ความคิดเห็นที่ 1 นิยามรักของ ปราณ กับ ฟ้า (ต่อ) . ครั้นพอถึงวันจันทร์ที่นัดสัมภาษณ์ ปราณก็มาทำงานตามปกติ เมื่อใกล้เวลานัดสัมภาษณ์ หญิงสาวทั้งสี่คนก็ทยอยกันมารอพร้อมแล้ว ระหว่างที่รออยู่นั้นชายหนุ่มก็กวาดสายตามองดูหญิงสาวทั้งสี่คน เพื่อดูบุคลิกภาพภายนอกก่อนที่จะเข้าห้องสัมภาษณ์ เขามักจะทำเช่นนี้เสมอเวลาที่จะสัมภาษณ์คนเข้าทำงาน เพราะเมื่อเข้าไปในห้องสัมภาษณ์แล้วทุกคนก็จะสร้างภาพลักษณ์ให้ตัวเองดูดีที่สุด ให้ประทับใจผู้สัมภาษณ์มากที่สุด แต่อาจจะไม่ใช่ตัวตนที่แท้จริงของพวกเธอก็ได้ . . แล้วสายตาของปราณก็ไปสะดุดเข้ากับหญิงสาวหนึ่งในสี่คนที่นั่งรอสัมภาษณ์อยู่นั้น เธอมีรูปร่างสูงโปร่ง เส้นผมตรงดำขลับยาวถึงกลางหลัง ผิวไม่ขาวจั๊วเหมือนในโฆษณาครีมทาผิวขาวทางทีวี แต่เรียบเนียนสะอาดสะอ้าน คิ้วคมเข้ม จมูกเป็นสัน ดวงตาของเธอมีแววเศร้านิดๆ มีไฝเม็ดเล็กๆที่หางตาข้างซ้าย ปากสวยได้รูป เธอสวมชุดสูทสีเข้มแบบสาวออฟฟิศ ดูทะมัดทะแมง นั่งหลังตรง ดูรวมๆแล้วหญิงสาวผู้นี้สวยสง่าโดดเด่นกว่าอีกสามคนที่นั่งรอสัมภาษณ์อยู่ด้วยกัน หลังจากจ้องหญิงสาวผู้นี้ได้สักครู่ ปราณก็รีบเปิดแฟ้มสมัครงานดูทันที นึกในใจว่าหญิงสาวผู้นี้เป็นใครกันนะ ตอนที่เขาดูรูปที่ติดมากับใบสมัครงาน เขาไม่เห็นว่าจะมีใครที่เหมือนกับเธอผู้นี้เลย แล้วปราณก็พบใบสมัครงานของเธอผู้นี้ รูปที่ติดมากับใบสมัครดูไม่ค่อยเหมือนตัวจริงสักเท่าไหร่ ทำให้เธอไม่ได้สะดุดตาของปราณตั้งแต่แรก ปราณอ่านใบสมัครของหญิงสาวเรื่อยลงมาจนถึงช่องประวัติส่วนตัว . เธอชื่อ “น.ส.สิริพักตร์ เจริญวงศ์” ชื่อเล่น “ฟ้า” อายุ 25 ปี จบการศึกษาปริญญาตรีด้านคอมพิวเตอร์ธุรกิจ จากมหาวิทยาลัยในจังหวัดนี้เอง . เมื่อถึงเวลานัด ปราณแจ้งให้ผู้จัดการทราบว่าผู้สมัครงานมาพร้อมกันแล้ว ผู้จัดการจึงบอกให้เขาเรียกเข้ามาสัมภาษณ์ได้เลย ชายหนุ่มจึงเดินมาเปิดประตูห้องผู้จัดการแล้วเรียก “คุณสิริพักตร์ เจริญวงศ์ เชิญครับ” . หญิงสาวลุกขึ้นแล้วเดินตรงมาที่ปราณซึ่งยืนเปิดประตูห้องผู้จัดการอยู่ เขาได้เห็นท่วงท่าการเยื้องกรายของเธอ มันช่างดูมีเสน่ห์ติดตรึงใจเขาอย่างมาก เวลาเธอก้าวย่างแต่ละก้าวสะโพกขอเธอจะพริ้วไหวไปตามจังหวะการเดิน เมื่อหญิงสาวเดินผ่านปราณเข้าไปในห้อง ชายหนุ่มได้กลิ่นหอมอ่อนๆจากกายและเส้นผมของเธอ จนเมื่อเธอเดินผ่านเขาเข้าไปนั่งที่เก้าอี้หน้าโต๊ะทำงานของผู้จัดการ ชายหนุ่มก็เดินตามเข้าไปนั่งที่เก้าอี้ด้านซ้ายมือของเธอ การสัมภาษณ์ในวันนี้ปราณไม่ได้ถามอะไรเธอเลย และไม่ได้สนใจฟังว่าผู้จัดการจะถามอะไรเธอ หรือเธอตอบอะไรไปบ้าง สายตาของเขามัวแต่จ้องมองดูเธอตลอดเวลา เธอนั่งเข่าชิด หลังตรง ขาเธอเรียวงาม น้ำเสียงของเธอฟังดูนุ่มนวล ฟังแล้วระรื่นหู “อ้าว ปราณ ไม่ถามอะไรน้องเขาบ้างล่ะ ผมถามจนไม่รู้ว่าจะถามอะไรแล้ว” เสียงของผู้จัดการดึงปราณให้ออกมาจากภวังค์ “ครับ ครับ... เอ่อ...ตอนนี้คุณสิริพักตร์ ใช้รถอะไรอยู่ครับ” ชายหนุ่มถามแบบตะกุกตะกัก “ใช้รถโตโยต้า อยู่ค่ะ” หญิงสาวตอบแบบ งง งง กับคำถามที่ไม่เห็นจะเกี่ยวข้องกับการทำงานเลย “แล้วยังผ่อนอยู่หรือเปล่าครับ” ปราณยังยิงคำถามที่ต่อเนื่องกับคำถามแรก “ยังผ่อนอยู่ค่ะ เหลืออีกประมาณปีเดียวก็ผ่อนหมดแล้วค่ะ” “เอ่อ...แล้วผ่อนเองหรือมีคนช่วยผ่อนให้ครับ” “อ๋อ คุณแม่ผ่อนให้ค่ะ” หญิงสาวนึกสงสัยว่าผู้ชายคนนี้จะถามไปทำไมกันนะ . . เมื่อการสัมภาษณ์เสร็จสิ้นลง และเธอเดินออกไปจากห้องแล้ว ปราณก็รีบบอกกับผู้จัดการทันที “พี่ครับ ผมว่ารับคนนี้นี่แหละเข้าทำงาน ดูท่าทางคล่องแคล่ว พูดจาก็มีความมั่นใจดี” “แล้วอีกสามคนที่เหลือล่ะ เรายังไม่ได้สัมภาษณ์เขาเลย” ผู้จัดการท้วงติง “แต่ผมว่า ดูบุคลิก การพูดการจาแล้ว ผมว่าดูดีที่สุดแล้วล่ะครับ” ปราณยืนยัน “เอางั้นเหรอ เดี๋ยวอีกสามคนที่เหลือเขาจะว่าเอาได้นะว่าเรียกเขามาแล้วก็ไม่สัมภาษณ์ เอาอย่างนี้ เรียกสามคนที่เหลือมาสัมภาษณ์ให้ครบทุกคนก็แล้วกัน จะได้บอกฝ่ายบุคคลได้ว่าสัมภาษณ์ครบทุกคนแล้ว” ผู้จัดการหาทางออกให้ปราณ “ครับพี่” แล้วปราณก็เรียกอีกสามคนที่เหลือมาสัมภาษณ์จนครบ . . ต่อจากนั้นปราณก็จัดการให้ฝ่ายบุคคลดำเนินการรับ “สิริพักตร์” หรือ “ฟ้า” เข้าเป็นพนักงานในตำแหน่งเจ้าหน้าที่ธุรการประจำแผนกที่เขาเป็นหัวหน้าอยู่ .................(มีต่อ) จากคุณ : ลั่นทม - [ 22 พ.ย. 51 14:20:26 A:118.174.171.71 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2 นิยามรักของ ปราณ กับ ฟ้า (ต่อ) . . .นับตั้งแต่สิริพักตร์ หรือ ฟ้าเข้ามาทำงานที่บริษัทแห่งนี้ เธอมีปราณเป็นพี่เลี้ยงคอยสอนงานต่างๆให้ ส่วนปราณก็มีความสุขทุกครั้งที่ได้ใกล้ชิดกับเธอ ตลอดเวลาสิบสี่ปีที่ปราณทำงานมา ไม่เคยมีหญิงสาวคนใดไม่ว่าจะอยู่ในแผนกเดียวกับเขาหรือแผนกอื่นก็ตาม ที่จะทำให้จิตใจของปราณหวั่นไหวได้เท่ากับเธอเลย . .นอกจากสอนงานให้กับสิริพักตร์แล้ว ชายหนุ่มยังคอยช่วยทำงานในส่วนของเธอที่เธอยังไม่ชำนาญและช่วยเหลือเธอในทุกเรื่อง . “คุณสิริพักตร์...คุณทำรายงานนี้ใช่หรือเปล่า” ผู้จัดการเดินมาหาสิริพักตร์ที่โต๊ะทำงานของเธอ ถามด้วยน้ำเสียงฉุนเฉียว “ค่ะ ค่ะ ฟ้าทำเองค่ะ” เธอระล่ำระลักตอบผู้จัดการไปอย่างตกใจ “ทำไมมันผิดเยอะอย่างนี้ล่ะ นี่ถ้าผมไม่ได้ตรวจทานก่อนแล้วส่งไปให้สำนักงานใหญ่เลยล่ะก็ จะเสียหายแค่ไหน คุณรู้มั๊ย” ผู้จัดการตำหนิสิริพักตร์ด้วยอารมณ์โกรธจัด “ค่ะ ค่ะ เดี๋ยวฟ้าจะแก้ไขให้เดี๋ยวนี้เลยค่ะ” หญิงสาวรู้สึกผิดที่ทำงานผิดพลาด “ไหนผมขอดูหน่อยครับผู้จัดการ ว่าผิดตรงไหนบ้าง” ปราณซึ่งนั่งอยู่ใกล้ๆ และได้ยินการสนทนาระหว่างผู้จัดการกับฟ้าโดยตลอด พยายามช่วยหญิงสาวแก้ไขสถานการณ์ ผู้จัดการยื่นแฟ้มรายงานให้ปราณดู เมื่อดูแล้วปราณก็เอ่ยขึ้นว่า “อ๋อ รายงานนี้ผมเป็นคนสั่งให้ฟ้าทำเองครับ พอฟ้าทำเสร็จแล้วก็เอามาให้ผมตรวจ แต่พอดีผมกำลังยุ่งก็เลยไม่ได้ตรวจ รีบเอาไปเสนอผู้จัดการเลย เดี๋ยวผมจะจัดการแก้ไขให้ครับ” ปราณออกรับแทนหญิงสาว “โอเค คุณรีบแก้ไขแล้วก็รีบส่งไปให้สำนักงานใหญ่เลยนะ ไม่ต้องเอาไปให้ผมดูแล้ว ผมเชื่อมือคุณ แล้วว่างๆก็ค่อยไปสรุปให้ผมฟังอีกทีก็แล้วกัน คราวหน้าขอให้รอบคอบหน่อยนะ” พูดจบ ผู้จัดการก็เดินเข้าห้องไป “พี่ปราณคะ ฟ้าขอโทษค่ะ” หญิงสาวกล่าวขอโทษอย่างจริงใจ “ไม่เป็นไรหรอก พี่เป็นคนรับผิดชอบรายงานนี้ ฟ้าแค่ทำตามคำสั่งของพี่ มันไม่ใช่เป็นความรับผิดชอบของฟ้าสักหน่อย ไม่ต้องคิดมาก ไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอะไรนักหรอก” “คราวหน้า ก็ให้ละเอียดรอบคอบกว่านี้ อย่าทำงานผิดซ้ำซากในจุดเดิมๆที่เราเคยทำผิดมาแล้วนะ มันไม่ดี คนเขาจะไม่เชื่อถืองานของเรา เวลาทำงานเราต้องสร้างเครดิตให้กับตัวเองด้วย ต้องทำให้ลายเซ็นของเราศักดิ์สิทธิ์ เอาชนิดที่ว่าถ้าใครเห็นลายเซ็นเราเมื่อไหร่ก็ให้เขาเชื่อได้เลยว่าจะไม่มีข้อผิดพลาด” ปราณให้คำแนะนำแก่หญิงสาวอย่างเอ็นดู “ค่ะ ฟ้าจะจำเอาไว้ แต่ตอนนี้ฟ้าเป็นคนทำให้เครดิตในการทำงานของพี่ที่พี่อุตส่าห์สร้างมานานต้องมาหมดความน่าเชื่อถือในวันนี้นี่เอง” เธอยังรู้สึกผิดในใจ “บอกแล้วไง ว่าไม่เป็นไร อย่าไปคิดมาก นี่ก็เที่ยงแล้วคิดดีกว่าว่าจะไปกินอะไรกันดี” ปราณเปลี่ยนเรื่องคุย “ไปกินก๋วยเตี๋ยวทะเลข้างวัดดีไหมคะ ฟ้าเคยไปกิน อร่อยดี ไม่แพงด้วย” เธอเสนอ “ก็ดี” “หน่อง ...ธิต ไปกินด้วยกันนะ” เขาตอบตกลงพร้อมชวนหน่อง กับ ธิต เพื่อนร่วมงานให้ไปด้วยกัน “โอ เค” ทั้งสองคนตอบตกลงเกือบจะพร้อมกัน . . .ใจจริงปราณอยากที่จะไปรับประทานอาหารกลางวันกับฟ้าสองต่อสองมากกว่า แต่ด้วยความที่เขาเป็นหัวหน้างาน จึงเกรงว่าคนอื่นจะครหาว่าเขาทำตัวเป็นสมภาร แต่...เอ...ถ้าเป็นสมภารแล้วไม่กินไก่ในวัดตัวเอง จะให้ไปกินไก่ของวัดอื่นหรือไง . . .ตกเย็นเมื่อใกล้ถึงเวลาเลิกงาน ปราณจะคอยสังเกตฟ้าดูว่าเธอจะกลับบ้านหรือยัง เมื่อเธอลุกจากโต๊ะทำงานเพื่อกลับบ้าน เขาก็จะลุกขึ้นจากโต๊ะทำงานเช่นกัน เพื่อที่จะได้มีโอกาสเดินออกจากสำนักงานซึ่งอยู่บนชั้นสามของอาคารลงไปที่ลานจอดรถชั้นล่างพร้อมกับเธอ ช่วงเวลาที่เดินลงจากอาคารแม้เป็นเวลาเพียงช่วงสั้นๆ แต่เป็นช่วงเวลาที่เขามีความสุขมาก มีเขาและเธอเพียงสองคนเท่านั้นที่เดินไปด้วยกัน ไม่มีใครอื่น อาจไม่มีการพูดคุยอะไรกันเลยในระหว่างทาง แต่นั่นก็เพียงพอแล้วสำหรับปราณ ซึ่งต่อมามันได้กลายเป็นกิจวัตรสำหรับเขาและเธอที่จะเดินกลับบ้านพร้อมกันเป็นประจำทุกเย็น . . .เมื่อปราณกลับมาถึงบ้านในตอนค่ำ จิตใจของเขาเฝ้าคิดถึงแต่ฟ้า เขาเคยโทรศัพท์ไปหาเธอหลายครั้งแต่เธอก็ไม่รับสายและก็ไม่โทรกลับ หรือบางครั้งที่เธอรับสายเธอก็จะคุยกับเขาสั้นๆ ไม่รู้ว่าเธอรู้สึกกับเขาอย่างไรบ้าง เขาเฝ้ารอให้ถึงรุ่งเช้าของวันใหม่เร็วๆ จะได้พบเธออีกครั้ง ทุกเช้าเขากระตือรือร้นที่จะไปทำงาน ไม่อยากให้ถึงวันหยุดเสาร์อาทิตย์เลย อยากไปทำงานทุกๆวัน ที่ทำงานไม่น่าเบื่อเหมือนแต่ก่อนอีกต่อไปแล้ว . . .วันนี้เป็นวันที่ทุกคนในสำนักงานจะต้องนั่งรถตู้ไปประชุมที่สำนักงานใหญ่ในกรุงเทพฯ ฟ้าได้ที่นั่งริมหน้าต่าง และปราณก็ได้ที่นั่งข้างๆเธอ ในรถตู้มีบรรยากาศที่สนุกสนาน ทุกคนคุยกันหยอกล้อกันไปมา เมื่อเดินทางมาได้ระยะเวลาหนึ่งผู้คนส่วนใหญ่ก็หลับใหล “ฟ้า เราทำงานด้วยกันมาตั้งหลายเดือนแล้ว พี่ไม่เห็นแฟนของฟ้ามารับมาส่งบ้างเลย”เขาตั้งใจรอคำตอบจากเธออย่างจดจ่อ “ก็ฟ้ายังไม่มีแฟนนี่คะ แล้วพี่จะเห็นได้ยังไงล่ะ” เธอมองหน้าเขาแล้วยิ้มอย่างเปิดเผย “ไม่น่าเชื่อเลยว่าสวยๆอย่างฟ้านี่ จะไม่มีแฟน” เขาไม่แน่ใจ “ถ้าถามว่าเคยมีแฟนมั๊ย แล้วฟ้าตอบว่าไม่เคยมีมันก็คงจะแปลก มีคนมาจีบฟ้าเยอะนะ แต่ส่วนใหญ่อยู่ไม่ค่อยทน” “อ้าว...ทำไมล่ะ” ปราณทำหน้างง “ก็ฟ้าไม่ค่อยมีเวลาให้ เวลาส่วนใหญ่ของฟ้าก็จะอยู่บ้าน ฟ้าไม่ค่อยชอบออกไปไหนกับใคร เค้าก็เลยเบื่อๆกันไปเอง” ยังไม่ทันที่ปราณจะได้พูดอะไรต่อ ฟ้าก็พูดขึ้นว่า “ที่ผ่านมา มีหลายต่อหลายคนมาชอบฟ้า แต่ฟ้ายังไม่เคยรู้สึกรักใครจริงๆเลย บางครั้งฟ้าก็อยากที่จะรู้สึกรักใครสักคนแบบรักจริงๆ รักจนหมดหัวใจ ไปไหนมาไหนด้วยกัน ได้ดูแลกัน แต่มันก็ยังไม่มีความรู้สึกแบบนั้นเกิดขึ้นเลย ฟ้าก็อยากรู้เหมือนกันนะว่าถ้าเรารักใครสักคนแล้วมันจะเป็นยังไงนะ” หญิงสาวจ้องหน้าปราณตลอดเวลาที่พูด ปราณนั่งฟังสิ่งที่ฟ้าพูดอย่างตั้งใจ ชายหนุ่มรู้สึกดีใจมากที่รู้ว่าเธอยังไม่มีแฟน แต่ก็รู้สึกอีกอย่างว่าหญิงสาวผู้นี้คงจะรักใครยากน่าดู แล้วคนแบบไหนกันนะ ที่จะทำให้เธอจะรู้สึกรักได้ “ฟ้ายังไม่เจอคนที่ใช่น่ะซิ ถ้าฟ้าเจอคนคนนั้น ฟ้าก็จะรู้สึกรักเองนั่นแหละ ไม่ต้องรีบร้อนหรอก อายุเรายังไม่มาก เมื่อถึงเวลานั้น ฟ้าก็จะรู้ว่ามันมีความสุขแค่ไหนที่เราได้รักใครสักคน” หลังจากวันนั้น ความสนิทสนมระหว่างปราณและฟ้าก็ทวีมากขึ้นเรื่อยๆ เขารู้สึกว่าเธอเองก็มีใจให้กับเขามิใช่น้อย แต่ฟ้าก็ยังคงเก็บความรู้สึกได้เก่ง ไม่ค่อยแสดงออกถึงความรู้สึกของตัวเองมากนัก แต่สำหรับปราณแล้วเขารู้สึกว่าเขารักเธอจนหมดหัวใจเสียแล้ว ................(มีต่อ) จากคุณ : ลั่นทม - [ 22 พ.ย. 51 14:26:54 A:118.174.171.71 X: ]

ความคิดเห็นที่ 3 นิยามรักของ ปราณ กับ ฟ้า (ต่อ) . ...........วันหนึ่งในตอนเย็นหลังเลิกงาน ขณะที่ปราณและฟ้ากำลังเดินลงจากสำนักงานเพื่อกลับบ้าน เมื่อเดินลงมาถึงชั้นล่างเธอกับบอกเขาว่า “พี่ปราณ ฟ้าลืมกระเป๋าตังไว้ข้างบน เดี๋ยวฟ้าขึ้นไปเอากระเป๋าตังก่อนนะ พี่ไปก่อนเลยนะไม่ต้องรอฟ้า” “จ้ะ แล้วพรุ่งนี้เจอกันนะ” เขาเดินต่อไป ส่วนเธอก็รีบกลับขึ้นไปข้างบนอีกครั้ง . .........ปราณนึกขึ้นได้ว่าจะต้องไปเบิกเงินที่ตู้ เอ.ที.เอ็ม.ริมถนนหน้าบริษัท ขณะที่เขากำลังกด เอ.ที.เอ็ม.อยู่นั้น เขาก็เห็นฟ้าเดินออกมาจากบริษัท ตรงไปขึ้นรถกระบะสีดำที่จอดรออยู่ริมถนนหน้าบริษัทนั้นเองโดยมีผู้ขับขี่เป็นชาย และเธอก็เห็นเขาเช่นกัน เขายืนมองจนกระทั่งรถกระบะคันนั้นลับตาไปด้วยความรู้สึกสับสน คืนนั้นทั้งคืน ปราณไม่อาจข่มตาให้หลับลงได้เลย ภาพของฟ้าที่ขึ้นรถกระบะคันนั้นยังตามหลอกหลอนเขา เขาไม่รู้ว่าชายผู้นั้นเป็นใคร เธอทำแบบนี้มานานแค่ไหนแล้ว และทำไมเธอต้องหลอกเขาด้วย หรือว่าที่ผ่านมาเขาคิดไปเองอยู่ฝ่ายเดียว ในขณะที่เธอไม่เคยคิดอะไรกับเขาเกินเลยไปกว่าความเป็นเพื่อนร่วมงานเลย...... . ..............จนกระทั่งเช้าวันใหม่มาถึง ไม่มีคำพูดใดที่ปราณจะพูดกับฟ้า นอกจากอยู่เงียบๆ เขาไม่รู้ว่าจะพูดกับเธอเรื่องอะไรหรือพูดในฐานะใดกันเล่า แล้วถ้าเธอตอกกลับมาว่า ‘เราไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย’ ล่ะ เขาจะทำอย่างไร เขาจึงเลือกที่จะอยู่เงียบๆดีกว่า . “พี่ปราณคะ” ฟ้าเป็นฝ่ายทำลายความเงียบระหว่างคนสองคน “ทำไมไม่พูดกับฟ้าบ้างเลยล่ะ เพราะเรื่องเมื่อวานนี้ใช่หรือเปล่า พอดีรถของฟ้าเสีย เขาก็เลยมารับกลับบ้านค่ะ” เธอบอกเขาโดยที่เขายังไม่ทันที่จะได้ถามอะไรเลย “คบกันมานานแล้วเหรอ” ปราณฝืนใจถามเธอ “ก็เพิ่งไม่นานมานี้เอง ยังไม่มีอะไรแน่นอนเลย แค่ดูๆกันไปก่อนก็เท่านั้นเอง” หญิงสาวตอบ . ...............หลังจากนั้นปราณก็ทำตัวเหินห่างกับฟ้า ไม่มีการพูดคุยกันเหมือนแต่ก่อน เขาพยายามหลบหน้าเธอแม้ว่าทั้งสองจะนั่งทำงานอยู่ใกล้กันก็ตาม เพราะเขาคิดว่าเมื่อเธอมีคนที่เธอเลือกแล้วนี่ เขาคงต้องถอยออกมาและตัดใจจากเธอให้เร็วที่สุด ซึ่งการที่ปราณทำเช่นนี้มันทำให้ฟ้ารู้สึกอึดอัดอย่างมาก . “พี่ปราณคะ ทำไมเราไม่เป็นเหมือนเดิมล่ะ เราก็ทำตัวเหมือนเดิมก็ได้นี่คะ อย่าทำตัวให้ผิดปกติซิคะ” เธอตัดพ้อกับเขา “มันจะเหมือนเดิมได้ยังไงล่ะ ในเมื่อฟ้ามีคนของฟ้าอยู่แล้วนี่” ปราณเอ่ยอย่างน้อยใจ “พี่รู้มั๊ย ว่าฟ้าไม่ได้รักเขา แต่พ่อกับแม่ของฟ้าชอบเขามาก และมันก็ยังไม่มีอะไรแน่นอนด้วย” ฟ้าพยายามอธิบาย “ถ้าฟ้าไม่ได้รักเขา แล้วทำไมไม่บอกพ่อแม่ หรือว่าตัวเขาให้รู้ล่ะ ปล่อยให้เขาเข้าใจผิดอยู่อย่างนี้ได้ยังไง ฟ้ายอมให้เขาเข้ามาในชีวิตของฟ้า ให้เขามารับมาส่ง ไปไหนมาไหนด้วยกัน ใครๆเขาก็ต้องเข้าใจว่าฟ้าชอบเขาน่ะซิ” ปราณพยายามหาทางออกให้กับฟ้าและตัวเขาเองด้วย . “ฟ้าบอกพ่อกับแม่ไปแล้ว แต่เขาไม่ฟังเลย บอกว่าอยู่ๆกันไปเดี๋ยวก็รักกันไปเอง” “นี่มันยุคไหนแล้ว จะมาคลุมถุงชนไม่ได้หรอก ถ้าเราไม่ยอมซะอย่าง ใครจะมาบังคับเราได้” “ตั้งแต่เด็กมาแล้ว ฟ้าไม่เคยมีอิสระในการตัดสินใจอะไรเลย ทุกอย่างพ่อกับแม่จะตัดสินใจให้หมด พ่อกับแม่ของฟ้าชอบเขามากเลย อีกอย่างเขารักและดีกับฟ้ามาก ฟ้าเคยบอกกับเขาไปว่าถ้าฟ้าจะรักเขาก็คงเป็นเพราะที่เขารักและดีกับฟ้ามากนั่นแหละ แล้วตอนนี้เขาพาผู้ใหญ่มาสู่ขอฟ้าแล้ว และพ่อก็ป่าวประกาศให้รู้กันไปทั่วแล้วว่าฟ้าจะแต่งงานกับเขา มันเปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้แล้วล่ะค่ะ พี่ปราณรู้หรือเปล่าว่าฟ้ากลุ้มใจมาก นอนร้องไห้ทุกคืน แต่ไม่มีใครเห็นใจฟ้าเลย” ฟ้าพูดออกมาด้วยความรู้สึกเศร้าและอึดอัดในใจ . ..........ถึงตอนนี้ปราณพูดอะไรไม่ออกอีกต่อไปแล้ว ใจหายวาบ เขาเคยคิดว่าถ้าวันหนึ่งฟ้าจะต้องจากเขาไป เมื่อถึงวันนั้นเขาก็ไม่เคยคิดที่จะรั้งเธอไว้เลย เพียงแต่เขารู้สึกว่าทำไมวันนั้นมันมาถึงเร็วเหลือเกิน เขายังไม่ทันได้เตรียมตัวเตรียมใจไว้เลย . .........ความรักในทัศนะของเขามันไม่ได้อยู่ที่การได้ครอบครองหรือกักขังไว้ ถ้าเธอได้ตัดสินใจเลือกแล้วเขาก็คงจะยินดีด้วย เขาขอแค่ได้รักเธอก็เพียงพอแล้ว . ..........แต่นี่เธอบอกว่าเธอไม่ได้เป็นคนเลือก มีคนอื่นมาเลือกให้เธอ แล้วทำไมเธอไม่ปฏิเสธในสิ่งที่คนอื่นเลือกให้เธอล่ะ หรือว่านั่นมันเป็นเพียงข้ออ้างของเธอเพื่อให้เธอดูไม่เลวร้ายเกินไปในสายตาของเขาและเขาจะได้ไปให้พ้นจากชีวิตของเธอเท่านั้น . ...........มันเป็นสิ่งที่เขาไม่อาจเข้าใจได้เลย นั่นมันยิ่งทำให้เขารู้สึกทำใจได้ยากยิ่งขึ้นไปอีก เขาไม่รู้ว่าจะสรรหาคำพูดใดมาพูดได้อีกแล้ว มันจุกอยู่ในอก เหมือนโลกทั้งโลกกำลังจะแตกสลายลงไปต่อหน้าต่อตา “ฟ้า พี่ว่าเราไปทำบุญที่งานฝังลูกนิมิตที่วัดแถวบ้านพี่กันดีมั๊ย” ปราณพยายามเก็บอาการ จึงเปลี่ยนเรื่องคุย “ไปซิคะ” “ถ้าอย่างนั้นพรุ่งตอนพักเที่ยงเราออกไปด้วยกันเลยนะ” ปราณรู้สึกดีใจที่จะได้ไปกับเธอสองต่อสอง . ..............พักเที่ยงวันต่อมาปราณและฟ้าขับรถไปทำบุญงานฝังลูกนิมิตตามที่ตกลงกันไว้สองคน ขณะที่กำลังปิดทองลูกนิมิตรอบพระอุโบสถ เขาถามเธอว่า “อธิษฐานอะไรเหรอ ตอนปิดทองน่ะ” “ไม่บอก บอกไม่ได้หรอกเดี๋ยวคำอธิษฐานจะไม่เป็นจริง” “แต่พี่อยากรู้นี่ บอกหน่อยน่า นะ” เขารบเร้า “บอกไม่ได้ค่ะ” เธอยังยืนกราน . ................ช่วงเวลาที่เขาและเธอไปทำบุญที่วัด แม้เป็นช่วงเวลาที่ไม่นานนัก แต่ก็เป็นครั้งแรกที่เขากับเธอได้ไปไหนด้วยกันเพียงสองคน มันทำให้เขาลืมไปชั่วขณะว่าเธอกำลังจะไปแต่งงานกับคนอื่น ...............แต่ในที่สุดเขาก็ไม่อาจหลีกหนีความจริงไปได้พ้น เขาไม่มีทางเลือกอื่นใด นอกจากปลีกตัวออกมาให้ห่างจากเธอ ด้วยการไม่พูดไม่คุย ไม่แม้แต่จะมองหน้าเธอ ด้วยความคิดที่ว่ามันเป็นวิธีที่จะทำให้เขาลืมเธอได้อย่างรวดเร็ว แต่มันก็ไม่สำเร็จ ปราณยังคงคิดถึงเธออยู่ตลอดเวลา ..............(มีต่อ) จากคุณ : ลั่นทม - [ 22 พ.ย. 51 14:39:11 A:118.174.171.71 X: ]

ความคิดเห็นที่ 4 นิยามรักของ ปราณ กับ ฟ้า (ต่อ) . .............ปราณเริ่มสังเกตฟ้าอยู่ห่างๆ เขาเห็นคนของเธอมาส่งเธอทุกเช้าและมารับกลับบ้านในตอนเย็นทุกวัน และระหว่างวันจะมีโทรศัพท์มาหาฟ้าบ่อยครั้งขึ้นและเธอก็จะหลบไปคุยโทรศัพท์ที่อื่น ในช่วงเวลานี้เหลือปราณเพียงคนเดียวเท่านั้นที่เดินลงบันไดกลับบ้านในตอนเย็น เขาแน่ใจแล้วว่าฟ้าต้องหลุดไปจากชีวิตของเขาตลอดกาล . ..............ปราณจมดิ่งอยู่ในความทุกข์ ความคิดถึง เขาเริ่มนอนไม่หลับและถึงแม้ว่าเขาจะหลับไปแล้วก็ตามบ่อยครั้งที่เขาตื่นขึ้นมากลางดึกแล้วไม่สามารถข่มตาให้หลับได้อีก การไปทำงานมันไม่น่าพิสมัยอีกต่อไปแล้ว เขาไม่อยากไปทำงาน ไม่อยากเจอเธอ ยิ่งได้พบเธอในที่ทำงานพอกลับมาถึงบ้านเขาก็ยิ่งคิดถึงเธอมากขึ้น มากขึ้น . ...........บ่ายวันอาทิตย์ ปราณตัดสินใจโทรศัพท์ไปหาฟ้า . “สวัสดีค่ะ พี่ปราณเหรอ” น้ำเสียงเธอที่รับสาย ดูเธอจะดีใจที่ปราณโทรมาหา “จ้ะ พี่เอง เป็นไงสบายดีมั๊ย” “ก็เรื่อยๆ ทำไมเดี๋ยวนี้พี่ไม่พูดกับฟ้าเลยล่ะ แม้แต่หน้าฟ้าพี่ก็ยังไม่มองเลย” เธอตัดพ้อ “พี่แค่อยากลืมฟ้าให้ได้ พี่ไม่ได้โกรธหรือเกลียดฟ้าเลยแม้แต่น้อย เอ่อ...เรื่องแต่งงานล่ะ ไปถึงไหนแล้ว” ปราณไม่รู้ว่าถามเธอไปทำไมทั้งๆที่เขาไม่อยากถาม และก็ไม่อยากรู้คำตอบด้วย “ก็อีกสองสัปดาห์จะถึงวันงาน ตรงกับวันเสาร์ค่ะ” เธอตอบเขา . ...........เหมือนสายฟ้าฟาดลงกลางใจเขา เขาไม่รู้ว่าจะพูดอะไรต่อดี ทั้งๆที่ก็รู้อยู่แล้วว่าเขาจะแต่งงานกัน แต่เมื่อได้รู้ได้ยินอย่างชัดแจ้งเช่นนี้ เขาก็ทำใจยอมรับมันได้ยากลำบากเหลือเกิน “พี่คงไปไม่ได้หรอกนะ ฟ้าไม่ต้องเอาการ์ดมาให้พี่หรอก” “ค่ะ” . ...........การสนทนาจบลงอย่างรวดเร็ว เขาทรุดตัวลงนั่ง ไม่มีเรี่ยวแรงที่จะลุกขึ้นยืน มันเหมือนเดินอยู่ในถ้ำที่หาแสงสว่างไม่ได้เลย หันไปทางใดก็พบแต่ความมืดมิด ไม่มีแม้แต่แสงริบหรี่ที่อยู่ปลายถ้ำ นี่เขาติดอยู่ในถ้ำแห่งความรักที่เมื่อเข้าไปแล้วก็ยากที่จะหาทางออกได้ มันช่างมืดมนอะไรเช่นนี้ . .............เช้าวันรุ่งขึ้น ปราณต้องใช้ความพยายามอย่างหนักในการที่จะพาตัวเองลุกขึ้นจากอาการเมาค้างมาจากเมื่อคืนที่เขาดื่มอย่างหนักเพื่อให้สามารถข่มตาหลับลงได้ เขาไปถึงที่ทำงานด้วยอาการย่ำแย่ทั้งร่างกายและจิตใจ เมื่อไปถึงที่ทำงาน สิ่งแรกที่เขาทำคือเข้าไปพบผู้จัดการ . “ผู้จัดการครับ ผมมีธุระจะขอคุยด้วยครับ” “อ้าวปราณเหรอ ได้ซิ นั่งเลย มีอะไรก็ว่ามา” ผู้จัดการวางหนังสือพิมพ์ที่กำลังอ่านค้างอยู่ รอฟังสิ่งที่ปราณจะพูด “ผมมาขอลาออกครับ นี่ใบลาออกครับ” ปราณยื่นใบลาออกให้กับผู้จัดการ “เฮ้ย...ทำไมล่ะ เกิดอะไรขึ้น มีปัญหาอะไรหรือเปล่า” ผู้จัดการแสดงสีหน้าตกใจและแปลกใจมาก เพราะเขาไม่เห็นได้ยินปราณพูดเรื่องที่จะลาออกจากงานมาก่อนเลย “ไม่ได้มีปัญหาอะไรหรอกครับ ผมเบื่อๆ ทำงานที่นี่มานานแล้ว มันรู้สึกจำเจไม่มีอะไรท้าทายแล้ว ก็เลยอยากเปลี่ยนไปทำงานอย่างอื่นบ้างครับ” ปราณอ้างเหตุผลที่เขาได้คิดเตรียมไว้ล่วงหน้าแล้ว “แล้วได้งานใหม่แล้วเหรอ ถึงจะลาออกน่ะ ทำไมไม่รอให้ได้งานก่อนล่ะ” “ผมไปสมัครงานไว้แล้วครับ คิดว่าคงจะได้เริ่มงานเร็วๆนี้” ปราณโกหก “คิดดีแล้วเหรอ” ผู้จัดการถาม “คิดดีแล้วครับ ผมคิดมานานแล้ว แต่ไม่ได้บอกใคร” ที่จริงแล้วเขาเพิ่งคิดเรื่องนี้เมื่อวานนี้เอง “โอเค ถ้าคิดดีแล้วผมก็ไม่ขัดข้องอะไร แต่ถ้าคุณเปลี่ยนใจล่ะก็ มาบอกผมได้ตลอดเวลานะ ผมจะยกเลิกใบลาออกให้” “ขอบคุณครับ อีกอย่างหนึ่งครับ ผู้จัดการอย่าเพิ่งบอกใครเรื่องที่ผมลาออกนะครับ” “ได้ซิ ผมจะไม่บอกใคร” ผู้จัดการรับปาก . ..............ปราณยังคงไปทำงานตามปกติเหมือนเช่นทุกวัน โดยไม่มีใครรู้ว่าเขากำลังจะลาออกจากบริษัทนอกจากผู้จัดการคนเดียวที่รู้เรื่องนี้ . .............. จนกระทั่งมาถึงวันสุดท้ายที่เขาจะต้องมาทำงาน ผู้จัดการจึงเรียกพนักงานทุกคนมาประชุมพร้อมกัน และแจ้งให้ทุกคนทราบว่าปราณได้ลาออกจากบริษัทแล้ว และจะทำงานในวันนี้เป็นวันสุดท้าย ทุกคนมีสีหน้าแปลกใจที่ไม่เคยรู้เรื่องนี้มาก่อน โดยเฉพาะฟ้า ดูเธอตกใจเมื่อได้รับทราบเรื่องนี้พร้อมกับคนอื่นๆ . ..............วันนั้นมีการจัดงานเลี้ยงอำลาปราณอย่างเรียบง่ายเป็นกันเอง ผู้จัดการได้กล่าวคำอำลาปราณเป็นคนแรก ..............จากนั้นก็ถึงคราวของ ”ไก่” เพื่อนร่วมงานคนหนึ่งของปราณ “พี่ปราณครับ ผมอยากจะบอกว่าผมรักพี่ปราณนะ” แล้วเพื่อนร่วมงานที่เหลือก็ทยอยกันกล่าวคำอำลาจนครบทุกคน . ................เมื่อถึงเวลาพักเที่ยง ปราณและฟ้านั่งกินข้าวกลางวันด้วยกันเพียงสองคน ไม่มีคำพูดใดออกมาจากปากของคนทั้งสอง แล้วฟ้าก็เอื้อมมือมากุมมือของเขาไว้ . “พี่ปราณ พี่จำคำพูดที่พี่ไก่พูดเมื่อตอนกล่าวคำอำลาได้ไหมคะ” หญิงสาวถามปราณ “ตอนไหนล่ะ พูดกันหลายคน พี่จำไม่ได้ไหรอกว่าไก่เขาพูดว่าอย่างไร” เขาตอบเธอ “ก็ตอนที่พี่ไก่พูดว่า ‘ผมรักพี่ปราณ’ ยังไงล่ะคะ ฟ้าก็อยากบอกกับพี่อย่างนั้นเหมือนกัน” . ..............ความรู้สึกของปราณตอนนี้ เขาไม่สามารถที่จะพูดอะไรออกไปโดยไม่ให้น้ำตามันไหลออกมา เขาไม่ต้องการให้เธอเห็นความอ่อนแอที่ซ่อนอยู่ภายใน จึงไม่มีคำพูดใดออกมาอีกเลย เขากุมมือของเธออยู่อย่างนั้น ภาวนาขอให้เวลาหยุดนิ่งอยู่แค่ตรงนี้เท่านั้น ถ้าเวลายังคงเดินหน้าต่อไป มันก็จะถึงเวลาที่เขาและเธอต้องแยกจากกัน ช่วงเวลานั้นเหมือนทุกสรรพสิ่งทั่วทั้งจักรวาลจะหยุดนิ่ง เพื่อเปิดโอกาสให้เขาและเธอได้ใช้ช่วงเวลาที่มีอยู่น้อยนิดอย่างคุ้มค่าที่สุด เขารู้สึกราวกับว่าได้กุมมือเธออย่างนี้มานานแสนนาน และไม่มีอะไรที่จะมาทำให้เขาปล่อยมือเธอได้ . ...........เขาหยิบของสิ่งหนึ่งออกมาจากกระเป๋าเสื้อยื่นให้เธอ แล้วบอกกับเธอว่า . “ฟ้า...พี่คงทำได้แค่นี้ ลาก่อน” แล้วปราณก็เดินจากไป ปล่อยให้ฟ้านั่งอยู่เพียงลำพัง . .............เธอรับของสิ่งนั้นจากเขา มันเป็นซองจดหมายสีขาว ภายในซองจดหมายมีถุงผ้ากำมะหยี่สีแดง เมื่อเปิดออกดูเธอเห็นแหวนทองหนึ่งวงพร้อมด้วยกระดาษแผ่นเล็กๆพับอยู่ในห่อผ้ากำมะหยี่นั้น เมื่อคลี่กระดาษดังกล่าวออกเธอพบว่ามันเป็นข้อความสั้นๆเขียนด้วยลายมือของเขา เธออ่านช้าๆ . “ฟ้า......พี่ขอให้ฟ้าสวมแหวนวงนี้ในวันแต่งงานและขอให้มันอยู่ที่นิ้วของฟ้าเมื่อตอนรดน้ำสังข์ ถึงตัวพี่ไม่มีโอกาสนั้นก็ขอให้แหวนวงนี้เป็นตัวแทนของพี่ก็แล้วกัน . ฟ้า.......ชีวิตของเรายังอีกยาวไกล ถ้ายังไม่ตายจากกันไป และใจของเรายังไม่เปลี่ยนแปลงไป สักวันหนึ่งเราอาจจะได้พบกันและอยู่ด้วยกัน” ......................-จบ-.......................... ท่านผู้อ่าน โปรดให้คำชี้แนะด้วย จากคุณ : ลั่นทม - [ 22 พ.ย. 51 14:46:18 A:118.174.171.71 X: ]

ความคิดเห็นที่ 5 แบบว่าอ่านแล้วอึ้งๆ รู้สึกว่าปราณประหลาด อยากจะรับคนนี้ก็ชิงรับ จะคบกันเป็นแฟนจริงจังหรือก็เปล่า อกหักก็ลาออกซะงั้น บังคับให้คนใช้แหวนของตัวอีก สรุปไม่รู้จะบอกอะไรค่ะ จากคุณ : scottie - [ 22 พ.ย. 51 17:52:05 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ง่า......อึ้งด้วย ปราณดูเหมือนไม่สนใจคนอื่นเลย จมอยู่แต่กับตัวเองมากๆ จากการกระทำไม่รู้สึกว่าปราณรักฟ้าจริงๆสักเท่าใหร่ ....แต่สงสารผู้จัดการจัง ฮา คิดแต่เรื่องตัวเองไม่สนใจการงานเลยหนอปราณ ในส่วนการเดินเรื่อง ยังรู้สึกเหมือนการเดินเรื่องสะดุดๆ กระโดดๆค่ะ จากคุณ : จริง - [ 22 พ.ย. 51 22:38:09 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ไม่สมเหตุสมผลเท่าไร 1. ผู้จัดการไม่ยอมให้ลาออกง่ายๆหรอก การหาลูกน้องที่ทำงานดีหายากจะตาย ต้องรั้งเอาไว้ ไม่ว่าจะด้วยการขึ้นเงินเดือน หรือเลื่อนขั้น 2. การแต่งตัวกับงานที่ทำไม่สัมพันธ์กัน หัวหน้าแผนกลูกค้าสัมพันธ์อาจจะต้องพบปะโดยตรงกับลูกค้า ดังนั้นการแต่งกายจึงเป็น เรื่องค่อนข้างที่จะต้องทำให้ดูดี อ่านแล้วครับ จากคุณ : garnet19th - [ 23 พ.ย. 51 10:08:09 ]

ความคิดเห็นที่ 8 รู้สึกเหมือนคุณ scottie เลยครับ แรกๆ อ่านไปก็รู้สึกปูมาว่าปราณเป็นคนง่ายๆ สบายๆ ก็จริง แต่ก็มีความรับ ผิดชอบดี ทำงานมาสิบสี่ปี เป็นถึงหัวหน้าแผนก  แต่พอมาเจอนึกจะรับก็รับ ไม่คิดจะสัมภาษณ์อีกสามคน ก็อึ้งไปหนึ่งรอบ ฟังที่ปราณสอนฟ้าเรื่องการทำงานผิดพลาด ลายเซ็น ความน่าเชื่อถือ ก็อื้ม ท่าทางเป็นผู้ใหญ่ดี   พอเห็นรถกระบะมารับฟ้า แล้วปราณกลับมาทำท่าที แบบนั้น เป็นอะไรกันหรือก็เปล่า อึ้งไปอีกหนึ่งรอบ ยิ่งอ่านไป ยิ่งสงสารฟ้าครับ รู้สึกว่าดีแล้วล่ะ ที่ไม่ได้ลงเอยกับปราณ เขา เป็นผู้ชายที่ไม่มีน้ำใจเลย คิดถึงแต่ตัวเองแบบที่คุณจริงบอก  ไม่ค่อยน่าคบ เท่าไหร่แฮะ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 23 พ.ย. 51 17:14:05 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ขอบคุณจากใจ สำหรับทุกความคิดเห็น สำหรับตัวผู้เขียนเอง รู้สึกว่าการเชื่อมต่อเรื่องราวมันยังไม่ไหลลื่นสักเท่าไหร่ แสดงว่าการใช้ภาษาเขียนในการสื่อความหมายออกมายังไม่ดีเท่าที่ควร ไม่สามารถสื่อสิ่งที่ผู้เขียนตั้งใจคิดออกมาให้ตรงตามความประสงค์ของผู้เขียนได้ .....อยากได้คำแนะนำอีกเยอะๆเลย จากคุณ : ลั่นทม - [ 24 พ.ย. 51 09:47:38 A:118.174.30.238 X: ]

ความคิดเห็นที่ 10 คุณปราณท่าทางจะหล่อนะ ชอบชื่อเรื่อง โรแมนติกดี จากคุณ : b (ThisLonelyMe) - [ 6 ธ.ค. 51 00:20:05 ]