ความคิดเห็นที่ 1 รีบมาต่อนะครับ กำลังคาใจ ผู้บริหารคนใหม่นี่พระเอกเปล่าน้อ พันไมล์ ไกลลิบ ชื่อเข้ากันดีจริงเลยครับ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 22 พ.ย. 51 15:48:42 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ว้าว...แอบดีใจเล็ก ๆ นะคะ ที่คุณพีทคุงเข้ามาติดตามอ่าน และ post ตอบเป็นคนแรกเลย มีกำลังใจขึ้นเยอะเลยหละค่ะ อย่างน้อยเรื่องสั้นของเราก็มีอะไรให้คุณพีทคุงสงสัยหละนะ แล้วจะรีบลงต่อนะคะ ขอบคุณจากใจจริงค่ะ จากคุณ : Beauty Berry Girl - [ 22 พ.ย. 51 15:54:36 ]

ความคิดเห็นที่ 3 -2-          เบื่อจังเลย ฉันอยู่กรุงเทพฯ มาก็นานนะ แต่ไม่เคยรู้เหตุผลที่แท้จริงสักทีว่าทำไมรถต้องติดซะขนาดนี้ หรือว่าราคาน้ำมันจะถูกเกินไป หรือว่าไฟแนนซ์ปล่อยเงินกู้ง่ายเกินไป คงจะอยากได้ดอกเบี้ย หรือว่า...............โอ๊ย ไม่คิดแล้วดีกว่า ไง ๆ ซะวันนี้ฉันคงจะไปสายตามเคย “นี่ลิบ ขับรถให้มันไว ๆ กว่านี้ได้เปล่า พี่หนะสายเกือบทุกวันเลยนะ โดนเจ้านายเพ่งเล็งแล้ว” ฉันเครียดเรื่องรถติด จนพาลโยนความผิดให้น้องชาย แต่จริง ๆ แล้วฉันแค่อยากไปเจอพี่ต๋อไว ๆ ฉันอยากรู้เรื่องราวอีกมากมายที่ยังคาใจฉันอยู่ “พี่พันมาขับเองเลยไหมหละ ผมก็เร็วสุด ๆ แล้ว 60 กิโลเมตรต่อชั่วโมงเลยนะ แหม...ไปสายนิดสายหน่อย พี่ต๋อคงไม่กล้าว่าอะไรพี่พันหรอกน่า รู้ ๆ กันอยู่” เจ้าน้องชายของฉันทะเล้นยิ่งนัก ขับรถไปก็ลอยหน้าลอยตาไป ฉันเห็นแล้วหมั่นไส้จริง ๆ “พี่ว่าลิบเข้าใจอะไรผิดแล้วหละ พี่ต๋อหนะเป็นหัวหน้าของพี่นะ ไม่ใช่แฟนของพี่” ฉันทำหน้าตาขึงขัง เพราะไม่อยากให้เจ้าน้องชายตัวแสบต้องเข้าใจอะไรผิด ๆ “ปัดโธ่...พี่พัน หลอกใครไม่หลอก มาหลอกคนอย่างลิบ ไม่มีทางซะหละ ลิบไม่เชื่อหร้อกกกก...ไปเจอพี่ต๋ออยู่กับพี่ทีไร เห็นหยอกล้อ กระหนุงกระหนิงกันทุกทีเลย” เจ้าลิบยังคงลอยหน้าลอยตา “ลิบ พี่เองก็ไม่รู้จะอธิบายยังไงนะ เอาเป็นว่า พี่กับพี่ต๋อหนะ แค่เพื่อนสนิทกัน เข้าใจ๊” “เพื่อนคนนึง แอบรักเธอ ปิดบังความลับนั้นอยู่ในใจ........” เจ้าตัวแสบร้องเพลงนี้ขึ้นมาซะดื้อ ๆ “หยุด ๆ เลยเจ้าลิบ เอางี้นะ อย่างน้อยพี่ก็ไม่ได้ชอบพี่ต๋อแบบคู่รัก และพี่ก็ไม่เคยคิดว่าผู้ชายกับผู้หญิงจะเป็นเพื่อนสนิทกันไม่ได้ มันไม่ได้มีกฎเกณฑ์อะไรตายตัวไม่ใช่เหรอ” ฉันเริ่มโกรธแล้วหละที่เจ้าตัวแสบเล่นไม่เลิก ในใจก็เร่งเวลาให้ถึงออฟฟิศไว ๆ ก่อนที่ฉันจะกระฟัดกระเฟียดมากกว่านี้ “ครับผม ผมขอโทษนะพี่พัน ผมก็แค่ล้อเล่น อย่าซีเรียส น่า นะ ๆ” ลิบพูดไปพร้อมกับเหยียบคันเร่งรถเมื่อมีโอกาส เจ้าตัวแสบรู้กิตติศัพท์ความโมโหร้ายของฉันดี คงจะไม่อยากเป็นเหยื่ออารมณ์ของฉันแล้ว ....... เจ้าลิบขับรถอย่างเร็ว เพราะแถว ๆ ออฟฟิศฉันถนนค่อนข้างโล่ง พอใกล้จะถึงจุดหมาย เจ้าลิบก็เบรกเอี๊ยดขึ้นมาดื้อ ๆ ........ “น้องฉันคนนี้นี่ยังไงนะ ไม่เต็มใจมารับมาส่งพี่หรือเปล่าเนี่ย เฮ้อ...”  ฉันบ่นจบก็เปิดประตูลงจากรถทันที โดยไม่ได้สนใจอะไร ฉันรีบสาวเท้าเข้าออฟฟิศให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพราะว่าเลยเวลาเข้างานมาเกือบครึ่งชั่วโมงแล้ว พอเดินเข้าไปถึงแผนกก็ได้ยินเสียงซุบซิบ ๆ หนาหู แบบพอจับใจความได้ว่ามีผู้ชายตัวโย่ง ๆ อะไรเทือกนั้น แล้วยังไงต่อก็ไม่รู้ ทำไมพวกนั้นไม่พูดกันให้มันชัด ๆ ไปเลย กระซิบกระซาบกันอยู่ได้ ตรื๊ด ๆ ... เสียงโทรศัพท์ที่โต๊ะดังขึ้นทันทีที่ฉันหย่อนสะโพกลงบนเก้าอี้ ในใจก็นึกว่าพอดีจริง ๆ เลยนะ “สวัสดีค่ะ พันไมล์พูดสายค่ะ” ฉันพูดด้วยน้ำเสียงที่กระหืดกระหอบ เนื่องจากฉันรีบเดินมากไปหน่อย “ไม่ต้องพูดสายหรอก พันหนะมาสายไม่ใช่เหรอ เออ นี่ เข้ามาที่ห้องพี่หน่อยสิ” พี่ต๋อเรียกใช้งานฉันแต่วันเลยเหรอเนี่ย ทำให้ฉันต้องรีบเดินไปที่ห้องพี่ต๋อ (รีบอีกแล้ว) “รู้ยัง ว่า ผู้บริหารคนใหม่ เค้ามาวันนี้แล้วนะ” ฉันฟังประโยคนี้ด้วยความตะลึงงัน ก็ไหนพี่ต๋อบอกว่ากลางเดือนหน้าไง อีกตั้งนาน ฉันอดแปลกใจไม่ได้ มันเหมือนว่าฉันไม่มีเวลาเตรียมการลับมีดให้คมกว่านี้อีกแล้ว “ไหงงั้นหละพี่ต๋อ ทำไมเค้ามาแล้วหละ แล้ว ๆ ๆ เค้าไปนั่งที่ห้องไหนหละ ทำไมพันไม่เห็นเลย” ฉันถามด้วยเสียงสั่นระรัว คงเพราะความเหนื่อยปนกับความตกใจจากเหตุการณ์ที่ไม่ทันตั้งรับ “ก็แหม...ลูกชายเจ้าของบริษัทมาเอง ใครจะห้ามอะไรได้หละ อยากมาวันไหนก็ต้องแล้วแต่เค้าหละ แต่พี่บอกพันไว้อย่างนึงนะว่า ต่อไปพวกเราจะทำตัวสบาย ๆ อย่างเคยไม่ได้แล้ว” พี่ต๋อทำหน้าจริงจังที่สุดในชีวิต (เท่าที่ฉันเคยเห็นหน้าพี่ต๋อมา) พี่ต๋อนิ่งไปสักพัก ราวกับว่าครุ่นคิดอะไรอยู่ “แล้วข่าวดีนะพัน ห้องเค้าก็อยู่ตรงแถว ๆ หน้าโต๊ะของพันหนะแหละ กิตติศัพท์ของเค้าที่พี่สืบ ๆ มา เค้าไม่ธรรมดานะ เล่นซะเพื่อนพี่ออกจากงานเลย เพื่อนพี่เคยทำงานกับเค้า” พี่ต๋อยังคงทำหน้าตาจริงจังไม่เลิก ทำอย่างกับตัวเองนั่นแหละที่ออกจากงาน “อะไรกัน เค้ามาวันแรก พี่ต๋อก็จะใส่ความเค้าแล้วเหรอ ว่าแต่เค้าชื่ออะไรหละ พันจะได้เรียกชื่อได้ถูก ไม่งั้นเดี๋ยวหน้าแตกแย่” ฉันต้องเตรียมตัวอะไรอีกเยอะแน่ แต่ตอนนี้ขอรู้ชื่อก่อนแล้วกัน “คุณอิงภู ไม่ต้องถามถึงชื่อเล่นนะ เพราะว่าพี่ไม่รู้ และเราก็คงจะไม่มีโอกาสไปเรียกชื่อเล่นเค้าหรอก จริงไหม” พี่ต๋อหมุนเก้าอี้ไปซ้ายทีขวาที ไม่รู้ว่าแกเครียดหรือสบายใจกันแน่ “ค่ะ ใครจะอาจเอื้อมหละ นิสัยใจคอเค้าจริง ๆ แล้วเป็นยังไงเราเองก็ยังไม่รู้เลย” ตอนนี้เสียงของฉันเริ่มราบเรียบเหมือนเคยแล้ว ก็คงเพราะได้นั่งพัก แต่ฉันกำลังเตรียมใจรับกับความเหน็ดเหนื่อยที่จะตามมาพร้อมกับผู้บริหารคนใหม่ ถ้าฉันก้าวขาออกจากห้องพี่ต๋อ แล้วกลับไปประจำที่ของฉัน ฉันจะต้องเจอกับอะไรบ้างนะ ในใจฉันวนเวียนคิดเรื่องนี้ตลอด คงเพราะฉันกลัวความเปลี่ยนแปลงครั้งนี้ แต่ฉันก็มีกำลังใจให้กับตัวเอง โดยการคิดซะว่าคุณอิงภูยังใหม่กับที่นี่มากกว่าฉันซะอีก ซึ่งแน่นอนอยู่แล้วที่ฉันต้องรู้เยอะกว่าเขา แล้วฉันจะต้องกลัวอะไรอีกหละ กิตติศัพท์ที่เคยได้ยินมาอาจจะไม่จริงทั้งหมดก็ได้ ฉันลบเรื่องราวร้าย ๆ เกี่ยวกับเขาออกไปจนหมด ฉันกำลังเปิดใจรับสิ่งใหม่ ๆ และฉันก็คิดเสมอว่าพี่ต๋อจะต้องพาทีมงานของเราผ่านพ้นวิกฤตินี้ไปจนได้ ไม่มีอะไรน่ากลัว ถ้าหากเราลับมีดอยู่ตลอด เมื่อถึงเวลา เราก็แค่ชักมีดคม ๆ นั้นออกจากฝัก แล้วใช้มันให้เป็นประโยชน์ ฉันหวังว่ามีดคม ๆ เล่มนี้จะช่วยชีวิตการทำงานของฉันให้คงอยู่ต่อไปได้ ------------------------------------------------------------------------------------------------------------------ จากคุณ : Beauty Berry Girl - [ 22 พ.ย. 51 17:07:35 ]

ความคิดเห็นที่ 4 สั้นไปนิดนึงเนอะ พันไมล์น่ารักดี แต่ไกลลิบ .. คุณพ่อคุณแม่ช่างตั้งเป็นลางนะเนี่ย จากคุณ : scottie - [ 22 พ.ย. 51 17:43:50 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ขอบคุณค่ะ คุณ scottie เรื่องยังไม่จบแค่นี้นะคะ แต่ว่าตอนนี้ขอตัวไปทำงานบ้านก่อน แล้วจะมาเขียนต่อค่ะ จากคุณ : Beauty Berry Girl - [ 22 พ.ย. 51 17:48:04 ]

ความคิดเห็นที่ 6 -3- แล้วฉันก็กลับมานั่งประจำการ ตลอดครึ่งวันเช้ายังไม่มีอะไรผิดปกติ ฉันก็นั่งทำงานของฉันไปเรื่อย ๆ ตามประสา ผิดกับน้องอีกคนที่นั่งข้างฉัน ฉันเห็นหล่อนเล่นเน็ตตลอดเลย บางทีแชตกับเพื่อนด้วย ไม่ใช่ว่าฉันอยากจะแอบมองหรอกนะ แต่มันอดไม่ได้จริง ๆ ก็เจ้าหล่อนเล่นพิมพ์ต๊อก ๆ แต๊ก ๆ ตลอดเวลา ซึ่งมันรบกวนสมาธิฉันมาก บางทีก็มีการหัวเราะคิกคัก ตลอดจนพูดคนเดียว (เหมือนคนบ้า)  จนฉันอยากจะตั้งฉายาให้หล่อนว่า แม่นางแชตตลอดกาล ฉันเงยหน้า ละสายตาจากจอคอมพ์ พลางนึก ๆ ตำหนิว่าแม่นางแชตตลอดกาลเนี่ย หล่อนไม่มีความเกรงใจผู้บริหารคนใหม่เลยสักนิด ว่าแต่...ผู้บริหารคนใหม่...ไม่เห็นโผล่หน้าโผล่ตามาให้เห็นกันบ้างเลย ไม่ทันที่ความคิดของฉันจะจบลง ฉันก็เห็นเสาโทรเลข อุ๊ย!!! ไม่ใช่นี่นา ฉันเห็นผู้ชายตัวสูง ๆ หน้าตาตี๋อินเทรนด์ ยืนขึ้นมาพ้นขอบกำแพงทึบของห้องผู้บริหาร ซึ่งสูงเพียง 3 ใน 4 ของกำแพงห้อง เขากำลังเดินไปเดินมา มือของเขาถือโทรศัพท์มือถือคู่ใจแนบไว้ที่หูด้านขวาของเขา และปากเขาก็ขมุบขมิบด้วย เขาคงไม่ได้บ่นใส่ฉันนะว่า เยยนี่มองทำไมกัน ฉันอยากจะหลบสายตา แต่ก็ไม่ทันซะแล้ว เขามองมาที่ฉันเต็ม ๆ แล้วเค้าก็หันหน้าไปอีกทางหนึ่ง และยังคงเดินคุยโทรศัพท์ไปมาภายในห้อง ถึงตอนนี้ฉันคิดว่าฉันเลิกมองจะดีกว่า อย่างน้อยฉันก็รู้แล้วหละว่า ผู้ชายหน้าตาแบบนี้ ลักษณะแบบนี้ คือ คุณอิงภู “พัน ไปกินข้าวกันเถอะ เที่ยงแล้วนะ ไม่หิวเหรอ” นั่นไง พี่ต๋อมาตามจนได้ ฉันมัวแต่มองคุณอิงภูจนเพลิน ลืมไปเลยว่าได้เวลาพักเที่ยงแล้ว “หิวสิคะพี่ต๋อ ว่าแต่วันนี้จะไปกินอะไรกันดีหละ ร้านเก่าพันก็เบื่อแล้ว” ฉันทำหน้าเซ็งเล็กน้อย ถึงฉันนึกอยากจะกินที่ร้านใหม่ ๆ แต่มันก็ยังมีข้อจำกัดที่ตัวฉันเองนี่แหละ เพราะว่าฉันเป็นคนที่กินยาก เลือกมากเป็นที่สุด “กินร้านไหนก็ได้ ตามใจพัน” คนเรา อะไรจะใจดีปานนั้น “ค่ะ งั้นก็ไปกินร้านเดิมแหละ แต่เปลี่ยนเมนู” ฉันหนะเป็นคนที่กินอะไรซ้ำซากจำเจ คือกินอยู่อย่างเดิมทุกวัน กินแกงจืดก็กินเหมือนเดิมทุกวัน ร้านเจ้ากรรมก็ทำแกงจืดมาสังเวยฉันทุกวันเช่นกัน งั้นก็คงจะไม่แปลกที่ฉันจะลองเปลี่ยนไปกินเมนูอื่น ๆ บ้าง ไม่งั้นพี่ต๋อก็คอยเหน็บตลอดว่าฉันเป็น เยยจืด --------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- แก้ไขเมื่อ 22 พ.ย. 51 18:34:48 จากคุณ : Beauty Berry Girl - [ 22 พ.ย. 51 18:32:06 ]

ความคิดเห็นที่ 7 มาแล้วหรือคะ ? ท่าจะเป็นเรื่องยาวนะคะ มาตามคำเชิญแล้วค่ะ จากคุณ : tiki_ทิกิ - [ 22 พ.ย. 51 19:55:19 ]

ความคิดเห็นที่ 8 - 4 -          อิ่มจากมื้อเที่ยงไม่ทันไร แค่ฉันก้าวขาเข้าประตูแผนกเท่านั้นแหละ ฉันก็เห็นคุณอิงภูกำลังทักทายกับเพื่อนร่วมงานอีก 2-3 คนของฉัน ฉันก็เดินเข้าไปนั่งประจำที่ พร้อมที่จะทำงานในภาคบ่าย แต่แล้วมันคงจะถึงเวลาของฉันจริง ๆ ..........คุณอิงภูกำลังเดินตรงมาที่ฉัน.......... “สวัสดีครับ ผมอิงภูนะ คุณชื่ออะไร แล้วคุณทำงานด้านไหน” เขายิ้มอย่างเปิดเผย ซึ่งนั่นทำให้ฉันกล้าที่จะพูดตอบออกไปโดยไม่ขวยเขิน “พันไมล์ค่ะ พันทำเกี่ยวกับงานควบคุมงบประมาณทั้งหมดในสายงานค่ะ” ฉันตอบพร้อมยิ้มที่มุมปาก “อ้อ...ครับ ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ” แล้วเขาก็เดินจากไปเพื่อไปทักทายคนอื่น ๆ ต่อ          เท่าที่ฉันสังเกตเห็น คุณอิงภูก็เป็นคนหนึ่งที่นับว่ามีอัธยาศัยดี ไม่เห็นจะมีอะไรน่ากลัวอย่างที่พี่ต๋อเคยเล่าให้ฟังเลยสักนิด เพียงแต่เค้ามีพฤติกรรมแปลก ๆ อยู่นิดหน่อย “เออ พี่ต๋อ ทำไมเวลาคุณอิงภูเดินออกจากห้อง เค้าจะต้องปิดไฟทุกครั้งเลยหละ บางทีไปห้องน้ำแป๊บเดียว เค้าก็ยังปิดเลย” แม่นางแชตตลอดกาล ผู้ซึ่งมีแววเป็นนักวิทยาศาสตร์ เพราะหล่อนช่างสังเกตไปซะหมดทุกเรื่อง อดไม่ได้ที่จะต้องเปรยประโยคนี้กับพี่ต๋อ “ก็คงไม่มีอะไรมากหรอกมั้ง เค้ากำลังเตือนว่าให้พวกเราประหยัด ไม่ใช้งานก็ปิดซะ” พี่ต๋อตอบสั้น ๆ แต่ได้ใจความมาก ฉันฟังแล้วยังอึ้ง แต่อึ้งแบบประทับใจนะ เพราะฉันเองก็ชอบปิดทุกอย่างเมื่อฉันไม่ได้ใช้มัน “พันว่าก็ดีแล้วนี่ ประหยัดพลังงานลดโลกร้อน แถมยังประหยัดค่าใช้จ่ายให้บริษัทอีกด้วย จะได้มีกำไรเยอะ ๆ โบนัสก็เยอะเป็นเงาตามตัว” ฉันยิ้มเผล่ แต่พี่ต๋อกลับทำหน้าบึ้ง “เค้าจะทำอะไรก็ปล่อยเค้าเถอะ อย่าไปสนใจมากนักเลยไอ้เรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ หนะ แต่ถ้าเค้าสั่งงานอะไร พวกเราก็ทำให้ได้อย่างใจเค้าก็แล้วกัน” พี่ต๋อทำหน้าตาจริงจังอีกแล้ว “อ้าวพี่ต๋อ คุณอิงภูเค้าจะมาใช้งานพวกเราทำไมกัน เค้าก็ใช้เลขาของเค้าสิ” แม่นางแชตตลอดกาลไม่วายที่จะโพล่งความสงสัยออกมาเช่นเคย “เฮ้ย ตาบอดหรือว่าไม่เอาลูกตามากันแน่ ไม่เห็นเหรอว่าเค้าไม่มีเลขา และเค้าก็จะไม่จ้างคนเพิ่มแน่นอน” พี่ต๋อพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น แต่ฉันกลับฟังแล้วรู้สึกเฉย ๆ “เค้าคงจะเป็นคุณชายประหยัดใช่ไหมหละพี่ต๋อ ไม่เป็นไร เค้าจะสั่งอะไรพันก็จะทำ เพราะพันถือว่าเค้าเป็นเจ้านายของพวกเรา” ฉันนิ่งหลังจากพูดจบ เพราะไม่คิดว่าตัวเองจะพูดประโยคอย่างนี้ออกไปได้ หรือว่าฉันปรับตัวเก่งกว่าชาวบ้าน แต่จะว่าไปคงจะไม่ใช่อย่างนั้นหรอก          ยามบ่ายแก่ ๆ บรรยากาศในออฟฟิศ มันช่างน่านอนเสียนี่กระไร คุณอิงภูก็ไม่อยู่ด้วย สงสัยว่าจะไปประชุม ฉันได้แต่คิดเท่านั้นแหละ ไม่เคยแอบงีบในเวลางานหรอก ยกเว้นช่วงพักกลางวัน ก็มีบ้างที่ฉันจะพักสายตาสัก 15 นาที พอลืมตาขึ้นมาแล้วฉันจะรู้สึกสดชื่นเสมือนได้ชาร์จไฟให้ชีวิต          เวลาเดินผ่านไปอย่างรวดเร็ว เหมือนอย่างที่คนหลาย ๆ คนอยากให้เป็นเช่นนั้น  พอได้ยินเสียงเพลงประจำบริษัทดังขึ้น เหล่าพนักงานก็หิ้วกระเป๋าแล้วรีบไปรูดบัตรกันหมด จะเหลือก็แต่ฉันกับพี่ต๋อเท่านั้นแหละที่ยังไม่ได้กลับทันทีเหมือนอย่างพวกนั้น เหตุผลของฉันก็คือฉันต้องรอเจ้าลิบมารับกลับบ้าน ส่วนเหตุผลของพี่ต๋อ ฉันไม่รู้แน่ชัดนัก เขาอาจจะนั่งทำงานหละมัง แต่บางทีฉันก็รู้สึกได้เองว่าเขาไม่ได้มีงานด่วนอะไรหรอก แต่เขาต้องการจะอยู่เป็นเพื่อนฉันจนกว่าเจ้าลิบจะมา ---------------------------------------------------------------------------- จากคุณ : Beauty Berry Girl - [ 23 พ.ย. 51 13:24:51 ]

ความคิดเห็นที่ 9 - 5 - แต่ใครจะเป็นคนดีได้ซะทุกวัน.................... “พัน วันนี้พี่กลับก่อนนะ นัดเพื่อนข้างนอกไว้ อยู่คนเดียวได้หรือเปล่า”  พี่ต๋อพูดตะกุกตะกักเล็กน้อย สงสัยว่าคงจะรีบ “ไม่เป็นไรหรอกค่ะพี่ต๋อ มีนัดก็ไปเถอะ พันอยู่คนเดียวได้” “ได้แน่นะ แล้วเดี๋ยวพรุ่งนี้พี่จะซื้อขนมเค้กของโปรดพันมาฝากนะ ไปหละ” ทำอย่างกับตัวเองมีความผิดมากมายงั้นแหละ ถึงกับต้องเอาของโปรดมาชดเชยความผิดเลยเหรอ ฉันเองไม่ได้คิดโกรธอะไรพี่ต๋อสักหน่อย ..........เวลาไม่ได้เดินเร็วเสมอไป เพราะเมื่อฉันต้องอยู่คนเดียวอย่างนี้ ฉันกลับรู้สึกว่าเวลาผ่านไปช้าเหลือเกิน ฉันนั่งเล่นเน็ตอย่างสบายใจ และแล้วประตูแผนกก็ถูกเปิด ภาพที่ฉันมองเห็นคือคุณอิงภูกำลังเดินมาที่โต๊ะของฉันอย่างรวดเร็ว.......... “พัน ทำอะไรอยู่ครับ” คุณอิงภูทักทายพร้อมกับเดินมาหาฉัน ในตอนนั้นฉันทำตัวไม่ถูก ฉันไม่รู้ว่าเขาถามเชิงทักทาย หรือว่าเขาต้องการคำตอบจริงจัง ฉันจึงไม่ได้พูดอะไรออกไป จากนั้นเขาก็มาหยุดยืนข้าง ๆ โต๊ะของฉัน พร้อมกับก้มมองที่หน้าจอคอมพ์สักพัก แล้วเขาก็เดินจากไปยังห้องของเขา สีหน้าของเขาปกติ ไม่ยิ้ม ไม่บึ้ง ทำไมช่างเดาความรู้สึกยากอย่างนี้นะ          ฉันเดาไม่ถูกจริง ๆ ว่าเขากำลังทำอะไร อีกใจฉันก็คิดในแง่ลบว่าตายแน่ ๆ เลย ฉันนั่งเล่นเน็ต แทนที่ฉันจะนั่งทำงาน เขาคงจะไม่ชอบให้ใช้ไฟบริษัททำในเรื่องส่วนตัวแหง ๆ ตาย ๆ ๆ เยยพันเอ๊ย ทีหน้าทีหลังฉันคงจะต้องปิดคอมพ์ให้เรียบร้อย แล้วหาหนังสือมาอ่านระหว่างรอเจ้าลิบแล้วหละ แต่หนทางที่ดีที่สุดในตอนนี้คือฉันต้องปิดคอมพ์ซะ          สักพักคุณอิงภูก็เปิดประตูห้องออกมา เดินมาหาฉันอีกแล้ว แต่เขามาพร้อมรอยยิ้มเล็ก ๆ “พันครับ เมื่อสักครู่ผมส่งไฟล์งานมาให้ คุณช่วยจัดให้ผมทีนะ ผมต้องการ result ประมาณนี้”  คุณอิงภูยืนออกคำสั่งอยู่ข้าง ๆ ฉัน เขาก้มหน้าลงเล็กน้อย พร้อมกับกางกระดาษที่เขาร่างแบบไว้ และใช้นิ้วเรียวยาวของเขาชี้ให้ฉันดู field ต่าง ๆ ในนั้น “เอ่อ ได้ค่ะคุณอิงภู”  ฉันละล่ำละลัก เพราะว่าเพิ่งปิดคอมพ์ไปเมื่อกี๊นี้เอง ในใจนึกว่าจะต้องเปิดใหม่อีกหรือนี่ “เอาไว้พรุ่งนี้ก็ได้ครับ ผมขอดูงานก่อน 10 โมงนะ ขอบคุณมาก” เขาพูดโต้ตอบ เหมือนกับว่าอ่านความคิดของฉันออกซะอย่างนั้น แล้วเขาก็เดินออกจากห้องไป          ทีนี้ก็เหลือแต่ฉันคนเดียว แล้วฉันจะอยู่ไปทำไมหละ ฉันว่าฉันควรจะกลับได้แล้วหละ อีกอย่างไม่รู้ว่าเขากำลังจะกลับบ้าน หรือว่าแค่ออกไปสักพักแล้วกลับเข้ามาใหม่ ถ้าเป็นอย่างหลัง ฉันไม่ขอเสี่ยง เอาไว้พรุ่งนี้เช้าฉันค่อยมาทำงานที่เขาสั่งไว้น่าจะเหมาะกว่า จากคุณ : Beauty Berry Girl - [ 23 พ.ย. 51 13:53:03 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ดูอิงภูก็ไม่น่าจะโหดอย่างที่พี่ต๋อเล่านะครับ ข้อมูลผิดหรือเปล่าเนี่ยพี่ต๋อ เอ... หรือว่าคุณอิงภูยังไม่ออกลาย O_O จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 23 พ.ย. 51 17:19:08 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ต้องรอติดตามตอนต่อไปนะคะ แล้วจะรู้ว่าคุณอิงภูเป็นคนยังไง ก่อนอื่นต้องขอโทษด้วยนะคะที่ไม่ค่อยได้ลงต่อเนื่องนัก เรื่องนี้แต่งแบบวันต่อวัน (ประมาณนั้นเลยค่ะ) ไม่ได้เขียนไว้ล่วงหน้าจนจบ แล้วเนี่ย ถ้าเรามันมือจนเขียนเยอะ มันจะเกินนิยามของ "เรื่องสั้น" ไหมคะเนี่ย แต่มันก็คงจะเป็นนิยายไม่ได้แล้วหละสิ ยังไงก็อย่าลืมเข้ามาอ่านกันนะคะ ขอบคุณมากค่ะ จากคุณ : Beauty Berry Girl - [ 23 พ.ย. 51 23:15:20 ]