉันภัตาหาร พระสงฆ์จะต้องสวดมนต์บทสั้นๆ เพื่อกล่าวคำบูชาพระแม่โพสพ และคำอำลาข้าว ซึ่งพระบวชใหม่จะได้รับคำแนะนำให้สวดมนต์บทนี้จากพระพี่เลี้ยงหรือเพื่อนพระด้วยกัน        และเมื่ออยู่วัดในช่วงสัปดาห์แรก ก็ได้สังเกตว่า ที่หน้ากุฏิทุกหลังจะมีลานซักล้างพร้อมตุ่มน้ำสำหรับสรงน้ำ ซึ่งก่อนสรงน้ำ พระสงฆ์แต่ละรูปมักจะลงนั่งแยกขาหันหน้าเข้าหาตุ่มน้ำ ใช้แขนข้างหนึ่งเกาะขอบตุ่มไว้แล้วก้มหน้าเล็กน้อย       ด้วยเข้าใจไปเองว่านอกจากบูชาข้าวแล้วยังต้องบูชาน้ำด้วย จึงนึกสงสัยถึงเหตุไฉนทำไมพระพี่เลี้ยงหรือเพื่อนพระด้วยกันจึงไม่สอนบทสวดมนต์เพื่อบูชาพระแม่คงคาหรือคำอำลาน้ำบ้าง        จนผ่านมาได้หนึ่งสัปดาห์จึงค้นพบความจริง เมื่อได้เห็นว่าหลังจากพระลงนั่งหันเข้าหาตุ่มแล้ว จะมีสายน้ำสีเหลืองๆ สายเล็กๆไหลแรงบ้าง ช้าบ้าง กระจายบ้าง กระเซ็นบ้าง ออกมาจากข้างตุ่มด้วย ใช่ครับ ไม่มีคำบูชาน้ำแต่อย่างใด =========================================== บทที่ 4: กุศโลบาย        “บุญไม่มีขายในเซเว่น อยากได้ต้องลงมือทำ” เป็นประโยคเด็ดที่ท่านผู้ช่วยเจ้าอาวาสนิยมนำมาสั่งสอนพระรุ่นใหม่ในช่วงนี้        เรื่องของบุญหรือบาป ผมเชื่อว่าเป็นเครื่องมือที่สร้างขึ้นให้ผู้คนประกอบกิจกรรมที่ดี ละเว้นการสร้างความเดือดร้อน        และบุญนั้นมีลักษณะคล้ายกับเงิน แตกต่างกันเพียงแต่บุญเป็นที่เชื่อกันว่าสามารถสะสมไปใช้ในภพหน้าหรือชาติหน้าได้ (ผมไม่มีความเชื่อเรื่องชีวิตหลังความตายหรืออดีตชาติและอนาคตชาติ)        จริงๆ แล้ว การที่คนเราตัดสินใจเลือกที่จะทำอะไรสักอย่างสามารถส่งผลต่อเนื่องไปได้แทบไม่รู้จบ ไม่เฉพาะผู้กระทำและผู้ถูกกระทำที่เราเห็นในเบื้องหน้าเพียงเท่านั้น ซึ่งถ้าเราเห็นเหตุการณ์ต่อเนื่องทั้งหมด เราอาจตัดสินใจไม่ถูกว่าสิ่งที่เราทำนั้นถูกหรือผิด เป็นบุญหรือเป็นบาปดี        ยกตัวอย่างในเรื่องนี้ เช่น "เราให้อาหารสุนัขที่กำลังอดตาย ปรากฏว่าสุนัขตัวนั้นรอดตายแต่เป็นบ้าวิ่งไปกัดคน คนจึงติดเชื้อโรคบ้าตายไป"        จะเห็นว่า เราคงมีความสุขใจที่ได้ช่วยเหลือชีวิตสัตว์หากเราไม่ได้รับรู้เรื่องต่อมาที่มันไปกัดคนตาย อันจะทำให้เราเริ่มไม่แน่ใจว่าสิ่งที่ทำนั้นถูกต้องหรือไม่ แต่อาจจะสบายใจขึ้นมาเล็กน้อยหากได้รับรู้เพิ่มเติมว่าคนที่โดนสุนัขกัดตายนั้นคือโจรห้าร้อย        เรื่องนี้คงจบแบบเจ็บๆ ถ้าโจรห้าร้อยที่ตายไปนั้นเพิ่งจะถูกว่าจ้างให้ไปยิงหัวคนผู้หนึ่งซึ่งต่อมาจะกลายเป็นนักการเมืองโกงชาติและสร้างความเดือดร้อนให้สังคมโดยรวม กลายเป็นว่าสิ่งที่เราคิดว่าเป็นการทำบุญกลับได้รับผลตอบแทนที่เลวร้ายกลับมา        ดังนั้น ผมจึงว่าเรื่องบุญจึงเป็นกุศโลบายในการกล่อมให้คนทำดี เพราะผู้คนเชื่อกันว่าบุญที่ทำไว้ถึงไม่ส่งผลดีในชาตินี้ มันจะสะสมไปไว้ในชาติหน้านั่นเอง        นอกจากนี้ ยังมีความเชื่อว่าการทำวัตรทั้งเช้าเย็น และโดยเฉพาะการทำวัตรตี 4 ซึ่งทำเฉพาะในช่วงเข้าพรรษาอย่างต่อเนื่องโดยไม่ขาด แล้วจะได้บุญมาก โดยเฉพาะพวกที่บวชเป็นระยะเวลาสั้นๆ       ในความรู้สึกของผมแล้วการทำวัตรหรือการร่วมสวดมนต์ในโบสถ์พร้อมกันก็เหมือนการซ้อมสวดมนต์เพื่อเตรียมความพร้อมสำหรับออกไปสวดตามงานต่างๆ ทำให้พระแต่ละรูปสามารถสวดได้ไปในทิศทางเดียวกัน สอดรับประสานกันได้เป็นอย่างดี เพราะซ้อมสวดกันอยู่ทุกเช้าเย็น        อันเป็นสิ่งดีอย่างยิ่งสำหรับพระบวชใหม่ที่เพิ่งหัดท่องบทสวดมนต์ แก้ไขเมื่อ 20 พ.ย. 51 16:28:49 จากคุณ : Three-eleven - [ 20 พ.ย. 51 16:28:32 ]

ความคิดเห็นที่ 3 บทที่ 5: ความเชื่อ         คนต่างจังหวัดยังมีความเชื่อเรื่องการหาอาจารย์ที่มีวิชาอาคมแกร่งกล้าเพื่อสักเป็นรูปสัตว์ 9 ชนิดบนร่างกาย กันอย่างจริงจัง ว่าเมื่อของขึ้นแล้วจะมีความสามารถพิเศษเหมือนสัตว์ที่สักลงไปบนร่างกาย เช่น สักรูปลิงก็จะปีนขึ้นต้นไม้สูงๆ ได้ และเมื่อของออกกลับลงมาบนพื้นดินไม่ได้ก็มี        รวมไปถึงความพยายามสรรหาเครื่องรางของขลังต่างๆ รวมทั้งพระเครื่อง ที่ผ่านการปลุกเสกจากเกจิอาจารย์ชื่อดัง ซึ่งพระแต่ละรูปก็จะมีเรื่องที่ “เขา” เล่ากันว่าศักดิ์สิทธิ์หรือวิเศษ สามารถปกป้องคุ้มครองเจ้าของให้แคล้วคลาดจากอันตราย ฟันแทงไม่เข้า หรืออำนวยโชคลาภมาให้ เหมือนที่พวกเราได้ยินเรื่องเหล่านี้กันอยู่เป็นประจำนั่นเอง        ถึงแม้ผมจะไม่ศรัทธาในเรื่องอย่างนี้ แต่ผมก็คงไม่พยายามทำลายความเชื่อเหล่านี้ของบุคคลอื่น ถ้าเป็นเรื่องที่ผมพิจารณาแล้วว่าไม่เป็นผลเสียหายต่อคนเหล่านั้นและสร้างความเดือดร้อนให้ตัวผมเองจนเกินไป        และสิ่งที่ผมได้คือมิตรภาพของคนที่มีความเชื่อต่างไปจากผมโดยเฉพาะพระร่วมรุ่นร่วมพรรษาเดียวกันเหล่านี้       ซึ่งส่วนใหญ่เป็นเด็กหนุ่มของท้องถิ่นนี้ถือเป็นผลได้อันล้ำค่าอีกอย่างหนึ่งจากการบวช เพราะถึงแม้ชีวิตผมจะผูกพันกับเมืองนี้อย่างไร แต่ก็ไม่ได้มีโอกาสคลุกคลีกับคนรุ่นเดียวกันเท่าไรนัก        อีกอย่างหนึ่ง คือ จบงานนี้ผมได้จตุคามรามเทพมา 3 องค์ =========================================== บทที่ 6: ออกงาน      วัดนั้นเป็นศูนย์กลางของผู้คนในชุมชน มีความผูกพันกันอย่างแยกไม่ออกและต้องพึ่งพาซึ่งกันและกัน จึงเป็นหน้าที่ของพระสงฆ์ นอกจากการศึกษาหาความรู้และปฏิบัติธรรมแล้ว ยังต้องมีความรับผิดชอบต่อชุมชน และหนึ่งในนั้นคือการรับกิจนิมนต์      สิ่งที่สำคัญของพระสงฆ์ในการประกอบพิธีกรรมต่างๆ คือ การสวดมนต์บทต่างๆ ซึ่งความชำนาญในการสวดก็เกิดจากการทำวัตรเช้าเย็นนั่นเอง และจำนวนบทสวดที่พระแต่ละรูปสามารถาสวดได้อย่างคล่องแคล่วก็มักจะขึ้นอยู่กับจำนวนพรรษาที่บวช       ในกิจนิมนต์แต่ละงานนั้น พระเก่าก็สวดไป พระใหม่ก็นั่งทำปากขมุบขมิบบ้าง นั่งนิ่งบ้าง แต่สุดท้ายปัจจัยที่ได้รับใส่ซองมาก็เท่ากันทุกรูป        อย่างนี้จะเรียกว่าความเสมอภาคหรือไม่เสมอภาคดีล่ะ จากคุณ : Three-eleven - [ 20 พ.ย. 51 16:31:37 ]

ความคิดเห็นที่ 4 บทที่ 7: สิ่งไม่มีชีวิตที่เคยมีชีวิต       หลังสึกออกมามักจะมีคนถามว่าได้ประสบเหตุการณ์เรื่องเหนือธรรมชาติบ้างหรือไม่ หรือก่อนบวชก็มีคนเตือนว่าอย่าไปลองของอะไรเทือกนั้น       ไม่ลองหรอกครับ เพราะไม่รู้จะลองอะไร และก็ไม่เชื่อเรื่องผีอีกด้วย      “ไม่เชื่อแต่อย่าลบหลู่” พูดอย่างนี้ก็แปลว่ายังเชื่ออยู่น่ะสิ ถ้าไม่เชื่อจริงๆ ก็คงไม่มีการลบหลู่อยู่แล้ว เพราะไม่รู้จะไปลบหลู่ใครหรืออะไร ที่มันไม่มีอยู่จริง       ไม่จำเป็นต้องเถียงกัน เพราะมันเป็นเรื่องของความเชื่อ และสำหรับผมแล้วยังหาหลักฐาน สิ่งพิสูจน์ หรือเหตุผลมารองรับให้ผมเชื่อไม่ได้อยู่ดี        แต่สารภาพว่าไม่ชอบดูหนังผี และกลัวหนังผี เพราะองค์ประกอบมันทำออกมาให้คนรู้สึกกลัวอยู่แล้ว และเพราะผีมีจริงในหนังผี =========================================== สุดท้าย        เหล่านี้เป็นเพียงเกร็ดเล็กๆ น้อยๆ จากช่วงชีวิตสั้นๆ ของผมในอาภรณ์สีเหลือง สำหรับคนที่เคยสัมผัสหรือผ่านช่วงเวลานี้มาแล้วก็คงมีประสบการณ์ต่างกันออกไป ตามสภาพแวดล้อมและลักษณะสังคมของแต่ละแห่ง และอาจจะประหลาดใจ ข้องใจ สงสัย เรื่องที่ผมพบเจอหรือความคิดของผม ซึ่งผิดจากความเคยชินหรือสิ่งที่แต่ละคนเคยสัมผัสมา        ถึงแม้ว่ารายละเอียดวิถีทางปฏิบัติจากแตกต่างกันออกไปหรือผิดเพี้ยนไปบ้าง แต่ผมเชื่อว่าสุดท้ายแล้วจุดมุ่งหมายของศาสนาซึ่งเป็นของสังคมไม่ใช่ของคนใดคนหนึ่ง คือ การทำอย่างไรให้มนุษย์ซึ่งเป็นสัตว์สังคมสามารถดำเนินชีวิตอยู่ร่วมกันได้ด้วยดี ส่วนสิ่งที่เพิ่มเติมขึ้นมาจากนั้น เกิดจากการนำไปใช้ของแต่ละคนนั่นเอง         การบวชครั้งนี้เป็นสิ่งที่ผมตั้งใจทำเพื่อผู้อื่น แต่สุดท้ายผมก็ได้รับสิ่งดีๆ กลับมามากมาย         รวมทั้งความรับผิดชอบเทียบเท่ากับผู้ใหญ่เต็มตัว เพราะ “ผมสุกแล้วครับ” จากคุณ : Three-eleven - [ 20 พ.ย. 51 16:34:14 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ช่างคิดช่างสังเกตดีครับ อนุโมทนาบุญด้วย และยินดีด้วยที่ได้เรียนรู้สิ่งต่างๆ ในช่วงเวลาประมาณหนึ่งเดือนที่บวชอยู่  เป็นการสร้างโอกาสให้ตัวเองที่ดี จริงๆ ครับ  แต่ละบทก็กระชับอ่านง่าย ส่วนใหญ่แล้วเสนอความคิดหรือคำถาม ได้ชัดเจนเข้าใจง่ายดีครับ (แอบงงๆ นิดหน่อยตรงกุศโลบาย) คำว่า "ลาสิกขา-ลาสิกขาบท" เห็นในหลายเว็บแนะว่า การสึกให้ใช้คำว่า "ลาสิกขา" ไม่ต้องมีบท หมายถึงลาจากการบวชเรียน ส่วน "สิกขาบท" ใช้ หมายถึงการถือศีลของฆราวาส  ผมไม่มีความรู้ทางนี้ ถ้าสนใจเพิ่มเติม ลองตรวจสอบดูนะครับ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 20 พ.ย. 51 20:00:36 ]

ความคิดเห็นที่ 6 คงได้ใช้สิ่งที่เรียนรู้มาปรับใช้กับชีวิตที่สุกแล้วนะคะ จากคุณ : scottie - [ 20 พ.ย. 51 22:43:51 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ....นึกถึงวันสุกดิบ.. จากคุณ : สวนดอก - [ 23 พ.ย. 51 11:20:48 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ดีค่ะ เรื่องดีๆ ความรู้สึกดีๆ เอามาแบ่งปันกัน วิธีการเขียนน่าอ่านดีค่ะ สื่ออะไรได้มาก จากคุณ : The SoVo - [ 23 พ.ย. 51 20:54:06 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ดีจังเลยครับ อยากบวชมั่งจัง อ่านแล้วครับ จากคุณ : garnet19th - [ 25 พ.ย. 51 13:15:44 ]

ความคิดเห็นที่ 10 มาอ่านครับ มีข้อคิดดีๆ จากคุณ : Psycho man - [ 26 พ.ย. 51 13:26:29 ]

ความคิดเห็นที่ 11 เป็นการถ่ายทอดประสบการณ์จากชีวิตจริง ที่เรียบง่าย สาระเต็มเปี่ยม ขอบคุณมากครับ จากคุณ : Bikefriday - [ 3 ธ.ค. 51 10:29:03 ]