ความคิดเห็นที่ 1 เพราะเขาเป็นความทรงจำอันงดงาม   มันไม่น่าเชื่อเลยที่จะได้พบเขาอีก “หิว น้ำ หรือคะ”  เธอนิ่งไปหลายวินาที  ก่อนจะนึกออกว่าจะพูดอะไรออกไปดี ชายหนุ่มมองเธอนิ่ง  พอจะเริ่มนึกออกแล้วว่าเคยเจอเธอที่ไหน?   แล้วเธอล่ะ  จำเขาได้รึเปล่านะ? “ครับผม  ขอน้ำซักแก้วนะครับ”  ชายหนุ่มยิ้ม  มุมริมฝีปากโค้งได้รูปราวกับสร้างให้เกิดมาเพื่อยิ้มโดยเฉพาะ  เวลาคลี่ยิ้มครั้งใด  จึงเปลี่ยนใบหน้าเคร่งขรึมให้ดูร่าเริงสดใสเป็นคนละคนเลยทีเดียว “เชิญทางนี้ค่ะ”  สาวน้อยก้าวถอยหลัง  พร้อมกับผายมือเชิญเขาไปยังโต๊ะบริการที่ตั้งอยู่ไม่ไกล  ใจเต้นระทึกไปหมด  จนเกือบทำอะไรไม่ถูก  แต่พยายามเก๊กไว้เต็มที่  ไม่นึกไม่ฝันเลยว่าจะได้เจอเขาที่นี่   ให้ตายสิ!  ไม่เจอกันนานมาก  แต่ทำไมยังหล่อ ออออ   น่ารัก .ก  เหมือนเดิมเลย   ไม่เหมือนหลาย ๆ คนที่จะดูโทรม  หรือไม่ก็แก่ไปเลยหลังจากเรียนจบทำงานแล้ว  อาจจะเป็นเพราะทรงผมที่ตัดสั้น รองทรงสูง  ผิวขาวสดใสสุขภาพดี  ร่างสูงสง่าผ่าเผยสมส่วน  สมาร์ท  ประกอบกับใบหน้าหล่อ  คมเข้มที่เสริมให้ดูเท่ห์ดูดีเป็นพิเศษ รวิวารหยิบแก้วน้ำใสจากถาดใส่แก้วขึ้นมา “ไม่ทราบว่าทานน้ำกระเจี๊ยบ  มะตูม  หรือเก๊กฮวยดีคะ”  ผู้ช่วยจำเป็นถาม “เก๊กฮวยครับ” สาวน้อยยื่นน้ำสีอำพันส่งให้ “ขอบคุณครับ”  หนุ่มหล่อยกแก้วขึ้นดื่ม   “สดชื่นขึ้นเยอะเลยครับ  อร่อยชื่นใจ”   นึกแปลกใจที่ไร่แห่งนี้ต้อนรับแขกผู้มาเยือนด้วยน้ำสมุนไพรมากกว่าจะเป็นน้ำอัดลม  หรือน้ำหวานอย่างอื่น   เขาอยากจะบอกเด็กสาวว่าเคยเห็นเธอมาก่อน  แต่ไม่รู้จะเริ่มพูดกับผู้ช่วยจำเป็นอย่างไรดี  ทั้ง ๆ  ที่หนุ่มนักสังคมอย่างเขาการพูดคุยกับสาว ๆ  มันเป็นเรื่องไม่ยากเลยแต่กลับพูดไม่ออกขึ้นมาซะงั้น “ใกล้ได้เวลาชมไร่แล้วนะคะ” ผู้ช่วยจำเป็นหันมาเร่งลูกค้าหนุ่ม  เมื่อเห็นขบวนใหญ่เริ่มเคลื่อนขบวน   เธออยากให้เขากลับเข้ากลุ่ม  และอยากเป็นฝ่ายแอบมองชายหนุ่มอยู่ห่าง ๆ  เหมือนแต่ก่อนมากกว่าให้เขาเป็นฝ่ายจ้องมองเธอแบบนี้ เมื่อเดินกลับมาที่กลุ่ม  จึงรีบขอตัวไปจัดเตรียมเอกสารผังรายการ  ขณะที่เดินไปยังโต๊ะลงทะเบียนนั้น  สายตาสะดุดกับหญิงสาวสวยสวมแว่นสีชา  ผมยาวสลวยรวบมัดเป็นหางม้าไว้อยู่ด้านหลัง   บุคคลิกดูคล่องแคล่วกระฉับกระเฉง   ใบหน้าสวยโฉบเฉียวโดดเด่นจนสะดุดตา  แต่งกายรัดกุมดูเก๋และทันสมัย  ยืนคุยอยู่กับผู้จัดการไร่  ท่าทางสนิทสนมกันเป็นพิเศษ  เธอรู้สึกอย่างนั้น   “เพื่อนสมัยเรียนของนายค่ะ  คุณหนู”  ดอกแคกระซิบบอก รวิวารพยักหน้ารับด้วยสีหน้าปกติ “คุณตะเกียง  ลูกค้ามีปัญหาอะไรหรือเปล่าครับ”  ระบิลอดเป็นห่วงเธอไม่ได้ที่เห็นลูกค้าหนุ่มรูปหล่อเดินคุยอยู่กับผู้ช่วยจำเป็นของเขาเป็นนาน   รีบเดินมาหาหลานสาวเจ้าของไร่   “ไม่มีอะไร  ลูกค้าหิวน้ำเฉย ๆ”  ผู้ช่วยจำเป็นตอบเสียงราบเรียบ  พยายามปั้นสีหน้าให้ปกติที่สุด เมื่อเห็นเพื่อนสาวสวยของเขายังเดินติดตามมาด้วยราวกับผู้เฝ้าติดตาม  ใจมันพาลจะรู้สึกร้อนอบอ้าวขึ้นมาโดยไม่มีสาเหตุ “นี่เพื่อนสมัยเรียนผมครับ  คุณเวสิยา”  เขาแนะนำสาวสวยที่ยืนข้าง ๆ  มาพร้อมกับกลิ่นน้ำหอมหอมฟุ้ง “นี่คุณตะเกียง  หลานสาวคุณโรจน์รวีครับ”  แล้วแนะนำเด็กฝึกงานจำเป็นให้เพื่อนสาวของเขารู้จัก “ยินดีต้อนรับนะคะ”  หลานสาวเจ้าของไร่ผงกศรีษะให้เล็กน้อย เวสิยาพยักหน้ารับด้วยรอยยิ้มเล็กน้อย  อดแปลกใจไม่ได้ที่ดูเหมือนเพื่อนหนุ่มของเธอจะแคร์หลานสาวเจ้าของไร่คนนี้เป็นพิเศษ   ราวกับคอยมองอยู่เป็นระยะ  แถมยังออกปากขอตัวเดินมาหาทันทีที่รวิวารเดินมาถึงโต๊ะลงทะเบียนอีกด้วย  ทั้งที่เพื่อนหนุ่มของเธอคนนี้  เธอเองพยายามจีบเท่าไหร่  เขาก็ไม่เคยใจอ่อนให้กับเธอเลย  แถมยังไม่เคยมีท่าทีสนใจผู้หญิงคนไหนอีกต่างหาก “เดี๋ยวเราจะพาลูกค้าไปเยี่ยมชมสวนตัวอย่างนะครับ” คุณหนูตะเกียงพยักหน้ารับทราบ   จริง ๆ เขาไม่จำเป็นต้องบอกเธอเลย  เพราะเห็นจากใบแสดงผังรายการอยู่แล้ว “นายระบิลเป็นห่วงคุณหนูนะคะ”  ดอกแคกระซิบแหย่เบา ๆ  หลังจากผู้จัดการไร่เดินเลยไป “ไม่ห่วงได้ไงล่ะ  ฉันเป็นเจ้านายเขานี่”  คุณหนูตะเกียงพูดยิ้มๆ   “ที่แรกที่เราจะพาทุกท่านไปชมก็คือสวนตัวอย่างครับ  ระยะทางไม่ไกลครับแค่ 5 กก. เท่านั้นเอง” เสียงโห่เบา ๆ ดังขึ้นจากผู้เยี่ยมชมไร่ “อ๊ะ!  ไม่ใช่!  ครับ  ล้อ .เล่น ..”   สองพยางค์สุดท้ายลากเสียงยาว “อย่าเพิ่งตกใจครับ   แค่ 500 เมตรเท่านั้นเอง  ที่สวนแห่งนี้จะปลูกพืชผักทุกชนิดที่ไร่ของเรามีจำหน่าย  ทุกท่านพร้อมแล้วใช่มั้ยครับ  ถ้างั้นไปกันเลย”  ระบิลกวาดสายตามองผู้เยี่ยมชมไร่ทุกคนที่รวมตัวอยู่เบื้องหน้าอย่างพร้อมเพรียงแล้ว “ดูแล้ว  อย่าเพิ่งหิวกันนะครับ” แดดอ่อนยามเช้าที่ออกจะสายเสียแล้วจัดขึ้น   แต่ยังดีที่มีลมแผ่วพริ้วพัดมาบ้าง  จึงทำให้บรรยากาศยังคงแจ่มใส  และไม่ร้อนจนเกินไปนัก   คุณหนูตะเกียงเดินตามไปกับขบวน   มองผู้จัดการหนุ่มพูดแนะนำเส้นทาง  อธิบายประวัติความเป็นมาของไร่ตะเกียงไพรคร่าว ๆ อย่างน่าสนใจและสนุกสนาน  เธอมองผู้ร่วมเยี่ยมชมมีรอยยิ้มแต้มอยู่บนใบหน้ากันทุกคน   อดแปลกใจไม่ได้   นอกจากการออกคำสั่งแล้ว  เขาพูดแบบนี้เป็นด้วยหรือ?   เมื่อเดินมาถึงสวนตัวอย่างที่แบ่งเป็นแปลง ๆ  แต่ละแปลงจะปลูกพืชผักหลายอย่าง    แปลงละหลายชนิด  มีการจัดพืชผักต่าง ๆ ปลูกเรียงสลับกันไว้อย่างสวยงาม  มีทั้งการปลูกเรียงพืชผักเป็นรูปหัวใจ  รูปดาว  ปลูกคั่นสลับกับดอกไม้สีต่าง ๆ   จัดได้อย่างสวยงามมาก   ด้านข้างจะมีลูกฟักแฟงแตงกวามะเขือเทศห้อยระย้าเต็มไปหมด  เรียกว่าใช้พื้นที่ทุกส่วนคุ้มจริง ๆ  บรรดาผู้เยี่ยมชมต่างมองด้วยความตื่นตาตื่นใจและทึ่ง   “นี่ต้นอะไรครับ”  หนุ่มหล่อพยายามเดินมาเรียบ ๆ เคียง ๆ  ถามหลานสาวเจ้าของไร่  เพื่อชวนเธอสนธนา “กวางตุ้งค่ะ”  ผู้ช่วยจำเป็นชี้ไปที่ป้ายชื่อหน้าแปลงผัก “มันแก่แล้วน่ะค่ะ  เลยออกดอก”  สาวน้อยอธิบายถึงบรรดาต้นกวางตุ้งที่ออกดอกสีเหลืองเล็ก ๆ สลอนอยู่บนต้นสูงชะรูดเกือบถึงหน้าอก  อดขำไม่ได้เพราะเขาถามคำถามเดียวกับเธอเลย  ตอนที่มาชมสวนตัวอย่างนี้ครั้งแรก “แล้วนี่ละครับ”  ชายหนุ่มชี้ไปที่ช่อดอกไม้สีม่วงเล็กดอกเล็กกระจิ๋วหลิวเป็นทิวแถวปลูกเป็นวงกลมเหมือนไม้ประดับ “คะน้าค่ะ” ชายหนุ่มอมยิ้มเขิน ๆ  ที่ผักง่าย ๆ พื้น ๆ และได้ทานบ่อย ๆ ด้วยซ้ำเขากลับไม่รู้จักเลย “ดูแปลก  แต่ก็สวยดี   เข้าใจทำนะครับ”  เขาชอบไอเดียร์ที่เอาพืชผักสวนครัวมาทำเป็นไม้ประดับตกแต่งได้อย่างสวยงาม   “ขอถามหน่อยนะครับ”   ชายหนุ่มคิดอยู่นานว่าจะแนะนำตัวกับเธออย่างไรดี  กำลังรอจังหวะที่เหมาะสม “คะ?”  สาวน้อยมองหน้าของคนหนุ่มด้วยสายตาของคำถาม “จำผมได้มั้ยครับ”   เด็กสาวชะงักกึ้ก!!   มองเขาด้วยความงงงวย   เขาจำเธอได้เหมือนกันหรือนี่!! “พี่วิรามไงครับ  ที่อยู่ข้างบ้าน เราเคยเล่นตีแบตด้วยกัน  จำได้รึเปล่าครับ”  เขาย้อนหลังถึงวัยเด็กที่เคยเล่นตีแบตกับเธอทุกเย็น “พี่วิราม .”   หลานสาวเจ้าของไร่เรียกชื่อของเขาแผ่วเบา “พี่จำได้หรือคะ?”  คุณหนูตะเกียงยังไม่หายงง  ถามเขาด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น “จำได้ครับ”  มุมปากบุ๋มลึกลงไปเป็นรอยยิ้มสวย   “ตะเกียงจำพี่ได้ใช่มั้ย” ว้าว!!  จำชื่อเธอได้อีกต่างหาก   “จำได้ค่ะ”  พลางยิ้มกว้างด้วยความดีใจ “แล้วทำไมไม่ทักพี่ล่ะ  น่าตีจริง ๆ เลย”  ชายหนุ่มย้อนถาม  ว่าจะยกมือเขกกะโหลกเธอเหมือนตอนเด็ก ๆ  แต่ดันสะดุดชนเข้ากับหน่อกล้วยต้นเล็ก ๆ จนเกือบล้ม  ดีที่คว้าต้นกล้วยต้นใหญ่ข้าง ๆ ไว้ได้ทัน “ระวังหน่อยนะคะ  เดี๋ยวหน่อกล้วยจะเสียหายค่า ”   คุณหนูตะเกียงแกล้งล้อ คนตัวสูงหันมามอง    แหม มันน่าเขกมะเหงกให้เธอซักทีสองทีนะเนี่ย . “ก็ไม่รู้ว่าพี่จะจำได้รึเปล่านี่นา  เดี๋ยวหน้าแตก  ก็อายตายเลยสิคะ  รอพี่ทักอยู่เหมือนกันค่ะ”  พูดพลางยิ้มแย้มอย่างสดใสร่าเริง  ดีใจที่สุดเลยที่เขาจำเธอได้ “แล้วถ้าพี่ไม่ทักเรา   ตะเกียงก็จะทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้งั้นเหรอ” เด็กสาวแกล้งทำหน้าครุ่นคิดเล็กน้อย “ก็ไม่รู้จะทำยังไงนี่นา ”  มองหน้าชายหนุ่มที่ออกจะหล่อเหลาขนาดนี้ “ใจร้ายใจดำจริง ๆ เลย”  อดค่อนแคะเธอไม่ได้ “แล้วพี่หายไปไหนละคะ”  เธอไม่เห็นเขาเลยเมื่อเขาเรียนจบมหาลัย  แถมจะไปไหนไปทำอะไรก็ไม่บอกเด็กข้างบ้านอย่างเธอซักคำเดียว “บังเอิญพอพี่เรียนจบ  พี่ย้ายไปอยู่คอนโดใกล้ที่ทำงาน เลยไม่ได้กลับไปพักที่บ้านเหมือนแต่ก่อน  มัวแต่ทำงานสร้างเนื้อสร้างตัวอยู่น่ะครับ” สายตาคมเข้มมองหน้าสาวน้อยข้างบ้านอย่างพิจารณา  เธอไม่ใช่เด็กกะโปโลเหมือนแต่ก่อน  เติบโตเป็นสาวแล้ว   แต่ยังคงน่ารักน่าเอ็นดูอย่างเด็ก ๆ เหมือนเดิม   ไม่เหมือนหญิงสาวสมัยนี้  เด็กสาวหลายคนอายุยังน้อยแต่แต่งตัวจัดจ้านจนดูเหมือนหญิงสาวดูแก่กว่าอายุที่ควรจะเป็น  เขาไม่เข้าใจว่า  เด็กสาวเหล่านั้นจะรีบเป็นสาวไปถึงไหนกัน “โตขึ้นเยอะเลยนะ  แล้วตะเกียงมาทำอะไรที่นี่ครับ”   “มา ”  เด็กสาวคิดเล็กน้อย  “มา มาฝึกงานค่ะ” “มาฝึกเป็นชาวไร่ชาวสวนหรือครับ”  วิรามพูดพลางหัวเราะร่วน   “แต่ก็ดีครับ  มาใช้ชีวิตอยู่กับธรรมชาติบ้าง”   ชายหนุ่มรู้สึกว่าเธอดูสดใสร่าเริงมองแล้วเป็นธรรมชาติสบายตาสบายใจ  เพราะในชีวิตของเขาอยู่ในสังคมสาว ๆ ที่แต่งตัวแต่งหน้าเข้มที่เหมือนจะสวย  แต่เขากลับรู้สึกว่าสิ่งเหล่านั้นเป็นแค่หน้ากาก  แต่สิ่งที่เป็นธรรมชาตินั้นน่ามองกว่า “พี่ทำงานอะไรอยู่หรือคะตอนนี้” “ทำธุรกิจฟิตเนสครับ  พี่เปิดมุมอาหารเพื่อสุขภาพด้วยนะครับ  ตอนนี้กำลังฮิตเลย  ที่ร้านเป็นลูกค้าประจำรับผักที่ไร่ตะเกียงไพรมานานแล้ว  ได้ข่าวว่ามีเปิดให้เยี่ยมชมเลยสนใจ  อยากมาเยี่ยมชมบ้าง” รวิวารยิ้ม  มิน่าล่ะ  เขาถึงได้ดูดี   ดูแมน   สมเป็นชายอกสามศอกขนาดนี้   อยากรู้จัง  หล่อ  เท่ห์ ขนาดนี้จะมีแฟนรึยังน้อ .  อดสงสัยไม่ได้  แต่คงมีแล้วละมั้ง  หญิงสาวคนนั้นไง ที่เธอเคยเห็นนั่งซ้อนท้ายจักรยานของเขาเมื่อนานมาแล้ว “ทำไมพี่ถึงทำฟิตเนสละคะ”  เด็กสาวสงสัยมีอาชีพตั้งเยอะแยะให้คนเก่งอย่างเขาเลือก “พี่อยากให้คนได้ออกกำลังกาย  จะได้สุขภาพดีครับ  แล้วชอบเล่นกีฬาอยู่แล้วด้วย  มีเพื่อนมาชวนทำก็เลยลองดูครับ” คุณหนูตะเกียงยิ้มในความคิดดีของเขาที่ไม่ได้คิดถึงแต่ตัวเอง  แต่คิดถึงคนอื่นด้วย “พืชผักปลูกได้งามมากเลยนะครับ”   เขามองผักแต่ละใบแต่ละต้น  ทั้งอวบทั้งสดทั้งใหญ่ดูแข็งแรง สมบูรณ์เต็มที่  บ่งบอกถึงความเป็นธรรมชาติอันน่าอัศจรรย์ ข้างแปลงผักต่าง ๆ จะปลูกแซมด้วยพืชสมุนไพร  และดอกไม้ต่าง ๆ เช่น  ดาวเรือง  ดาวกระจาย  ดอกทานตะวันเป็นต้น “อันนี้คือต้นอะไรครับ”  เขามองพืชสีเขียวที่มีใบเรียวเล็ก  หยักเล็กน้อย เจ้าหน้าที่จำเป็นมองแล้วขมวดคิ้วอย่างครุ่นคิด  เอาล่ะสิ!  ได้เวลาทำข้อสอบซะแล้ว “ฟ้าทะลายโจรค่ะ”  รวิวารคิดว่าเธอไม่น่าจะจำผิดนะ “พี่กล้าทานมั้ยคะ”   สาวน้อยนึกสนุกขึ้นมา ชายหนุ่มมองหน้าคนถาม  อารมณ์ขุ่นขึ้นมาทันทีเลย เมื่อถูกท้าทายแบบนี้ “พี่กลัวขมแน่ ๆ เลย”  เมื่อเห็นคนข้างตัวยืนเงียบอยู่  จำได้เมื่อยังเด็กเขาเป็นคนที่ไม่ยอมแพ้ใครถ้าถูกท้าทาย “ใครบอกล่ะ  พี่ทานได้สบายมาก”   ไม่รู้ทำไมต้องแกล้งทำเป็นกล้าหาญรับคำท้าทุกทีที่ถูกท้าทาย   ทั้ง ๆ ที่จริง แล้วไม่ได้ชอบของขม ๆ ซักเท่าไหร่เลย “งั้นลองทานดูนะคะ”  สาวน้อยอมยิ้ม  เป็นไปตามแผน  แหม  แผนนี้ยังใช้ได้ดีเหมือนเดิม   พลางเด็ดใบสีเขียวเข้มส่งให้ เจ้าของธุรกิจฟิตเนสรับใบสีเขียวเล็ก ๆ มาอย่างละล้าละลังเล็กน้อย  กว่าจะเอาเข้าปากได้ “เป็นไงคะ”  สาวน้อยเฝ้ามองเขาด้วยดวงตากลม ๆ  ที่ฉายแววอยากแกล้งคน “จืด ๆ ครับ” “หือ ?” เด็กสาวขมวดคิ้ว “ไม่ขมเหรอคะ” หนุ่มหน้าคมส่ายหน้า  “ลองกินดูสิ!” เอ๋? รวิวารเริ่มลังเล   จะเป็นแผนซ้อนแผนรึเปล่าเนี่ย .  แต่ก็ลองเด็ดมากินดูมั่ง  จริงด้วยแฮะ  มันไม่ขมเอาซะเลย “มันจะขมได้ยังไงละครับ  นั่นมันต้นพริกครับ” แตร่วววว!!! หลานสาวเจ้าของไร่หันไปมอง  เสียงคุ้น ๆ ที่ดังขึ้นข้างตัว   ผู้จัดการไร่มายืนตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย . “อ้าว .!!  ตายจริง .!!”  หันไปมองต้นพริกอีกที   “อือ จริงด้วย   จำผิดได้ไงเนี่ย ”   หน้าพาลแดงก่ำด้วยความอายสุดขีด  พลางหัวเราะขำตัวเอง โอ๊ย!!  ตาย ๆ  หน้าแตกยับเยิน   อายสุด ๆ  อายเป็นบ้าเลย   เฮ้อ . “เดี๋ยวขอก้มเก็บเศษหน้าก่อนนะคะ” วิรามยิ้มขำสาวน้อย “ให้พี่ช่วยเก็บมั้ยครับ”  หนุ่มหล่อแกล้งล้อบ้าง “ไม่เป็นไรค่ะ  เก็บเองประกอบเองดีกว่าค่ะ”   ระบิลยืนมองทั้งคู่คุยกันมาซักพักใหญ่แล้ว  อดใจไม่ได้จริง ๆ   ไม่รู้ทำไมใจมันร้อนอบอ้าวพิกล   อยากรู้เหลือเกินว่าทั้งคู่คุยอะไรกันนักกันหนา  จึงเดินมาแกล้ง ๆ ตรวจดูความเรียบร้อย   “จำผิดได้ยังไงเนี่ย ”  เด็กสาวอดบ่นตัวเองไม่หาย   มองใบฟ้าทะลายโจร  ใบเรียวเล็กสีเขียวเข้ม  เป็นพืชใบเลี้ยงคู่ มีช่อดอกเล็ก ๆ   ผู้จัดการหนุ่มชี้ให้ดูต้นฟ้าทะลายโจรของจริงที่ขึ้นอยู่ข้างแปลงถัดไป  มองหนุ่มหล่อข้าง ๆ หลานสาวเจ้าของไร่ทีไรรู้สึกแปลก ๆ ชอบกล  รู้สึกเหมือนทั้งสองคนสนิทสนมกันจนผิดปกติ  ไม่น่าจะใช่ลูกค้าธรรมดาซะแล้ว “เดี๋ยวขอเชิญทุกท่านทางด้านนี้นะครับ  มาร่วมกันปลูกต้นไม้คนละหนึ่งต้น เพื่อช่วยลดภาวะโลกร้อนกันหน่อยนะครับ   ขอเชิญเจ้าหน้าที่แจกต้นกล้า  และอุปกรณ์การปลูกด้วยครับ”  ผู้จัดการไร่เชิญผู้เยี่ยมชมทำกิจกรรมปลูกต้นไม้ร่วมกันที่ลานโล่งด้านข้างของสวนตัวอย่าง เจ้าหน้าที่ช่วยแนะนำการปลูก   โดยจะต้องขุดหลุมก่อน  จากนั้นใส่ปุ๋ยหมักชีวภาพลงไป  ตามด้วยดิน  แล้วรดด้วยปุ๋ยน้ำ  เป็นอันเสร็จพิธี  ผู้เยี่ยมชมทุกคนช่วยกันปลูกอย่างตั้งใจกันทุกคน  ที่สำคัญจะมีการติดป้ายชื่อของผู้ปลูกไว้เพื่อเป็นที่ระลึกด้วย   รวิวารแอบขำท่าทางการขุดดินเพื่อทำหลุมใส่ต้นไม้ของเจ้าของธุริกจฟิตเนสดูเก้งก้างชอบกล   แต่ก็ชื่นชมที่เขาพยายามตั้งใจทำอย่างเต็มที่    มองเลยไปทางผู้จัดการไร่ตะเกียงไพรกำลังขุดดินช่วยสาว ๆ  อย่างขมักเขม้นเลยท่าทางทะมัดทะแมง  เท่ห์อย่างบอกใครเชียว “อุ๊ย!  ขอโทษค่ะ”  หญิงสาวถือบัวใส่ปุ๋ยชีวภาพมาเต็มปริ่มสะดุดพื้นดินที่ไม่เรียบเสมอกัน  ทำให้ปุ๋ยชีวภาพกระเฉาะใส่วิรามเต็มแขนและเสื้อสีขาวด้านข้าง รวิวารหันกลับมาดูด้วยความตกใจเล็กน้อย   อ้าว! เพื่อนสาวสวยของผู้จัดการไร่นี่นา “ไม่เป็นไรครับ”  สีหน้าของหนุ่มหล่อไม่ได้ติดใจอะไรกับอุบัติเหตุที่เกิดขึ้น   น้ำปุ๋ยชีวภาพกระเฉาะเปื้อนหญิงสาวที่มาชนด้วยเหมือนกัน  สีหน้านั้นดูยุ่งเหยิงพอสมควรกับความเลอะเทอะเปรอะเปลื้อนนั้น “เดี๋ยวเชิญล้างน้ำทางนี้นะคะ”  หลานสาวเจ้าของไร่รีบบอกทั้งสองคน “ไม่เป็นไรครับ  ปลูกให้เสร็จก่อนก็ได้  จะได้ล้างทีเดียวเลย”  เขาหันมายิ้มให้ผู้ช่วยจำเป็น อยากให้เธอสบายใจว่ามันเป็นเรื่องเล็กสำหรับเขา “ต้นไม้ของคุณอยู่ที่ไหนครับ  เดี๋ยวผมจะช่วยยกไปให้”  ชายหนุ่มออกตัวช่วยเหลือยกปุ๋ยน้ำชีวภาพไปให้ด้วย เวสิยาเพิ่งยิ้มออกด้วยขอบคุณความมีน้ำใจของชายหนุ่ม  ทั้ง ๆ ที่เธอเป็นคนชนเขาก่อนแท้ ๆ “ขอบคุณมากนะคะ” “ยินดีครับ”  แถมยิ้มสวย  ๆ  ให้อีกต่างหาก   “ยินดีที่รู้จักนะคะ  เวสิยาค่ะ”  สาวสวยแนะนำตัว “เช่นกันครับ  วิราม  ครับ” “เชิญล้างมือทางนี้นะคะ”  เมื่อเสร็จสิ้นภาระกิจช่วยโลกแล้ว  จึงพาทั้งคู่ไปล้างมือล้างไม้ ผู้เยี่ยมชมยิ้มแย้มแจ่มใสกันทุกคน  แม้จะดูเหน็ดเหนื่อยกันไปบ้าง  เนื่องจากอากาศร้อนเปรี้ยงทีเดียวเพราะใกล้เที่ยงวันเข้าไปทุกทีแล้ว  บรรดาผู้เยี่ยมชมพากันถ่ายรูปทั้งคนทั้งผักไว้เป็นที่ระลึกอย่างสนุกสนาน  ถ่ายรูปคู่กับผักบ้าง  ต้นไม้บ้าง  ทำท่าทางแปลก ๆ  ขำ ๆ  เรียกเสียงหัวเราะได้ตลอด   แม้บางคนจะเป็นถึงผู้บริหารโรงแรม  โรงพยาบาล  สปา   สถาบันเสริมความงาม   ตลอดจนภัตตาคาร  สวนอาหาร  เป็นต้น   “เป็นยังไงกันบ้างครับ  เหนื่อยกันรึเปล่า  ที่แน่ ๆ คงเริ่มหิวกันแล้วใช่มั้ยครับ  เดี๋ยวเราจะพาทุกท่านไปรับประทานอาหารเที่ยง  อย่าเพิ่งถอนต้นไม้แถวนี้ทานนะครับ” ผู้เยี่ยมชมยังให้ความสนใจ  พูดคุยซักถามกับเจ้าหน้าที่เกี่ยวกับวิธีการปลูกพืชผักต่าง ๆ ให้งอกงามเจริญเติบโตด้วยวิธีธรรมชาติโดยไม่ต้องใช้สารเคมีใด ๆ เลย   คนอธิบายก็อธิบายจนดูง่ายจนน่าจะไปทำเองได้ไม่ยาก  รวมทั้งวิธีทำปุ๋ยชีวภาพสูตรต่าง ๆ  ด้วยความสนใจเป็นพิเศษ   ================= สวัสดีค่า..........หายไปนานมากกกกกก  คือแบบว่า  ภาระหน้าที่การงานมากขึ้น  แล้วก็ว่าจะพยายามเขียนตอนจบให้จบ  แต่มีเหตุการณ์ต่าง ๆ เข้ามามากมาย  เลยเกิดความคิดใหม่ ๆ ขึ้นมาตลอด  และคิดว่า จะใส่ไว้ในเรื่องนี้ได้  ก็เลยต้องเขียนเพิ่มค่ะ  แต่ใกล้จบแล้วนะคะ   ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาเยี่ยมเยียนกันนะคะ ลิงก์ที่ทำให้จะลงตอนเก่าไว้ที่บ็อคแก๊งค่ะ  เพราะลืมวิธีหาลิงก์เดิมที่มันย้ายที่อยู่ของพันทิพย์   ตอนนี้บ้านเมืองมีปัญหามากมาย  ก็ขอเป็นกำลังใจให้ทุกคนนะคะ  รู้สึกแย่เหมือนกันที่มันถึงยุคอันธพาลครองเมืองแล้วหรือนี่  ตั้งแต่เลือกตั้งที่ผ่านมาก็ต้องทำใจมาก ๆ ค่ะ  เฮ้อ...อยากให้นักการเมืองไทยมีสปีริดเหมือนประเทศที่เขาเจริญแล้วมั่งจัง  ไม่รู้ต้องเกิดใหม่อีกกี่ชาติ  อิอิ   ไม่เอา ๆ ไม่คุยเรื่องนี้เนอะ  เดี๋ยวอาจจะทะเลาะกันได้  ฮา..... หนาวแล้ว.....รักษาสุขภาพกันด้วยนะคะ  ^ _ ^ คุยกันหลังกระทู้ :::อาราเร่::: ย้ายไปอยู่ ตจว.  เลยไม่ได้คุยกันหลังไมล์เลย  ไม่รู้เป็นไงบ้างน้อ . scottie นาน ๆ ลงทีจริง ๆ  เกือบปีเลยค่าาา เม-ดา ดีใจค่า ..ที่คอมน้องเมร์หายเจ๊งแล้วนะคะ  เลยได้เข้ามาอ่าน  สบายดีน้า . รียา-อารียา คุณหนูตะเกียงไม่น่ารัก   แล้วผู้จัดการไร่ที่แสนใจแข็งจะชอบได้ไงละคะ  ฮี่ ๆ ดาว..กลางวัน เอ จริง ๆ ไม่ได้งอนค่า แต่ฟอร์มจัด เท่านั้นเอง อิอิ GTW ทำลิงก์ให้แล้วค่า ..  ถ้าลืมเค้าโครงเรื่องนี้ไปแล้ว   ก็เข้าไปอ่านได้ที่บ็อคค่า  ว่าแต่ปู่ไม่เห็นไปอัพบ็อคเลยนี่นะ  ดึกดำบรรพ์มากเลย ztango ขอบคุณค่า .ที่แวะมาเยี่ยมเยียนนะคะ podduang-pk มาช้าดีกว่าไม่มาค่า . ว่าแต่ นิคเนม อ่านว่า  พดด้วงหรอคะ  อิอิ  อ่านผิดต้องขออภัยอย่างสูงเลยนะคะ   WATTHAI ขอบคุณที่ตามมาอ่านนะคะ   นิคเนม ที่ใช้  อ่านว่า  วัดไทย  หรือคะ?   แก้ไขเมื่อ 21 พ.ย. 51 00:42:52 จากคุณ : ริเศรษฐ์ - [ 21 พ.ย. 51 00:26:05 ]

ความคิดเห็นที่ 2 หายไปนานมาก นี่ถ้าลงตอนนี้เมื่อ 6 เดือนที่แล้ว จะอินเทรนด์มาก จากคุณ : scottie - [ 21 พ.ย. 51 18:14:51 ]

ความคิดเห็นที่ 3 หลานรัก หายไปนานจริงๆ แต่พอได้อ่านก็รู้ว่าหลานมีฝีมือในการเขียนนิยายจริงๆ ไม่บ่อยนักที่จะได้อ่าน ฮา ฉากสนทนายาวเหยียด แต่ก็ทำให้น่าติดตาม ดูสิว่าคนเขียนจะจัดการอย่างไรต่อไป แล้วปู้จะรอดูว่า ทำไมเธอไม่ใช่นางเอก ฮา ^___^............ จากคุณ : GTW - [ 21 พ.ย. 51 22:08:02 ]

ความคิดเห็นที่ 4 scottie ตอนนั้นมันคิดอยู่ค่ะ  ว่าจะใส่เหตุการณ์นี้เข้าไป  แล้วเรื่องนี้ก็ใส่เพิ่มเหตุการณ์นี้เข้าไปได้  แต่กว่าจะคิดพ็อตว่าจะนำเสนอแนวไหนดี  กว่าจะตัดสินใจได้  กว่าจะเขียน  กว่าจะเกลาภาษา  เพราะเวลาเขียนครั้งแรก  ภาษาจะแข็งมาก เป็นท่อน ๆ เลย อิอิ  กว่าจะเกลาให้ดูมีชีวิต  ไม่เป็นวิชาการจนเกินไปนัก  แต่ก็ทำได้ดีแค่นี้เอง  แฮ่ .  เลยหลุดเทรนทุกที   ฮา . ขอบคุณที่แวะมาอ่านงานเขียนของริเศรษฐ์เสมอ  แถมครั้งมาเป็นคนแรกด้วย  นึกว่าจะไม่มีใครมาอ่านแล้วซี  ^ _ ^   GTW  คุณปู่ที่น่ารักของหลานริ ชมจริง ๆ หรือว่าประชดคะเนี่ย  งง ๆ  อิอิ   แต่หลานว่า  หลานเขียนนิยายได้ไม่ดีเท่าเด็ก ๆ สมัยนี้หรอกค่ะ  เพราะว่า  ภาษาไม่สละสลวย  ถ้อยคำก็ไม่เพราะ  ทื่อ ๆ  เป็นเพราะว่า  อ่านหนังสือน้อยมากน่ะค่ะ   เลยเขียนได้ไม่ดีเท่าไหร่   แค่พอเขียนได้เท่านั้นเอง  เลยงงว่าปู่ชมจริงรึเปล่า  อิอิ   ฉากสนธนายาวเกินไปหรือคะ?   ถ้าไม่สนธนากัน  จะเปลี่ยนเป็นอะไรดีคะ  หลานไม่รู้จะทำยังไง  ปู่ช่วยแนะนำหน่อยน้า . พรุ่งนี้หลานจะไปชุมนุมกับพันธมิตรนะคะ  ถ้ารัฐบาลหรือฝ่ายตรงข้ามไม่ใช้วิธีรุนแรงสลายการชุมนุม   และหลานริไม่มีกรรมหนักที่ต้องชดใช้ให้เจ้ากรรมนายเวรอย่างรีบด่วน  คงได้กลับมาทำงาน  ทำความดีต่อไป  และได้มาเขียนเรื่องราวที่คิดฝัน(เฟื่อง)  ไว้ให้เพื่อน ๆ ได้อ่านเล่นแก้เหงานะคะ  ^ _ ^ ขอบคุณปู่ที่น่ารัก   ที่เข้ามาติดตามอ่านงานเขียนของหลานทุกผลงานเสมอเลยค่ะ  ^ _ ^ จากคุณ : ริเศรษฐ์ - [ 22 พ.ย. 51 19:08:31 ]

ความคิดเห็นที่ 5 โอ้ เรื่องสั้น ทำไมมันยาวอย่างนี้ล่ะคะ ? จากคุณ : tiki_ทิกิ - [ 23 พ.ย. 51 22:32:32 ]

ความคิดเห็นที่ 6 tiki_ทิกิ งั้นเรียกว่า เรื่องยาวก็แล้วกันนะคะ  อิอิ  ^ _ ^ จากคุณ : ริเศรษฐ์ - [ 25 พ.ย. 51 08:55:23 ]

ความคิดเห็นที่ 7 หลานริ ปู่กลับมาอีกรอบ กรณีบทสนทนายาวๆ ไม่ใช่ปัญหาหรอกครับ ปู่ชมจริงๆ นะเออ เพราะว่าตามแนวของเรื่อง หรือบรรยากาศของเรื่องที่หลานเขียนบทสนทนามีความสำคัญอยู่แล้ว (คือใช้บทสนทนาแสดงนิสัยหรืออารมณ์ของตัวละคร) ไม่ใช่เรื่องที่เดินเร็วซับซ้อนอย่างสามก๊กหรือเน้นการบรรยายอย่างผู้ชนะสิบทิศสักหน่อยหลานอย่าคิดมากเลยเด้อ จะรออ่านต่อครับ จากคุณ : Psycho man - [ 26 พ.ย. 51 13:19:14 ]

ความคิดเห็นที่ 8 มีแต่ปู่นะ  ชมหลาน  อิอิ  ^ _ ^ หลานไม่ได้คิดมากค่ะ  แค่หาวิธีพัฒนาการเขียนของตัวเองให้ดีขึ้นเฉย ๆ ค่า...  และก็ยอมรับตัวเองว่า  เรามีความสามารถเท่านี้เอง  แฮ่...แล้วก็ปูนนี้แล้วอ่ะ ปู่  คงจะเขียนได้ดีกว่านี้ไม่ได้มากกว่านี้เท่าไหร่ค่ะ ขอบคุณนะคะ  ที่ให้กำลังใจเสมอ ^ _ ^ จากคุณ : ริเศรษฐ์ - [ 26 พ.ย. 51 19:41:46 ]

ความคิดเห็นที่ 9 รอคอยนานเลยค่ะเรื่องนี้ เดี๋ยวตอนหน้าจะถือค้อนรอ เผื่อพี่ริจะทุบไหดองไวๆ จากคุณ : เม-ดา - [ 26 พ.ย. 51 21:58:35 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ขอบคุณมากค่า...น้องเมร์จ๋า... อย่ารีบมาทุบไหดองของพี่  เดี๋ยวมันไม่อร่อยขึ้นมาจะทำไงจ๊า.... ถามจริง ๆ อ่านแล้วเบื่อรึเปล่าคะ  แนะนำติชมได้น้า... ^ _ ^ จากคุณ : ริเศรษฐ์ - [ 26 พ.ย. 51 22:39:26 ]

ความคิดเห็นที่ 11 มาทวนความจำตัวเอง เรื่องนี้ 3 ปีแล้วใช่ไหมน้อ จากคุณ : หยกสีน้ำผึ้ง - [ 28 พ.ย. 51 17:41:57 ]

ความคิดเห็นที่ 12 คุณหยกสีน้ำผึ้ง ใช่แล้วค่า... 3 ปีแล้ว ไวจัง.... อิอิ ขอบคุณที่มาทักทาย และติดตามนะคะ แนะนำติชมได้ค่า....^ _ ^ จากคุณ : ริเศรษฐ์ - [ 2 ธ.ค. 51 13:08:05 ]