ความคิดเห็นที่ 1 วันรุ่งขึ้น เหอเสียได้ปรากฏตัวในที่สุด “ทำไมถึงล้มป่วยอีกแล้วเล่า ?” เหอเสียขมวดคิ้วตำหนิ “ไม่ยอมดูแลตัวเองให้ดีๆ เสียบ้างเลย ดูสิ อยู่ดีไม่ว่าดีก็มาทำให้ตัวเองไม่สบายอีกจนได้ ไยต้องทำเช่นนี้ด้วย ?” ชายหนุ่มยกถ้วยยามาป้อนให้หญิงสาวดื่มเองกับมือ พิงถิงนิ่งเหม่อมองผู้เป็นนาย ครู่หนึ่งให้หลังจึงคลี่ยิ้ม “ก็ระยะนี้นายน้อยยุ่งมาก ทำอย่างไรก็ไม่ได้พบเสียทีนี่เจ้าคะ” “ข้ากลัวว่าเจ้าจะไม่สบายใจ และกลัวว่าเจ้าจะตรากตรำจนเกินไป ถึงได้ปิดบังไม่ให้เจ้ารู้เรื่องที่จะทำให้เจ้าไม่สบายใจและตรากตรำ” “ต่อไปทางวังจะไปอยู่กันที่ใด นายน้อยปรึกษากับหวางเยี่ยหรือยังเจ้าคะ ?” “ดูสิ บอกแล้วว่าไม่ต้องกังวล เรื่องทั้งหมดข้าจะเป็นคนจัดการเอง” หญิงสาวพยุงร่างท่อนบนขึ้นดื่มยา แล้วหลับตาลงผ่อนคลายร่างกาย เหอเสียไม่รีบร้อนผละจากไปอยู่แล้ว จึงทิ้งตัวลงนั่งข้างๆ  ช่วยนวดไหล่ให้เบาๆ “นอนเถอะ เจ้าผอมจนเห็นกระดูกแล้วนะ ต้องนอนมากๆ ทานมากๆ ถึงจะสุขสบาย ตอนนี้เจ้าเอาแต่ขมวดคิ้วไม่ยอมพูดยอมจา เห็นแล้วนึกถึงสมัยเด็กๆ ที่เจ้าชอบเล่นซนเอาจาน(๖)ไปทิ้งในบ่อน้ำเสียจริง” “สมัยยังเด็กนี่ดีจริงๆ สองเด็กน้อยไม่เคยตั้งแง่กัน” “ตอนนี้เราสองคนก็ยังดีกันมากอยู่เหมือนเดิมนี่” รอยยิ้มอ่อนล้าผุดขึ้นบนดวงหน้าซูบเซียว แล้วหญิงสาวจึงพลันนึกถึงเรื่องหนึ่งขึ้นได้ ดวงตากลมโตเบิกกว้างขึ้นเล็กน้อย “นายน้อย ฉูเป่ยเจี๋ยเคยบอกข้าอยู่เรื่องหนึ่ง” “เขาบอกว่าอะไร ?” “เขาบอกว่า...เจ้าเป็นสาวใช้คนสนิทของเหอเสีย หรือไม่ทราบว่านายน้อยของเจ้าคือยอดขุนพลแห่งยุค ? ‘ยอดขุนพล’ หมายความว่าอย่างไร...หมายความว่าสามารถแยกแยะได้กระจ่างว่าสิ่งใดหนักสิ่งใดเบา หมายความว่าสามารถสละความรักชอบส่วนตัว สะบั้นความคิดเพื่อตัวเอง แม้ตัวเจ้าป๋ายพิงถิงจะเฉลียวฉลาดเป็นที่โปรดปรานของเขามากเพียงใด ก็......ก็ไม่นับเป็นอย่างไรได้” เหอเสียส่ายหน้า “เด็กโง่เอ๋ย...นี่เจ้าเอาแต่จดจำคำพูดของเขาหรืออย่างไร ?” “แม้เขาจะเป็นแม่ทัพฝ่ายศัตรู แต่ข้าเชื่อคำพูดนี้ของเขา” นัยน์ตาอ่อนไหวของหญิงสาวจับอยู่ที่ใบหน้าของผู้เป็นนาย กล่าวเบาๆ “นายน้อยคือ ‘ยอดขุนพลแห่งยุค’ ” เหอเสียก้มหน้านิ่งไม่เอ่ยคำ ครู่หนึ่งจึงค่อยกล่าวว่า “พิงถิง ตั้งแต่กลับมา เจ้าไม่เคยเอ่ยถึงเรื่องในวังเจิ้นเป่ยหวางกับข้าเลย” “ฉูเป่ยเจี๋ยระแวงข้าอยู่แต่แรก เวลาที่เขาอ่านเอกสารราชการ แม้ข้าจะอยู่ในห้องด้วย แต่ในเอกสารเหล่านั้นเขียนอะไรไว้บ้าง ข้าไม่เคยได้เห็นแม้แต่ตัวเดียว” ฉากบังตาห่วงรัดม่าน(๗) วันนี้และวันวานอยู่หนใด... โถงว่างเปล่าห้องผุพัง คือวังจิ้งอานหวางซึ่งเคยรุ่งโรจน์ในเคอหลงแห่งกุยเล่อ ทอดตาพบเจอแต่ชายคาชำรุดกระเบื้องทรุดโทรม แล้วจักโทษที่ใจคนแปรผันกระไรได้ ? “กุยเล่อได้ช่วงเวลาสงบสุขห้าปีไปแล้ว ด้วยเวลาห้าปีนี้ ต้าหวางจะสามารถตระเตรียมรวบรวมกำลังรบมาต่อต้านตงหลินได้ พวกเราทำมาถึงขั้นนี้ ถือว่าไม่ผิดต่อบุญคุณที่แคว้นมอบแก่พวกเรามาทุกชั่วคนแล้ว ไม่ว่าอย่างไรเหอซู่ก็เป็นต้าหวางของกุยเล่อ เขาไร้เมตตา พวกเรามิอาจไร้คุณธรรม นับแต่นี้วังจิ้งอานหวางจะไม่คงอยู่อีกต่อไป พวกเราตัดสินใจจะเร้นกายในป่าเขาโดยไม่ปรากฏตัวออกมาอีกตลอดกาล” เหอเสียนิ่งเงียบงันไปชั่วครู่ ค่อยเอ่ยต่อว่า “แต่วังจิ้งอานหวางมีศัตรูอยู่ไม่ใช่น้อย ในแต่ละแคว้นต่างมีผู้ทรงอิทธิพลอำนาจที่คิดสังหารพวกเราให้ดับดิ้น เกรงว่าต้าหวางเองก็อยากให้พวกเราสิ้นชีพตกตายไปอย่างสุดใจเช่นกัน เพราะฉะนั้น...เรื่องที่ว่าจะสามารถรักษาความลับเอาไว้ได้หรือไม่ จึงเกี่ยวพันถึงความอยู่รอดของพวกเราโดยตรง” กระไอหนาวเยือกถึงกระดูกเกาะกุมหัวใจนาง รัดแน่นประหนึ่งเชือกจนลมหายใจชะงักงัน “นายน้อย......” พิงถิงขบกรามแน่น สั่นสะท้านอยู่อึดใจใหญ่ ค่อยเค้นเสียงออกมาได้ “......ท่านระแวงข้า ?” “เจ้าวางแผนล่อฉูเป่ยเจี๋ย สร้างความชอบอันใหญ่หลวงต่อกุยเล่อ เป็นยอดหญิงซึ่งยืนหยัดท้าฟ้าดิน ข้าเชื่อเจ้า” เหอเสียแหงนหน้าหลับตาลง นิ่งเงียบไปชั่วอึดใจ  จึงค่อยลืมตาขึ้นถามเสียงราบเรียบ “แต่ว่าพิงถิง เจ้าเชื่อตัวเองหรือไม่ ?” สิบพยางค์ที่ถาม ทุกพยางค์ทะลวงใจ... พิงถิงตกตะลึงจังงังอย่างแท้จริง ความรู้สึกเจ็บปวดและไม่อยากจะเชื่อ...เขียนไว้บนใบหน้าอย่างชัดเจน “ท่านว่าอะไรนะ ?” หญิงสาวเอ่ยถามแผ่วเบาราวกระซิบหลังจากหาเสียงของตัวเองพบ เหอเสียกลับย้อนถามโดยไม่ตอบ “ที่เจ้ากุมอยู่ในมือคืออะไร ?” “หลีหุน” หญิงสาวเอ่ย “ท่านเป็นคนให้ข้าเอง” “ไม่ ฉูเป่ยเจี๋ยเป็นคนให้เจ้า” เหอเสียถอนหายใจ “หากวันนั้นข้าให้หลีหุนแก่เจ้า แล้วเจ้าปฏิเสธไม่รับ ข้าก็ยังพอจะมีความหวังอยู่บ้าง...มีความหวังว่าเจ้ายังไม่ได้ถูกฉูเป่ยเจี๋ยล่อลวง...ยังไม่ได้สูญเสียหัวใจและไหวพริบไป แต่เจ้ากลับรับมันไว้ เจ้าจำได้แต่ฉูเป่ยเจี๋ย โดยลืมกุยเล่อเสียแล้ว ตอนที่รับหลีหุนไป เจ้าได้คิดบ้างหรือไม่ว่านั่นคือวัตถุพยานของสองแคว้น เป็นหลักประกันการใช้ชีวิตอย่างสงบสุขเป็นเวลาห้าปีของประชาราษฎร์ชาวกุยเล่อ ?” “หากข้าลืมกุยเล่อ มีหรือจะล่อฉูเป่ยเจี๋ยสู่กับดัก ?” เหอเสียมองนางอย่างลึกซึ้ง “ที่แท้ยามอยู่กลางถิ่นภัย หัวใจได้หยั่งรากโดยไม่รู้ตัวนี่เอง เมื่อลาจาก คะนึงหาจึงลึกล้ำถึงทรวงใน” “ไม่ใช่......” “พิงถิง หลังจากกลับมา เจ้าก็ไม่ยอมขี่ม้าตัวเดียวกับข้าอีก เมื่อก่อนเวลาไปรบกลับมา พวกเราจะสนิทชิดเชื้อกันเหมือนพี่น้อง วันนั้น...ข้าเห็นเขาปล่อยเจ้าลงจากหลังม้า การที่ชายผู้หนึ่งยอมปล่อยหญิงสาวลงจากหลังม้าในลักษณะนั้น......” “ไม่ต้องพูดแล้ว...ไม่ต้องพูดแล้ว !” พิงถิงส่ายศีรษะโดยแรง ดวงหน้าซูบเซียวซีดขาว หลับตาแน่น หยาดน้ำตาใสกระจ่างหยดกลิ้งผ่านแพขนตาลงมา กล่าวอย่างปวดร้าว “ข้าเข้าใจแล้ว” ...แผนแตกแยก... นางหลอกความรักของฉูเป่ยเจี๋ย ฉูเป่ยเจี๋ยใช้ความรักลวงนาง ความรักเป็นของจริง...เล่ห์อุบายก็เป็นของจริงเช่นกัน ความเชื่อใจของนายน้อยและวังจิ้งอานหวางที่สั่งสมมาสิบห้าปี กลับไม่อาจต้านทานอุบายเดียวนี้ของฉูเป่ยเจี๋ย เป็นครั้งแรกในชีวิต...ที่นางจำต้องเบิ่งตามองตัวเองหลงกลโดยไม่อาจทำอะไรได้ นางไม่สามารถทำให้เหอเสียคลายความหวาดระแวงลงได้ เพราะนาง...ได้ถลำใจไปแล้วจริงๆ หญิงชายในโลกนี้ เมื่อใดที่ถลำใจ ก็ยากนักจะแยกแยะผิดถูกได้ วันหน้าหากบังเอิญได้พบฉูเป่ยเจี๋ย คำพูดและการกระทำของนางจะแพร่งพรายเรื่องทั้งหมดออกไปเองโดยไม่ได้ตั้งใจ ที่เหอเสียป้องกันนาง ก็น่าให้อภัยอยู่ แผนแตกแยก... นี่คือ...กลยุทธ์สุดท้ายก่อนจากไปของฉูเป่ยเจี๋ย...เจ็บปวดดั่งถูกทะลวงใจ <>::<>::<> ลืมตาโพลงถึงฟ้าสาง ครั้นได้ยินเสียงไก่ขัน พิงถิงก็สะดุ้ง ลุกพรวดขึ้นนั่ง ใต้ผ้าห่มมีวัตถุแข็งๆ อย่างหนึ่งกระทบถูกบั้นเอว หญิงสาวค่อยๆ สอดมือเข้าไปลูบลวดลายอันคุ้นเคยบนของสิ่งนั้นดั่งละเมอ หลีหุน ตัวอักษรโบราณ(๘)งดงามดั่งมังกรทะยานหงส์รำร่ายสองตัวสลักอยู่บนด้ามกระบี่ สะเก็ดไฟที่เกิดจากการขว้างกระบี่ของฉูเป่ยเจี๋ยในวันนั้นราวกับวาบขึ้นตรงหน้า หัวใจนางเกร็งเขม็งโดยพลัน นึกขึ้นได้ถึงคำพูดของเหอเสีย หากปฏิเสธไม่รับกระบี่ ก็ยังพอจะมีความหวังอยู่บ้าง... หากรับไว้...... บุญคุณเลี้ยงดูสิบห้าปี...ได้ถูกกระบี่นี้สะบั้นสิ้นอย่างเงียบงัน นางไม่ใช่คนเจ้าน้ำตา แต่ไม่กี่วันที่ผ่านมานางร้องไห้บ่อยเหลือเกิน ยามนี้หัวใจเย็นเฉียบแทบจะเป็นน้ำแข็ง อยากร้องไห้...น้ำตากลับไม่ไหลออกมาสักหยด หญิงสาวนั่งเหม่อลอยอยู่บนเตียง ในสมองมีแต่ความมึนงงตื้อตัน ครั้นลองเอามืออังหน้าผาก ...เฮ้อ...ไข้ขึ้นอีกแล้ว... ปลายนิ้วเย็นเฉียบสัมผัสถูกผิวเนื้อร้อนผ่าว หญิงสาวตัวสั่นยะเยือกไปวูบหนึ่งอย่างห้ามไม่อยู่ สาวใช้นามหลิงตังซึ่งเหอเสียส่งมาดูแลนางเดินเข้ามา ถามอย่างระมัดระวังว่า “พี่พิงถิง ตื่นได้แล้วเจ้าค่ะ ?” หลังจากถามติดต่อกัน 2-3 ครั้ง พิงถิงจึงค่อยรู้สึกตัวเบือนหน้าไปมอง “หือ ?” หลิงตังยกน้ำร้อนมาให้อย่างคล่องแคล่ว บิดผ้าขนหนูจนหมาดแล้วยื่นให้พิงถิง เนื่องเพราะอยู่ในระหว่างการต้องหลบหนีไปโน่นมานี่อยู่ตลอด ข้าวของจึงถูกยัดเอาไว้ในหีบไม้อย่างลวกๆ ไม่เป็นระเบียบ หลังจากส่งผ้าขนหนูให้พิงถิงแล้ว หลิงตังจึงต้องมาวุ่นวายกับการหาหวีที่พิงถิงใช้เป็นประจำ พิงถิงพูดมาจากด้านหลังของนางว่า “ไม่ต้องหาแล้ว เจ้าไปตามตงจั๋วมาเถอะ” “ตงจั๋วหรือเจ้าคะ ?” “เขาไม่อยู่หรือ ?” หลิงตังส่ายหน้า ยิ้มพลางพูดว่า “ข้าจะไปดูให้เจ้าค่ะ” <>::<>::<> จากคุณ : Linmou - [ 21 พ.ย. 51 11:18:41 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ดวงตะวันเจิดจ้า กลิ่นอายของวสันต์เข้มข้นขึ้นทุกขณะ ม่านไข่มุกตรงประตูถูกหลิงตังรวบแหวกออกอย่างซุกซนจนสะท้อนแสงพร่าตา ชั่วขณะนั้น พิงถิงนึกถึงม่านมู่ลี่ในคฤหาสน์ตระกูลฮัวขึ้นมาอีกครั้ง นางกับคุณหนูฮัวแอบหลบอยู่หลังม่าน ลอบมองอาคันตุกะที่มาเยือนถึงบ้าน นั่นคือ...ครั้งแรกที่นางได้เห็นฉูเป่ยเจี๋ย... ห้องที่เหลือแต่นางเพียงลำพังเงียบสงัดจนวังเวง วังเวงเสียจนพิงถิงรู้สึกตัวได้สติเองโดยไม่ต้องมีใครมากระตุ้น หญิงสาวลงจากเตียง หยิบหวีออกมา ยืนพิงหน้าต่าง ค่อยๆ หวีเรือนผมยาวสลวยดำขลับพลางทอดตามองออกไปยังทิวทัศน์อันเปี่ยมชีวิตชีวาที่นอกหน้าต่าง ดอกไม้สีม่วงและสีแดงกึ่งแย้มบาน ริมสระน้ำผืนหญ้าเขียวขจีดั่งผืนพรม แม้ทิวทัศน์ตระการตา ทว่ากลับแปลกหน้านัก ไม่ใช่วังจิ้งอานหวาง...และไม่ใช่วังเจิ้นเป่ยหวาง “สมัครใจขึ้นหลังม้ามาเอง บอกลาเหอเสียซะ แล้วนับแต่นี้ เจ้าจะไม่ได้ชื่อป๋ายพิงถิงอีก เจ้าจะแซ่ฉู่” “เจ้าจำได้แต่ฉูเป่ยเจี๋ย โดยลืมกุยเล่อเสียแล้ว ตอนที่รับหลีหุนไป เจ้าได้คิดบ้างหรือไม่ว่านั่นคือวัตถุพยานของสองแคว้น เป็นหลักประกันการใช้ชีวิตอย่างสงบสุขเป็นเวลาห้าปีของประชาราษฎร์ชาวกุยเล่อ ?” หญิงสาวขมวดคิ้ว ราวเจ็บปวดแทบขาดใจ มือกุมอกเสื้อตรงตำแหน่งหัวใจเอาไว้แน่นจนข้อนิ้วซีดขาว เบือนศีรษะกลับไปมองกระบี่ซึ่งวางอยู่ริมเตียงอย่างสงบ หลีหุน...พรากวิญญาณ พรากจากฉูเป่ยเจี๋ยมา กลับไม่อาจคืนสู่วังจิ้งอานหวาง... นาง...ป๋ายพิงถิง...สาวใช้คนสนิทซึ่งมีความสำคัญมากที่สุดของเสี่ยวจิ้งอานหวาง  เสนาธิการหญิงผู้ติดตามนายออกรบวางแผนการสยบศัตรู สตรีผู้บีบจอมทัพแคว้นปรปักษ์ให้กล่าวคำสาบานรับประกันความสงบสุขของกุยเล่อเป็นเวลาห้าปี เหตุใดจึงกลายมาเป็นวิญญาณเดียวดายท่ามกลางผืนฟ้าและแผ่นดินแห่งนี้ได้ ? “พิงถิง” เสียงของตงจั๋วดังมาจากข้างหลังนี่เอง “เจ้าหาข้าหรือ ?” หญิงสาววางหวีลง ยามหันหน้าไป ริมฝีปากได้โค้งขึ้นเป็นรอยยิ้มละไมอันเคยคุ้นในวันวาน “มีเรื่องจะพูดกับเจ้าน่ะ” ตงจั๋วออกอาการวางตัวไม่ถูกเล็กน้อย หลายวันที่ไม่ได้พบหน้าพิงถิง ในระหว่างที่มัวแต่ยุ่งวุ่นวาย เด็กหนุ่มพอจะจับเค้าอะไรบางอย่างที่ทำให้ต้องหนาวเยือกในใจได้ไม่ใช่น้อย เมื่อได้เห็นใบหน้าซูบเซียวของสหายสนิทในวันวาน สีหน้าขี้เล่นซึ่งปรากฏเป็นเนืองนิตย์ของตงจั๋วก็หายวับไปจนสิ้น เปลี่ยนเป็นถูมืออย่างกระสับกระส่ายเหมือนเด็กน้อยตัวโตๆ ที่ทำความผิดมา ก้มหน้างุดพูดว่า “เจ้าพูดมาเถอะ” “ข้าจะไปแล้ว” คำพูดราบเรียบสี่พยางค์กดทับลงบนหัวใจของตงจั๋วอย่างหนักหน่วง “ไป ?!” เด็กหนุ่มกระตุกศีรษะเงยหน้าอย่างฉับพลัน สีหน้าตกตะลึงพรึงเพริดปะทะกับนัยน์ตาดำขลับของพิงถิงเข้าให้เต็มที่ พริบตานั้นลางสังหรณ์สารพัดอย่างที่สะสมอยู่ในสมองในหลายวันมานี้ได้ถูกพลิกฟื้นออกมาทั้งหมดทันควัน ตงจั๋วเหมือนถูกเข็มแทงเข้าให้เต็มแรง คำพูดที่จะพร่างพรูออกมาถูกแข็งขืนสะกดข่มเอาไว้จนหมดสิ้น เด็กหนุ่มก้มหน้างุดดังเดิม ถามอย่างละอายใจ “นายน้อยรู้หรือยัง ?” พิงถิงคลี่ยิ้มอย่างอ่อนโยน ทิ้งตัวลงเอนอิงกับขอบหน้าต่าง แล้วกวักมือมาทางเด็กหนุ่ม “ตงจั๋ว มานี่สิ” หญิงสาวกุมมือเด็กหนุ่มเอาไว้ พินิจมองอยู่พักใหญ่ แล้วจึงนึกสนุกแกล้งพูดเย้าว่า “เจ้านี่นะ เอาแต่เรียก ‘พิงถิงๆ’ อยู่ได้ ข้าน่ะแก่กว่าเจ้าตั้งหลายเดือนเชียวนะ ไหนลองเรียก ‘พี่พิงถิง’ ให้ฟังหน่อยเป็นไร ?” ตงจั๋วขบกรามอย่างปวดร้าว หลังจากผ่านไปอึดใจใหญ่ จึงค่อยเรียกออกมาเบาๆ “พี่พิงถิง” “ดีมากเจ้าน้องรัก” ว่าแล้วพิงถิงก็วางมาดพี่สาวตั้งใจกล่าวสั่งสอนเด็กหนุ่มจริงๆ “เรื่องที่ยากที่สุดสำหรับมนุษย์ คือรู้จักรุกและถอย ก่อนหน้านี้ที่ใช้แผนล่อฉูเป่ยเจี๋ย ข้าได้รุกไปแล้ว มาตอนนี้ ข้าควรจะถอยได้แล้ว” “แต่เจ้าเป็นคนของวังจิ้งอานหวางนะ ! อีกอย่าง เจ้าจะไปที่ใดได้ ? ในรายชื่อคนของทางวังจิ้งอานหวางที่ต้าหวางไล่ตามจับตัวมีชื่อของเจ้าอยู่ด้วย ฉูเป่ยเจี๋ยเองก็ไม่มีทางละเว้นเจ้าแน่ๆ !” “ข้าเตรียมการเอาไว้แล้วล่ะ” ความอึดอัดที่ซ่อนเร้นอยู่ในใจมาหลายวันได้ระเบิดออกมาอย่างที่อยากจะทำทันที ตงจั๋วกล่าวอย่างเป็นฟืนเป็นไฟ “ข้ารู้ว่านายน้อยระแวงเจ้า ข้าจะไปพูดกับนายน้อย !” “ห้ามไปนะ !” “ข้าทนหุบปากต่อไปไม่ไหวแล้ว ก็นายน้อยทำไม่ถูก ! นายน้อยทำแบบนี้มันต่างอะไรกับต้าหวางที่ทำลายวังจิ้งอานหวางของพวกเรากันเล่า ?” “หยุดนะ !” พิงถิงดึงตัวเด็กหนุ่มไว้ แล้วจ้องดวงหน้าคมคายอ่อนเยาว์เขม็ง พูดเน้นเสียงทีละคำๆ “นายน้อยระแวงได้ถูกต้อง” ตงจั๋วตะลึง ขมวดคิ้วมุ่นอย่างงุนงง “เจ้าว่าอะไรนะ ? ข้าไม่เชื่อหรอกว่าเจ้าเอาใจออกห่างจากทางวัง” พิงถิงนิ่งเงียบงันอยู่อึดใจใหญ่ ค่อยถอนหายใจยาว “พูดไปเจ้าก็ไม่เข้าใจ เอาเป็นว่าการที่ข้าจากไป จะเป็นผลดีต่อทั้งทางวัง นายน้อย และตัวข้าเองก็แล้วกัน ตอนนี้นายน้อยมีเรื่องยุ่งยากมากมายให้ต้องจัดการจนหัวปั่น ในเมื่อข้าไม่สามารถช่วยเหลืออะไรนายน้อยได้ ก็ไม่ควรจะไปเพิ่มภาระให้นายน้อยต้องกลุ้มใจ” “เจ้าจะไปเพิ่มภาระให้นายน้อยต้องกลุ้มใจได้ยังไง ?” “ตงจั๋วเอ๋ย......” พิงถิงมองเด็กหนุ่มอย่างอ่อนโยน คลี่ยิ้มขมขื่น “เอ่ยถึงความชอบ นายน้อยไม่อาจเมินเฉยชืดชาต่อข้า เอ่ยถึงความระแวง นายน้อยไม่อาจผ่อนคลายการระแวดระวังจับตามองข้า ในช่วงเวลาที่ต้องการปกปิดร่องรอยของทางวังให้เป็นความลับมากที่สุดนี้ นายน้อยทั้งไม่กล้าสั่งขังข้า ไม่กล้าทำร้ายข้า แล้วยังไม่กล้าทำให้ข้าต้องเสียใจ เฮ้อ...แค่คิดข้าก็กลุ้มใจแทนนายน้อยแล้ว” “แต่ว่าถ้าเจ้าจากไปละก็......” “เมื่อข้าจากไป ทางวังกับข้าก็จะไม่มีความเกี่ยวข้องใดๆ ต่อกันอีก ข้าจะไม่ทราบร่องรอยของพวกเจ้าใดๆ ทั้งสิ้น ถึงคิดจะแพร่งพรายก็ไม่สามารถแพร่งพรายอะไรได้” ตงจั๋วยังคงส่ายหน้าโดยแรง “ไม่ได้ ! เจ้าทำแบบนี้มิเท่ากับว่านายน้อยทรยศเนรคุณ บีบคั้นขุนนางมีความชอบหรอกหรือ ?” นัยน์ตาสุกสกาวของหญิงสาวกะพริบพราว “เพราะฉะนั้นข้าถึงได้ขอให้เจ้าช่วยอย่างไรเล่า ข้าจะแอบจากไปโดยไม่ให้นายน้อยรู้” “ไม่ไม่ ข้าปิดนายน้อยไม่อยู่หรอก !” “เจ้าน่ะปิดนายน้อยไม่อยู่แน่นอนอยู่แล้ว แต่นายน้อยจะปิดเจ้า พนันกันก็ได้ หากนายน้อยรู้เรื่องที่เจ้าจะช่วยข้าจากไปละก็ นายน้อยไม่แค่จะไม่กระโตกกระตากอะไรทั้งสิ้นเท่านั้น ซ้ำยังจะลอบช่วยอำนวยความสะดวกให้อีกด้วย” “ข้าไม่เข้าใจพวกเจ้าเลยจริงๆ !” ตงจั๋วกุมศีรษะ เดินย่ำวนไปมาอย่างร้อนใจ แล้วพลันหันมาพูดว่า “ให้ช่วยเจ้าน่ะไม่มีปัญหา เพราะไม่ว่านายน้อยจะรู้หรือไม่ เจ้าก็ไม่ควรต้องมาทนทุกข์กับเรื่องนี้อยู่ดี และข้าก็ไม่เชื่อด้วยว่าเจ้าจะทรยศต่อทางวัง แต่......เจ้าจะไปที่ใดได้ ? เจ้ายังป่วยอยู่เลย สู้รออีกสักวันสองวัน......” พิงถิงกล่าวขัดว่า “ไม่ ข้าจะจากไปคืนนี้แหละ” น้ำเสียงของหญิงสาวเรียบเฉย แต่ตงจั๋วกลับฟังออกถึงความเด็ดเดี่ยวมุ่งมั่นไม่อาจโยกคลอนที่แฝงเร้นอยู่ภายใน จึงขมวดคิ้วมุ่น “ถ้าไม่ยอมบอกข้าว่าเจ้าคิดจะไปที่ใดละก็ ข้าจะไม่ช่วยเจ้าเด็ดขาด ! เจ้าอยู่ข้างนอกตัวคนเดียว หากเกิดเรื่องอะไรขึ้น ข้ามีหวังนอนไม่หลับไปชั่วชีวิตแน่” เด็กหนุ่มเอามือกอดอกประจันหน้ากับพิงถิงอย่างไม่ยอมลดราวาศอก “ไปจากที่นี่แล้ว ข้าก็ตัวคนเดียวเบาสบาย จะไปสุดหล้าฟ้าเขียวที่ไหนก็ไม่มีปัญหาทั้งนั้น เจ้าเองก็รู้ดีนี่ว่ามีคนมากมายตามหาตัวข้าอยู่ แล้วจะให้ข้าบอกร่องรอยของตัวเองกับเจ้าหนูอ่อนโลกอย่างเจ้าได้ยังไงกัน ? แต่ทิศที่ข้าคิดจะมุ่งหน้าไป......” หญิงสาวเอนกายไปกระซิบที่ริมโสตของเด็กหนุ่ม “ทางเหนือ” วสันต์ของทางเหนือ...มาเยือนช้ากว่าที่นี่หรือไม่ ? ในวันวาน ณ วังรัชทายาท(๙) หยางเฟิ่งสหายรักเคยกระซิบเล่าถึงสถานที่อันควรค่าแก่การไปเยือนแห่งนั้น ทุ่งหญ้าแห่งแคว้นทางเหนือกว้างไกลสุดสายตา วัวแพะม้านับหมื่นพันต่างก้มหัวแกว่งหาง นานๆ ครั้งเมื่อตัวหนึ่งออกห้อตะบึง ทุกตัวที่เหลือก็จะวิ่งตึงๆ ตามกันไปหมด จนเสียงฝีเท้าสะเทือนเลื่อนลั่นดั่งแผ่นดินจะแยกทลาย กุยเล่ออยู่ไม่ได้ ตงหลินยิ่งเป็นถ้ำพยัคฆ์บึงมังกร มิสู้...เป่ยม่อ ทอดมองไปไกลสุดสายตา ตะวันแรกแย้มแดงเฉิดฉาย พิงถิงสูดอากาศยามรุ่งสางเข้าไปเต็มปอด นางเหนื่อยล้ามานานเกินไป จนแม้กระดูกก็ยังหละหลวมไปมาก เหนื่อยล้า...เพราะถูกกักอยู่ในวงเล็กแคบอันมืดมิด มองไม่เห็นดวงตะวัน ทันใดนั้นหญิงสาวพลันคิดถึงสหายรักผู้ใจกล้าบ้าบิ่นที่อาศัยการใส่ความของหวางโฮ่วหนีไปไกลลิบยังเป่ยม่อโดยไม่คำนึงถึงสิ่งใดทั้งสิ้นขึ้นมาอย่างจับใจ ใบหน้ายิ้มละไมของหยางเฟิ่ง คงจะสดใสยิ่งกว่าในกาลก่อนเป็นแน่ <>::<>::<>::<>::<>::<> จากคุณ : Linmou - [ 21 พ.ย. 51 11:19:12 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เชิงอรรถ ๑. “หมู่บ้าน” ในที่นี้หมายถึง หมู่บ้านในลักษณะเป็นเขตที่ดินของขุนนางคหบดี โดยในพื้นที่นั้นจะมีคฤหาสน์ของท่านเจ้าของที่ดิน ล้อมรอบด้วยที่นาของเจ้าของคฤหาสน์ และมีบ้านของเหล่าชาวนาซึ่งเช่าที่นาทำกิน ถือเป็น “ชาวบ้าน” ของหมู่บ้าน ๒. แคว้นเป่ยม่อ (Beimoguo : เป่ยม่อกั๋ว) แปลว่า แคว้นทะเลทรายทางเหนือ ๓. หลีหุน (lihun : พรากวิญญาณ) คำว่า “วิญญาณ” ในภาษาจีน มีนัยหมายถึง “หัวใจ” ในแง่ของความรักด้วยเช่นกัน ๔. ชาวจีนมักเอามือตบหน้าผากตัวเองในความหมายเพิ่งนึกขึ้นได้ หรือเพิ่งจะเข้าใจ ทำนอง “โอ๊ะ...จริงด้วย !” หรือ “อ๋อ...อย่างนี้นี่เอง !” ๕. เหล่าหวางเยี่ย (laowangye) หวางเยี่ยผู้เฒ่า หมายถึงจิ้งอานหวางเหอม่อ ท่านพ่อของเหอเสีย ๖. จานในที่นี้หมายถึงจานใบเล็กๆ สำหรับใส่ขนม ๗. ฉากบังตาห่วงรัดม่าน (ชุ่ยหวน หมิงตัง : cuihuan mingdang) ทั้งสองอย่างนี้เป็นของประดับตกแต่งซึ่งจะมีก็แต่เฉพาะในคฤหาสน์ของชนชั้นสูงผู้มั่งมีเท่านั้น (ชุ่ยหวน คือ ห่วงรัดม่าน มักทำจากหยกหรือทองคำ หมิงตัง คือ ฉากบังตา) ในที่นี้คำสองคำนี้สื่อความหมายถึงอดีตของวังจิ้งอานหวางที่เคยประดับตกแต่งอย่างหรูหรางดงาม เป็นการแสดงให้เห็นถึงความแตกต่างเป็นตรงข้ามกับบรรทัดถัดไปที่กล่าวว่า “โถงว่างเปล่าห้องผุพัง” ๘. ตัวอักษรโบราณ หมายถึง “อักษรกระดองเต่า” เป็นอักษรโบราณยุคแรกเริ่มของจีน ตัวอักษรจีนซึ่งใช้กันอย่างแพร่หลายในหมู่ชาวจีนตั้งแต่อดีตถึงปัจจุบันมี 3 แบบ แบบเก่าแก่ที่สุดคือ “อักษรกระดองเต่า” จากนั้นเมื่อถึงยุคจิ๋นซีฮ่องเต้ จึงมีการเปลี่ยนรูปแบบมาเป็นแบบ “ลี่ซู” ซึ่งเป็นต้นแบบของ “อักษรจีนตัวเต็ม” ในปัจจุบัน ส่วนแบบสุดท้ายคือ “อักษรจีนแบบตัวย่อ” ซึ่งเพิ่งจะมีขึ้นในช่วงไม่กี่สิบปีให้หลัง ๙. หมายถึงวังของเหอซู่ ต้าหวางแห่งกุยเล่อเมื่อครั้งยังดำรงตำแหน่งเป็นองค์ชายซู่ <>::<>::<> จากคุณ : Linmou - [ 21 พ.ย. 51 11:19:30 ]

ความคิดเห็นที่ 4 แวบมาอ่านของแม่นางหลินขอรับ เผอิญว่ามิมีของขวัญหลงเหลือแล้ว จึงมิได้นำมากำนัลให้ TT^TT มาคารวะด้วยจอหงวนแดงหนึ่งจอกขอรับ m(_ _)m จากคุณ : กระบี่เก้าเดียวดาย - [ 21 พ.ย. 51 15:11:21 ]

ความคิดเห็นที่ 5 หานไปนานเลยค่ะ เข้าใจเหอเสียนะเนี่ย น่าเห็นใจๆ จากคุณ : scottie - [ 21 พ.ย. 51 18:44:38 ]

ความคิดเห็นที่ 6 สงสารนายน้อยจับใจ Y^Y ผู้แซ่ฉู่ทำได้เจ็บจริงๆ พรากวิญญาณ พรากภักดี เฮ้อ....... ปล. ยกนารีแดงคารวะอีกจอกนึงครับพี่หลินโหม่ว กำลังคิดถึงเชียว ^^V จากคุณ : หนมจีน - [ 21 พ.ย. 51 21:45:26 A:58.41.179.128 X: TicketID:063710 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ท่านกระบี่เก้าเดียวดาย @ ของขวัญอะไรฤาท่าน ? ^^"  คารวะน้ำชาตอบสามจอก m(_ _)m คุณ scottie @ มองแง่นั้นก็ได้ค่ะ หรือมองอีกแง่คือ อยู่ด้วยกันมาตั้งสิบห้าปี ยังดูนิสัยพิงถิงไม่ออกอีกหรือ... หนมจีน @ 55555 ดิฉันดื่นเหล้าไม่เป็น ขอคารวะน้ำชาตอบแทนก็แล้วกันค่ะ ^^ จากคุณ : Linmou - [ 22 พ.ย. 51 07:56:08 ]

ความคิดเห็นที่ 8 #7 หมายถึง Give ขอรับแม่นาง ^____^ จากคุณ : กระบี่เก้าเดียวดาย - [ 22 พ.ย. 51 20:00:44 ]