“สวัสดีครับผมเป็นเด็กใหม่ ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ...”
คือว่าแค่คิดนะครับความจริงไม่ได้พูดออกไปหรอก เพราะยังไงก็ไม่มีใครฟังใครอยู่แล้ว เพราะเสียงที่ดังกว่าเสียงความคิดมันคงจะเป็นเสียงขู่จากเจ้าถิ่นมากกว่า
......
......
เมื่อไม่นานมานี้ผมเคยอยู่บ้านหลังใหญ่ เจ้านายใจดีและ น่ารัก....แต่ตอนนี้ผมไม่มีบ้านแล้วครับ...ถึงตอนนี้ผมก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดีว่าทำไมผมต้องมาอยู่ตรงนี้ด้วย…!!!!
“ผมทำอะไรผิดหรือครับเจ้านาย !!! “
คุณๆ เคยเห็นหมาทำหน้างงหรือเปล่าครับ นั่นแหล่ะที่ผมกำลังทำอยู่

มีเด็กวัยรุ่นหลายคนคิดวิธีหรือข้ออ้างอยากจะออกไปอยู่นอกบ้าน ที่ๆอิสระไม่มีใครมาบังคับให้ทำโน่นทำนี่ เรียนนั่นเรียนนี่ และ จิปาถะ...แต่คุณเชื่อไหมที่พูดมานั่น อยากมาเปลี่ยนกับตัวผมบ้างไหมครับ ถ้ามีโอกาสผมอยากจะถามเจ้านายผมว่ามีอะไรให้ผมทำไหม แล้ววันนี้อยากสอนอะไรผม ผมจะเป็นหมาที่น่าเอ็นดูที่สุด เท่าที่เจ้านายเคยมีมา ...แต่โอกาสผมยังไม่ทันได้เริ่มเลยครับ มันมาแบบไม่ทันตั้งตัว ไม่ทันได้ล่ำลาใครๆในบ้านหรือแม้แต่บ้านเล็กๆที่ผมเข้าไปนอนหลบยุงยามค่ำคืน..

ถึงผมจะถูกให้ออกจากบ้าน คือเรียกตามประสาชาวบ้านก็ประมาณตัดหางปล่อยวัด(ถนน) นั่นล่ะครับ ซึ่งในความหมายตัดหางปล่อยวัด คำนี้นายเคยเกริ่นๆ ให้ได้ยิน ว่าใครที่โดนตัดหางปล่อยวัดคือคนที่ไม่เอาไหนล่ะ แย่สุดๆล่ะ ((ผมก็ไม่รู้ว่าผมเข้าใจภาษาคนได้ยังไงเหมือนกันครับ ภาษาหมาผมยังเต๊าะแต๊ะเลย)) ที่บอกไม่เอาไหนนี้ก็ยังไม่เข้าใจว่าผมพลาดตรงไหน ผมอึเป็นที่ กินอาหารตามเวลา ยิ้มแย้มแจ่มใสกับทุกคนไม่เคยมีปากมีเสียงกับใคร บางทีผมยังช่วยพรวนดินให้ด้วยอีกต่างหาก เอ...หรือว่าผมหล่อกว่าเจ้านายเกินไปนะ...

ผมกำลังจะย่างเข้าสู่วัยรุ่น ความซ่าส์ในตัวผมอาจจะคล้ายๆกรดแก๊สในขวดเป๊ปซี่ (แบบว่าคุณๆจะได้เห็นภาพชัดเจนละกันนะครับ) ถ้าเป็นวัยรุ่นเหมือนคนผมคงจะเป็นจำพวก เด็กฮิปฮอป ตามแฟชั่นไปนั่นล่ะครับ แต่หมาอย่างผมคงไม่ทันได้มีแฟชั่นหรอกครับ แค่คิดว่าวันนี้เราจะไปขอข้าวร้านไหนกินดีนะ ถึงจะได้อิ่มท้อง หรือว่าใครจะมาไล่ที่ที่เรานอนไหมนะคืนนี้ แค่นี้เรื่องแฟชั่นหมาๆ อย่างผม ก็เลือนรางแล้วครับ

ใครๆ ก็ชอบเข้ามาลูบหัวผม ทั้งที่ผมเป็นหมาข้างถนนไปแล้วตอนนี้ เกือบบ่อยครั้งเหมือนกันที่สาวๆ ชอบส่งยิ้มให้ผม เอ้.... หรือว่าผมหล่อก็ไม่รู้ (เจ้านายคนเดิมของผมบอกว่าผมหน้าตาดีเหมือนเขาล่ะ อันนี้ผมเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง แต่ตอนนี้ผมมั่นใจร้อยเปอร์เซ็นต์ ว่าผมหน้าตาดีกว่าเจ้านาย อิอิ)

ในค่ำคืนที่ผมได้เห็นหน้าเจ้านายครั้งสุดท้าย พอๆกับอาการงง ที่เจ้านายให้ผมวิ่งตามท้ายรถเจ้านายจนผมวิ่งไม่ทัน.. แล้วรถเจ้านายผมก็หายลับตาไปตรงมุม ก่อนถึงปากซอย ผมไม่รุ้เลยว่าที่ๆผมกำลังยืนมองตามท้ายรถนายอยู่นี่มันคือที่ไหน แต่มันไม่ใช่บ้านที่ผมเคยอยู่แน่นอนครับ...

...ซอยตรงที่เจ้านายพาผมมาปล่อยเพื่อเรียนรู้มหาลัยข้างถนน นั่นล่ะครับ...ซอยนี้เป็นซอยเล็กๆแต่ประทานโทษนะครับ รถวิ่งทั้งวันทั้งคืนเลยครับ โดยเฉพาะเจ้าม้ามีเขา มีสองล้อ และมีกลิ่นตดเหม็นๆ แถมพ่นออกมาเป็นควัน ทั้งเหม็น ทั้งดำ ชอบวิ่งส่งเสียงคำรามไปมา ..จะวิ่งเยอะมากในช่วงเช้ากับช่วงเย็น..ส่วนรถสี่ล้อก็มีเป็นระยะ เพราะซอยนี้มันแคบ แต่ทะลุทุลวงทุกเส้นทาง...ผมชักจะรู้มากกว่าคนแถวนั้นซะแล้วสิ สมที่เจ้านายส่งให้มาเรียนรู้จริงๆเลย

บ่อยครั้งที่ผมชอบเดินทอดน่อง ...อิอิ พูดอย่างนี้อย่าหาว่าผมเป็นเกย์นะยะ จริงๆผมก็ไม่มั่นใจเหมือนกันครับว่าโตขึ้นกว่านี้ผมจะเป็นหมากระเทยหรือป่าว เพราะซอยนี้ หนุ่มๆ เยอะพอๆ กับซอยแถวสีลมเลยครับ ..เขาว่างั้นอ่ะครับ อิอิ กลางค่ำกลางคืนผมชอบนวยนาดทอดน่อง เดินข้ามถนนไปมา ยิ่งเวลามีสาวๆ นั่งแท๊กซี่ผ่านนะครับ บางคนบ้านอยู่แถวนั้นมักเดินมาทักผมยามที่กลับบ้านมืดๆ ค่ำๆ ตบหัวลูบหลัง ดีนะที่ผมทักทายกลับไปแบบเดียวกันไม่ได้ ไม่งั้นผมคงกระเด็นออกไปอยู่นอกซอยแทบไม่ทันแน่ๆ...

มันเป็นอันตรายอย่างหนึ่งกับอาการทอดน่องของผมครับ เพราะก่อนหน้านี้ประมาณ 2 อาทิตย์เห็นจะได้ เพื่อนของผมตัวหนึ่ง ก็ได้ไปเฝ้าท่านยมมาแล้วครับ ผมไม่รู้หรอกว่าการได้ไปเฝ้าท่านยมเนี้ย ถือเป็นโชคดี หรือว่าเป็นเคราะห์ร้าย แต่จะอย่างไรผมขอไปเข้าเฝ้าแบบวิธีอื่นที่ไม่ใช่โดนทับเป็นกล้วยปิ้งดีกว่าครับ ยังไง ซะ ผมก็ยังอยากหล่อแม้แต่วินาทีสุดท้ายครับ เพื่อนผมชื่อดำครับจะเรียกว่าเพื่อนก็อาจจะไม่ใช่ต้องเรียกว่าลุง เพราะเขาอยู่ในซอยนี้มานานกว่าผม

ลุงดำ มีพี่น้องๆในก๊วนอีก 2 ตัวครับเป็นสาวทั้งคู่ ลุงดำจะมีที่ประจำ คือหน้าบ้านหลังถัดไปจากที่ผมนอนอยู่ห่างไป 3-4 หลัง เจ้าของบ้านลุงดำ รัก และเอ็นดูแบบเสมอภาคครับ รักกันกลมเกลียว จนตัวกลมทั้ง 3 ตัวแถมมีเผื่อแผ่มาให้ผมบ่อยครั้ง แต่ถึงอย่างไรผมก็ยังเป็นข้าวนอกนาสำหรับบ้านนั้นอยู่ครับ เพราะเค้าเรียกว่าถิ่นใครก็ถิ่นใครสิ อะไรประมาณนั้น ถ้าเป็นคุณๆทั้งหลาย ก็เหมือนที่ส่วนบุคคล คนอื่นห้ามเข้าอะไรประมาณนั้นครับ..
ผมรู้สึกว่าเจ้าของบ้านของลุงดำ แอบชอบพอผมอยู่บ้าง แต่ก็คงเกรงใจลุงดำ กับสาวๆ อีก 2 ตัวละมั้งครับ บ้านลุงดำ เจ้าของบ้านอยู่ด้วยกัน 3 คน อิอิ เหมือน ลุงดำ กับสาวๆ อีก2 ตัวเลย

ผมล่ะอิจฉ้าอิจฉา ทำไมผมไม่มีพี่มีน้องกับเขาบ้างเลยนะ ถ้าผมทำประกันชีวิตผมจะยกผลประโยชน์ให้ใครกันละเนี้ย

มีบางวันที่มีคนใจดีกับผม ถ้าเป็นคนอาจะเรียกว่าแมวมองก็ได้ครับ อยู่ๆ ก็อุ้มผมขึ้นเจ้าม้ามีเขา แล้วขับพาผมออกนอกซอยไป ผมล่ะใจหายใจคว่ำ มันกลัวครับ กลัวสารพัด กลัวว่าจะโดนไล่ออกจากมหาลัยซอยนั้น กลัวว่าจะหล่นตุ๊บตั๊บจากเบาะแล้วโดนทับเป็นกล้วยปิ้ง (สุดสยองสำหรับผม) ที่สำคัญสุดที่กลัวเลยคือ “ผมกลัวเจ้านายผมจะกลับมาแล้วไม่เจอผม ...” ผมกลัวจริงๆ แต่แล้วเมื่อคนใจดีคนนั้นพาผมไปเปิดหูเปิดตาหนำใจเขาแล้วก็พาผมกลับมาไว้ที่เดิม ....อิอิ แอบดีใจไม่น้อยครับ อย่างน้อยอยู่ตรงนี้ผมยังพอได้รู้ชะตากรรมของผมในวันถัดไปครับ

อันนี้ไม่ได้หวังเลยนะครับที่จะได้เจอเจ้านายอีกครั้ง แต่ผมเฝ้าภาวนาทุกวันต่างหากละครับ บางทีก็เก็บเอาไปฝันเป็นตุเป็นตะ ตามประสาหมาโดนทิ้งนั่นล่ะครับ แต่ถึงอยู่อย่างนี้ผมยังรู้สึกดีที่ผมเรียนรู้วัฒนธรรมที่นี้ได้เร็ว...ขนาดหมายังรักสามัคคีเลยครับ (ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อคราวนี้ล่ะครับ) ทะเลาะกันบ้างแต่ที่สุดก็รวมกันเป็นกลุ่มเป็นก้อนเพื่อมีชีวิตอยู่ด้วยกันล่ะครับ ..
คุณครูอย่างลุงดำ และสาวๆ 2 ตัว รวมทั้งตัวอื่นๆ สอนภาคปฏิบัติบ่อยๆครับว่า ถ้าถึงเวลาให้จัดระเบียบกลุ่ม ไปมะรุมมะตุ้มร้านขายขนมจีนบ้าง ร้านก๋วยเตี๋ยวแถวๆนั้น แม่ค้าก็ใจดีเสมอ ผมที่เคยกินแต่อาหารเม็ดของหมา เลยได้ลิ้มรสอาหารคนเลิศรสเข้าก็ที่มหาลัยข้างถนนนี้ล่ะครับ ที่นี่สอนให้เราคุ้นเคย และ ยิ้มแบบง่ายๆ ไม่ทำตัววุ่นวาย ไม่เช่นนั้นก็อาจได้กลายเป็นกล้วยปิ้ง หรือ อะไรอีกนะ ผมขอนึกก่อนนะ ว่าอะไรที่น่ากลัวกว่ากล้วยปิ้ง ซึ่งมันอาจทำให้หน้าผมหมดหล่อ ในตอนที่กลายเป็นกล้วยปิ้ง...หรือไม่ก็ไอ้เป๋ประจำซอย ก็ได้ครับ

ช่วงแรกๆ ผมไม่ค่อยคุ้นเคยกับการเกาในที่สาธารณะเท่าไหร่ครับ ขวยเขิน อาย ม้วนต้วน เพราะมันร้อนเหงื่อไหลไคลย้อย ก็คันตามปรกติวิสัยครับ ตามประสาหมาเริ่มสกปรก แถมกลิ่นตัวผมเริ่มจะหอมตามประสาหมาๆ กลิ่นเริ่มจะกลมกลืมกับเพื่อนๆ แล้วครับ
ถ้าเป็นแต่ก่อนผมคงได้อาบน้ำเกือบจะทุกวัน เพราะเกิดมาขนหนา หน้าตาบ้องแบ๊วอีกนะครับ... ผิดกับตอนนี้เลยครับ น้ำจะดื่มยังต้องแบ่งๆกับเพื่อนในกลุ่มให้อิ่มท้องกันครบทุกตัวก่อนเลย น้ำอาบอย่าได้ไปฝันเลยครับ พูดอย่างนี้จริงๆไม่ได้อนามัยจัดนะครับ คือว่ามันคันคะเยอครับ บางทีเกาจนตัวงอ อาการเหมือนกำลังเป็นลมชักบ้าหมู ดีที่คนผ่านไปมาไม่โยนช้อนให้ผมคาบเอาไว้แทน ถ้าเป็นช้อนเงินซ้อนทอง ผมจะคาบไปถวายเจ้านายผมสักโหล ผมจะได้อาบน้ำ และ ได้อยู่บ้านร่วมกับเจ้านายสักที...

ในบางคืนที่ฝนตก ผมก็ได้แต่นอนหนาวตัวเดียวบ้าง หรือ หลายตัวบ้างซุกๆ กันแต่น้อยครั้งครับที่จะหาใครมาซุกหัวรวมตัวกันในยามนั้น ต่างคนต่างก็หนาว ซุกตัวเป็นวงกลมเลยครับ มันหนาวจนตัวสั่นเป็นระยะ ต้องรอให้ผ่านไปจนกว่าจะเช้า พระอาทิตย์ขึ้น ก็เริ่มอุ่นล่ะครับ เป็นอย่างนี้เวียนกันไปมาหลายๆวันเข้าผมก็เริ่มชิน กับสิ่งที่มนุษย์สองขาเรียกว่าฤดูนั่นล่ะครับ


ผมไม่รู้ว่าผมจะเรียนมหาลัยแห่งนี้อีกนานแค่ไหน แต่ประมาณคร่าวๆ ผมว่าถ้าผมไม่เป็นกล้วยปิ้งไปซะก่อน หรือ โดนโรคเรื้อนรุมเร้า หรือ เป็นไข้หวัดตายซะก่อน...

“ ผมก็จะรอเจ้านายของผมอยู่ตรงนี้ ล่ะครับ จะไม่ไปไหน ... “
เจ้าที่หรือ เทวดาของหมา อาจจะเห็นใจให้พรที่ผมขอ กลายเป็นเรื่องจริงขึ้นมาสักวันก็ได้นะครับ


แต่ผมอยากจะฝากคุณด้วยสักอย่างได้ไหมครับ ช่วยตามหาเจ้านายของผมให้ผมด้วยครับผมอยากเจอเขาเหลือเกินครับ...” ผมรอเขาอยู่ตรงที่เกิดเหตุในวันนั้นล่ะครับ... “ ถ้าไม่เจอชาตินี้ผมยังอยากจะได้เจอในชาติหน้าครับ...

.......
ซอยเจริญนคร 44 บ้านหลังใหญ่หนึ่งในจำนวนหลายหลัง ประตูรั้วอัลลอยเปิดออก พร้อมกับรถเก๋งคันงามวิ่งเข้าไปจอดในโรงจอดรถ เด็กหญิงตัวจ้อยเดินลงจากรถด้วยอาการอ่อนเพลียพร้อมกับผู้เป็นแม่ เมื่อเครื่องยนต์ดับลง ประตูด้านคนขับถูกเปิดออกพร้อมกับร่างของชายผู้เป็นพ่อก้าวลงเดินมาหยุดตรงสนามหญ้าเล็กๆ หน้าบ้าน… ยืนทอดสายตาไปยังแนวกำแพงบ้าน และกรงเหล็กหลังเล็กใต้ต้นปีบ...
...ไม่มีลูกโกลเด้นแสนซนวิ่งมารับเหมือนอย่างเคย คงเหลือไว้เพียงกรงเหล็กที่ก่อนหน้านี้เคยถูกเรียกว่าบ้าน แล้วใบหน้าของโกลเด้นแสนซน ที่เที่ยวไล่งับของเล่นไปทั่วสนามหญ้าเล็กๆ ตรงมุมนั้น สักพัก ก็เริ่มขุดดินเป็นหลุมไปทั่วตามแนวกำแพงบ้าน
โชคร้าย.... เด็กหญิงตัวจ้อยของบ้านมีอาการแพ้ขนสัตว์พึ่งกลับออกจากมาจากโรงพยาบาลได้ไม่นาน จากนั้นชะตากรรมของสัตว์มีขนในบ้านก็เปลี่ยนไป...

ย้อนกลับมาอีก 3 ซอย เสียงหอนเจือปนความเศร้าสร้อย และรอคอยดังแว่วลอยมาตามสายลมพัดของฤดูหนาว ในบางค่ำคืนที่หงอยเหงา และ หายไปในคืนที่อากาศอบอุ่น....ยากจะคาดเดาว่าเป็นเสียงของเจ้าตัวไหน แต่ถ้ามีใครผ่านไปเจอเจ้าของเสียงนั้นเป็นโกลเด้นขนสีน้ำตาลหน้าตาแสนซนก็คงไม่น่าแปลกใจที่จะเป็นเช่นนั้น...
“ผมอยากกลับบ้านครับ... “

จากคุณ : สายลมเปลี่ยนทิศ - [ 21 พ.ย. 51 22:45:15 A:202.149.24.129 X: TicketID:166738 ]