ความคิดเห็นที่ 1 บทที่ 1 หลังจากที่เรียนจบปริญญาตรี ฉันเดินทางไปศึกษาต่อปริญญาโทที่สหรัฐอเมริกา ประเทศที่มีคนไทยอยู่ทุกหัวมุมของประเทศ บ้างก็ไปเรียนแล้วกลับเมืองไทย บ้างเรียนเสร็จได้งานทำต่อ (อืม... น่าอิจฉานะเนี่ย) บ้างก็ไปเพื่อทำงาน (เสริ์ฟ) เก็บเงิน หาแฟนฝรั่งหล่อๆ ซักคนแล้วก็แต่งงานได้กรีนการ์ด เมืองที่ฉันไปเรียนมีคนไทยอยู่เยอะพอสมควร ฉันพยายามที่จะคบหาเพื่อนต่างชาติเพื่อฝึกภาษา เพราะภาษาไทยเนี่ย ฝึกมาตั้งแต่เกิดแล้ว ไปเมืองนอกทั้งที ก็ต้องใช้เงินที่พ่อแม่ส่งให้คุ้มหน่อย ไม่ใช่ภาษาอังกฤษพอได้ ภาษาไทยแข็งแร๊ง แข็งแรง ช่วงแรกที่ฉันไปถึง ฉันต้องไปเรียนที่โรงเรียนสอนภาษาเพราะฉันไม่ได้สอบอะไรไปเลย TOEFL, GRE หรือ GMAT ฉันเลือกที่จะเรียนภาษาใน U. ที่พอจะมีชื่อเสียงซักหน่อย เพื่อที่เวลาสมัครเรียนปริญญาโท อาจจะทำให้ชีวิตง่ายขึ้น แต่ในความเป็นจริงไม่ได้เป็นอย่างนั้นเลย ยิ่งกว่านั้นมันทำให้ฉันได้พบกับเรื่องราวต่างๆ มากมายที่เป็นอีกหนึ่งประสบการณ์ที่อยู่ในความทรงจำมาจนถึงทุกวันนี้ สองเดือนผ่านไปกับการเรียนภาษา ฉันได้เจอเพื่อนต่างชาติมากมาย ญี่ปุ่น จีน ไต้หวัน อินโดฯ อิสราเอล และที่ลืมพูดถึงไม่ได้เลยคือ เกาหลี เพราะกระแสเกาหลีฟีเวอร์บ้านเรานั้นมาแรงเหลือเกิน ฉันยังเคยคิดว่าทำไมเพื่อนที่เรียนภาษาถึงได้ไม่หล่อเหมือนพระเอกเบ ยอง จุน นะ ถ้าหล่อขนาดนั้นเนี่ย... โอ้ว ไม่อยากคิดเลย (แต่จินตนาการว่าตัวเองเป็นนางเอกเกาหลีผู้อาภัพไปแล้ว) จากคุณ : ND lover (ND lover) - [ 28 พ.ย. 51 11:21:17 ]

ความคิดเห็นที่ 2 วันหนึ่งเพื่อนคนไทยได้ชวนฉันไปร่วมงาน Welcome Party ของนักเรียนไทยที่กำลังจะเข้าเรียนในโปรแกรมต่างๆ ของ U. ฉันได้ไปร่วมงานในฐานะที่เป็นนักเรียนโรงเรียนสอนภาษาที่มีความประสงค์จะเข้าเรียนต่อที่ U. นี้ ฉันอยากจะรู้จักพี่ๆ คนไทยไว้บ้างเผื่อต้องการความช่วยเหลือในยามฉุกเฉิน ฉันเข้าไปในงานแบบคนที่ไม่มั่นใจที่สุดในโลก แต่ทุกๆ คนต้อนรับฉันอย่างดีราวกับว่าฉันได้เข้าเรียนแล้วงั้นแหละ ไม่มีใครมองฉันเป็นคนแปลกหน้าเลย จะมีก็แต่ผู้ชายคนหนึ่ง แต่งตัวเหมือนกับพระเอก Broke Back Mountain แต่หน้าตาไม่ต้องพูดถึง อาตี๋ไชน่าทาวน์มั่กๆ จ้องฉันแบบตาไม่กระพริบ ตอนนั้นฉันก็ไม่ได้คิดอะไร เพราะมัวแต่กำลังเม้าท์กับพี่ๆ คนอื่น เพลงที่เปิดก็ให้อารมณ์ไทยจัด ความเชื่อของพี่ตูน บอดี้แสลม ลมหายใจของพี่ป๊อด โมเดริ์นด็อก ไม่เว้นแม้แต่คาใจของพี่เจ แร็บโย่ว พอคุยไปซักพัก ชักจะหิวแฮะ เพราะไม่ยอมทานข้าวทั้งวัน กลัวชุดที่ใส่ไปจะทำให้ฉันดูเหมือนแหนมป้าย่น (นี่คือข้อเสียของการไปใช้ชีวิตอยู่เมืองนอก ผู้หญิงคนไหนผอมลงถือว่าเป็นของแปลก) ขณะที่ทานข้าว ฉันกับเพื่อนนั่งอยู่ในมุมที่แยกออกมาจากกลุ่มผู้ชายที่นั่งทานเหล้ากันอยู่ แต่ฉันก็ไม่ได้สังเกตหรอกว่าพี่สุดหล่อมองมาที่ฉันแบบหมดทางหลบ นอกซะจากมุดหัวเข้าไปในกระโปรงบานของเพื่อนที่นั่งข้างๆ ฉันก็เลยก้มหน้าก้มตาทานให้เสร็จๆ เพราะเป็นคนไม่ชอบให้ใครมามองเวลาทานอาหาร พอทานเสร็จฉันก็กลับไปนั่งรวมกลุ่มกับพี่ๆ ที่สนิทกัน นั่งเม้าท์กันตั้งแต่ประวัติการศึกษาของแต่ละคน ไปจนถึงรู้ว่าพี่คนหนึ่งเคยจีบเพื่อนสนิทแสนสวยของฉัน แต่ก็รับประทานแห้วมากระจาดโต ซักพักพี่คนนั้นก็เดินเข้ามาร่วมกลุ่มเม้าท์กับเรา ท่าทางเค้าอยากจะพูดแต่ดูเหมือนจะไม่ทันฉันซักเท่าไหร่ แหม... ผู้หญิงอะเนอะ หลังจากที่กลุ่มเริ่มใหญ่ขึ้น คนที่นั่งในตอนแรกเริ่มเดินออกไปหาเพื่อนๆ คนอื่นบ้าง คงเหลือแต่ฉันกับเพื่อนๆ อีกไม่กี่คน แล้วก็พี่คนนั้น ในเวลานี้เราเพิ่งจะได้มีโอกาสแนะนำตัวกัน พี่เค้าชื่อ บอมบ์ เป็นศิษย์เก่าของ U. นี้ เป็นรุ่นพี่ฉันประมาณสี่ปี แต่อายุมากกว่าฉันแค่สามปีเท่านั้น เพราะสอบเทียบได้ตั้งแต่ม. 5 ตอนนี้ทำงานในบริษัทแห่งหนึ่งในตำแหน่งวิศวกร โห… เก่งจัง ฉันเริ่มสนใจเค้ามากขึ้น คุยกันมากขึ้น จนกระทั่งก่อนกลับบ้าน เราได้แลกเบอร์โทรศัพท์กัน เผื่อโทรปรึกษาพี่เค้าเรื่องเข้า U. แต่ในความเป็นจริงฉันก็ไม่เคยโทรหาเค้า เพราะฉันเป็นคนที่ถือคติว่า “จะไม่เป็นฝ่ายโทรหาผู้ชายก่อนเด็ดขาด เชอะ...” ฉันก็ไม่รู้ว่าดีหรือไม่ดีที่คิดแบบนี้ คุณผู้อ่านช่วยตอบทีซิคะ หนึ่งวันผ่านไปหลังจากที่แลกเบอร์กัน พี่บอมบ์ไม่ได้โทรหาฉัน ฉันพยายามจะไม่คิดมาก คิดซะว่าคนเพิ่งจะเจอกันวันเดียว จะไวไฟอะไรขนาดนั้น แต่ลึกๆ ก็แอบเสียเซลฟ์เหมือนกันว่าฉันพูดอะไรผิดไปอะป่าวนะ หรือว่าเมื่อวานปัดบรัชออนไปข้างเดียว หน้าเลยเหมือนโดนใครตบมา แต่เดี๋ยวก่อน ถึงพี่บอมบ์ไม่โทรมา ฉันก็ยังคงต้องรับโทรศัพท์จากแฟนของฉันที่อยู่เมืองไทย ที่โทรมาหาเรื่องทะเลาะได้ทุกวัน จนฉันเริ่มรู้สึกว่าต้องทนไปอีกนานมั้ยเนี่ย ฉันเคยคิดว่าวันที่ฉันก้าวขาออกจากสนามบินดอนเมือง วันนั้นความสัมพันธ์ระหว่างฉันกับแฟนต้องจบลง เพราะฉันไม่กล้าบอกเลิกเค้า ฉันอยากให้เวลาทำให้เราห่างกันไปเรื่อยๆ แต่ความไม่รู้ตัวของเค้าทำให้ฉันต้องทุกข์ไปอีกพักใหญ่ วันนั้นทั้งวันหลังจากทะเลาะกันเสร็จ ฉันเกิดความรู้สึกเหงาขึ้นมาจับใจ การใช้ชีวิตอยู่เมืองนอก ไม่มีพ่อแม่ ไม่มีเพื่อนสนิท มันเป็นความรู้สึกที่เหงาอย่างบอกไม่ถูก ฉันรู้ว่าความรู้สึกนี้จะต้องผ่านไป แต่มันก็ทำให้ฉันได้ฉุกคิดถึงการมีแฟนที่จะอยู่เป็นเพื่อนกันในช่วงเวลาอีกสองปีข้างหน้านี้ จากคุณ : ND lover (ND lover) - [ 28 พ.ย. 51 11:24:02 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เย็นวันอาทิตย์ เพื่อนมารับฉันไปทานอาหารจีนใกล้ๆ บ้าน ขณะที่กำลังทานอย่างมีความสุขมาก (อาหารจีนเมืองนี้อร่อยจริงๆ อาจจะเป็นเพราะคนจีนอยู่เยอะ รสชาติจะมีความเป็นต้นฉบับกว่าบ้านเรา) เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น ฉันแอบเซ็ง นึกว่าการทะเลาะยกใหม่กำลังจะเกิดขึ้นอีกแล้ว แถมต่อหน้าเพื่อนอีกต่างหาก แต่เอ๊ะ... เบอร์นี้คุ้นๆ นะเนี่ย ก็เลยพูดฮัลโหลออกไปด้วยน้ำเสียงแบบราชนิกูล “พี่บอมบ์นะครับ ทำอะไรอยู่ครับเนี่ย” “ทานข้าวอยู่น่ะค่ะ พี่บอมบ์มีอะไรด่วนรึป่าวคะ ขอทานข้าวก่อนได้มั้ยคะ” พูดไปใจก็เต้นจนแทบจะออกแร๊บ “ได้จ้ะ พี่แค่จะโทรมาถามว่าถึงบ้านเรียบร้อยดีมั้ย แล้วก็ sorry ที่พี่ไม่ได้โทรหาเมื่อวาน เพราะยุ่งมากๆ” “อืม... ไม่เป็นไรค่ะ เพราะก็แอบยุ่งเหมือนกัน” นี่... สวย เริ่ด เชิด หยิ่งจริงๆ แม่คุณ “งั้นเดี๋ยวค่อยคุยกันเนอะ จะได้ทานข้าวก่อน” หลังจากกลับถึงบ้าน ฉันกับพี่บอมบ์ก็ได้โทรคุยกัน ฉันได้เรียนรู้อะไรมากขึ้น เกี่ยวกับผู้ชายคนนี้ เค้าเรียนจบมัธยมจากโรงเรียนชายล้วนชื่อดัง จบปริญญาตรีวิศวะจากมหาวิทยาลัยอันดับหนึ่ง บ้านที่เมืองไทยก็อยู่ใกล้ๆ กับบ้านของฉัน โอ้โห… อะไรมันจะขนาดนี้ อยู่ใกล้กันขนาดนั้น ทำไมเดินไม่ชนกันบ้างเลย สงสัยคงต้องร้องเพลง หากันจนเจอ ของพี่กบสองตัว อุ๊ย... ไม่ใช่ พี่กบ (ทรงสิทธิ์) กับพี่กบ (เสาวนิตย์) ต่างหาก แถมหากันจนเจอก็ไม่ได้เจอกันที่เมืองไทยนะ เจอที่เมืองนอกอีกต่างหาก ในเวลานั้น ฉันนึกถึงคำพูดป้าหมอดูที่ฉันนับถือเพราะเค้าดูว่าฉันจะเอนท์ติด แล้วก็ติดจริงๆ ด้วย ป้าแกบอกว่าเนื้อคู่ของฉันจะต้องไปเจอกันที่เมืองนอก หรือไม่ก็ต้องเป็นเด็กนอกเท่านั้น แล้วจะเป็นคนเก่ง อายุมากกว่า แล้วก็มีคุณธรรมสูง พอคิดถึงตรงนี้ ฉันก็แอบปลื้มพี่บอมบ์ไปโดยไม่รู้ตัว ใจง๊าย ใจง่าย คนอะไรก็ไม่รู้ เวลาผ่านไปจนถึงกลางสัปดาห์ พี่บอมบ์ก็ขอมารับฉันที่ U. เพื่อไปหาอะไรทานกันในตอนเย็น ฉันคิดหนักอยู่แป๊บนึงเพื่อความดูดี มีคุณค่า ควรคู่ตำแหน่งนางสาวไทย (ที่ไม่รักเด็ก) แล้วก็ตอบตกลง วันนั้น เราทานอาหารเย็นท่ามกลางเสียงตะโกนของแม่ครัวเวียดนาม และเสียงขาก... :-)... ของคนจีน ร้านอาหารเวียดนามที่เราไปทานนั้น เป็นร้านเล็กๆ ซึ่งอยู่ใกล้กับบ้านของฉัน ปอเปี๊ยะทอด ข้าวเกรียบปากหม้อญวน และเฝ๋อหมูยอ วางอยู่ตรงหน้าเรา แต่ก็ไม่มีใครกล้าแตะ จนกระทั่งพี่บอมบ์ตัดสินใจจับตะเกียบขึ้นมา หลังจากนั้นอาหารที่อยู่ตรงหน้าก็หมดไปอย่างรวดเร็ว เพราะจริงๆ แล้ว เราทั้งคู่หิวมาก แต่แอบรักษากริยาเล็กน้อย หลังจากทานอาหารอร่อยๆ อิ่มจนพุงกาง เราทั้งคู่จึงตัดสินใจเงยหน้ามาคุยกัน เรื่องที่เราคุยกันมีหลายเรื่อง ทั้งเรื่องการเรียนปริญญาโท ซึ่งฉันก็ได้รับแนวคิดมากมายในการเรียน ทำการบ้าน รวมไปถึงการใช้ชีวิตอยู่ในสังคมที่แตกต่างไปจากสิ่งที่เคยเจอ จากคุณ : ND lover (ND lover) - [ 28 พ.ย. 51 11:26:48 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ในขณะเดียวกัน พี่บอมบ์ได้เล่าชีวิตการทำงานกับคนต่างชาติ เค้าใช้เวลาห้าปีกับการใช้ชีวิตที่เมืองนอก สองปีแรกสำหรับการเรียนและอีกสามปีสำหรับการทำงานหาประสบการณ์และเก็บเงินบางส่วนที่ได้มาจากน้ำพักน้ำแรงเพื่อกลับไปใช้ที่เมืองไทย ความคิดของพี่บอมบ์ทำให้ฉันมองว่า เค้ามีความเป็นผู้ใหญ่สูง มีเหตุผลในทุกๆ เรื่อง (ตามสไตล์เด็กวิศวะ) ต่างกับฉันซึ่งยังมีความเป็นเด็กเยอะมาก เพราะเรียนจบปุ๊บ ก็บินห้อมาเมืองนอกโดยที่ไม่เคยทำงานอะไรมาเลย บวกกับความเป็นลูกคนเล็กที่พ่อแม่มักจะตามใจ ทำให้ฉันเป็นคนเอาแต่ใจตัวเอง แล้วก็ไม่ค่อยมีเหตุผลซักเท่าไหร่ ฉันจึงคิดว่าอาจจะดีสำหรับฉัน ถ้าได้รู้จักและพูดคุยกับคนแบบนี้ เพราะฉันจะได้โตขึ้น มีเหตุผลมากขึ้น (รึป่าวก็ไม่รู้??) เอาแต่ใจน้อยลง (นิดนึงมั้ง) พ่อแม่ภูมิใจ๊ ภูมิใจ หลังจากพี่บอมบ์มาส่งฉันที่บ้าน พี่บอมบ์ต้องขับรถกลับบ้านซึ่งอยู่ใกล้ U. พูดง่ายๆ การไปทานอาหารมื้อเย็นวันนี้เป็นมื้อเอาใจสาวนั่นเอง ตั้งแต่การเลือกร้านอาหาร ขับรถมารับ จ่ายค่าอาหาร จนกระทั่งกลับมาส่งที่บ้าน ความรู้สึกที่ได้จากการเดทครั้งแรกของเรา คือความรู้สึกดีที่ได้คุยกับคนฉลาด เก่ง ชอบวางแผนชีวิตล่วงหน้า ชอบสรรหาร้านอาหารอร่อยๆ ทาน ฉันคิดว่าถ้ามองแบบบ้านๆ ผู้ชายแบบนี้ก็ไม่ได้หาง่ายๆ นะ (อืม... หรือเป็นเพราะที่ผ่านมาไม่เคยเจอ??) การมีผู้ชายแบบนี้เข้ามาอยู่ในชีวิต อาจจะทำให้ฉันได้เจออะไรดีๆ ในอนาคตก็ได้ วันหนึ่ง หลังกลับจากโรงเรียน ฉันรู้สึกไม่ค่อยสบาย มีไข้ อาจจะเป็นเพราะอากาศเปลี่ยน และต้องทำการบ้านจนดึกมาหลายคืน พี่บอมบ์โทรมาหาฉันตามปกติ แล้วรู้ว่าฉันไม่สบาย เรื่องมารยาเนี่ย ต้องยอมรับว่าผู้หญิงอย่างเรากินขาด ฉันงัดกฎข้อที่ 38 ของกฎบัตรมารยาหญิงที่สามารถใช้ได้ร่วมกันทั่วโลกขึ้นมาปฏิบัติ ฉันบอกพี่บอมบ์ว่ายังไม่ได้ทานข้าว แล้วก็ปวดหัวด้วย ถ้าพี่บอมบ์มาหาจะดีซักแค่ไหนนะ พี่บอมบ์ก็ตอบกลับมาว่า เดี๋ยวไปหา ฉันไม่คิดว่าเค้าจะมาจริงๆ ก็เลยบอกว่า ไม่เชื่อหรอก อย่ามาให้ความหวังคนป่วยเลย พี่บอมบ์เลยพูดแค่ว่า อีก 30 นาทีเจอกัน ฉันรู้สึกปลื้มบวกกับดีใจมากๆ อย่างน้อยในเวลาที่ฉันไม่สบาย เค้าก็เป็นคนที่ห่วงและพร้อมจะมาดูแลฉันเมื่อฉันต้องการ มาพาฉันไปทานข้าว แถมมีทำการบ้านให้อีกเล็กน้อย ผู้หญิงเราก็ต้องการแค่นี้แหละ คุณว่าจริงมะ??? จากคุณ : ND lover (ND lover) - [ 28 พ.ย. 51 11:28:27 ]

ความคิดเห็นที่ 5 สองอาทิตย์ผ่านไปอย่างรวดเร็วระหว่างฉันกับพี่บอมบ์ เรามีโอกาสได้ทานข้าวด้วยกันอีกหลายครั้ง เราได้เรียนรู้กันมากขึ้น เริ่มที่จะพูดถึงเรื่องของครอบครัวของตัวเองมากขึ้น พี่บอมบ์เล่าเรื่องครอบครัวให้ฉันฟัง ในขณะที่ฉันแทบจะไม่ต้องเล่าอะไร เพราะเค้าไปสืบมาหมดแล้ว ถูกบ้าง ผิดบ้าง แต่ที่เค้ากังวลที่สุด น่าจะเป็นคุณพ่อของฉัน เพราะท่านเป็นคนดุมาก แต่เราก็มองผ่านกันไป เพราะว่าเค้าคงไม่ได้เป็นสามีฉันในเร็วๆ นี้ วันหนึ่งเราไปเดินช๊อปปิ้งกัน ระหว่างที่เรากำลังข้ามถนน เราต่างคนต่างวิ่ง เพราะไฟเขียวของคนข้ามถนนกำลังจะกลายเป็นแดง เมื่อเราข้ามถนนเสร็จ หันมาอีกที เราต่างมองหากันไม่เจอเพราะวิ่งกันไปคนละทิศคนละทาง ฝรั่งตัวโตๆ บังสาวรูปร่างเล็ก (กว่าช้างนิดนึง) อย่างฉันซะมิด ลืมคิดไปว่าควรจะเตรียมธงเหลืองของทัวร์อาเจ๊กมาด้วย เผื่อหลง!!! เมื่อฝูงฝรั่งเดินผ่านไป ก็เหลือเพียงอาตี๋กับอาหมวยกำลังยืนหมุนหากันอยู่ พอเจอกัน พี่บอมบ์ก็เลยจับมือฉัน แล้วบอกว่าจับมือกันไว้จะได้ไม่หลงกันอีก (ฮู้ววววว!!!) ฉันเองก็แอบอึ้งที่ทุกอย่างมันดูรวดเร็วจัง แต่ก็ไม่ได้คิดอะไรมาก พยายามจะเข้าใจว่า คนที่อยู่เมืองนอกอาจมีลักษณะแบบนี้มั้ง แต่ในช่วงเวลาที่เราจับมือกัน มันช่างเป็นความรู้สึกอบอุ่นสำหรับคนเหงาที่สามารถหาได้ในช่วงเวลาที่อยู่เมืองนอกจริงๆ หืม... อินล่ะซิ เดี๋ยวก่อน!!! อย่าเพิ่งอินนะคะ เดี๋ยวอ่านไปเรื่อยๆ จะอยากเอาท์เองค่ะ เชื่อฉันซิคะ หุหุ... จากคุณ : ND lover (ND lover) - [ 28 พ.ย. 51 11:29:38 ]

ความคิดเห็นที่ 6 หุหุ ไม่รู้ทำไม เห็นภาพแถมอาจจะเดาเหตุการณ์ต่อๆไปออก ...ประมาณเดจาวู... หุหุ บางทีการมีแฟนก็เป็นการเพิ่มความเหงาได้ค่ะ อยู่คนเดียวอาจจะดีกว่าเน๊อะ จากคุณ : ความรักมีวันหมดอายุ - [ 28 พ.ย. 51 16:04:05 ]

ความคิดเห็นที่ 7 มาอ่านค่ะ แล้วกับแฟนที่เมืองไทยจะเป็นไงเนี่ย จากคุณ : scottie - [ 28 พ.ย. 51 22:11:23 ]

ความคิดเห็นที่ 8 มาอ่าน  และรออ่านตอนต่อไปนะครับ ชอบชื่อเรื่องจริงๆ จากคุณ : ZoXigEn_TonG_x_Zhi - [ 29 พ.ย. 51 01:31:09 ]

ความคิดเห็นที่ 9 คุณความรักมีวันหมดอายุ : เห็นด้วยอย่างยิ่งเลยค่ะ เอาเป็นว่าเดจาวูรึ                                      เปล่า ต้องติดตามอ่านต่อไปนะคะ คุณ Scottie  : ติดตามตอนต่อไปนะคะ คุณ ZoXigEn_TonG_x_Zhi  : ขอบคุณสำหรับการติดตามค่ะ ชื่อเรื่องมา                                        จากความรู้สึกจริงๆ เลยค่ะ ว่า... พอเหอะ                                        สำหรับผู้ชาย A-List จากคุณ : ND lover (ND lover) - [ 30 พ.ย. 51 10:17:21 ]

ความคิดเห็นที่ 10 เพิ่งได้เข้ามาอ่านค่ะ และรู้สึกอยากติดตามตอนต่อไปจังเลย หาอ่านได้ที่ไหนค่ะ จริงๆก็อยากเขียนประสบการณ์ของตัวเองได้อย่างนี้บ้างจัง จากคุณ : ฮานะจังแห่งPWC - [ 6 ม.ค. 52 09:44:38 ]