ความคิดเห็นที่ 1 หน้าปกครับ จากคุณ : Aekio - [ 28 พ.ย. 51 00:13:03 ]

ความคิดเห็นที่ 2 บทที่ 1 : ผมบังเอิญจัดการอาจารย์สอนพื้นฐานพีชคณิตเสียกลายเป็นผุยผงเลยครับ รู้อะไรไหม ผมน่ะไม่ได้ต้องการเป็นเด็กเลือดผสมเลยล่ะครับ ถ้าคุณอ่านหนังสือเล่มนี้อยู่เพราะคิดว่าคุณอาจจะเป็นหนึ่งในพวกเลือดผสมแล้วล่ะก็ ผมขอแนะนำให้คุณปิดหนังสือไปซะเดี๋ยวนี้แล้วหันไปเชื่อในสิ่งที่พ่อและแม่คุณเล่าให้ฟังเกี่ยวกับตอนคุณเกิดและพยายามใช้ชีวิตสามัญชนต่อไปดีกว่าครับ การต้องมาเป็นพวกเลือดผสมแบบนี้มันอันตรายจะตาย แถมยังน่ากลัวอีกด้วยนะครับ หลายๆ ครั้งที่ท้ายที่สุดแล้วชีวิตของคุณต้องจบลงอย่างทุกข์ทรมานแล้วก็น่าขยะแขยงเป็นที่สุด หรือหากคุณเป็นเพียงแค่เด็กปุถุชนธรรมดาที่กำลังอ่านหนังสือเล่มนี้ด้วยความคิดที่ว่ามันเป็นเพียงแค่เรื่องที่แต่งขึ้น แบบนั้นก็ถือว่าเจ๋งไปเลยครับ ผมคงต้องขอเชิญให้คุณอ่านต่อไปด้วยความอิจฉาที่คุณเชื่อได้อย่างสนิทใจว่าเรื่องแบบนี้มันไม่มีอยู่จริง แต่หากอ่านหน้านี้แล้วคุณกลับรู้สึกว่านี่แหละตัวคุณเลย...รู้สึกเหมือนได้ยินเสียงสะท้อนก้องอยู่ภายในแล้วล่ะก็ เลิกอ่านซะตั้งแต่ตรงนี้เถอะครับ เพราะบางทีคุณอาจเป็นเช่นเดียวกับพวกเรา และเมื่อคุณรู้ตัวแล้ว อีกไม่นาน พวกนั้น ก็จะสัมผัสได้เช่นกันก่อนจะเริ่มออกตามล่าคุณในทันที แล้วอย่าหาว่าผมไม่เตือนล่ะครับ แก้ไขเมื่อ 28 พ.ย. 51 12:58:02 แก้ไขเมื่อ 28 พ.ย. 51 00:37:31 จากคุณ : Aekio - [ 28 พ.ย. 51 00:36:44 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ผมชื่อเพอร์ซี่ แจ็คสัน ผมเป็นเด็กอายุสิบสองปีที่เมื่อ สองสาม เดือนก่อนยังเป็นนักเรียนกินนอนอยู่ที่โรงเรียนแยนซี โรงเรียนเอกชนของเด็กๆ พิเศษซึ่งตั้งอยู่ทางเหนือของนิวยอร์ก ผมเป็นเด็กพิเศษกับเขาด้วยงั้นน่ะเหรอครับ? ครับ...คุณจะว่าอย่างนั้นก็ไม่ผิด อันที่จริงผมคงสามารถเริ่มเล่าเรื่องราวชีวิตแสนรันทดของผมเพื่อพิสูจน์ข้อสงสัยของคุณจากจุดไหนก่อนก็คงได้ แต่ว่าหลายสิ่งหลายอย่างเริ่มเลวร้ายมากขึ้นตั้งแต่เมื่อเดือนพฤษภาคมที่ผ่านมา ในตอนที่เด็กนักเรียนป.หกร่วมชั้นกับผมยกขบวนกันไปทัศนศึกษาที่แมนฮัตตัน คณะเดินทางของเราประกอบด้วยเด็กไม่สมประกอบจำนวนยี่สิบแปดคนกับอาจารย์อีกสองท่านโดยเดินทางกันด้วยรถบัสสีเหลืองของโรงเรียนเพื่อมุ่งหน้าไปยังพิพิธภัณฑ์ศิลปะเมโทรโพลิแทนเพื่อศึกษาวัตถุโบราณสมัยกรีกโรมัน รู้ครับว่ามันดูน่าเบื่อ ซึ่งทัศนศึกษาของโรงเรียนแยนซีหลายต่อหลายครั้งก็น่าเบื่อจริงๆ ด้วยล่ะครับ แต่ทัศนศึกษาครั้งนี้มีอาจารย์บรันเนอร์ซึ่งเป็นอาจารย์สอนวิชาภาษาละตินเป็นหัวหน้านำทัวร์ ผมเลยค่อยมีความหวังขึ้นมาหน่อย อาจารย์บรันเนอร์เป็นชายวัยกลางคนบนเก้าอี้รถเลื่อนไฟฟ้า ผมบาง และมีหนวดเครารุงรัง ชอบสวมแจ๊คเก็ตขนสัตว์กลิ่นคล้ายกาแฟซึ่งขนบนเสื้อนั้นหลุดลุ่ยไปแล้ว คุณอาจคิดว่าเขาไม่เห็นจะน่าสนใจตรงไหนเลย แต่อาจารย์ก็ชอบเล่าเรื่องต่างๆ รวมทั้งมุกตลกให้พวกเราฟังแล้วยังก็ชอบมีเกมให้พวกเราเล่นในคาบเรียนด้วย นอกจากนั้นแล้วอาจารย์ยังมีของสะสมเป็นเครื่องเกราะและอาวุธโรมันอีกต่างหาก เพราะอย่างนั้นคาบของเขาจึงเป็นคาบเดียวที่ไม่ทำให้ผมหลับคาโต๊ะ หวังว่าทัศนศึกษาครั้งนี้จะผ่านไปได้ด้วยดีนะ อย่างน้อยๆ ก็ขอครั้งนี้ไว้สักครั้งเถอะที่ผมจะไม่ซวยมีเรื่องมีคดีอะไรกับใครที่ไหน แล้วก็เป็นไปตามคาดจริงๆ ด้วย เห็นไหม เรื่องร้ายๆ มักเกิดขึ้นกับผมเวลามีทัศนศึกษานอกสถานที่อยู่เสมอ อย่างตอนที่เราไปสนามรบซาราโตก้ากันกับโรงเรียนที่ผมเรียนตอนอยู่ป.ห้า ผมก็ดันไปเผลอสร้างอุบัติเหตุโดยมีปืนใหญ่จากสมัยสงครามปฏิวัติเป็นอาวุธ (สงครามปฏิวัติ [Revolutionary War] เป็นสงครามที่เกิดขึ้นระหว่างปี ค.ศ. 1775 – 1783 โดยมีชนวนเหตุมาจากการต่อสู้เพื่อความเป็นเอกเทศของสิบสามรัฐในอเมริกาที่ในขณะนั้นเป็นเมืองขึ้นของประเทศอังกฤษ - ผู้แปล) จริงๆ แล้วผมไม่ได้เล็งไปที่รถโรงเรียนหรอกนะครับ แต่ก็นั่นล่ะนะ...สุดท้ายแล้วผมก็โดนไล่ออกจนได้ แล้วไหนจะก่อนหน้านั้น กับโรงเรียนที่ผมอยู่ตอนป.สี่อีก ตอนนั้นเราไปทัศนศึกษาขั้นตอนการทำงานในพิพิธภัณฑ์โลกใต้น้ำแผนกปลาฉลามกัน ผมเผลอเดินสะดุดทางยกระดับเข้า เป็นผลให้เพื่อนนักเรียนในชั้นเดียวกันต้องลงไปว่ายน้ำในสระทั้งๆ ที่ยังไม่ทันได้ถอดเสื้อผ้าเลยสักชิ้นเดียว แล้วก็ก่อนหน้านั้นไปอีก...เอ่อ ผมว่าคุณคงจะจินตนาการออกนะ แต่ในทัศนศึกษาครั้งนี้ ผมถูกบังคับให้ต้องทำตัวดีๆ ตลอดการเดินทางเข้าเมือง ผมต้องติดแหง็กอยู่กับยัยแนนซี่ โบโบฟิต เด็กหญิงผมแดงใบหน้าเต็มไปด้วยกระและมีปัญหาต่อการห้ามตัวเองไม่ให้ขโมยของผู้อื่น ยัยนี่เอาแต่ปาก้อนขนมปังแซนวิชที่อลังไปด้วยเนยถั่วและซอสมะเขือเทศมาใส่หัวโกรเวอร์เพื่อนรักของผมหลายต่อหลายชิ้น โกรเวอร์ถือเป็นเป้าหมายที่จัดการได้ง่ายดายยิ่งนัก เขาผอมกะหร่องกะแหร่ง ชอบร้องไห้เวลาที่ท้อแท้ผิดหวัง ท่าทางเขาเหมือนจะผ่านประสบการณ์ถูกลดชั้นมาสองสามครั้งเห็นจะได้เพราะเขาเป็นเด็กนักเรียนชั้นป.หกคนเดียวที่มีสิวและเริ่มมีหนวดเคราขึ้นตรงคาง ที่เหนือสิ่งอื่นใดคือ...เขาเป็นเด็กพิการ เขามีใบรับรองที่ทำให้เขาสามารถเลี่ยงชั้นเรียนพละศึกษาได้ตลอดทั้งชีวิตอันเนื่องมาจากเขาเป็นโรคอะไรสักอย่างที่เกี่ยวกับกล้ามเนื้อขานี่แหละ หมอนี่เดินได้ตลกมาก ราวกับว่าทุกๆ ย่างก้างของเขามันนำพามาซึ่งความเจ็บปวด แต่ก็อย่าได้ปล่อยให้ท่าทีแบบนั้นหรอกคุณให้หลงกลไปเชียวนะครับ ลองมาดูเวลาที่เขาวิ่งในโรงอาหารทุกวันที่มีการแจกขนมปังเอนชิลาดา (ขนมปังกลมของแม็กซิโกที่สอดไส้เนื้อและผัก – ผู้แปล) ซะก่อนเถอะครับ ยังไงก็แล้วแต่ ที่ผมต้องการจะบอกคือแนนซี่ โบโบฟิตปาเศษแซนวิชก้อนเล็กๆ เละๆ แต่หลายก้อนเข้าไปติดหนืดอยู่ในผมหยักศกสีน้ำตาลของเขาโดยรู้ดีว่าผมไม่สามารถทำอะไรเธอได้เพราะตอนนี้ผมกำลังติดทัณบนฑ์อยู่ อาจารย์ใหญ่คาดโทษผมไว้เป็นการพักการเรียนหากผมทำเรื่องอะไรแย่ๆ หน้าขายหน้า หรือแม้แต่พูดเยาะเย้ยใครตลอดการทัศนศึกษาครั้งนี้ “ฉันจะฆ่ายัยนั่น" ผมงึมงัม โกรเวอร์พยายามทำให้ผมสงบอารมณ์ลง "ไม่เป็นไรหรอกน่า ฉันชอบเนยถั่วจะตาย" เขาเอี้ยวหลบเศษอาหารกลางวันของแนนซี่อีกหนึ่งก้อน “พอกันที" ผมกระเด้งตัวลุกขึ้นยืนแต่ก็ถูกโกรเวอร์กระชากกลับลงนั่ง “นายติดทัณบนฑ์อยู่นะ" เขาเตือน "นายก็รู้นี่ว่าหากเกิดอะไรขึ้นนายโดนด่าเละแน่" พอนึกกลับไปแล้ว ผมก็ได้แต่หวังว่าผมจะสามารถจัดการยัยแนนซี่ โบโบฟิตนั่นให้ล้มตึงได้ในหมัดเดียวเสียจริง การต้องพักการเรียนนั้นถือเป็นเรื่องเล็กๆ หากเทียบกับสารพัดสิ่งวุ่นวายที่จะเกิดขึ้นตามมาหากผมทำอะไรเธอ แก้ไขเมื่อ 28 พ.ย. 51 12:59:10 จากคุณ : Aekio - [ 28 พ.ย. 51 00:40:07 ]

ความคิดเห็นที่ 4 อาจารย์บรันเนอร์เป็นผู้นำคณะทัวร์ในครั้งนี้ เขาบังคับรถเลื่อนไฟฟ้านำหน้าพาพวกเราผ่านห้องจัดแสดงงานศิลปะแอฟริกันอเมริกันร่วมสมัย ผ่านรูปปั้นหินอ่อนและกระจกแก้วใสที่ครอบป้องกันเครื่องปั้นดินเผาดึกดำบรรพ์สีอิฐจำนวนมากมาย ผมประหลาดใจไม่น้อยเลยที่ได้เห็นของพวกนี้มีอายุยาวนานกว่าสองถึงสามพันปี อาจารย์พาพวกเรามายืนล้อมรอบเสาหินสูงราวสิบสามฟุต ที่ยอดของมันมีตัวสฟิงซ์เกาะอยู่ (สฟิงซ์เป็นสัตว์ประหลาดในนิยายกรีก ลำตัวเป็นสิงโตแต่มีหัวเป็นคน – ผู้แปล) ก่อนจะเริ่มเล่าให้พวกเราฟังว่ามันกลายเป็นสัญลักษณ์ของหลุมฝังศพหรือเรียกอีกอย่างได้ว่า ป้ายหลุมศพ ของเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่มีอายุรุ่นราวคราวเดียวกับพวกเราได้อย่างไร อาจารย์ยังเล่าเกี่ยวกับภาพแกะสลักบนด้านต่างๆ ให้ฟังอีกด้วย ผมเห็นว่ามันน่าสนใจดีเลยพยายามตั้งใจฟังในสิ่งที่อาจารย์บรรยายแต่เด็กคนอื่นๆ รอบกายกลับเอาแต่ส่งเสียงเซ็งแซ่คุยกันตลอดเวลา และทุกครั้งที่ผมหันไปปรามพวกเขาให้เลิกคุยกันเสียที อาจารย์ดอตส์ หญิงแก่ที่มาช่วยคุมการทัศนศึกษาด้วยอีกท่านก็เป็นอันต้องมองผมด้วยสายตาเพชฌฆาตเสมอ อาจารย์ดอตส์เป็นอาจารย์สอนคณิตศาสตร์ที่มีถิ่นฐานเดิมอยู่ที่รัฐจอร์เจีย เธอชอบสวมเสื้อแจ๊คเก็ตหนังสีดำไว้ตลอดเวลาแม้ว่าอายุจะปาเข้าไปห้าสิบแล้ว เธอดูเปรี้ยวพอที่จะขับฮาร์เลย์ถลาเข้าตู้เก็บของของคุณได้โดยไม่รู้ร้อนรู้หนาวอะไรสักนิด อาจารย์ย้ายมาที่โรงเรียนแยนซีได้ครึ่งปีแล้ว หลังจากที่อาจารย์คณิตศาสตร์คนเก่าของเราสติเฟื่องไป อาจารย์ดอตส์หลงรักแนนซี่ โบโบฟิตและคิดว่าผมเป็นปีศาจร้ายจอมหายนะมาตั้งแต่วันแรกที่เข้ามาสอนที่นี่ เธอจะชี้นิ้วงองุ้มของเธอมาที่ผมแล้วพูดว่า "เดี๋ยวนี้จ้ะที่รัก" ซึ่งฟังดูหวานหูเหลือเกิน แต่นั่นคือสัญญาณที่ผมรับรู้ได้โดยทันทีว่าผมกำลังจะต้องโดนทำโทษให้อยู่ทำงานหลังโรงเรียนเลิกไปอีกตลอดหนึ่งเดือน มีอยู่ครั้งหนึ่งหลังจากที่เธอสั่งให้ผมอยู่ลบคำตอบที่เขียนอยู่ในหนังสือคณิตศาสตร์เล่มเก่าคร่าจนถึงเที่ยงคืน ผมพูดแหย่อาจารย์ดอตส์ให้โกรเวอร์ฟังไปว่าผมคิดว่าเธอไม่ใช่มนุษย์อย่างแน่นอน ดอตส์มองผมอย่างเป็นจริงเป็นจังก่อนจะตอบกลับมาว่า "ฉันว่านายพูดถูกล้านเปอร์เซ็นต์เลยล่ะ" ตอนนี้อาจารย์บรันเนอร์กำลังพูดถึงพิธีการฝังศพแบบกรีกไปเรื่อยๆ ในที่สุดยัยแนนซี่ โบโบฟิตก็หัวเราะคิกคักกับอะไรบางอย่างบนรูปชายเปลือยซึ่งสลักอยู่บนป้ายหลุมศพนั่น ผมจึงหันกลับไปบอกเธอว่า “ไม่ทราบว่าจะช่วยหุบปากหน่อยได้ไหม?” ปรากฏว่ามันดังเกินกว่าที่ผมคาดไว้ เด็กทั้งคณะต่างพากันหัวเราะเสียงดัง อาจารย์บรันเนอร์เองก็หยุดเล่าเรื่องตำนานน่ารู้ลงทันที “คุณแจ็คสัน" เขาพูด "เธอมีอะไรจะเสนองั้นเหรอ?” หน้าของผมแดงกล่ำ ผมตอบกลับไปว่า "เปล่าครับอาจารย์" อาจารย์บรันเนอร์ชี้ไปที่ภาพๆ หนึ่งบนป้ายหลุมศพ "บางครั้งเธอคงจะเล่าให้เราฟังได้ว่าภาพๆ นั้นต้องการจะสื่อถึงอะไร?” ผมมองไปที่ภาพแกะสลักนั่น รู้สึกโล่งใจขึ้นมาทันทีเพราะผมมั่นใจว่าผมจำภาพตรงนั้นได้อย่างแน่นอน "เป็นภาพที่โครนอสกำลังกินลูกๆ ของเขาอยู่ใช่ไหมครับ?” “ถูก" อาจารย์บรันเนอร์ตอบ เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ค่อยจะพอใจในคำตอบนัก "แล้วเขา ทำ ไปเพราะ...” “เอ่อ...” ผมเค้นมันสมองเอาความทรงจำของตนออกมา "เพราะโครนอสเป็นพระบิดาเจ้า เขาก็เลย - ” “พระบิดาเจ้างั้นเหรอ?” “พระบิดาแห่งวงศ์วานไตตันครับ" (วงศ์วานไตตันเป็นคนละพวกและเกิดขึ้นก่อนเทพเจ้า ซึ่งเทพเจ้าเหล่านี้ก็คือลูกของโครนอสผู้เป็นพระบิดาแห่งวงศ์วานไตตันนั่นเอง - ผู้แปล) ผมแก้คำตนเอง "เขาก็เลย...ไม่เชื่อใจลูกๆ ของเขาที่เกิดเป็นเทพเจ้า เพราะงั้นโครนอสก็เลย...เอ่อ...กลืนพวกเขาทั้งหมดใช่ไหมครับ? แต่ภรรยาของเขาพาลูกคนหนึ่งซึ่งเป็นเทพเจ้าชื่อซุสไปซ่อนไว้อย่างลับๆ แล้วแอบเอาก้อนหินให้โครนอสกินแทน ต่อมาพอซุสโตขึ้นเขาก็กลับมาล้างแค้นโครนอสผู้เป็นพ่อเพื่อให้พ่อของเขาคายเอาพี่น้องที่กลืนเข้าไปออกมา -- ” “อี๋!” เด็กผู้หญิงข้างหลังผมคนหนึ่งร้องลั่น “ -- หลังจากนั้นเลยเกิดเป็นการต่อสู้ครั้งใหญ่ระหว่างเผ่าพันธุ์เทพเจ้าและหมู่ไตตัน" ผมเล่าต่อ "และผู้ชนะก็คือเผ่าพันธุ์เทพเจ้าครับ" เสียงหัวเราะคิกคักดังออกมาจากกลุ่มเด็กๆ ยัยแนนซี่ โบโบฟิตบ่นพึมพำกับเพื่อนของเธออยู่ด้านหลังผม "ทำอย่างกับเราจะได้เอาไปใช้ในชีวิตจริงงั้นแหละ อย่างกับว่าในใบสมัครงานจะมีข้อความ 'โปรดกรอกคำอธิบายว่าเหตุใดโครนอสถึงกลืนลูกๆ ของเขาลงไป' อยู่แน่ะ" “ถ้าอย่างนั้นแล้วทำไมล่ะคุณแจ็คสัน" อาจารย์บรันเนอร์ถาม "จากคำพูดอันชาญฉลาดของคุณโบโบฟิต เรื่องที่เราเรียนอยู่นี่เกี่ยวอะไรกับชีวิตจริงของเราอย่างนั้นเหรอ?” “ก่อปัญหาอีกแล้วสิ" โกรเวอร์งึมงำ “หุบปากนะ" แนนซี่ขู่ฟ่อ หน้าเธอตอนนี้แดงกว่าสีผมเสียอีก อย่างน้อยๆ ยัยแนนซี่ก็ถูกจับมามีเอี่ยวกับงานนี้ด้วยล่ะน่า อาจารย์บรันเนอร์เป็นอาจารย์ท่านเดียวที่จับพิรุธในคำพูดแย่ๆ ของยัยนี่ได้อย่างกับมีหูเป็นเรดาร์เลยล่ะ ผมคิดทบทวนในคำถามของเขาแล้วยักไหล่ "ไม่ทราบครับอาจารย์" “เข้าใจล่ะ" อาจารย์บรันเนอร์ดูผิดหวัง "ครึ่งคะแนนสำหรับคุณแจ็คสัน อันที่จริงซุสก็แค่ให้โครนอสดื่มไวน์ผสมผงมัสตาร์ดซึ่งนั่นทำให้เขาทรงอาเจียนเอาบุตรทั้งห้าผู้เป็นอมตะเทพที่อาศัยและเติบโตอยู่ในโอษฐ์ของเขาโดยไม่ถูกย่อยสลายเลยแม้แต่น้อยออกมา หมู่เทพเจ้าสังหารพ่อของพวกเขาเป็นชิ้นๆ ด้วยไซธ์ (เคียวที่มีลักษณะด้ามยาว – ผู้แปล) แล้วนำชิ้นส่วนของเขาไปกระจายฝังไว้ตามจุดต่างๆ ในทาร์ทารัส อเวจีที่มืดมนอนธการที่สุด และแล้วเรื่องราวก็จบลงอย่างมีความสุขพร้อมกับช่วงเวลาอาหารกลางวันอันแสนสุขของทุกคน อาจารย์ดอตส์ครับ คุณช่วยนำทางพวกเราออกไปข้างนอกหน่อยได้ไหมครับ?” แล้วนักเรียนทั้งชั้นก็สลายตัว พวกสาวๆ เอามือกุมท้องท่าทางหิวโซ ในขณะที่หนุ่มๆ นั้นผลักกันเล่นไปมาราวกับพวกเด็กไร้สาระ โกรเวอร์กับผมตั้งท่าจะเดินตามออกไปพอดีในจังหวะเดียวกับที่อาจารย์บรันเนอร์ส่งเสียงเรียก "คุณแจ็คสัน" ผมรู้อยู่แล้วล่ะว่าเวลานี้ต้องมาถึง ผมบอกให้โกรเวอร์เดินออกไปพลางๆ ก่อนจะเดินไปหาอาจารย์บรันเนอร์ "ครับ?” อาจารย์บรันเนอร์มีสายตาที่คุณไม่สามารถจะเลี่ยงได้ ดวงตาสีน้ำตาลเข้มคู่นั้นราวกับผ่านโลกและได้ประสบพบเห็นทุกสิ่งทุกอย่างมาเป็นพันปี “เธอจะต้องเอาคำถามของครูไปคิดต่อนะ" อาจารย์บรันเนอร์ว่า “เรื่องเผ่าพันธุ์ไตตันนะเหรอครับ?” “เกี่ยวกับชีวิตจริงของเธอและการนำความรู้จากสิ่งที่เรียนไปประยุกต์ต่างหาก" “อ๋อครับ" “สิ่งที่เธอได้เรียนรู้ไปจากครู" เขาพูด "มันสำคัญต่อชีวิตของเธอมาก และครูเองก็คาดว่าเธอเองก็คงจะคิดว่ามันสำคัญจริงๆ ครูอยากเห็นสิ่งที่ดีที่สุดจากตัวเธอเท่านั้นนะเพอร์ซี่ แจ็คสัน" ผมอยากจะโกรธเหลือเกิน คนๆ นี้กดดันผมมากเกินไป ผมหมายถึง...ก็จริงอยู่หรอกนะที่ในงานวันประลองไหวพริบและเชาว์ปัญญานั้นเขาดูเท่ห์ไม่หยอกในชุดนักรบโรมันแล้วตะโกนว่า "สวัสดีสหาย!” ก่อนจะเริ่มการแข่งขันของพวกเรา ปลายดาบปักลงตรงปลายชอล์กแล้วเริ่มต้นเขียนชื่อคนสำคัญทุกชื่อที่ เคยมีชีวิตอยู่ ในสมัยกรีกโรมัน รวมไปจนถึงชื่อราชินีและแจกแจงรายชื่อเทพเจ้าที่คนเหล่านั้นบูชาไว้บนกระดาน แต่นี่อาจารย์บรันเนอร์มาคาดหวังให้ผมต้องดีเหมือนคนอื่นๆ ทั้งๆ ที่ในความเป็นจริงผมเป็นโรคอ่านหนังสือไม่ถนัดแถมยังสมาธิสั้นซึ่งไม่เคยได้เกรดอะไรในชีวิตที่ดีไปกว่าซีเลยนี่นะ จะว่าอย่างนั้นก็ไม่ถูกนัก...เขาไม่ได้คาดหวังให้ผม เป็นอย่าง เด็กคนอื่นๆ เพียงเท่านั้น แต่เขายังคาดหวังให้ผม ดีเลิศ กว่าเด็กคนอื่นๆ อีกด้วยทั้งๆ ที่ผมไม่แม้แต่จะสามารถจดจำชื่อคนเหล่านั้นบนกระดานได้หมด หรือแม้แต่ที่จำได้ก็ยังสะกดไม่ถูกเสียเป็นส่วนใหญ่เลยด้วยซ้ำ ผมพึมพำออกมาว่าจะพยายามให้มากกว่าที่เป็นอยู่นี้ในขณะที่อาจารย์บรันเนอร์หันไปมองป้ายหลุมศพอย่างอาลัยอาวรณ์อีกครั้งราวกับเขาเคยมาร่วมพิธีฝังศพของหญิงสาวผู้นี้ด้วยตัวเองเมื่อครั้งอดีต จากนั้นเขาก็บอกให้ผมออกไปหาอะไรทานข้างนอกได้ แก้ไขเมื่อ 28 พ.ย. 51 13:00:09 แก้ไขเมื่อ 28 พ.ย. 51 01:51:47 แก้ไขเมื่อ 28 พ.ย. 51 01:44:22 แก้ไขเมื่อ 28 พ.ย. 51 01:40:09 จากคุณ : Aekio - [ 28 พ.ย. 51 00:45:36 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เด็กทุกคนในชั้นรวมตัวกันอยู่ที่บันไดทางเข้าพิพิธภัณฑ์ จากที่นั่นเราสามารถมองเห็นสภาพการจราจรภาคพื้นบนถนนสายที่ห้าได้เป็นอย่างดี ข้างหน้านั่น พายุลูกใหญ่กำลังพัดผ่านเข้ามาพร้อมกับกลุ่มเมฆดำขนาดมหึมาที่สุดเท่าที่ผมเคยเห็นในเมืองแห่งนี้ ผมคาดว่าอาจเป็นเพราะปรากฏการณ์โลกร้อนหรืออะไรเทือกนั้นเพราะสภาพอากาศทั่วทั้งนิวยอร์กดูจะแปลกๆ ไปตั้งแต่ต้นเทศกาลคริสต์มาส เราเจอมาแล้วทั้งพายุหิมะลูกเบ้อเริ่ม น้ำท่วมไปทั้งเมือง ไฟป่าจากสายฟ้าที่ฟาดลงมา ดังนั้นหากครั้งนี้มันจะเป็นพายุเฮอร์ริเคนผมก็คงไม่แปลกใจ ดูเหมือนคนอื่นๆ จะไม่ได้สังเกตเห็นปรากฏการณ์ตรงหน้าเลย เด็กผู้ชายบางคนมัววุ่นอยู่กับการโยนกระจาดขนมปังแคร๊กเกอร์ที่สามารถเอามากินเป็นอาหารมือเที่ยงได้เพื่อโจมตีพวกนกพิราบ ส่วนยัยแนนซี่ โบโบฟิตนั้นก็กำลังเพ่งเป้าไปที่การขโมยกระเป๋าสตางค์ของผู้หญิงคนหนึ่ง และก็เป็นที่แน่นอนว่าอาจารย์ดอตส์เหมือนจะไม่เห็นสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นเลยสักนิด โกรเวอร์กับผมนั่งหนีห่างจากคนอื่นๆ ออกมาตรงขอบสระน้ำพุเทียมด้วยความคิดที่ว่าหากแยกออกมานั่งแบบนี้ คนอื่นๆ จะได้ไม่คิดว่าเราเป็นเด็กนักเรียนโรงเรียนเดียวกับบรรดาเด็กพวกนั้น...โรงเรียนสำหรับเด็กประหลาดสุดๆ ที่ไม่มีที่อื่นจะไปอีกแล้ว “ถูกกักบริเวณอีกแล้วเหรอ?” โกรเวอร์ถาม “เปล่าหรอก" ผมตอบ "อย่างน้อยก็ไม่ใช่กับอาจารย์บรันเนอร์ ฉันแค่แอบหวังลึกๆ ให้เขาเลิกคาดหวังกับฉันเสียที ฉันไม่ใช่...ไม่ใช่พวกอัจฉริยะหรืออะไรอย่างนั้นสักหน่อย" โกรเวอร์เงียบไปชั่วขณะ แล้วในจังหวะที่ผมคาดว่าเขาน่าจะเตรียมคำพูดแฝงปรัชญาอะไรนำทองนั้นเพื่อทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นนั่นเอง เขาก็พูดว่า "ขอแอปเปิ้ลนายได้ไหม?” ผมเองก็ไม่ได้หิวอะไรมากมายอยู่แล้ว เพราะงั้นผมเลยให้เขาไป ผมมองรถแท็กซี่วิ่งผ่านไปเป็นทิวระลอกคลื่นพลางคิดไปถึงอพาร์ทเมนท์ของแม่ที่อยู่ห่างออกไปเพียงเล็กน้อยจากจุดที่ผมนั่งอยู่นี้ ผมไม่ได้เจอแม่มาตั้งแต่คริสต์มาสแล้ว ตอนนี้อยากจะกระโดดขึ้นรถแท็กซี่แล้วมุ่งหน้ากลับบ้านเอามากๆ แม่ต้องดีใจและกอดผมไว้แน่ แต่ท่านก็คงผิดหวังเหมือนกัน สุดท้ายแล้วแม่ก็ต้องส่งผมกลับมายังโรงเรียนแยนซีพร้อมกำชับให้ผมตั้งใจให้มากขึ้นถึงแม้ว่านี่จะเป็นโรงเรียนที่หกในหกปีของผมและผมเองก็พร้อมที่จะถูกเตะส่งออกมาทุกเมื่อแบบนี้ก็ตาม หากเกิดอะไรขึ้นอีก ผมคงไม่มีหน้าพอที่จะทนดูสายตาอันเศร้าสร้อยของแม่เป็นแน่ อาจารย์บรันเนอร์นั่งอยู่บนรถเลื่อนไฟฟ้าของเขาที่จอดอยู่ตรงทางลาดสำหรับจอดรถเลื่อนของผู้พิการ ปากกำลังทานผักคึ่นช่ายในขณะที่ตานั้นก้มลงอ่านหนังสือนิยายเรื่องหนึ่ง ร่มสีแดงปักอยู่ด้านหลังรถเลื่อนนั่นทำให้มันดูไม่ต่างอะไรไปจากชุดโต๊ะและร่มตามร้านอาหารที่ใส่เครื่องยนต์ไว้ข้างในเพื่อให้เคลื่อนที่ได้เองเลย ผมตั้งท่าจะเปิดห่อแซนวิชของผมพอดีกับจังหวะที่แนนซี่ โบโบฟิตพร้อมกับสหายสาวหน้าตาน่าเกลียดของเธอโผล่มาหยุดอยู่ตรงหน้าพร้อมทั้งแกล้งเทเศษอาหารเที่ยงลงบนตักของโกรเวอร์ คาดว่าเธอคงเบื่อกับการขโมยกระเป๋าสตางค์จากพวกนักท่องเที่ยวแล้ว “อุ้ย" ยัยนั่นยิ้มยิงฟันเกๆ ให้ผม กระสีส้มบนใบหน้าของเธอดูราวกับใครเอาขนมชีโตสมาละลายน้ำแล้วพ่นใส่ยังไงยังงั้น ผมพยายามใจเย็นเข้าไว้ ที่ปรึกษาของโรงเรียนเคยบอกผมเป็นล้านๆ ครั้งแล้วเห็นจะได้ว่า "นับหนึ่งถึงสิบแล้วพยายามควบคุมอารมณ์ของเธอดูสิจ๊ะ" แต่เพราะผมโกรธจนแม้แต่นับเลขก็ไม่ถูกแล้ว ผมเห็นระลอกคลื่นก่อตัวขึ้นในนัยต์ตาตนเอง ผมไม่รู้เสียด้วยซ้ำว่าผมไปแตะตัวเธอตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่พอสติสตังค์กลับมา สิ่งที่ผมเห็นอยู่ตรงหน้าก็คือร่างของยัยแนนซี่ที่ล้มลงไปนั่งแหมะอยู่ในสระน้ำพุพร้อมกับร้องลั่น "เพอร์ซี่ผลักหนูค่ะ!” แล้วอาจารย์ดอตส์ก็ปรากฏตัวขึ้นข้างๆ พวกเรา ในตอนนั้นเด็กบางคนพากันกระซิบกระซาบ "นายเห็น -- ” “ -- น้ำพุนั่น -- ” “ -- เหมือนมันผลักเธอเลย -- ” ผมไม่รู้จริงๆ ว่าเด็กพวกนั้นพูดอะไรกัน แต่สิ่งที่ผมรู้แน่คือผมกำลังตกอยู่ในสถานการณ์ลำบากอีกแล้ว พออาจารย์ดอตส์มั่นใจแล้วว่าร่างกายของยัยแนนซี่ไม่ได้มีส่วนใดบุบสลายพร้อมทั้งสัญญาว่าจะซื้อชุดใหม่ให้กับเธอจากร้านขายของเบ็ดเตล็ดในพิพิธภัณฑ์และอะไรอีกบลาบลาบลา อาจารย์ก็หันมาทางผม เปลวไฟแห่งชัยชนะลุกโชติช่วงอยู่ในดวงตาของเธอราวกับผมได้ทำอะไรบางอย่างที่เธอรอคอยมาตลอดทั้งภาคเรียนลงไป "เดี๋ยวนี้จ๊ะที่รัก -- ” “ว่าแล้วเชียว" ผมบ่นอุบอิบ "ลบหนังสือคณิตศาสตร์ทั้งตั้งเป็นเวลาหนึ่งเดือน" แต่ผมไม่ควรหลุดปากบ่นอะไรแบบนั้นออกไปเลย “ตามฉันมา" อาจารย์ดอตส์พูด “รอเดี๋ยวครับ!” โกรเวอร์ร้องขึ้นเสียงแหลม "ผมต่างหากครับ ผมเป็นคนผลักเธอเอง" ผมมองหมอนั่นตัวด้วยความตะลึงงัน ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเขาพยายามจะปกป้องผมเพราะโกรเวอร์กลัวอาจารย์ดอตส์อย่างกับอะไรดี อาจารย์จ้องไปที่เขาเขม็งจนคางที่ปกคลุมด้วยเคราของเขาสั่นเทิ้ม “แต่ฉันไม่คิดว่าจะใช่คุณนะอันเดอร์วูด" เธอตอบ “แต่ --” “เธอ – อยู่ - ตรง - นี้ – แหละ" โกรเวอร์มองผมอย่างสิ้นหวัง “ไม่เป็นไรหรอกเพื่อน" ผมบอกเขา "ยังไงก็ขอบใจที่พยายามนะ" “ทีนี้ที่รัก" อาจารย์ดอตส์ตะโกนใส่ผม "เดี๋ยวนี้" ยัยแนนซี่ โบโบฟิตยิ้มเยาะ ผมขมุบขมิบปากเป็นคำสามคำว่า เธอ – ตาย – แน่ ไปให้ยัยนั่นด้วยความจริงใจอย่างสุดซึ้ง ก่อนจะหันหน้ากลับไปหาอาจารย์ดอตส์ผู้ซึ่งไม่ได้ยืนอยู่ตรงนั้นแล้ว เธอยืนอยู่บนบันไดขั้นบนสุดหน้าประตูทางเข้าพิพิธภัณฑ์พลางโบกมือเป็นสัญญาณอย่างหมดความอดทนให้ผมตามมาสักที อาจารย์เดินไปเร็วขนาดนั้นได้ยังไงกันนะ? แก้ไขเมื่อ 28 พ.ย. 51 13:01:08 จากคุณ : Aekio - [ 28 พ.ย. 51 00:50:04 ]

ความคิดเห็นที่ 6 บ่อยครั้งเหมือนกันเวลาที่สมองของผมเหมือนจะวูบไปหรืออะไรประมาณนั้น พอรู้สึกตัวอีกทีผมก็จะทราบโดยทันทีว่าผมได้พลาดอะไรบางอย่างไปราวกับสิ่งเหล่านั้นได้เกิดขึ้นและหายไปในห้วงจักรวาลทิ้งไว้เพียงความว่างเปล่าให้ผมยืนมองอยู่ตรงหน้า ที่ปรึกษาของโรงเรียนบอกว่ามันเป็นหนึ่งในอาการของโรคสมาธิสั้นที่ผมเป็นอยู่โดยสมองจะประติดประต่อเรื่องราวได้อย่างผิดๆ แต่ผมเองก็ไม่ค่อยจะแน่ใจนักหรอกครับ ผมเดินตามอาจารย์ดอตส์ไป ก้าวขึ้นบันไดไปได้ครึ่งทางผมก็หันกลับมามองโกรเวอร์อีกหน สีหน้าเขาซีดเผือดพลางมองสลับไปมาระหว่างผมกับอาจารย์บรันเนอร์เหมือนจะต้องการสื่อให้อาจารย์เห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น แต่อาจารย์บรันเนอร์กลับกำลังติดพันธ์นิยายในมืออย่างโงหัวไม่ขึ้น ผมมองกลับขึ้นไปข้างบน อาจารย์ดอตส์ไม่ได้อยู่ตรงนั้นแล้ว ตอนนี้เธออยู่ตรงสุดโถงทางเดินโน่น เข้าใจล่ะ...ผมว่าอาจาย์ดอตส์คงจะให้ผมซื้อชุดใหม่ในร้านขายของเบ็ดเตล็ดของพิพิธภัณฑ์ให้ยัยแนนซี่เพื่อเป็นการชดเชยความผิดแหง แต่ดูเหมือนนั่นจะไม่ใช่สิ่งที่เธอต้องการแฮะ ผมตามเธอเข้าไปภายในพิพิธภัณฑ์ กว่าจะเดินทันเราก็กลับเข้ามาอยู่ในส่วนของกรีกและโรมันโบราณกันเป็นหนที่สองแล้ว นอกจากเราสองคนแล้ว ห้องจัดแสดงงานศิลปะทั้งห้องเงียบราวกับป่าข้า อาจารย์ดอตส์ยืนกอดอกอยู่หน้าแผ่นหินสลักรูปทวยเทพกรีกโบราณขนาดใหญ่โตมโหฬาร เธอทำเสียงประหลาดๆ ออกจากลำคอราวกับกำลังขู่ฟ่อๆ ยังไงยังงั้น หรือต่อให้อาจารย์ไม่ได้ทำเสียงอะไร ผมก็ยังรู้สึกประหม่าอยู่ดี ก็การที่ต้องอยู่กันตามลำพังกับอาจารย์แบบนี้ แล้วยิ่งเป็นอาจารย์ดอตส์แล้วด้วย ไหนจะสายตาของเธอที่มองไปยังแผ่นหินนั่นราวกับจะบดมันให้เละอีก... “ที่รัก เธอสร้างแต่ปัญหาให้กับพวกเรามากเหลือเกิน" อาจารย์ว่า ผมเลือกที่จะตอบในสิ่งที่น่าจะปลอดภัยที่สุด "ครับอาจารย์" อาจารย์กระตุกชายเสื้อหนังของตัวเอง "เธอคิดว่าก่อปัญหาเอาไว้แล้วจะหนีพ้นอย่างนั้นน่ะเหรอ?” สายตาของเธอมันยิ่งกว่าความโกรธแค้น แต่มันคือสายตาแห่งความอาฆาต ผมพยายามคิดว่าเธอเป็นอาจารย์เพื่อลดความวิตกลง เพราะฉะนั้นเธอคงไม่ทำร้ายศิษย์ของตัวเองหรอก ผมตอบกลับไปว่า "ผม...ผมจะพยายามให้มากขึ้นครับอาจารย์" ฟ้าผ่าลงมารุนแรงจนตัวอาคารสั่นไหว “เราไม่โง่หรอกนะ เพอร์ซี่ แจ็คสัน" อาจารย์ดอตส์ว่า "เพียงไม่นานเราก็จับเธอได้แล้ว สารภาพมาเสีย แล้วเธอจะเจ็บปวดน้อยลง" ผมไม่รู้จริงๆ ว่าอาจารย์กำลังหมายถึงอะไร ที่ผมพอจะนึกออกก็แค่อาจารย์คงแอบไปเห็นลูกอมที่ผมแอบขายในหอพักนักเรียน หรือบางครั้งอาจจะต้องการยึดเกรดผมคืนเพราะจับได้ว่าผมไปยืมเรียงความเรื่องทอม ซอวเยอร์มาจากอินเตอร์เน็ตทั้งดุ้นโดยไม่ได้อ่านหนังสือหาข้อมูลเพื่อทำเองเลยสักนิด (ทอม ซอวเยอร์ [Tom Sawyer] ตัวละครเอกในวรรณกรรมชุดสำหรับเยาวชนเรื่อง The Adventure Of Tom Sawyer ประพันธ์โดยมาร์ค ทเวน – ผู้แปล) ที่แย่ไปกว่านั้นก็คือ เธออาจจะบังคับให้ผมต้องอ่านหนังสื่อนั่นทั้งหมด “ว่าไง?” “ผมป่าวครับอา -- ” “เวลาของเธอหมดแล้ว" เธอคำรามอย่างไม่พอใจ แล้วสิ่งที่ไม่น่าเชื่อก็เกิดขึ้น ดวงตาของเธอค่อยๆ โตขึ้นราวกับถ่านหินในเตาปิ้งบาร์บีคิว เล็บค่อยๆ ยาวขึ้นจนกลายเป็นกรงเล็บสัตว์ เสื้อแจ๊คเก็ตหลอมละลายกลายเป็นปีกขนาดมหึมา เธอไม่ใช่มนุษย์แต่เป็นยายแก่ที่มีปีกค้างคาวกับกรงเล็บยาวดุร้าย ภายในปากมีเขี้ยวสีเหลืองเรียงรายเต็มไปหมด เหมือนว่าเธอกำลังจะฉีกร่างผมออกเป็นชิ้นๆ ด้วย แล้วสิ่งต่างๆ ก็เหมือนจะยิ่งประหลาดเข้าไปใหญ่ อาจารย์บรันเนอร์ที่เมื่อนาทีที่แล้วยังอยู่หน้าพิพิธภัณฑ์อยู่เลย แต่ตอนนี้เขากลับกำลังบังคับรถเลื่อนผ่านเข้าประตูห้องจัดแสดงงานศิลปะมา ในมือถือปากกาเอาไว้ “สวัสดีสหาย!” เขาตะโกนก้องก่อนจะโยนปากกาด้ามนั้นขึ้นไปในอากาศ อาจารย์ดอตส์พุ่งเข้าใส่ผมอย่างรวดเร็ว ผมกระโดดหลบ เสียงกรงเล็บเฉือนอากาศดังวาบเข้ามาในหูผมพร้อมกับเสียงร้องคราง ผมคว้าเอาปากกาที่ลอยล่องอยู่เอาไว้ แต่พอมันเข้ามาอยู่ในมือผม มันก็ไม่ใช่ปากกาอีกต่อไป มันเปลี่ยนสภาพเป็นดาบ...ดาบสีทองแดงที่อาจารย์บรันเนอร์ถือไว้ในงานวันประลองไหวพริบและเชาว์ปัญญา อาจารย์ดอตส์หมุนตัวพุ่งเข้าใส่ผมด้วยดวงตาที่หมายจะปลิดชีวิต เข่าผมอ่อนเปลี้ยไปหมด มือเองก็สั่นเทิ้มจนดาบแทบหล่น เธอร้องคำราม "ตายซะเถอะที่รัก!” เธอพุ่งตรงมายังผม ความกลัวอย่างหาที่สุดไม่ได้จู่โจมร่างกายผม ปฏิกิริยาตอบสนองตามธรรมชาติกระตุ้นให้ผมเหวี่ยงดาบออกไป ดาบโลหะปะทะเข้ากับบ่าของเธอและเฉือนลึกเข้าไปตลอดลำตัวของเธออย่างง่ายดายราวกับร่างทั้งร่างเป็นเพียงแค่ผืนน้ำ ฟิ้ววววววว! แล้วอาจารย์ดอตส์ก็ไม่ต่างอะไรไปจากปราสาททรายที่ถูกกำลังลมโหมพัดอย่างรุนแรงๆ นี่เอง ร่างของเธอสลายออกเป็นผงสีเหลืองแล้วกลายเป็นละอองไอในทันใด เหลือทิ้งไว้เพียงกลิ่นกำมะถันคละคลุ้งไปกับเสียงร้องอย่างทรมานและกลิ่นอายปีศาจที่ยังคงตลบอบอวลอยู่ในอากาศไม่จางหาย ราวกับว่าดวงตาแดงกล่ำดวงใหญ่คู่นั้นยังคงจับจ้องผมอยู่ แล้วก็เหลือเพียงตัวผมคนเดียว ผมยังคงกำปากกานั้นไว้ในมือ อาจารย์บรันเนอร์ไม่ได้อยู่ที่นี่แล้ว เหลือแต่เพียงความว่างเปล่ากับตัวผมเท่านั้น มือของผมยังคงสั่นระริก สงสัยอาหารกลางวันที่ทานไปคงมีเห็ดวิเศษหรืออะไรพวกนั้นเป็นส่วนผสมล่ะมั้ง นี่ผมจินตนาการไปเองทั้งหมดเลยสินะ? ผมพาร่างเดินออกไปข้างนอก ฝนเริ่มตกปรอยๆ แล้ว โกรเวอร์ยังคงนั่งอยู่ตรงขอบสระน้ำพุโดยมีแผนที่พิพิธภัณฑ์เด่นหลาอยู่เหนือหัว ส่วนแนนซี่ โบโบฟิตนั้นก็ยังคงยืนตัวเปียกปอนจากการลงไปว่ายน้ำในสระน้ำพรุโดยไม่ได้ตั้งใจ ปากขยับบ่นงึมงำอยู่กับพรรคพวกของเธอ พอเธอเห็นผมเธอก็พูดขึ้นว่า "หวังว่าอาจาย์เคอร์คงเตะก้นนายเละแล้วนะ" ผมถามกลับ "ใครนะ?” “อาจารย์ของพวกเราไง ไอ้เด็กงี่เง่า!” ผมกระพริบตาปริบๆ เท่าที่ผ่านมาเรายังไม่เคยมีอาจารย์ชื่อเคอร์สักหน่อยนี่ เพราะอย่างนั้นผมเลยถามแนนซี่ว่าเธอหมายความว่าอะไร ยัยนั่นเอาแต่กรอกตาไปมาแล้วเดินหนีไป ผมเลยไปถามโกรเวอร์แทนว่าอาจารย์ดอตส์หายไปไหน เขาถามกลับมาว่า "ใครอ่ะ?” แต่ก่อนจะตอบเขาชะงักไปแล้วก็ไม่กล้าสบตาผมด้วย เพราะอย่านั้นผมก็เลยเข้าใจว่าเขาน่าจะกำลังล้อผมเล่น “ไม่ตลกเลยนะเพื่อน" ผมบอกเขา "ฉันถามจริงนะ" ฟ้าผ่าเปรี้ยงลงมาเหนือหัวพวกเรา ผมหันไปเห็นอาจารย์บรันเนอร์ยังคงนั่งอ่านหนังสืออยู่ใต้ร่มแดงของเขาราวกับยังไม่ได้ขยับเขยื้อนไปไหนเลยแม้แต่น้อย เห็นแบบนั้นผมจึงเดินเข้าไปหาเขา เขาเงยหน้าขึ้นมองด้วยความงุนงงเล็กน้อย "อ้า นั่นมันปากกาฉันนี่ ทีหน้าทีหลังช่วยเอาเครื่องเขียนของตัวเองมาด้วยนะคุณแจ็คสัน" ผมยื่นปากกาคืนอาจารย์บรันเนอร์ไป ในใจลืมไปแล้วว่าถือมันไว้อยู่ในมือ “อาจารย์ครับ" ผมถาม "อาจารย์ดอตส์อยู่ไหนเหรอครับ?” เขามองผมนิ่ง "เธอหมายถึงใครเหรอ?” “ก็อาจารย์ที่มาคุมการทัศนะศึกษาครั้งนี้อีกท่านหนึ่งไงครับ อาจารย์ดอตส์ อาจารย์ประจำรายวิชาพื้นฐานพีชคณิตไงครับ" เขายืดตัวตรง หน้านิ่วมองผมอย่างเห็นอกเห็นใจ "เพอร์ซี่ ทัศนะศึกษาครั้งนี้ไม่มีอาจารย์ชื่อดอตส์มากลับเราด้วยหรอกนะ แล้วก็เท่าที่ฉันรู้ เรายังไม่เคยมีอาจารย์ดอตส์อยู่ร่วมโรงเรียนแยนซีของพวกเราเลย...เธอไม่เป็นไรใช่ไหม?” แก้ไขเมื่อ 28 พ.ย. 51 13:01:44 แก้ไขเมื่อ 28 พ.ย. 51 02:52:48 จากคุณ : Aekio - [ 28 พ.ย. 51 00:55:41 ]

ความคิดเห็นที่ 7 บทที่ 2 : สามหญิงชราผู้ถักถุงเท้าแห่งความตาย ไว้จะเอามาอัพให้เพิ่มครับ ^^ จากคุณ : Aekio - [ 28 พ.ย. 51 00:56:58 ]

ความคิดเห็นที่ 8 แอบแว้บมาถามก่อน ยังไม่มีเวลาอ่านค่ะ เป็นห่วงว่าจะติดปัญหาลิขสิทธิ์หรือไม่น่ะค่ะ จากคุณ : scottie - [ 28 พ.ย. 51 09:35:14 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ในที่นี้คือคุณ scottie หมายถึงลิขสิทธิ์จาก สนพ. ที่ซื้อเรื่องนี้เข้ามาในไทยแล้วอย่างนั้นเหรอครับ? อันนี้ผมเองก็ไม่มั่นใจจริงๆ อาจมีการซื้อเข้่ามาแล้วแต่ยังไม่ได้แปล (เพราะผมลองหาแล้ว คาดว่าไม่น่าจะมีฉบับภาษาไทยของหนังสือเล่มนี้นะครับ) แต่หากหมายถึงลิขสิทธิ์ของ สนพ. Miramax ที่อเมริกานี่ ผมแอบคิดไปเองว่าคงไม่เป็นอะไรเพราะว่าเขาคงไม่คิดมากเนื่องจากแปลลงอินเตอร์เนต (คิดได้แย่มาก ห้ามใครเอาเป็นเยี่ยงอย่าง ฮ่าๆๆ) แต่หากมีปัญหาอะไร ผมจะปิดการแปลและไม่เอามาลงต่อได้นะครับ ยังไงรบกวนหากใครทราบเรื่องลิขสิทธิ์ผ่านมาลองช่วยแนะนำนิดนึงนะครับ จากคุณ : Aekio - [ 28 พ.ย. 51 10:19:14 ]

ความคิดเห็นที่ 10 *สุดท้ายก็อดใจไม่ไหว แก้ไขไปเรียบร้อยเท่าที่เห็นครับผม หากมีจุดไหนผิดอีกก็แจ้งมาได้นะครับ หลังจากมาอ่านเช็คใหม่และให้พี่ที่น่ารักคนหนึ่งช่วยรีเช็คให้ ปรากฏว่าที่โพสลงไป ยังมีคำผิดอยู่ค่อนข้างพอประมาณนะครับ แต่ผมคงไม่แก้ไขกระทู้แล้ว เพราะไม่อย่างนั้นมันจะขึ้น "แก้ไขเมื่อ" มาเต็มหมดเลย ต้องขออภัยด้วยนะครับ ไว้บทที่ 2 จะเช็คให้ละเอียดขึ้นครับ แก้ไขเมื่อ 28 พ.ย. 51 13:02:37 จากคุณ : Aekio - [ 28 พ.ย. 51 12:10:36 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ติดพัน (ไม่มี ธ์) เสี่ยงเล็กน้อยนะคะ ยิ่งถ้ากำลังจะเป็นภาพยนตร์ โอกาสที่มีคนซื้อมาแล้วน่าจะมีสูง จากคุณ : scottie - [ 28 พ.ย. 51 21:35:44 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ทราบมาจากนักแปลรุ่นพี่ท่านหนึ่งว่ามีการซื้อลิขสิทธิ์มาแล้วโดย สนพ. เอ็นเธอร์บุ๊คส์ (Enter Books) และกำลังอยู่ในกระบวนการแปลด้วย ดังนั้นผมคงไม่ได้เอามาแปลต่อแล้วล่ะครับ ยังไงต้องขออภัยที่ทุกท่านด้วยนะครับ ที่ไม่ได้หาข้อมูลให้ละเอียดๆ ก่อนมาแปล ขออภัยจริงๆ ครับ ขอบคุณ คุณScottie ที่มาเตือนด้วยความเป็นห่วงให้ฉุกคิดขึ้นได้ครับผม ขอบคุณครับ จากคุณ : Aekio - [ 28 พ.ย. 51 23:04:55 ]