ความคิดเห็นที่ 1 ชายหนุ่มผิวคล้ำที่ดูผาดเผินแล้วมีบุคลิกแทบจะเป็นอย่างเดียวกับอลงกรณ์ ต่างกันเพียงใบหน้าที่เรียบเกลี้ยงเกลา ชวนมองมากกว่า โครงร่างที่โปร่งบางกว่าเล็กน้อย และผมที่ยาวกว่าสะดุ้งน้อย ๆ เมื่อเห็นหญิงสาวสองคนที่เดินข้ามถนนตรงเข้ามาหา และเมื่อเขาพยายามทำเป็นไม่เห็น แล้วทำทีเหมือนจะเลี่ยงเข้าไปดูของในร้านสะดวกซื้อ ชลทิชาก็ก้าวเข้าไปถึงตัว จับแขนรั้งไว้ “นี่มันกี่โมงแล้ว วัชร ไหนว่าจะไปหาพี่เกียรติ ทำไมมาอยู่นี่” นักศึกษาฝึกงานขององค์กรพัฒนาเอกชนด้านสิ่งแวดล้อมไม่ตอบในทันที หลบสายตาจากเจ้าของคำถาม จากนั้นก็ก้มหน้าหลังสบตากับคนพิเศษของเอ็นจีโอหนุ่มซึ่งเคยเอ่ยตำหนิตนและบอกให้หยุดงานชั่วคราวเพื่อคิดทบทวนในสิ่งที่ได้ทำลงไป “กำลังจะไปครับ” เป็นคำตอบที่ไม่เต็มปากสักเท่าใดนัก ร่องรอยของความกังวลในแววตาของเขาทำให้นีรนาทเข้าใจเหตุผลที่เขายังคงอยู่ตรงนี้ได้ทันที... เหมือนกับครั้งแรกที่ได้รับรู้เรื่องที่ก้อยท้อง วัชรพลเองตระหนักดีว่าเขามีส่วนต้องรับผิดชอบอย่างเลี่ยงไม่ได้ แต่ก็ปฏิเสธทุกอย่างที่เกิดขึ้นเอาไว้ก่อน ด้วยไม่รู้ว่าจะจัดการกับสิ่งที่เกิดขึ้นอย่างไรดี และคราวนี้  แม้จะปรารถนาให้ปัญหาทุกอย่างจบลงมากเท่าใด แต่อีกใจหนึ่งเขาก็คงไม่อยากเผชิญหน้ากับฝ่ายที่เอ่ยถึงมากเท่ากัน “วันหลังนัดกับใครน่ะ ไปให้ตรงเวลาด้วยนะ วัชร เสียเวลาคนอื่นเขา แล้วก็เสียมารยาทด้วย ” นีรนาทว่า ความจริง ยังมีอีกหลายเรื่องที่เธออยากตักเตือน แต่ในยามนี้ เธอก็ไม่อยากว่ากล่าวอะไรผู้อ่อนวัยกว่ามากไปกว่าที่เป็นอยู่ “แต่ก็ดีแล้วที่คิดจะไปคุยกับผู้ใหญ่ของก้อย” “ครับ” เขาตอบรับแต่เพียงสั้น ๆ โดยยังคงก้มหน้ามองพื้นอยู่ดังเดิม ทนายความสาวมองชายหนุ่มตรงหน้าแล้วก็ลอบถอนใจเบา ๆ คลายมือที่ยึดแขนของเขาเอาไว้หลวม ๆ ออก “วัชรเองก็รีบไปเถอะ เดี๋ยวพี่เกียรติเขาจะรอนาน” “ว่าแต่ อ๋องรู้เรื่องที่วัชรจะไปคุยกับพี่เกียรติแล้วหรือยัง” เธอถามอย่างไม่ต้องการคำตอบ “พี่ว่าให้อ๋องเขารู้หน่อยก็ดีนะ เขาเป็นห่วงเรื่องของวัชรมากเลย รู้ไหม” ก่อนที่วัชรพลจะรับคำ เธอก็ต้องเอ่ยปากขอโทษ และรับสายโทรศัพท์มือถือจากคนที่เธอตั้งใจจะไปหาค่ำนี้   “ณตเหรอ เป็นไงบ้าง” หากสิ่งที่ได้รับกลับมากลับไม่ใช่คำตอบที่เธอต้องการ ทว่าเป็นคำขอที่เขาพูดกลับมาราวกับไม่ได้สนใจสิ่งที่เธอว่าไปเมื่อครู่นี้เลย “ทิชา ยังอยู่แถว ม. หรือเปล่า ถ้าอยู่ช่วยไปดูที่หลัง ม. แถวประตูวิศวะให้หน่อยได้มั้ย ตอนนี้เลย” “เกิดอะไรขึ้น ณต” แม้น้ำเสียงของเขาจะมิได้บ่งบอกถึงความตระหนก แต่ก็แสดงความไม่สบายใจอย่างชัดเจนจนเธอเองพลอยรู้สึกอย่างเดียวกันไปด้วย “ระหว่างชาร์จวิทยุสื่อสารอยู่ ได้ยินศูนย์แจ้งบอกว่า มีอุบัติเหตุรถชน คนเจ็บเป็นผู้ชาย อายุประมาณต้น ๆ ยี่สิบ พอลองติดต่อวัชรดู เพราะเวลานี้ เขามีนัดกับพี่เกียรติที่นั่น ก็ปิดมือถือ ไม่แน่ใจว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเขาหรือเปล่า” นายตำรวจหนุ่มบอก “พยายามฟังรายละเอียดจากทางวิทยุอยู่ อยากไปดูเอง แต่ตอนนี้มึนหัวมาก ๆ ขับรถไม่ไหว... คงต้องวานเธอให้ช่วยหน่อยน่ะ”   ข้อความที่ได้รับจากปลายสายทำให้ชลทิชาเลิกคิ้ว และเหลือบมองบุคคลที่ถูกถามถึงนิดหนึ่ง “นายพักเหอะ ไม่ต้องออกมาหรอก แล้วก็ไม่ต้องห่วงด้วย คนที่ถูกชนน่ะไม่ใช่วัชรหรอก เพราะตอนนี้เขาอยู่กับฉันกับหนิงที่หน้า ม.” แต่แล้วเธอกลับต้องชะงักกับใบหน้าที่เผือดลงของชายหนุ่มรุ่นน้อง “พี่อ๋อง... ผมขอให้พี่อ๋องไปคุยกับพี่เกียรติเป็นเพื่อนผม” เสียงของเขาเบาหวิวด้วยความตกใจระคนละอาย “ผมนัดพี่อ๋องไว้ตรงประตูวิศวะ ตรงข้ามคอนโดของก้อย แต่ผมไม่กล้าไปเจอหน้าพี่เกียรติ... ผมก็เลย...” “ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว วัชร” นีรนาทตัดบท ข่มอารมณ์ที่ก่อตัวขึ้นเอาไว้ แต่ไม่อาจควบคุมน้ำเสียงไม่ให้สั่นไหวได้ หันไปหาเพื่อนร่วมงานรุ่นพี่ จับมือของอีกฝ่ายไว้ “เรารีบไปดูตามที่พี่ณตบอกกันเถอะค่ะ พี่ทิชา” ถึงพยายามบอกตัวเองว่า คนเจ็บคนนั้นอาจไม่ใช่อลงกรณ์ แต่ลางสังหรณ์บางอย่างที่เกิดขึ้นชั่วแวบทำให้เธออดคิดไม่ได้ว่า ใครคนนั้นเป็นเขาจริง ๆ และ ทำให้ใจเธอสะท้านวูบขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ และแม้คำว่าลางสังหรณ์จะดูเลื่อนลอยเกินกว่าจะยึดถือว่าเป็นจริงได้ หากสิ่งที่ปรากฏต่อสายตาเธอในเวลาตาต่อมา แสดงให้เห็นว่า สิ่งที่เธอเคยคิดว่าเชื่อถือไม่ได้นี้กลับกลายเป็นความจริงขึ้นมาในที่สุด... ‘ให้ผ่านพรุ่งนี้ไปได้ก่อน’... คำพูดที่อลงกรณ์กล่าวระหว่างนั่งกินอาหารด้วยกันกับเธอเมื่อเย็นวันก่อนหวนคืนมาในความทรงจำ ขณะนีรนาทแตะมือลงบนแก้ม และไล้ใบหน้าซีดเผือดของคนที่นอนหลับตานิ่งอยู่ตรงหน้าแผ่วเบา น้ำตาที่เธอพยายามกลั้นเก็บเอาไว้เริ่มคลอคลองปริ่มขอบตา ความโล่งอกที่เกิดขึ้นและดำรงอยู่เพียงเสี้ยวนาทีในคืนที่ได้รับรู้เรื่องอุบัติเหตุว่าไม่ได้เกิดขึ้นกับวัชรพลถูกแปรเป็นความตื่นตระหนกในชั่วพลิกฝ่ามือที่ชายหนุ่มบอกว่า นัดให้อลงกรณ์ไว้ที่นั่น เพื่อให้ไปพบพี่ชายของก้อยด้วยกัน แล้วจากนั้นไม่นาน สิ่งที่เธอเคยหวั่นว่าจะเกิดขึ้นกับเขาก็ทำให้เธอรู้สึกเหมือนมีน้ำเย็นเฉียบเทรดลงทั่วร่างตั้งแต่หัวจรดเท้า เข่าอ่อนคล้ายจะทรุดลงเสียให้ได้... คนดีอย่างเขาไม่ควรจะต้องพบเจอกับเรื่องร้ายกาจอย่างนี้ และไม่ยุติธรรมเลย หากเขาจะต้องจากไปก่อนถึงเวลาอันสมควร หญิงสาวขบริมฝีปากแน่น เงยหน้าขึ้นเพื่อไม่ให้น้ำตาไหล แต่ในที่สุด เธอก็ต้องใช้หลังมือเช็ดหยาดน้ำอุ่น ๆ ที่หยดร่วงลงมาบนแก้ม... ทั้งที่พยายามจะเข้มแข็ง หากเธอกลับไม่อาจทำอย่างที่ตั้งใจไว้ได้ เธอไม่เคยเห็นเขาเป็นอย่างนี้ และไม่เคยคิดว่าจะได้เห็นเขาในสภาพนี้เลยจริง ๆ ... ภาพของเขายามนี้ แตกต่างจากชายหนุ่มเจ้าของรอยยิ้มกระจ่างที่ทำให้เธอยิ้มได้ทุกครั้งที่พบกันมากมาย และชวนให้ใจหายเหลือเกิน “นอนนานเกินไปแล้วนะ อ๋อง...” เธอเอ่ย เลื่อนมือลงไปบีบมือขวาของเขาเบา ๆ “เรามาแล้ว ตื่นซะทีสิ” แม้จะยังดูง่วงงุน และมึนงงอย่างคนเพิ่งตื่น แต่รอยยิ้มอย่างคนอารมณ์ดีในแบบที่เขามีให้เธอเสมอมาก็ได้ลบเอาความไม่สบายใจเมื่อครู่ให้จางหายไปแทบทันที “เพิ่งงีบไปได้แป๊บเดียวเอง แต่อยากหลับต่ออีกสักพักนึง หนิงจะได้หวานกับเราอย่างเมื่อกี้ต่ออีกสักหน่อย” อลงกรณ์กระซิบบอก พร้อมกุมมือของหญิงสาวเอาไว้หลวม ๆ “แต่ไม่คิดว่าจะทำให้ร้องไห้หรอก... โทษทีนะ” เธอส่ายหน้าช้า ๆ และยิ้มให้เขา “ที่จริง เราอยากร้องมาตั้งแต่เมื่อวานแล้ว แต่ไม่กล้าร้อง กลัวทำคนอื่นใจเสีย กลัวจะไปกดดันคนอื่นให้ต้องมาห่วงเราอีกคน ที่จริงตอนนี้ อ๋องปลอดภัยแล้ว เราไม่ควรจะร้อง แต่ก็อดร้องไม่ได้น่ะ แย่จัง” “ไม่แย่หรอก เพิ่งเคยเห็นหนิงร้องไห้ก็หนนี้แหละ เป็นบุญตามาก ๆ” ว่าแล้ว เขาก็ฉีกยิ้มกว้างอย่างที่เธอคุ้นเคย จะขาดก็แต่เสียงหัวเราะชอบใจอย่างที่เขาชอบทำทุกครั้งที่แหย่เธอจนค้อนเขาขวับใหญ่ได้สำเร็จ เพราะอาการเจ็บร้าวที่สีข้างยังคงอยู่เท่านั้น จะเรียกว่าปาฏิหาริย์ก็คงจะได้กระมัง... ทั้งที่ถูกรถที่แล่นลงเนินมาชน แต่อาการบาดเจ็บของเขาไม่สาหัสนัก ซี่โครงร้าวเพราะถูกกระจกมองข้างกระแทก แขนซ้ายหักเพราะล้มแล้วเอาแขนลง และจุดที่เคยน่าเป็นห่วงที่สุด คือ ศีรษะซึ่งฟาดลงกับพื้นจนแตกจนต้องเย็บหลายเข็มและทำให้เขาหมดสติไปหลังเกิดเหตุ ยามนี้ ไม่มีอะไรที่ต้องวิตกอีก เนื่องจากผลการตรวจออกมาแล้วว่า สมองไม่ได้รับการกระทบกระเทือน ทางตำรวจสันนิษฐานว่า เจ้าของรถหักพวงมาลัยอาจหลบ และหยุดรถทัน ทำให้อุบัติเหตุที่เกิดขึ้นไม่ร้ายแรงมากมายก็เป็นได้... ไม่เพียงแค่นั้น ในโชคร้ายของชายหนุ่มมีโชคดีแฝงอยู่มากมายจนเหลือเชื่อ เจ้าของรถที่ขับมาชนเขายอมรับว่าเป็นความประมาทของตนด้วยที่ขับรถเร็วเกินไป และช่วยเหลือค่ารักษาพยาบาลทั้งหมดให้ ไม่โยนความผิดว่าเป็นความประมาทของเขาที่ข้ามถนนอย่างไม่ระมัดระวัง ไม่เพียงเท่านั้น พี่ชายของก้อยซึ่งบอกว่าตนเองมีส่วนทำให้เกิดเหตุการณ์นี้ขึ้นก็ยื่นมือเข้าช่วยด้วยอีกคนหนึ่ง “คนที่แย่ที่สุด คือ เราต่างหาก ทำให้ทุกคนวุ่นวายไปหมด” เขาว่า และสบตากับเธอ “ขอโทษด้วยที่ไม่ได้โทรหา ทำให้หนิงต้องเป็นห่วง ตั้งใจว่าจะกลับไปเฝ้าพี่ณตตอบแทนที่เขาให้เราอาศัยห้องอยู่ก็ไม่ได้ทำ แถมยังทำให้แผนการวันนี้ล่มไปหมดเลย อุตส่าห์ถามพี่ทิชามาแล้วแท้ ๆ ว่าร้านกาแฟอร่อย ๆ บรรยากาศดี ๆ อยู่ที่ไหน” ที่แท้ ที่ชลทิชาทักเธอเรื่องแผนการในวันที่นัดกับอลงกรณ์ได้อย่างถูกต้องก็เป็นเพราะเขาเป็นคนไปขอคำแนะนำนี่เอง... “ขอโทษทำไม ไม่ใช่ความผิดของอ๋องสักหน่อย พี่ณตมีพี่ทิชาคอยดูอยู่แล้ว อ๋องไม่ต้องห่วง แล้วแผนของเราวันนี้ก็ไม่ถึงกับล่มไปหมดด้วย” นีรนาทว่า ใช้มืออีกข้างที่ว่างอยู่ เอื้อมไปชูกล่องทัปเปอร์แวร์บนโต๊ะข้างเตียงให้อีกฝ่ายดู “กาแฟน่ะ ไปกินเมื่อไหร่ก็ได้ แล้วแม่เราก็ฝากคากิกับไข่พะโล้ใส่กล่องมาเยี่ยมด้วย ไม่อดหรอก” แม้เธอจะบอกว่าไม่เป็นไร แต่ชายหนุ่มก็ยังทำหน้าเจื่อน “แต่หนิงก็อดไปดูดาวอยู่ดี ในขณะที่เราได้ดูดาวอยู่คนเดียว” หญิงสาวทำเสียงหือในลำคอเป็นเชิงถาม เดินไปปรับระดับหัวเตียงให้ตั้งขึ้น เมื่อเห็นเขาขยับตัวเหมือนอยากลุกขึ้นนั่ง และจัดหมอนรองหลังให้เพื่อที่เขาจะได้พิงได้สบายขึ้น “โอเคแล้วนะ” “โอเคแล้วละ ขอบใจมาก หนิง... ไอ้ตอนหัวฟาดพื้นน่ะ เราซึ้งเลยว่า ที่คนเขาพูดกันว่า ถูกน็อกจนเห็นดาว มันเป็นยังไง” เขาบอก แม้น้ำเสียงยังอ่อนล้า ไม่สดใสนัก หากเปี่ยมอารมณ์ขัน และทำให้เธอยิ้มได้ดังเดิม “เห็นดาวเยอะกว่าคราวฝนดาวตกเลโอนิดตอนโน้นอีก อิจฉาเรามั้ยล่ะ” “ไม่อะ ถ้าต้องเห็นดาวเยอะ ๆ แบบอ๋องเมื่อวานละก็ เรายอมเมื่อยคอ แหงนรอดูดาวตกทีละดวงดีกว่า” นีรนาทกล่าวกลั้วหัวเราะ “อ๋องไม่ต้องห่วงเรื่องนั้นหรอก ถึงจะยังออกไปดูดาวบนฟ้าด้วยกันไม่ได้ ก็ยังมีดาวในห้องแล็บให้เราดูด้วยกันไม่ใช่เหรอ... ถ้าอ๋องยังทำงานไม่ไหว ก็สอนเราหน่อยแล้วกัน จะได้ช่วยได้” (มีต่อค่ะ) แก้ไขเมื่อ 25 พ.ย. 51 01:24:30 จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 25 พ.ย. 51 01:24:07 ]

ความคิดเห็นที่ 2 คำพูดของเธอทำให้เขาต้องเป็นฝ่ายเลิกคิ้วด้วยความประหลาดใจบ้าง ก่อนจะยิ้มออกมา เมื่อเข้าใจความหมายของเธอ... นั่นสินะ แม้ไม่ได้เห็นดวงดาวบนท้องฟ้า แต่ก็ยังมีดวงดาวในสายน้ำ ในขณะเดียวกัน เขาก็อดนึกถึงเรื่องแสงของดวงดาวซึ่งสะท้อนบนผิวน้ำที่เขาเคยออกปากกับเธอในวันเดียวกันนั้น และใครอีกคนหนึ่งที่เกี่ยวข้องด้วยขึ้นมาไม่ได้   “แล้ววัชรล่ะ เป็นไงบ้าง” น้ำเสียงของคนถามบ่งชัดว่าเป็นห่วง ทั้งที่ควรจะโกรธบุคคลซึ่งเป็นต้นเหตุที่ทำให้เขาต้องมานอนเจ็บอยู่ที่นี่ “คุยกับพี่เกียรติเช้านี้น่ะ... พี่เกียรติเลื่อนกำหนดกลับเป็นพรุ่งนี้แทน บอกว่าคุยกันเสร็จแล้วจะมาเยี่ยมอ๋องด้วย พอใกล้ ๆ เที่ยงก็คงมาแล้วละ ที่เราเข้ามาก่อนได้ เพราะอาศัยเส้นลุงหมอ เพื่อนพ่อเรา แล้วก็เจ้าของไข้อ๋องนี่แหละ แต่ผลการคุยจะออกมาแบบไหนเราก็บอกไม่ได้เหมือนกัน” หญิงสาวตอบ ดึงม้านั่งกลมที่วางแอบอยู่ที่มุมห้องมานั่งข้างเตียงของเขา “แต่อย่างน้อย วัชรรู้ว่าตัวเองทำผิด และยอมคุยกับพี่เกียรติได้ก็ดีแล้ว ถึงวันนี้จะตกลงกันไม่จบ เพราะปัญหาที่เกิดขึ้นมันจัดการไม่ได้ง่าย ๆ แต่ก็เป็นจุดเริ่มต้นที่ดีอยู่ดี...” “พี่เกียรติเหมือนจะดุก็จริง แต่เขาเป็นคนมีเหตุผล เป็นนักเลงพอตัว... ถ้ากล้าทำ กล้ารับ พี่เกียรติก็กล้าอภัยให้ จะเอายังไงก็บอกมาตรง ๆ ถ้ามีเหตุผลรับฟังได้ เขาก็ไม่มีปัญหา เสียดายที่วัชรเอาแต่คิดหนี ไม่กล้าเผชิญหน้ากับปัญหา ทั้ง ๆ ที่การรับผิดชอบในสิ่งที่ตัวเองทำคือสิ่งที่เขาควรทำอย่างที่สุด เขากลัวไปเองทั้งนั้นละว่า ฝ่ายตรงข้ามอาจจะทำอะไรที่ไม่แฟร์กับตัวเอง พอเอาเข้าจริงก็ไม่มีอะไรน่ากลัวอย่างที่คิดหรอก” “ถ้าวัชรคิดได้ตั้งแต่ต้น ยอมรับความผิดพลาดตั้งแต่ต้น เรื่องวุ่นวายทั้งหลายก็ไม่เกิดขึ้นหรอก” เธอถอนใจ “แทนที่จะเสียใจนิดเดียว ตอนนี้ก็ต้องมาเสียใจเพิ่มขึ้นอีกตั้งหลายเรื่อง ทั้งเรื่องที่ทำให้พี่ทิชา พี่ตาที่ไม่เกี่ยวอะไรตั้งแต่แรกต้องยืนมือเข้ามาช่วยก้อย ผิดนัดทำให้พี่เกียรติต้องเสียเวลาไปเป็นวัน ๆ ทั้งยังทำให้อ๋องต้องข้ามถนนไปโทรศัพท์จนถูกรถชน แล้วไหนจะไปปรึกษาพี่ณตที่กำลังป่วยอยู่จนไม่ได้พักอีก... มารู้ตัวอีกที แค่คำขอโทษมันเก็เกือบไม่พอซะแล้ว” ฟังแล้ว อลงกรณ์ก็ถอนใจยาวออกมาเช่นเดียวกัน “เพราะเราดูแลเขาไม่ดีด้วยละ... ไม่คิดว่า คนที่อาสามาทำงานกับชุมชน แล้วดูมีความสุขกับการทำงานกับชาวบ้านจะเป็นแบบนี้ เลยไม่ได้ย้ำเรื่องความเข้าใจพื้นฐานในหลาย ๆ เรื่องที่เขาควรตระหนักให้มาก ไม่ได้นึกเลยว่า เขายินดีรับคำชมมากกว่าคำติ พอถึงเวลาที่ทำผิดถูกตำหนิขึ้นมาก็หนีความรับผิดชอบ ไม่กล้าเผชิญความจริง เลยทำให้เขาเผลอตัวทำร้ายคนที่รักเขาอย่างก้อย แล้วทำให้เรื่องมันเลยเถิดไปใหญ่” “แต่ก็นั่นแหละ... พูดแล้ว เราเองก็ทำได้ไม่ดีอย่างที่สอนเขานักหรอก ทั้งที่บอกว่า ก่อนดูแลคนอื่น ก็ดูแลคนใกล้ตัวให้ดีก่อน ซึ่งที่สุดแล้ว เราก็ทำไม่ได้อย่างที่พูด” เขาเอ่ย สบตาคนรู้ใจและส่งคำขอโทษให้ผ่านทางสายตา “ที่จริงเราควรจะโทรหาหนิงก่อน ไม่ให้หนิงต้องกังวล แค่นาทีเดียว มันไม่ได้นานนักหนาอะไรเลย แต่เราก็ไม่ได้ทำ” นีรนาทส่งยิ้มน้อย ๆ คืนกลับไปให้ชายหนุ่ม “สำหรับเรา แค่อ๋องคิดจะทำให้เรา มันก็มากพอแล้ว... อ๋องก็รู้” “อุดมการณ์ที่ตั้งใจก็เหมือนดาวบนฟ้านั่นละ สว่าง แต่ก็ห่างไกลจนไม่มีใครเอื้อมได้ ถึงจะมีคนไปถึงได้ แต่ก็เป็นหนึ่งในไม่รู้กี่ล้านคน” เธอกล่าว “การเป็นคนดี การทำความดี มันไม่ใช่การที่เราต้องไปเป็นดาวบนฟ้า แต่ดาวที่เราเห็นเป็นสิ่งชี้ทางให้เราไปในทิศทางที่ถูกต้องต่างหาก เราไม่ได้สมบูรณ์แบบไปทุกอย่าง ทำอย่างที่ตั้งใจไม่ได้ทุกอย่าง แค่ทำสิ่งอย่างที่พอทำได้ อย่างตั้งใจ และเต็มใจก็ถือว่าทำดีที่สุดแล้ว” “ถึงจะเป็นดาวบนฟ้าไม่ได้ แต่เราก็เป็นดาวที่มีตัวตน สัมผัสได้ มองเห็นได้ อย่างดวงดาวในสายน้ำก็ได้นี่นา ถึงจะไม่ยิ่งใหญ่ ไม่สามารถส่องสว่างได้ แต่ก็มีประโยชน์ แล้วก็สวยงามไม่แพ้กันเลย ขอแค่อย่าหลงว่าแสงดาวที่สะท้อนบนผิวน้ำเป็นแสงจากดาวจริง ๆ จนหลงไปผิดทางก็พอ จริงไหม” “แต่ไม่ว่าใครจะเป็นอะไร ที่แน่ ๆ ตอนนี้ อ๋องเป็นคนเจ็บอยู่ รู้ตัวหรือเปล่า...” เธอยื่นมือไปแตะลงบนเฝือกของเขา “คนเจ็บต้องพักเยอะ ๆ กินเยอะ ๆ จะได้แข็งแรง ได้กลับไปทำงาน ทำแล็บได้ไว ๆ” “กินเยอะ แต่ไม่ได้ออกกำลังแบบนี้ ซิกซ์แพ็คก็หายน่ะสิ...” เขาทำหน้าม่อย ก้มลงมองท้องตัวเอง “อุตส่าห์มีกับเขาอยู่บ้างนะเนี่ย หมดกัน” เธอหัวเราะคิกกับท่าทางของเขา “เหลือแค่แพ็คเดียวก็รัก ไม่เปลี่ยนใจแล้ว ขี้เกียจหาใหม่ แถมตอนนี้อ๋องเป็นลูกหนี้ป๊าเราแล้วด้วย ป๊าฝากมาบอกว่า ไม่ปล่อยให้อ๋องหลุดมือไปหรอก” อลงกรณ์เลิกคิ้ว มองอีกฝ่ายที่กำลังยิ้มอย่างมีเลศนัยด้วยสายตาเต็มไปด้วยคำถาม หากนีรนาทยังคงอมพะนำไม่ยอมเฉลย จนกระทั่งเขาเป็นฝ่ายนึกออกขึ้นมาได้เอง แล้วยกมือข้างที่เป็นปกติขึ้นกุมหน้าผาก “โอย... เราลืมไปเลยว่า เช้านี้ เราต้องจ่ายเงินงวดสุดท้ายให้ช่างที่มาทำห้องให้เรา” เขาคราง “แล้วนี่ยังรบกวนให้พ่อหนิงต้องจ่ายเงินแทนอีกเหรอเนี่ย” หากเมื่อหันไปหา จะเอ่ยปากฝากขอบคุณและขอโทษพ่อของเธอ  หญิงสาวกลับส่ายหน้า บอกว่ารู้แล้วว่า เขาจะพูดอะไร “ป๊าบอกว่า อ๋องก็เหมือนลูกป๊าคนนึง ไม่ต้องเกรงใจ ไม่ต้องรีบคืน สะดวกเมื่อไหร่ก็เมื่อนั้น หรือจะเอาเงินที่ว่าคืนมาเป็นสินสอดก็ได้” ฟัง ๆ ดู คล้าย ๆ กับจะบอกว่า พ่อของเธอยินดียกลูกสาวให้เขาแล้ว ส่วนเธอเองก็ไม่ปฏิเสธถ้าวันหนึ่งเขาจะขอเธอแต่งงานอย่างไรอย่างนั้น แต่ก็อดไม่ได้ที่จะขอให้เธอพูดย้ำออกมาชัด ๆ อีกสักหน “พูดอีกทีได้ไหม หนิง” “หนเดียวพอ” พูดจบ แก้มของคนตอบก็แดงเรื่อขึ้นมาทันที จากนั้นเสมองไปทางอื่น และขยับลุกขึ้นให้เจ้าหน้าที่ของโรงพยาบาลเอาถาดอาหารกลางวันมาส่งให้ “คากิกับไข่พะโล้ของแม่หนิงช่วยชีวิตเราเลยละ” เขาบอก หลังเห็นอาหารกลางวันที่ทางโรงพยาบาลจัดให้ ซึ่งเห็นแวบแรก เธอก็รู้ทันทีว่า แทบไม่มีอะไรที่เขาชอบเลยสักอย่างเดียว “ฝากขอบคุณคุณแม่ด้วยนะ” ท่าทางดีใจกับเรื่องเล็ก ๆ อย่างมากมายของคนผิวคล้ำ ตัวโตบนเตียงทำให้นีรนาทอดยิ้มขันไม่ได้ “แล้วต้องให้ป้อนด้วยไหม” อลงกรณ์สบตาเธอ พยักหน้าหนักแน่น หากกลับหยิบช้อนขึ้นมาถือไว้เอง แล้วส่งสายตาเลยไปยังชายสูงวัยที่อยู่บนเตียงฝั่งตรงข้าม “แต่ไม่ใช่เราหรอกนะ เรากินเองได้... เราอยากให้หนิงไปช่วยคุณตาคนนั้นมากกว่า อย่างน้อย ถ้ามีใครสักคนชวนคุณตาคุย ช่วยคุณตาตัดอาหารให้เล็กลง หรือไม่ต้องป้อน แต่ช่วยตักใส่ช้อนให้ก็คงจะดี” หญิงสาวมองตามที่เขาชี้บอก ก่อนหันกลับมายิ้มหวาน พร้อมตอบรับด้วยความเต็มใจ ไม่โกรธเคืองหรือน้อยใจเลยสักนิดที่เขายกการเอาอกเอาใจของเธอให้คนอื่นที่ไม่เคยรู้จักมาก่อน “ลดหวานซะบ้างก็ดีเนอะ จะได้ไม่อ้วน” เธอกระเซ้า แววตาที่มองมามีแต่ความเข้าใจและเห็นด้วยกับการตัดสินใจของเขา และยิ้มพรายเช่นเดียวกับริมฝีปากที่คลี่ออกเป็นรอยยิ้ม และลุกขึ้นไปหาผู้สูงวัยกว่า เพราะเธอรู้ว่านี่คือเขาที่มักจะคำนึงถึงความรู้สึกของคนอื่นก่อนตัวเอง และเขาก็รู้ดีว่า เธอเข้าใจในสิ่งที่เขาเป็นและรู้จักตัวตนของเธอดีไม่แพ้กัน  และต่อให้เขาไม่บอก แต่ถ้าเธอเห็นเข้า เธอก็คงเลือกไปช่วยเหลือคนที่ช่วยเหลือตนเองได้น้อยกว่าเขาอยู่ดี ดูคล้ายห่างเหิน และไม่ใส่ใจอย่างที่เขาเคยกังวลว่า เธอจะรู้สึกว่า เขาดูแลเธอน้อยเกินไปบ้างไหม หากแท้จริงแล้ว ไม่ได้เป็นเช่นนั้นเลย ชายหนุ่มนั่งยิ้มมองหญิงสาวตัวเล็กที่เข้าไปยืนไถ่ถามอาการของชายแปลกหน้าที่เพิ่งพบ เสนอตัวช่วยเหลืออีกฝ่าย แม้ไม่ได้ยินเสียงสนทนา หากรอยยิ้มปลื้มและเป็นมิตรที่ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของชายชราขณะมองยังใบหน้าของเธอ สลับกับเขาในบางครั้งก็เป็นคำตอบที่ดียิ่งกว่าคำอธิบายใด นี่เป็นธรรมชาติของเธอ และเป็นธรรมชาติของเขา ไม่ได้สมบูรณ์แบบไปเสียทุกอย่าง แต่ก็ไม่ได้พิเศษ ห่างไกลจนจับต้องไม่ได้... อย่างที่เธอบอกเขาเมื่อครู่นี้ แม้ไม่ใช่ดวงดาวบนฟ้า แต่ก็เป็นดวงดาวดวงเล็ก ๆ ของสายน้ำที่พอจะทำให้ผู้ที่ได้สัมผัสหรือพบเห็นชุ่มชื่น เย็นใจได้บ้าง... เท่านี้ก็ดีแล้ว ตราบใดที่เธอและเขายังคงเป็นเช่นนี้ ยืนอยู่ตรงจุดนี้ และยังคงก้าวต่อไปบนเส้นทางเดียวกัน สิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างกับเธอก็คงจะเป็นเช่นนี้ต่อไป... และไม่มีวันที่เขาจะเปลี่ยนใจจากผู้หญิงตัวเล็กที่แสนดีคนนี้อีกตลอดชีวิต แล้วเขาก็หัวเราะออกมา เมื่อเห็นสีหน้าประหลาดใจเสียเต็มประดาของคนที่เข้ามาเยี่ยมที่คาดหวังว่าจะเห็นภาพของนีรนาทคอยดูแลเขาอยู่ใกล้ ๆ และยิ้มกว้างขึ้นไปกว่าเดิมกับคำพูดสั้น ๆ ของชายหนุ่มที่มาพร้อมกับพี่ชายของหญิงสาวที่ฝ่ายนั้นเคยปัดความรับผิดชอบราวกับไม่ใยดี ซึ่งเป็นคำพูดที่เขาไม่เคยคาดหวัง ทว่ายินดีที่สุด หากได้รับฟัง “พี่อ๋อง ผมขอโทษนะครับ...” อลงกรณ์พยักหน้ารับคำขอโทษนั้น และยิ้มให้คนรู้ใจที่ส่งยิ้มกลับมาให้เขาเช่นเดียวกัน... อย่างน้อยที่สุด ดาวดวงนี้ก็คงไม่ใช่เพียงแสงดาวบนสายน้ำที่จะวูบหายไปอย่างง่ายดายยามลมพัดผ่านอย่างที่เคยคิดไว้ ไม่มีอะไรที่สำคัญไปกว่านี้อีกแล้ว ************************** (จบ) ******************************** จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 25 พ.ย. 51 01:25:21 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ในที่สุดก็มาถึงตอนจบ (ซะที) ขอบคุณทุกท่านที่แวะเข้ามาอ่านค่ะ ถ้าหากมีข้อแนะนำ ความคิดเห็นอย่างไร ยินดีรับฟังด้วยความขอบคุณเป็นอย่างยิ่งค่ะ คุณเทียนสี : แหะ ๆ แอบกลัวเหมือนกันนะคะ ว่าหนัก และแน่นไปไหม ชอบที่เขาเขียนเหมือนกันค่ะ กำลังสงสัยว่า เอามาติดที่เมืองไทยจะเวิร์กไหมนะ คุณสวนดอก : ขอบคุณค่ะ ^ ^ คุณ Mnemosyne : คลี่คลายด้วยดีไหม ไม่ค่อยแน่ใจ แต่คนเขียนโล่งอกค่ะ ถึงไม่ใช่นักชีวฯ แต่แถวนี้มีนักวิทยาศาสตร์เยอะอยู่นะคะ :) คุณกุลธิดา : อาจจะไม่เห็นวิธีการทำงานมากมาย แต่ค่อนไปทางวิธีคิดมากกว่าค่ะ คุณ tato_jang : มีนักชีวฯ มาอีกคนแล้ว ^ ^ ตอนนี้ เป็นตอนสุดท้ายแล้วละค่ะ คุณ รสสภัน (Nrostahpan_My) ง่า... ร่ำลือในทางไหนคะ คงไม่ใช่เรื่องที่ไปท้าตีท้าต่อยกับชาวบ้านเขานา ^ ^” คงเพราะเป็นเรื่องที่ค่อนข้างใกล้ตัวเลยดูเหมือนว่าข้อมูลใช้ได้ด้วยแหละค่ะ กำลังจะแซวอยู่เชียวว่า รอให้ถึงอายุยี่สิบจะช้าไปนิดไหม มีคนชิงแซวไปซะแล้ว สำหรับสมัยนี้ ให้รู้ตอนเรียนประถมก็อาจจะสายไปหน่อยด้วยซ้ำค่ะ คุณ scottie : เพิ่มเติมเรียบร้อยแล้วนะคะ :) แหะ จบแบบดีครึ่งไม่ดีครึ่ง เพราะมีคนเดี้ยงไปคนนึงด้วยแหละ คุณ BestChild : เหมือนทำอะไรมามาก แต่จริง ๆ ก็ไม่มากนะคะ ไอ้โน่นนิด นี่หน่อยเอง ไม่เมา ไม่ดื่ม เพราะแพ้แอลกอฮอล์ แต่ถ้านับเรื่องไปแอบงีบตามที่ต่าง ๆ ก็ไม่แพ้กันหรอกค่ะ ^ ^” เฮียณตเลี้ยง เอ๊ย ดูแลยากอยู่นะคะ คุณเบสท์ไม่เปลี่ยนใจแน่นา สามตอนจบขาดตัว ส่วน “ตอนต่อจากตอนกลาง” ยกให้เป็นเอกสิทธิ์ของคุณเบสท์แต่เพียงผู้เดียวละกันค่า ผู้น้อยมิกล้า (ว่าแต่ จะเอาสูตรสร้างลูกสาวนี้ไปใช้เองหรือให้ใครใช้อะคะ) คุณ The SoVo: ขอบคุณนะคะ ดีใจที่ได้ยินว่าชอบค่ะ คุณหริชา : ขอบคุณที่เข้ามาอ่านเช่นกันค่ะ ^ ^ คุณหมูอมโรค : แหะ ๆขอบคุณค่ะ ไม่แปลกเลยค่ะ ที่จะไม่คุ้นเคยกับงานเอ็นจีโอ ถ้าตัวเองไม่ลงไปลองทำ ก็จะไม่รู้อะไรเลยเหมือนกันค่ะ คุณ inventio : ไม่สันทัดไม่เป็นไร แค่มาอ่านก็ดีใจแล้วค่ะ ^ ^ คุณลูนาติก : ขอบคุณที่แวะมานะคะ พี่หมอ :) สุดท้าย และท้ายสุด ก็ไม่มีอะไรจะเอามาเล่าแล้วละ และไม่มีอะไรนอกจากจะต้องขอบคุณทุกท่านที่สละเวลามาอ่าน ขอบคุณอีกครั้ง และจะเข้ามาคุยด้วยเรื่อย ๆ  นะคะ ^___^ ส่งท้ายด้วยน้องดาวรวมมิตรนะคะ ที่มา : www.etsmre.upv.es จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 25 พ.ย. 51 01:37:34 ]

ความคิดเห็นที่ 4 วุ้ย ทำเอาคนอ่านใจหายใจคว่ำไปหมด -''- นึกว่าขนาดไม่มีเฮียโผล่มาตัวเป็นๆ ก็ต้องมีคนตายเสียแล้วสิ อิอิ ว่าแต่... คู่นี้หวานแบบไซลิทอลจริง จริ๊ง วะ ฮ่าๆๆๆ จากคุณ : waidhaya - [ 25 พ.ย. 51 01:51:11 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เย้ๆๆๆ จบแล้ว   หวานแบบพอดี ... ไม่สบายยังห่วงซิกซ์แพ็คอีกเนาะ จากคุณ : teansri - [ 25 พ.ย. 51 02:02:59 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ลงชื่อเป็นทางการ อ่านแลวค่ะ จากคุณ : tiki_ทิกิ - [ 25 พ.ย. 51 05:55:06 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ใจหายด้วยคน พระเอกนางเอกน่ารักสุดๆทั้งคู่เลย ประทับใจในความดี จบลงด้วยดีนะคะ จากคุณ : Mnemosyne - [ 25 พ.ย. 51 10:15:03 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ชอบตรงนี้ค่ะ “อุดมการณ์ที่ตั้งใจก็เหมือนดาวบนฟ้านั่นละ สว่าง แต่ก็ห่างไกลจนไม่มีใครเอื้อมได้ ถึงจะมีคนไปถึงได้ แต่ก็เป็นหนึ่งในไม่รู้กี่ล้านคน” นี่ก็ชอบ “การเป็นคนดี การทำความดี มันไม่ใช่การที่เราต้องไปเป็นดาวบนฟ้า แต่ดาวที่เราเห็นเป็นสิ่งชี้ทางให้เราไปในทิศทางที่ถูกต้องต่างหาก เราไม่ได้สมบูรณ์แบบไปทุกอย่าง ทำอย่างที่ตั้งใจไม่ได้ทุกอย่าง แค่ทำสิ่งอย่างที่พอทำได้ อย่างตั้งใจ และเต็มใจก็ถือว่าทำดีที่สุดแล้ว” จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) - [ 25 พ.ย. 51 11:16:22 ]

ความคิดเห็นที่ 9 อ๊ะ เห็นด้วย อุตส่าห์แวะมาเงียบๆ จากคุณ : ลูนาติก - [ 25 พ.ย. 51 12:47:39 ]

ความคิดเห็นที่ 10 จบอย่างสวยงามค่ะ จากคุณ : หริชา (หริชา) - [ 25 พ.ย. 51 16:32:24 ]

ความคิดเห็นที่ 11 แอบลุ้นกลัวจะจบเศร้าจัง.. แต่ก็ผ่านไปได้ด้วยดี จะมีผู้ชายอีกสักกี่คนนะที่รับผิดชอบอย่างวัชร... ผุ้ชายสมัยนี้ เวลาเกิดปัญหาก็เอาแต่หนีกันลูกเดียว ปล่อยให้ฝ่ายหญิงเป็นทุกข์ แก้ไขไปตามมีตามเกิด ถ้าผู้ชายทุกคน"กล้า"ที่จะรับผิดชอบ ปัญหาสังคมคงน้อยลง ขอบคุณคุณปิยะรักษ์นะคะที่เขียนเรื่องดีๆแบบนี้ให้ได้อ่าน แก้ไขเมื่อ 25 พ.ย. 51 17:15:11 จากคุณ : รสสภัน (Nrostahpan_My) - [ 25 พ.ย. 51 17:13:41 ]

ความคิดเห็นที่ 12 เยี่ยมมากคร้าบ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 25 พ.ย. 51 19:01:15 ]

ความคิดเห็นที่ 13 อะ... ไม่มีใครตาย สงสัยเพราะเฮียณตแกมาแค่เสียงอ๋องเลยรอดไป เจ็บตัวนิดหน่อย (ดูเอาเหอะ ขนาดมาแค่เสียงยังทำคนถูกรถชนได้อ่ะ) เรื่องนี้อ่านแล้วสบายใจไม่คิดมากดีค่ะ ดันไปคิดล่วงหน้าไว้ก่อนซะเยอะว่าสงสัย มีปมให้ขบอีกแหงแซะ แต่เปล่าเลย... จบแบบนี้ดีค่ะ ยิ้มออก... แต่ถ้ามีแบบอ๋องเหลือสักคนก็ให้จับแพคใส่กล่องส่งมาให้ด้วยนะคะ ยังขาดแคลน อยู่ค่ะ หุ หุ หุ จากคุณ : BestChild - [ 25 พ.ย. 51 20:56:39 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ผ่านมาอ่าน...   จากคุณ : ชายยอดนักทดลอง - [ 25 พ.ย. 51 21:01:23 ]

ความคิดเห็นที่ 15 โชคดีไม่ถึงตาย คนเขียนไม่ใจร้าย เสียดายน่าจะเติมเรื่องวัชรอีกนิดนึงตอนจบค่ะ เพราะเรื่องของเขาก็เป็นส่วนหลักในการดำเนินเรื่องอยู่ ชอบตอนบอกให้ป้อนข้าวคุณตาจัง ^_^ จากคุณ : scottie - [ 25 พ.ย. 51 22:36:38 ]

ความคิดเห็นที่ 16 แวะมาคุยด้วยแล้วค่ะ ^ ^ เพิ่งสังเกตเห็นว่าวันที่แปะตอนจบของเรื่องนี้ เป็น "วันสากลแห่งการยุติความรุนแรงต่อผู้หญิง" กิฟท์ (waidhaya) : ไม่ให้ตาย เพราะเฮียณตจะได้เสียสถิติไง หวานแบบไซลีทอล ไม่ทำให้ฟันผุ ดีต่อสุขภาพออก อิอิ คุณเทียนสี (teansri) : เย้ จบแล้วค่า ^ ^ ซิกซ์แพ็คเหมือนกรุงโรม ไม่สามารถสร้างได้ในวันเดียว ต้องกลัวหายนิดนึง คุณทิกิ_tiki : ขอบคุณที่แวะมาอ่านนะคะ คุณนีมี่ (Mnemosyne) : ตอนนี้โล่งใจได้แล้วเนอะ ^ ^ อยากลองเขียนเรื่องที่มีตัวเอกนิสัยดีบ้าง แล้วก็จบดี ๆ บ้าง แอบกลัว ๆ ว่า จะมีคนบอกว่า สองคนนี้ดีเกินไป อยู่เหมือนกันนะคะ คุณกุลธิดา (kdunagin) : ประโยคนี้เกิดขึ้นได้ตอนนั่งฟังเพลงแสงดาวแห่งศรัทธาที่เปิดค้างไว้ แล้วก็นึกถึงเพลงประจำสาขาวิชาที่พูดถึงดาวเหมือนกัน เลยถามตัวเองว่า ทำไมคนมักจะเปรียบเทียบอุดมการณ์กับดาวกันนะ ดีใจที่ชอบค่ะ ^ ^ คุณลูนาติก : พี่หมอมาเงียบ ๆ แต่ทางนี้แอบเห็นแว้บ ๆ ค่ะ คุณหริชา : ขอบคุณนะคะ คุณรสสภัน (Nrostahpan_My) : เรื่องนี้จบไม่เศร้า และผ่านไปด้วยดี คนเขียนก็อยู่รอดโดยสวัสดิภาพค่ะ จริง ๆ วัชรก็เกือบไปเหมือนกันนะคะ บางทีความรับผิดชอบของคนอาจจะไม่ใช่เรื่องเฉพาะตัวอย่างเดียว ถ้าคนรอบตัวไม่วางเฉย ยื่นมือเข้าช่วย ถึงผู้ชายจะไม่กล้ารับผิดชอบ แต่ผู้หญิงก็ไม่ต้องกลุ้มฝ่ายเดียวแล้วละค่ะ ขอบคุณที่มาอ่านเช่นกันค่ะ คุณพีทคุง (พิธันดร) : ขอบคุณค่า ^__^ คุณ BestChild : แหม ออร่าเฮียณตไม่ได้แรงเทียบเท่าคินดะอิจิหรือโคนันซะหน่อยนา เรื่องนี้ปมไม่เยอะค่ะ เอาจบแบบดี ๆ บ้างเนาะ เจ็บ ตาย มาเยอะละ อ่า... แถวนี้ก็หายากนะคะ เปลี่ยนเป็นไส้อั่วแพ็คใส่กล่องไปแทนได้ไหมอะ คุณชายยอดนักทดลอง : รับทราบค่า คุณ scottie : เรื่องนี้ใจร้ายนิด นี้ด แค่เจ็บ แต่ไม่เอาถึงตายค่ะ หุหุ กลับมาอ่านอีกที ก็นึกอยู่เหมือนกันว่า ส่วนของวัชรน้อยไปไหม แต่ขออนุญาตแปะส่วนนี้เอาไว้ก่อนก็แล้วกันนะคะ ชอบที่เดียวกันเลย ขอบคุณสำหรับคำแนะนำด้วยค่า ^__^ ขอบคุณสำหรับการติดตามค่ะ แก้ไขเมื่อ 26 พ.ย. 51 01:52:46 แก้ไขเมื่อ 26 พ.ย. 51 01:50:05 จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 26 พ.ย. 51 01:45:49 ]

ความคิดเห็นที่ 17 แอบมาเยี่ยมชม ชอบในภาษาจังเลยครับ ... จากคุณ : ผมอยากที่จะเชื่อ - [ 26 พ.ย. 51 11:59:07 ]

ความคิดเห็นที่ 18 เขียนได้หวานกำลังดีจริงๆค่ะ แถมยังสะอาดอีกด้วย จากคุณ : หมูอมโรค - [ 26 พ.ย. 51 16:59:08 ]

ความคิดเห็นที่ 19 คุณผมอยากที่จะเชื่อ : ขอบคุณค่ะ ^ ^ ไม่ต้องแอบก็ได้นะคะ มาได้เลยยินดีต้อนรับเสมอ คุณหมูอมโรค : แหะ ๆ สำหรับตัวเองหวานเต็มที่ก็ได้ประมาณนี้แหละค่ะ ขอบคุณที่แวะมานะคะ จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 28 พ.ย. 51 00:10:35 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ชอบเรื่องนี้จัง ^__^ อ่านแล้วทำให้ได้มุมมองใหม่กว้างใหญ่กว่าเดิม จากคุณ : Toodmeeh - [ 29 พ.ย. 51 22:55:15 ]

ความคิดเห็นที่ 21 คุณ Toodmeeh : ดีใจที่ชอบเรื่องของโลกเล็ก ๆ อีกใบหนึ่งที่คนไม่ค่อยคุ้นเคยเรื่องนี้ค่ะ ^ ^ ขอบคุณนะคะ จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 30 พ.ย. 51 22:46:20 ]

ความคิดเห็นที่ 22 ขอโทษค่ะที่มาสาย(มาก) โชคดีที่ตอนนี้ไม่มีใครตาย แฮปปี้กับตอนจบมากๆค่ะ จากคุณ : inventio - [ 6 ธ.ค. 51 21:16:41 ]

ความคิดเห็นที่ 23 คุณ inventio : มาเมื่อไหร่ก็ได้ค่า แค่มาก็ดีใจแล้ว ไม่มีใครตาย คนอ่านแฮปปี้ คนเขียนก็แฮปปี้ด้วยแหละ ^ ^ จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 7 ธ.ค. 51 16:26:01 ]