ความคิดเห็นที่ 1 “ต้าหวางไตร่ตรองได้ถูกต้องอย่างยิ่งเพคะ” พิงถิงคาดเดาได้อยู่แล้วว่าเป่ยม่อหวางจะต้องถามออกมาดังนี้ จึงกล่าวตอบอย่างใจเย็น “ทางหนึ่งพวกเราควรจะส่งคนไปปล่อยข่าวลือในหมู่ทหารตงหลินว่าราชนิกุลตงหลินเกิดการรบรากันภายใน ตงหลินหวางล้มป่วยหนักใกล้สิ้นใจ เมื่อข่าวลือนี้แพร่ไปถึงหูของฉูเป่ยเจี๋ย ในตอนแรกเขาจะไม่แยแสสนใจ แต่จะต้องส่งคนกลับตงหลินไปสืบข่าวอย่างแน่นอน เช่นนี้ก็จะสามารถรับประกันได้ว่าข่าวเรื่องที่ตงหลินหวางหมดสติจะต้องถูกส่งมาถึงกองทัพตงหลินในเร็ววัน และบีบให้ฉูเป่ยเจี๋ยต้องถอนทัพกลับไป” สองตาเป่ยม่อหวางทอประกายชื่นชม ถอนหายใจกล่าวว่า “คุณหนูนี่ร้ายกาจจริงๆ  คิดคำนวณได้รอบคอบ รุกศัตรูรุกจิตใจ” “ต้าหวางชมเชยเกินไปเพคะ” พิงถิงหลุบตาลง ไม่อวดโอ่หรือถ่อมตนจนเกินงาม พูดเสียงราบเรียบ “อีกทางหนึ่ง หากปล่อยให้ทัพตงหลินทำลายแนวป้องกันคานปู้ลงได้ ทัพตงหลินจะต้องบุกตรงมายังเป่ยหยาหลี่ด้วยอานุภาพอันสะท้านสะเทือนเป็นแน่ ถึงตอนนั้นเกรงว่าข่าวใดๆ จากตงหลินหวางล้วนไม่อาจสกัดขวางฝีเท้าม้าที่ห้อเต็มเหยียดของฉูเป่ยเจี๋ยได้เสียแล้ว ด้วยเหตุนี้จึงจำเป็นต้องส่งผู้ซึ่งสามารถต่อกรกับฉูเป่ยเจี๋ยได้ไปรักษาการณ์ที่คานปู้ เพื่อให้ฉูเป่ยเจี๋ยรู้สึกว่าการบุกโจมตีเป่ยหยาหลี่ไม่ใช่เรื่องที่สามารถทำให้สำเร็จได้ในชั่วระยะเวลาสั้นๆ” “นอกเสียจากคุณหนู ก็ยากที่จะหาบุคคลซึ่งเหมาะสมยิ่งกว่าได้อีกแล้ว” เมื่อกล่าวกันมาถึงตรงนี้ เป่ยม่อหวางมีหรือจะยังลังเลอยู่อีก หยิบตราอาญาสิทธิ์จอมทัพและหนังสือราชโองการที่เตรียมพร้อมเอาไว้อยู่ก่อนแล้วเดินลงบันไดหน้าบัลลังก์ ยื่นส่งมาให้ด้วยสองมือ เป่ยม่อหวางจ้องมองสตรีตรงหน้าที่กำลังจะรับมอบอำนาจสูงสุดในการคุมทัพชายแดนของเป่ยม่อไปกุมไว้ในมือ...สตรีซึ่งดูแล้วช่างอ่อนแอบอบบางอย่างเหลือเกินแน่วนิ่ง เอ่ยเสียงหนัก “คุณหนูโปรดถนอมตัวเองให้ดีๆ  ความอยู่รอดของเป่ยม่อขึ้นอยู่กับคุณหนูแล้ว” หยางเฟิ่งสูดอากาศเย็นสดชื่นเข้าไปลึกๆ แล้วเดินไปที่ข้างกายพิงถิง “ข้าจะเขียนจดหมายไปให้เจ๋ออิ่นหนึ่งฉบับ อธิบายให้เขาทราบเกี่ยวกับเรื่องของเจ้า มีเขาอยู่ด้วย เจ้าจะไม่ต้องพบกับเรื่องปวดศีรษะอย่างแม่ทัพนายกองใต้สังกัดไม่ยอมฟังคำสั่งอย่างแน่นอน” พิงถิงถือตราอาญาสิทธิ์จอมทัพและหนังสือราชโองการไว้ในมือ ยืนนิ่งเงียบงัน หัวใจได้โผบินจากไกลสู่คานปู้ที่เต็มไปด้วยเงาดาบประกายกระบี่เสียแล้ว จะให้ไม่นึกทอดถอนได้อย่างไร ก็นางกำลังจะได้พบกับฉูเป่ยเจี๋ยอีกครั้ง และครั้งนี้...จะได้พบกันโดยมีกองทัพหมื่นม้า...สมรภูมิซึ่งหยาดโลหิตกระเซ็นซ่านขวางกั้น......ในสภาพตั้งประจัน <>::<>::<> หนึ่งวันต่อมา ยาสลบก็ผสมเสร็จสรรพ พิงถิงจึงนำยานี้ไปมอบให้หยางเฟิ่งโดยไม่เข้าไปในวังหลวงอีก หลังจากบอกวิธีใช้ยาแก่เพื่อนรักแล้ว หญิงสาวก็กำชับว่า “อย่าจำพลาดเชียวนะ เพราะปริมาณยามีแค่พอทำให้คนหนึ่งคนหมดสติได้เท่านั้น” หยางเฟิ่งรับยาไปอย่างระมัดระวังพร้อมกับถามอย่างไม่เข้าใจ “ทำไมถึงไม่ทำเพิ่มอีกสักสองชุดเล่า เพราะถ้าเกิดผิดพลาดอะไรขึ้นมา ทุกอย่างได้จบสิ้นกันพอดี” พิงถิงยิ้มอย่างลึกลับสุดหยั่งคาด “ข้าย่อมจะมีเหตุผลของข้าเอง เจ้าไม่ต้องถามหรอก และผู้ที่สามารถแทรกซึมเข้าไปอยู่ข้างกายต้าหวางแคว้นศัตรูได้นั้นล้วนแต่เป็นผู้ซึ่งมีพร้อมทั้งสติปัญญาและความสามารถทั้งสิ้น จึงไม่มีทางกระทำการโดยบุ่มบ่ามจนต้องสิ้นเปลืองยานี้อย่างแน่นอน วางใจเถิดน่า” เมื่อเห็นเพื่อนรักทำสีหน้ามั่นใจเต็มที่ หยางเฟิ่งจึงค่อยวางใจลงได้ และเก็บยาสลบเอาไว้กับตัวอย่างดี จากนั้นจึงพูดว่า “อีกประเดี๋ยวข้าจะเข้าวังนำยานี้ไปมอบให้ต้าหวางด้วยมือตัวเอง ส่วนขบวนรถที่จะคุ้มครองส่งเจ้าพร้อมรับคำสั่งออกเดินทางทุกเมื่อ จะรอก็แต่ให้เจ้าออกคำสั่งเท่านั้น” นางหยิบจดหมายประทับตราจวนขุนทัพฉบับหนึ่งออกมาจากในแขนเสื้อมอบให้ถึงมือพิงถิง “จดหมายฉบับนี้เจ้าเก็บไว้ให้ดีๆ ละ ได้พบเจ๋ออิ่นเมื่อไรค่อยมอบให้เขาไป” “เจ้าเขียนเรื่องของข้าเอาไว้ในนี้หมดแล้วสินะ ?” “ให้เขาได้รู้สถานการณ์ทั้งหมดจะดีกว่า จะได้สะดวกกับการบัญชาการกองทัพของเจ้าด้วย” หยางเฟิ่งเห็นนัยน์ตาดำขลับของเพื่อนรักแฝงประกายยิ้มเจ้าเล่ห์อยู่รำไร สองแก้มนวลก็ซับสีเรื่อในพริบตา เอ่ยเตือนเสียงขุ่น “ห้ามแอบดูเชียวนะ ! ข้างในนี้นอกจากเรื่องของเจ้าแล้ว ที่เหลือเป็นคำพูดส่วนตัวของสามีภรรยาทั้งนั้น เด็กผู้หญิงน่ะอ่านไม่เข้าใจหรอก” พิงถิงหัวเราะ “ในเมื่ออ่านไม่เข้าใจ อย่างนั้นลองอ่านดูหน่อยจะเป็นไรไปเล่า ?” ครั้นเห็นหยางเฟิ่งกระทืบเท้าอย่างเคืองจัด ก็ส่ายหน้าจุปาก “เจ้านี่เสียทีที่เป็นฟูเหรินท่านขุนทัพแท้ๆ  ทำไมถึงไม่รู้จักมีเล่ห์เหลี่ยมกับเขาบ้างเลย ? ถูกข้ายั่วนิดยั่วหน่อยก็หลงกลเสียแล้ว ข้าแบกรับภาระสำคัญ จะไปสนามรบฆ่าฟันกับคนเขาล่ะนะ ไปสั่งให้ขบวนรถของกองคุ้มกันออกเดินทางเดี๋ยวนี้เลยเถิด” กล่าวจบก็ก้าวเท้าออกจากห้อง “พิงถิง !” “อะไรหรือ ?” พิงถิงหันกายมา ในใจลอบนึกคร่ำครวญ เพราะนางอุตส่าห์พยายามแทบแย่กว่าจะแสดงมาดออกเดินทัพไปต่อกรกับฉูเป่ยเจี๋ยอย่างองอาจสง่างามได้ ขืนตอนนี้หยางเฟิ่งแสดงบทกล่าวลาทั้งน้ำตาละก็ มีหวังทำเอานางพลอยกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ร้องไห้ตามไปด้วยอีกคนเป็นแน่ และหากถูกคนเขารู้เข้าว่าท่านจอมทัพคนใหม่ออกเดินทางทั้งนัยน์ตาแดงก่ำ ทหารเป่ยม่อจะยอมรับนับถือนางได้อย่างไร ? หยางเฟิ่งวิ่งไล่ตามออกจากห้องมา แล้วหยุดชะงักลงตรงหน้าพิงถิงประมาณ 4-5 ฉื่อ(๓) นัยน์ตาดำขลับจ้องมองเพื่อนรักอยู่ชั่วอึดใจ ก่อนจะก้มหน้าลงพูดว่า “อย่างไรเจ้าก็เป็นผู้หญิง เป็นจอมทัพแล้วก็วางแผนอยู่แต่ในกระโจมจอมทัพดีๆ ล่ะ อย่าได้ทำอวดเก่งเข้าสู่สนามรบเองเป็นอันขาดเชียวนะ” พิงถิงตกตะลึง ครู่ใหญ่ให้หลังจึงค่อยฟังเข้าใจ และให้นึกตื้นตันอยู่ในใจ นางกุมมือเพื่อนรักเบาๆ เอ่ยเสียงนุ่ม “วางใจเถอะ ข้ามีหรือจะไม่รักตัวเองถึงเพียงนั้นได้ ? เมื่อกี้ที่บอกว่าไปสนามรบฆ่าฟันกับคนเขาน่ะ ข้าแค่พูดเล่นเท่านั้น ก็ข้ายกดาบยกกระบี่ไม่ไหวสักหน่อย เวลาไม่คอยท่า ข้าต้องไปจริงๆ แล้วล่ะ รอจนชนะศึกกลับมาเมื่อไรค่อยมาดูหน้าเป๋าเป่า(๔)ที่เจ้าคลอด อ้อ...ตอนนั้นเป๋าเป่าน่าจะยังไม่คลอดสินะ ?” หยางเฟิ่งปวดใจ ฝืนข่มกลั้นน้ำตาที่กำลังจะเอ่อล้นออกมา กัดริมฝีปากตำหนิว่า “เป็นถึงจอมทัพแล้วยังจะพูดเล่นอยู่อีก !” นิ่งเงียบงันไปชั่วอึดใจ น้ำตาก็ไหลพรากลงอาบแก้ม ครั้นเงยหน้าขึ้น พิงถิงไม่ได้อยู่ตรงหน้าเสียแล้ว ไกลออกไป ณ ประตูสุดปลายของสวนดอกไม้ปรากฏเงาแขนเสื้อสีเขียวไหววูบ สหายรักของนางได้เดินจากไปไกลแล้ว... <>::<>::<> รถม้าแล่นตะบึงอย่างเร่งร้อน ทรายเหลืองพัดปลิวฟุ้งตลบจนแทบจะมองเห็นทางไม่ชัดเจน พิงถิงแหวกม่านออก หรี่ตาลงเพ่งมองตรวจสอบสภาพภูมิประเทศโดยรอบ ...ปวดศีรษะเหลือเกิน... ช่วงที่อยู่บนรถม้านี้ นางได้ดูแผนที่ของพื้นที่ละแวกใกล้เคียงเมืองคานปู้ไปรอบแล้วรอบเล่า ทั้งชื่อและตำแหน่งของทุกภูเนินทุกยอดเขาทุกสายน้ำ ล้วนถูกจดจำเอาไว้ในใจอย่างแม่นยำ ข้อมูลเกี่ยวกับสภาพภายในกองทัพเป่ยม่อที่เป่ยม่อหวางมอบให้ นางก็ได้วิเคราะห์จนกระจ่างแจ้งหมดสิ้น ชื่อและความถนัดของแม่ทัพนายกองทุกคน นางก็ท่องได้อย่างคล่องแคล่วไม่มีติดขัด “ใกล้จะถึงคานปู้แล้ว” หญิงสาวพูดกับตัวเอง อดเริ่มถอนหายใจอีกครั้งไม่ได้ นางเอาแต่ดูแผนที่และรายชื่อแม่ทัพนายกองแทบจะตลอดเวลา ทั้งยังทบทวนเรื่องที่จำเป็นต้องทราบทั้งหมดครั้งแล้วครั้งเล่าจนแทบจะสามารถท่องออกมาได้อย่างไหลลื่น แต่ก็ยังไม่สามารถลดทอนอาการปวดศีรษะลงไปได้แม้แต่น้อยอยู่เช่นเดิม ทุกครั้งที่คิดว่าหลังจากไปถึงคานปู้แล้ว นางต้องเผชิญหน้ากับฉูเป่ยเจี๋ย ศีรษะของนางก็จะมีเสียงดังหึ่งๆ อยู่ข้างในอย่างไม่อาจเยียวยาทันที คานปู้ซึ่งถูกฉูเป่ยเจี๋ยกระหน่ำโจมตีอย่างบ้าคลั่งคงจะกำลังตกอยู่ในสภาพคับขันถึงขีดสุดเป็นแน่ หากผู้ที่เฝ้าตั้งมั่นรักษาเมืองไม่ใช่เจ๋ออิ่น ยอดขุนพลผู้เรืองนามของเป่ยม่อละก็ เกรงว่านางยังไปไม่ทันถึง คานปู้คงมีอันถูกตีแตกเสียก่อนแล้ว นางจะต่อกรกับฉูเป่ยเจี๋ยได้จริงๆ หรือ ? ทุกรอบที่ล้อรถม้าหมุนไป นางก็เข้าใกล้ชายคนนั้นมากขึ้นอีกหนึ่งก้าว และยิ่งไม่อาจห้ามใจไม่ให้นึกถึงภาพอันองอาจสง่างามของเขายามอยู่ในสนามรบ ...อย่าไปคิดถึงเขา ! อย่าไปคิดถึงเขา !... พิงถิงส่ายศีรษะช้าๆ หญิงสาวสูดหายใจลึกๆ ลืมตาขึ้นอย่างแช่มช้า ในดวงตาสงบนิ่งลึกล้ำปรากฏประกายเด็ดเดี่ยว ศึกคานปู้...มิใช่ศึกระหว่างตงหลินกับเป่ยม่ออีกต่อไป...หากแต่เป็นการประลองฝีมือระหว่างฉูเป่ยเจี๋ยกับป๋ายพิงถิง นางอยากจะชนะจริงๆ หรือ ? พิงถิงนิ่งมองตราอาญาสิทธิ์จอมทัพและหนังสือราชโองการซึ่งหนักอึ้งราวพันจิน(๕)ที่ข้างกายอย่างเงียบงัน รถม้ากระเทือนโดยแรงแล้วหยุดลง ทำลายห้วงภวังค์ของพิงถิง นอกรถมีเสียงอันคุ้นเคยของ รั่วหาน แม่ทัพผู้รับผิดชอบหน้าที่คุ้มครองส่งหญิงสาวดังมาว่า “ถึงคานปู้แล้วขอรับ คุณหนูโปรดลงจากรถเถิด ท่านขุนทัพได้มารับด้วยตัวเองแล้ว” แหวกเปิดม่านประตูรถ กำแพงเมืองสูงตระหง่านปรากฏสู่คลองจักษุ ร่องรอยชำรุดเสียหายและรอยควันไฟเผารมหลายต่อหลายแห่ง รวมถึงธนูเหล็กอีกหลายดอกซึ่งปักคาอยู่ลึกบนกำแพงโดยที่ยังไม่ทันได้ถูกถอนทิ้ง ต่างบ่งบอกถึงสถานการณ์รบอันดุเดือดและเอน็จอนาถในไม่กี่วันที่ผ่านมาอย่างชัดเจน พิงถิงลงจากรถม้าอย่างแช่มช้า สายตาค่อยๆ เบนจากกำแพงเมืองมายังเหล่าแม่ทัพที่ยืนเรียงกันเป็นแถวหน้ากระดานตรงหน้า...เหล่าแม่ทัพซึ่งมาเพื่อต้อนรับนางโดยเฉพาะ ผู้ที่ยืนอยู่หัวแถวมีฝุ่นสีเหลืองเกาะเต็มตัว แม้หนวดเครารกครึ้มเหมือนพงหญ้าจะบดบังใบหน้าไปเสียครึ่ง แต่สองตากลับสาดประกายเด็ดเดี่ยวมุ่งมั่น เพียงมองก็ทราบว่าเป็นบุคคลที่ไม่ยอมสยบแก่ผู้ใดโดยง่าย พิงถิงคลี่ยิ้มอย่างกระดาก คารวะอีกฝ่ายอย่างงดงาม “ท่านนี้คงจะเป็นท่านขุนทัพเจ๋ออิ่นกระมัง ลำบากท่านขุนทัพต้องออกจากเมืองมาต้อนรับ ช่างเป็นโทษหนักของข้าผู้น้อยโดยแท้” จากคุณ : Linmou - [ 2 ธ.ค. 51 11:36:30 ]

ความคิดเห็นที่ 2 เจ๋ออิ่นก้าวพรวดออกไปขวางหญิงสาวเอาไว้ไม่ให้คารวะ “ครั้งนี้คุณหนูมาที่นี่ด้วยฐานะจอมทัพ ดังนั้นโปรดอย่าได้มากมารยาทกับผู้ใต้บังคับบัญชาเช่นนี้โดยเด็ดขาด” จากนั้นกระซิบว่า “ต้าหวางได้ส่งม้าเร็วนำราชโองการมาแล้ว เจ๋ออิ่นจะให้ความช่วยเหลือคุณหนูอย่างเต็มที่แน่นอน เข้าไปในเมืองแล้วค่อยสนทนากันเป็นอย่างไร ?” พิงถิงพยักหน้าเห็นพ้อง พร้อมกับหยิบจดหมายของหยางเฟิ่งออกมา ครั้นได้เห็นลายมือของภรรยา ริมฝีปากเจ๋ออิ่นก็คลี่ออกเป็นรอยยิ้มอบอุ่นทันที รับจดหมายมาด้วยสองมือพร้อมกับกล่าวขอบคุณ แม่ทัพคนอื่นๆ ที่เหลือทยอยกันเข้ามาทำความเคารพพิงถิงและรายงานตัวบอกชื่อแซ่พร้อมด้วยตำแหน่ง หลังจากเหล่าแม่ทัพต่างรายงานตัวเป็นที่เรียบร้อย คนทั้งหมดก็พากันเข้าไปในเมืองซึ่งมีการเฝ้ารักษาการณ์อย่างเข้มงวดแน่นหนา เจ๋ออิ่นเป็นมิตรกับพิงถิงอย่างมาก ขุนทัพหนุ่มไม่เพียงแต่ปฏิบัติต่อนางโดยถือนางเป็นจอมทัพในทุกๆ ด้านเท่านั้น ทว่ายังยกเรือนจอมทัพของตนให้นางพักเป็นการชั่วคราวอีกด้วย ในเรือนจอมทัพตกแต่งโดยใช้สีฟ้าและสีดำยืนพื้น แสดงออกถึงอุปนิสัยห้าวหาญเปิดเผยของผู้เป็นเจ้าของอย่างเต็มที่ บนผนังแขวนคันศรสีดำสนิทขนาดใหญ่หนึ่งคัน บนโต๊ะเตี้ยมีแผนที่แสดงสภาพภูมิประเทศของคานปู้ปูกางอยู่ ราวกับว่าก่อนที่พิงถิงจะมาถึง เจ๋ออิ่นยังคงนั่งเพ่งมองแผนที่พยายามขบคิดถึงแผนการดีๆ ในการทำลายศัตรูกระนั้น นัยน์ตาเฉียบไวของพิงถิงกวาดผ่านภายในห้องไปหนึ่งรอบ เมื่อได้เห็นการตกแต่งอย่างสะดวกเรียบง่ายอย่างมาก หญิงสาวก็พอจะเข้าใจลักษณะนิสัยของขุนทัพหนุ่ม หากไม่ใช่เพราะในบ้านมีภรรยาอยู่ จวนขุนทัพคงไม่มีทางโอ่อ่าหรูหราเช่นนั้นอย่างเด็ดขาด เพราะเจ้านายของมันมิใช่ผู้มีรสนิยมชมชอบในความหรูหราแต่อย่างใด มิอาจไม่ทอดถอนต่อพรหมลิขิตอันน่าอัศจรรย์ของสวรรค์จริงๆ  เพราะชายหนุ่มซึ่งดูแล้วทื่อแสนทื่อคนนี้นี่แหละที่สามารถเอาชนะใจของหยางเฟิ่งซึ่งไม่เคยเห็นเหล่าบุตรหลานของตระกูลสูงศักดิ์ทรงอำนาจในกุยเล่ออยู่ในสายตาได้ เจ๋ออิ่นสั่งให้เหล่าแม่ทัพที่ติดตามมาทุกคนรออยู่ข้างนอกสักครู่ จากนั้นหันกายมาประสานมือกล่าวกับพิงถิงว่า “คุณหนูคงพอจะถูกใจที่นี่กระมัง ? เวลาฉุกละหุก ได้แต่ขอให้คุณหนูอดทนสักนิด หากติว่าสีของที่นี่มืดเกินไป ก็สั่งให้ทหารรับใช้ไปหาผ้าที่สีสันสดใสมาให้ได้ แต่ไม่อาจรับรองเช่นกันว่าจะหามาได้หรือไม่” พิงถิงเห็นท่าทางของอีกฝ่ายหนักแน่นเยือกเย็น ทั้งที่กำลังร้อนใจอยากจะซักถามเรื่องการศึก แต่กลับไม่แสดงออกทางสีหน้าแม้แต่น้อย ก็ยิ้มบางๆ “ท่านขุนทัพเกรงใจเกินไปแล้ว การศึกเร่งด่วน ไหนเลยมีเวลามาใส่ใจเรื่องปลีกย่อยเช่นนี้ ขอท่านขุนทัพโปรดรายงานสถานการณ์รบล่าสุดมาโดยละเอียดเถิด จะได้ร่วมปรึกษาคิดแผนการกัน” เจ๋ออิ่นกำลังรอคำพูดนี้ของนางอยู่พอดี จึงผายมือกล่าวว่า “คุณหนูเชิญนั่งเถิด” ทั้งสองต่างนั่งลง สีหน้าเจ๋ออิ่นเคร่งเครียด กล่าวเสียงหนัก “สิบสามวันก่อนทัพของเราถอยมาถึงคานปู้ ฉูเป่ยเจี๋ยนำทัพทุ่มกำลังทั้งหมดล้อมบุกโจมตี เคราะห์ดีที่กำแพงเมืองคานปู้ทั้งสูงและหนา ตั้งรับง่ายโจมตียาก ทั้งแม่ทัพนายกองและเหล่าทหารทุกคนต่างพยายามสู้ตอบโต้อย่างถวายชีวิต จึงค่อยขับไล่ทัพตงหลินให้ต้องล่าถอยกลับไปได้ทุกครั้ง แต่ถึงอย่างไรทัพตงหลินก็มีข้อได้เปรียบด้านจำนวนทหาร แม้แต่ข้าเองก็ไม่มีความมั่นใจว่าจะสามารถโจมตีพวกเขาให้แตกพ่ายไปโดยสิ้นเชิงได้ ฉูเป่ยเจี๋ยไม่เสียทีที่เป็นยอดขุนพลจริงๆ  เพราะสามารถดูแผนล่อศัตรูของฝ่ายเราออกครั้งแล้วครั้งเล่า” “ข้ามีเรื่องหนึ่งประสงค์จะให้ท่านขุนทัพช่วยชี้แนะ หวังว่าท่านขุนทัพอย่าได้ถือสาหาความ” พิงถิงเอ่ยเสียงเรียบ “การป้องกันเมืองชายแดนของเป่ยม่อแข็งแกร่งแน่นหนาเสมอมา ทั้งยังมีท่านขุนทัพมาช่วยคุมทัพด้วยตัวเอง แล้วเหตุใดจึงได้ถูกโจมตีด่านป้องกันจนแตกพ่ายไปหลายด่านติดต่อกันในเวลาสั้นๆ เพียงไม่กี่วัน จนต้องถอยร่นมาถึงเมืองคานปู้ที่เป็นปราการด่านสุดท้ายแห่งนี้ได้เล่า ?” เจ๋ออิ่นตกตะลึง นัยน์ตาเปลี่ยนเป็นทอประกายคมกล้า จ้องหน้าพิงถิงเขม็ง ครั้นเห็นดวงตาใสกระจ่างของพิงถิงไม่ปรากฏประกายพรั่นพรึงแม้แต่น้อย ขุนทัพหนุ่มก็แหงนหน้าถอนหายใจยาว กล่าวเสียงเคร่ง “หากมิใช่เพราะหยางเฟิ่งเอ่ยถึงนิสัยเพื่อนสนิทในห้องหอของนางต่อข้าอยู่หลายครั้ง ข้าคงต้องคิดว่าคุณหนูถามคำถามนี้เพราะต้องการจะตัดไม้ข่มนามข้าเป็นแน่ เฮ้อ...คำถามของคุณหนูตรงประเด็นอย่างยิ่งจริงๆ  เหตุที่ทัพเราพ่ายแพ้ยับเยินและถูกบีบให้ต้องเฝ้าตั้งมั่นอยู่ที่คานปู้อย่างจนตรอก มิได้เป็นเพราะทัพศัตรูมีจำนวนคนมากกว่าทัพเราแต่อย่างใด ครั้งนี้ทัพตงหลินประกาศว่ายกทัพมาหนึ่งแสน แต่จำนวนที่แท้จริงเพียงไม่เกินเจ็ดหมื่นเท่านั้น สาเหตุแห่งการพ่ายแพ้ของฝ่ายเราอยู่ที่จอมทัพ” เจ๋ออิ่นไม่ได้สังเกตอาการหน้าผิดสีของพิงถิง ขุนทัพหนุ่มลุกขึ้นยืนก้มหน้าลงจ้องมองแผนที่เมืองคานปู้บนโต๊ะ สีหน้าบ่งบอกว่ากำลังหวนระลึกถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมา “เจ๋ออิ่นเองถือเป็นขุนพลมือเก่ามีอันดับเจนสนามรบของเป่ยม่ออยู่เหมือนกัน แต่เมื่อได้พบกับฉูเป่ยเจี๋ย จึงค่อยทราบว่า ‘ยอดขุนพล’ นั้นเป็นเช่นไร เขามองแผนล่อศัตรูของฝ่ายเราออกไปเสียทุกครั้ง บุกนำหน้าเหล่าทหาร วิชายุทธ์สูงล้ำ ตอนที่ปะทะกันครั้งแรก เขาได้ออกมาประกาศก้องท้าทายฝ่ายเราด้วยตัวเอง และฟันสังหารแม่ทัพเหมิงชู ลูกน้องใต้สังกัดที่เก่งที่สุดของข้าภายในสามกระบวนท่าต่อหน้าทหารทั้งหมดของทั้งสองฝ่าย อานุภาพสะท้านสามทัพ(๖) ทำให้ทุกคนได้ประจักษ์ในฝีมือกระบี่สยบแผ่นดินของเขา นับแต่นั้นมาภาพลักษณ์ที่ว่า ‘ฉูเป่ยเจี๋ยคือผู้ที่ไม่อาจเอาชนะ’ ได้ส่งผลกระทบทำลายขวัญกำลังใจของทหารฝ่ายเราอย่างลึกล้ำ จนนำมาสู่การพ่ายแพ้ไม่เป็นกระบวนครั้งแล้วครั้งเล่า” จากคำพูดของเจ๋ออิ่น พิงถิงฟังออกถึงความหวาดกลัวในตัวฉูเป่ยเจี๋ยของทหารเป่ยม่อ จึงอดนึกไปถึงมาดอันองอาจห้าวหาญของฉูเป่ยเจี๋ยยามต่อสู้สังหารแม่ทัพเป่ยม่อภายในสามกระบวนท่าอย่างเยือกเย็นต่อหน้ากองทัพหมื่นม้าไม่ได้ และนิ่งเงียบงันไปชั่วครู่ กว่าจะสามารถดึงสติกลับคืนมา พูดปลอบใจว่า “ท่านขุนทัพอย่าได้ท้อใจไปเลย แม้ฉูเป่ยเจี๋ยจะเก่งกล้าสามารถ แต่ก็ถูกท่านขุนทัพสกัดเอาไว้ที่นอกเมืองคานปู้มาได้สิบสามวันแล้วไม่ใช่หรือไร ?” เจ๋ออิ่นไม่ได้ตอบคำในทันที นิ่งเงียบงันไปอึดใจใหญ่จึงค่อยกล่าวว่า “เมื่อครู่ ก่อนจะเข้ามาในนี้ ข้าได้อ่านจดหมายที่หยางเฟิ่งเขียนแล้ว ในเมื่อคุณหนูรู้จักฉูเป่ยเจี๋ยดี อย่างนั้นก็น่าจะทราบดียิ่งกว่าข้าว่าสถานการณ์ในตอนนี้เป็นเช่นไร เวลานี้ทุกคนต่างทราบดีว่าขอเพียงคานปู้ถูกตีแตก ทัพตงหลินจะสามารถเดินทัพตรงดิ่งไปตีเป่ยหยาหลี่ในรวดเดียวได้ทันที แล้วพวกเราก็จะกลายเป็นทาสไร้แผ่นดิน ด้วยเหตุนี้ขวัญทหารที่ถูกฉูเป่ยเจี๋ยทำลายแตกซ่านจึงได้หวนกลับมารวมตัวกันอย่างมั่นคงอีกครั้ง จนทำให้ทุกคนต่างสู้ศึกอย่างถวายชีวิต” “ท่านขุนทัพคิดได้ถูกต้องอย่างยิ่ง” พิงถิงพยักหน้า “คานปู้ในยามนี้ได้บรรลุถึงระดับที่ขวัญทหารฮึกเหิมถึงขีดสุด และเป็นช่วงเวลาที่ข้อได้เปรียบในด้านการป้องกันตั้งรับทุกด้านถูกปรับขึ้นจนถึงขีดสุด หากอาศัยความได้เปรียบในยามนี้แล้วยังคงไม่สามารถไล่ตีทัพตงหลินให้ถอยกลับไปได้ละก็ อย่างนั้นทัพตงหลินจะต้องตีคานปู้จนแตกในไม่ช้า” การปะทะกันในสนามรบกับการชิงไหวชิงพริบกันในวังเป็นคนละเรื่องกันโดยสิ้นเชิง อย่างหลังนั้นพิงถิงอาจจะพอมีความสามารถประชันด้วยได้ แต่อย่างแรกนางกลับด้อยกว่าฉูเป่ยเจี๋ยอยู่หลายขุม เมื่อนึกถึงว่าฉูเป่ยเจี๋ยมีคุณสมบัติที่จำเป็นในตัวยอดขุนพลอยู่พร้อมสรรพ ส่วนนางกลับต้องมานำเหล่าทหารที่ถูกเขาทำลายขวัญจนแตกกระเจิงใกล้พ่ายแพ้ไปปะทะกับเขา พิงถิงก็อดที่จะทอดถอนใจยาวอยู่ในใจไม่ได้ แต่นางก็นึกภูมิใจอยู่รางๆ เช่นกัน เพราะเมื่อเอ่ยถึงเรื่องรบทัพจับศึก ทั่วหล้านี้มีผู้ใดเล่าเหนือล้ำไปกว่าฉูเป่ยเจี๋ย ? ระหว่างที่เผลอคิดฟุ้งซ่าน หญิงสาวก็นึกขึ้นได้กะทันหันว่าข้างกายยังมีเจ๋ออิ่นที่กำลังปรึกษาเรื่องการศึกกับนางอยู่ จึงได้แต่รั้งสติกลับคืนมา แสร้งปั้นสีหน้าวางมาดสุขุมเยือกเย็นแบบจอมทัพที่แม้ขุนเขาถล่มลงตรงหน้าก็ยังหน้าไม่เปลี่ยนสี พิงถิงเอ่ยเพียงไม่กี่ประโยคก็บ่งบอกเรื่องที่เจ๋ออิ่นกำลังนึกกังวลอยู่ในใจออกมาได้อย่างถูกต้อง ทำให้ขุนทัพหนุ่มมิอาจไม่มองนางอย่างตั้งใจกว่าเดิม และกล่าวอย่างเห็นพ้องว่า “คุณหนูกล่าวได้ถูกต้องยิ่งนัก เมื่อไม่กี่วันก่อนฉูเป่ยเจี๋ยได้ทดลองบุกโจมตีอย่างหักโหม ทั้งสองฝ่ายต่างบาดเจ็บล้มตายเป็นจำนวนมาก จากนั้นนับตั้งแต่วันที่สิบเป็นต้นมา ตงหลินก็ตั้งมั่นสงบนิ่ง ไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ แม้แต่น้อย ข้าว่าเขาคงคิดจะรอเวลาให้ขวัญกำลังใจของทหารฝ่ายเราเริ่มแตกซ่านแล้วค่อยบุกโจมตี จะได้ลดทอนจำนวนผู้บาดเจ็บล้มตายของทัพตงหลิน” “ไม่” พิงถิงเม้มปาก ขมวดคิ้วนิ่งเงียบงัน แล้วผงกศีรษะขึ้นอย่างรวดเร็ว สีหน้าเปลี่ยนเป็นเคร่งเครียด เอ่ยเน้นทีละคำๆ “หากฉูเป่ยเจี๋ยหยุดบุกตีเมือง ต้องหมายความว่าเขาคิดวิธีในการบุกยึดคานปู้ที่ดียิ่งกว่าได้แล้ว ด้วยสมองในการคิดแผนและฝีมือของเขา วิธีการที่ใช้จะต้องทรงอานุภาพสะเทือนเลือนลั่น พิสดารจนสุดที่จะหยั่งคาดได้ และสามารถทำลายการป้องกันภายในเมืองคานปู้ลงโดยสิ้นเชิงในเวลาอันรวดเร็วแน่นอน” สีหน้าเจ๋ออิ่นบอกความกังขา “มีเรื่องเช่นนี้ได้ด้วยหรือ ?” พิงถิงยังไม่อธิบายเรื่องนี้ก่อน และเปลี่ยนไปถามว่า “ทัพเราได้ส่งสายสืบออกไปสืบดูความเคลื่อนไหวของทัพตงหลินหรือไม่ ?” “ส่งออกไปสืบดูอยู่ตลอด แต่ฉูเป่ยเจี๋ยระมัดระวังในเรื่องนี้มาก โดยมักจะส่งทหารกองใหญ่ออกมากวาดล้างรอบบริเวณค่ายทัพอยู่เนืองๆ  ทำให้สายสืบของเราไม่สามารถรั้งอยู่นาน และได้ทราบเพียงว่าโดยส่วนใหญ่แล้วทัพศัตรูไม่มีความเคลื่อนไหวใด” เจ๋ออิ่นถอนหายใจ “ส่วนสายสืบที่เสี่ยงภัยแฝงกายเข้าไปใกล้หมายสืบเสาะข้อมูลให้ได้มากขึ้นอีกนิดนั้น ไม่มีใครกลับมาเลยสักคน” “เช่นนี้ก็ถูกต้องแล้ว เพราะฉูเป่ยเจี๋ยกำลังลอบดำเนินแผนการของเขาอยู่” พิงถิงกล่าวอย่างครุ่นคิด “ท่านขุนทัพ เรื่องฐานะของข้าและเรื่องที่ข้ามารับตำแหน่งจอมทัพแทนท่านนี้ ขอให้ทราบกันแต่เฉพาะในหมู่แม่ทัพระดับสูงไปก่อน อย่าให้ข่าวนี้แพร่ออกไปภายนอก” เจ๋ออิ่นเอ่ยตอบอย่างตรงไปตรงมา “คุณหนูโปรดวางใจเถิด ผู้ที่มาพบคุณหนูในวันนี้ล้วนแต่เป็นคนสนิทที่เชื่อถือและไว้วางใจได้ของข้าทั้งสิ้น มีแต่พวกเขาเท่านั้นที่ทราบว่าคุณหนูคือจอมทัพคนใหม่ที่ต้าหวางส่งมา นอกจากนี้ในเมืองคานปู้ ผู้ที่ทราบฐานะของคุณหนูมีแค่เจ๋ออิ่นกับรั่วหานที่คุ้มครองส่งคุณหนูมาที่นี่เพียงสองคน และพวกเราจะเรียกคุณหนูว่า ‘คุณหนู’ เท่านั้น เรื่องนี้ต้าหวางได้บอกกล่าวเอาไว้อย่างชัดเจนในราชโองการที่ส่งมาให้เมื่อวันก่อนแล้ว” การที่เขาซึ่งเป็นขุนทัพแห่งเป่ยม่อเอาแต่เรียกพิงถิงว่า “คุณหนู” ตลอดเวลา ย่อมต้องมีเหตุผลอยู่แล้ว พิงถิงผงกศีรษะแสดงทีท่าว่าค่อยวางใจลงได้ จากนั้นสายตาเบนเล็กน้อย ย้ายไปจับยังทางปูหินซึ่งทอดตรงดิ่งไปยังห้องโถงด้านหน้า กำชับเบาๆ “ถ้าเช่นนั้น...พวกเราขึ้นไปดูที่กำแพงเมืองกันก่อนเถิด” <>::<>::<> จากคุณ : Linmou - [ 2 ธ.ค. 51 11:37:03 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เมื่อก้าวขึ้นไปบนกำแพงเมืองอันสูงใหญ่อลังการของคานปู้ ทุ่งหญ้าที่เผชิญผ่านไฟสงครามและแนวเขาตลอดจนป่าละเมาะสองฟากข้างก็ปรากฏสู่คลองจักษุ เจ๋ออิ่นยืนอยู่ข้างๆ หญิงสาว ชี้มือไปทางทิศตะวันออกเฉียงใต้พร้อมกับพูดว่า “นั่นคือค่ายใหญ่ของทัพตงหลิน” หัวใจโลดแรงในบัดดล “ค่ายใหญ่ของทัพตงหลิน......” พิงถิงพยายามเพ่งมองออกไปไกล แต่จนใจที่อยู่ห่างมากเกินไป กระทั่งธงแพรไม่กี่ผืนที่สะบัดพัดพลิ้วอยู่ไหวๆ ยังไม่อาจมองเห็นได้ อย่าว่าแต่ใบหน้าคมสันดั่งสลักด้วยคมดาบของฉูเป่ยเจี๋ย ฉูเป่ยเจี๋ย...ท่านทราบหรือไม่ ? พิงถิงได้มาแล้ว... ด้วยเพราะหนีไม่พ้น...จึงได้แต่มา <>::<>::<> เรื่องเร่งด่วนในตอนนี้คือ ต้องทราบให้ได้ว่าฉูเป่ยเจี๋ยจะใช้แผนพิสดารใด พิงถิงไม่ได้คิดที่จะรวบอำนาจกองทัพแต่อย่างใด ที่นางร้องขอตราอาญาสิทธิ์จอมทัพต่อเป่ยม่อหวาง ก็เพียงเพื่อให้สามารถสั่งกองทัพเป่ยม่อให้ทำตามแผนการของนางในการรับมือทัพตงหลินในช่วงเวลาอันสำคัญได้เท่านั้น ด้วยเหตุนี้นอกจากการพบหน้าเหล่าแม่ทัพระดับสูงอย่างรีบร้อนในวันแรกที่มาถึงแล้ว หญิงสาวก็ไม่ได้ใช้ฐานะจอมทัพเรียกระดมพลอีกเลย ที่ทำการของนางอยู่ในเรือนจอมทัพที่เจ๋ออิ่นสละให้นางอยู่ ผู้ที่ร่วมปรึกษาวางแผนการรบด้วยกันกับนางมีแต่เจ๋ออิ่นเพียงผู้เดียว สามีของเพื่อนรักเพียงคนเดียวของนางไม่เพียงแต่ไม่ได้กีดกันจอมทัพที่โผล่มาอย่างพิลึกพิลั่นเช่นนางแม้แต่น้อยเท่านั้น ตรงกันข้ามเขากลับช่วยคิดแทนนางในทุกเรื่อง ลำพังความใจกว้างและผ่าเผยนี้ ก็มากพอให้พิงถิงนึกนับถือและชื่นชมแล้ว ที่ทัพเป่ยม่อตกเป็นฝ่ายเสียเปรียบ ไม่ใช่เพราะเจ๋ออิ่นอ่อนด้อยเกินไป หากแต่เป็นเพราะฉูเป่ยเจี๋ยเก่งกาจเกินไป “คุณหนูกำลังคิดอะไรอยู่หรือ ?” เจ๋ออิ่นถามทำลายความเงียบในห้องโถง มือวางข้อมูลล่าสุดที่เพิ่งได้รับมาเมื่อสักครู่ลง “ครั้งนี้ฝ่ายเราเสียสายสืบแนวหน้าที่มีความสามารถสูงไปถึงหลายสิบคน แต่กลับได้มาแค่ข้อมูลที่ไม่ค่อยจะมีประโยชน์อะไรนักพวกนี้ ช่างได้ไม่คุ้มเสียเอาเลยจริงๆ” ในห้วงสมองของพิงถิงยังคงขบคิดวิเคราะห์ข้อมูลที่เพิ่งจะได้รับทราบมาเมื่อครู่ จึงไม่ได้เอ่ยตอบ หญิงสาวกางแผนที่ออก นิ้วเรียวดุจลำเทียนชี้ไล่อยู่บนแผนที่ แล้วไปหยุดยังมุมล่างด้านขวา ขมวดคิ้วพึมพำกับตัวเองว่า “จากทางใต้ลงไปหลายสิบหลี่(๗)เป็นป่าละเมาะรกทึบทอดยาวติดต่อกันไปอย่างไม่ขาดตอนทั้งสิ้น เหตุใดหลายวันมานี้ฉูเป่ยเจี๋ยถึงได้ส่งทหารเข้าไปในป่าละเมาะนี้ติดต่อกันทุกวันไม่ได้หยุด ?” เจ๋ออิ่นพลอยมายืนดูแผนที่ด้วยคน แล้วเลิกคิ้วเหมือนจะนึกอะไรขึ้นได้ แต่ก็กลับส่ายหน้าปฏิเสธความคิดของตัวเองในทันที “การจะข้ามผ่านป่าละเมาะร้อยหลี่ทางใต้มาโจมตีคานปู้จากด้านหลังไม่มีทางเป็นไปได้อยู่แล้ว เพราะไม่เพียงแต่ต้องอ้อมทางเป็นวงใหญ่ ซึ่งจะทำให้สิ้นเปลืองกำลังของทหารโดยใช่เหตุเท่านั้น ในป่ายังมีอันตรายแฝงอยู่มากมาย ทั้งงูพิษแมลงพิษนับกันไม่หวาดไม่ไหว เกรงว่ากองทัพยังไม่ทันได้มาถึงแนวป้องกันด้านหลังของคานปู้ ก็ต้องบาดเจ็บล้มตายกันไปประมาณครึ่งหนึ่งเสียก่อนแล้ว” พิงถิงกำลังเปิดดูหนังสือบันทึกท้องถิ่น(๘)ของเมืองคานปู้ตั้งใหญ่หนาหนักบนชั้นหนังสือ(๙) เมื่อได้ยินที่เจ๋ออิ่นพูด ใจก็กระตุกวูบทันที “เกี่ยวกับป่าละเมาะร้อยหลี่แห่งนี้ มีบันทึกใดกล่าวถึงบ้างหรือไม่ ?” “ป่าละเมาะนั่นทั้งมืดทึบและน่ากลัว คนที่ยอมเข้าไปในป่านั้นมีน้อยกว่าน้อย แต่ขุนนางที่รับตำแหน่งเจ้าเมืองคานปู้คนก่อนเป็นคนเอาจริงเอาจังและมีความรับผิดชอบสูงมาก เขาเคยออกรวบรวมข้อมูลเกี่ยวกับภูมิประเทศในละแวกเมืองคานปู้ไปทั่ว ทั้งยังนำมาเย็บรวมเข้าด้วยกันเป็นเล่มเพื่อจะได้ตกทอดแก่ชนรุ่นหลัง ในหนังสือพวกนั้นน่าจะมีที่บันทึกถึงป่าละเมาะร้อยหลี่อยู่บ้างกระมัง แต่ไม่ทราบว่าครบถ้วนสมบูรณ์และเป็นข้อมูลใหม่มากพอหรือไม่ หากคุณหนูต้องการ ข้าจะไปหยิบมาให้ก็แล้วกัน” ขุนทัพหนุ่มไปหยิบหนังสือเก่าชุดใหญ่ซึ่งแทบจะจมกองฝุ่นจากอีกห้องมาให้ด้วยตัวเอง แล้วทิ้งพรวดลงวางกองเต็มโต๊ะเตี้ยขณะที่ในใจหนักอึ้ง หวังว่าข่าวตงหลินหวางหมดสติจะมาถึงก่อนหน้าที่ฉูเป่ยเจี๋ยจะดำเนินแผนการพิสดารซึ่งจนบัดนี้ก็ยังไม่มีผู้ใดสามารถคาดเดาได้ออกนั่น ไม่เช่นนั้นหากพิงถิงไม่สามารถคาดเดาแผนพิสดารดังกล่าวออกล่วงหน้าได้ คานปู้ก็จะถูกตีแตก และหากคานปู้ถูกตีแตก จะเท่ากับเป็นการตีระฆังมรณะของชาวเป่ยม่อในแคว้นเป่ยม่อทุกคนเลยทีเดียว เรื่องดำเนินมาจนถึงบัดนี้ เจ๋ออิ่นไม่อาจฟื้นฟูบุคลิกท่วงทีของยอดขุนพลผู้ทอดตามองสมรภูมิอย่างองอาจหยิ่งผยองไร้คู่ต่อกรเช่นกาลก่อนได้อีก และได้แต่ฝากความหวังเอาไว้กับพิงถิงซึ่งกล่าวกันว่าเป็นดาวข่มของฉูเป่ยเจี๋ยเพียงอย่างเดียว ความคิดนี้ทำให้ขุนทัพหนุ่มท้อแท้ห่อเหี่ยวใจกับความไม่เอาไหนของตัวเองอย่างเหลือเกิน ก็ผู้ใดใช้ให้เขาต้องมาเผชิญกับฉูเป่ยเจี๋ยซึ่งไม่เคยมีใครต่อกรด้วยได้ในสนามรบกันเล่า ? พิงถิงสัมผัสได้ถึงความเงียบงันในชั่วอึดใจนี้ จึงเงยหน้าขึ้นพินิจมองขุนทัพหนุ่ม นัยน์ตาดำขลับงดงามทอประกายเห็นใจและเข้าใจ ก่อนจะถอนหายใจ “ท่านขุนทัพไม่ได้นอนหลับสนิทมากี่วันแล้วหรือ ? ต้องพักผ่อนถนอมกำลังเข้าไว้จึงจะสามารถรับมือศัตรูได้ จงไปหลับให้เต็มอิ่มสักตื่นเถิด” “ข้ายังไหวอยู่” พิงถิงยิ้มราบเรียบ กล่าวอย่างอ่อนโยน “หากท่านขุนทัพแข็งใจฝืนร่างกาย มิเท่ากับสบอารมณ์ของฉูเป่ยเจี๋ยพอดีหรอกหรือ ? วิธีการที่ฉูเป่ยเจี๋ยถนัดมากที่สุดคือใช้แผนการบีบให้ศัตรูต้องระวังตัวแจตลอดทั้งกลางวันกลางคืนจนความคิดจิตใจอ่อนล้าไปหมด รอจนถูกเคี่ยวกรำได้ระยะหนึ่ง ศัตรูก็จะแตกพ่ายไปเองโดยที่เขาไม่พักต้องบุกโจมตีเมืองเสียด้วยซ้ำ” เจ๋ออิ่นหน้าเครียด รู้สึกตัวขึ้นมาโดยพลัน พยักหน้าพูดว่า “คุณหนูกล่าวได้ถูกต้อง การตื่นเต้นตึงเครียดจนเกินไปกลับจะเป็นการบั่นทอนกำลังและจิตใจของฝ่ายเราเอง” ริมฝีปากโค้งขึ้นเป็นรอยยิ้มขื่น กล่าวอย่างเปิดเผยว่า “ขอบอกคุณหนูโดยไม่ปิดบัง นับตั้งแต่เปิดฉากปะทะกับฉูเป่ยเจี๋ยเป็นต้นมา ข้าก็นอนหลับไม่เคยสนิทเลยสักครั้ง คืนนี้เห็นทีต้องนอนหลับให้สบายสักคืน จะได้ฟื้นฟูเรี่ยวแรงให้เต็มที่ไปเข่นฆ่ากับทัพตงหลิน” ขุนทัพหนุ่มยืดกายขึ้นยืน “รอจนตระเวนตรวจสอบค่ายพักเสร็จแล้ว ข้าจะไปนอน” กล่าวจบก็ผลักประตูออกไปจากห้อง <>::<>::<> ภายในค่ายใหญ่ของทัพตงหลิน นอกจากผู้ซึ่งรับผิดชอบเป็นเวรยามเดินตรวจตราตลอดทั้งคืน ทหารคนอื่นๆ ที่เหลือต่างนอนหลับฝันดีกันไปนานแล้ว ไม่มีผู้ใดกังวลว่าจะถูกทหารเป่ยม่อลอบโจมตีในยามวิกาล เพราะหลังจากที่ทัพเป่ยม่อบุ่มบ่ามเข้ามาลอบบุกโจมตียามวิกาลอย่างไม่รู้จักที่ตายล้มเหลวไปครั้งแล้วครั้งเล่า ก็ไม่คิดที่จะลิ้มลองการต้องเปลืองแรงเปล่าซ้ำยังต้องเจ็บตัวอีกแม้แต่ครั้งเดียว ยิ่งไม่มีผู้ใดกังวลว่าจะสามารถตีคานปู้แตกและคว้าอาภรณ์แพรแห่งชัยชนะหวนคืนถิ่นอย่างเกริกก้องในท้ายที่สุดได้หรือไม่ เพราะพวกเขามีจอมทัพซึ่งไร้ผู้ต่อต้านในใต้หล้า ขอเพียงธงเจิ้นเป่ยหวางยังคงอยู่ พวกเขาก็เชื่อมั่นเป็นอย่างยิ่งว่าทิศใดที่ธงนี้ชี้นำไป นั่นแหละคือทิศทางของพวกเขา ธงเจิ้นเป่ยหวางในยามนี้กำลังปักอยู่สูงเหนือกระโจมจอมทัพซึ่งตั้งอยู่ ณ ตำแหน่งใจกลางของค่ายใหญ่ ผืนธงพลิ้วสะบัดดังพึ่บพั่บรับลมภูเขาซึ่งพัดแรงส่งมาจากที่ไกลสู่ป่าละเมาะร้อยหลี่ ร่องประตูกระโจมจอมทัพปรากฏแสงสว่างสาดลอดออกมา ฉูเป่ยเจี๋ยยังคงไม่เข้านอน ชุดเกราะทำจากแผ่นโลหะนำมาร้อยเรียงเข้าด้วยกันแขวนอยู่บนผนังกระโจม นานๆ ครั้งจะสะท้อนแสงวูบไหวไม่อยู่นิ่งจากเปลวเทียน ฉู่ม่อหรานยืนนิ่งเงียบอยู่ด้านข้าง รอให้ฉูเป่ยเจี๋ยเอ่ยปาก ตั้งแต่ส่งรายงานล่าสุดของสายสืบไปให้ ฉูเป่ยเจี๋ยก็ไม่ได้เอ่ยอะไรออกมาแม้แต่คำเดียว เนิ่นนานให้หลัง ฉูเป่ยเจี๋ยจึงค่อยวางแผ่นกระดาษรายงานจากสายสืบที่ถืออยู่ในมือกลับลงบนโต๊ะ แล้วเอ่ยถามโดยที่สีหน้าไม่แสดงความรู้สึกใดๆ ทั้งสิ้น “คุณหนูซึ่งเข้ามารับช่วงตำแหน่งจอมทัพอย่างกะทันหันคนนั้น...น่าจะเป็นผู้ใด ?” นามอันคุ้นเคยและถูกห้ามเอ่ยถึงนามหนึ่งผุดวาบขึ้นตรงหน้าม่อหรานในทันใด ชายหนุ่มก้าวถอยหลังไปเล็กน้อยหนึ่งก้าว ก้มศีรษะลงกล่าวว่า “ชื่อแซ่ที่แท้จริงและความเป็นมาของจอมทัพคนใหม่ผู้นั้นต่างถูกทัพศัตรูถือเป็นความลับ สายสืบที่สู่เซี่ยส่งออกไปยังไม่สามารถสืบข้อมูลตรงนี้ได้พ่ะย่ะค่ะ” ฉูเป่ยเจี๋ยนั่งลง กวาดตามองม่อหรานแวบหนึ่ง เอ่ยเสียงนุ่ม “พวกเราต่างก็คาดเดาได้กันแล้ว” ม่อหรานตกตะลึง เงยหน้าขึ้นสบนัยน์ตาคมกริบของผู้เป็นนายอย่างฉับพลัน ถามอย่างลังเล “หากเป็นคนผู้นั้นจริงๆ...ฝ่าบาทคิดจะจัดการอย่างไรพ่ะย่ะค่ะ ?” “มีอันใดจัดการไม่ได้กัน ?” “ตอนนี้พวกเรายังไม่อาจมั่นใจได้ว่าจอมทัพของฝ่ายนั้นคือนางใช่หรือไม่ ถ้าเช่นนั้นแผนการที่วางไว้แต่เดิม พรุ่งนี้เช้าจะ......” ฉูเป่ยเจี๋ยโบกมือ “ม่อหรานกังวลเกินเหตุไปแล้ว บอกสายสืบว่าไม่จำเป็นต้องไปสืบความเป็นมาของจอมทัพศัตรูอีก หากจอมทัพของอีกฝ่ายคือป๋ายพิงถิงจริงๆ   นางควรจะสามารถคาดเดาแผนการของข้าออกก่อนรุ่งสางจากความเคลื่อนไหวของทัพเรา” จากคุณ : Linmou - [ 2 ธ.ค. 51 11:37:55 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ม่อหรานเอ่ยถามอย่างกล้าหาญชาญชัยว่า “หากจอมทัพคนใหม่ของอีกฝ่ายคือนางจริงๆ  แต่นางกลับไม่อาจคาดเดาความคิดของฝ่าบาทออกทันเวลา นางมิต้องพลอยฝังร่างในคานปู้ไปพร้อมๆ กับทัพเป่ยม่อหรือพ่ะย่ะค่ะ ?” กล่าวจบก็มีอันเผชิญกับสายตาแหลมคมดุจกระบี่ของผู้เป็นนายที่กวาดมองมาอย่างเย็นยะเยียบในทันใด จึงพลันหุบปากเงียบอย่างชาญฉลาดและไม่พูดอะไรอีก “คาดเดาไม่ออก......” ฉูเป่ยเจี๋ยเหมือนจะนึกร้อนรนอยู่ในใจเช่นกัน ผุดลุกขึ้นเดินไปยังประตูกระโจม แหวกม่านประตูเปิดออก แหงนหน้านิ่งมองจันทร์กระจ่างบนท้องฟ้า สูดอากาศเย็นเฉียบสดชื่นของยามวิกาล ในที่สุดจึงค่อยข่มหัวใจที่เต้นระทึกอย่างร้อนรนให้สงบลงได้ นัยน์ตาสาดประกายเด็ดเดี่ยว เอ่ยเสียงหนัก “หากนางไม่หลักแหลมมากพอที่จะคาดเดาได้ มีหรือคู่ควรให้เปิ่นหวางหลงรักอย่างลึกล้ำ ?” จบคำก็หันกายมามองแม่ทัพใหญ่คนสนิทใต้สังกัด พูดยิ้มๆ “ดูท่าทางของเจ้าแล้ว คงจะยังมีข้อกังขาอยู่ในใจสินะ จงถามออกมาให้หมดเถิด" ม่อหรานทราบดีว่านี่เป็นปมในใจของฉูเป่ยเจี๋ย แต่ศึกใหญ่กำลังจะอุบัติ จึงมิอาจทำความเข้าใจต่อความคิดของจอมทัพแต่เพียงครึ่งๆ กลางๆ ได้ ชายหนุ่มถามอย่างตริตรองว่า “ฝ่าบาทมิได้คิดจะจับเป็นป๋ายพิงถิงหรอกหรือพ่ะย่ะค่ะ ?” “ม่อหรานคิดว่าที่ข้าอยากจับเป็นป๋ายพิงถิงก็เพื่อที่จะแก้แค้นเช่นนั้นรึ ?” ฉูเป่ยเจี๋ยกล่าวอย่างเย็นชา “จงจำไว้ ! จอมทัพจะยึดติดกับการแพ้ชนะเพียงครั้งเดียวไม่ได้ เพราะนั่นจะกลายเป็นบาดแผลคร่าชีวิตของเจ้า ที่ข้าคิดจะจับเป็นป๋ายพิงถิง เป็นเพราะข้านับถือนาง” ชายหนุ่มก้มกายกวาดของจิปาถะบนโต๊ะออก แล้วกางแผนที่หนังแพะซึ่งดูมาหลายต่อหลายรอบจนจำได้แม่นยำอีกครั้ง แววตาลึกล้ำราวกับว่าที่เขากำลังเพ่งมองคือสตรีเพียงหนึ่งเดียวซึ่งสามารถสถิตอยู่ในความฝันของเขาโดยไม่ยอมผละจากผู้นั้น เอ่ยตอบม่อหรานว่า “หากนางไม่อาจทำให้ข้านับถือได้อีก เช่นนั้นไยต้องจับเป็นให้จงได้ ?” ม่อหรานขมวดคิ้ว “ฝ่าบาทเคยคิดบ้างหรือไม่พ่ะย่ะค่ะว่า......ต่อให้นางสามารถคาดเดาแผนการอันเลิศล้ำของฝ่าบาทออกได้ ก็อาจจะไม่สามารถคิดหาวิธีต้านรับได้ ?” “เจ้าผิดแล้ว ! ขอเพียงนางสามารถคาดเดาได้ ก็จะสามารถต้านรับได้” ฉูเป่ยเจี๋ยกล่าวอย่างเยือกเย็น “ยามเมื่อตะวันเบิกฟ้า จงให้เปิ่นหวางได้ประจักษ์หน่อยเถิดว่านางใช่หญิงซึ่งคู่ควรให้ข้ารักมากที่สุดในโลกนี้หรือไม่ พิงถิงเอยพิงถิง...หากเจ้ากล้ามาที่เมืองคานปู้จริงๆ ละก็...จงอย่าทำให้เปิ่นหวางต้องผิดหวังเทียวนะ !” <>::<>::<>::<>::<>::<> เชิงอรรถ ๑. หมินหนฺวี่ (minn&uuml;) แปลว่า “ราษฎรสตรี” เป็นคำเรียกตัวเองเวลาเข้าพบเจ้าแผ่นดินของผู้หญิงจีนโบราณ; หมิน แปลว่า “ประชาชน”; หนฺวี่ แปลว่า “ผู้หญิง” (นฺวี  นว ออกเสียงควบกล้ำ เน้นหนักที่อักษร น.หนู วรรณยุกต์เอก เขียนเป็น หนฺวี่) ๒. ขี่หลังเสือยากจะลง (ฉีหู่หนานเซี่ย : qihunanxia) ความหมายโดยตรง คือขี่อยู่บนหลังเสือไปแล้ว หากลงมาก็จะถูกเสือกิน ทำให้จำเป็นต้องขี่ต่อไปแม้จะไม่อยากขี่ เป็นการเปรียบเปรยว่าเรื่องราวได้ดำเนินไปครึ่งหนึ่งแล้วพบเจอกับอุปสรรค แต่ก็ถูกสถานการณ์บีบให้ต้องดำเนินต่อไปจนถึงที่สุดโดยไม่อาจหยุดยั้งลงกลางคันได้ ๓. ฉื่อ (chi) เป็นหน่วยวัดความยาวของจีนโบราณ 1 ฉื่อ ยาวประมาณ 10 นิ้ว ๔. เป๋าเป่า (baobao) เป็นคำเรียกเด็กทารกด้วยความเอ็นดูของคนจีน แปลว่า ของวิเศษ ๕. พันจิน = 500 กิโลกรัม; 1 จิน (jin : ชั่ง) = 500 กรัม หรือ 1/2 กิโลกรัม ๖. “สามทัพ” ในสมัยโบราณเริ่มปรากฏในยุคชุนชิว (227 ก่อนพุทธกาล - พ.ศ. 141) ซึ่งกองทัพในยุคนั้นจะแบ่งเป็น 3 กองทัพใหญ่ตามหน้าที่ ได้แก่ ทัพบน ทำหน้าที่เป็นแนวหน้า, ทัพกลาง เป็นกำลังรบหลัก, ทัพล่าง คอยระวังหลังและหนุนเสริม (บางแคว้นก็เรียกเป็น ทัพซ้าย ทัพกลาง และทัพขวา) แต่ละทัพจะมีแม่ทัพใหญ่ และแม่ทัพใหญ่ของทัพกลางจะเป็นจอมทัพ ต่อมาคำว่า ทัพบน ทัพกลาง ทัพล่าง ค่อยๆ เปลี่ยนคำเรียกไป กลายเป็น ทัพหน้า ทัพกลาง และทัพหลัง ๗. หลี่ (li) คือหน่วยวัดความยาวของจีนโบราณ  1 หลี่ = 500 เมตร ๘. บันทึกท้องถิ่น ภาษาจีนเรียกว่า “ฟังจื้อ” (fangzhi) หรือ “จื้อ” (zhi) เป็นบันทึกที่ขุนนางหรือผู้คนในท้องถิ่นนั้นจดบันทึกเรื่องต่างๆ ของท้องถิ่นเอาไว้ ไม่ว่าจะเป็นที่มาของชื่อท้องถิ่นนั้น, สภาพภูมิประเทศ, สภาพภูมิอากาศ, ขนบธรรมเนียมประเพณีของคนในท้องถิ่น, สถานที่-สิ่งก่อสร้างสำคัญและประวัติความเป็นมา, ลำดับขุนนางที่มาปกครองตลอดจนผลงาน, สินค้าสำคัญ, สัตว์ พืช แมลง และยาสมุนไพรที่พบได้ ฯลฯ ๙. การวางหนังสือบนชั้นของคนจีนโบราณไม่ได้วางในแนวตั้งเหมือนอย่างการวางหนังสือแบบสากลในปัจจุบัน แต่จะวางในแนวนอน ซ้อนกันขึ้นไป และแบ่งเป็นชุดๆ แต่ละชุดจะมีกล่องใส่แบบเปิดหัวท้าย ชั้นวางหนังสือจะแบ่งเป็นช่องๆ  แต่ละช่องสูงต่ำไม่เท่ากัน และกว้างพอให้สามารถหยิบหนังสือออกมาจากบนชั้นวางได้ง่ายๆ  หนึ่งช่องบนชั้นวางจะวางหนังสือเอาไว้หนึ่งชุด ไม่มีการวางซ้อนชุดกัน <>::<>::<> จากคุณ : Linmou - [ 2 ธ.ค. 51 11:38:18 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ขว้างมุสิกไม่เกรงภาชนะจริงๆ เฮ้อ.... เม้นต์ไม่ออก บอกไม่ถูก ไม่รู้จะเชียร์ใครดี ^^a จากคุณ : หนมจีน - [ 2 ธ.ค. 51 13:28:01 A:58.41.177.142 X: TicketID:063710 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ต้องเชียร์พิงถิงสิ ไม่งั้นถึงตายนะ จากคุณ : scottie - [ 2 ธ.ค. 51 22:20:28 ]

ความคิดเห็นที่ 7 หนมจีน @ นั่นสิ จะเชียร์ใครดี ^^ scottie @ ทหารเป่ยม่อนิสัยน่ารักดีค่ะ เพียงแต่เป่ยม่อหวางนิสัยน่าฆ่ามาก -_-" จากคุณ : Linmou - [ 6 ธ.ค. 51 17:35:05 ]