ความคิดเห็นที่ 1 บทที่ ๑๓            พรพรรณเห็นรถคันนั้นชะลอเข้าจอดชิดกำแพงบ้านจึงได้หยุดดู ลูกสาวซึ่งกำลังจะปิดประตูบานเล็กหน้าบ้านหลังออกไปใส่บาตรด้วยกันรีบเปิดกลับตามเดิม เห็นออกไปเจรจากันอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่ผู้ชายร่างสูงใหญ่เปิดประตูก้าวลง พอแน่ใจว่าเป็นใครก็ส่งถาดในมือให้เด็กสาวซึ่งเดินตามมาข้างหลัง          “นกน้อย ช่วยจัดโต๊ะให้อีกสองที่เถอะ”          สั่งความแล้วย้อนกลับไปทางเดิมเพื่อต้อนรับ ตลอดทางก็แอบพิจารณานักธุรกิจหนุ่มใหญ่ซึ่งลูกสาวเคยพูดถึงอย่างชื่นชม ร่างสูงนั้นผึ่งผาย ท่าเดินสบายๆ หากแฝงความมั่นใจเต็มเปี่ยม เขาดูหนุ่มกว่าวัยสี่สิบตามที่ลูกบอกมาก ยิ่งแต่งตัวลำลองด้วยกางเกงยีนสีออกซีด เสื้อโปโลสีดำ แขนสั้น ปล่อยชายเสื้อไว้นอกกางเกงแบบนี้ ดูเผินๆไม่น่าจะเกินสามสิบห้าด้วยซ้ำ หากท่าทีมั่นอกมั่นใจนั่นสิที่บอกให้รู้ว่าเป็นคนสุขุมและมากด้วยประสบการณ์ผ่านโลก          เห็นเขาส่งยิ้มทักทายมาให้ จึงได้ยิ้มตอบ          “เอารถเข้ามาข้างในดีไหมคะ” ตรงรี่เข้าไปถาม เป็นเวลาเดียวกับที่ฝ่ายนั้นกระพุ่มมือขึ้นไหว้ก่อน ทำเอารับไหว้แทบไม่ทันด้วยคิดไม่ถึง          “ไม่เป็นไรฮะ ผมเพียงมารับคุณพราว” เสียงทุ้มฟังดูสุภาพทีเดียว          “ทานอะไรกันก่อนสิคะ ให้เด็กจัดโต๊ะไว้ให้แล้ว”          “ไม่เป็นไรครับ...ไม่เป็นไร มาเวลาอาหารเช้าของที่นี่พอดีหรือฮะ”            “เปล่าค่ะ...เปล่า” พรพรรณโบกไม้โบกมือให้วุ่นวาย “ข้าวเช้าที่นี่ทานกันไม่เป็นเวลาหรอกค่ะ”          สีหน้าเขาเหมือนจะบอกว่าโล่งอก          “ที่ได้มาเช้าไปนิดก็กะว่าจะรับคุณพราวไปทานข้าวต้มทะเลแถวแม่กลองด้วยกันฮะ มีอยู่ร้านหนึ่งเป็นทางผ่าน ผมกับลูกแวะทานที่นั่นกันประจำ”           เมื่อพูดถึงลูกสาว เขาเหลียวกลับไปทางรถของตัว          พรพรรณมองตามสายตาก็พอดีเห็นเด็กสาววัยรุ่นในชุดกางเกงขาสามส่วนสีเขียวขี้ม้า เสื้อยืดลายดอกไม้เล็กๆสีกระจ่างตา กำลังเปิดประตูด้านผู้โดยสารแล้วก้าวลง เรือนร่างนั้นผอมบอบบาง ใบหน้าซูบซีด ติดจะหม่นหมอง แต่ก็ยังฝืนยิ้มเมื่อประนมมือไหว้          “ลูกสาวหรือคะ” หล่อนถามทั้งที่เดาได้อยู่แล้ว          “ครับ ลูกสาว มีอยู่คนเดียว ที่ได้คุณพราวไปช่วยสอนหนังสือนี่แหละฮะ”          พิจารณาดูลูกสาวเขาซึ่งกำลังคุยกับลูกสาวตัว พรพรรณก็ให้นึกเอ็นดู รู้จากลูกว่าเด็กคนนี้ครอบครัวแตกแยก พ่อแม่เลิกกัน แถมยังมีปัญหาอะไรอีกอย่างซึ่งลูกไม่ยอมบอก นัยว่าเป็นความลับ หากถึงกระนั้นก็ยังดูเป็นเด็กที่มีกิริยามารยาทเรียบร้อย รู้จักอ่อนน้อมถ่อมตนต่อผู้ใหญ่ น่าอนาถใจนักที่ต้องมาเจอกับเรื่องหนักหนาสาหัสเช่นนี้ จะเป็นเรื่องอะไรหล่อนไม่อาจรู้ได้ แต่ดูจากอาการที่กลับเข้าไปนั่งเอนตัวพิงกรอบประตูรถ แล้วเหม่อดูดอกเฟื่องฟ้าสีสดหลังกำแพงบ้านฝั่งตรงข้าม ก็ให้สะท้อนใจ          “พราวไปเอากระเป๋าเสื้อนะคะ” พราวไหมกลับมาบอกทั้งแม่และคนมารับไปพร้อมกัน          สืบพงษ์มองตามร่างโปร่งระหงที่คล้อยหลังเข้าไปในบริเวณบ้าน แล้วเปรยอย่างพึงพอใจ          “สนิทกันเร็วครับคู่นี้ ปกติฝ้ายไม่เคยสนิทกับใครเร็วขนาดนี้มาก่อน”          สายตาของเขาเมื่อครู่ทำเอาคนเป็นแม่ของหญิงสาวชะงักไปชั่วขณะ หากพอพิจารณาดูอีกที แน่ใจว่าไม่เห็นความผิดปกติใดๆ แววตาเขายังคงราบเรียบไม่ต่างอะไรกับผิวน้ำไร้คลื่นก็ค่อยวางใจ  แรกๆที่ลูกบอกว่าจะไปเที่ยวทะเลกับพ่อม่ายลูกติดคนนี้ และจะค้างคืนด้วย ก็ให้คิดหนัก เหตุก็เพราะไม่เคยเห็นตัวเขา ไม่เคยรู้จัก เคยได้ยินก็แต่ชื่อ อะไรที่รู้เกี่ยวกับเขา ก็เท่าที่ลูกเล่าให้ฟัง หากพอมาเห็นตัวจริง เห็นการวางตัวที่เป็นผู้ใหญ่ บุคลิกที่ดูหนักแน่นมั่นคงอย่างนี้ก็ให้สบายใจ          “คืนก่อนมาส่งคุณพราวก็ไม่ได้เข้ามาทักทายเพราะเห็นว่าค่ำแล้วฮะ” เขาละสายตากลับมาที่คนสูงวัยกว่าอีกครั้ง          “ค่ะ พราวบอกแล้ว”          “แต่วันนี้ยังไงก็ต้องมาให้คุณพรพรรณรู้จักตัว เพราะจะขอยืมคุณพราวไปสองสามวัน คุณพรพรรณจะได้ไม่เป็นห่วง”          เสียงทุ้มนุ่มนวลเป็นกันเองมากทีเดียว ไม่เพียงเท่านั้นยังออกชื่ออย่างสนิทสนมทั้งๆที่เมื่อครู่ก็ยังไม่มีใครแนะนำให้รู้จักกันอย่างเป็นเรื่องเป็นราว          “ขอบคุณละค่ะ ขอบคุณที่กรุณาชวนพราวไปด้วย”          คราวนี้ริมฝีปากได้รูปสวยเหยียดยิ้มกว้างทีเดียว          “ฝ้ายหรอกครับที่รบเร้าขอให้พี่พราวไปด้วย ว่าแต่...คุณพรพรรณไปด้วยกันไหมฮะ บ้านพักที่นั่นมีสองห้องนอน ไปพักกันได้หลายคนฮะ”          พรพรรณส่ายหน้าอย่างเกรงอกเกรงใจ          “โอย...อย่าเลยค่ะ รบกวนคุณสืบพงษ์เปล่าๆ พอดีพ่อบ้านเขาจะกลับวันนี้ด้วย ดิฉันต้องอยู่รับเขา”          คำว่า 'พ่อบ้าน' นั้นไม่ค่อยเต็มน้ำเสียงสักเท่าไรนัก สิบกว่าปีมาแล้วที่อยู่ด้วยกัน หล่อนไม่เคยรู้เลยว่าควรเอ่ยถึงคุณภูมิต่อหน้าคนอื่นว่าอย่างไรจึงจะเหมาะสมที่สุด          คำบอกเล่าเรียบเรื่อยต่อมาของคนเป็นแขกทำให้ต้องประหลาดใจ          “คุณภูมิไปญี่ปุ่นใช่ไหมฮะ”          น่าแปลกพออยู่แล้วที่เขารู้จักคุณภูมิ นี่เขายังรู้ด้วยซ้ำว่าท่านไปไหน          “คุณสืบพงษ์รู้จักคุณภูมิหรือคะ”          “รู้จักฮะ คุณภูมิไปสร้างออฟฟิศคอนโดใกล้ๆสาขาหนึ่งของศูนย์การค้าฮะ ก่อนนั้นที่สาขานั้นไม่มีฟู้ดคอร์ท พอมีคอนโดขึ้น มีสำนักงานของหลายบริษัท ก็มีคนมากขึ้น ผมก็เลยปรับชั้นใต้ดินเป็นสวนอาหาร ว่าไปแล้วคุณภูมิมีส่วนช่วยงานของผมมากทีเดียว” เขาเล่าอย่างเปิดเผย สุ้มเสียงบ่งชัดว่าชื่นชมคนที่ตัวเอ่ยถึงอย่างแท้จริง          พรพรรณไม่เคยรู้เรื่องงานของคุณภูมิเลยแม้เพียงน้อยนิด หล่อนอยู่แต่ในบ้านมาสิบกว่าปี แทบไม่รู้เห็นความเป็นไปของโลกภายนอกเลยด้วยซ้ำ ไม่เพียงไม่รู้ ยังไม่สนใจจะรู้อีกด้วย จึงได้แต่รับฟัง ในเมื่อไม่มีความคิดเห็นใดๆในเรื่องนั้น          เห็นสายตาเขาเบี่ยงเบนไปทางด้านหลัง ก็พอเดาได้ว่าลูกสาวคงกลับออกมาจากบ้านพร้อมกระเป๋าใบเล็กใบนั้นแล้ว          “ไปทานข้าวต้มทะเลที่แม่กลองด้วยกันไหมฮะ อยู่ใกล้แค่นี้เอง แล้วผมกลับมาส่ง” เขายังคงชวนอย่างมีน้ำใจ และหล่อนก็ซาบซึ้งเสียนัก          “อย่าลำบากเลยค่ะ ต้องขับรถย้อนไปย้อนมา เกรงใจค่ะ ถึงจะไม่ไกล แต่ก็ไม่ใกล้เลยนะคะ”          เห็นแล้วว่าทำไมลูกจึงได้ชื่นชมผู้ชายคนนี้เสียนัก ไม่เพียงเขาจะถ่อมตัว เป็นกันเองและมีน้ำใจเท่านั้น ยังไม่วางมาดนักธุรกิจใหญ่เพื่อข่มใครอีกด้วย แม้เพียงพูดคุยกันไม่กี่คำก็ยังรู้สึกได้          ยิ่งประทับใจเมื่อเขาผละไปรับกระเป๋ามาเสียจากมือของลูกทั้งๆที่ฝ่ายนั้นไม่ค่อยจะเต็มใจส่งให้สักเท่าไรนัก          พรพรรณตามออกมาส่งถึงรถเมื่อสืบพงษ์เดินนำมาเปิดประตูตอนหลังให้ลูกสาว ปิดประตูให้แล้วเลยไปเปิดท้ายรถเพื่อใส่กระเป๋าเสื้อลงรวมกับอีกสองใบ (มีต่อค่ะ) จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) - [ 25 พ.ย. 51 04:56:29 ]

ความคิดเห็นที่ 2 เห็นกระเป๋าโน๊ตบุ๊คสีดำบนที่นั่งข้างๆ พราวไหมก็พอบอกได้ว่าการหลบไปชายทะเลของคุณสืบพงษ์ตามที่ลูกสาวเขาบอกเมื่อครู่คงไม่ใช่การหลบอย่างแท้จริงสำหรับเขา คงเพียงต้องการพาลูกไปให้ไกลห่างจากปัญหาเสียชั่วคราวเท่านั้น ส่วนตัวเขาก็คงต้องทำงานต่อไป                อีกอย่างที่เธอคาดไม่ถึงก็ขอบเขตการพาลูกสาวหลบไปให้ไกลนั้นสำหรับเขาแล้วหมายถึงไกลแค่ไหน บ้านแบบบังกะโลสองห้องนอนของเขาว่าตั้งอยู่โดดเดี่ยวห่างชุมชนออกมามากแล้ว แต่คุณสืบพงษ์เหมือนจะต้องการปลีกสันโดษให้ไกลยิ่งกว่านั้นอีก เขาส่งเธอและปัญชิกาลงที่บ้านพักแล้วบอกว่าจะไปเอาเรือ ตอนนั้นเธอไม่ทันได้ฟังหรอกว่าหมายถึงเรืออะไร มัวแต่ตามสาวน้อยเข้าไปในบ้านพักเมื่อเจ้าของไขกุญแจให้            บ้านพักหลังนี้มีขนาดใหญ่ทีเดียว เป็นเรือนชั้นเดียว สร้างด้วยอิฐถือปูนทาสีฟ้าน้ำทะเลอ่อนจาง หลังคามุงกระเบื้องสีน้ำเงิน ก่อสูงขึ้นจากพื้นประมาณหกนิ้ว หน้าต่างบานใหญ่ซึ่งรายรอบตัวบ้านช่วยสร้างความโปร่งได้มาก ด้านหน้าเป็นระเบียง พื้นปูเซรามิกแผ่นใหญ่ๆ มีบันไดสองขั้นขั้นไปทางด้านข้างทั้งสองด้าน รอบตัวบ้านรวมทั้งใต้ถุนลาดปูน ดูสะอาดสะอ้าน ด้านหลังมีไม้ต้นใหญ่ๆและไม้พุ่มร่มรื่น พราวไหมเคยคิดว่าริมทะเลควรมีต้นมะพร้าวเป็นหลัก แต่รอบบ้านนี้กลับไม่เห็นต้นมะพร้าวเลยแม้แต่ต้นเดียว เท่าที่เห็นจะเป็นต้นอะไรบ้างก็ไม่รู้ เธอไม่มีความรู้เรื่องต้นหมากรากไม้สักเท่าไรนัก ถ้าเป็นคุณรองก็ว่าไปอย่าง ไม่ว่าจะเป็นไม้ใบ ไม้ดอก หรือไม้ผล คุณรองรู้ไปเสียหมด ไม่ว่าจะมีรูปทรงแปลกประหลาดหรือปกติธรรมดาอย่างไร เขาบอกได้หมดว่าชื่ออะไรบ้าง แถมยังบอกได้เป็นฉากๆถึงวิธีดูแลรักษาอีกด้วย          เมื่อขึ้นมายืนบนระเบียง มองไปทางชายหาดก็เห็นว่าอยู่ใกล้นิดเดียว นอกจากเสียงคลื่นเสียงลมแล้ว แทบจะไม่มีอะไรอื่นให้ได้ยินอีก ที่นี่สวยและสงบเหมือนอยู่อีกโลก          พราวไหมพอรู้นิสัยของคุณสืบพงษ์บ้างแล้วว่ารักธรรมชาติและความสงบเงียบเพียงไร ไม่แปลกใจเลยที่เห็นเขามีบ้านพักร้อนตั้งอยู่โดดเดี่ยวขนาดนี้          “คุณพ่อเอาเรือไปจอดไว้ที่ท่าเทียบเรือใกล้ๆนี่เองค่ะ ทิ้งไว้ที่นี่ไม่ได้เพราะไม่มีใครดูแล”          ปัญชิกาเสริมคำพูดของพ่อเมื่อนำครูของตัวเข้ามาในห้องนอนหนึ่งในสองห้อง          ห้องนอนห้องนี้มีห้องน้ำในตัว มีหน้าต่างเรียงรายสองด้าน สาวน้อยดันหน้าต่างให้เปิดออกเพียงบานเดียวเพื่อให้มีแสงส่องลอดเข้ามาภายในและเพื่อระบายอากาศ          “คืนนี้เรานอนบนเรือกันนะคะพี่ สนุกดี”          พราวไหมวางกระเป๋าเสื้อผ้าของตัวลงบนพื้นข้างประตู เหลียวดูรอบห้องอย่างชื่นชม          ห้องนอนนี้กว้างขวางทีเดียว เครื่องเรือนมีเพียงเตียงไม้ขนาดนอนได้สองคนสบายๆ ทาสีขาว ตั้งอยู่กลางห้อง ฟูกหนามีผ้าปูที่นอนสีขาวสะอาดสะอ้านปูไว้ตึงเรียบ มีผ้าห่มสีเดียวกับปลอกหมอนปูทับอีกชั้น โต๊ะข้างเตียงเข้าชุดกันทั้งสองด้าน ตู้เสื้อผ้าฝังอยู่ในผนังห้อง ข้างตู้เป็นประตูเปิดเข้าไปในห้องน้ำ          เมื่อเห็นปัญชิกาหายเข้าไปในห้องน้ำ เธอก็กลับออกมาภายนอก ถือโอกาสสำรวจห้องนั่งเล่นและจัดเตรียมข้าวของสำหรับไปค้างคืนบนเรือระหว่างคอยเจ้าของบ้าน          ห้องนั่งเล่นกว้างขวาง มีชุดโต๊ะเก้าอี้ไม้บุนวมหุ้มผ้าไหมสีนวลลวดลายตาตารางสีฟ้าสลับน้ำเงินอยู่มุมหนึ่ง อีกมุมแบ่งไว้เป็นครัว อุปกรณ์ทำครัวทันสมัย มีทั้งเตาไฟฟ้า เตาอบไมโครเวฟ และตู้เย็นขนาดเล็ก แต่ดูเหมือนจะไม่ค่อยได้ใช้เพราะทุกอย่างยังดูใหม่เอี่ยม          คิดถึงอาหารสำเร็จรูปสำหรับมื้อเย็นซึ่งแวะซื้อมาจากตลาดชะอำเมื่อครู่ เธอขนมาวางรวมกันบนโต๊ะในครัวเรียบร้อยแล้ว คุณสืบพงษ์บอกว่าไม่ต้องเข้าตู้เย็น จะเอาติดไปรับประทานกันในเรือ          ค้นในตู้เก็บเครื่องครัว ได้ตะกร้าสานมาใบหนึ่ง จึงรวบรวมถุงอาหารเหล่านั้นใส่ลงไป ตามด้วยจานชามและช้อนส้อมซึ่งเก็บอยู่ในตู้นั้นใส่ลงไปด้วย          คุณสืบพงษ์หายไปเพียงไม่นาน ก็กลับมาพร้อมเรือลำใหญ่ทีเดียว หลังจากช่วยกันขนข้าวของเครื่องใช้เท่าที่จำเป็นรวมทั้งน้ำจืดอีกถังใหญ่ลงเรือ เรือลำนั้นก็แล่นลิ่วมาจอดทิ้งสมอบริเวณนอกฝั่งเกาะเล็กๆซึ่งมองย้อนกลับไปเห็นฝั่งชะอำอยู่ลิบๆ          เกาะร้างผู้คนแห่งนี้เล็กขนาดที่มองจากเรือก็เห็นจากฝั่งหนึ่งเลยไปถึงอีกฝั่ง เป็นเกาะที่แห้งแล้งเพราะไม่มีน้ำจืด จึงแทบไม่มีสีเขียวของต้นไม้ให้เห็น มีก็แต่หาดทรายและพุ่มไม้เตี้ยๆขึ้นอยู่ประปราย กิ่งก้านไร้ใบหงิกๆงอๆ          ปัญชิกาเป็นลูกพ่ออย่างแท้จริง เพียงพ้นกรุงเทพออกมาได้ไม่นาน พ้นความคับคั่งจอแจ ได้เห็นทุ่งเห็นนาก็ปิดแอร์ เปิดกระจกหน้าต่างรถรับลมจากภายนอก เด็กสาวกลับมีชีวิตชีวาเหมือนเป็นคนละคนกับก่อนหน้านั้น ยิ่งเมื่อเรือของผู้เป็นพ่อมาทอดสมออยู่ห่างไกลผู้คนเช่นนี้ ร่างผอมๆซึ่งเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นกางเกงขาสั้น เสื้อยืดไม่มีแขนก็ปีนลงจากบันไดข้างกราบเรือพร้อมโยนห่วงยางลงน้ำ ก่อนกระโดดตามลงไป          เห็นพราวไหมก้มลงดูลูกสาวเขาด้วยความห่วงใย สืบพงษ์ละมือจากคันบังคับทิศทางเรือมายืนเคียง          “ฝ้ายว่ายน้ำคล่องครับคุณพราว ไม่ต้องเป็นห่วง น้ำแถวนี้ไม่ลึกด้วย คุณจะขึ้นฝั่งไปกับแกก็ได้นะฮะ ชูชีพก็มี”          พราวไหมหันไปยิ้มให้เขา ชอบอกชอบใจกับอากาศที่ปลอดโปร่ง แม้แดดจะร้อน แต่ลมทะเลที่โชยพัดไม่ขาดระยะช่วยบรรเทาความจัดจ้าลงได้มาก เสียงคลื่น เสียงนกกินปลาที่โฉบผ่านมาแล้วส่งเสียงร้อง ชวนให้รู้สึกสนุกไปด้วย          “พราวว่ายน้ำได้ค่ะคุณสืบ”          ไม่คอยให้เขามีโอกาสแนะนำอะไรอีก พราวไหมพับขากางเกงสามส่วนที่สวมขึ้นมาเหนือเข่า ยึดกราบเรือแล้วเบี่ยงตัวไต่บันไดลงจนเท้าแตะน้ำเค็มเย็นเฉียบ ก่อนปล่อยตัวลงในน้ำยังไม่วายเงยหน้ากลับขึ้นหาคนซึ่งชะโงกตัวลงมาสั่งเสีย          “หิวเมื่อไหร่ก็ส่งสัญญาณควันไฟบอกมาล่วงหน้านะฮะ จะได้จัดสำรับเย็นไว้ให้” เขาบอกยิ้มๆ นัยน์ตาคมลึกสะท้อนแสงแดดเป็นประกายระยิบระยับ          “ค่ะคุณสืบ”          เสียงตอบร่าเริง ขาเรียวหย่อนลงน้ำอย่างระมัดระวัง พอลงไปได้ทั้งสองขาก็รู้ว่าคิดผิดถนัดที่ว่าน้ำบริเวณนี้ไม่น่าจะลึกเกินหัวเข่า ความใสจนเห็นถึงก้นบึ้งของมันหลอกตาว่าอย่างนั้น น้ำข้างลำเรือลึกเกือบถึงสะโพกเลยทีเดียว ขากางเกงจึงเปียกหมดทั้งสองข้าง แต่ก็คิดว่าคงไม่เป็นไร ‘เขา’ บอกว่าน้ำจืดสำหรับใช้ที่เตรียมมามีมากพอสำหรับล้างเนื้อล้างตัว แม้แต่จะอาบน้ำสระผมก็ยังได้ จึงได้วางใจ            ปัญชิกาไม่ได้ขึ้นฝั่ง แต่ปีนขึ้นไปหย่อนตัวลงในห่วงยางแล้วปล่อยให้คลื่นพากระเพื่อมขึ้นๆลงๆอยู่ไม่ห่างจากเรือมากนัก พราวไหมเองกลับเป็นฝ่ายลุยคลื่นไปที่ชายหาด ทรายเม็ดละเอียด นุ่มฝ่าเท้าเมื่อก้าวย่าง สีขาวสะอาดสะอ้านสะท้อนแสงแดดจนทำให้ตาพร่าไปชั่วขณะ เธอทรุดตัวลงนั่งชันเข่า หยิบเศษอะไรบางอย่างสีออกดำขึ้นมาพิจารณาดูแล้วสรุปว่าคงเป็นเศษไม้ จึงโยนทิ้งไว้ตามเดิม          กวาดตาดูข้างตัว เห็นเปลือกหอยสวยๆเกลื่อนกลาด แสดงว่าเกาะนี้คงไม่มีผู้คนแวะมาบ่อยนักเพราะต้องมากับเรือ ประกอบกับเป็นเกาะที่เล็กมาก แถมไม่มีอะไรเลย คงไม่มีเรือนำเที่ยวลำใดพาผู้คนมาแวะที่นี่ จึงยังคงความเป็นธรรมชาติไร้มือมนุษย์แตะต้องได้ดีถึงขนาดนี้          ทอดตามองกลับขึ้นไปบนเรือก็เห็นร่างสูงๆเดินกลับไปกลับมาก่อนลงนั่งบนเก้าอี้พลาสติกทางตอนหน้าของลำเรือ ครู่ถัดมาเห็นเขาตั้งหน้าตั้งตาอ่านอะไรบางอย่างบนตัก แน่ใจว่าเป็นโน๊ตบุ๊คเครื่องนั้น สมาธิของเขาดีเลิศ มองจากระยะไกลอย่างนี้ก็ยังเห็นว่าความสนใจของเขาจดจ่ออยู่ตรงหน้า ราวรอบตัวไม่มีอะไรอื่นอีก          เธอเริ่มคุ้นเคยกับบุคลิกของคุณสืบพงษ์ขนาดหลับตาก็ยังเห็น แม้ห่างขนาดนี้ก็ยังเห็นภาพคิ้วหนาที่คงกำลังขมวดมุ่นครุ่นคิด สองแขนล่ำสันคงกำลังประสานกันเหนือแผ่นอก หลังเอนพิงพนักเก้าอี้ตามสบาย ในขณะที่นัยน์ตาคมลึกกวาดไล่ข้อมูลบนจออีเล็คโทรนิก          พอรู้ตัวว่ากำลังคิดอะไรก็อดขัดเขินเสียมิได้ สารภาพกับตัวเองว่าเธอชอบโลกส่วนตัวของเขา โลกส่วนตัวซึ่งคงมีเพียงเขาและลูกสาว เป็นโลกที่แตกต่างจากความคุ้นเคย แตกต่าง หากก็มีเสน่ห์ลึกล้ำ (มีต่อค่ะ) แก้ไขเมื่อ 25 พ.ย. 51 06:46:52 แก้ไขเมื่อ 25 พ.ย. 51 05:49:26 แก้ไขเมื่อ 25 พ.ย. 51 05:46:11 จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) - [ 25 พ.ย. 51 04:57:34 ]

ความคิดเห็นที่ 3 มัวแต่มองพ่อเพลินจนไม่สังเกตด้วยซ้ำว่าลูกสาวเขาลอยตัวพร้อมห่วงยางมาเกยฝั่งแล้ว มารู้เอาก็เมื่อร่างผอมบาง เปียกจนโชกมาทิ้งตัวลงนั่งเคียงข้าง          “คุณพ่อทำงานตลอดแบบนี้ทุกครั้งหรือคะน้องฝ้าย” เธอเป็นฝ่ายชวนคุยก่อน ตายังคงจับจ้องอยู่ที่คนบนเรือ          ปัญชิกามองไปทางนั้นบ้าง          “เดี๋ยวก็หยุดค่ะพี่ เรื่องทำงานนี่ไปห้ามไม่ได้หรอกค่ะ ฝ้ายชินแล้ว เวลามาที่นี่กับคุณพ่อสองคน คุณพ่อก็ทำงานของคุณพ่อไป ฝ้ายก็วนเวียนอยู่แถวนี้ ไม่เดือดร้อนอะไรหรอกค่ะ ฝ้ายชอบอยู่เงียบๆเหมือนคุณพ่ออยู่แล้ว”          พราวไหมพิจารณาด้านข้างของใบหน้าซูบตอบ ผิวซึ่งปกติคงขาวผ่องเริ่มมีร่องรอยแดดเผาจนออกแดง          “ฝ้ายกับคุณพ่อมาที่นี่บ่อยหรือคะ”          สาวน้อยหันมาสบตา ยิ้มสดใส          “แทบจะอาทิตย์เว้นอาทิตย์เลยค่ะ” แล้วเหมือนคิดอะไรขึ้นมาได้ “พี่คงไม่เบื่อเสียก่อนนะคะ”          “ไม่เลยค่ะ ไม่เลย สนุกดีออก” เธอยืนยันหนักแน่น “พี่ชอบเงียบๆอย่างนี้เหมือนกัน”          สาวน้อยหันมองกลับไปเบื้องหน้าอีกครั้ง          “คุณพ่อมีที่หลบความวุ่นวายอยู่สองแห่งเท่านั้นค่ะพี่ บ้านกับที่นี่” น้ำเสียงที่พูดถึงพ่อสะท้อนชัดถึงความรักใคร่และปกป้อง “แถวนี้ปลอดภัยที่สุดเลยค่ะ เพราะถึงยังไงคุณแม่ก็ตามมาไม่ถึง” ประโยคหลังมีเสียงหัวเราะเจือปน          “คุณพ่อมาที่นี่คราวนี้ก็ตั้งใจจะพาฝ้ายมาเสียจากกรุงเทพ ใช่ไหมคะ” พราวไหมคาดคะเน          ปัญชิกาชันสองขาขึ้นมากอดไว้ วางคางลงบนเข่า          “ค่ะ เวลามีเรื่องอะไร คุณพ่อก็พาฝ้ายมาที่นี่” เสียงพูดประโยคหลังเลือนหายไปในลำคอเมื่อนกกินปลาตัวหนึ่งร่อนลงในน้ำ แล้วโฉบเอาปลาตัวใหญ่ติดจงอยปากขึ้นไปด้วย อีกสองตัวร่อนดูสถานการณ์อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล          “ตกลงคืนนั้นคุณพ่อไปไหนคะ ไปแจ้งความหรือเปล่า”          พราวไหมตั้งใจจะเลียบๆเคียงๆถามเรื่องนั้นอยู่นานแล้ว แต่ไม่มีโอกาสเหมาะเสียที          “คุณพ่อบอกว่าเปล่าค่ะ คุณพ่อไปที่บ้านแพท ไปบอกให้ตามเก็บคลิปนั้นให้หมด ไม่งั้นคุณพ่อจะเอาเรื่อง แล้วก็ไปปรึกษานายตำรวจที่คุณพ่อรู้จัก ใครก็ไม่รู้ ฝ้ายไม่รู้จักหรอกค่ะ”          เงียบกันไปครู่หนึ่ง แดดร้อนจนเริ่มแสบผิว พราวไหมจำได้ว่าวันที่ไปสัมภาษณ์งาน คุณสืบพงษ์บอกว่าเขาชอบแสงแดด ลูกสาวเขาก็คงไม่ต่างกัน ก็ดูเอาเถอะ นั่งตากแดดหัวแดงได้อย่างไม่เป็นเดือดเป็นร้อน คนเป็นพ่อก็เช่นกัน ชักสงสัยเสียแล้วว่าเขานั่งอ่านอะไรก็ไม่รู้อยู่กลางแดดนานขนาดนั้นได้อย่างไร          “ฝ้ายเลยทำให้พี่ต้องพลอยเดือดร้อนไปด้วย” เสียงใสฟังดูห่างไกล          “ไม่เลยค่ะ ไม่เลย พี่ดีใจที่ฝ้ายคิดถึงพี่เวลาที่มีปัญหา”          ใบหน้าที่เริ่มเกรียมแดดหันมายิ้มให้อย่างสำนึกในบุญคุณ ขยับลุกกระฉับกระเฉง          “เรามาสำรวจเกาะกันเถอะค่ะ”          พราวไหมพลอยสนุกไปด้วย ทั้งอยากเอาใจเด็กสาว จึงยันตัวลุกตาม          กว่าจะกลับขึ้นเรือกันก็เมื่อดวงอาทิตย์คล้อยต่ำลงมากแล้ว ทั้งเหนื่อยทั้งหิวกันจนท้องกิ่วเมื่อไต่บันไดขึ้นกราบเรือได้ กลิ่นไข่เจียวลอยมาตามลม หอมจนท้องร้องอุทธรณ์          ในห้องแคบๆทางตอนกลางของลำเรือ พ่อครัวจำเป็นกำลังตักไข่เจียวสีเหลืองทองใส่จาน          “คงหิวกันแล้ว ไข่เจียวทะเล ยำทะเล ผัดผักทะเล” เขาหันมาบอกยิ้มๆ “ตอนนี้อะไรๆก็ทะเลหมด ฝ้าย ตั้งโต๊ะเลยลูก คงหิวกันแล้ว”          อากาศเย็นจนหนาว พราวไหมดึงผ้าห่มผืนบางขึ้นมาจนถึงคาง แต่เพียงไม่นานกลับร้อนขึ้นมาอีก ที่จริงไม่น่าจะใช่ความร้อน แต่เป็นผิวที่แสบเพราะถูกแดดเผาจนเกรียมมาเกือบครึ่งวันมากกว่า          เงยหน้าขึ้นดูปัญชิกาซึ่งนอนอยู่บนที่นอนแคบๆติดฝาฝั่งตรงข้ามก็เห็นเพียงเงาสลัวราง ไม่เห็นอาการเคลื่อนไหวแต่อย่างใด แน่ใจว่าคงกำลังหลับสนิท          นอนฟังเสียงคลื่นเห่กลอมไม่ต่างเสียงดนตรีอยู่พักใหญ่ ก็ยังข่มตาให้หลับไม่ได้อยู่ดี ผิวที่แขนเริ่มมีอาการคัน ทั้งคันทั้งแสบ ไม่สบายตัวเอาเสียเลย คิดว่าถ้าได้น้ำจืดลูบตัวสักนิดคงพอช่วยประทังไปได้บ้าง ตัดสินใจตลบผ้าห่มออกพ้นตัว เบี่ยงขาลงอย่างเงียบกริบ อากาศเย็น แต่พื้นใต้เท้าอุ่นสบาย ห้องเล็กๆซึ่งจัดไว้เป็นห้องนอนนี้มืด หากสายตาที่คุ้นเคยกับความมืดแล้วช่วยให้มองเห็นประตู จึงหย่งเท้าไปทางนั้น อากาศภายนอกไม่ต่างจากภายในเลย เย็นกำลังสบาย ลมโชยมาลูบไล้ผิวแผ่วๆ เสียงคลื่นกระทบลำเรือดังเบาๆเป็นระยะ เมื่อแหงนหน้าขึ้นเบื้องบนก็เห็นดวงดาวพราวพร่างเต็มผืนฟ้าไร้เมฆ จันทร์ครึ่งเสี้ยวเหมือนถูกจับแขวนไว้กึ่งกลางท้องฟ้าพอดิบพอดี พราวไหมไม่เคยคิดเลยว่าจะมีโอกาสได้เห็นดวงดาวมากมายขนาดนี้ ถังใส่น้ำอยู่ทางด้านหลังของลำเรือ กำลังจะก้าวเดินไปทางนั้น แต่พอลดสายตาลงก็สะดุดกับจุดเล็กๆสว่างวาบขึ้นตรงหน้า ไกลออกไปที่หัวเรือ ความมืดทำให้มองอะไรได้ไม่ชัดเจนนัก จนร่างใหญ่ดำทะมึนลุกยืน เธอจึงตัดสินใจเดินเข้าไปหา เขาเห็นเธอแล้วนี่นา “นอนไม่หลับหรือฮะ” เสียงทุ้มแผ่วเบาพอให้ได้ยิน “ค่ะ” เธอตอบขัดเขิน คิดไม่ตกว่าควรกลับเข้าไปนอนเสียดีไหม แต่พอเขาเลื่อนเก้าอี้อีกตัวมาเคียงตัวที่เขานั่ง พร้อมกับบอกว่า “นั่งสิครับ” ก็รู้ว่าไม่มีทางเลี่ยงเป็นอย่างอื่น จึงจำต้องก้าวยาวๆไปทรุดตัวลงนั่งแต่โดยดี (จบบทค่ะ) แก้ไขเมื่อ 26 พ.ย. 51 02:46:38 จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) - [ 25 พ.ย. 51 04:57:53 ]

ความคิดเห็นที่ 4 อ่าวววว พี่กุลธิดา ไหงมาจบตอนจะได้เรื่องได้ราวล่ะ แบบนี้เค้าเรียกว่า หลอกล่อลูกค้าให้รอนี่นา อิอิ (ถึงไม่ได้เชียร์สืบพงษ์ แต่ก็อยากรู้อยากเห็น   ) จากคุณ : teansri - [ 25 พ.ย. 51 05:25:55 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ให้คะแนนคุณสืบ ไปแล้วค่ะ แวะมาลงเรื่อง ก็เลยได้อ่านงานดี ๆ ของคุณค่ะ จากคุณ : tiki_ทิกิ - [ 25 พ.ย. 51 05:53:30 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ในที่สุดก็ได้อ่านแล้ว..รอนานเลยยย ^_^ คุณกุลธิดาบรรยายซะอยากไปนั่งชายหาด เล่นน้ำทะเลเลยค่ะ คุณสืบพงษ์จะคุยอะไรกับพราวไหมหนอ..... จากคุณ : NongHome - [ 25 พ.ย. 51 07:41:29 ]

ความคิดเห็นที่ 7 โอยกำลังอินกับคุณสืบค่ะ คุณกุลธิดาตัดฉับเลย อิอิ ไม่เป็นไร รออ่านตอนต่อไปค่ะ จากคุณ : หริชา (หริชา) - [ 25 พ.ย. 51 10:20:36 ]

ความคิดเห็นที่ 8 มารอด้วยค่ะ จากคุณ : Mnemosyne - [ 25 พ.ย. 51 11:07:09 ]

ความคิดเห็นที่ 9 โอยตายละ พราวไหมไปทั้งตัวทั้งหัวใจแล้วจริงๆ แอบไม่ชอบคุณสืบนิดๆ แม้ใครๆ จะปลื้ม เพราะเป็นพวกชอบโปรพระเอกน่ะค่ะ แต่แสนดีขนาดนี้ สงสัยจริงๆ ว่าเป็นเพราะอะไร ในตอนท้ายถึงได้เป็นแค่พระรอง จากคุณ : ชญาลี - [ 25 พ.ย. 51 14:52:17 ]

ความคิดเห็นที่ 10 แหมๆ ตัดฉับทีเดียว (เพิ่มแรงกดดันให้ผู้เขียน อิอิ) จากคุณ : scottie - [ 25 พ.ย. 51 22:48:29 ]

ความคิดเห็นที่ 11 โห...บทนี้มีคุณรองด้วย ก็ตอนที่รสิกานึกถึงคุณรองไง (แป่ว) แซวเล่นค่ะ นี่ถ้าคุณรองยังไม่มาอีกจะใจอ่อนกับคุณสืบแล้วนะ ผู้ชายอาไร้.....เป็นผู้ใหญ่ สุขุม ลุ่มลึก แอบโรแมนติกด้วย ชายในฝันเลยนะนี่...... แต่....คุณกุลธิดากำลังเข้าด้ายเข้าเข็มตัดบทไปซะได้....ฮึ่ม แล้วจะรออ่านบทต่อไปนะคะ จากคุณ : รสสภัน (Nrostahpan_My) - [ 26 พ.ย. 51 10:04:23 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ให้คุณสืบเป็นพระเอกเลยได้มั้ยเอ่ย เห็นแต่ข้อดีของคุณสืบ ของคุณรอง ยังหาไม่เจอสักข้อนึง จากคุณ : Toodmeeh - [ 26 พ.ย. 51 12:15:30 ]

ความคิดเห็นที่ 13 สวัสดีค่ะ มาทักทายกับอ่านบทนี้ค่ะ จากคุณ : รัชนีกานต์ - [ 29 พ.ย. 51 12:16:53 ]

ความคิดเห็นที่ 14 สวัสดี คุณกุลธิดา สบายดีนะค่ะ จากคุณ : Hermosa - [ 30 พ.ย. 51 10:49:40 ]