ความคิดเห็นที่ 1 “เพิ่งจะย้ายไปเมื่อเร็วๆ นี้เอง” “คนในหมู่บ้านไปอยู่ที่ใดกันแล้วหรือ ?” “นี่ กูเหนี่ยง ม้าของเจ้าตัวนี้ขายให้ข้าเถอะนะ !” ในสายตาของชนเลี้ยงสัตว์ ม้าชั้นเลิศมีความสำคัญเทียบเท่าหญิงคนรักเลยทีเดียว พิงถิงโค้งริมฝีปาก “ท่านรู้เรื่องของหมู่บ้านตัวตัวเอ่อร์ด้วยหรือ ? ท่านชื่ออะไรรึ ?” “ข้าชื่ออาฮั่น แล้วม้าของเจ้าล่ะจะขายหรือเปล่า ?” หญิงสาวกระโดดตัวเบาลงจากหลังม้า สะบัดบังเหียนไปให้อีกฝ่าย “ให้ท่านเปล่าๆ ก็แล้วกัน ข้าอยากจะรู้ข่าวของเพื่อนข้า” อาฮั่นส่ายศีรษะพูดเสียงแข็ง “ข้าไม่เอาของเจ้าเปล่าๆ !” กล่าวจบก็ล้วงเงินมากกว่าที่ใช้ซื้อม้าธรรมดาสองเท่าออกมายัดใส่มือพิงถิง “จะบอกให้นะ หัวหน้าของหมู่บ้านตัวตัวเอ่อร์เป็นบุคคลผู้ยิ่งใหญ่เชียวละ ! เขาคือท่านแม่ทัพเจ๋ออิ่นผู้โด่งดังยังไงเล่า ! ใครจะไปนึกว่าเขาจะมาเร้นกายอยู่ในหมู่บ้านเล็กๆ แบบนี้ได้ แต่ตอนนี้ต้าหวางได้ตามตัวเขาออกมาอีกครั้ง และปูนบำเหน็จแก่เขามากยิ่งกว่าเดิม เพื่อให้เขามาเป็นขุนทัพ(๒)ของเป่ยม่อเรา เพราะฉะนั้นท่านแม่ทัพเจ๋ออิ่นจึงต้องออกจากเขา หมู่บ้านตัวตัวเอ่อร์จึงไม่มีอยู่อีกแล้ว คนในหมู่บ้านต่างย้ายเข้าไปอยู่ในเมืองหลวงเป่ยหยาหลี่กันหมดแล้ว” “อย่างนั้นหรือ” พิงถิงขมวดคิ้ว นิ่งเงียบไปชั่วอึดใจ แล้วจึงโยนเงินที่อาฮั่นยัดใส่มือนางกลับไปให้อาฮั่น “รับไว้ซะ ข้าขอใช้เงินนี่ซื้อม้าของท่าน ท่านซื้อม้าของข้าไปอย่างนี้ ข้าก็ย่อมต้องซื้อม้าไว้ขี่แทนสักตัวจริงไหม ?” นางควรจะเปลี่ยนไปขี่ม้าที่ไม่มีตราประทับของวังจิ้งอานหวางเสียแต่เนิ่นๆ ได้แล้ว... “ไม่ได้ ! ม้าของข้าไม่ได้ดีเลิศเหมือนม้าของเจ้า ข้าไม่เอาเปรียบเจ้าแบบนี้แน่ !” หญิงสาวเดินไปปลดบังเหียนที่อาฮั่นผูกเอาไว้กับลำต้นไม้ แล้วกระโดดขึ้นขี่ม้าของอาฮั่น จากนั้นหันกลับมาขยิบตาให้อย่างเจ้าเล่ห์ “พ่อตัวใหญ่ เก็บเงินเอาไว้แต่งเมียดีๆ สักคนเถอะน่า ท่านนี่เป็นคนดีจริงๆ !” แส้เคาะลงใส่บั้นท้ายม้าเบาๆ  ม้าก็ห้อตะบึงจากไป ทิ้งไว้เพียงเสียงหัวเราะสดใสดั่งระฆังเงิน อากาศของท้องทุ่งหญ้ายังคงสร้างความปลื้มปีติให้เช่นเคย กลิ่นหอมสดชื่นของหญ้าสดนี้ต่อให้เป็นทิวทัศน์อันงามตระการที่สุดของกุยเล่อและตงหลินก็ไม่อาจทดแทนได้ เสียงขับขานบอกความรื่นเริงของชนเลี้ยงสัตว์ยังคงดังอยู่อย่างต่อเนื่อง แผ่กังวานสดใสมาถึงโสตของพิงถิง “ทุ่งหญ้าเอยถิ่นกำเนิดของวัวและม้า สายธาราที่รี่ไหลและใบหญ้าเขียวขจี ล้วนมิอาจเทียบเคียงน้องนางในดวงใจข้า......” พิงถิงโค้งริมฝีปากคลี่ยิ้ม ทว่าหว่างคิ้วกลับอำพรางความกังวลไว้ไม่อยู่ เจ๋ออิ่น ยอดขุนพลอหังการของเป่ยม่อผู้นั้น มิใช่รับปากว่าจะเร้นกายในภูไพรเพื่อให้หยางเฟิ่งได้มีความสุขไปชั่วชีวิตหรอกหรือไร ? มาบัดนี้กลับรับปากต้าหวางของเป่ยม่อหวนคืนสู่ราชสำนักอีกครั้ง เรื่องนี้บ่งบอกถึงอะไร ? แต่เดิมเพียงเดินทางต่ออีกครึ่งวันก็จะได้พบกับหยางเฟิ่งแล้วแท้ๆ หมู่บ้านตัวตัวเอ่อร์กลับย้ายจากไปจนเหลือแต่ค่ายว่างเปล่า ดูท่าคงต้องเดินทางต่อไปยังเมืองหลวงของเป่ยม่อ...เป่ยหยาหลี่ เสียแล้ว “ขออยู่อย่างมีความสุขแค่ไม่กี่วันก็ไม่ได้เลยเชียวหรือ ?” พิงถิงย่นจมูกมองท้องฟ้า การเดินทางเพียงลำพังทำให้หญิงสาวชินเสียแล้วกับการพูดคนเดียว การที่ไม่มีตัวหนังสือ “วังจิ้งอานหวาง” เดินทองขนาดมหึมาสี่ตัวแบกอยู่บนหลังอีกต่อไปถือเป็นเรื่องดีหรือไม่ ? ทางด้านตงหลินเล่า ? เฮ้อ...ฉูเป่ยเจี๋ย...... คิ้วเรียวได้ขมวดมุ่นโดยไม่รู้ตัวอีกครั้ง หญิงสาวยกนิ้วขึ้นคลึงขนคิ้ว ราวกับว่าการทำเช่นนี้จะสามารถกำจัดความเจ็บปวดที่เกาะกุมหัวใจอยู่รำไรออกไปได้กระนั้น ส่งเสียงตวาดก้องเลียนแบบเหล่าผู้คนบนท้องทุ่งกว้าง มือสะบัดแส้ม้า ฝุ่นทรายฟุ้งตลบอีกครั้ง เงาร่างอรชรบนท้องทุ่งกว้างเปลี่ยนเป็นเล็กลงทุกที...ทุกที <>::<>::<> ฝุ่นทรายสายลมพลิ้วตลบ ตะวันรอนใกล้ลาลับอีกครา ผู้หัวใจสลายอยู่ ณ หนใด ? ข้ามุ่งหวังให้สวรรค์มีทิพยญาณ ประทานผืนพรมหญ้าและความลืมเลือนทั้งมวลแก่ข้า สุดหล้าฟ้าเขียว ท่องเที่ยวไปอย่างสำราญ หลังจากต้าหวางแห่งเป่ยม่อเพียรออกคำสั่งเรียกตัวอย่างมุ่งมั่นครั้งแล้วครั้งเล่า เจ๋ออิ่น...แม่ทัพใหญ่แห่งเป่ยม่อก็ได้หวนคืนสู่ราชสำนักเป่ยม่ออีกครั้ง เป่ยม่อหวาง(๓)มิได้ไม่ให้ความสำคัญกับเจ๋ออิ่นแต่อย่างใด ในตอนนั้นเมื่อได้ทราบว่ายอดขุนพลผู้นี้ขอลาออกจากตำแหน่ง เป่ยม่อหวางได้นั่งกลุ้มอยู่ในวังหลวงถึงสามวัน เพียรพยายามเกลี้ยกล่อมเจ๋ออิ่นอยู่สามวัน ขุนพลหนุ่มผู้ห้าวหาญซึ่งชื่อเสียงกำลังโด่งดังถึงขีดสุดดุจอาทิตย์ยามเที่ยง วีรบุรุษชาติอาชาไนยผู้เป็นที่หมายปองของเหล่าหญิงสาวชาวเป่ยม่อ กลับจะละทิ้งอนาคตอันรุ่งโรจน์อย่างกะทันหันด้วยเหตุผลที่ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่ยอมเอ่ยออกมา “ต้องเป็นเพราะความรักแน่ๆ” เป่ยม่อหวางพอจะคาดเดาได้ ไม่รักแผ่นดินรักหญิงงาม(๔) มิใช่เพียงคำเล่าขาน หากแต่มีเรื่องเช่นนี้อยู่จริงๆ เจ๋ออิ่นยืนอย่างห้าวหาญอยู่ตรงหน้าเป่ยม่อหวาง คลี่ยิ้มอย่างเยือกเย็น เมื่อรอยยิ้มอันเปี่ยมด้วยความมุ่งมั่นนี้ปรากฏขึ้น เป่ยม่อหวางก็ตระหนักอย่างขมขื่นว่าตัวเขาที่เป็นต้าหวางไม่สามารถที่จะรั้งยอดขุนพลที่เก่งกาจที่สุดของเป่ยม่อผู้นี้เอาไว้ได้ ยามเมื่อชายผู้หนึ่งหลงรักหญิงผู้หนึ่ง ดูเหมือนไม่ว่าสิ่งใดก็ไม่อาจหยุดยั้งไม่ให้เขากระทำเรื่องโง่ๆ ที่คิดจะทำได้ เป่ยม่อหวางมิอาจไม่พยักหน้าอนุญาต บัดนี้...เจ๋ออิ่นกลับมาแล้ว ท่านแม่ทัพใหญ่ซึ่งเคยได้รับความเคารพเทิดทูนจากชาวเป่ยม่อได้กลับมาแล้ว...กลับมาปกป้องชายแดนของเป่ยม่ออีกครั้ง นี่เป็นข่าวซึ่งสร้างความยินดีปรีดาให้แก่คนทั้งแคว้นเป็นอย่างยิ่ง เป่ยหยาหลี่เต็มไปด้วยเสียงขับขานอย่างรื่นเริง ยามเมื่อเจ๋ออิ่นนำคนของหมู่บ้านตัวตัวเอ่อร์เข้ามาในเมืองหลวงนั้น ไม่เพียงแต่เป่ยม่อหวางนำเหล่าขุนนางออกมาต้อนรับด้วยตัวเอง หากยังได้รับการต้อนรับอย่างครึกครื้นจากเหล่าทวยราษฎร์นับพันหมื่นอีกด้วย จวนขุนทัพซึ่งถูกสร้างขึ้นใหม่เอี่ยมสำหรับรอต้อนรับเจ๋ออิ่นโดยเฉพาะยิ่งตกแต่งประดับประดาจุดโคมสว่างไสวจนคึกคักอลังการ หยางเฟิ่งนั่งอยู่ในห้องซึ่งตกแต่งอย่างหรูหรางดงามมากที่สุด ฟังเสียงเอะอะอึกทึกที่แม้จะคั่นด้วยผนังหลายชั้นก็ยังคงลอยมากระทบโสตอยู่นั่นเอง เจ๋ออิ่นถูกเรียกตัวเข้าไปในวังหลวงอีกแล้ว ส่วนนาง...ก็ได้ทราบด้วยความตื่นเต้นยินดีเป็นที่ยิ่งว่ามีสหายเก่ามาเยือน ตอนที่สาวใช้นำสิ่งของแทนตัวของอาคันตุกะซึ่งไม่ยอมบอกนามที่หน้าประตูมาให้นั้น นางถึงกับเบิกตาจนกลมกว้าง <>::<>::<> “เจ้าจะดูอีกนานแค่ไหนกันหือ ?” พิงถิงนั่งลงบนเก้าอี้ แล้วอมยิ้มเอ่ยถาม “ไม่ได้พบกันตั้งเนิ่นนานปานนี้ จะไม่ยอมให้ข้าได้มองเจ้าให้เต็มตาสักหน่อยเลยหรือไร ?” หยางเฟิ่งถอนหายใจเบาๆ แล้วยื่นนิ้วมือขาวเรียวดั่งลำเทียนทั้งห้านิ้วออกไป “พิงถิง มานี่สิ ให้ข้าได้มองเจ้าให้เต็มๆ ตาหน่อย” พิงถิงหัวเราะคิก “รับบัญชาเจ้าค่ะ ฟูเหริน(๕)ท่านแม่ทัพใหญ่......ไม่ใช่สิ......ต้องเป็นฟูเหรินท่านขุนทัพสินะ” หญิงสาวเยื้องกรายเข้าไปนั่งลงชิดสหายรักที่ริมเตียง นัยน์ตาเฉลียวฉลาดเฉกเช่นกันสองคู่จ้องมองกันแน่วนิ่ง บนประกายสุกสกาวชวนลุ่มหลงได้พิมพ์ประทับภาพสะท้อนของตนซึ่งปรากฏอยู่บนดวงตาของอีกฝ่าย “เจ้าผอมลงนะ” พิงถิงคลี่ยิ้มออกมาอย่างอดไม่ได้ “เจ้าสวยขึ้นนะ” “ข้าคิดถึงเจ้าจริงๆ คิดถึงเมื่อสมัยพวกเรายังเด็ก นอกจากเจ้าแล้ว ข้าก็หาใครที่คุยด้วยได้ทุกเรื่องไม่พบเลยสักคนจริงๆ” “หยางเฟิ่ง......” พิงถิงถามขึ้นอย่างปุบปับ “ทำไมถึงไม่ถามเล่า ?” “ถาม ?” รอยยิ้มของหยางเฟิ่งผนึกค้าง ก้มหน้าลง “ข้า......ไม่กล้าถาม หากไม่ใช่เพราะหมดสิ้นทางเลือก เจ้ามีหรือจะยอมผละจากนายน้อยของเจ้า ? และเรื่องที่ทำให้เจ้าต้องหมดสิ้นทางเลือกได้...จะต้องน่ากลัวเอามากๆ เป็นแน่” ดังหนึ่งลูกหนังที่พองลมเต็มที่ถูกเข็มทิ่มใส่ก็ไม่ปาน พิงถิงฝืนยิ้ม “มันร้ายแรงมากจริงๆ นั่นแหละ เจ้าดีดพิณให้ข้าฟังสักเพลงสิ แล้วข้าจะเล่าให้เจ้าฟังทั้งหมดตั้งแต่ต้นจนจบ” พิณซึ่งดีดเป็นประจำวางอยู่บนโต๊ะเตี้ยริมเตียงนี่เอง หยางเฟิ่งมองสหายรักผู้ซูบเซียวอย่างลึกซึ้ง รวบชายแขนเสื้อทั้งกว้างและยาวขึ้น ปลายนิ้วดีดลงบนสายพิณเส้นสุดท้ายเบาๆ ติ๊ง... แผ่วเบาแทบไม่ได้ยิน สายสั่นสะท้าน...หัวใจพลอยสั่นสะท้านตามไปด้วยอย่างฉับพลัน  ความปวดร้าว ผิดหวัง และสิ้นไร้ทางไปซึ่งกดทับอยู่ยังก้นบึ้งของหัวใจดั่งถูกกระชากถอนขึ้นมาทั้งราก ความอัดอั้นตันใจทั้งมวลได้ไหลทะลักออกมาดั่งกระแสคลื่นคลั่ง ประหนึ่งหมายจะทลายเขื่อนกั้นให้พังภินท์ “หยางเฟิ่ง !” พิงถิงร้องเรียกเสียงสั่นสะท้าน โผเข้าซบอกสหายรัก ร่ำไห้ไม่ยอมหยุด ให้น้ำตาไหลออกมาอย่างสมใจเถิด ให้มันหยดลงไปบนพื้น ที่นี่ไม่ใช่กุยเล่อ...และไม่ใช่ตงหลิน คนที่ทำให้นางปวดร้าวไม่อยู่ที่นี่ คนที่พรากวิญญาณนางไปไม่อยู่ที่นี่ ทำอย่างไรถึงจะลืมเลือนเหมันต์อันงามตระการนั้น ลืมค่ำคืนอันอ่อนหวาน ลืมเงาร่างสูงสง่าและความทรงจำสิบห้าปีอันแจ่มชัดในวังจิ้งอานหวางได้ ? ทำอย่างไรจึงจะบอกให้หยางเฟิ่งเข้าใจได้ว่า นางได้หลงรักชายผู้หนึ่ง...นางรักเขา แต่ก็ทำร้ายเขา หลอกลวงเขา จนสุดท้ายพยายามผละจากเขาไปอย่างสุดกำลัง ทว่านางกลับไม่อาจหวนคืนไปยังวังจิ้งอานหวางซึ่งเคยคิดว่าจะอยู่อาศัยไปตราบชั่วชีวิตได้ ? วันนี้...ภายใต้สายตาโศกเศร้าของหยางเฟิ่ง ในที่สุดพิงถิงก็ได้ร่ำไห้ออกมาอย่างเต็มที่ และได้ระบายถ่ายเทความอัดอั้นตันใจออกมาจนหมดสิ้น ทั่วหล้านี้ เกรงว่ามีแต่หยางเฟิ่งเพียงคนเดียวเท่านั้นที่เข้าใจจิตใจของนาง แม้พิงถิงจะเอาแต่ร้องไห้โดยไม่พูดอะไรทั้งสิ้น หยางเฟิ่งก็พอจะเดาได้อยู่สามส่วน หากไม่มีเรื่องความรักเข้ามาแทรก พิงถิงย่อมไม่มีทางเศร้าเสียใจมากเพียงนี้ ใครกันหนอมีความสามารถถึงขนาดทำให้พิงถิงผู้เย่อหยิ่งถลำใจได้ ? จากคุณ : Linmou - [ 22 พ.ย. 51 07:51:50 ]

ความคิดเห็นที่ 2 “เขาชื่ออะไร ?” หยางเฟิ่งลูบผมยาวสลวยของเพื่อนรัก พิงถิงน้ำตากบตา กัดฟันกรอด เค้นเสียงเอ่ยสามพยางค์ซึ่งรัดพันหัวใจนางจนเจ็บแปลบปลาบอยู่ทุกคืนวัน “ฉู...เป่ย...เจี๋ย” ...เจิ้นเป่ยหวางแห่งตงหลินหรือ ?... หยางเฟิ่งเผลอเหม่อลอยไปชั่ววูบ ครู่หนึ่งให้หลังจึงค่อยถอนหายใจเบาๆ เอ่ยเสียงนุ่ม “ร้องไห้เถิด ร้องไห้ออกมาให้เต็มที่” น้ำตาไหลพรากดั่งทำนบทลาย พิงถิงฟุบอยู่กับอกของเพื่อนรักร้องไห้อย่างไม่ลืมหูลืมตา “หยางเฟิ่ง...ตอนนี้ข้า...ในที่สุดข้าก็......” พิงถิงยันร่างขึ้นจากอกของเพื่อนรัก คำพูดเพิ่งจะเอ่ยถึงกลางคันก็พลันหยุดชะงักกะทันหัน ในลำคอมีกลิ่นคาววูบ ก่อนจะอาเจียนเลือดสดๆ ออกมาโดยแรง “โอ้ก !” “พิงถิง !” หยางเฟิ่งลุกพรวดขึ้นทันควัน เบิกตากว้างมองกระโปรงที่ถูกย้อมจนแดงฉานอย่างตกตะลึง “ใครก็ได้ ! มานี่เร็วเข้า !” ความอัดอั้นทุกข์ตรมทั้งมวลได้ถูกระบายออกมาจนหมดสิ้น หลังจากร่ำไห้อย่างหนักก็เป็นล้มป่วยอย่างหนัก ยอดพธูผู้วางแผนสัประยุทธ์ในกระโจม ยิ้มแย้มสนทนาการสงคราม ฟ้าดินพลิกผันยังหน้าไม่เปลี่ยนสีในวันวาน กลับต้องมาตกต่ำถึงเพียงนี้ โรคเก่าของพิงถิงได้กำเริบขึ้นอีกครั้ง กำเริบอย่างเฉียบพลันและอันตราย เคราะห์ดีที่ในจวนขุนทัพมีทุกสิ่งพร้อมสรรพ ทั้งโสมทั้งดีหมีถูกประเคนมาให้อย่างไม่ขาดสาย ภายใต้การดูแลอย่างถี่ถ้วนไม่มีขาดตกบกพร่องของหยางเฟิ่ง อาการป่วยของพิงถิงค่อยๆ ทุเลาลงในที่สุด พักผ่อนเพียงไม่กี่วัน พิงถิงก็ลุกขึ้นนั่งได้แล้ว หลังจากได้ร้องไห้ระบายความเจ็บช้ำทั้งมวลออกไป ในอกก็ไม่เจ็บแปลบปลาบเป็นพักๆ อีก แม้อาการป่วยจะหนักมาก แต่กลับหายดีเร็วยิ่งกว่าเมื่อก่อน และไม่มีอาการไข้กลับเป็นระยะๆ เช่นที่ผ่านมา “สีหน้าค่อยดีขึ้นมาหน่อยแล้ว” นอกม่านประตูปรากฏเงาร่างอันคุ้นเคยไหววาบ ตามด้วยเสียงม่านไข่มุกถูกแหวกเปิดกระทบกันดังสดใส หยางเฟิ่งเดินเข้ามาพูดยิ้มๆ “หมอบอกว่าอีก 2-3 วันก็ลุกจากเตียงได้แล้ว ทำเอาข้าตกใจแทบแย่แน่ะ” “มานี่สิ มานั่งกับข้า” พิงถิงตบริมเตียงข้างๆ ตัว หยางเฟิ่งเดินเข้ามานั่งลง หยิบปิ่นชั้นดีอันหนึ่งออกมาจากในอกเสื้อ เกล้าผมให้พิงถิงอย่างคล่องแคล่วแล้วเสียบปิ่นลงในมวยผมอย่างระมัดระวัง จากนั้นเอียงคอพินิจมอง “ปิ่นนี้ต้าหวางบำเหน็จให้เจ๋ออิ่น ข้าปักแล้วรู้สึกไม่ค่อยจะเข้ากันนัก ให้เจ้าปักสิดูเข้ากันยิ่งกว่าอีก” พิงถิงส่องกระจกทองเหลืองที่เพื่อนรักยื่นมาให้ “นี่เอามาให้ข้าโดยเฉพาะเลยหรือ ?” จากนั้นหยุดไปครู่หนึ่ง ค่อยถามเบาๆ “ท่านขุนทัพทราบที่มาของข้าหรือไม่ ?” “เขาไม่ได้ถาม” หยางเฟิ่งตอบ “ขอเพียงเป็นเพื่อนของข้า เขาก็จะช่วยคุ้มครองให้อย่างสุดกำลัง เพียงแต่......” ดวงหน้ามีน้ำมีนวลกว่าพิงถิงเล็กน้อยหม่นลง “เขาใกล้จะยกทัพไปจากเมืองหลวงแล้ว” อากาศเปลี่ยนเป็นอึดอัดในทันใด อับชื้นชวนตะครั่นตะครอเหมือนเมฆฝนได้ลอยมาบดบังดวงตะวัน พิงถิงรับกระจกในมือเพื่อนรักมาวางลงยังริมเตียง แล้วเม้มปากนิ่งไม่เอ่ยอะไร หยางเฟิ่งพูดขึ้นว่า “เราสองคนสนิทกันมาตั้งแต่เด็ก เอ่ยถึงพิณ ข้าไม่แพ้เจ้า แต่เอ่ยถึงเล่ห์อุบาย...ข้าไม่อาจเทียบเจ้าได้แม้แต่เศษเสี้ยว” พิงถิงฝืนใจคลี่ยิ้ม “เจ้าหยิ่งผยองเสมอมา เหตุใดอยู่ๆ จึงถ่อมตัวเช่นนี้เล่า ?” “ข้าก็แค่ฉลาดในเรื่องเล็กน้อยเท่านั้น ฉลาดแต่ในห้องหอ ในกำแพงสูง ในหมู่ผู้คนของบ้านสามี ให้ดูแลจัดการหมู่บ้านตัวตัวเอ่อร์หรือจวนขุนทัพนั้น...ข้าพอจะทำได้ แต่หากเอ่ยถึงเรื่องใหญ่อย่างการศึกกิจแคว้น เจ้าสิถึงจะเป็นบุรุษในหมู่สตรี” นัยน์ตาดำขลับของหยางเฟิ่งจ้องมองสหายรัก ถามเบาๆ “เหตุใดเป่ยม่อหวางถึงได้รีบร้อนเรียกตัวเจ๋ออิ่นกลับมาคุมกองทัพอีกครั้ง ? เจ๋ออิ่นไม่ใช่คนละโมบในชื่อเสียงลาภยศ หากไม่ใช่เพราะเป่ยม่อกำลังตกอยู่ในภาวะวิกฤตละก็ เขาไม่มีทางยอมทวนคำสาบานที่เคยให้ไว้กับข้าในตอนนั้นและหวนกลับมาที่นี่โดยไม่คำนึงถึงสิ่งใดทั้งสิ้นอย่างเด็ดขาด ข้าไม่เข้าใจเรื่องใหญ่โตอย่างการศึกกิจแคว้น พิงถิง เจ้าบอกข้าสิ...นี่มันเป็นเพราะอะไรกัน ?” หยางเฟิ่งเน้นเสียงถามทีละคำๆ นอกหน้าต่างสกุณาขับขานหมู่ผกาหอมรวยริน ในหน้าต่างกลับเงียบสงัดอย่างยิ่ง พิงถิงนิ่งเงียบงัน ก้มหน้าไม่เอ่ยคำ นัยน์ตาค้นคว้าซึ่งทอแสงแรงกล้าของหยางเฟิ่งจับอยู่ที่ใบหน้าของเพื่อนรัก ไม่ทราบผ่านไปนานเท่าไร พิงถิงเหมือนจะเริ่มเหนื่อยล้า จึงเงยหน้าขึ้น เอนกายแหงนพิงหมอนใบนุ่มตรงหัวเตียง แล้วยิ้มขื่นกล่าวว่า “ฉูเป่ยเจี๋ยเคยประมาทหลงกล จนถูกบีบให้ต้องทิ้งกระบี่คู่มือไว้เป็นวัตถุพยาน และกล่าวคำสาบานว่าจะไม่รุกรานกุยเล่อภายในเวลาห้าปีนี้ ตงหลินหวางกำลังทุ่มเทให้กับการขยายดินแดน พวกเขามีทหารชั้นดีแม่ทัพชั้นเลิศ ในเมื่อไม่อาจยึดครองกุยเล่อได้ จึงย่อมต้องเบนปลายหอกไปแสวงหาเป้าหมายอื่น เช่นนี้แปลว่า...ตงหลินได้ยกทัพมารุกรานชายแดนของเป่ยม่อแล้ว ?” “ถูกต้อง” หยางเฟิ่งขมวดคิ้วอย่างอ่อนล้า “หลายวันมานี้ ชื่อ ‘ฉูเป่ยเจี๋ย’ หลุดจากปากของเจ๋ออิ่นทุกวัน ยอดขุนพลอันดับหนึ่งแห่งตงหลิน...เจิ้นเป่ยหวาง...สายสืบที่กลับมาจากแนวหน้าบรรยายถึงเขาราวกับจอมอสูรที่ผุดขึ้นมาจากนรกอย่างไรอย่างนั้น แม่ทัพของเป่ยม่อที่ตายใต้เงื้อมมือของเขามีไม่ใช่น้อย” นัยน์ตาสั่นระริกของนางจับจ้องมาที่พิงถิงอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะฝืนใจขยับริมฝีปากคลี่ยิ้มอ่อนโยนอย่างเพิ่งจะรู้สึกตัว เอ่ยปลอบว่า “อย่าไปคิดมากเลย เรื่องของพวกผู้ชายเขา พวกเรายุ่งอะไรไม่ได้อยู่แล้ว ข้าละไม่เข้าใจเลยจริงๆ  ทำไมพวกต้าหวางถึงได้มุ่งหวังจะขยายดินแดนกันนักนะ ? การรวมแผ่นดินสร้างราชวงศ์ให้ยิ่งใหญ่ยืนยงมันสำคัญมากขนาดนั้นเลยเชียวหรือ ? “เจ๋ออิ่นจะออกเดินทางในอีกไม่กี่วันนี้แล้ว ช่วงนี้ข้าจึงต้องอยู่กับเขาให้มากหน่อย” กล่าวจบก็ลุกขึ้น มือกดลงบนบ่าของพิงถิงที่ทำท่าจะลุกจากเตียงเบาๆ “เจ้าเพิ่งจะหายป่วย นอนพักต่อไปเถอะ ถ้ารู้สึกเบื่อ ก็ให้พวกสาวใช้ไปเด็ดดอกไม้ที่เพิ่งจะบานในสวนส่งมาให้ก็แล้วกัน ถ้ามีธุระอะไรก็ให้พวกสาวใช้ไปเรียกข้าได้” หยางเฟิ่งผละจากไป ม่านไข่มุกถูกแหวกออกเบาๆ เสียงไข่มุกกระทบกันดังขึ้นอีกครั้ง สร้างความกลัดกลุ้มสับสนให้พิงถิงจนต้องขมวดคิ้วแนบแน่น เหนือใต้ออกตก เหมือนจะยังคงมีความเกี่ยวพันกันอยู่อย่างเลือนราง และครอบงำผู้คนเอาไว้ในขอบข่ายอย่างง่ายดาย ล้าเหลือเกิน... <>::<>::<>::<>::<>::<> จากคุณ : Linmou - [ 22 พ.ย. 51 07:52:19 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เชิงอรรถ ๑. คำว่า “หมู่บ้าน” ในภาษาจีนมีหลายคำมาก แต่ละคำจะแตกต่างกันไปตามสภาพภูมิประเทศและลักษณะของหมู่บ้าน ในที่นี้ใช้คำว่า “ซานจ้าย” (shanzhai) ซึ่งแปลว่า หมู่บ้านบนภูเขาซึ่งมีการวางแนวป้องกันในลักษณะเป็นค่าย ๒. ขุนทัพ (ซ่างเจียงจวิน : shangjiangjun) เป็นตำแหน่งที่ปรากฏเฉพาะในเป่ยม่อสำหรับในเรื่องนี้ โดยอยู่เหนือตำแหน่ง “แม่ทัพใหญ่” (ต้าเจียงจวิน : dajiangjun) อีกหนึ่งระดับ ในแคว้นอื่นจะมีถึงแค่ “แม่ทัพใหญ่” (ต้าเจียงจวิน) เท่านั้น ส่วนผู้บัญชาการสูงสุดของทัพ หรือก็คือผู้ซึ่งถือตราอาญาสิทธิ์พยัคฆ์ (หู่ฝู่ : hufu : คือตรารูปเสือแบ่งครึ่งเป็นซีกซ้ายขวา เป็นสัญลักษณ์ในการบัญชาการทัพสูงสุดของจีนมาแต่โบราณ) จะเรียกว่า “จอมทัพ” (จู่ซ่วย : zhushuai หรือ หยวนซ่วย : yuanshuai)  อนึ่ง “ขุนทัพ” หรือ “แม่ทัพใหญ่” ต่างก็เป็น “จอมทัพ” ได้หากได้รับมอบตราอาญาสิทธิ์พยัคฆ์ ๓. เป่ยม่อหวาง (Beimowang) ต้าหวางแห่งเป่ยม่อ, ราชาแห่งเป่ยม่อ ๔. ไม่รักแผ่นดินรักหญิงงาม (ปู๋อ้ายเจียงซานอ้ายเหม่ยเหริน : buaijiangshanaimeiren) หมายถึง ผู้ที่เลือกหญิงอันเป็นที่รักโดยไม่เลือกแผ่นดิน (แผ่นดินในที่นี้หมายถึง “ส่วนรวม” ได้เช่นกัน) แต่วลี “ไม่รักแผ่นดินรักหญิงงาม” นี้ จะให้ความรู้สึกในแง่บวกว่าให้ความสำคัญกับความรักเหนือทุกสิ่ง ๕. ฟูเหริน (furen) คำเรียกภรรยายังสาวไปจนถึงวัยกลางคนของสามัญชนผู้มีศักดิ์อย่างให้เกียรติในยุคโบราณ แปลได้ว่า คุณนาย <>::<>::<> จากคุณ : Linmou - [ 22 พ.ย. 51 07:52:36 ]

ความคิดเห็นที่ 4 แต่ถ้าพิงถิงวางกระบี่ให้แสงกระทบระฆัง ก็อกตัญญูเกินไปแล้วล่ะ จากคุณ : scottie - [ 22 พ.ย. 51 12:12:09 ]

ความคิดเห็นที่ 5 คงได้แค่คิดมั้งคะพี่ก๊อตตี้ เหมือนกับนายน้อยที่คงคิดจะทำอะไรเพื่อแก้แค้นเหมือนกัน แต่สุดท้ายก็ทำไม่ลง ได้แต่ปล่อยไปตามทางมั้งคะ สายน้ำไม่ไหลย้อนกลับจริงๆ Y^Y จากคุณ : หนมจีน - [ 22 พ.ย. 51 20:43:40 A:124.76.38.8 X: TicketID:063710 ]

ความคิดเห็นที่ 6 คุณ scottie @ นางเอกนิสัยยังไม่แย่พอจะทำแบบนั้นด้วยแหละค่ะ ^^" หนมจีน @ ใช่ สายน้ำไม่ไหลย้อนกลับ v_v" จากคุณ : Linmou - [ 23 พ.ย. 51 08:08:58 ]