ความคิดเห็นที่ 1 จากคุณ : SONG982 - [ 2 ธ.ค. 51 20:09:51 ]

ความคิดเห็นที่ 2 :) จากคุณ : scottie - [ 2 ธ.ค. 51 22:23:57 ]

ความคิดเห็นที่ 3 พยายามคลายๆ ใจ  ไม่ให้ทุกข์มาก  หรือสุขมากเกินไปค่ะ  เฮ้อ... จากคุณ : ต้นจั่น - [ 2 ธ.ค. 51 23:05:47 ]

ความคิดเห็นที่ 4 และเพราะเราทั้งผอง อยู่ใน สภาพบ้านเมืองอันระส่ำระสาย แสดง ทุกข์อันเกิดมาแต่ความโลภมหากาฬของผุ้นำประเทศในกาลก่อน จนแทบ จะทำให้ชาติล่มลงลงในพริบตา เมื่อผ่านกาลเวลามาถึงวันนี้..  เราก็ยังไม่ได้ กำหนดความจริงอันเป็นสมุห์ฐานเหล่านั้น  เราจึงอยู่ในผลแห่งกรรมนั้น คือ วิบากบาป อันเราต้องมารับร่วมกันอยู่ทุกวันนี้              ข้าพเจ้าจึงขออาศัย ความรู้ในใจอันต่อเนื่อง มาเนิ่นนานในตัวจาก การอบรมบ่มสอนแห่งครูบาอาจารย์ หลายแหล่งหลายสำนัก ประมวล มาช่วย ท่านสลายทุกข์ในใจของท่านสู่ สงบ สว่าง ด้วยตัวท่านเอง... อ่านบทหมอดูปีหน้า..เผื่อซึ้งกับทุกข์ในอนาคตกาล จะได้เลิกทุกข์ กลาง ๆ ในปัจจุบันนี้ได้ !! เพราะทางฝ่ายโหรหลายสาย เขาบอกว่า ปีหน้า ประเทศไทย จะโดน วินาศกรรมทั้งเมืองขนาดใหญ่ เรื่องรบพุ่งกันไม่ต้องพูด ....มันก็เห็น ๆ กันอยู่แล้ว  เพียงแต่มันจะ เป็นบ่อย มากหรือน้อยเท่านั้น  และ ปีหน้า ภาคใต้แต่ชุมพร ระนองไป จะสุญไปกับกำแพงน้ำ จากคุณ : tiki_ทิกิ - [ 3 ธ.ค. 51 01:39:31 ]

ความคิดเห็นที่ 5 หมอดูน่ากลัวจังค่ะ คงได้แต่หวังว่าจะไม่เป็นจริงตามนั้นนะคะ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) - [ 3 ธ.ค. 51 06:15:13 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ผมจะหายใจ และผมจะหายใจต่อไป ผมจะไม่หยุดหายใจง่ายๆ อ่านแล้วครับ จากคุณ : garnet19th - [ 3 ธ.ค. 51 17:58:18 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ความทุกข์ไม่สามารถฆ่าเราได้หรอกครับ. จากคุณ : เจียวต้าย - [ 3 ธ.ค. 51 18:04:37 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ( เกือบสามสิบปีแล้ว )หลวงพ่อเสือ ท่านเทศน์ให้ลูกศิษย์ฟัง ว่า            " อนาคต พ่อเห็นพวกเจ้า เห็นทีจะต้องใช้เงินจ๊าด   ระเบิดจะลงทั่ว ทุกหย่อมหญ้า  หา 'พระรอด' สวมหัวกันอันตราย(ตายโหง-จากอุบัติเหตุ )ไว้นะลูก หากไม่มีที่อยู่ที่ไป ก็มา รวม ๆ ปฏิบัติธรรมกันอยู่ที่ ศาลา (อภิธรรม มูลนิธิ - พุทธมณฑล สายสี่  ) นี่นะลูก  มีกินกันไปแต่ละมื้อ วันละมื้อ พอกันไหม ลูก ? " จำได้ว่า ท่านทำนหน้า ขรึม และสังเวช ในอนาคต ณ วันนั้น              ยี่สิบกว่าปีให้หลัง ข้าพเจ้าก็ต้องเห็น ระเบิดเกิดขึ้นในบ้านในเมือง และ หลายคืนที่ผ่านมานี้ ระเบิดลงว่อน เป็นว่าเล่น .. ก็ทำให้ซึ้งคำทำนายหรือ คำที่ท่านใช้ตาทิพย์ท่านมองอนาคตให้เรา ผู้ฟังเทศน์อภิธรรมนั้น ได้ยินและ สำเหนียกถึงความไม่เที่ยง เป็นทุกข์ อนัตตา              ทุกข์นี้ มันเกิดได้ทุกแห่ง ตราบเท่าที่ผัสสะเรายังแผ่ไปถึงได้ ก็ไป แส่หาทุกข์มาแบกกันไว้เอง   หากไปติดกับทุกข์  ใจมันก็ติดอยู่กับทุกข์อย่างนั้น ไม่หลุดทุกข์ไปได้  ดังนั้น จึง อย่าไปทุกข์ให้มาก เพราะอะไรมันจะเกิด มันก็ต้องเกิด ดังคำสวดบาลี แผ่พรหมวิหาร ฯ อันเรา มักแผ่กันแต่เมตตาแต่บท อันแปลเนิ้อความเป็นภาษาไทย ตรงข้อ   แผ่ 'อุเบกขา' มีความว่า  สัตว์โลก มีกรรม เป็นของ เฉพาะตน ( สัตว์โลกต่างมีกรรมเป็นของตน ) มีกรรมเป็นผู้ให้ผล มีกรรมเป็นกำเนิด มีกรรมเป็นเผ่าพันธุ์     ทำกรรมสิ่งใดไว้ ดีก็ตาม ชั่วก็ตาม จักได้รับผลของกรรม (วิบาก ) นั้น ไม่ช้าก็เร็ว                ก็เขาจะรับวิบากเขากันไป .. แต่เรานั้นไซร้ ต้องรำพึงหาแต่ 'วิบากดี '             ส่วนวิบากไม่ดี ... เช่นต้องทุกข์เป็นต้น ก็อย่าไปริรับมา เพราะ รับมาแล้ว มันก็ต้องเผชิญวิบากไม่ดี ไปแทบทุกวันเลยเชียว จากคุณ : tiki_ทิกิ - [ 3 ธ.ค. 51 23:03:55 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ทุกข์ก็ฉันนั้น  เมื่อเกิดทุกข์ ขึ้น ก็ดูว่า ทุกข์นี้มันเร่าร้อน มันกำลัง ผลาญเรา ไปยังที่ต่ำ ที่อบาย  มีทางไปสู่อบายภูมิในชั่วพริบตาหากเราขาดใจ ตายลง   จึง มองว่า ทุกข์นี้ มันเกิดขึ้น มันตั้งอยู่ และ กำลังผ่อนคลายดับไป ก็ตาม มันรู้ได้ด้วยใจเรา เมื่อใจเรามันทุกข์ เราจึงรู้ทุกข์  ก็รู้ว่า ทุกข์นี้เป็นนามธรรม   จึง ลำดับได้ว่า นี่เราอยู่ กับ นามทุกข์   เราจึงเรียกมันทุกขณะจิตว่าขณะนี้  ใจอันเป็นนามของเรา มันกำลัง เป็น นามทุกข์ ดังนี้ เราจึงลำดับจิตของเราได้ว่า  นามใจของเรานี้ มันกำลังอยู่ ในนามทุกข์  ก็ บำเพ็ญใจดูทุกข์ของเราไปว่า นามทุกข์ นามทุกข์  นามทุกข์ นามทุกข์  ... จากคุณ : tiki_ทิกิ - [ 3 ธ.ค. 51 23:09:07 ]

ความคิดเห็นที่ 10 เมื่อกำหนดดูทุกข์ ไปเรื่อย ๆ ก็จะเห็น ความไม่เที่ยงในทุกข์เกิดขึ้น เพราะมันก็มีทั้งทุกข์สาหัส ทุกข์จุดเดือด  ทุกข์มาก  ทุกข์กลาง ๆ ทุกข์ปานกลาง ทุกข์น้อยลง  ทุกข์น้อยลงมา  ทุกข์เบาบาง จน ถึง  ทุกข์เบาบางที่สุด เพราะ เกิดอิ่มเอิบปิติขึ้นมา เกิดการปล่อยวางทุกข์ สู่      ทุกข์น้อยที่สุด ---> อันแปลว่า สุข  อันแปลว่า ทุกข์น้อยที่สุดเช่นกัน            เมื่อรู้ทุกข์ อยู่กับทุกข์  สติมันเผลอไปก็ช่างมัน ก็กลับมาจับจิตใจเราในอิริยาบท ยืน หรือ เดิน หรือ นั่ง หรือ นอน ของเรา ต่อไป ว่า นี่มันมิใช่ตัวเรา ดอก  มันแค่ธาตุทั้งสี่มาประชุมกัน นับแต่อยู่ ในท้องแม่ คลอดออกมาก็มากิน มาบริโภค  ธาตุทั้งสี่อยู่ทุกวี่วัน ยังไม่รู้ จักหยุด จักหย่อน เพื่อบำรุงบำเรอร่างกายเราเท่านั้น และไม่ใช่แต่เรา หรือ คนทั่วไป   สัตว์ สองเท้า สี่เท้า หกเท้า มากเท้า เหล่านั้น  ก็ล้วนอยู่ในวังวน หิว กระหาย ทุกข์เพราะร่างกายเช่นกัน แต่สัตว์เหล่านั้น ไม่มีใครสอน ไม่รับรู้ ธรรม ใด  ๆ อันจะทำให้หลุด พ้นไปจาก ระนาบ สังสารวัฎฎ์ นี้ ไม่เหมือนเรา ท่านทั้งหลาย ที่มีจิตวิญญาณมีพุทธิปัญญา อันสามารถ หยั่งรู้ทุกข์นั้นได้ด้วยตนเอง..... จากคุณ : tiki_ทิกิ - [ 3 ธ.ค. 51 23:59:05 ]

ความคิดเห็นที่ 11 และการ รู้ ทุกข์ ของเรานั้น แต่เริ่มก็อาจรับรู้เพียงผิวเผิน แต่หากหยุด ใจ ออกจาก การฟุ้งซร่านไป ยังเรื่องนอกตัว ลอง หยุด มามอง ในตัวเราเอง...เพื่อการกำหนดว่า ความรุ่มร้อน วุ่นวายที่เกิดขึ้นทั้งหมด มันมาแต่ตัวเรา ซึ่งไป รับ เรื่องเร่าร้อนนั้นมา เผาเราให้ไหม้ ให้เกิด ทุกข์ คือ ทนอยู่ในสภาพเดิมไมได้นี้...          ลองสละสักวันละ หนึ่งนาที ก็ยังได้          เพื่อจะมองให้เห็นว่า  ที่มันโกรธ มันโมโห มัน คลั่งอะไรอยู่นี้ เป็น เขา หรือ เป็น เรา กันแน่... เพราะ เมื่อ หยุด ทุกอย่างลง ก็จะได้เห็นว่า         เพราะใจเรานี่เอง ที่ตาม  'นามทุกข์ ' นี้ไม่ทัน ... อย่างน้อย ขอวันละ หนึ่งนาทีก็ยังดี เพื่อจะกำหนด ให้รู้ว่า              รูป นี้ นาม นี้ มัน กำลัง อยู่ในทุกข์ อย่างแยกออกจากกันไม่ได้             เพราะกฎข้อแรก คือการรับรู้ว่า รูปอยู่ที่ไหน นามก็อยู่ที่นั่น ตามให้ทัน สักวันละนาที              บทแรกของนักเรียน ที่จะเรียนรู้ทุกข์ต่อไป ก็ด้วยการรู้ว่า              เมื่อตื่นขึ้นมานั้น...รูปนอน  และ ..'นามรู้สึก'   ว่ารูปนอน อยู่นี่แหละ เป็น  สัญลักษณ์ แทน 'เรา'  ..  ธุลีเล็ก ๆ ธุลีหนึ่ง บนระนาบ สังสารวัฎฎ์                        แรก ๆ ข้าพเจ้านั้นงง เป็นที่ยิ่ง ยังท่อง และ จำไม่ได้ว่า รูป  และ นาม มันอะไรแน่...ก็ต้องเข้าบทเรียนที่หนึ่ง แล้ว ว่า 'เรา' ไม่มี มีแต่ 'รูป'  กับ 'นาม'  จึงต้องรู้ว่า อะไร มันรูป และ อะไรมันนาม...อย่างน้อย เราจะเกิดการ หยุด  หยุดดูตัว 'เรา' รูป นั้น นาม นั้น  ก่อนจะเลื่อนไหลไปตามกระแสวิบาก ของเรา... เพราะอาจจะไม่รู้จัก หนึ่งนาที นั้นอีกเลย ... จากคุณ : tiki_ทิกิ - [ 4 ธ.ค. 51 00:13:20 ]

ความคิดเห็นที่ 12 บทเรียนแรก ของการรู้สึกและ ตระหนักในปริมาณความทุกข์เป็นอย่างไร ? แต่บางท่าน ทั้งชีวิตเป็นประหนึ่งเทวดา อยากได้สิ่งใดได้ดังประสงค์ดังใจมาตลอด มีแต่เสวยสุขรอบตัว จึงไม่รู้จักทุกข์เลยสักนิดก็มี.. ใครจะบ่นรำพันเรื่องทุกข์โน่นทุกข์ นี่แบบจับต้องได้  เขาหรือเธอผู้นั้นจะรู้ก็หาไม่...            เพราะรอบตัวมีแต่ความสุขสมหวังไปหมด           บางคนเกิดมามีแต่คนรักประคบประหงม คนรับใช้ข้าทาสบริวารมากมี จะรู้ว่าอะไรทุกข์ ก็เป็นไปไม่ได้   ...ยกเว้น จะถูกธรรมชาติลงโทษ ด้วยการให้ คนที่ตนเองรักและเคารพนั้นได้ จากไปสู่ปรโลกกันหมด   เริ่มรู้ถึงความพลัด พราก    ก็ดูเหมือนเพิ่งรู้ทุกข์        บางคนเกิดมาไม่รู้เลยว่า ความหิวโหย ไม่มีอะไรกินเป็นอย่างไร  รอบตัว พ่อแม่ปรนเปรอด้วยของกิน นั่งอยู่บนกองเงินกองทองกองทรัพย์กองอาหาร ไม่รู้จักทุกข์แห่งความหิวของร่างกายเลยก็มี... แต่เมื่อใดที่วัตถุและการปรนเปรอเหล่านั้นร่อยหรอลง  เริ่มได้เห็น ความผันแปร ก็จะเริ่มรู้จักบ้างว่า ทุกข์อันเกิดแต่การเคยชินแห่งวัตถุ และ กำลัง ขาดบ้าง ไม่ได้ดั่งใจบ้างนั้นเป็นอย่างไร              ทุกข์พวกนี้ พอ ๆ กับการ เจ็บเนื้อเจ็บตัวธรรมดาของร่างกายเป็นทุกข์ อย่างหยาบธรรมดาของร่างกายทั่วไป   เป็นทุกข์อย่างสามัญที่ใคร ๆ ก็อาจพบได้ แต่ก็ยังมีทุกข์อย่างละเอียดขึ้นไปอีก  บางอย่างที่ไม่น่าเป็นเดือดเป็น แค้นเป็นร้อนอะไรเลย แต่บุคคลผู้นั้น ก็กลับทุกข์เหลือเกิน จากคุณ : tiki_ทิกิ - [ 9 ธ.ค. 51 00:26:33 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ทุกข์สามัญทั่วไป คนที่มี ปัจจัยสี่น้อย หรือ คนทำบุญมาน้อย  เกิดมาจนยากปัจจัยสี่ไม่เพียงพอนั้น มีโอกาสประสบทุกข์สามัญนี้มากกว่า บุคคลซึ่งอดีตชาติได้ทำบุญมามาก หรือ ชาติปัจจุบันได้พยายามทำบุญทำทานไล่มาเรื่อย ๆ จนได้ระดับของการมีปัจจัยสี่ ล้นเหลือในปัจจุบัน             ตัวอย่างง่าย ๆ ของการไร้ ปัจจัยสี่          เมื่อไม่มีอาหาร ก็หิวโหยอย่างแรง ไม่พอเพียงกินให้อิ่ม ในบางภาคของไทยเรา นี้ก็มีให้เห็น เด็กไม่มีข้าวกลางวันกินก็มากมาย  พ่อแม่ กินน้ำข้าวใส่เกลือบ้าง กล้วย ผลไม้ รากไม้อะไรพอกินได้เพื่อแบ่งอาหารซึ่งตนพอหาได้ มาให้ลูกได้กินทั้งบ้าน บ้างไม่มีจะกิน ก็ไปคุ้ยกองขยะกินแย่งสุนัข แย่งแมว แย่งหนุ แย่งแมลงสาบกินเหล่านี้ เป็นต้น    บ้างไม่มีจะกินจริงๆ ตายไปเลยก็มี อย่างในประเทศในทวีปอัฟริกาหลาย ประเทศ  มีทุกข์สามัญเพราะไร้ปัจจัยอาหาร ต้องเดินทางกันวันหลายสิบกิโลเพื่อไป เข้าแถวยาวรอรับ ข้าว น้ำตาลเกลือ แป้ง อาหารเหล่านั้น คนละแค่จานเดียวก็ยังมี ทุกข์เพราะไร้อาหารกินนี้ เป็นทุกข์จากการขาดปัจจัยสี่ อย่างรุนแรงขนาดถึงตาย ได้            เมื่อไร้ซึ่งเสื้อผ้า ไว้ปิดแก้หนาว แก้ละอาย ก็ต้องหน้าด้านหน้าทน สวมกางเกงขาดแหว่ง เสื้อโหว่  สกปรก ไปโน่นมานี่ ชีวิตก็สิ้นไร้ไม่ผิดกับสัตว์ สี่เท้า สองเท้า อันเปลือยกาย ในสภาพหนาว ก็หนาวเหลือแสน เสื้อผ้าไม่มีจะ ปิดกาย ยังไม่พอ  เครื่องนุ่งห่มอื่นไม่ต้องพูดถึง.. ผ้าห่มสักผืนก็ไร้นัก จักต้อง เอาสองมือตน กอดก่าย นอนหนาวตายอยู่ก็มี               เมื่อไม่มีบ้าน เคหะวัตถุสถาน ก็ต้องอาศัยบ้านเช่าบ้าง ขออาศัยเขาอยู่ฟรี บ้าง เขาก็ข่ม ก็ กดเอา ได้รับทุกข์ ทั้งไม่สบายทั้งไม่สบายใจ ตลอดเวลา แม้น ว่าศักดิ์ศรีก็แทบไม่มี พบความน้อยเนื้อต่ำใจชั่วกาลนาน  หรือหากต้องเร่ร่อนไป อยู่กลางที่สาธารณะ ก็จะพบกับนักเลงหัวไม้ ข่มขี่ ข่มเหง พบกับสัตว์ร้ายกัดขบ เอาเป็นทุกข์สามัญล้วน ๆ อันเนื่องจากขาดปัจจัย          ทุกข์สามัญ อันเกิดมา ต้อง เกิด เจ็บ แก่ ตาย   พอเจ็บขึ้นมา จะหาหยูก ยามารักษาตนก็แสนยาก ต้องเก็บเอาสิ่งที่คาดว่าจะเป็นหยุกยาตามสองข้างทางหรือไม่ก็ต้องไปพึ่ง หมอ พึ่งพยาบาลผุ้ใจบุญ ไม่ก็ตายไปอย่างไร้ยารักษา อย่างอนาถา  แถมแพร่เชื้อโรคร้ายสังคมรังเกียจแก่ชุมชน โดนเขาขับ เขาไล่ ให้ไปอยู่รวมกันไกล ๆ ดั่งในประวัติศาสตร์ศาสนา ก็ได้เห็นได้อ่านกันอยู่ว่า คนเป็นโรคเรื้อน ถูกไล่ไปอยู่เกาะ เป็นเท้าแสนปมกัน อย่างนั้น...              ทุกข์เพราะปัจจัยสี อันเป็นทุกข์พื้นฐานธรรมดาสามัญ ก็ต้องทำให้ ทุกชีวิต ต้องทำต้วให้ขยันหมั่นเพียรเพื่อแก้ทุกข์สามัญ ให้พ้นสภาพไม่ต่างจาก สัตว์นี้ไปเป็นสภาพคนให้ได้... แก้ไขเมื่อ 09 ธ.ค. 51 10:15:38 จากคุณ : tiki_ทิกิ - [ 9 ธ.ค. 51 10:11:50 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ความทุกข์ของรูป และ นาม อันเป็นสังขารทุกข์นี้ ยุ่งยากตั้งแต่เกิดจนตาย กันทุกรูป ทุกนามเลยทีเดียว           เพราะ ทุกชีวิต ต่างมี ขันธ์๕ คือ รูป เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาน ด้วยกัน  ไม่ว่าจะสัตว์หรือคน แต่ คนทั่วไป ไม่ค่อยจะยอมรับรู้ว่า สัตว์ก็มี ขันธ์ ๕ เช่นเดียวกับคน  ไปคิดว่าเพราะมันเกิดเป็นสัตว์  ไม่มีเท้าบ้าง มีสอง เท้าบ้าง มีสี่เท้าบ้าง มี หกเท้าบ้าง มี แปดเท้าบ้าง มีมากเท้าบ้าง เหล่านี้ไม่มี ความรู้สึกเจ็บกาย หรือ เจ็บใจ เท่าเรา              หามิได้เลย ..!!            เมื่อมีกำเนิดเกิดมาในรูป ในนาม ใด ก็ตาม มีภพ มีภูมิ เป็นสิ่งที่เห็น ได้จับต้องได้ ตาม' วิบาก' คือ 'ผลของกรรมที่ตนทำ'ไว้ก็ตาม.. 'ผัสสะ' ย่อมเกิด และ ทุก ประตูที่รับผัสสะ ก่อให้เกิด การกระทบ เกิดความ หิว กระหาย ความ เจ็บ ปวด ความร้อน ความหนาว ความเย็น  ความคับแค้นข้องใจ เหมือนกัน ทุกรูปทุกนาม   ไม่ว่าจะมากำเนิดทรงสภาพใด ๆ ในแต่ละ ภูมิก็ตาม                          ทุกข์สามัญ ทุกหยาบ ๆ ดังที่ว่าไว้ข้างต้น ทุกสรรพสัตว์ ทุกตัวตน ต้องได้รับด้วยกันทั้งนั้น เพียงแต่จะรับในกาลใด และ ในสถานที่ใด เท่านั้น              เกิดมาเป็นสัตว์ชั้นต่ำ ก็อยู่ในสภาพสกปรก ไม่สะอาด เต็มไปด้วย สัตว์อื่น อันพร้อมจะกัดจะกินเลือดกินเนื้อตนเองอยู่ทุกเมื่อ  ไม่สามารถจะ หลีกลี้หนีพ้น สภาพ 'เวทนา' คือ การรู้สึกถึงสภาวะทุกข์ หรือ สภาวะสุข ใด ๆ ซึ่งเกิดขึ้น  ถึงจะรู้ ' ความจำได้หมายรู้เดิม ' คือ 'สัญญา 'อันมีมาแต่ภพก่อน ก็ถูก งกรรมชรูปง ปัจจุบันปิดบัง ปัญญา  ไม่เห็น พุทธิปัญญา อันใด ไม่สามารถ แยกแยะได้ว่า อันใดเป็นทุกข์มาก ทุกข์น้อย  รู้แต่สัญชาติญาณการรักตัว กลัวภัย   หลบทุกข์ หลบภัย   เท่านั้น               ดังคำแผ่เมตตาที่เรามีต่อสรรพสัตว์นั้นว่า              " สัตว์ทั้งหลายทั้งปวง ผู้เวียนว่ายตายเกิด แก่ เจ็บ ตาย ด้วย กันทั้งหมดทั้งสิ้น  จงเป็นสุข เป็นสุขเถิด จงอย่าได้มีความทุกข์กายทุกข์ใจ เลย  จงมีความสุขกายสุขใจ รักษาต้นให้ พ้นทุกข์ พ้นโศก พ้นโรค พ้นภัย ด้วยกันทั้งหมดทั้งสิ้นเทอญ "            สภาพของการกำเนิดเป็นสัตว์นั้น ต้องผจญทุกข์ตาม 'วิบาก'-คือ 'ผลแห่งกรรมของตน' ดังว่า...และ  ก็ไม่อาจมีปัญญาพาตนให้พ้นภัยได้ทุกกำเนิด  ของตน  และ ที่สุดแล้วไม่อาจพาตนให้พ้นระนาบ ทุกข์ สุข แห่ง สังสารวัฎฎ์ ได้ โดยง่าย              เพราะกำเนิดแห่งสัตว์นั้น มีหลายทางด้วยกัน   ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~                         นับจากนี้ ไป เห็นทีต้องเปิดตำรามาเขียนบ้างแล้ว ที่ผ่านมา เคาะหน้า จอพิมพ์ให้อ่าน ตาม ปัญญานิดน้อยเท่าที่ตนมี หากจะต้องนำพุทธธรรมมานำ เสนอให้ถูกต้อง ก็ขอเวลาเปิดตำราสักนิดหน่อย             ขอบคุณทุกท่านผู้ติดตามอ่าน โปรดมาอ่านกระทู้นี้ได้เรื่อย ๆ จนกว่าจะ ตกลงไปล่างสุดของหน้า จากคุณ : tiki_ทิกิ - [ 9 ธ.ค. 51 19:29:54 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ทุกสรรพสิ่ง ย่อมเป็นไปตามกรรมค่ะพี่ แวะมารายงานตัวว่ายังมีชีวิตค่ะ (ยิ้ม..อายๆ) จากคุณ : สีน้ำฟ้า - [ 13 ธ.ค. 51 00:06:34 ]

ความคิดเห็นที่ 16 โถ น้องน้อย สีน้ำฟ้า...         พี่ก็ห่วงคุณเหลือแสนเชียวนะคะ จากคุณ : tiki_ทิกิ - [ 13 ธ.ค. 51 12:00:19 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ขออภัยทุกท่านก่อนนะคะ ตอนนี้กำลังยุ่งทำธุรกิจส่วนตัว อาจจมาลงต่อกระทู้ช้าไป จากคุณ : tiki_ทิกิ - [ 14 ธ.ค. 51 13:03:21 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ก่อนจะไปข้อมูลละเอียดมากกว่านี้          ย้อนกลับไปดู  การ 'มอง'    ตัวเอง ด้วย อิริยาบท ใหญ่ และ อิริยาบถย่อย เสียก่อนที่จะไปดูทุกข์             เพราะ หากเราไม่ตั้งสติกับร่างกายของเราซึ่งเรามายึดครองใช้อยู่นี้แล้ว เราก็จะมองไม่เห็น  การต้องเปลี่ยน การตั้งอยู่ในสภาพเดิมไม่ได้ นั้นเลย              และ เราก็มองไม่เห็น สันตติ คือการเลื่อนไหลไปไม่หยุด             เราจึงหยุดอะไรไม่ได้สักอย่าง            ทางพระท่านจึงให้ เพ่งตัวเอง ที่รูป และนาม ด้วยการ บอกตัวเองว่า รูปนี้ มีอยู่  สิ่งรู้ คือ นามใจ ของเราที่รู้             ตอนนี้ มาขัดตาทัพว่า  การดู รุป ยืน รูป นั่ง รูป นอน รูป เดิน             ด้วยการสั่งใจ ให้ดูว่า  รูปเดิน  --(นามรู้ คือใจรู้ว่า รูปเดินอยู่ )                                 รูปเดินไปมา มันเมื่อย มันปวด มันเลยทุกข์ - เพราะ ทนอยู่ในสภาพเดิมไม่ได้  จึง ต้อง เปลี่ยนอิริยาบถ                     ไม่ใช่เปลี่ยนเพราะความอยาก                   นั่นแหละ ตัวทุกข์ของเรา                    คือการทนอยู่ในสภาพเดิมไม่ได้ แค่นั้น                   แค่นั้นจริง ๆ ตอนนี้ เราทนอ่านมาถึงตรงนี้ และ คงจะต้องทน อ่านต่อ เพราะ อ่านแล้ว ไม่เพลินอ่าน นั่นแหละตัวทุกข์มันเกิดขึ้นแล้ว จำจะ ต้องเลิกอ่าน...นี่แหละทุกข์ (วันนี้เท่านี้ก่อนนะคะ  ...  ที่มา จากความจำได้หมายรู้ของการอ่านหนังสือ เรียนธรรม จาก พระทอง วัดศรีประวัติ และ การฟังข้อธรรม บรรยายจากร่าง หลวงพ่อเสือ - พระวิรุณหผลวัดไผ่สามกอ-)            ท่านที่ต้องการความรู้เพิ่มมากกว่านี้ โปรด ลิงค์ไปที่กระทุ้ อภิธรรม ออนไลน์ได้เลยนะคะ http://www.thaimisc.com/freewebboard/php/vboard.php?user=dokgaew จากคุณ : tiki_ทิกิ - [ 15 ธ.ค. 51 21:39:50 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ส่งลิงค์ตรงไปที่นี่ก่อน เพื่อความรู้กระจ่างขึ้นค่ะ http://www.thaimisc.com/freewebboard/php/vreply.php?user=dokgaew&topic=3145 จากคุณ : tiki_ทิกิ - [ 15 ธ.ค. 51 21:46:23 ]

ความคิดเห็นที่ 20 และถ้าจะดู ว่า สุขทุกข์มาจากไหน แบบขั้นเริ่มแรก ลองดูกระทู้นี้ก็ได้ค่ะ http://www.thaimisc.com/freewebboard/php/vreply.php?user=dokgaew&topic=6881 จากคุณ : tiki_ทิกิ - [ 15 ธ.ค. 51 21:55:01 ]

ความคิดเห็นที่ 21 ความคิดเห็นที่ 77 ไม่ได้อ่านคำตอบทุกคำตอบนะคะ แต่มันมี เหตุ และผล อยู่บ้างว่า          เมื่อไม่รู้จัก จึงไม่รัก ไม่ศรัทธา และไม่อยากแตะต้องสิ่งนั้น     แต่ มองในมุมที่กว้างขึ้นหน่อย ด้วยการมอง  ความหมายเฉพาะจุด ดูบ้าง คำว่า ศาสนา แปลว่า คำสอน   คำว่า พุทธ  แปลว่า ปัญญา       รวมว่า คำสอนแห่งปัญญา         ปัญญา แห่งพุทธะ ที่คุณไม่รัก ไม่ศรัทธา ไม่สนใจ ไม่อยากรู้ ท่านบอก ง่าย ๆ  ว่า สิ่งใดเกิดจากเหตุ สิ่งนั้นย่อมเเกิดเป็นผล   ไม่มีอะไรที่เกิดขึ้นโดย ปราศจากเหตุ         ทุกอย่างที่คุณทำ ลงไป ในชีวิตประจำวัน เกิดจากเหตุ สามอย่างโดย ส่วนใหญ่  และ ผูกพันคุณไป จากนาทีนี้ เป็นนาทีต่อไป เป็นชั่วโมงต่อไป วันนี้ทั้งวันทั้งคืน พรุ่งนี้ มะรืน วันหน้า เดือนหน้า ปีหน้า ฯลฯ ไปเรื่อย ๆ เพราะเหตุมันเกิดขึ้นไปแล้วด้วยการกระทำนั้น ๆ ของคุณ           พุทธปัญญานั้น ชี้แจงแถลงให้เห็น และ สืบทอดคำสอนกันมาด้วย มุขปาฐะ เป็นคำสอนปากต่อปากด้วย ภาษามคธ จนเรียกกันติดปากว่าภาษา บาลี   ปาลิ นั่น   มาจน เป็น ภาษาไทย ภาษาพ่อ ภาษาแม่ของเรา ในระหว่าง ทางการสั่งสอนอบรมนั้น ผ่านเป็นภาษาสันสกฤต มา เป็น ภาษามอญ พม่า ขอม ด้วยอีกต่างหาก มีไปเป็นธิเบต จีน ญี่ปุ่น เกาหลี ข้ามไป เยอรมัน อังกฤษ จึงต่างก็ แปลไปต่าง ๆ นา นา  จนต้องสังคายนากันหลายรอบ รวมทั้งการ สังคายนาในไทยด้วยหลายครั้งหลายหน            การที่จะทำให้รู้จักศาสนาใด ก็มีทางหนึ่ง คือการอ่าน และหากอ่าน แล้ว  เข้าใจ รู้เหตุรู้ผล ว่า คำสอน ในถิ่นนั้น ๆ หมายความว่าอย่างไร บางครั้ง ก็เกิดปัญญาขึ้นมาเอง          อย่างเช่นข้าพเจ้าก็ได้ อ่านประวัติที่แปล โดยท่านแม่ชี ดร.สุภาพรรณ ณ บางช้าง  แล้วเกิดการสลดสังเวช ว่า รู้ไหมว่า กว่าศาสนาจะเดินทางมาถึง ประเทศไทยได้นั้น ได้เกือบหมดสิ้นไป ณ ลังกา เสียแล้ว  พระท่าน ไม่มีจะฉัน ปฏิบัติธรรมกันตายไปเป็นแถว ๆ เพราะเกิดการแล้งขึ้นมา   ประวัติศาสตร์ ตรงนั้น บอกว่า  ภาษายุ่งเหยิง ผสมผสานกันไปหมด ระหว่าง บาลี กับ สันสกฤต อย่างนี้เป็นต้น               การอ่านประวัติศาสนาทุกศาสนา เป็นเรื่องที่ พวกเราทุกคน ได้ อ่านกันมาเรื่อย ๆ เพราะเราอยากรู้ว่า ดีจริงหรือ  แน่จริงไหม  ทำไมเขาถึงสอน กันมาอย่างนั้น ทำไมเขาสอนกันมาอย่างนี้ ล้วนเป็นสิ่งซึ่งนักศึกษาทางปัญญา ควรจะได้หมั่นสนใจ เพราะการกระทำใด ๆ ทั้งมวลของเรา ล้วนเป็น เหตุ แห่ง ผลที่จะติดตามเราไปกันทั้งนั้น จะศาสนาใด ในท้องถิ่นเขา เขาย่อมถูกต้องใน การสอนให้มองถูก          ยกตัวอย่างง่าย ๆ  เราไม่สำรวม ไม่ระวังวาจาเราก็มีเรื่องกันได้ทุกวัน        หากเรา หนัก คือ มีศีล หรือ  ศิลา ทับไว้นี่แหละ เราก็ไม่ไปทะเลาะกับ ใคร ด้วยวาจาไม่ทุจริต ส่วนวาจาจะสุจริต หรือไม่ ก็ต้องตอนเราคิด และ จงใจ เจตนา จะ พุ่งมันออกไป นั่นเอง          การมีศีล  ห้า หรือ ศิลา หนัก ห้า นี้ เป็น ธรรมชาติ ชองการอยู่ร่วมกัน ในสังคม ของคนเรา   เราไม่อยากได้ของชาวบ้าน ชาวบ้านก็ไม่มา ตีหัวเรา ไม่มาด่าเรา ไม่มา ฆ่าเรา เอาง่าย ๆ    เราครองตนด้วยสติ รู้ดีว่ากำลังทำอะไร อยู่   เราไม่ได้ทำให้สติ หาย  มึนเมาอยู่ในแอลกอฮอล์ หรือสิ่งเสพติด นั้นก็ทำ ให้เราทำผิดพลาดน้อยลง                   และไม่ไปล่วงลูกเมีย ผัวชาวบ้าน ก็ถือเป็น หนัก ในศิลา ในศีล ขั้นง่าย ๆ นั้นไป                ส่วนการหนักขั้นสูงกว่านั้น คือที่ท่านอาจารย์ของคุณ จะให้เหล่า คุณ ก้าวไป นั้น   ก็อยู่ที่ท่านอาจารย์ บอก การปฎิบัติ เหล่านั้นหรือไม่ ให้รู้ว่า ควรจะมี ศิลา เหล่านั้นเพิ่มขึ้นเพราะอะไร ?             ท่านต้องการให้คุณรู้ว่า หาก รุ้ว่า ความหิวมันเป็นอย่างไร อดทน ได้มากไหม ...? วันหนึ่ง แห่งชีวิต ยามที่เรา ไปตกอยู่ในสภาพ กินไม่ได้ ไม่มี อะไรจะกิน มัน จะลงแดงตายไปไหม ?       การที่เรา ปฏิเสธเครื่องบำรุงบำเรอ ผิวพรรณ ภัสตราภรณ์ อันเราติดข้องอยู่กับ ความชื่นชมโสมนัสนั้น                  เราลองโยนมันทิ้งเสียบ้าง แล้วรู้จัก วันที่ โลกนี้ไม่มีเสื้อผ้าจะสวม ต้องสวมมันอยู่สีเดียว มีเท่านั้น จะอยู่ได้ไหม ?                   วันที่เราเคยมีที่นอนอ่อนนุ่ม บนปุยสวรรค์ วันที่ต้องนอนบนพื้นไม้ พื้นหินเย็นเฉียบนั้น  0.......ก็โลกข้างนอกสิ่งที่เราสร้างห่อหุ้มไว้กันมา มันมีอย่าง นั้นนี่นา  มัน ธรรมชาติออกอย่างนั้น เรารู้จักมันไหม ?                  ยากนะ ที่คนเรา ซึ่งเคยชินกับ กดปุ๊บ แสงมา ปั๊บ น้ำร้อนจี๋ทันใจ ปรับความเย็นโดยด่วนด้วยเครื่องแอร์ จะรู้ว่า โลกนี้มันไม่เที่ยง ไม่แน่ ไม่นอน อย่างนั้นได้ง่าย ๆ                จะนับถือ หรือไม่   แนะนำให้ทำใจไปศึกษาค่ะ                ไปศึกษา ให้รู้ว่า  วันที่เราผู้เคยชินกับการ ฆ่าสัตว์ที่เขาบินมากิน เลือดกินเนื้อเรากัดเจ็บจี๊ดนั้น  ต้องหยุดทำร้ายมันเสียบ้าง มันเป็นอย่างไร ?               วันที่เราต้องหุบปากเสียบ้าง คำนึงว่าถ้อยของเราจะทำร้ายใครหรือ ไม่ มันเป็นอย่างไร               หยุดอยากได้อะไรรอบตัวของคนอื่น ที่ไม่ใช่ของเรา เสียบ้าง           หยุดชื่นชมโสมนัส พี่ เขา น้อง เขา ผัว เขา เมีย เขา ฯลฯ เหล่านั้นเสีย บ้าง จะเป็นอย่างไร              ไปเพื่อให้รู้ว่า หากเคยชินกับสิ่งเสพติดมัวเมา แล้วต้องห่างมันบ้าง มันจะเป็นอย่างไร                   พอได้เรียนรู้ ไปถึง อีกสามข้อ ดังที่ท่านผู้รู้ ท่านมาให้เมตตา อรรถาธิบายไว้นั้น แล้ว เป็นอย่างไร                  ก็ได้แง่มุมมองโลกใหม่ มันเป็นอย่างที่มันเป็น เรานี้สิ ไม่เป็น อย่างที่มันต้องเป็น                   พุทธิปัญญา มันก็อาจเกิดขึ้นมาในระหว่างนั้น  รู้ว่าเราเขา สัตว์ทั้งหลาย มันก็คล้ายกันไปหมด มันไม่ต่างกันดอกนะ เกิดการเปลี่ยนความ คิดใหม่ มองมุมใหม่ อย่างที่ไม่เคยมองโลกเฉกนั้นมาก่อน                 น่าอิจฉาที่คุณได้ร่ำได้เรียนได้รู้จักนับแต่อายุยังน้อย อย่างถูกทาง แต่   นั่นแหละ เพราะท่านอาจารย์ ยังมิได้ ปลูกฝัง ความรัก หรือที่บาลีเขาว่า             ฉันทะ ให้เกิดในใจคุณขึ้นมา             เราจะทำสิ่งไร ก็เพราะเราชอบสิ่งนั้นมาเสมอ             แต่เรามองมุมใหม่ซิว่า ปัญญานั้น เรายังมิเคยได้เลยนะ  กะอีแค่ ไป หยุด หยุด เสียบ้างอย่างนั้น มันจะให้อะไรที่ยิ่งใหญ่ขนาดนั้นเจียวหรือ             คุณ ก็ มีโอกาสหยิบยื่นมาให้ตรงหน้าแล้วนี่นะ           ไม่คว้ามันไว้ ด้วย ใจอันอยากได้สติ ปัญญา อันยิ่งใหญ่ในภายภาคหน้า บ้างหรือ ไร            ขออวยพรให้คุณเดินไปถูกทาง                                            ด้วยเอ็นดู รัก และ เมตตา ต่อคุณ เป็นที่ตั้ง : tiki_ทิกิ - [ 26 ธ.ค. 51 16:25:56 ]   วันนี้ นำคำอันไปตอบกระทู้ห้องสมุดไว้ มาวางรวมไว้ที่นี่ http://www.pantip.com/cafe/library/topic/K7345478/K7345478.html#77 จากคุณ : tiki_ทิกิ - [ 26 ธ.ค. 51 16:32:01 ]

ความคิดเห็นที่ 22 แวะมาดูกระทู้ที่เขาขึ้นหน้าหนึ่ง เลยเลื่อนไล่มาดูกระทู้นี้ ช่วงนี้ยังไม่มีเวลามาต่อ ขอเวลาสักพัก หากตกลงคลังกระทู้ค่อยว่ากันใหม่ค่ะ จากคุณ : tiki_ทิกิ - [ 12 ม.ค. 52 17:47:45 ]

ความคิดเห็นที่ 23 อ่านแล้วชอบจัง แต่ขอแนะให้ลองอ่าน หรือโหลดคำสอนของ พระปราโมทย์ ปราโมชฺโช  มาฟังซิ ดีเลย ที่ http://www.wimutti.net/ ผมฟังมา ปฎิบัติมา ทุกข์ คลายลงไปเยอะ แต่ก่อนเคยมีมากกว่านี้แต่ทุกข์กว่านี้ ตอนนี้มีน้อยลงแต่ทุกข์บางลง เห็นความจริงเยอะขึ้น อย่าไปยิดติดกับสิ่งสมมุติมากครับ มันทุกสิ่ง เกิดขึ้นตั้งอยู่และดับไป ทั้งนั้น อัตตาเราก็เช่นกัน ยิ่งละลายลดลงยิ่งเข้าถึงธรรมะ จากคุณ : look4images - [ 21 ม.ค. 52 06:32:39 ]