ความคิดเห็นที่ 1 วิกาล...อำลาสายลม...ค่อยๆ จรจาก หยาดน้ำค้างเริ่มจับตัว ยามตะวันแดงโรจน์เริ่มเยี่ยมหน้าเบื้องบูรพาทิศ ทอทาบเพิ่มสีสันอันเพริดแพร้วแก่วังหลวงอันเคร่งขรึมของเป่ยม่ออีกหนึ่งชั้นนั้น เป่ยม่อหวางได้ตื่นขึ้นแล้ว เป่ยม่อหวางนอนหลับไม่ค่อยสนิทนัก เขานอนไม่หลับมาหลายวันแล้ว นับตั้งแต่ทัพใหญ่ของตงหลินยกมาประชิดชายแดน เป่ยม่อหวางก็นอนหลับได้น้อยลงทุกวัน...ทุกวัน เหมือนเช่นชายแดนของเป่ยม่อที่ถอยร่นเข้ามาใกล้เมืองหลวงมากขึ้นทุกวัน...ทุกวัน เมื่อวานนี้ม้าเร็วได้ส่งข่าวจากด้านกองทัพมาให้ว่า ไม่กี่วันก่อนฉูเป่ยเจี๋ยเริ่มบุกโจมตีเมืองอีกครั้ง พลทหารเป่ยม่อตลอดจนแม่ทัพนายกองต่างล้มตายเป็นใบไม้ร่วง เจ๋ออิ่นต้องอาบเลือดสู้ศึกอย่างสุดกำลัง กว่าจะสามารถรักษาเมืองชายแดนคานปู้เอาไว้ได้ แต่ด้วยกำลังทหารของทัพเป่ยม่อในเวลานี้ แทบเป็นไปไม่ได้เสียแล้วที่จะต้านรับการบุกโจมตีเมืองในครั้งหน้า การสูญเสียคานปู้ขึ้นอยู่กับว่าจะช้าหรือเร็วเท่านั้น... หากทัพตงหลินยึดครองคานปู้สำเร็จ จะเท่ากับว่าได้รับเส้นทางสายใหญ่สำหรับมุ่งตรงสู่เมืองหลวงเป่ยหยาหลี่ เป่ยม่อวิกฤตแล้ว... <>::<>::<> หยางเฟิ่งมาขอเข้าเฝ้าตั้งแต่เช้า นางสวมชุดสตรีสูงศักดิ์ซึ่งเป่ยม่อหวางประทานให้กับมือ หลังจากก้มลงกราบถวายบังคมแล้ว หยางเฟิ่งจึงค่อยลุกขึ้นยืนอย่างแช่มช้า เอ่ยว่า “วันนี้หยางเฟิ่งนำคนผู้หนึ่งมาเข้าเฝ้าต้าหวางเพคะ” เป่ยม่อหวางโปรดปรานให้ความเมตตาต่อเจ๋ออิ่นซึ่งเป็นขุนนางคนสำคัญเสมอมา เวลานี้เจ๋ออิ่นตัวอยู่ชายแดน เขาจึงยิ่งเผื่อแผ่ความเมตตามาถึงภรรยาของเจ๋ออิ่นด้วยเช่นกัน เป่ยม่อหวางยิ้มอย่างปรานีให้หยางเฟิ่ง “อ้อ ? ใครกันหรือจึงได้สำคัญถึงเพียงนี้ ต้องให้เจ้าเป็นผู้ชักนำเข้ามาพบ ?” หยางเฟิ่งพูดเสียงอ่อน “ต้าหวางปราดเปรื่องนัก คนผู้นี้เฉลียวฉลาดมากไหวพริบ สถานการณ์รบที่ชายแดนอาจพลิกผันเพราะนางก็เป็นได้” นับตั้งแต่ติดตามเจ๋ออิ่นกลับมายังเป่ยหยาหลี่ หยางเฟิ่งก็ได้กลายเป็นหญิงสูงศักดิ์ผู้ทรงอิทธิพลภายในราชสำนักเป่ยม่อ เนื่องจากนางมีราศีแห่งความสูงศักดิ์อยู่ในตัวโดยธรรมชาติ ทำให้เป็นที่ประทับใจอย่างยิ่งแก่ผู้ที่ได้พบหน้า เป่ยม่อหวางเคยได้ฟังคำบอกเล่าเกี่ยวกับอุปนิสัยของนางมาจากเจ๋ออิ่นอยู่ก่อนแล้ว ทราบว่านางไม่นิยมคุยโวโอ้อวด การที่นางกล้าพูดออกมาดังนี้ หมายความว่าต้องมีความมั่นใจอย่างน้อย 7-8 ส่วน จึงอดกล่าวอย่างตกตะลึงไม่ได้ “ผู้ใดกันที่มีความสามารถถึงเพียงนี้ ? รีบไปเรียกเข้ามาเถิด !” หยางเฟิ่งกลับไม่รีบร้อนแต่อย่างใด คุกเข่าลงก้มหน้ากล่าวว่า “ต้าหวางโปรดประทานอภัย คนผู้นี้แซ่ป๋าย นามพิงถิง เป็นสหายสนิทที่โตมาด้วยกันของหยางเฟิ่งเพคะ เดิมทีนางไม่คิดที่จะยุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่เพราะถูกหยางเฟิ่งเพียรอ้อนวอนขอร้อง จึงได้รับปากยอมช่วยเหลือ แต่ก็ตั้งเงื่อนไขมาสามข้อเช่นกัน” “ว่ามา” “เพคะ” หยางเฟิ่งเอ่ยรับ “ข้อแรก นางจะให้ความช่วยเหลือก็เฉพาะเมื่อเป่ยม่อถูกรุกรานเท่านั้น หากวันใดตงหลินพ่ายแพ้ถอยทัพไป นางจะถอนตัวในทันที และจะไม่มีความเกี่ยวข้องใดๆ กับเป่ยม่ออีก” เป่ยม่อหวางมิได้ถือสาต่อเงื่อนไขข้อนี้แต่อย่างใด เพราะชายแดนแทบจะรักษาเอาไว้ไม่ได้อยู่แล้ว เขามีหรือจะยังมีใจคิดรุกไล่โจมตีตงหลินอยู่อีก จึงพยักหน้าเอ่ยตอบอย่างยินดี “เป่ยม่อของข้ามิได้มีจิตคิดที่จะรุกรานแคว้นอื่นแต่อย่างใด ประเด็นนี้ไม่จำเป็นต้องกังวล” “ข้อที่สอง ไม่ว่าผู้ใดในเป่ยม่อต่างห้ามมิให้สืบหยั่งความเป็นมาของนางทั้งสิ้น” “เรื่องนี้......” ยามนี้สี่แคว้นรบพุ่งกัน แต่ละแคว้นล้วนมีไส้ศึกแทรกซึมอยู่ทั้งสิ้น หากผู้เป็นต้าหวางคิดจะใช้คน ก็จำเป็นต้องตรวจสอบประวัติความเป็นมาโดยละเอียด ไม่เช่นนั้นหากประมาทจนปล่อยให้ไส้ศึกแฝงกายเข้ามาอยู่ในศูนย์กลางการปกครองได้ มิเท่ากับเป็นการทำลายแคว้นของตนให้พินาศหรอกหรือ ? ป๋ายพิงถิงผู้นี้เป็นยอดคนจากสารทิศใดกัน ถึงได้ทำตัวลึกลับปานนี้ เนื่องจากอีกฝ่ายเป็นคนที่หยางเฟิ่งพามา เป่ยม่อหวางจึงไม่สะดวกที่จะกล่าวตอบโต้ออกไปตรงๆ  แต่ก็อดรู้สึกไม่พอใจอยู่บ้างไม่ได้เช่นกัน หยางเฟิ่งดูสีหน้าของเป่ยม่อหวางออก จึงเอ่ยเบาๆ “ต้าหวางไม่จำเป็นต้องกังวลดอกเพคะ สหายของหม่อมฉันคนนี้มีเรื่องในอดีตที่ทำให้ปวดร้าวใจอยู่ จึงไม่ต้องการให้ผู้ใดทราบความเป็นมาของนาง แต่นางไม่ใช่ไส้ศึกอย่างแน่นอน เรื่องนี้หยางเฟิ่งขอเอาชีวิตของทุกคนในจวนขุนทัพเป็นประกันได้” เมื่อนางกล่าวเช่นนี้ เป่ยม่อหวางจึงค่อยวางใจลงได้ แต่ปากกลับทำเป็นพูดกลั้วหัวเราะว่า “การใช้คนให้เหมาะกับงานเป็นความรับผิดชอบของต้าหวาง เรื่องเชื่อถือได้หรือไม่นั้น เปิ่นหวางเพียงแค่มองก็ดูออกแล้ว ไยต้องใช้ชีวิตของทุกคนในจวนขุนทัพมาค้ำประกัน ? เงื่อนไขข้อที่สามคืออะไรรึ ?” หยางเฟิ่งกล่าวว่า “หากต้าหวางประสงค์จะให้นางช่วยคลี่คลายวิกฤตการณ์ให้เป่ยม่อ ก็จำเป็นต้องปฏิบัติตามที่นางกล่าวทุกประการโดยห้ามแก้ไขใดๆ ทั้งสิ้น” นี่เท่ากับเป็นการวางความอยู่รอดของเป่ยม่อเอาไว้ในมือคนนอกเลยทีเดียว เป่ยม่อหวางหุบยิ้ม นิ่งเงียบงัน ผ่านไปครู่ใหญ่จึงค่อยกล่าวอย่างเย็นชา “หากนางต้องการอำนาจคุมทัพของเป่ยม่อ เปิ่นหวางก็ต้องมอบตราอาญาสิทธิ์จอมทัพให้นางอย่างนั้นรึ ?” มิคาดหยางเฟิ่งกลับกล่าวขึ้นทันทีว่า “อำนาจคุมทัพคือหนึ่งในสิ่งที่นางจะร้องขอเพคะ หยางเฟิ่งขอให้ต้าหวางมอบอำนาจคุมกองทัพชายแดนแก่พิงถิง นางจะต้องมีวิธีทำให้กองทัพตงหลินถอยทัพกลับไปอย่างแน่นอนเพคะ” เป่ยม่อหวางหน้าเปลี่ยนสีโดยพลัน แต่เพราะเห็นแก่หน้าเจ๋ออิ่น จึงฝืนใจยิ้มพลางกล่าวว่า “สหายของเจ้าผู้นี้ช่างคุยโตเสียจริง จอมทัพของตงหลินคือยอดขุนพลฉูเป่ยเจี๋ยผู้เลื่องชื่อลือชาเทียวนะ กระทั่งเจ๋ออิ่นสามีของเจ้ายังไม่กล้าประมาทศัตรู แล้วนางเป็นแค่......” ใจกระตุกวูบโดยพลัน ถามแทรกขึ้นว่า “เป็นสตรีหรือ ?” “เพคะ” เป่ยม่อหวางยิ่งไม่เห็นด้วยเข้าไปใหญ่ เอนกายพิงพนักบัลลังก์ โบกมือกล่าวว่า “เป็นแค่สตรีผู้หนึ่ง มีหรือจะมีความสามารถสูงส่งถึงเพียงนี้ ? เอาเถิด ให้เปิ่นหวางปูนบำเหน็จแก่นางสักหน่อยก็แล้วกัน แล้วให้นางกลับบ้านไปซะ” น่าขำสิ้นดี ! ยามวิกฤตที่ทัพศัตรูประชิดชายแดนเช่นนี้ มีขุนนางใหญ่ตั้งมากมายแค่ไหนที่รอรายงานกิจของแคว้นต่อเขา แต่ตัวเขากลับมาเสียเวลาฟังคำพูดของสตรีที่ไร้ประสบการณ์ความรู้เสียได้ หยางเฟิ่งก้มหน้านิ่งอยู่ชั่วครู่ ทราบดีว่าหากไม่บอกกล่าวให้กระจ่างชัด ก็อย่าหวังเลยว่าจะได้รับการสนับสนุนจากเป่ยม่อหวาง และหากสูญเสียการช่วยเหลือจากพิงถิง ชีวิตของสามีนางมิอันตรายหรอกหรือ ? หญิงสาวกัดริมฝีปากโดยพลัน แล้วพูดว่า “ต้าหวางโปรดฟังประโยคสุดท้ายที่หม่อมฉันจะกล่าวด้วยเถิด” เป่ยม่อหวางไม่อยากให้นางต้องกระอักกระอ่วน จึงพยักหน้าเอ่ยอย่างใจกว้าง “ว่ามาเถิด” หยางเฟิ่งลังเลอยู่ชั่วแล่น ก่อนจะเดินเข้าไปใกล้ กระซิบเบาๆ ที่ข้างหูของเป่ยม่อหวาง “เรื่องนี้หม่อมฉันเคยรับปากพิงถิงเอาไว้ว่าจะไม่แพร่งพรายให้ผู้ใดทราบ แต่เนื่องจากเกี่ยวพันถึงความอยู่รอดของเป่ยม่อ หยางเฟิ่งจึงมิอาจไม่พูด “ต้าหวางอย่าได้ดูเบา(๓)พิงถิงเชียวนะเพคะ ฉูเป่ยเจี๋ยถึงพร้อมทั้งสติปัญญาและความสามารถ แม้แต่เจ๋ออิ่นก็ไม่แน่ว่าจะเป็นคู่ต่อกรของเขาได้ แต่พิงถิงจะต้องสามารถกำราบฉูเป่ยเจี๋ยได้อย่างแน่นอน” “ไยจึงกล่าวเช่นนี้ ?” “เพราะพิงถิงคือผู้ที่บีบให้ฉูเป่ยเจี๋ยต้องทำสัญญากับกุยเล่อว่าจะไม่รุกรานกุยเล่อเป็นเวลาห้าปีเพคะ !” เป่ยม่อหวางสะท้านเฮือก หันขวับมาจ้องหยางเฟิ่งเขม็งทันที หยางเฟิ่งไม่หลบเลี่ยงสายตาของเป่ยม่อหวางแม้แต่น้อย พยักหน้าอย่างแช่มช้า กล่าวเบาๆ “ฉูเป่ยเจี๋ยได้ปักใจรักในตัวพิงถิงแล้ว ขอเพียงเขาทราบว่าพิงถิงอยู่ในกองทัพเป่ยม่อ เขาจะต้องขว้างหนูหวั่นภาชนะ(๔) ไม่กล้ายกทัพบุกโจมตีทัพเป่ยม่ออย่างเต็มกำลังแน่นอน เมื่อเป็นเช่นนี้ เจ๋ออิ่นจึงจะมีโอกาสชนะมากยิ่งขึ้นเพคะ” “ถ้าเกิด......” “ถ้าเกิดฉูเป่ยเจี๋ยไม่คำนึงถึงรักเก่า อย่างนั้น......” หยางเฟิ่งสะอึกนิ่ง สีหน้าหม่นหมอง กล่าวเบาๆ “ไยต้าหวางจึงถามคำถามอันโหดร้ายต่อหยางเฟิ่งเช่นนี้ออกมาได้เล่าเพคะ ?” นางนึกถึงพิงถิงที่รออยู่นอกท้องพระโรง หัวใจพลันเจ็บปวดราวถูกบิด ฝืนกลั้นน้ำตากัดฟันเอ่ยว่า “ขอต้าหวางโปรดเรียกตัวพิงถิงเข้าเฝ้าเดี๋ยวนี้เลยเถิดเพคะ !” “เรียกตัวป๋ายพิงถิงเข้าเฝ้า” “เรียกตัวป๋ายพิงถิงเข้าเฝ้า !” เสียงร้องตะโกนบอกต่อกันไปเป็นทอดๆ จนไปถึงตัวพิงถิงที่รออยู่ในตำหนักข้าง พิงถิงวางถ้วยชาที่เย็นไปนานแล้วลง จัดเสื้อผ้าเล็กน้อย ถอนหายใจยาว แล้วก้าวออกจากตำหนักข้าง เดินมุ่งหน้าไปยังท้องพระโรงซึ่งเป่ยม่อหวางประทับอยู่อย่างเยือกเย็น ใต้หล้านี้มีที่ใดบ้างหนอที่สามารถหลบเลี่ยงจากการรบราได้อย่างแท้จริง ? สุดท้ายนางก็ถูกม้วนเข้าสู่การเมืองการทหารของเป่ยม่ออย่างเป็นทางการจนได้... <>::<>::<>::<>::<>::<> จากคุณ : Linmou - [ 23 พ.ย. 51 08:06:07 ]

ความคิดเห็นที่ 2 เชิงอรรถ ๑. แดนถิ่นดอกท้อนอกโลกีย์ หมายถึง แดนลับแลอันสงบสุขเหมือนแดนสวรรค์ ที่มาของ “แดนถิ่นดอกท้อ” เกิดขึ้นในยุคราชวงศ์จิ้นตะวันออก (พ.ศ. 860 - 963) โดยกวีเรืองนาม ถาวยวนหมิง (Taoyuanming) ได้แต่งบทกวีเป็นเรื่องราวสั้นๆ ขึ้นเรื่องหนึ่ง เนื้อหากล่าวว่า ชาวประมงผู้หนึ่งได้พายเรือไปตามลำน้ำสายหนึ่ง แล้วพบว่าในภูเขามีรอยแตกเป็นทางอยู่ จึงเดินเข้าไปตามรอยแตกนี้ ก็ได้พบกับดินแดนอีกแห่งซึ่งเต็มไปด้วยต้นท้อออกดอกบานสะพรั่ง ในพื้นที่นี้มีท้องนากว้างไพศาลอุดมสมบูรณ์ บ้านเรือนเป็นระเบียบ ชาวบ้านที่อาศัยอยู่ต่างดูร่าเริงมีความสุข คนแก่คนเฒ่าอายุยืนกว่าร้อยปี เมื่อชาวบ้านได้เห็นชาวประมงก็ตกตะลึง ชักชวนมาทานอาหารดื่มสุรา ขอให้เล่าเรื่องราวในโลกภายนอก พร้อมกับบอกว่าพวกเขาอพยพหนีภัยสงครามเข้ามาอยู่ในนี้กันตั้งแต่ยุคราชวงศ์ฉิน (พ.ศ. 323 - 338) ชาวบ้านในนี้ไม่เคยรู้เลยว่าหลังจากราชวงศ์ฉินแล้วยังมีราชวงศ์ฮั่น และตอนนี้เป็นราชวงศ์จิ้น ชาวประมงอาศัยอยู่ในแดนถิ่นดอกท้อนี้หลายวันก็เริ่มคิดถึงบ้าน จึงอำลากลับบ้าน ในภายหลังเมื่อกลับมาเสาะหาแดนถิ่นดอกท้อนี้อีกครั้ง ไม่ว่าจะพยายามหาเท่าไรก็หาไม่พบอีกเลย ๔. สี่ยาม คือเวลา 01:00 – 03:00 น.  ชาวจีนโบราณจะแบ่งเวลากลางคืนออกมาเป็น 5 ยาม ดูรายละเอียดได้ในตาราง “การนับชั่วยามของจีน” ท้ายเล่ม ๓. ดูเบา แปลว่า เห็นเป็นการเล็กน้อย เห็นไม่เป็นสำคัญ ๔. ขว้างหนูหวั่นภาชนะ (โถวสู่จี้ชี่ : toushujiqi) ความหมายโดยตรงคือ อยากจะขว้างหนู แต่กลัวว่าจะไปโดนภาชนะที่วางอยู่ข้างๆ หนูจนเสียหาย ความหมายโดยนัยคือ คิดจะเล่นงานอะไรสักอย่าง แต่มีข้อกริ่งเกรงว่าสิ่งหรือคนที่ตนไม่อยากให้โดนลูกหลงจะพลอยโดนลูกหลงไปด้วย <>::<>::<> ตามที่เคยบอกไว้ว่าจะเริ่ม update ตอนที่ 11 ในวันที่ 8 พ.ย. แต่ update ช้าไปมากเพราะติดงานด่วน (ไฟลนก้น) จึงได้มาลงชดเชย 3 ตอน 3 วันติดต่อกัน ตอนที่ 14 จะลงในวันเสาร์ที่ 29 พ.ย.นี้นะคะ ^^ จากคุณ : Linmou - [ 23 พ.ย. 51 08:07:34 ]

ความคิดเห็นที่ 3 อ้าว พิงถิงจะยุ่งไปมั้ยเนี่ย จากคุณ : scottie - [ 23 พ.ย. 51 11:29:56 ]

ความคิดเห็นที่ 4 อีกแล้วหรือพิงถิง? คราวที่แล้ว ทรยศเพราะนายเก่า ลงเอยด้วยพรากวิญญาณพรากภักดี คราวนี้ ทรยศเพราะสหายเก่า จะลงเอยด้วยอะไร? แต่หยางเฟิ่งดูเบาฉู่เป่ยเจี๋ยไปรึเปล่า? สัญญาไม่รุกรานห้าปีมิใช่ได้มาจากตัดรักไม่ขาดแน่นอน คราวจะอาศัยแผนคว้างมุสิกเกรงภาชนะ เกรงว่า..... จากคุณ : หนมจีน - [ 23 พ.ย. 51 11:30:34 A:58.41.213.52 X: TicketID:063710 ]

ความคิดเห็นที่ 5 หนีไปซื้อเล่ม 1 มาอ่านแล้วพี่หลิน เล่ม 2 จะตามซื้อในไม่ช้านี้ ( ออกเดือนธันวานี้สินะ) เดี๋ยวจะไล่ล่าตามซื้อเรื่องแปลเรื่องอื่นของพี่อีก ถ้าได้เจอหน้ากันจะขนหนังสือไปให้เซ็นต์เน้อ เอ๋ชอบเชิงอรรถ์ของพี่มากๆ ได้ความรู้ และทำให้ทราบว่าผู้แปลมีความขยันในการสืบเสาะหาความรู้มาอธิบายให้ผู้อ่านมากน้อยแค่ไหน เรียกว่าอ่านเอาบันเทิงแล้วยังได้ความรู้เก็บเกี่ยวมาด้วยค่ะ aey1997@hotmail.com จากคุณ : aey1997 (aey1997) - [ 30 พ.ย. 51 14:06:50 ]

ความคิดเห็นที่ 6 scottie @ ก็เพื่อนรักคนเดียวที่มีนี่คะ แล้วยังกำลังท้องด้วย ^^" หนมจีน @ ก็หยางเฟิ่งมีปัญาคิดได้แค่นั้นน่ะสิ - - aey1997 @ พูดแล้วละอายใจนัก เชิงอรรถมากน้อยขึ้นอยู่กับความขยันและขี้เกียจของพี่จริงๆ แหละ เล่ม 2 พอดีว่าติดนิยายจีนเรื่องอื่นมากไปหน่อย บวกกับเชิงอรรถพื้นฐานลงในเล่มแรกไปเกือบหมดแล้ว เล่ม 2 เชิงอรรถจึงน้องกว่าเล่มแรกเยอะ แต่ตารางท้ายเล่มที่เป็นคำพื้นฐานมากๆ ก็จะยังมีอยู่เหมือยเดิม ^^ แอด msn แล้วนะ จากคุณ : Linmou - [ 2 ธ.ค. 51 11:41:59 ]