ความคิดเห็นที่ 1 ทุกวันยังคงผ่านไป เหมือนเดิม ทุกวัน...... แต่ความรู้สึก เจ็บปวดที่ผมมีในใจ ไม่ได้ลดน้อยลงไปเลย ผมได้แต่หวังว่าเวลาแบบนี้จะผ่านไปเร็วๆ บางทีถ้าเราไม่ได้เจอกันมันอาจจะลืมได้ง่ายกว่านี้ แต่ทุกวันที่ผ่านไปมันก็ทำให้ผมยิ่งอยากรู้ว่า เขาจะไปเมื่อไหร่ ... วันไหน ใช่ว่าเพื่อที่ตัวเองจะได้สบายใจขึ้นเมื่อเขาไปแล้วหรอกนะ... แต่เมื่อนึกถึงเวลาที่จะ ไม่ได้เจอกัน.. อีกต่อไป ผมจะทนได้ไหม... จริงอย่างที่ใครๆเคยบอกเวลาแบบนี้ มันมักจะยาวนานกว่าคนอื่นๆเสมอ ถึงสำหรับบางคนอาจจะเป็นวันที่ผ่านไปเพียงไม่กี่วัน แต่สำหรับใครบางคน มันเหมือนเวลาขยับไปช้าเหลือเกิน บางทีก็เหมือนกับหยุดอยู่กับที่ และในบางครั้ง มันก็ย้อนเวลากลับไปทำให้ หัวใจของใครต้องเจ็บปวดกับอดีต เช่นเดียวกับวันนี้ ผมยังคงหลบอยู่ในหอของตัวเองทั้งวัน ถ้าไม่จำเป็นต้องออกไปไหน ก็จะอยู่แต่ในนี้ เพราะถ้าออกไป กลัวว่าทุกที่ที่เคยไป ที่ก้าวที่เดิน หรือแม้แต่เห็นสิ่งของใดๆ มันพาแต่จะทำให้คิดถึง เที่ยงๆของวันลอยกระทง หลายคนชวนผมออกไปเที่ยวงาน คืนนี้ มันก็อยากจะไปนะ แต่ว่ายังไม่ค่อยมีอารมณ์เลย รู้นะว่าแบบนี้ มันเริ่มน่ารำคาญ แต่ใครจะมาเข้าใจละ ว่ามันเป็นยังไง เนตเองก็ชวนผม แต่เขาก็มีเพื่อนกลุ่มของเขา ถึงจะรู้จักกันก็เถอะ ผมก็ไม่อยากไปทำให้ใครต้องมาห่วงอีก นองฟังวิทยุ เปิดดูทีวีไป จนดึก ไม่ได้ทำอะไรที่มีสาระขึ้นมาเลย ว่าจะไม่ออกไปนะ แต่สุดท้ายก็ต้องออกมาหาอะไรลงท้องอยู่ดี เพราะทนหิวไม่ไหว เข้าร้านสะดวกซื้อ แถวๆหอ วันนี้คนเยอะนะเปลี่ยนใจเดินเล่นข้างนอกดีกว่า คนเยอะๆแบบนี้ เทศกาลแบบนี้ อาจจะมีอะไรที่ทำให้ ผมอารมณ์ดีขึ้นมาบ้าง *bip ... *bip... " พี่เวย์ ไปลอยกระทงกันไหม " เนม โทรมาหาผม " นึกยังไง โทรชวนพี่ละ หนุ่มๆไปไหนหมด " " อย่าพูดถึงได้ป่ะ  ไปไหมเดี๋ยวเนมไปรับ " " ก็.. ไม่ไปได้ไหม " " ไม่ได้.. พี่อยู่ที่ไหน เดี๋ยวไปรับตอนนี้เลย " " อ่า งั้น พี่รอที่หอละกันนะ " " อืม " นะ ไม่อยากไป แต่ก็ ช่วยไม่ได้ ไม่นานนัก น้องตัวดี ก็มาถึง ... พร้อมกับ คนที่ไม่คิดว่าจะพามาด้วย ตี๋ ผมเห็นตี๋ นั่งอยู่ในรถข้างคนขับ .. ไม่รู้ว่า เนมไปพามาได้ยังไง และ ตี๋ทำไมถึงยอมมาทั้งๆ ที่รู้ว่าผมจะไปด้วย.. หรือว่า เนมไม่ได้บอกตี๋ ไม่ไปตอนนี้ ทันไหมเนี่ย ... " พี่เวย์ขึ้นรถเลย " เนมเปิดกระจกเรียกผม ช่วยไม่ได้แล้วสินะ ผมเปิดประตูขึ้นรถไป นั่งเงียบๆ ไม่พูดอะไร เนมก็ชวนคุยไปเรื่อยเปื่อย ทั้งผมและก็ตี๋ เท่าที่นั่งฟัง ตี๋เองก็ไม่ได้พูดเหมือนทุกที บางทีผมก็รู้สึกเหมือนเขา มองผ่านกระจกมาทางผม ..เฮ้อ ทำตัวยังไงดี เนมไปจอดรถแถวๆ สะพานนวรัตน์ เพราะถนนสายข้างแม่น้ำปิงนั้น เต็มไปซุ้มขายของต่างๆ เราเดินเที่ยวงานกัน โดยมีเนมคั่นตรงกลาง โดยที่ไม่ได้คุยอะไรถึงกันเลย ยกเว้นเนมจะเป็นฝ่ายขอความเห็น เดินๆไป เนมรู้สึกหิวน้ำ ตี๋เลยแยกไปซื้อให้ " พี่เวย์... ทะเลาะกันใช่ป่ะ " " อืม งั้นมั้ง รู้ด้วยเหรอ " " ก็มีคนบอกมา.. แล้วทำไมถึง.. " " เรื่องไม่เป็นเรื่องนะ ช่างมันเถอะ " " ไม่ได้นะ พี่อย่าปล่อยให้มันเป็นแบบนี้สิ เป็นอะไรมากป่ะเนี่ย ดูไม่เหมือนพี่เวย์คนเดิมเลย " " เหรอ.. คงงั้นมั้ง ว่าแต่เขายอมมาได้ไง " " ออ ก็ชวนมาเฉยๆ " " ไม่ได้บอกว่าพี่จะมาด้วยใช่ไหม " " จะบอกทำไมล่ะ " " แล้วทำไมไม่บอกพี่ " " แหะๆ... ก็ถ้าบอกพี่จะมาไหมล่ะ " " เออนะ คนเรา " " นี่ๆ รีบๆดีกันได้แล้ว หลายคนเขาเป็นห่วง " " ของแบบนี้มันทำกันง่ายๆได้สักที่ไหน แล้วอีกอย่าง พี่ก็ไม่รู้ว่าต้องทำยังไงเหมือนกัน " " ... เกลียดเขาแล้วเหรอ " " เปล่านะ.. แต่อะไรๆ มันเปลี่ยนไป แล้วมั้ง " " อะไรเปลี่ยน คิดไปเองป่าว " " เราก็เห็นอยู่ ว่าเป็นยังไง " " ... " ตี๋ซื้อน้ำมาให้เนมพอดี ก็เลยไม่ได้พูดอะไรกันต่อ อยู่ๆ ตี๋ ยื่นน้ำอีกแก้วหนึ่งมาให้ผม เขาไม่พูดอะไรเลย ผมก็รับมาอย่างงงๆ ทำไมถึงเอามาให้ด้วยละเนี่ย.. ผมเดินไป ดูคนไป ดูรอบๆข้างไปด้วย พยายามไม่สนใจ ทำให้ผมเดินช้ากว่าทุกคน รู้ตัวอีกที ก็เดินอยู่คนเดียวแล้ว คนอื่นๆ เดินหายไปไหนก็ไม่รู้ ไม่เป็นหรอก เดินคนเดียว ก็สบายดีเหมือนกัน ไม่ต้องรอกันเวลาอยากดูอะไร ก็เจอเพื่อนหลายๆคน ทั้งเพื่อนที่มหาลัย แล้วก็เพื่อนเก่าๆ ที่ไม่ได้เจอกันนาน บางคนที่เราจำไม่ได้ ก็มาทักก่อนพาเอางงไปเหมือนๆกัน และรวมไปถึงเพื่อนเก่า ที่เคยผ่านมาในชีวิต... .. เดินคนเดียวได้ไม่นานเท่าไหร่  *bip...*bip... " อ่า ว่าไงเนม " " พี่เดินไปหลงอยู่ไหน " " ออพอดีเดินดูอะไรเรื่อยเปื่อยน่ะ " " แล้วไม่มีเดือดร้อนตามหาน้องเลยนะ " " อ่าว.. นี่มันก็อยากเดินคนเดียวบ้างอ่ะนะ " " โหย เอาเหอะ ... แต่นี่เนมว่าจะกลับแล้วอ่ะ พี่ไปเจอกันที่รถนะ " " อ่าว ได้ลอยกระทงแล้วเหรอ " " ยังอ่ะ แต่คนเยอะเกิน ขี้เกียจแล้ว อีกอย่างจะกลับไปกินกับเพื่อนต่อ " " นะ .. เออ งั้นกลับไปก่อนเลยละกัน เดี๋ยวพี่หาทางกลับเอง " " เอางั้นเหรอ ก็ได้ " ผมวางสายไป ดูนาฬิกาที่โทรศัพท์ ก็ยังไม่ดึกมาก อ่าว.... แบตหมดพอดี ค่อยหาเหรียญโทรเรียกใครก็แล้วกัน...เดินต่อดีกว่า อยากลอยกระทงเหมือนกันนะ แต่ว่า ลอยคนเดียวมันเหงาๆอยู่ ไม่เอาดีกว่า ผมเดินผ่านฝูงชนมากมาย แล้วหยุดคิดกับตัวเอง คิดว่า ทำไม ระหว่างที่ผมเดินคนเดียว แต่คนรอบข้างมากมายกลับมีผู้คนที่อยู่กันเป็นคู่ เป็นกลุ่ม แต่ผมไม่เหมือนพวกเขา ... อาจจะเป็นเพราะผมเองเลือกที่จะ อยู่คนเดียว มันก็ใช่ แต่ทำไมถึงเลือกแบบนี้ เพราะความสบายใจเหรอ หรือเพียงแค่ ผมไม่รู้ว่า การจะทำให้ใครสักคน อยู่ข้างๆนั้นเขาอยู่ด้วยความเต็มใจ หรือเพียงเพราะเห็นว่าผมไม่มีใคร หากจะเป็นแบบหลัง คงไม่ดีเท่าไหร่ ผมอาจจะเหงา แต่ก็ไม่อยากให้ใครมาอยู่ด้วยเพียงเพราะความสงสาร ผมไม่รู้หรอกว่าที่ผ่านมาความเหงามันเป็นยังไง ก่อนหน้านี้ แม้จะมีใครๆ เพื่อนรวมไปถึงคนพิเศษ แต่ความเหงามันก็ยังอยู่กับผม ใช่เพียงสิ่งนั้นผมรู้สึก แต่มันคือความเคยชินที่อยู่กับความเหงา หากบนโลกนี้ จะมีเพียงผมที่ก้าวเดินไป ... มันก็ไม่เลวร้ายนัก แต่... ตอนนี้ สิ่งที่รู้สึกมันต่างออกไป ตั้งแต่ผมได้คนๆนึง ... เขาทำให้ การอยู่คนเดียวของผม อยากที่จะมีใครเคียงข้างขึ้นมา มันเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นโดยที่ผมอาจไม่ทันได้ตั้งตัว ... แต่ตอนนี้พอผมรู้สึกถึงมัน คนที่อยากให้อยู่เคียงข้างก็ไม่อยู่แล้ว ... คงต้องทำใจและยอมรับในสิ่งที่มันเกิดขึ้น และ พยายามกลับไปชินกับความรู้สึกเดิมๆ ต่อไป จากคุณ : waven - [ 29 พ.ย. 51 23:57:17 ]

ความคิดเห็นที่ 2 " หายไปไหนมาตั้งนาน ทำไมทำแบบนี้ " เสียงๆหนึ่งกล่าวว่าผมขณะที่   ตี๋ เขาเข้ามาจับที่ข้อมือของผม ตอนนี้กำลังยืนเหม่อบนถนนตรงนั้น " ทำไมหายไปแล้วไม่บอก ไม่โทรหาบ้าง " " ..." ผมได้แต่เงียบไม่ได้ตอบกลับไปสักคำถามที่ตี๋ถาม ใช่ว่าไม่ได้ยิน แต่ไม่เข้าใจ " เป็นอะไรขึ้นมาจะทำยังไง " เขายังคงดึงมือลากผมเดินไปเรื่อยๆ เสียงของเขายังคงพูดใส่ผม แม้จะไม่หันมามองก็ตาม " โทรหาก็ไม่เปิดเครื่อง..." " ... " ผมยังคงเงียบ แต่รู้สึกได้ถึงความโกรธของเขา ไม่ใช่สิ่งที่มาจากความเกลียด แต่เป็นความห่วงใยที่เขาเคยมี..ก่อนหน้านี้ ผมหยุดเดินตามเขาแล้วชักมือกลับ ผมไม่อยากให้เขาทำแบบนี้กับผม แต่พอจะเดินหนี เขาก็คว้ามือผมอีกครั้ง " จะไปไหนอีก ... อยู่คนเดียวแล้วจะไปไหนต่อได้ไง จะกลับบ้านยังไง " ".. แล้ว... ตี๋ไม่ได้กลับไปกับ เนมหรอกเหรอ " " จะกลับได้ยังไง ใครล่ะ เล่นหายตัวไปก่อน " " แค่แปปเดียวเอง " " มันไม่ใช่แค่แปปเดียวนะ นี่มันเกือบจะเป็นชั่วโมงแล้ว ติดต่อก็ไม่ได้ แล้วถ้าพี่เกิด... " " .. ทำไมถึง... ทำแบบนี้ล่ะ ตามหาพี่ทำไม " " ... " เขาไม่ตอบอะไรจนเราเดินไปถึงจุดที่มีคนน้อยๆ เขาถึงปล่อยมือแล้วหันมาพูดกับผม " ทำไมเหรอ ... ผมเป็นห่วงพี่ขนาดไหน พี่รู้ไหม " " ... งั้นแล้วทำไม " " ... พี่ไม่เข้าใจหรอก " " แล้วที่เราเคยคุยกันก่อนหน้านี้ล่ะ เรื่องวันนั้นล่ะเธอบอกกับพี่ยังไง แล้วมาวันนี้... อะไรกันแน่ " " ... " " ... อธิบายสิ ว่ามันคืออะไร วันนึงเธอก็ทำตัวเหมือนจะไม่สนใจ ที่พี่อยู่ตรงหน้าเลย " " ผมขอโทษ ผมไม่ได้ตั้งใจจะให้เป็นแบบนั้น ผมแค่ ไม่รู้ว่า..จะอธิบายพี่ยังไง " " เลยปล่อยให้พี่ ได้แต่สงสัย ทำใจว่าเธอเปลี่ยนไปแล้วอย่างนั้นเหรอ.. รู้ไหมพี่รู้สึกยังไง " " คือวันนั้น ผมไม่ได้ตั้งใจจะพุดกับพี่แบบนั้น ผมแค่คิดว่า.. " " ว่า..." " คือผมถ้าทำแบบนั้น มันจะทำให้เรา... ต่างอยู่คนเดียวได้ " " คิดง่ายดีนะ คิดแบบนั้น โดยที่ไม่คิดว่าพี่จะรู้สึกยังไงบ้างเลยใช่ไหม " " ผมขอโทษ " " วันก่อนเธอบอกให้พี่ ไม่ต้องเจอกันอีก พอมาอีกวันเธออยากให้พี่อยู่กับเธอเหมือนเดิม... คิดง่ายๆเลยใช่ไหม  " " เปล่า แต่วันนี้ผมแค่หาโอกาสที่จะอธิบายกับพี่ แต่ว่ามันไม่มีโอกาสเลย " " ไม่ต้องอธิบายอะไรแล้วล่ะ ที่จริงเราก็ไม่เห็นมีเรื่องอะไรต้องพูดกันเลย อันที่จริงให้มันจบๆไป ก็ดีแล้ว " " ไม่ได้นะพี่ ..ไม่ได้ " " ทำไมถึงไม่ได้ล่ะ ...ที่ผ่านมามันอาจจะต้องคิดมากหน่อย แต่ปล่อยทิ้งไว้อะไรๆ ก็คงเข้าที่ เธอก็จะไปโดยที่ไม่ต้องห่วงอะไรพี่อีก " " ไม่ใช่นะพี่ ถึงยังไง ผมก็ยังเป็นห่วงพี่อยู่ดี ต่อให้ผมอยู่ไกลขนาดไหน ความรู้สึกผมก็ไม่เปลี่ยนแปลง " " เธอรู้ได้ไง ว่ามันจะเหมือนเดิม เธอรู้ได้ไงว่ามันจะไม่เปลี่ยนไป " " ผมรู้ผมมั่นใจ ผมไม่มีวันทิ้งพี่ได้ " " แต่เธอก็ทำไปแล้ว " " ผมบอกแล้วว่ามันไม่ใช่แบบนั้น " ผมเริ่มกลั้นน้ำตาไว้ไม่ไหว ยิ่งพูด มันยิ่งจะ.. แต่ก็พยายามกดเอาไว้ในใจ " ... พี่เวย์ " ผมหันหลังกลับ เดินออกมาจากตรงนั้น " พี่เวย์... ถ้าผมทำอะไรไม่ดี พี่ยกโทษให้ผมได้ไหม " " ... " ผมหยุดเดินฟังสิ่งที่เขาพูด " ... ถ้าผมยังมีโอกาส ... อย่าเกลียดผมได้ไหม อย่าเดินหนีจากผมได้ไหม " " ... " " ... พี่เวย์ ผมรักพี่นะ ... พี่รักผมหรือเปล่า... เรายังรักกันไหม..." คำพูนี้ทำให้ผมนิ่งไปเหมือนกัน แต่แล้วผมก็เดินออกมาจากตรงนั้น จนพ้นระยะสายตาของเขา  ผมไม่หันกลับไปดูอะไรทั้งสิ้น ผมกลัว... กลัวว่าถ้ากลับไปแล้วหลังจากนี้ ผมต้องห่างจากเขาอีก ผมจะทำยังไง ผมจะทำยังไง... ผมหลับตาลง คิดถึงสิ่งที่จะเป็นไปได้ทั้งหมด..... แล้วในที่สุดมันก็ทำให้ผมเดินกลับไปหาเขา แล้วตี๋ก็ยังคงอยู่ตรงนั้น มองเหม่อไปอีกทางหนึ่ง ผมเดินไปข้างๆเขา พร้อมกับหยิบสร้อยที่มีแหวนของเขาร้อยอยู่ ถอดออกมาจากสร้อยนั้น กำไว้ในมือ จนไปถึงข้างๆเขาผมยื่นมือไปจับมือของเขาที่อยู่ข้างตัว "  ตี๋ พี่ให้เราตัดสินใจ .. พี่คืนแหวนวงนี้ให้ แล้วเราตัดสินใจยังไงก็แล้วแต่ " เขาดูดีใจเมื่อเห็นผมกลับไปหา แต่แล้วก็ทำท่าครุ่นคิดกับแหวนของเขาที่ผมให้คืนไป " ถ้าอย่างนั้น ... (เขาพูดพร้อมกับจับมือผมขึ้นมา พร้อมกับสวมแหวนวงนั้นเข้าที่นิ้วของผม).... มันอาจจะแปลกๆไปหน่อย แต่ผมให้พี่ไว้เหมือนเดิมละกัน ดีนะ.. ที่ใส่นิ้วพี่ได้พอดี " เขายิ้มๆ พร้อมจับกุมมือผมไว้ " ขอบคุณนะคับ พี่เวย์ ... ขอบคุณ" -------- ต่อตอนหน้าครับ ( ยาวไปเดี๋ยวจะไม่ใช่เรื่องสั้น อิ อิ ) ----------- แก้ไขเมื่อ 01 ธ.ค. 51 21:27:08 แก้ไขเมื่อ 30 พ.ย. 51 00:00:42 จากคุณ : waven - [ 29 พ.ย. 51 23:58:28 ]

ความคิดเห็นที่ 3 อืม เวลามีน้อย ใช้ให้คุ้มค่าก็ดีนะคับ จากคุณ : กริชครับผม - [ 30 พ.ย. 51 02:34:51 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ขอให้คุยกันเข้าใจซะที สาธู้ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 30 พ.ย. 51 17:30:10 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เริ่มไปในทางที่ดีขึค้นแล้วคู่นี้^^ จากคุณ : ZoXigEn_TonG_x_Zhi - [ 30 พ.ย. 51 19:09:36 ]

ความคิดเห็นที่ 6 อู้ย นึกว่าจะไม่มาอัพซะแล้ว หายไปนานมากๆ =__= แล้วก็มาสั้นๆ เหมือนเดิมเลยนะคะ ^ ^ จากคุณ : Aree-Yong - [ 1 ธ.ค. 51 03:50:13 ]

ความคิดเห็นที่ 7 อ่านจบแล้วแอบกรี๊ดอยู่ในใจ เฮ้อ ช่างน่ารักอะไรอย่างนี้น้า ^ ^ จากคุณ : Aree-Yong - [ 1 ธ.ค. 51 04:36:31 ]

ความคิดเห็นที่ 8 กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด เพราะรอไม่ไหวแล้ววววววววววววววววววววววววววว กลับมาอัพพพพพพพพพพพพน้าาาาาาาาาาาาาาาาาาา จากคุณ : Aree-Yong - [ 22 ธ.ค. 51 12:08:39 ]