ความคิดเห็นที่ 1 วันศุกร์...มาด้วยการไปสายนิด ๆ   นำแซนด์วิชไป และ รับประทานเองเกือบทั้งหมด เพราะวันนี้ คุณตอเธอทำท่าไล่เรียงแปลก ๆ เช่น " ทิกิ เธอใช้ มายองเนสใคร ? " " อ๋ อ สุขุม ค่ะ แล้วก็ ใส่เนย ใส่น้ำผึ้ง " "นั่นสิ ถึงว่าทำไมเปรี้ยว ๆ " วันนี้ ฉันดึงสมุดบัญชีลูกค้า เธอมานั่งดูอีก แต่วันนี้ เธอก็ทำเบรค อีกตามเคย คือ มาดึงมันโยนออกไป แล้วบอกว่า "เลิกไปสนใจเรื่องเก่า ๆ มาทำอะไรใหม่ ๆ กันดีกว่า " บ่ายนั้นเธอนั่งให้ฉันจดโน้ต ด้วยลายมือดินสอ ไปในสมุด รับโทรศัพท์ของเธอ เพราะคำถามของฉันที่ว่า " แล้วนักร้อง นักดนตรีนี้ หากต้องจัดให้ไปร้องด้วยกัน จะหาข้อมูลอย่างไร ? " คุณตอ เธอเริ่ม ให้เขียนว่า 'นักดนตรีและนักร้องที่เราใช้' นักดนตรี สักสิบกว่าคนได้ นักร้องพอ ๆ กัน เธอนั่งไล่เรียง วิเคราะห์และ วิจารณ์เพื่อให้จด ได้อย่างน่าอัศจรรย์ว่าเธอรู้ดีถึง ลักษณะความประพฤติ ฯลฯ ของแต่ละคน   แต่บางอย่าง ก็เป็นอคติอันน่ากลัว เช่น ... 'นาย ปอน ร้องเพลงเก่ง เอ็นเตอร์เทนแขกได้ แต่ ...' ฉันจดตามเธอว่า แล้วเว้น คำต่อไปทันที "อย่างนี้ ไม่น่าเขียนนะคะ หากใครมาเห็นมันจะไม่ดี " "ใครมันจะมาเห็นล่ะ ถ้าไม่ตอ ก็ นายตั๋น หรือ คุณ นักร้อง นักดนตรี จะเห็นได้อย่างไร ?" เลิกถามดีกว่า แต่ฉันไม่เขียนสิ่งที่เธอพิพากษา คุณลักษณะความ "น่าจะเป็น" นั้นลง มันอยุติธรรมที่จะเขียนวิจารณ์เขาขนาดนั้น แต่ในที่สุดหลายสิบคนก็ได้บันทึกลงด้วยลายมือของฉัน ด้วยดินสอ ตามคำบอก ของเธอ  จากนั้นฉันก็ถามคำถามต่ออีกว่า " แล้วที่อยู่แต่ละคนตรงไหน จะได้ไถ่ถามแต่ละงานได้ถูก " คราวนี้ ก็โน้ต ลงไป ว่าใครอยู่ตรงไหน บางคนเธอก็ตอบว่า "ไม่ทราบว่าอยู่ที่ไหน " ในที่สุดภาพรวมขององค์กรของเธอ ที่เธอ Handle อยู่นั้น ก็ปรากฎชัดขึ้นมาหมด ฉันบอกเธอว่า " ถ้าคุณ ให้ Umbrella เรามาเสียแต่ต้น ก็คงทำงานกันรู้เรื่อง นี่เข้ามาถึง โยนรายละเอียด Detail ลงให้เลย ทั้ง ที่ไม่รู้ว่าอะไรเป็นอะไร มันก็เลยทำผิดทำถูกเสียหลายวัน" คุณตอนิ่งไปนิด คงคิดว่า เป็นความไม่พร้อมของเราทั้งสอง ช่วงหนึ่งซึ่งเธอ ตรวจซองใส่เงินสดที่จะต้องฝากคุณตั๋นไปให้นักร้องนักดนตรี เธอก็ บ่นอีกว่า " เขียนจ่าหน้าซอง ถึง ชื่อนักดนตรี เฉย ๆ อย่างนี้ไม่ได้ ต้องใช้ คำว่า 'คุณ' ด้วย "   ฉันไม่มองหน้าคนพูด แต่คิดอยู่ในใจว่า   'คนอะไร ผีเข้าผีออก วันก่อน เราเขียนชื่อทุกคนในสมุดบัญชีกลาง และ สมุดรับ โทรศัพท์ ใส่ คำว่า คุณ นำหน้า หล่อนมาด่าว่า ไม่จำเป็นต้องใส่ คำว่า คุณ  วันนี้ พลิกลิ้น มากลายเป็นว่า ต้องใส่คำว่า คุณ ซะอีกแล้ว ' เท่านั้นยังไม่พอใจ ไม่สะใจ โรคจิต เธอพูดอีกประโยค ว่า " เขียนอย่างนี้ พวกนี้ จะต้องมาดูหน้า เค้าจะว่า มันแน่สักแค่ไหนวะคนใหม่ของตอ มันจะแน่สักแค่ไหนเชียววะ ถึงได้ไม่ใส่ คุณ นำหน้า " เชิญ เชิญเถิด ตามสบาย  อย่างไร ฉันก็แน่ตามประสาฉันมานานแล้วละ คุณตอ ฉันตอบเธอ โหด ๆ อยู่ในใจ วันนั้น แม้นว่ามันจะยุ่งเหยิงเหมือนเดิม แต่ฉันก็ รู้สึก ถึงความกดดันและเบื่อหน่ายที่ ค่อย ๆ เกิดขึ้นอย่างเร้นลับ...และ บ่าย จัด ๆ วันนั้น สร้อยคอที่สวมพระไว้ ก็ขาดกระเด็นลงที่พื้น ขณะที่ฉันกำลังเดินไปเดินมาในอ๊อฟฟิศของเธอยู่ เย็นวันศุกร์นั้น ฉันออกมาเร็วหน่อย เพราะเธอฝากเงิน "ใต้โต๊ะ" ให้ไปนำเข้าบัญชี เหล่าพนักงานจัดเลี้ยงที่ส่งลูกค้าขององค์กรนั้น ๆ มาให้เธอ เธอกระเซ้ากระทบกระเทียบอีกแล้วว่า "ทำไมวันนี้ให้ไปเร็วแล้วทำท่ายินดีล่ะ ทีวันก่อน ๆ ให้รีบกลับ ก็จะอยู่เย็น ๆ " อืมม์ คำตอบมันอยู่ในใจ บอกไม่ได้ละ ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ จากคุณ : tiki_ทิกิ - [ 25 พ.ย. 51 05:12:36 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ฉันแวะไปที่ห้างเดอะมอลล์ใกล้บ้าน  วนจอดรถชั้นบน ลงไปยังธนาคารสอง ธนาคารที่จะต้องนำเงินสดเข้าให้บัญชีเซลพิเศษของคุณ ตอ  เก็บใบรับสองใส่กระเป๋าเงิน แล้วเดินลงไปยัง ซูเปอร์สโตร์ด้านล่าง เลือกซื้ออาหารที่จะไว้ทำวันเสาร์-อาทิตย์กลับบ้าน แล้วก็ไปสั่งทำ ตรายางแบบมีหมึกแสตมป์ในตัว ไว้ใช้เรื่องสินค้าส่วนตัว และ เรื่องส่วนห้าง ฯ โทรศัพท์หาลูกสาวแต่ไม่มีคนรับ  ฉันจึงนั่งที่โต๊ะทำงานหัวเตียง แล้วเริ่มบันทึก การเงินในเดือนปัจจุบัน  ว่าลูกสาวนำเงินเข้าบัญชีมาให้หลายวันแล้ว    และฉันได้นำเงินนั้น คืนกลับเข้าบัญชี กระแสรายวัน ห้างฯ ของเราแล้วเรียบร้อย  เพราะฉันชอบไปดึงเงินห้างฯ มาซื้อของส่วนตัวไปก่อน  พอมีก็คืนกลับเหมือนเดิม แวบหนึ่งนั้น ฉันดึงสมุดเช็คเล่มใหม่ออกมาดู  เล่มหนึ่งมีเช็ค ๕๐ ใบ เคยใช้ตั้งแต่ ค่าอากรแสตมป์เช็ค ใบละ ๕๐ สตางค์ ใบละบาท สองบาท ห้าบาท สำหรับการเบิกจ่ายหนึ่งครั้ง แต่มันก็ให้ความสะดวกในการจ่ายผู้อื่น.. แต่ครั้งนี้ เดือนนี้ จะทำการเซ็นจ่ายชุ่ย ๆ เหมือนเล่ม เก่าที่ซึ้อไว้ตั้งแต่ใบละ ๕ บาท ไม่ได้นะ... ครั้งนั้น ฉันเบิกทีเดียวสองเล่ม มีใช้เป็นร้อยใบ แต่ในระยะสองสามปีที่ผ่านมา ลูกค้ามีน้อยราย แล้วใช้วิธี ให้ช่างเหมางานไปเลย ก็จ่ายเงิน ช่างคนเดียว หรือ ไม่ก็ให้ช่างไปคิดเงินกับลูกค้าโดยตรงไปเลย  เช็คจึงใช้มาถึงเดือนสุดท้าย คือเดือนตุลาคม ที่ผ่านมา ซึ่งกลางเดือนตุลาคมนั้น ฉันเกือบหน้าแตก ส่งเงิน ๕๐๐ บาทให้แคชเชียร์ธนาคาร ค่าสมุดเช็ค แต่เขาบอกว่า "ขาดอีก ๒๕๐ ครับ " ค่าสมุดเช็คนี้ บัดนี้ มันใบละ ๑๕ บาท เล่มหนึ่งถึง ๗๕๐ บาท แพงมาก และ ฉันก็ เพิ่งเปรยบ่นให้คุณ ตอ ฟังอาทิตย์ก่อน... ฉันเก็บสมุดเช็คเข้ากระเป๋าเงิน  เปลี่ยนเสื้อผ้า อาบน้ำอาบท่า สวมชุดนอนแล้วก็ สวมเสื้อคลุม เดินออกมาจากห้อง เข้ามาในห้องกลาง เล่นกับลูกแมว  ไม่นานคุณหุ้นส่วนที่ บ้านก็กลับมาพร้อมอาหารถุงใหญ่ นับแต่ฉันย้ายนิวาสน์สถานมาอยู่กับเขาที่นี่ที่บ้านคุณแม่ของเขา เขาดูมีความสุข มากขึ้นกว่าเดิม  ดูมี'วาสนา'  มากขึ้นกว่าเก่า..ใช่สินะ ฉันคงพาเขาออกไปลำบากยากเข็ญ ในเมืองเป็นเกือบสามสิบปีมาแล้ว... ถึงจะมีปัญหาอะไรกันจุกจิกตลอดมา แต่ก็ผ่านมาได้ ทุกเหตุการณ์...ผ่านมาจนจะเรียกตัวเอง เป็น ยาย เป็น ตา กันได้แล้ว เพียงแต่ลูกสาวของเรา ซึ่งเพิ่งแต่งงานได้สองปี ยังมีภาระหน้าที่เรียนต่อปริญญาโท อยู่ เธอยังไม่มีหลานให้เราอุ้ม เราจึงยังไม่ต้อง เป็น ยาย เป็น ตา เร็วเกินไป... จัดอาหารในถุงลงใส่จาน นำเข้าอุ่นในเตาไมโครเวฟ แล้ว ก็วางไว้บนโต๊ะกลาง ความรู้สึก อบอุ่น ยินดีที่ได้กลับมากินข้าวบ้าน ยามค่ำ กำลังเกิดขึ้น นับแต่คุณแม่ของเขาสิ้นไป ฉันก็อยู่บ้านนี้อย่างหายใจ หายคอคล่องกว่าเดิม ค่อยรู้สึกว่ามัน เป็น "บ้าน" ครั้งแรก แม้นว่ามันจะเก่า มันจะร้อน มันจะปลูกและ วางตำแหน่งอะไรในบ้านผิดไปหมดทุกอย่าง อย่างที่ฉันบ่นอยู่เสมอ แต่วันนี้... บ้านมันช่างเป็นสุขกว่าทุกวัน เป็นสุขที่ได้ไกลหน้า คุณตอ อย่างรวดเร็วนี่เอง ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ จากคุณ : tiki_ทิกิ - [ 25 พ.ย. 51 05:18:47 ]

ความคิดเห็นที่ 3 คืนวันศุกร์ เสาร์ และ อาทิตย์ ฉันนำอุปกรณ์ทำสบู่ที่ไปเรียนมาเมื่อวันที่ ๑ พฤศจิกายน นี้ ออกมาทำ  ยืนผสม ผลิตอย่างสบายใจ  ในบ้านที่ฉันบ่นแล้วบ่นอีกว่า เซ็งจริง ๆ น้ำมันท่วม ยุงมันกัด มดมันเยอะ  ปลวกก็ขึ้น ฯลฯ เวลาทำสบู่ ก็ ใช้ผ้าปิดปาก สวมถุงมือ  สวมหมวกสีขาวแบบเซฟ  สวมเสื้อคลุมทับ เสื้อตัวที่สวมอยู่ และ ก็ ผูกผ้ากันเปื้อนด้วย   เมื่อทำสบู่เสร็จ หมายถึงว่าเทใส่พิมพ์แล้ว  ก็นำสบู่ที่ทำไว้สัปดาห์ก่อน มาเคาะออก จากพิมพ์ และ เริ่มใช้พลาสติคแร็พ พันก้อน ตั้งเรียงไว้ในตะกร้าใบใหญ่ที่ซื้อมาไว้ใส่สบู่ที่ทำ สำเร็จแล้วโดยเฉพาะ จากนั้น ก็มี กิจกรรม ประทับตราที่ฉันสั่งทำมา ลงบนแผ่นสติ๊กเกอร์ขนาดจิ๋ว  และ เริ่ม หาวิธีระบายสีเงินสีทองซึ่งไปซื้อไว้สัปดาห์ก่อน ลงบนตราประทับบนสติ๊กเกอร์นั้น ชีวิต เสาร์- อาทิตย์นี้ ..ช่างวิเศษนัก คนเราจำเป็นอะไรจะต้องรวยให้มาก ในเมื่อถึงฉันจะไม่รวยมาก แต่ฉันก็ไม่ได้จนนี่นา มือทั้งสองของฉันก็ยังทำอะไรได้สารพัดสิ่ง ล้วนมีค่า  ล้วนมีความหมาย ทำไม ฉันจะต้องไปเป็น คนรับใช้ เป็นเบ๊ ให้คุณตอ ขนาดนั้น หากคุณพ่อฉันมองลงมา เห็น ท่านคนเสียใจจนร้องไห้ ?  หากคุณแม่ฉันไม่ได้เป็นอัลไซเมอร์ ท่านอาจทำท่าหนักใจใส่ฉัน อย่างที่ทำมาตลอดชีวิต   ว่าลูกกำลังทำอะไรให้แม่เสียชื่ออีกแล้ว!! ชั่วขณะเย็นวันอาทิตย์นั้น ฉันรู้สึกผิดพลาดอะไรขึ้นมาอีก  เดินไปห้องพระแล้วจุดธูป จุดเทียน บอกพระ ถึงความจำเป็นที่จะต้องไปทำงาน กับคุณ ตอ เพราะไปรับเงินเขามาแล้วนี่สิ ต้องไปทำต่อให้เสร็จ ๆ ตามจำนวนวัน ออกมาจากห้องพระ มานั่งทำงานต่อ แต่จิตใจไม่ได้อยู่กับสิ่งที่ทำเลย มันเต็มไปด้วย การคัดค้านชีวิตที่ ตกหลุมดำไปทำงานให้คุณตอ จนแม้นว่าล้มตัวลงนอนไปแล้ว ตาก็ค้างอยู่จนตีสามกว่า ฉันจึงต้องลุกขึ้นมา ด้วยความรู้สึกร้อนรนวุ่นวายใจ เมื่อนั่งกราบพระอีกรอบ จำต้องสารภาพว่า 'ลูกไม่อาจไปทำงาน กับ คุณ ตอ ต่อไปได้แล้ว...' ภาพการส่งเช็คทางไปรษณีย์ แวบขึ้นมา ใช่สิ ฉันแค่เซ็นเช็ค เงิน ๑๘๐๐ คืนให้เธอก็สิ้นเรื่อง ฉันจะไม่ต้องไปกระอักกระอ่วน ที่จะต้องถูกสายตาเหยี่ยวคมพร้อมถ้อยคำบาดใจเหล่านั้น  จาก 'ยายแม่มด' อีกต่อไป ไหว้พระจนถึงตีห้า แล้วฉันก็ไปนอนหลับได้.. ตื่นสักแปดโมง เดินออกจากห้องนอนไปอีกห้อง  พร้อมบอกคุณหุ้นส่วนที่บ้าน...ว่า "ไม่ไปทำงานกับคุณ ตอ แล้วนะ " เขากำลังชงกาแฟอยู่   หันมาพูดกับฉันเรียบ ๆ ว่า "ตามใจเถอะ  ไปก็ไม่ได้คุ้มอะไรกับค่าใช้จ่าย " แล้วเราก็ต่างดูข่าวเช้า ด้วยกัน ... แสงแดดอ่อน ๆ ยามเช้า เดือนพฤศจิกายน  สาดส่องเข้ามาในห้อง  ชีวิตช่างเป็น สุขมาก...ดีนะ ที่การไปทำงานกับคุณตอ ทำให้ฉันเรียนรู้สิ่งที่ฉันมีอยู่...ตัวเอง ศักยภาพของ ตน... สาย ๆ  ฉันก็ต่อโทรศัพท์ไปหา คุณตอ " คุณตอเหรอคะ นี่ทิกินะคะ ...มีงานต้องทำเยอะค่ะ คงไปทำงานกับคุณไม่ได้แล้วนะ " เสียงเธอแค่นหัวเราะเยาะ ...และคงจะคิดถึงเงินส่วนที่เหลือนั้น " เงินอีกห้าวัน จะส่งไปให้นะคะ " " แล้วคุณจะส่งเข้าบัญชีหรืออย่างไร ? " " ไม่หรอกค่ะ  จะส่งเช็คไปให้ค่ะ ส่งไปทางไปรษณีย์ค่ะ " "  แล้วไม่กลัวเสียค่าเช็คแพงหรือ ? " ฟังคำถาม ฟังเสียง (พยายาม) ซื่อของเธอเข้าสิ  ฉันรีบตอบประโยคสุดท้าย " ไม่เป็นไรค่ะ " แล้วกดปุ่มปิดสัญญาณทันที ที่เขาว่า ยกภูเขาออกจากอก มันเป็นเช่นนั้นเอง ! ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ จากคุณ : tiki_ทิกิ - [ 25 พ.ย. 51 05:24:41 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ทั้งสัปดาห์ที่ผ่านไป ฉันยังคงไปจับจ่ายซื้อหาอุปกรณ์ และ เครื่องมือต่าง ๆ สำหรับทำงาน สติ๊กเกอร์ ห่อสินค้าอะไรของฉันไม่ขาด  รับรู้หลายครั้งจากคุณหุ้นส่วนที่บ้าน ว่าคุณ ตอ โทรฯพูดกับเขาหลายครั้ง  ฉันมองเบอร์ที่ขึ้นในเครื่อง สองครั้งในสัปดาห์ เธอ พยายามโทรฯ เข้าหา เหมือนกัน " นี่ ทิกิ เธอ โทรฯ ไปหา ตอ เขาหน่อยสิ เขาพูดประมาณว่าอยากให้เธอได้เงิน เขาอยากให้เงินนี้แก่เธอ " " เฮอะ " ฉันทำเสียง " จะเรียกไปให้เฝ้าบ้านน่ะสิไม่ว่า " พูดแล้ว ลมยังออกหูอยู่ไม่หาย  ฉันจึงตามด้วยถ้อยคำบ่นอีกว่า "  ไม่ใช่คนใช้ ยายแม่มดนั้นน่ะ .." " เอาละ ไม่โทร ฯ ก็อย่าโทรฯ " คุณหุ้นส่วนที่บ้านตัดบท หลายวันต่อมา ฉันต้องไปเฝ้าดูเลี้ยงคุณแม่.ที่บ้านพี่ชาย  ถึงจะเหมือนคนใช้ละ ทีนี้ ฉันก็ยินดีจะเป็น เพราะท่านเป็นแม่ของฉัน  นอนก็ไม่ได้นอนทั้งคืน เพราะต้องคอยลุก มาปลุกท่านให้เดินไปเข้าห้องน้ำ  หากช้าไป ท่านจะนอนฉี่รดที่นอน... ลำบากตรากตรำ แต่ต้องคิดเสมอว่า  เมื่อเราเล็ก ๆ ท่านก็ต้องคอยลุกมาดูเปลี่ยนผ้าฉี่ ผ้าอึให้เรา และเราก็ คงร้องหิวนมด้วย  และเราก็ดื้อที่สุดของท่านด้วย.... วันรุ่งขึ้นเป็นวันจันทร์ ฉันต้องออกไปจ่ายค่ามือถืออีกเจ้าหนึ่งที่ถนนแจ้งวัฒนะ ขณะขับรถไป  เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีก มองเบอร์ที่โทร ฯ เข้า เป็นคุณตอ อีกแล้ว..ฉันคิด ว่าเดี๋ยวจะผ่านบ้านเธอ น่าจะโทร ฯ ไป แวะไปหาดีกว่า โอ๊ะ อย่านะ อย่าเชียว  มีเสียงหนึ่งเตือน ฉันจึง หาเวลาโทรฯ ไปหาเธอ ช่วงหนึ่งตอนอยู่ในห้างสรรพสินค้า สี่แยกใกล้ บ้าน เสียงเธอ แหว ตวาด ลงเสียงคาดคั้น คาดโทษ แบบหมาป่ากับลูกแกะว่า " ทำไม ไม่รับ โทรศัพท์ และไม่โทร ฯ มาเลย " แม่เจ้าประคุณเอ๊ย  ชั้นว่าจะไม่โทรฯ หาหล่อนดังว่าอยู่แล้วแหละ..คนอะไร ไม่มีจิตวิทยาเลย ฉันก็ตอบเธอไป ประมาณว่า ส่วนใหญ่ขับรถอยู่ ไปโน่นมานี่ไม่ได้ขาด แล้ว ลูกค้า งานห้างฯ ก็โทรฯ มาด้วย จึงตอบไปไม่ได้...- หมายถึงวันที่เธอ โทรฯ มาสัปดาห์ ก่อนนั้น ครั้นแล้วเธอก็พูดประโยคเด็ดอีกว่า " ตอคิดว่า เงินที่คุณให้คืนมาเนี่ย คุณมาทำงานแค่ ห้าวัน มันได้น้อยเกินไป " ฉันต่อในใจว่า ' หล่อนก็ให้ฉันมาสักวันละ สามพัน สิ จะได้ไม่น้อย ' " ตอคิดว่า คุณน่าจะมาทำงานให้ครบ สิบวัน จะได้เงินทั้งหมด  " เสียงฉันคง หมางเมิน ไม่น้อย แม้แต่หน้าตามันยังหยิ่งอะไรปานนั้น ขณะตอบเธอ "  โฮ้ย อะไรคุณตอ มันจบไปแล้ว จบไปตั้งนานแล้ว ทิกิ ก็ยุ่งธุระส่วนตัวไม่ได้หยุด" แล้วฉันก็พยายามกดปิดไม่พูดกับเธอต่อ   จากนั้นก็เดินไปหาร้านไก่ เคเอ๊ฟซีในห้าง สั่งอาหารมารับประทาน แล้วก็โทร ฯ ไปหาคุณหุ้นส่วน (ผู้แสนซื่อบื้อของฉัน ) " นี่คุณ  ยายแม่มดน่ะ โทรฯมาทิกิ นะ แล้ว ก็ โทรฯ กลับไปแล้ว ไอ้ที่คุณว่าจะให้เงิน น่ะ ว่าแล้ว จะบ้าเรอะ..เธอจะให้เราไปทำงานให้เธอครบสิบวันต่างหากค่ะ  ฮึ " เสียงปลายสายหัวเราะอย่างจี้เต็มทน  ฉันก็พลอยต้องหัวเราะไปด้วย ฮึ ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ จากคุณ : tiki_ทิกิ - [ 25 พ.ย. 51 05:28:52 ]

ความคิดเห็นที่ 5 แต่ ...ค่ำ ๆ  แล้ว ฉันก็ยัง รู้สึกโมโหค้างอยู่ จึงต่อสายไปหาเธอ แล้วก็ ส่งเสียง ต่อไปอย่างไม่ให้โอกาสเธอได้พูดเลยว่า " นี่คุณตอ ทิกิ ขอเคลียร์เรื่องกับคุณหน่อยนะ  แต่แรก คุณอยากให้เรามาทำงานด้วย เราก็ว่าน่าสนใจดี ธุรกิจดนตรีของคุณ  พอคุณให้วันละ สามร้อยห้าสิบที่ว่า เราก็บอกคุณว่า เป็นค่าน้ำมันรถก็ได้ ไม่เป็นไร เพราะอย่างไร ก็ต้องออกไปเยี่ยมญาติ เยี่ยมเพื่อนก้นอยู่แล้ว.." " ไอ้เงินแค่นั้นน่ะนะ พี่ขาย กับน้องชาย เขาจ้างเด็กมาทำงานที่บ้าน ก็วันละ ห้าร้อยกันอยู่แล้ว..." แหม พูดถึงตรงนี้แล้วมันเจ็บใจจัง เสียงปลายสายเงียบไป เสมือนว่าเธอกำลัง ฟัง หรือไม่ก็ พยายามจะวางเครื่องลง " แต่ที่คุณทำกับทิกิ ทุกอย่าง ถามจริง ๆ เถอะ นึกว่า อยู่หลังเขาหรือไง ? อย่างเช่น เครื่องไมโครเวฟน่ะ เราทำโฆษณาให้ลูกค้ามาตั้งแต่ปี สองศูนย์ สองหนึ่งอะไรนั่น - (แหม ฉัน ยังไม่ได้ถล่มต่อเลยว่า เจ้าของห้าง ที่ขายไมโครเวฟ ถนนวิทยุนั่นน่ะ สนิทสนมกับฉันปานใด ซื้อเวลาวิทยุให้ฉันทำโฆษณาด้วยซ้ำไป )- อย่างเรื่อง ฯลฯ " คุณตอไม่ได้ฟังแล้ว วางหูไว้เฉย ๆ แบบไม่ตอบอะไรฉัน กวนดีมั้ย... ดีแล้ว อย่าได้โทร ฯ มาหาฉันอีกเชียวนะ ...ฉันวางหูลง นึกถึงวันอาทิตย์ก่อนที่ได้พูดโทรศัพท์ เล่าให้ลูกสาวฟัง   ว่า อุตส่าห์ถนอมน้ำใจเพื่อน แต่เพื่อนไม่เคยนึกถึงใจแม่เลย  ลูกสาวพูดว่า " เพื่อนแบบนี้ แม่อย่าไปมีเลย ไม่ได้ให้เกียรติอะไรเลย ไม่เข้าท่าเลย แม่ทิ้งไปเลย " ใช่ เพื่อนอะไรแบบนี้  ? หมดเธอไป  สายป่านความเป็นมิตรก็หลุดกระจายไปแล้ว...ที่ผ่านมา ไม่ว่าจะวัน สิ้นไปของคนในบ้านคนไหน  ฉ้นก็ไม่เคยเชื้อเชิญเธอให้มางานศพของคนเหล่านั้น  และ เธอก็ ไม่เคยเชื้อเชิญฉันให้ไปงานญาติคนไหนของเธอเช่นกัน   แม้นว่าที่ผ่านมา  ฉันอาจเคยสนิท สนมกับเธอมาก็ตาม... ฉันอาจเชิญเพื่อนเก่าสมัยเรียนและสมัยที่ทำงานด้วยกันไปงานของฉัน มาหลายงาน แต่กับเธอ แม้นกระทั่งวันแต่งงานลูก  ฉันก็มิได้คิดจะพิมพ์การ์ดชื่อเธอด้วยซ้ำไป และ เธอ กับฉัน ก็คงจะ เหินห่างกันไป   ภรรยา และ อดึตภรรยา ของเพื่อนสามี ก็จะค่อย ๆ หมดความหมาย เป็นคนนอกวงห่างเหินไปแล้ว 'กะล่อน และ งกจริง ๆ' ฉันรำพึงอีกหน ก่อนจะ ขับรถกลับบ้าน วันอาทิตย์ที่ผ่านไป  ฉันไปร่วมงานทำบุญของผู้คุ้นเคยท่านหนึ่ง..เมื่อจัดของไป ร่วมถวายพระสงฆ์องค์ประธานในวันนั้น ฉันคัด น้ำหอมระเหยสมุนไพร และ สบู่ที่ฉันทำ ใส่กระเป๋า เงินไปด้วย   นอกจากถวายพระสงฆ์ และ ให้แก่ผู้ปฏิบัติธรรมหลายคนแล้ว ฉันก็นั่งมองสิ่งที่ฉันทำ ไว้.. สิ่งที่ทำให้ชีวิตฉันรู้สึกมีค่า..สิ่งที่ดึงฉันกลับมาจากความวุ่นวายใจไร้หนทางนั้น อย่างน้อย ฉันก็ยังได้อยู่กับทางบุญ ..คุ้นกับความสงบ...สาธุ ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ (จบ จริง ๆ ) จากคุณ : tiki_ทิกิ - [ 25 พ.ย. 51 05:32:06 ]

ความคิดเห็นที่ 6 โล่งอกแทน ที่ห่างคนแบบนั้นมาได้ค่ะ จากคุณ : teansri - [ 25 พ.ย. 51 07:09:36 ]

ความคิดเห็นที่ 7 โหดูอัดอั้นตันใจอยู่มิใช่น้อยเลย หลุดออกมาได้ก็ดีแล้วค่ะ จากคุณ : Mnemosyne - [ 25 พ.ย. 51 09:17:29 ]

ความคิดเห็นที่ 8 งานแบบนี้ วันละสามร้อยห้าสิบนี่มันเกินไปจริง ๆ นะ แบบนี้ไม่น่าจะนับว่าเป็นเพื่อนได้นะคะ แต่ก็น่าขอบคุณเธอนิดนึงตรงทำให้รู้สึกว่า กลับบ้านแล้วมีความสุขกว่าปกติ จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 25 พ.ย. 51 10:24:20 ]

ความคิดเห็นที่ 9 โล่งแทนคุณทิกิเลยค่ะ โล่งจริงๆเลย แต่เจอแบบนี้บ้างก็ดีไปอย่างนะคะ คือช่วยให้เห็นคุณค่าในสิ่งที่เรามีอยู่ นอกเรื่องนิดค่ะ สบู่ที่คุณทิกิทำมีขายตามร้านไหมคะ คือปกติก็ใช้สบู่ handmade ประจำค่ะ จะมาเมืองไทยเดือนมีนาปีหน้าจะได้มาหาซื้อค่ะ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) - [ 25 พ.ย. 51 11:09:07 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ดีแล้วครับ แต่ก็อย่างว่าการเรียนรู้นั้นคู่กับการทดลอง ไม่ลองก็ไม่รู้ อ่านแล้วครับ จากคุณ : garnet19th - [ 25 พ.ย. 51 13:13:01 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ประสบการณ์คุณทิกิมากมายน่างจริงๆ และน่าทึ่งด้วย ไม่ว่าจะเจออะไรร้ายๆ ในที่สุดก็ลงมักท้ายด้วยดีเสมอ (หรืออาจไม่เลวร้ายเกินไป) สำคัญตรงนี้ล่ะ ^__^... จากคุณ : GTW - [ 25 พ.ย. 51 17:20:55 ]

ความคิดเห็นที่ 12 คุณตอนี่น่ากลัวมากๆ .. จากคุณ : scottie - [ 25 พ.ย. 51 23:02:03 ]

ความคิดเห็นที่ 13 กคุณ : teansri   โล่งไปเปลาะหนึ่ง  ถ้าเธอจะหยุดยุ่มย่ามมาเอาเราไปทำงานด้วย อีกค่ะ คุณ : Mnemosyne  อัดอั้นตันใจเหมือนน้ำท่วมปากเลยคะ เพราะลีลาเราต่อรอง กับคนอย่างเธอ แพ้แต่ยกแรกแล้วไงคะ ! ณ : garnet19th     หากเป็นคนไร้หนทางในชีวิต เจออย่างนี้คงบ้าไปเลยเหมือนกัน นะคะ ดีที่เรายังมีลู่ทางหันไปหันมาได้ คุณ : ปิยะรักษ์  คะ เราหลงไปคิดว่าเธอเป็นเพื่อน แต่วิธีที่เธอแสดงออกกับ เรามันไม่ใช่เพื่อนคะ แม้นว่าเธอจะโทรฯ มาออดอ้อน เกรง'จะเสียเพื่อน' เวลา พูดกับคุณหุ้นส่วนที่บ้านเราอย่างหวานสนิทก็ตาม  แต่กับเราเธอก็ทำอย่างที่ว่า นั่นแหละค่ะ  น่าจะสะใจที่จะโค่นคนหยิ่ง ๆ อย่างเราได้ มังคะ ? ณ : กุลธิดา (kdunagin) คะขอบคุณมากเลยค่ะที่มาอ่าน   โล่งไปเรื่องแต่ ไม่ค่อยโล่งบางเรื่อง  เพราะเธอมัก หาผลประโยชน์ใช้อำนาจเพื่อนไปหักคอ พวกเซลขายเครื่องตกแต่ง หรือ อื่น ๆ ในนามเราก็มีค่ะ ก็ต้องระแวงระวัง เกรงว่าจะไป อ้อนคุณหุ้นส่วนที่บ้านเราอีก  เคยอ้อนให้ไปออกแบบโลโก้บริษัทฯ อะไรที่เขาตั้งมาฟรี ๆ ไป นานมาแล้วค่ะ .. มีนิสัยชอบบีบเอาของฟรีหรือได้ถูก ๆ อย่างน่ารังเกียจพิลึกละค่ะ    เราต้องถือเป็นบทเรียนที่จะไม่ทำกับคนอื่นอย่าง นี้เหมือนกัน ค่ะ             สำหรับ สบู่ เพิ่งเริ่มทำไปได้ 5-6 batches เองค่ะ แต่ถึงจะใช้ได้ ก็ยัง ไม่ถืงขนาดขาย เป็นการทดลองดูต้นทุนการผลิต และ ดูรูปแบบการ pack ดู ก่อนค่ะ...แต่ขอบคุณมากนะคะ แล้วจะหลังไมค์ไปให้ทราบเลยทันทีที่สำเร็จ เรียบร้อยค่ะ... ค่ะ คุณ : GTW  คะ  ถึงแม้นว่าเราจะระมัดระวังตัวเรื่องการลงทุนขนาดไหน มันก็พลาดได้เรื่อย ๆ เพราะงานทางสังคมมาบีบเสมอ...บางเรื่องที่ยังไม่จำเป็น จะต้องจ่าย แต่มันก็ต้องจ่าย เป็นต้น..ดังนั้น การทำธุรกิจเล็ก ๆ อย่างเรา ต้อง การการระมัดระวังสูงมากค่ะ...            อย่างไรก็รอดหุบเหวแห่งชีวิตอย่างนั้นลงไป ปลดแอกไปได้ หนึ่งแอก ละค่ะ คุณ : scottie  คะ   เคยรู้สึก กริ่ง ๆ กับเธอมาหลายหน แต่เธอมันนักแสดงและ นักพุดจาหว่านล้อมลูกล่อ ลูกชน ใจถึงเสียด้วย !!  คนธรรมดา ๆ อย่างเราตาม เล่ห์เหลี่ยมไปทัน ก็พลาดเธอมาหลายยกแล้วแหละค่ะ  ทำอะไรให้เธอฟรี ๆ ไม่ได้อะไรมาหลายอย่างแล้ว  แต่ไม่ค่อยจำค่ะ  ตอนนี้จะได้ จดไว้ แล้วจำไว้ ไม่หลงใหลได้ปลื้มในน้ำคำเธออีกแล้วค่ะ ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่านเสมอนะคะ จากคุณ : tiki_ทิกิ - [ 26 พ.ย. 51 18:33:23 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ขออภัยที่ give หมดแต่ต้นเดือน ไม่สามารถให้ใครได้อีก ..ไว้ เดือนธันวามา จะมาให้นะคะ จากคุณ : tiki_ทิกิ - [ 29 พ.ย. 51 17:49:19 ]

ความคิดเห็นที่ 15 แวะมาให้ give ตามสัญญา ขอบคุณทุกท่านที่มาอ่านอีกทีนะคะ อันที่จริง ยังมีอีกฉาก ซึ่งลืมเขียนถึงไปนะคะ ว่าง ๆ จะเติมให้อ่านค่ะ จากคุณ : tiki_ทิกิ - [ 1 ธ.ค. 51 11:17:51 ]