เมื่ออาทิตย์ก่อนไปบริจาคของให้เด็กนักเรียนที่ขอนแก่นมาค่ะ ก็เลยเขียนบทความไปแปะไว้ในบอร์ดของชมรม และแวะเอามาฝากไว้ที่พันทิพด้วยค่ะ.........


ครั้งแรกที่ได้ยินชื่อชมรมนี้ ฉันรู้สึกสะดุดใจมากมาย “Combiheart” มาจาก “Combine + Heart” ความหมายดีมากๆ ใครกันนะที่เป็นคนตั้งชื่อนี้ ครีเอทสุดๆไปเลย

ครั้งแรกที่ได้รู้จักชมรมนี้ ฉันยังเป็นพนักงานใหม่ เพิ่งเข้ามาทำงาน ยังไม่รู้จักใครๆ ได้ยินว่าชมรมCombiheart ไปบริจาคของ ฉันอยากมีส่วนร่วมในกิจกรรมนี้ แต่ครั้งนั้น Combiheart ยังเป็นเพียงแค่กลุ่มคนเล็กๆที่มีจุดมุ่งหมายเดียวกัน ช่วยเหลือเด็กตามโรงเรียนขาดแคลน ตามกำลังกายและกำลังทรัพย์ของเพื่อนๆในกลุ่มสมาชิกที่พอจะทำได้เท่านั้น

ครั้งแรกที่ฉันได้เป็นส่วนหนึ่งของชมรม Combiheart   ฉันได้ไปร่วมกิจกรรมกับ Combiheart ที่โรงเรียนบ้านหนองงูเหลือม ชัยภูมิ   ฉันยังจำความรู้สึกตื่นเต้นในวันนั้นได้ดี เมื่อขบวนCombiheartจากกรุงเทพฯมาพบกับขบวนCombiheartจากระยอง ผู้คนมากหน้าหลายตาที่ลงมาจากรถ ฉันตกใจเพราะหน้าตาบางคนดูไม่เป็นมิตร แต่ฉันก็คิดไปเอง เพราะพวกเขาเหล่านั้น ต่างก็ยิ้มต้อนรับด้วยความยินดี ทักทายเหมือนเราเคยเป็นเพื่อนกันมา ทั้งๆที่เป็นครั้งแรกที่เราได้พบกัน ความผิดของฉันครั้งนั้นมันเป็นบทเรียนที่สอนให้ฉันจำขึ้นใจจนทุกวันนี้ว่า “อย่าตัดสินคนเพียงรูปร่างหน้าตาภายนอกเท่านั้น”



ครั้งแรกที่ไปถึงโรงเรียน ฉันเกือบจะกลั้นน้ำตาแห่งความปลื้มปิติไว้ไม่อยู่ นักเรียนตัวน้อยๆต่างมายืนต้อนรับ ทั้งๆ ที่พวกเรามาช้าไปกว่าเวลานัดหมายถึงสามชั่วโมง แต่เด็กน้อยพวกนี้ก็ยังยืนรอพวกเราด้วยความหวัง และปรบมือดีใจเมื่อพวกเราไปถึง การแสดงที่ถูกเตรียมมาอย่างดี อาหารที่ตั้งใจทำสุดฝีมือ มันทำให้ฉันลืมความเหนื่อยล้าทั้งหมด เมื่อไปถึง

ครั้งแรกที่ทำกิจกรรมร่วมกับเด็กๆ ฉันตั้งคำถามกับเด็กๆว่า “ฟันน้ำนมมีกี่ซี่” เด็กๆเข้ามารุมตอบคำถามเพราะอยากได้ตุ๊กตาตัวใหญ่ ที่เกิดมาพวกเขายังไม่เคยมี “20 ซี่ 26 ซี่ 30 ซี่ 32 ซี่ 40 ซี่” คำตอบต่างๆนาๆ ที่เด็กๆสรรหามาตอบเพียงเพื่อหวังจะได้รางวัลชิ้นนี้ แต่ไม่ใช่เพื่อตัวพวกเขาเอง เขาอยากเอากลับไปให้น้องเล็กที่บ้านต่างหาก สุดท้ายแล้วฉันก็หยิบตุ๊กตาให้เด็กน้อยคนนึง ไม่ใช่ว่าเขาตอบถูก แต่เพียงเพราะเขาพยายามตอบด้วยความอดทน จะบอกได้ไง ว่าจริงๆแล้ว ฉันก็ไม่รู้หรอกว่าฟันน้ำนมมมีกี่ซี่


และแล้วกิจกรรมครั้งแรกของฉันก็ผ่านไปด้วยดี ฉันไม่เคยรู้สึกอิ่มเอม ชื่นใจกับครั้งไหนๆเท่าครั้งนี้ มันเป็นจุดเริ่มต้นเล็กๆในชีวิตฉัน ที่คิดจะทำเพื่อคนอื่นมากขึ้น

เมื่อมีครั้งแรกแล้วก็ต้องมีครั้งต่อไป

ครั้งนี้ฉันขอรับผิดชอบในการช่วยงานมากขึ้น เพราะรู้ว่าเพื่อนๆที่ทำอยู่ต่างคนก็ต่างมีภาระหน้าที่อันหนักอึ้งของตัวเอง แต่พวกเขาก็ยังแบ่งเวลามาทำ ถึงจะเหนื่อยแต่พวกเขาไม่เคยท้อ ฉะนั้นอะไรที่ฉันพอจะช่วยทำได้ ฉันจึงอาสาทันที

ครั้งนี้ฉันอาสาในเรื่องการถ่ายภาพ ทำสไลด์โชว์ ทำเว็บไซต์ ไม่ใช่ว่าฉันเก่งมาจากไหน ฉันเพิ่งมาหัดทำเมื่อวันรับอาสาเขานี่แหละ ถึงฉันจะไม่ใช่มืออาชีพ แต่ฉันก็ใส่ความตั้งใจไปเกินร้อย มันยังน้อยไปด้วยซ้ำเมื่อเทียบกับบเพื่อนๆคนอื่นๆ

ครั้งนี้ฉันก็เกือบกลั้นน้ำตาแห่งความปิติไว้ไม่ได้อีกครั้ง เมื่อเราไปถึงโรงเรียนบ้านหนองเรือ ขอนแก่น  เพราะะเด็กนักเรียน และชาวบ้าน ตื่นตั้งแต่ตีสามมาแต่งตัว เพื่อเตรียมต้อนรับเรา และก็เป็นอีกครั้งที่เราไปช้ากว่าเวลานัดหมายถึงสองชั่วโมง เด็กๆและชาวบ้าน ยืนรอท่ามกลางแสงแดดอันแรงจ้า แต่พวกเขายังยิ้มได้เมื่อพวกเราไปถึง ไม่บ่นหรือทำท่าทีไม่พอใจสักนิด กลับชวนให้ไปร่วมขบวนรำวง ขบวนกลองยาวอีกต่างหาก อาหารถูกลำเลียงขึ้นโต๊ะ ส้มตำสารพัดสูตร ที่ชาวบ้านช่วยกันทำ แล้วพวกเราก็อิ่มแปล้กันไปตามระเบียบ


ครั้งนี้มีกิจกรรมมากมายที่พวกเราร่วมกันทำกับ เด็กๆและชาวบ้าน พวกเราแบ่งข้างเป็นชาวบ้าน และ ชาวCombiheart “ถึงจะแบ่งข้าง แต่ก็ไม่เคยแบ่งพวก” เพราะหลายครั้งที่ชาวบ้านมาช่วยให้ชาว Combiheart ชนะในเกมส์การแข่งขัน   ฉันเพิ่งรู้ “กิจกรรมสร้างมิตรภาพ” มันเกิดขึ้นได้จริงๆ ในโลกเบี้ยวๆใบนี้

ครั้งนี้เรานอนกันที่โรงเรียน ไม่ใช่เพราะพวกเราไม่มีงบ แต่เพราะพวกเราอยากเก็บเกี่ยวช่วงเวลาที่ดีกับชาวบ้านเอาไว้ให้นานที่สุด และแล้วเราก็มีกิจกรรมยามเย็น นักดนตรี(เกือบจะ)มืออาชีพ ที่เป็นเพื่อนๆ ชาว Combiheart นี่แหละ มาขับขานไม่ให้พวกเราต้องเหงายามค่ำคืน ไม่ใช่แค่นั้นเรายังมีนักร้องรับเชิญ(คุณครู) มาสร้างสีสรรให้วงดนตรี คนบ้านนอกของเรา


“กิจกรรมจบแต่มิตรภาพยังคงอยู่” ชาวบ้านไม่ใช่เป็นเพียงผู้รับสิ่งดีๆจากพวกเราเท่านั้น แต่พวกเขาก็ให้สิ่งดีๆตอบแทนพวกเรากลับคืนมาเหมือนกัน พวกเขาตื่นตั้งแต่ตีสี่เพื่อหุงหาอาหาร ให้พวกเราได้ใส่บาตรเพื่อเป็นสิริมงคลกับตัวเอง จัดเตรียมหมอนและผ้าขาวม้าเพื่อเป็นของที่ระลึกให้พวกเรา พวกเขาไม่ได้มีเงินจะไปซื้อของพวกนี้หรอก แต่พวกเขาทำกันเอง บ้านไหนมีมากก็เอามามาก บ้านไหนมีน้อยก็เอามาน้อย แต่เชื่อไหม หมอนที่พวกเขาเอามา มันมากกว่าพวกเราที่ไปร่วมกิจกรรมเสียอีก ฉันก็เลยได้มาตั้งสองใบ  พวกเขาเต็มใจและตั้งใจให้เพราะพวกเขาคิดว่าพวกเราเป็นลูกเป็นหลานของเขา ทุกคำพูดที่พวกเขาแทนตัวเอง เขาแทนว่า   ”แม่” และเรียกฉันว่า “ลูก” ทุกคำ แถมยังนั่งจับมือฉันไว้ และบอกให้มาเยี่ยมถ้ามีโอกาส พวกเขายินดีต้อนรับเสมอ เพราะสิ่งดีงามได้เกิดขึ้นและเติบโตในหัวใจของพวกเราทุกคนแล้ว…..

จากคุณ : Mindnat - [ 22 พ.ย. 51 20:14:13 ]