ครอบครัวฉัน เป็นครอบครัวคนจีน ที่พ่อแม่ ฉันแยกทางกัน ตอนฉัน อยู่แค่อนุบาลสอง แต่ไม่รู้ว่าทำไมฉันจึงไม่รู้สึกว่าตัวเองเป็นเด็กมีปัญหาเลย  ฉันมีพี่ชาย ที่ฉันเรียกว่า "เฮียนาย"  

  สำหรับฉันแล้ว ตอนที่เป็นเด็กอยู่นั้นฉัน ไม่ชอบเลย กลับการที่เกิดเป็นน้องคนสุดท้องของบ้าน เพราะมีหลายคนบอกว่าโชคดีที่เป็นลูกคนเล็กของบ้าน

"ให้ตายเหอะ มันไม่เป็นความจริงเลยสักนิด" เพราะความจริงคือ "เฮีย"ของฉันชอบแกล้งฉันมาก แกล้งแล้วให้ฉันร้องเสียงดังๆ

"ม๊าม๋า เฮียแกล้ง"

เพราะตอนนั้นยังเป็นเด็กมากๆ  ฉันจะไปสู้ รบอะไรกะเฮียได้ ทางเดียวที่ทำได้คือ ฟ้องม๊าม๋า  

แต่ก็ไม่เป็นผล ม๊าม่าก็แค่พูดว่า "นาย อย่าแกล้งน้อง"

เป็นคำพูดที่ดีมาก แต่หยุดเฮียฉันไม่ได้ เฮียร้ายกาจมากๆ
 
แต่ก็แปลก เวลาอยู่โรงเรียน หากฉันถูกเพื่อนแกล้ง ฉันจะวิ่งไปหาเฮีย แล้วเฮียก็จะมาจัดการ ให้ทุกครั้งเลย

"เฮียนาย ไอ้ป้อม มันแกล้งเค้า เฮีย ช่วยเค้าด้วย" ฉันฟ้องเฮีย  

"เฮ้ย ป้อมแกล้งน้องตูทำไม เอาใหญ่แล้วน่ะเมิงอะ เดียวเหอะ"

เป็นไงเฮียฉันเก่งใช่ไหม เป็นฮีโร่มากๆ

แต่พอกลับบ้านก็ กลับมาเป็นเหมือนเดิม "ม๊า ม๊า เฮียนายแกล้ง"  

       สำหรับเฮียฉัน ต้องยกให้เค้าเลยเรื่องสรรต์หาวิธีแกล้ง  อย่างที่แกล้งบ่อยๆก็ จับฉันอุ้มแล้วเหวี่ยงฉันโดย จับหัวฉันให้อยู่ปลายเท้าเฮีย เอาเท้าฉันชี้ฟ้า แล้วเหวี่ยง สาม สี่ รอบ  ถ้าฉันส่งเสียงดัง มากๆ เหมือนมีสิ่งเล้า เฮียฉันจะเหวี่ยงไปเรื่อยๆ หนักสุดก็เหวี่ยงฉัน แล้วหลุดมือ ลงกระแทรกกับพื้น

"เจ็บไหมละ" เฮียถามแล้วก็ยืนหัวเราะ ซาดิสชัดๆ

หรือ  เวลาขี่จักรยานไปโรงเรียน ฉันไม่ได้ขึ้นเบาะท้ายดีๆหรอกน่ะ  เฮียจะ ขี่ไปก่อนแล้วให้ฉันวิ่งตาม แล้วกระโดด ขึ้นเบาะซ้อน  

อันนี้เป็นความสามารถพิเศษที่ฉันมี ถ้าสมัครงานคงต้องกรอกลงไปแน่ๆ   พอได้ขึ้นนั่งซ้อน ก็สั่งอีกว่า ให้ฉันนั่งหันหลังชนกะเฮียพิสดารมากๆ ก็ ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน บ้ารึป่าว ก็ทำทุกครั้งที่ เฮียสั่ง  หลังๆมามี มอเตอร์ไซค์ ก็โชคดีหน่อยที่ฉันไม่ต้อง กระโดด ขึ้นลง เพียงแค่ต้องนั่งหันหลัง ชนกะเฮียเท่านั้นเอง  
หรือ ในวันตรุษจีนฉันจะได้ อั๋งเปา

เฮียฉันก็จะเข้าแล้วพูดกะฉันว่า"วันนี้เฮียไปเล่นเกมส์ FR  บ้านเพื่อนเองไปกะเฮียไหม?" เป็นวิธ๊หลอกล้อเอาเงินจากฉัน

"ไม่ไป"ฉันตอบ เป็นไงฉันก็ฉลาดใช่ไหม

"จริงดิ เองรู้ไหมว่าบ้านเพื่อนเฮียมีหมาด้วย ตัวใหญ่มากๆ เองต้องไม่เคยเห็น เดี๋ยวเฮียพาไป"เฮียฉันใช้ความพยายามมากๆ

"จริงเดะ หมาไรอะเฮีย งั้นเดี่ยว เค้าถาม ม๊า ก่อน" ฉันตอบ

"เอางี้เองไม่ต้องไปก็ได้ เดี๋ยวเฮียเอาหมามาฝาก แต่ อั๋งเปาเอง เอามาให้เฮียครึ่งนึง"

ตอนนั้นฉันมีอั๋งเปา ไม่ถึง พันด้วยซ้ำ แต่ก็ต้องให้ไปเหมือนมึนๆ หรือเพราะว่าฉันยังเด็กมาก เลยโดนเอาเปรียบได้ง่าย เรียกง่ายๆ คือโง่นั้นเองสุดท้ายก็หลงกลจนได้

พอเฮียกลับมา ก็มีขนมมาฝากฉัน พอฉันนถามว่า

"เฮียไหนหมาตัวใหญ่ของเค้าละ"

"อ๋อ ตะกี้รถชนมันตายแล้ว"

สิ้นสุดบทสนทนาพร้อมกับความงง ของฉัน

แต่สำหรับฉัน เฮียก็เป็นฮีโร่เสมอ   มีอยู่ครั้งหนึ่งที่บ้านไม่มีตังค์ ตอนนั้นฉันอยู่กะเฮียนาย แล้วก็ ม๋าม๊า ฉันไม่มีตังค์สักบาทไปโรงเรียน

ฉันถามเฮียว่า "เฮียเที่ยงนี้เราจะกินข้าวที่ไหนอะ"  

เฮียฉันตอบแบบไม่ลังเล

"วัด เดี๋ยวเที่ยงนี้เฮียไปหาเองที่ห้องแล้วเราไปกินข้าววัดกัน"

บอกตรงๆตอนนั้นฉันรู้สึกอายมาก ที่จะต้องไปกินข้าววัด เพราะเป็นครั้งแรกที่ต้องไปขอ ข้าวก้นบาตรพระ เมื่อเข้าไปถึงในวันของเที่ยงวันนั้น เฮียฉันทำทุกอย่างด้วยความชำนาญ เหมือนเป็นเด็กวัดจริงๆ

"เฮียเคยมากินข้าวที่วัดด้วยหรอ" ฉันถาม

"ก็มากินข้าวที่นี้บ่อยเพื่อนเฮียพามา บ่อยเลย ไม่ต้องอายหรอก เพราะว่ากินข้าว วัดแล้วฉลาด"เฮียฉันตอบ

ตอนนั้นฉันกินเพราะ คำว่า" ฉลาด"คำเดียวเลย ทำให้ฉันลืมคำว่า"อาย "ไปได้สิ้น  

พอกลับบ้านเล่าให้ ม๊าม๋าฟัง  ม๊าม๋าร้องไห้เลย แล้วบอกเฮียว่า

"ขอบใจน่ะนาย ถ้าม๊าม๋าเป็นไรไป น้องไม่ลำบากแน่ๆ"

ตอนนั้น ม๊าม่า เป็นโรคไวรัสบีซึ่งเป็นมานาน และเป็นอีกสาเหตุที่ ม๊าม๋าเลือกส่งฉันไปอยู่กับ ยาย ฉันเลยต้องแยกกับเฮียตั้งแต่ตอนนั้น ฉันเรียนหนังสือ จนจบมัธยมต้น และต้องย้ายไปอยู่กลับ ย่า เพื่อนเรียนต่อจนถึง มัธยมปลาย

ในระหว่างนั้นเฮียนายก็ ยังแวะเวียนมาหาฉันที่บ้าน ยาย และย่า เสมอในทุกๆเทศกาลของคนจีน  มาพาไปดูหนัง พาไปกินข้าว และเล่นเกมส์
เฮียนายสอนให้ฉันเล่นเกมส์ออนไลน์ ทั้งที่ฉันเองแทบไม่รู้อะไรด้วยซ้ำ  

          จนวันที่เราพี่น้องต้องสูญเสีย ม๊าม๋าไป เพราะไวรัสบีลงตับและติดเชื้อในกระแสเลือด เฮียนายร้องไห้โดยไม่ให้ฉันเห็นน้ำตา  ในงานศพ ม๊าม๋า เฮียบอกว่า

"ตอนนี้ก็เหลือแค่เราแล้วน่ะ ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นทั้งดี หรือไม่ดี ให้เองคิดถึงเฮียคนแรกน่ะ " ฉันพยักหน้า

เมื่อเสร็จงานทุกอย่างฉันก็กลับมาอยู่กลับย่า ส่วนเฮียก็ทำงานรับผิดชอบชีวิตของเฮียไป แต่ก็จะโทรมาหา และมาหาบ้าง
ฉันเองไม่รู้สึกเลยว่าขาดอะไรไปในชีวิตเพราะเฮียนายเติมเต็มทุกหน้าที่

   ที่ฉันควรได้รับ ทั้งพ่อ แม่ พี่ชาย เพื่อน ที่ปรึกษา ฯลฯ

ถึงตอนนี้เฮียกำลังจะเเต่งงานมีครอบครัวเฮียก็ยังโทรมาหา ทำเหมือนเดิมทุกอย่าง คอยประคับประคองฉันและรอวันยินดีกับวันที่ฉันประสบความสำเร็จในชีวิตและเฮียบอกฉันเสมอว่า

"ไม่ต้องกลัวอะไรทั้งนั้นเพราะว่าเฮียอยู่กับเองเสมอ ไม่ว่าเองจะล้มกี่ที เฮียจะช่วยประคองเอง"ในยามที่ฉันมีปัญหา


ฉันอยากจะบอกว่า "ขอบคุณเฮียนายเสมอ"

วลีในสามก๊กที่ว่า"พี่น้องเป็นดังแขนขา  ลูกเมียเป้นดังเสื้อผ้า" ใช้ได้กลับครอบครัวของฉันจริง จริง

จากคุณ : สันหลังของชาติ - [ 24 พ.ย. 51 14:43:05 ]