ไออากาศเย็นยามรุ่งเช้าช่วงปลายฝนต้นหนาวของเมืองเชียงใหม่ ปลุกเนย์ญาให้ตื่นจากการหลับใหลด้วยความเหน็บหนาว ถึงแม้จะใส่ถุงเท้านอนให้อุ่นก็ตาม  

เพิ่งหกโมงเช้าเท่านั้นเอง... เนย์ญาเลิกผ้าคลุมเตียงลายดอกลีลาวดีขาวแกมชมพูออกจากร่าง ก่อนลุกขึ้นไปรูดม่านเปิดครึ่งหนึ่งเพื่อไม่ให้ห้องสว่างเกินไป

เนย์ญาทอดสายตามองสรรพสิ่งต่างๆ ภายนอกหน้าต่างที่กำลังเริ่มคึกคักไม่แพ้เมืองหลวงอย่างกรุงเทพฯ นับวันภาพความงามจากเมืองที่เคยสงบน่าอยู่กำลังจางหายไปตามความเจริญก้าวหน้าทางเทคโนโลยีที่ใครต่อใครต่างยัดเยียดและต้องการ

เนย์ญามองดูนาฬิกาข้อมือ ยังพอมีเวลาอีกสองสามชั่วโมงก่อนเริ่มทำงาน และหาอาหารอร่อยๆ ใส่ท้อง ว่าแล้ว....หล่อนก็รีบอาบน้ำแต่งตัว และพาร่างบอบบางพร้อมงานที่ตระเตรียมมาออกจากโรงแรม

อือม์...เนย์ญาลืมนึกไปว่า หล่อนไม่รู้จักถนนหนทางและร้านอาหาร แล้วจะไปหาอาหารอร่อยๆ ได้อย่างไร หล่อนอดนึกถึงเจ้าถิ่นไม่ได้... เขาอยู่ไหนนะ เขาคงจะตื่นนอนแล้ว ความจริงเขาน่าจะมาคอยดูแลหล่อนนะ...

...นี่หล่อนกำลังเรียกร้องมากไปหรือเปล่า... แค่เขาโผล่มาให้เห็นหน้าก็น่าจะพอแล้ว ไม่ใช่หรือ... แต่ถึงอย่างไร หล่อนก็อยากเจอเขาอยู่ดี....

เนย์ญามองโทรศัพท์มือถืออย่างลังเล แต่แล้วก็...กลั้นใจกดโทรศัพท์ไปหาเขา เขาคงจะยังไม่ออกไปทำงานนะ ...คงจะเหมือนคนต่างจังหวัดบางที่ที่มักจะออกจากบ้านเมื่อใกล้เวลาทำงาน

เสียงเรียกอยู่นานกว่าจะได้ยินเสียงทุ้มๆ ของเขารับสาย น้ำเสียงของเขาบอกถึงท่าทางกระหืบกระหอบเหมือนรีบวิ่งมารับสาย

...นี่หล่อนโทรมารบกวนเขาแต่เช้าหรือเปล่าเนี่ย.... แต่ไม่ทันเสียแล้ว

“มีอะไรให้รับใช้ครับ” เสียงเขาดังกังวานเหมือนอยู่ใกล้ๆ

...โธ่..ใครจะไปกล้าใช้ล่ะ.... หล่อนค่อนว่าในใจ กำลังจะอ้าปากถามแต่ก็ไม่ทันเสียงจากปลายสาย

“ทานข้าวเช้าด้วยกันไหมครับ”

...แน่ะ คนอะไร... เหมือนรู้ว่าหล่อนต้องการอะไร แต่จะให้รีบตกปากรับคำก็กระไรอยู่...
เสียงรถมอเตอร์ไซต์กระหึ่มมาทางถนนซีเมนต์ด้านหน้าพัดพาลมหนาวมาปะทะใบหน้าจนรู้สึกเย็นชา  หนึ่ง...สอง...สาม... เนย์ญานับนาทีในใจก่อนขยับเสื้อคลุมให้กระชับขึ้น จังหวะนั้นเองที่หล่อนเห็นร่างโปร่งสูงของใครบางคนยืนอยู่อีกฝั่งฟากถนน

...คนบ้า... มาอยู่ตรงหน้าตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้... แน่ะ... ยังมาทำท่าทางโบกไม้โบกมือเหมือนเด็กๆ อีก จนผู้คนที่ผ่านไปมาหันมอง คนที่อายน่ะไม่ใช่เขาหรอกนะ... แต่เป็นหล่อนมากกว่า....

“นะครับ นะ ไม่นานหรอกครับ”  เขารีบออกปาก

ยังไม่ทันจะเอ่ยปากรับคำ เจ้าของเสียงปลายสายก็ข้ามถนนซีเมนต์นั้นมายืนอยู่ตรงหน้า

“ทานโจ๊กมั้ยครับ แถวนี้มีร้านอร่อยอยู่ร้านหนึ่ง จะได้รู้สึกอุ่น”

ทานหรือไม่ทานไม่รู้... แต่คนข้างหน้าก็คว้าข้อมือหล่อนขยับตัวก้าวเดินแล้ว  มือบอบบางนุ่มๆ ของหล่อนกำลังถูกมือหนาๆ ของเขาเกาะกุมอย่างจงใจ แม้หล่อนจะรู้สึกเก้อเขินอยู่บ้างแต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธไออุ่นที่เขามอบให้

...แต่อีกไม่กี่นาที.... ไออุ่นที่สัมผัสได้จากมือหนาๆ ของเขาก็คงจะคลายออกเมื่อข้ามมายังอีกฝั่งถนน

...หนึ่ง...สอง...สาม... เนย์ญานับในใจ พลางคิดอยากจะเก็บความรู้สึกดีๆ นี้ไว้ที่ไหนสักแห่ง ที่ไม่ใช่แฮนดี้ไดรว์  หรือเม็มโมรี่การ์ดที่อาจถูกทำลายได้ง่ายด้วยไวรัส

...ใช่ ณ ตอนนี้ เวลานี้... ที่ๆ ปลอดภัยที่สุด คงไม่พ้นฮาร์ทไดรว์ (Heart Drive) หรือหัวใจทั้งสี่ห้องของหล่อนนั่นเอง....

“ใส่ไข่ไหมครับ”  

เสียงของเขาปลุกหล่อนจากภวังค์นึกคิด  นี่หล่อน...ข้ามพ้นถนนซีเมนต์มาแล้วนี่... แต่ไออุ่นที่กุมมือหล่อนยังคงอยู่...หรือว่า... หล่อนก้มลงมองดูมือคู่นั้นที่กุมมือหล่อนอยู่เพื่อให้แน่ใจว่า...เรื่องจริง ไม่ใช่ความฝัน....

“ญา ญา” เสียงเรียกจากเขาดังขึ้นพร้อมกับกระตุกมือหล่อนเล็กน้อย เมื่อเห็นหล่อนทำท่าเหมือนไม่ได้ยิน “ตกลงใส่ไข่ไหมครับ”

“สะ... ใส่ค่ะ” เนย์ญาตอบพลางนั่งลงบนเก้าอี้ ขณะที่อีกเขาสั่งโจ๊ก

นานทีจะได้มานั่งกินอาหารริมถนนอย่างนี้ ปกติจะนั่งกินอาหารจานด่วนอย่างข้าวราดแกงตามห้างเสียมากกว่า  ...ดูเอาเถอะ... แม้แต่ข้าวราดแกงก็ไม่วายเป็นอาหารจานด่วนสำหรับคนเมืองหลวงอย่างหล่อนเฉกเช่น แฮมเบอร์เกอร์ มันทอด และอะไรต่อมิอะไรเสียแล้ว

เนย์ญามองร่างสูงใหญ่ของคนที่ทรุดนั่งตรงหน้า พร้อมกับปาท่องโก๋กรุ่นไอร้อนๆ ที่เพิ่งสะเด็ดน้ำมันขึ้นจากกระทะ หล่อนเหลือบสายตาขึ้นมองเขา ดวงตาทั้งคู่สบตากันพอดี เขายิ้มบางๆ ที่มุมปาก

“เมื่อกี้ ยังไม่ตื่นเหรอครับ” เขาถามแล้วยิ้ม “เป็นไงฮะ เมื่อคืนนอนสบายดีไหม”  ผู้เป็นเจ้าถิ่นถามต่อ

“อือม์ ก็ดีค่ะ” เนย์ญาบอก ‘แถมฝันหวาน ฝันถึงคุณด้วย’ ประโยคหลังหล่อนแน่ใจว่าไม่ได้เปล่งเสียงออกมาแน่ๆ คงได้แต่พึมพำเบาๆ อยู่ในใจ (จริงๆ)

โจ๊กร้อนๆ หอมกลิ่นกระชายและพริกไทยป่นตรงหน้าลอยมาปะทะจมูกอย่างตั้งใจ ประหนึ่ง...ให้รู้ว่าอร่อย... ทันทีที่โจ๊กเข้าปาก เนย์ญาสัมผัสได้ถึงรสชาติอันโอชะของหมูเด้งที่บดละเอียด และไส้หมูอ่อนที่ไม่เหนียวกำลังกิน...

“กินพร้อมๆ กับปาท่องโก๋ ก็อร่อยนะครับ” เสียงของเขาเชิญชวนให้หล่อนลองทานตามที่บอก

“เป็นไงครับ” เขาถาม

“อร่อยจริงๆ ค่ะ” หล่อนอุทานออกมาอย่างลืมตัว

เขาหัวเราะชอบใจ และยิ้มอย่างมีชัย ...หล่อนถึงกับฉงน

“จริงเหรอ...” เขาทำท่าไม่เชื่อ “ผมยังไม่เคยลองนะเนี่ย” ก่อนหยิบปาท่องโก๋เข้าปาก พร้อมๆ กับโจ๊ก

ถึงตอนนี้เนย์ญาเพิ่งนึกได้ว่า ถูกเจ้าถิ่นเมืองเหนือกลั่นแกล้งเข้าแล้ว... แต่เอาเถอะ หล่อนไม่โกรธ ก็โจ๊กกับปาท่องโก๋มันอร่อยจริงๆ

“อือม์... อร่อยดีแฮะ” เขาบอก

“นี่เป็นโจ๊กที่อร่อยที่สุดที่ญาเคยกินมาเลยนะ”  หล่อนยิ้ม

“โจ๊ะน่ะอร่อยอยู่แล้ว” เขาบอก “แต่อร่อยที่สุด... ตรงที่มีคนถูกใจนั่งอยู่ด้วยต่างหาก”

แน่ะ...พูดจาอย่างนี้ก็เป็น  

...คนถูกใจ... ใช่ เขาน่าจะเป็นคนถูกใจของหล่อน....
แล้วหล่อนล่ะ... เป็นคนถูกใจสำหรับเขาหรือเปล่าล่ะ???....

“...การที่ได้อยู่ใกล้ๆ คนที่ถูกใจ มันช่างมีความสุขกว่าอยู่ใกล้ๆ คนที่เรารักอีกนะ...”

แน่ะ...ยังไม่วาย หยอดคำหวานๆ ให้หล่อนได้หลงอีกแล้ว... พลางส่งสายตามองหล่อนตลอดเวลา จนหล่อนไม่มีโอกาสได้แอบมองบ้าง คงเห็นหล่อนได้แต่หลบสายตา คิดว่าหล่อนไม่รู้ซีนะ...

“ไปจำมาจากหนังสือเล่มไหนล่ะ”  เนย์ญาเอ่ยถามแก้เก้อ ก่อนเขาจะหัวร่อเอิ้กอ้ากในความโรแมนติกแบบเชยๆ ของเขา...

ดวงอาทิตย์เริ่มเคลื่อนสูงแทรกผ่านไอหมอกจางๆ พร้อมกับส่งความร้อนออกมาทีละน้อย เข็มนาฬิกาบอกเวลา...อีกสิบนาทีแปดโมงเช้า...

“จะไปทำงานแล้วเหรอครับ” เขาถามเมื่อเห็นหล่อนมองดูนาฬิกา

“นัดพรีเซนต์งานเก้าโมงค่ะ”

“เดี๋ยวผมไปส่งนะ...”  เขาอาสา แต่จะให้หล่อนรับปากได้อย่างไร หล่อนรบกวนเขามามากแล้ว...

ถ้าไม่ได้เข้าข้างตัวเอง...เจ้าถิ่นกำลังส่งสายตาข้อร้อง...

“เดี๋ยวหลงทาง... ไปพรีเซนต์งานไม่ทัน ไม่รู้นะ”  

แน่ะ...มีการขู่ขวัญหล่อนอีก... พลางส่งสายตาพราวเจ้าเล่ห์  รู้ทันล่ะสิ... ว่าหล่อนไม่รู้จักตึกรามบ้านช่องถนนหนทางเมืองนี้...

หล่อนไม่ตอบว่ากระไร... แต่ก็ยอมให้เจ้าถิ่นจูงมือขึ้นรถไปได้โดยดี...

“แล้วพัสไม่ไปทำงานเหรอค่ะ”  หล่อนเอ่ยถาม เมื่อเห็นเขาไม่กระตือรือร้นเรื่องเวลา...

“ผมตกงานครับ”  เนย์ญาอึ้งนิ่งเงียบไปกับคำบอกกล่าวของเขา... คิ้วหล่อนขมวดเข้าหากัน... อยากถาม... แต่ไม่กล้า... แต่ถ้าเขาอยากบอก คงบอกเองล่ะ...

บรรยากาศในรถเริ่มเงียบ เขาเงียบ หล่อนเงียบ ... ก่อนเขาจะหัวเราะออกมา เรียกความสดใสกลับคืน...

“แต่เมื่อวาน...”  เนย์ญาครุ่นคิด จำได้ว่าเมื่อวานเขามีนัดกับลูกค้านี่ แล้วจะตกงานได้อย่างไร...

“ช่วงนี้...ผมรับงานเอง เลยต้องวิ่งหาลูกค้า”

อือม์... เนย์ญาพยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจแล้ว... แต่ก็อยากรู้อีกว่า ทำไมถึงออกจากงาน ถ้าไม่ติดว่ารถจอดสนิทอยู่หน้าตึกที่มาพรีเซนต์งานแล้วล่ะก็ หล่อนคงได้ถามเป็นแน่...

“เสร็จงานกี่โมงครับ ให้ผมรอรับนะ”  เขาถามขณะที่เนย์ญาก้าวลงจากรถ

“ไม่แน่นอน...  ไม่ต้องรอหรอกค่ะ เดี๋ยวญากลับเองได้”

“แน่ใจนะ...”  เนย์ญาพยักหน้ารับสองสามครั้ง และยิ้มให้แทนคำขอบคุณไม่ต้องเป็นห่วง  “แล้วตอนค่ำเจอกันครับ”

แล้วเขาก็เคลื่อนรถสีขาวออกไปอย่างช้าๆ  พลางสายตาเหลือบมองเนย์ญาผ่านทางกระจกหลัง จนหล่อนก้าวพ้นหายเข้าไปในตัวตึก....

เนย์ญาถอนหายใจยาวหลังจากก้าวพ้นประตูกระจก...

...แค่เพราะหัวใจมันบอก  อาจไม่ค่อยพอ แต่ฉันก็ยังมั่นใจ ว่าต้องใช่เธอ
เสียงหัวใจเรียกร้องแปลกๆ ให้รู้สึกดีที่มีเธอ...

เสียงเพลงโปรดที่หล่อนชอบฟังยามเหงาวันละหลายๆ รอบ บรรเลงขึ้นในใจ หล่อนเพิ่งรู้ว่าตัวเองมีความสุข... สุขที่ได้รัก สุขที่ได้อยู่กับคนถูกใจ  และตอนนี้ มองอะไรก็ดูสวยงามไปหมด ความสุขที่เปี่ยมล้นอยู่ในอกอย่างนี้....เรียกว่า ความรักหรือเปล่า - - ถึงไม่ใช่ก็น่าจะใกล้เคียงล่ะ - - จริงไหม..*

จากคุณ : ญะ-รินดา - [ 23 พ.ย. 51 00:40:53 ]