ความคิดเห็นที่ 1 เธอชื่อ เพียงอร เราเจอกันที่ไนท์คลับที่ผมทำงานอยู่ "เสียงคุณเพราะจัง" เธอเอ่ยเสียงหวาน แก้มชมพูระเรื่อเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ "ชื่ออะไรจ๊ะ?" เธอโน้มตัวมาใกล้ๆ กลิ่นน้ำหอมจางๆจากตัวเธอคละคลุ้งมาแตะจมูกผม คืนนั้นจบลงบนเตียงเก่าๆ ในห้องพักของผม ร่างเปลือยเปล่าของเธอนอนเคียงข้างผม "อรมาเจอแทนอีกได้มั๊ย" เธอถาม นิ้วมือของเธอไล้ที่ใบหน้าของผมเบาๆ "มาสิ.." ผมยิ้ม โน้มลงไปประทับจูบบนริมฝีปากนั้นอีกครั้ง มือของเธอตวัดกระชับรอบลำคอของผมอย่างรวดเร็ว เราจุมพิตอ้อยอิ่งกันเนิ่นนาน ผมพลิกตัวขึ้นคร่อมเธออีกครั้ง บรรจงจูบบนลำตัวเธออย่างแผ่วเบา เธอร้องครางด้วยความสุขใจ และเราก็เริ่มร่วมรักด้วยกันอีกครั้ง มีอะไรบางอย่างในตัวเพียงอรที่ทำให้ผมมีความสุขอย่างล้นเหลือ ผมเพิ่งเลิกกับแฟนที่คบกันตั้งแต่สมัยเรียนมาครึ่งปีแล้ว มันคงไม่เสียหายอะไรกับการมีความสัมพันธ์กับหญิงที่ถูกใจบ้าง แม้ผมจะเคยข้องแวะกับสาวๆแบบนี้ที่เจอกันตามไนท์คลับที่ผมทำงานมาบ้าง แต่เพียงอรกลับไม่เหมือนใครที่ผ่านมา คงเป็นเพราะเธอมีความเป็นผู้ใหญ่อยู่ในตัวล่ะมั้ง ผมจึงค่อนข้างสบายใจเมื่ออยู่ใกล้เธอ เธอรับฟังเรื่องต่างๆด้วยรอยยิ้ม และมีคำพูดปลุกใจให้ผมอารมณ์ดีได้เสมอ ผมหลงรักดวงตารักสนุกคู่นั้นและรอยยิ้มที่เปิดเผย สัมผัสอ่อนนุ่มจากตัวเธอ และกลิ่นหอมจากผมยาวหยิกเป็นลอนเบาบางของเธอ จากที่เคยเจอกันในช่วงกลางคืน ผมยอมให้เธอมาอยู่เคียงข้างชีวิตด้วยในตอนกลางวัน จากความสัมพันธ์ทางกายในชั่วค่ำคืน พัฒนาเป็นอะไรที่มากกว่านั้น และแล้ว ผมก็จดทะเบียนสมรสกับเธอเงียบๆ และย้ายไปอยู่ด้วยกัน แม้บางคนจะคัดค้านเรื่องนี้ แต่ผมมั่นใจว่านี่คือสิ่งที่ถูกต้องแล้ว จากคุณ : LilyEther - [ 20 พ.ย. 51 16:37:30 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ฉันกลับไปเรียนหนังสือที่อย่างไร้วิญญาณ... ฉันเลิกเศร้าซึม และแสดงความอ่อนแอให้ใครเห็น ฉันพยามตั้งใจเรียน และทำเหมือนว่าฉันทำใจได้ เพราะฉันไม่ต้องการได้รับความเห็นใจจากใคร ฉันออกไปกินข้าวกับเพื่อนที่โรงอาหาร เพื่อนทีมีเพียงไม่กี่คนของฉัน ฉันพยายามให้มีรอยยิ้มจางๆระบายใบหน้าบ้างเป็นครั้งคราว เพื่อนๆฉันไม่มีใครเอ่ยถึงเรื่องนี้กันแล้ว และระมัดระวังอย่างหนักที่จะไม่พูดอะไรก็ตามที่อาจจะมากระทบจิตใจฉัน มีแค่บางครั้งเท่านั้น... แค่บางครั้ง ที่ฉันเศร้าซึม เพราะเผลอเหม่อลอยไปถึงภาพเก่าๆ ใบหน้าและรอยยิ้มของแม่เพียงแต่ความเศร้านั้นเจือจางลงไปตามเวลา และมันทำให้ฉันสับสน ว่าฉันควรจะดีใจที่ฉันกำลังจะก้าวผ่านมันไปและเดินหน้า หรือโกรธตัวเอง ที่ฉันผ่านมันไปอย่างง่ายดายเหลือเกินแทน? มีเพียงยามค่ำคืน ที่ยังมีความฝันที่ตามมาหลอกหลอน ตื่นขึ้นมากับคราบน้ำตา ทั้งๆที่ไม่รู้ตัวว่าได้ร้องไห้ออกไปเมื่อไหร่ มีเพียงเขา... เขาที่อยู่เคียงข้าง และเข้าใจทุกอนูของความรู้สึกที่ฉันได้ประสบ จากคุณ : LilyEther - [ 20 พ.ย. 51 16:50:44 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ผมเฝ้ามองเธอนอนหลับอยู่ทุกๆค่ำคืน พร่ำบอกด้วยเสียงแผ่วเบาว่าผมขอโทษ ขอโทษที่เป็นสาเหตุที่พรากแม่ของเธอจากไป ขอโทษที่ประหม่าและไม่ทันระวัง เป็นความผิดที่ผมขอชดใช้ทั้งชีวิต ใบหน้าอ่อนเยาว์และเศร้าสร้อย ดวงตาโตแสนเศร้ากำลังหลับพริ้ม ขนตายาววางบนแก้มใสนิ่ม ผมไล้นิ้วเบาๆบนแก้มนั่น น้ำตาล้นเอ่อในวินาทีที่เธอนอนหลับผัน เตือนตัวเองตลอดเวลาว่าจะร้องไห้ให้เธอเห็นไม่ได้ ต่อไปนี้ผมจะต้องเข้มแข็งและปกป้องเธอ "ให้หนูอยู่กับอานะคะ..." เสียงของเธอเคยเอ่ยกับผม ในยามแรกที่รู้ว่าเธอไม่เหลือใคร "หนูไม่เหลือใครแล้ว" ครั้งแรกและครั้งเดียวที่ผมได้โอบกอดเธอไว้ในอ้อมแขน เธอกอดผมไว้แน่น เสียงสะอื้นดังอู้อี้ น้ำตาชื้นซึมบนเสื้อเชิ้ตบางเบาของผม ผมใช้มือลูบผมยาวนั้นแผ่วเบา ก้มหัวลงมาสูดดมกลิ่นหอมจางๆจากเส้นผมของเธอ ผมจะอยู่กับเธอในฐานะอะไร? พ่อเลี้ยงกับลูกเลี้ยง? ที่แน่ๆ ตอนนี้เธอคือคนที่สำคัญที่สุดในชีวิตของผม คือคนที่ผมต้องดูแลและปกป้องให้ดีที่สุด ผมไม่อาจปล่อยเธอทิ้งไป เธอคงจะไม่เหลือใคร และผมก็ทนเสียเธอไปไม่ได้อีกเช่นกัน จากคุณ : LilyEther - [ 20 พ.ย. 51 16:52:10 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ทุกวันนี้ฉันตื่นเช้า เช็ดคราบน้ำตา บางวันเขาตื่นก่อนและมาปลุกฉันที่ขอบเตียง นานวันเข้า เขาไม่ค่อยที่จะแตะต้องถูกตัวฉันอีกแล้ว เขามักจะหลีกเลี่ยงการสัมผัสต้องตัวฉัน มีเพียงครั้งเดียวที่เขาเคยโอบกอดฉันไว้ในอ้อมแขนเนิ่นนาน ครั้งเดียวที่ฉันร้องไห้ฟูมฟายอย่างวันนั้น แต่ถึงอย่างไร เขาก็อยู่เคียงข้างและเข้าใจฉันเสมอ และฉัน..ก็ยังไม่เคยลืมไออุ่นจากอ้อมกอดของเขาในวันนั้น ฉันเริ่มรู้สึกอ่อนไหว และสุขใจอย่างประหลาดเมื่อเขาเข้าใกล้ ฉันโกรธ และขุ่นเคืองใจทุกครั้งที่พวกเขาเหล่านั้นถามถึงพวกเรา และพยายามที่จะสืบสาวเรื่องราวของพวกเราอยู่เสมอ "เป็นยังไงบ้าง หนูเตย อาแทนสบายดีไหม?" "อาแทนยังทำงานดึกๆอยู่ไหม? กลับดึกแบบนี้รบกวนหนูรึเปล่า?" ฉันอยากจะตบหน้าผู้คนเหล่านั้นแรงๆ แล้วโยนความหวังดี ห่วงใย หรืออะไรก็ตามที่พวกนั้นพร่ำบอกกลับคืนไป แล้วตะโกนออกไปดังๆว่าเลิกยุ่งกับฉันซะที  ฉันเบื่อกับสายตาที่พวกเขามอง กับเสียงซุบซิบนินทาที่ดังหึ่งๆรำคาญหูพวกนี้ซะเต็มประดา อยากจะเลิกเรียนแล้วเก็บกระเป๋า บอกให้เขาพาฉันออกไปจากที่นี่ ออกไปจากระแวกนี้ ไปอยู่ลำพังกันสองคนในที่ๆห่างไกล ให้พ้นพวกเพื่อนบ้านเหล่านี้ เพื่อที่จะได้ไม่มีใครมารังควานและแยกพวกเราสองคนออกจากกัน จากคุณ : LilyEther - [ 20 พ.ย. 51 16:55:03 ]

ความคิดเห็นที่ 5 รออ่านอยู่นะคะ คาดว่ายังไม่จบแค่นี้ใช่มั้ยคะ อ่านแล้วอาจจะสับสน งงๆ เพราะตัวเดินเรื่องสลับไปสลับมา แต่ถ้ามองแต่ละความเห็นแล้ว น่าติดตามค่ะ แก้ไขเมื่อ 20 พ.ย. 51 17:15:17 จากคุณ : teansri - [ 20 พ.ย. 51 17:15:02 ]

ความคิดเห็นที่ 6 มาแล้วค่ะ ขอบคุณคุณteansri ที่เข้ามาติดตามนะคะ^^ จากคุณ : LilyEther - [ 20 พ.ย. 51 19:33:09 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ทุกเช้า เธอจะตื่นเช้ามาทำอาหารให้ผมก่อนไปเรียน ผมจะรับหน้าที่ล้างจาน และปลุกเธอทุกครั้งที่ตื่นสาย และช่วยทำอาหารในบางครั้ง หนามเตย เด็กสาววัย 15 ไม่ใช่เด็กหญิงขี้อายผอมเก้งก้างเหมือนที่ผมได้รู้จักครั้งแรกเมื่อ 3 ปีก่อนอีกแล้ว เธอกำลังจะกลายเป็นหญิงสาวเต็มตัว อาจจะเป็นหญิงสาวสวย และเพียบพร้อมเหมือนเพียงอร เพียงแต่เธอต่างจากเพียงอรอย่างสิ้นเชิงเมื่อมองเผินๆ ถึงแม้จะสวยงาม และอ่อนโยนเหมือนกับเพียงอร แต่เธอมีดวงตาคู่ที่ดูโศกเศร้ากว่า ผมยาวตรง และดูเงียบเหงา ซึ่งต่างจากความร่าเริงและกล้าพูดช่างคุยของเพียงอร พ่อของหนามเตยจะเป็นคนแบบไหนกันนะ ผมเคยสงสัย... บางครั้งผมก็คิดไปว่า อาจเป็นเพราะความผิดผมเองหรือเปล่าที่ทำให้เกิดเหตุการณ์นั้นและสร้างหนามเตยให้เป็นเด็กสาวที่เศร้าสร้อย ซึ่งตรงข้ามกับแม่ของเธอได้ถึงเพียงนี้ ผมก็ได้แต่พยายามสลัดความคิดนี้ทิ้งไป และพยายามทำตัวให้เข้มแข็งที่สุดเพื่อเธอ เมื่อใดก็ตามเมื่อหนามเตยเผยยิ้มจางๆบนใบหน้า หัวใจของผมจะพองโตเสมอ เพราะนั่นเป็นรอยยิ้มที่สวยที่สุด เท่าที่ผมเคยเห็นมา จากคุณ : LilyEther - [ 20 พ.ย. 51 19:38:39 ]

ความคิดเห็นที่ 8 "อาแทนจะดูแลเตยไปตลอดชีวิตรึเปล่าคะ?" ฉันเอ่ยถามในวันหนึ่ง เขานึ่งงันเพราะคำถามนั้น แววตาอ่อนโยนมีแววสับสน ก่อนจะระบายยิ้มเบาบางแล้วตอบด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนเจือเศร้าว่า "ก็จนกว่าจะถึงวันที่เตยเจอคนที่ดีพร้อม และสามารถดูแลเตยได้ดีกว่าอา..." "แล้วถ้าไม่มีคนๆนั้นล่ะคะ?" ฉันถามกลับ "สักวัน เตยคงจะเจอเองล่ะ ตอนเตยโตขึ้น.." "แต่เตยไม่คิดว่าจะเจอใครที่ดีกว่าอาแทนอีกแล้วนะ..." ฉันเอ่ย เขานิ่งตะลึงงั้น ขยับปากจะพูด แต่กลับไม่มีคำใดๆที่เขาจะพูดออกมา "แล้วเตยก็คิดว่า อาแทนจะเป็นผู้ชายเพียงคนเดียวที่เตยจะอยู่ด้วยไปตลอดชีวิต" จากคุณ : LilyEther - [ 20 พ.ย. 51 19:40:56 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ก่อนเพียงอรจะจากไป ดูเหมือนว่าความสัมพันธ์ของเราเริ่มที่จะมีปัญหา เธอเริ่มเย็นชา และหายออกไปจากบ้านทั้งคืนบ่อยๆ บางวันก็กลับมาบ้านด้วยกลิ่นเหล้าคละคลุ้ง เราเริ่มทะเลาะกัน และมีปากเสียงรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ เธอตบหน้าผมและทุบตีผมในบางครั้ง  ผมได้แต่จับและบีบข้อมือของเธอไว้แน่นๆเพื่อไม่ให้เธอทำร้ายผม ชั่งใจว่าจะตบหน้าเธอสักฉาดดีไหม แต่ผมก็ทำไม่ลง เพราะผมยังรักเธอ และที่สำคัญ ผมไม่อยากทำร้ายหัวใจของหนามเตย สาวน้อยที่กำลังหลับบนเตียงห้องข้างๆ "เจ็บนะ! ปล่อยมือฉัน!..." เธอสะบัดมือ คว้ากระเป๋าแล้วเดินออกจากบ้านไป เสียงประตูปิดดังคงปลุกให้หนามเตยตื่น ร่างบางๆของเธอ เคลื่อนออกจากห้องนอนเดินมาหาผม เศษแก้วที่แตกยังมีเกลื่อนพื้น ผมมองเท้าเล็กๆของเธอ กลัวว่าจะเผลอเหยียบเศษแก้วคมนั้นเข้า "แม่ไปอีกแล้วเหรอ?" เธอถามผม ผมพยักหน้า ได้แต่กำมือแน่น ก้อนแข็งๆมันจุกที่ลำคอ พยายามจะกลั้นน้ำตาไว้ "แม่ก็เป็นแบบนี้แหล่ะค่ะ อาแทนไม่ผิดหรอก..." "เตยเกลียดแม่... บางทีก็อยากให้แม่ตายๆไปซะ" ผมตะลึงงันกับคำพูดที่รุนแรงของเธอ ได้แต่จ้องมองใบหน้าสวยอ่อนเยาว์อันแสนเศร้านั้น จากคุณ : LilyEther - [ 20 พ.ย. 51 19:43:36 ]

ความคิดเห็นที่ 10 รออ่านต่อด้วยครับ เวลาเปลี่ยนคนเล่า เพื่อนบางคนใช้วิธีเปลี่ยนสีพื้นให้เป็นสีประจำตัวคนนั้นไป อาจจะช่วยได้บ้างนะครับ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 20 พ.ย. 51 19:48:57 ]

ความคิดเห็นที่ 11 แม่เคยเล่าให้ฟังว่าพ่อฉันอยู่เมืองนอก แม่กับพ่อมีฉันทั้งๆที่ยังไม่ได้แต่งงาน และพ่อเองก็มีภรรยาอยู่แล้ว แล้ววันหนึ่งพ่อก็จากไปพร้อมกับครอบครัวตั้งแต่ฉันยังไม่ลืมตาออกมาดูโลก ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพ่อรู้รึเปล่าว่าฉันมีตัวตน ฉันไม่เคยแม้กระทั่งเห็นหน้าค่าตา หรือได้ยินเรื่องราวของพ่อมากนัก แม่ไม่เคยเก็บรูปพ่อไว้ หรืออาจจะเคยมีแต่เอาไปเผาทิ้งหมดแล้ว แต่นั่นไม่เคยเป็นปัญหาของฉัน เพราะรู้ไปก็ไม่ประโยชน์ ฉันไม่เคยคิดที่จะตามหาชายคนที่ไม่เคยหันมาดูดำดูดีความเป็นไปของฉันกับแม่ตั้งแต่แรกอยู่แล้ว จึงไม่คิดที่จะซักไซ้ไร่เรียงเรื่องราวของเขา มีแต่เรื่องราวที่แม่เอ่ยจากปากออกมาเท่านั้น ที่ฉันได้รับรู้ ฉันรู้ตัวว่าฉันโกรธและเกลียดพ่อเสมอมา โกรธแม่ด้วย ที่ทำให้ชีวิตเราเป็นแบบนี้ ที่ปล่อยให้ฉันเติบโตโดยปราศจากพ่อ แต่จะฟูมฟายไปก็ไม่ได้ประโยชน์ ส่วนแม่เองยามอ่อนโยนและใส่ใจในตัวฉัน ฉันก็รักและเทิดทูนแม่อยู่เต็มหัวใจ ไม่เคยมีวินาทีไหนที่ฉันนึกต้องการพ่อเลย มีเพียงบางครั้งเท่านั้นที่ฉันจะนึกเกลียดแม่ขึ้นมา... ก่อนหน้านี่ฉันเคยมีคุณยายที่ฉันรัก หลังจากคุณยายตายไป ฉันก็มีเพียงแม่ ซึ่งเคยข้องเกี่ยวกับผู้ชายมากหน้าหลายตา ผู้ชายที่แม่คบ ก็ผ่านเข้ามาแค่ช่วงสั้นๆ แล้ววันหนึ่งฉันก็พบเขา "นี่อาแทนนะ หนามเตย.." แม่เอ่ย ชายร่างสูงผมเผ้ารุงรังแบบศิลปิน ก้าวตามมาส่งยิ้มใจดีให้ฉัน เขาอ่อนกว่าแม่ 4 ปี ใบหน้าอ่อนเยาว์ แต่ก็ดูอบอุ่นเป็นผู้ใหญ่กว่าคนอื่นๆของแม่ "ต่อไปคงได้เจอกันบ่อยขึ้น.." แม่พูดด้วยน้ำเสียงร่าเริง มองไปที่เขาด้วยสายตารักใคร่ แม่มีท่าทีแบบนี้ทุกครั้งที่พาผู้ชายใหม่มา ฉันเอาแต่จ้องมองทั้งสองด้วยใบหน้าที่บิดเบี้ยว สุดท้ายแล้ว ฉันก็พบว่า มีเพียงเขาที่พิเศษกว่าใคร เขาเป็นคนที่แม่รักจริงๆ และเขาเองก็พิสูจน์ให้เห็นว่าเขารักเรา เขาดีกับแม่และตัวฉันเองเสมอมา เขาเข้ามาเติมเต็มชีวิตของพวกเรา ทำให้ชีวิตของเราสมบูรณ์ขึ้น แต่แม่ก็ยังไม่เคยพอ... --------------------------------- "เฮ๊ย มึ_กับลูกเลี้ยงเป็นไงบ้างว-ะ?" ชัย เพื่อนในวงดนตรีเอ่ยถามผม "ก็ดี.." ผมบอกแบบปัดๆ "เหรอ? อายุเท่าไหร่แล้วล่ะ?" "สิบห้า..." "ฮ๊ะ? ชิ__หาย นี่มึ_อยู่กับเด็กอายุ 15 เหรอ?" "เออ ทำไมว-ะ?" ผมถามกลับ รู้อยู่แก่ใจแล้วว่ามันหมายถึงอะไร "กุเคยเห็นนะ น่ารักนี่หว่า โตเป็นสาวแล้วต้องสวยแน่เลย มึ_ทนอยู่สองต่อสองได้ยังไงว-ะ? แล้วมึ_ก็หล่อจนสาวหลงขนาดนี้ หนุ่มหล่อวัย 31 กับสาวสวยวัย 15 น่ากลัวจะ...." "ไอ้ห่a!  นี่มึ_จะพูดอะไรน่ะ? กุก็รักของกุแบบลูกแบบหลาน อย่ามาคิดสั ปดนนะ ไอ้เวนน!" ผมพูดออกไป ทั้งๆที่รู้อยู่แกใจว่าความรู้สึกผมมันไม่ใช่แบบเดิมอีกแล้ว ความรู้สึกกลัว ท่วมทั้นเข้ามาในหัวใจผมทันที "กุก็กลัวคนอื่นมองไม่ดีเหมือนกัน อยากจะหาคนอื่นมาดูแลหนามเตยแทน แต่ตอนนี้ยังไม่มีใครให้พึ่งจริงๆ แล้วหนามเตยยังเด็ก ไม่อยากให้ไปอยู่คนเดียวว่-ะ..." ผมสารภาพออกไป "ถ้าเป็นเพื่อนกันจริง มึ_อย่าได้พูดแบบนี้ออกมาอีกเชียวนะ ไอ้ชัย..." ผมพูดกลั้วหัวเราะ ทั้งๆที่ในใจมันเจ็บปวดไปหมด แก้ไขเมื่อ 20 พ.ย. 51 20:31:31 จากคุณ : LilyEther - [ 20 พ.ย. 51 19:52:40 ]

ความคิดเห็นที่ 14 วันนี้วันหยุด ฉันกับเขาออกไปเที่ยวข้างนอก นานมาแล้วที่เราไม่ได้ออกมาเที่ยวเล่นข้างนอกพร้อมกันแบบนี้ คงจะตั้งแต่แม่ตายล่ะมั้ง... คราวนั้นฉันสลบไป 3 วันเต็มๆ เขาถลอกเพียงนิดเดียว ส่วนมอเตอร์ไซด์ที่ขับตัดหน้าเรา กลับหนีไปได้อย่างไร้ร่องรอย บางที โลกของเรามันช่างไม่ยุติธรรม และโหดร้ายเกินกว่าที่ฉันจะเข้าใจ เมื่อลืมตาตื่นฉันพบเพียงเขาอยู่ข้างเตียงกับคราบน้ำตาบนใบหน้า อะไรบางอย่างบอกฉันว่าแม่ได้จากไปแล้ว โดยที่เขาไม่จำเป็นต้องเอ่ยออกมา ฉันเคยพูดว่า อยากให้แม่ตายไปเสีย แต่มันเป็นเพียงแค่ลมปาก เมื่อแม่ตายไปจริงๆ หัวใจฉันเจ็บเหมือนถูกเฉือนเป็นชิ้นๆ ถ้าย้อนเวลาได้ ฉันคงจะไม่พูดแบบนั้นออกไป... ถ้าฉันไม่พูดแบบนั้น แม่อาจจะยังไม่ตายก็ได้... เรามาหยุดตรงหน้าร้านค๊อฟฟี่ช็อป ที่ๆเคยเป็นร้านประจำของเราสามคน เขาเหม่อมองไปในร้าน ด้วยสายตาที่ไร้จุดหมาย ฉันกระตุกแขนเสื้อเขาเบาๆ "ไปร้านอื่นกันเถอะค่ะ อาแทน.." เขาพยักหน้าให้ฉัน เราพากันเดินจากไป "ไปดูหนังกันสักเรื่องเอาไหม?" เขาถาม "ดีค่ะ" ฉันส่งยิ้มให้ รู้สึกเหมือนคู่รักที่ออกไปเที่ยวด้วยกัน มีความสุขอย่างบอกไม่ถูก เขาจะรู้สึกแบบเดียวกันไหมนะ? ฉันสงสัย แล้วแม่จะว่ายังไง ถ้าฉันจะรักเขา? ความสุขและความกังวลท่วมท้นหัวใจฉัน คำถามของตัวยังคงดังกึกก้องในหัว จะเป็นอะไรไหม ถ้าฉันจะรักเขา? จากคุณ : LilyEther - [ 20 พ.ย. 51 20:02:47 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ผมมีความสุขเมื่อได้อยู่ใกล้เธอ สุขใจเมื่อเห็นรอยยิ้มนั้น ผมชอบรอยยิ้มเบาบางกับสายตาของเธอที่จ้องเขม็งมาที่ผมทุกครั้งที่ผมพูดกับเธอ ผมเริ่มรู้สึกว่าตัวเองแทบจะละสายตาจากเธอไม่ได้ ยามเธอเข้ามา หัวใจของผมเต้าระรัวเมื่อเธอเข้ามาใกล้ ผมเอาแต่จับจ้องที่ใบหน้า ลำตัว แขนขา หน้าอก หรือทุกๆส่วนของร่างกาย ยามที่เธอเคลื่อนเข้ามา ผมเริ่มรู้สึกกับเธอเหมือนผู้หญิงคนนึง ไม่ใช่เด็กเล็กๆ ที่ผมจะต้องดูแลอีกต่อไป มันจะผิดบาปไหม ถ้าผมจะรักเธอ? ถ้าผมกับหนามเตยลงเอยแบบนั้น เพียงอรจะเสียใจไหม? ยามค่ำคืน ผมฝันเห็นเธอ กับร่างที่เปลือยเปล่า ฝันถึงผมกับเธอและการกระทำที่ผมที่จะไม่มีวันให้อภัยตัวเอง และตื่นขึ้นมาด้วยความรู้สึกผิด "เพียงอร ผมจะทำยังไงดี?" ผมหยิบรูปของเพียงอรขึ้นมา เอ่ยถามเบาๆ ผมร้อนรน สับสน และทุกข์ใจ ไม่สามารถระบายออกมาให้ใครรับรู้ได้ ผมรักเธอขึ้นมากทุกวันเมื่ออยู่ใกล้เธอ แต่ก็ไม่อาจจะทิ้งให้เธอไปอยู่ไกลๆได้ ผมต้องการเธอ อยากจะโอบกอดเธอแน่นๆ แต่ก็ไม่อยากจะทำลายเธอ ผมขังตัวเองอยู่ในห้อง พยายามนอนหลับไป เพราะสิ่งต่างๆกำลังบีบให้หัวของผมกำลังจะระเบิด ถ้าเรารักกัน มันจะผิดไหม? จากคุณ : LilyEther - [ 20 พ.ย. 51 20:08:03 ]

ความคิดเห็นที่ 16 พักหลังเขาเริ่มที่จะทำตัวเหินห่าง เขาพยายามที่จะไม่สบตาฉัน เขาไม่ค่อยออกมากินข้าวเช้ากับฉันเหมือนเก่า เอาแต่อ้างว่ากลับดึกกว่าเมื่อก่อน และต้องการเวลาพักผ่อน ฉันแทบจะไม่ได้เจอหน้าเขาอีก ฉันไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ หรือว่าเขาเจอผู้หญิงคนใหม่ และฉันไม่ได้สำคัญสำหรับเขาอีกต่อไป? เขาเป็นเพียงสิ่งเดียวในชีวิตที่ทำฉันอยากอยู่ต่อไป หากปราศจากเขาแล้ว ฉันก็ไม่รู้จะอยู่ในโลกนี้ต่อไปทำไม? หากเขาไม่ต้องการฉันแล้ว ฉันก็ไม่จำเป็นที่จะต้องดำรงอยู่อีกต่อไป... เช้าวันอาทิตย์ เขายังคงอยู่ในห้องอีกเช่นเคย 2-3 สัปดาห์มาแล้วที่เขาทำตัวเย็นชา และอยู่ห่างออกไป ฉันแง้มประตูเข้าไปในห้องของเขา รูปของแม่ยังตั้งอยู่บนหัวเตียง และรูปของเราทั้งสามคนวางถัดจากนั้นมา ร่างของเขากำลังนอนอยู่บนเตียง ฉันนั่งลงข้างๆตัวเขา จ้องมองใบหน้าคมสัน ผมเผ้ายุ่งเหยิงปรกหน้า ตาของเขาหลับพริ้ม ฉันสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นๆของเขา เมื่อฉันเอื้อมมือเข้าใกล้ ฉันใช้มือเสยผมของเขาออกจากใบหน้าแผ่วเบา ก้มลงประทับริมฝีปากของฉันลงบนของเขา ฉันเอ่ยกับเขาค่อยๆ ถึงแม้เขาจะไม่ได้ยิน "ผิดไหม? ถ้าเตยจะรักอาแทนในฐานะของชายคนนึง..." "เตยไม่ใช่เด็กเล็กๆอีกแล้วนะคะ ลองมองดูเตยก็จะรู้ว่าเตยเป็นผู้หญิงคนนึง... ผู้หญิงที่พร้อมจะรักและอยู่เคียงข้างอาแทน เป็นเจ้าสาวของอาแทน และไม่มีวันที่จะทิ้งอาแทนไป เหมือนที่แม่ทำ..." แก้ไขเมื่อ 20 พ.ย. 51 21:36:58 จากคุณ : LilyEther - [ 20 พ.ย. 51 20:12:50 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ค.ห. 13 หายอ่ะ แง ทำไงดีT_T จากคุณ : LilyEther - [ 20 พ.ย. 51 20:13:18 ]

ความคิดเห็นที่ 18 เช็คคำดูนะคะ อาจจะมีคำต้องห้ามที่เราไม่ได้ตั้งใจ จากคุณ : teansri - [ 20 พ.ย. 51 20:18:00 ]

ความคิดเห็นที่ 19 มีคำหยาบ นิดหน่อยค่ะ 55 จะแก้ยังไงดีหนอ... มรึง กับ กรู อะไรงี้ เอามารวมกันใน ค.ห. 11 อ่านต่อได้ค่ะ  เฮ้อ เหนื่อย แก้ไขเมื่อ 20 พ.ย. 51 20:33:39 แก้ไขเมื่อ 20 พ.ย. 51 20:25:22 แก้ไขเมื่อ 20 พ.ย. 51 20:24:18 แก้ไขเมื่อ 20 พ.ย. 51 20:20:12 จากคุณ : LilyEther - [ 20 พ.ย. 51 20:19:42 ]

ความคิดเห็นที่ 20 แล้ววันหนึ่ง ผมก็ได้เจอกับเขา ชายวัย 40 กว่า ยืนอยู่ประตูหน้าบ้านของผม "คุณแทนทัศน์ใช่ไหมครับ?" เขากล่าวเสียงทุ้ม "หนามเตยอยู่ไหม?" เขาเอ่ยชื่อเธอ "ผมมารับลูกสาวของผมกลับคืน" เธอยังไม่กลับจากโรงเรียน ส่วนผมยังเหลือเวลาก่อนเข้าทำงานอีก 6 ชั่วโมง ผมเชิญให้เขามานั่งในบ้าน... เขาบอกผมว่าเขากลับมาอยู่ที่เมืองไทยสักพักแล้ว และเคยได้พบกับเพียงอรอยู่ 2-3 ครั้ง เขาเพิ่งจะรู้จากเพียงอรไม่นานว่าเขามีลูกสาวกับเธอ ดวงตาของเขาดูโศกเศร้าเช่นเดียวหนามเตย เขาดูละม้ายคล้ายเธอ เพียงแต่แข็งกร้าว และเย็นชากว่า "ผมพยายามขอพบกับลูกสาว แต่อรไม่ยอมให้ผมพบ ผมเพิ่งมารู้ว่าเธอเสียแล้ว และพยายามอย่างหนักที่จะตามหาลูกสาวของผม.." "แล้วครอบครัวของคุณล่ะ?" ผมถามเสียงเย็นชา "พวกเขาเข้าใจแล้ว" "แล้วถ้าหนามเตยไม่อยากไปล่ะ?" ผมถามเสียงแข็ง "ยังไง ผมก็ต้องเอาลูกของผมคืน ผมไม่มีวันที่จะปล่อยลูกสาวไว้กับคนอื่น" "ผมไม่ใช่คนอื่น! ผมดูแลแกมาตั้ง 3 ปีกว่า ตั้งแต่เธออายุ12 ผมเป็นเพียงที่พึ่งเดียวของหนามเตย และแกก็ต้องการอยู่กับผมด้วย!" ผมขึ้นเสียง "แต่ผมคือพ่อแท้ๆของแกนะ! ส่วนคุณ มันก็แค่ผัวอีกคนนึงที่อรมีไว้เล่นๆ! ไม่ได้มีเลือดเนื้อเชื้อไขเกี่ยวข้องกันด้วยซ้ำ! แล้วจะให้ผมไว้ใจคุณได้ยังไง? ถ้าเกิดคุณทำอะไรไม่มีกับลูกสาวผมขึ้นมา!" ผมเหลืออด คว้าคอเสื้อมันขึ้นมา ง้างกำปั้นพร้อมที่จะชกลงบนใบหน้าที่บิดเบี้ยวนั้น "อย่าได้ดูถูกผมแบบนั้นเชียวนะ! ผมก็รักหนามเตยไม่น้อยกว่าใคร ผมจะไม่มีวันทำร้ายแก! ถ้าพูดแบบนี้อีกนิดเดียวผมจะ..." "จะทำไม? ถ้าจะชกผม เตรียมตัวเข้าตารางข้อหาทำร้ายร่างกายได้เลย ไม่นับข้อหาหน่วงเหนี่ยวกักขังเด็กหญิงที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะอีกด้วย! และหากคุณยังสงสัย ไม่ไว้ใจในตัวผม ผมก็พร้อมที่จะพิสูจน์ด้วยหลักฐานทางวิทยาศาสตร์ด้วยเช่นกัน.." ผมผละออกมา ก้อนแข็งขึ้นมาจุกในลำคอ มันเจ็บปวดอย่างบอกไม่ถูก "หนามเตยจะกลับมาถึงเกือบ 5 โมงเย็น คุณจะพาเธอไปเมื่อไหร่?" "เร็วที่สุด..." จากคุณ : LilyEther - [ 20 พ.ย. 51 20:36:31 ]

ความคิดเห็นที่ 21 (ลืมเปลี่ยนสีอีกแล้ว มั่วไปหมด... คนอ่านจะงงมั๊ยเนี่ย? -_-") ชายคนที่เรียกตัวเองว่าพ่อ ได้ปรากฏตัวของในบ้านของเรา เขาเปรียบเสมือนกับปิศาจร้าย ที่จะมาพรากฉันกับคนที่ฉันรักให้แยกจากกัน "หนูไม่ไป! หนูไม่เคยมีพ่อ!" ฉันกรีดร้อง รู้อยู่แก่ใจว่าทุกอย่างพังทลายลงแล้ว และเป็นไปไม่ได้ที่ฉันจะได้อยู่กับเขาต่อไปอีก ผู้เป็นพ่อพยายามพูดกล่อมฉันอยู่นาน ฉันเอาแต่ส่ายหน้า น้ำตาหลั่งเป็นสาย ไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น เขาอยู่ที่นั่น นิ่งเงียบ เหมือนไร้ชีวิต... พ่อกลับไปแล้ว แต่อีกไม่นานจะมาพาตัวฉันกลับไป คงจะอีกสามวัน สองวัน หรือวันพรุ่งนี้ฉันไม่แน่ใจ "อย่าปล่อยเตยไป..." ฉันได้แต่พูดซ้ำๆอยู่อย่างนั้น... จากคุณ : LilyEther - [ 20 พ.ย. 51 20:40:03 ]

ความคิดเห็นที่ 23 ผมยังคงได้ยินเสียงสะอื้นออกมาจากห้องของเธอ ผมเจ็บปวด ใจสลายเช่นเดียวกับเธอ ใช่ โลกเรามันไม่ยุติธรรม และโหดร้ายเช่นนี้แหล่ะ... ผมเปิดประตูเข้าไปในห้องนอนของเธอ เดินช้าๆไปที่เตียงของเธอ เธอคงยังสะอื้นอยู่ตใต้ผ้าห่ม ผมนั่งลงเบาๆบนเตียง ใช้มือแตะลงบนตัวเธอ "เตย..." ผมเอ่ยเบาๆ เธอโผเข้ากอดตัวผมไว้แน่น ร่างเล็กๆสั่นระริก ผมสูดกลิ่นหอมจางๆจากตัวเธอเหมือนที่ผมเคยทำ ผมใช้มือลูบผมนุ่มลื่นของเธอแผ่วเบา "ไม่อยากไป... อยากอยู่กับอาแทน" เธอพูดเสียงสะอื้น "อาก็ไม่อยากทิ้งเตยไปนะ..." ผมกล่าว "แต่เขาเป็นพ่อของเตย... ส่วนอาเป็นใครที่ไหนก็ไม่รู้..." "อาแทนเป็นคนที่เตยรักไง... อารู้ไหมว่าเตยรักอา?" "รักที่สุด... รักในแบบที่ผู้หญิงรักผู้ชายคนนึง และหวังว่าจะได้อยู่ด้วยกันตลอดไป อารู้ใช่มั๊ยคะ?" มือเล็กๆของเธอสัมผัสใบหน้าของผม ผมกุมมือนั้นไว้แน่น เธอยื่นหน้าเข้ามาใกล้ ริมฝีปากอ่อนนุ่มประทับบนริมฝีปากของผม ปากของผมตอบสนองกลับคืน ผมจุมพิตเธอเนิ่นนาน เธอเบียดตัวเองเข้ามาชิดผม ผมกอดเธอไว้แนบแน่น และจูบเธอหนักขึ้น กดร่างของเธอให้ล้มลงบนเตียง มือของเธอเกาะเกี่ยวพาดลำคอ ชุดนอนของเธอหลุดลุ่ย เผยให้เห็นเนินเนื้อสีอ่อนนั้น ผมลูบไล้ตัวเธอแผ่วเบา และบรรจงจูบต่ำลงมา... เธอไม่ปฏิเสธการกระทำของผมแม้แต่นิด แต่ความรู้สึกผิดชอบชั่วดีกลับตามมาย้ำเตือนผม ผมผละจากร่างของเธอและห่มร่างนั้นด่วยผ้าห่ม "อาขอโทษ... อาไม่ได้ตั้งใจ..." ผมกล่าวด้วยความรู้สึกผิด "เราไม่ได้ทำอะไรผิดนะคะ..." เธอกล่าว "เตยรักอา... เตยอยากให้มันเกิดขึ้น" เธอลุกขึ้นมา ปัดผ้าห่มออกจากกาย "ใส่เสื้อผ้าเถอะเตย อาทำไม่ได้จริงๆ" "ทำไม? เตยทำผิดอะไร?" "เตยไม่ได้ผิดหรอก อาเองที่ผิด เตยยังเด็กเกินไป ไม่ควรจะทำอย่างนี้" "เตยไม่ใช่เด็กแล้วนะ! เตยเป็นผู้หญิงแล้ว อาแทนมองดูเตยให้ดีสิ" "อารู้... เพียงแต่มันยังไม่ใช่เวลา" "แล้วเมื่อไหร่กัน?" "เมื่อเตยโตกว่านี้..." "ตอนนั้น อาแทนก็คงทิ้งเตยไปแล้วสิ?" "อาจะไม่ทิ้งเตยไป อาสัญญา อาจะรอ..." "อารักเตยแบบที่เตยรักอาใช่ไหมคะ? อารักเตยในฐานะผู้หญิงคนนึงใช่ไหม?" เธอถามเสียงเครือ "แล้วอาก็รักเตยมาก มากจนไม่คิดที่จะทำลายเตยในตอนนี้... สักวัน เมื่อเตยเติบโตและพบคนที่ดีกว่า เตยจะนึงขึ้นได้ว่า อามันก็แค่ผู้ชายกระจอกๆคนนึง..." ผมพูดอย่างขมขื่น "ไม่มีวัน.." เธอกล่าว แล้วซุกตัวเข้าไปในอ้อมแขนของผม "เราน่าจะหนีไปด้วยกัน..." เธอพึมพำด้วยเสียงสะอื้น ขณะค่อยๆผล็อยหลับลง ใช่ เราน่าจะหนีไปด้วยกัน แต่ผมคงจะเป็นคนเลวมาก และอาจจะทำลายชีวิตเธอถ้าทำแบบนั้น ผมโอบกอดเธอไว้ตลอดคืน ผมนอนไม่หลับ ได้จ้องมองหญิงที่ผมรักนอนหลับอยู่ตลอดคืน วันรุ่งขึ้น เธอก็จากผมไป... ผมรักเธอหนามเตย... ผมไม่ได้รัก เพียงเพราะเธอเยาว์วัย ไม่ได้รักเพราะเธอสวยงาม และไม่ได้รัก เพียงเพราะเธอเป็นลูกสาวของเพียงอร แต่รักเพราะทุกสิ่งทุกอย่างในตัวเธอ รักเสียงเจื้อยแจ้วของเธอ รักดวงตาคู่โศกคู่นั้น รักความคิดหม่นๆของเธอ รอยยิ้มจางๆของเธอ มีความสุขเมื่ออยู่ใกล้ แม้จะแค่นั่งข้างๆเงียบๆไปกับเธอ มีความสุขเวลามองไปที่ประตูห้องนอนของเธอและรับรู้ว่าร่างบอบบางกำลังนอนหลับไหลอยู่ในนั้น มีความสุขที่ได้กอด และจุมพิตเธอ... รักมาก จนต้องปล่อยเธอจากไป... และมันก็เจ็บปวดที่สุดในชีวิต จากคุณ : LilyEther - [ 20 พ.ย. 51 20:50:39 ]

ความคิดเห็นที่ 24 ฉันเคยแวะเวียนมาอีกครั้ง... แต่เขาย้ายจากไปแล้ว โลกของฉันเหมือนมันกำลังพังทลาย ฉันโกรธ เกลียดที่เขาหักหลัง ทิ้งฉันไป แต่ก็ยังรักเขาอยู่เต็มหัวใจ ลึกๆ ฉันรู้ดีว่าเขาทำแบบนี้เพราะเขารักฉัน ฉันเชื่อว่าเขายังรอฉันอยู่ที่ไหนสักแห่ง เพียงแต่มันยังไม่ถึงเวลาเพียงเท่านั้นเขาจึงไม่ยอมมาเจอฉัน ฉันกลับบ้านไปอยู่กับพ่อ และครอบครัวของเขา ความสัมพันธ์ระหว่างเราเป็นไปได้ไม่ค่อยดีนักอแต่ฉันไม่คิดที่จะสนใจ ฉันตั้งใจเรียน เข้มแข็งในตอนกลางวัน และคิดถึงเขายามค่ำคืน ฉันย้ายออกจากบ้านพ่อเมื่อจบมัธยม มาอยู่ด้วยตัวเอง ฉันเติบโต ฉันพยายามทำตัวเป็นผู้หญิงที่ดี ดีพร้อมสำหรับใครสักคน และเฝ้ารอคอยสักวัน ที่ฉันจะได้พบเขาอีกครั้ง... และเมื่อนั้นคงจะไม่มีใคร ที่จะพรากเราทั้งสองจากกัน THE END แก้ไขเมื่อ 20 พ.ย. 51 20:54:07 จากคุณ : LilyEther - [ 20 พ.ย. 51 20:53:39 ]

ความคิดเห็นที่ 25 อ่านจบแล้วค่ะ ...เขียนได้น่าติดตามมากเลยค่ะ อ่านหลายๆ ช่อง ความเห็นแล้วเริ่มชินกับการเล่าสลับไปมา  แต่สุดท้าย ชื่นชม อาแทนที่ยอมปล่อยเธอไปค่ะ ... จากคุณ : teansri - [ 20 พ.ย. 51 21:58:56 ]

ความคิดเห็นที่ 26 ได้คุณ คห. 25 ชวนมาอ่านค่ะ สนุก เขียนได้น่าสนใจชวนติดตามค่ะ จบได้ดีด้วย ^^ จากคุณ : Life's for Rent - [ 20 พ.ย. 51 22:21:34 ]

ความคิดเห็นที่ 27 ช่วงต้นงงนิดหน่อยเพราะเขียนให้ฉันโตเกินอายุค่ะ อาแทนทำในสิ่งที่ควรแล้วล่ะ จากคุณ : scottie - [ 20 พ.ย. 51 22:53:14 ]

ความคิดเห็นที่ 28 ขอบคุณเพื่อนๆที่เข้ามาอ่านนะคะ คำวิจารณ์ถือเป็นกำลังใจมากๆเลยค่ะ^^ ไม่ได้แต่งเรื่องสั้นมาเกือบปีนึงแล้ว เมื่อก่อนสมัยยังไม่มีอมยิ้มเคยเอามาโพสต์ในชื่อMelodyน่ะค่ะ ไม่รู้ว่าคุณ scottie จำได้รึเปล่า เพราะจำได้ว่ามีคุณ scottie เข้ามาอ่านทุกครั้งเลย^^ teansri  - ขอบคุณที่แวะมาอ่านจนจบนะคะ กว่าจะโพสต์จนจบได้แทบตาย -_-" Life's for Rent - ขอบคุณที่แวะมาอ่านเช่นกัน ดีใจที่ชอบนะคะ^^ คุณ teansri ใจดีจัง ชวนเพื่อนมาอ่านด้วย ฮิๆ scottie - จริงๆ ตอนแรกตั้งใจจะให้งงๆก่อนค่ะ ว่าใครเป็นใคร แล้วค่อยๆคลี่คลายจากเนื้อเรื่องน่ะค่ะ :-) ชั่งใจอยู่นานว่าจะให้จบแบบไหน จริงๆแล้วช่วงหลังได้อ่านหนังสือที่มีเนื้อหาหม่นๆแรงๆไว้เยอะ แต่สุดท้ายก็เลือกให้อาแทนทำสิ่งที่ถูกต้องดีกว่า... (ตอนนี้กำลังสงสัยตัวเองว่า ควรจะใช้คำว่าน้าแทน แทนคำว่าอาแทนจะถูกต้องกว่ารึเปล่า เพราะคล้ายๆเป็นญาติฝ่ายแม่นี่นา...-_-") แก้ไขเมื่อ 22 พ.ย. 51 09:58:35 จากคุณ : จขกท. (LilyEther) - [ 22 พ.ย. 51 09:15:55 ]

ความคิดเห็นที่ 29 ชอบครับ นุ่มกำลังดี อ่านแล้วครับ จากคุณ : garnet19th - [ 23 พ.ย. 51 08:41:43 ]

ความคิดเห็นที่ 30 ...อ่านแล้ว...สนุกมาก.. จากคุณ : สวนดอก - [ 23 พ.ย. 51 11:20:00 ]

ความคิดเห็นที่ 31 ขอบคุณ คุณ garnet19th  และคุณ สวนดอก ที่มาให้กำลังใจนะคะ ดีใจที่ชอบค่ะ :-) จากคุณ : LilyEther - [ 24 พ.ย. 51 15:43:31 ]