ความคิดเห็นที่ 1 บทที่ ๑๔            พราวไหมชำเลืองดูร่างใหญ่ๆที่โน้มตัวลงขยี้ก้นบุหรี่กับจานพลาสติก แม้จะมืด แต่เมื่อสายตาคุ้นเคยกับบริเวณนี้แล้วก็พอมองเห็นกันได้บ้าง เพิ่งรู้นี่แหละว่าคุณสืบพงษ์สูบบุหรี่          “ควันบุหรี่คงไม่รบกวนนะฮะ”          ขนาดบุหรี่มวนนั้นดับสนิทแล้วเขาก็ยังไม่วายโบกมือไล่ควันให้กระจัดกระจาย และทั้งๆที่จานใบนั้นก็วางอยู่บนพื้นเรือ ข้างเก้าอี้พับตัวที่เขานั่ง มีแผงบังคับเรือบังลมไว้มิดชิด อีกทั้งลมที่รำเพยพัดไม่ขาดระยะก็ยังช่วยพาให้จางหายไปได้ในเวลาอันรวดเร็วอีกต่างหาก          “ไม่เลยค่ะ แต่พราวไม่เคยเห็นคุณสืบสูบบุหรี่”          “พยายามเลิกอยู่ฮะ” เสียงทุ้มกลั้วหัวเราะ “พยายามมาห้าปีแล้วนะนี่” ใบหน้าคมเข้ม เห็นเพียงเลือนรางเหลียวมามอง          เสื้อยืดแขนยาวสีขาวดูมัวซัวในความมืด ร่างโปร่งบอบบางนั่งหมิ่นเหม่อยู่กับขอบเก้าอี้ สองมือประสานกันบนตัก ดูเป็นงานเป็นการเกินจำเป็น          เห็นอาการเกร็งของหญิงสาว อีกฝ่ายพอเข้าใจ จึงเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ตามสบาย สองแขนล่ำสันประสานกันเหนือศีรษะ แล้วแหงนหน้าขึ้นดูท้องฟ้าเสียแทน ดวงดาวนับพันนับหมื่นส่งแสงระยิบระยับ พราวพร่างเต็มผืนฟ้าดำมืด          “ชอบดูดาวไหมฮะ” เขาถามขึ้นลอยๆโดยโดยไม่หันมอง          พราวไหมโล่งอกเมื่อเห็นว่าความสนใจของเขาไปอยู่เสียที่อื่น แหงนขึ้นดูตาม          “ชอบค่ะ อยู่กลางทะเลอย่างนี้เห็นดาวเต็มฟ้าไปหมดเลยนะคะ”          “เชื่อไหมฮะ สมัยเด็กๆผมเคยอยากเป็นนักดาราศาสตร์ วันๆอยากนั่งส่องกล้องดูแต่ดาว”          เหมือนจะจับร่องรอยของความขมขื่นอะไรบางอย่างในประโยคนั้นได้ หากเธอก็ยังไม่แน่ใจ พอลดสายตาลงดู เห็นเพียงด้านข้างของใบหน้าได้รูปที่กำลังกวาดสายตาไปเบื้องบนเหมือนกำลังมองหาอะไรบางอย่าง สองแขนลดลงมาประสานกันหลวมๆบนแผ่นอก          “ดูออกไหมฮะว่าเท่าที่เห็นมีดาวอะไรบ้าง”          เขาหันมาถาม ตาสบกันพอดี เธอเป็นฝ่ายหลบ เลี่ยงกลับขึ้นดูท้องฟ้า          “พราวไม่รู้จักชื่อดาวเลยสักดวงค่ะคุณสืบ แม้แต่ดาวประกายพฤกษ์ที่ใครๆบอกว่าหาไม่ยาก ก็ยังไม่รู้เลยค่ะว่าดวงไหน”          “ดาวศุกร์นั่นจะเห็นตอนหัวค่ำกับตอนใกล้รุ่งฮะ หัวค่ำนี่จะขึ้นทางทิศใต้ คนไทยเราเรียกดาวประจำเมือง ตอนใกล้รุ่งขึ้นทางทิศเหนือ เรียกดาวประกายพฤกษ์ ตอนนี้ไม่เห็นแล้วฮะ เที่ยงคืนแล้ว”          ฟังจากน้ำเสียงเหมือนคนพูดกำลังยิ้ม พราวไหมจึงไม่กล้าหันไปมองเขาอีก พยายามควบคุมสติให้จดจ่ออยู่แต่เบื้องบน          “ถ้าให้น่าสนใจก็ลองมองหากลุ่มดาวสิฮะ กลุ่มดาวตามจักรราศีหาไม่ยาก อย่างนั่น อควาริอัส กลุ่มดาวคนถือหม้อน้ำ พอดูออกไหม”          เห็นจากหางตาว่าเขากำลังชี้ให้ดูอะไรบางอย่าง  จึงได้มองตามนิ้วที่ลากเส้นสมมติในอากาศเชื่อมโยงดาวกลุ่มหนึ่งเข้าด้วยกัน          “คนโบราณเขาเห็นเป็นคนกำลังเทน้ำจากหม้อ ตามเทพนิยายกรีกมีว่าซูสเทน้ำ ก่อให้เกิดฝน กลุ่มดาวนั้นก็เลยเป็นกลุ่มดาวประจำฤดูฝน” เขาอธิบายด้วยเสียงเรียบเรื่อยตามแบบฉบับที่เธอเริ่มคุ้นเคยบ้างแล้ว          ร่างสูงเห็นตะคุ่มๆในความมืดลุกยืนแล้วหมุนตัวไปทางด้านหลัง หน้ายังคงแหงนหาอะไรบางอย่างบนท้องฟ้า          พราวไหมลุกตามเมื่อเขาชี้ขึ้นไปที่ดาวอีกกลุ่ม          “กลุ่มดาวคนเทน้ำอยู่ทางใต้ของกลุ่มดาวม้า ถ้าเจอกลุ่มดาวอควาริอัส ก็จะหากลุ่มดาวม้าได้ง่าย นั่นไงฮะ...เซนทอรัส...กลุ่มดาวม้า” เขาวาดเส้นสมมติในอากาศเพื่อโยงดาวกลุ่มนั้นเหมือนเมื่อครู่          “ดูออกไหมฮะ ดูเป็นรูปม้าจริงๆ ชัดกว่ากลุ่มดาวคนเทน้ำเสียอีก กลุ่มดาวนี้ปกติหาง่ายเพราะมีดาวที่สว่างสุกใสมากอยู่สองดวง ดวงนั้นฮะ ดาวอัลฟาเซนทอรี ในเวลากลางคืนอย่างนี้อัลฟาเซนทอรีเป็นดาวที่สว่างเป็นอันดับสาม รองจากดาวโจร...ซิริอุส กับดาวเคโนปัส”          พราวไหมอดทึ่งไม่ได้เมื่อเห็นจริงตามนั้น เริ่มสนใจขึ้นมาบ้างแล้ว ได้ยินเขาพูดถึงดาวที่สว่างสุกใสที่สุดในเวลากลางคืน ก็ให้อยากรู้ว่าหมายถึงดวงไหนในเมื่อสอดส่ายสายตาหาเท่าไรก็ดูไม่ออก คืนนี้มีดวงดาวมากมายจนนับไม่ถ้วน ราวกับว่าดาวทั้งระบบสุริยะจักรวาลมารวมกันให้เห็นอยู่ตรงหน้า          “จากตรงนี้เห็นดาวซิริอุสหรือเปล่าคะ”          “เห็นสิฮะ”          เสียงทุ้มนุ่มนวลดังอยู่ทางด้านหลัง ห่างตัวไม่มากเลย หากความสนใจของหญิงสาวไปอยู่เสียที่ดวงดาวซึ่งกำลังมองหา จึงไม่รู้ตัวว่าร่างใหญ่ๆยืนค้ำอยู่ข้างหลัง ห่างเพียงไม่เกินสองคืบ          จนรู้สึกถึงมือแข็งแรงวางลงบนบ่าซ้ายของตัว ใจเต้นโครมครามขึ้นมาเกือบจะในทันทีทันควัน          “นั่นไงฮะ กลุ่มดาวหมาใหญ่ มีชื่อภาษาอังกฤษว่าเคนิส เมเจอร์ ดาวซิริอุสอยู่ในกลุ่มดาวนั้น พอมองออกไหมฮะว่าเป็นรูปหมา ตัวใหญ่ทีเดียว” สุ้มเสียงเขายังคงราบเรียบไม่เปลี่ยนแปลง ราวไม่รับรู้ถึงเรือนร่างที่แข็งเกร็งขึ้นมาอีกครั้งของคนตรงหน้า          เพียงแค่นั้นพราวไหมก็เข้าใจ แท้จริงแล้วเป็นเพราะกำลังมองไปคนละทิศกับดวงดาวสุกใสที่เขาเพิ่งชี้ให้ดูนั่นเอง และเมื่อเธอกำลังยืนหันหลังให้ เขาจึงต้องใช้วิธีนี้ คงไม่มีอะไรเกินเลยไปจากนี้                   หากถึงกระนั้นก็ยังรู้สึกได้ถึงหัวใจที่กำลังเต้นแรงจนแทบโลดลิ่วออกมานอกอก มือไม้เหมือนจะเกะกะไปเสียหมด เห็นจากหางตาว่าเขากำลังลากเส้นสมมติเชื่อมโยงดาวเหล่านั้นอีกครั้ง          “ดวงที่อยู่ประมาณบริเวณอกของหมานั่นไงฮะ ดาวโจรเป็นดาวฤกษ์ เป็นดาวที่สว่างที่สุดในท้องฟ้าเวลากลางคืน”          ดาวดวงนั้นสว่างสุกใสกว่าดวงอื่นจริงๆนั่นแหละ ขนาดก็ใหญ่กว่าดวงอื่นจนเห็นได้ชัดเลยทีเดียว แต่เมื่อปะปนอยู่กับดวงดาวนับพันนับหมื่น ถ้าไม่มีคนชี้นำให้แบบนี้ เธอก็คงไม่สังเกตเห็นอยู่ดี          “เห็นชัดเลยนะคะ”          “ส่วนเคโนปัส ที่ว่าสว่างรองลงมา ก็ดวงนั้นฮะ” เขาชี้ไปยังดาวอีกดวงซึ่งอยู่ห่างออกไปไม่มากนัก          “ดวงนั้นอยู่ในกลุ่มดาวคารินา บางทีถึงได้เรียกว่าอัลฟ่าคารินา และเพราะกลุ่มดาวคารินาอยู่ทางทิศใต้มากขนาดนี้ ประเทศที่อยู่ตอนเหนือของโลก คือเกินกว่าเส้นสามสิบแปดองศาขึ้นไปจะมองไม่เห็นเลย”          “คุณสืบเก่งจังค่ะ น่าจะเป็นนักดาราศาสตร์จริงๆนะคะนี่”          เธอเหลียวมาชม แต่ก็ต้องรีบหันกลับไปทางเดิมเมื่อเห็นว่าร่างทั้งสูงทั้งใหญ่ยังคงยืนอยู่ที่เดิม ดีหน่อยที่ความสนใจของเขายังคงอยู่เบื้องบน (มีต่อค่ะ) จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) - [ 3 ธ.ค. 51 05:48:04 ]

ความคิดเห็นที่ 2 “วาสนาผมคงไม่ถึงขั้นจะเป็นนักดาราศาสตร์ได้มั้งฮะ ถึงได้มาทำงานที่วันๆมีแต่ปัญหาให้ต้องคอยตามแก้อยู่อย่างนี้”          เขาบอกยิ้มๆ เห็นฟันขาววาววับในเงาสลัว สุ้มเสียงเปลี่ยนเป็นเคร่งเครียดขึ้นนิดหนึ่งในประโยคถัดมา          “สงสัยคงต้องเปลี่ยนแผนเสียแล้ว”          “แผนอะไรหรือคะ”          “ตอนแรกตั้งใจว่าพรุ่งนี้จะพาไปดูปะการังกัน แต่เห็นรัศมีรอบดวงจันทร์ไหมฮะ”          พราวไหมมองตามก็เห็นจริงเช่นนั้น จันทร์เสี้ยวลอยเด่นอยู่เหนือศีรษะพอดีนั้นกำลังแผ่รัศมีจางๆเป็นวงออกโดยรอบ          “เห็นค่ะ มีอะไรหรือคะ”          “เวลาพระจันทร์มีรัศมีแบบนี้ แสดงว่าพรุ่งนี้ฝนจะตกฮะ”          คราวนี้เธอหันขวับมามองเขาเต็มตา ไม่เคยรู้มาก่อนเลยในเรื่องนั้น นี่ขนาดฟ้ากระจ่างปราศจากเมฆถึงขนาดนี้ เขายังบอกได้ว่าฝนจะตกเพียงพิจารณาดูจากดวงจันทร์          “บอกได้ถึงขนาดนั้นเลยหรือคะ”          ใบหน้าคมเข้มก้มลงหา ยิ้มพรายในความมืด เธอเป็นฝ่ายถอยออกห่างเมื่อรู้สึกว่ายืนจนเกือบชิดกันขนาดนี้ทำเอาแทบหายใจแทบไม่ออกเสียแล้ว          “ดวงจันทร์มีวงแหวนก็เพราะกลุ่มเมฆที่อยู่ในชั้นบรรยากาศที่สูงขึ้นไปฮะ กลุ่มเมฆนั้นนำเอาร่องความกดต่ำมา มันพาเอาความชื้นมาด้วย”          ร่างสูงในเงามืดกลับทรุดตัวลงนั่งที่เดิม          พราวไหมยังคงแหงนหน้าดูดวงจันทร์อยู่อีกครู่ หากพยายามมองเท่าไรก็ไม่เห็นเมฆที่เขาพูดถึง จนท้อจึงกลับลงนั่งตาม          “แล้วเป็นอย่างนั้นทุกครั้งหรือเปล่าคะ ถ้าพระจันทร์มีรัศมี หมายถึงฝนจะตกทุกครั้งหรือเปล่าคะ”          “ก็ไม่ถึงกับบอกได้ว่าฝนตกทั้งร้อยเปอร์เซนต์หรอกครับ เพียงแต่บอกได้ว่ามีแนวโน้มสูงมากว่าจะเป็นอย่างนั้นเท่านั้นเอง นี่ถ้าพยากรณ์อากาศได้ถูกทุกครั้งก็ดีสิฮะ บางทีผมอาจมีงานให้เลือกทำอีกอย่าง”           “แต่พราวว่างานบริหารอย่างนี้เหมาะกับคุณสืบนะคะ”          ความเป็นกันเองของเขาทำให้เธอกล้าแสดงความคิดเห็นอย่างตรงไปตรงมา มาดอย่างนี้ บุคลิกอย่างนี้ จะเป็นอะไรได้อีกที่เหมาะสมกว่า          “หรือฮะ”          เขาหัวเราะเต็มเสียง เสียงหัวเราะนั้นมีกังวานน่าฟังทีเดียว          “ผมว่าไม่หรอก ผมว่าผมทำงานประเภทนี้ได้ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ นี่ก็คิดจะเลิกอยู่ทุกวัน ปัญหามากเหลือเกิน”          เขาหันมายิ้ม ยิ้มนั้นขัดกับนัยซึ่งแฝงอยู่ในคำพูดอย่างจัง ดวงตาคมสะท้อนแสงจันทร์เพียงน้อยนิดเห็นอยู่แวววาว          พราวไหมอยากถามต่อว่าปัญหาอะไร แต่รู้ว่าไม่สมควร จึงเงียบเสีย ทอดสายตาไปไกล หาดทรายบนเกาะเล็กๆเบื้องหน้าดูขาวโพลนในความมืดในขณะที่สองข้างเรือและด้านหลังเวิ้งว้าง มืดสนิท มีก็แต่ดวงดาวและจันทร์ครึ่งเสี้ยวอยู่เบื้องบน ผืนน้ำลึกล้ำดำมืดเบื้องล่าง แม้วูบหนึ่งจะรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นเพียงจุดเล็กๆที่กำลังล่องลอยอยู่ในความว่างเปล่านี้ แต่น่าแปลกที่ไม่รู้สึกกลัวแม้เพียงนิด อาการปวดแสบปวดร้อนที่คอและแขนก็พลอยหายไปด้วย อาจรู้สึกรำคาญและคันบ้าง แต่ก็ไม่มากเท่าเมื่อครู่ ค่อนข้างแน่ใจว่าเป็นเพราะลมเย็นๆที่กำลังลูบไล้ผิวอยู่นี่ก็ได้          นั่งเงียบกันอยู่เป็นครู่ จนเสียงนุ่มๆทำลายความเงียบขึ้นอีกครั้ง          “หนาวไหมฮะ” ที่ได้ถามก็เพราะเห็นคนซึ่งนั่งเงียบเชียบอยู่ข้างๆประสานสองแขนเข้าด้วยกัน          เธอรีบปฏิเสธ          “ไม่ค่ะ ไม่หนาว อากาศกำลังสบายเลยค่ะ”          แม้ไม่หันไปมอง พราวไหมก็รู้สึกได้ถึงความร้อนจากนัยน์ตาคมกริบที่กำลังเพ่งดูเธออย่างพินิจพิเคราะห์ “ถ้าฝ้ายไปเรียนต่อแล้ว คุณพราวมีงานที่ไหนคอยอยู่หรือเปล่า” คาดไม่ถึงกับคำถามนั้น เธอชายตามาทางเขาแวบหนึ่ง แต่เพียงแวบเดียวก็ต้องรีบหันเหกลับไปทางเดิม          “พราวกำลังจะไปสมัครเป็นครูสอนหนังสือที่โรงเรียนอนุบาลของคุณหญิงผกาค่ะ”          เขาทำเสียงเหมือน ‘อือ’ หรืออะไรบางอย่างในลำคอ          “ก็ตรงกับที่เรียนมานะฮะ ไม่สนใจจะทำอย่างอื่นบ้างหรือ”                    “ถ้ามีงานอื่นที่พอทำได้ ก็สนใจเหมือนกันค่ะ แต่พราวมีประสบการณ์ทำงานมาน้อย” เธอสารภาพตามตรง “เรียนอย่างเดียวมาตลอดเลย ที่เคยทำก็เป็นงานในมหาวิทยาลัย คงจัดเป็นงานจริงๆไม่ได้มั้งคะ”          เขาเงียบไปครู่หนึ่งเหมือนครุ่นคิด และเธอก็ให้เสียใจที่ตอบไปเช่นนั้น จริงๆแล้วอยากทำงานกับเขาต่อไปอีก จะเป็นงานอะไรก็ได้ เธอทำได้ทั้งนั้น ในเมื่อเวลานี้เพียงคิดว่าเสร็จจากสอนหนังสือลูกสาวเขาแล้ว ต่างคนก็คงต่างไป อาจไม่มีโอกาสได้วนเวียนมาพบกันอีกก็เป็นได้ เหมือนเส้นทางสองเส้นที่บังเอิญมาบรรจบกันเพียงชั่วครู่ชั่วยามแล้วแยกจากกันไปอีก เขาเป็นนักธุรกิจใหญ่ เป็นผู้ใหญ่กว่ามาก แถมยังมีหน้ามีตาในวงสังคม จะมาใส่ใจอะไรกับผู้หญิงตัวเล็กๆอย่างเธอ น่าแปลกที่เพียงแค่คิดก็ใจหายเสียแล้ว          แต่แล้วคำถามต่อมาเหมือนอยู่ดีๆก็มีแสงสว่างส่องจ้าเข้ามาในห้องที่มีแต่ความมืดมน          “คุณพราวภาษาอังกฤษดีอย่างนี้ สนใจจะทำงานในฝ่ายต่างประเทศไหมฮะ”          นัยน์ตาสว่างใสเบิกกว้างเมื่อหันขวับมาสบตาเขา          “งานของคุณสืบหรือคะ”          “ก็งั้นสิฮะ”          “พราวจะทำได้หรือคะ” ละล่ำละลักถาม          “ได้สิฮะ ผมแน่ใจว่าทำได้ ว่างๆลองแวะไปดูก่อนก็ได้ ผมจะบอกเจ้าหน้าที่แผนกนั้นให้ วันไหนว่างก็โทรไปบอกคุณอ้อนไว้ก็ได้ฮะ ให้คุณอ้อนนัดให้”          “คุณสืบพูดจริงหรือคะ” คราวนี้เธอหันมาหาเขาทั้งตัว          “จริงสิฮะ ถ้าเกรงใจ ก็คิดว่าเป็นการตอบแทนที่คุณช่วยฝ้ายก็ได้”          “แต่พราวยังไม่ได้ทำอะไรเลยนี่คะ”          คราวนี้สุ้มเสียงเขาฟังดูจริงจังขึ้น          “ช่วยสิฮะ คุณมีส่วนช่วยมากทีเดียว ฝ้ายมีสุขภาพจิตดีขึ้นมากก็เพราะคุณ คืนนั้นคุณเป็นคนเดียวที่แกคิดถึง ผมเป็นหนี้บุญคุณคุณมากนะฮะ แค่ไม่กี่อาทิตย์ที่แกรู้จักคุณ แกดีขึ้นผิดหูผิดตาเลยทีเดียว เหมือนกับว่าแกมีคนที่เข้าใจให้เป็นที่ปรึกษา อย่างผม ถึงจะเป็นพ่อ แต่ก็ยังเป็นผู้ชาย บางครั้งแกคิดอะไร รู้สึกยังไง แกไม่กล้าบอกผมตรงๆหรอกฮะ”          เขาไม่พูดถึงแม่ของสาวน้อยเลย พราวไหมไม่เคยได้ยินคุณสืบพงษ์พูดถึงคุณปัญชลีย์เลยแม้แต่ครั้งเดียว ไม่ว่าจะในทางดีหรือทางร้าย นั่นเป็นอีกอย่างเกี่ยวกับเขาที่เธอชื่นชม รู้ด้วยว่าเขาพูดจริงในเรื่องงาน แม้ว่าจะฟังดูแปลกประหลาดอยู่สักหน่อย เขาตั้งใจจ้างเธอเพราะสำนึกในบุญคุณ ทั้งๆที่เธอเองก็ยังไม่รู้สึกถึงความจำเป็นว่าเขาจะต้องตอบแทนถึงขั้นนั้น แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้อยู่ดีว่าข้อเสนอนั้นน่าสนใจทีเดียว (มีต่อค่ะ) จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) - [ 3 ธ.ค. 51 05:48:58 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ฝนตกจริงๆเมื่อรุ่งสาง เสียงเม็ดฝนกระทบหลังคาห้องภายในลำเรือให้ความรู้สึกแปลกประหลาด เธอไม่เคยได้ยินเสียงฝนลักษณะนี้มาก่อน เสียงเหมือนใครซัดเม็ดทรายละเอียดยิบเข้าใส่แผ่นโลหะอย่างไรก็อย่างนั้น ไม่เพียงเสียงฝนอย่างเดียว ยังมีเสียงลมหวีดหวิวร่วมด้วย และเรือก็กำลังโยนตัวไปมา          ภายในช่องท้องปั่นป่วน ผะอืดผะอมจนต้องรีบลุกนั่ง ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นในเมื่อเมื่อคืนก็ยังเป็นปกติดีอยู่          ชันเข่าขึ้นทั้งสองข้างแล้วซุกหน้าลงกับซอกขา สองมือกุมท้องแน่น คิดว่าจะช่วยบรรเทาอาการคลื่นไส้ได้บ้าง          เพียงไม่นานก็รู้สึกถึงอะไรบางอย่างเปียกๆที่แขน          “เมาคลื่นหรือคะพี่”          ได้ยินเสียงใสๆ พราวไหมลืมตาดู เห็นยิ้มสดใสบนใบหน้าคร้ามแดด ผมยาวประบ่าเปียกลู่ติดหนังศีรษะ มองเลยเด็กสาวไปที่ประตูเพราะเห็นเปิดทิ้งไว้กว้าง ภายนอก ร่างสูงๆหยุดยืนแล้วมองเข้ามาแวบหนึ่ง ในมือของเขามีคันอะไรยาวๆมองเห็นไม่ชัดเพราะทั้งตากำลังพร่าและเพราะสายฝนที่กำลังลงเม็ดหนาเป็นเหมือนม่านสีเทาจนดูขมุกขมัวไปหมด          “ดีขึ้นแล้วค่ะ ฝ้ายทำอะไรอยู่คะ”          “ตกปลาค่ะพี่ ตกปลากับคุณพ่อ”          ได้ยินคำว่า 'คุณพ่อ' พราวไหมรีบเบี่ยงสองเท้าลงจากที่นอนซึ่งแท้จริงแล้วเป็นม้านั่งยาวต่อออกมาจากผนังฝั่งตรงข้ามประตู          “เช้าๆอย่างนี้ปลากินเบ็ดดีค่ะ คุณพ่อว่าปลามันกำลังออกหาอาหาร”          ร่างผอมบางผละไปที่ชั้นเหนือเตียงติดผนังซึ่งตัวใช้เป็นที่นอน หยิบเอาเสื้อกันฝนสีดำออกมาสองตัวทั้งๆที่ว่าไปแล้วคงไม่มีประโยชน์อะไรในเมื่อทั้งพ่อทั้งลูกเปียกมะล่อกมะแล่กพอกัน          “ตกปลากันไหมคะพี่”          พราวไหมสูดหายใจเอาอากาศเย็นฉ่ำสดชื่นเข้าไปเต็มปอด นั่นช่วยให้อาการคลื่นไส้ทุเลาลงมากพอที่จะลุกแล้วพับผ้าห่มวางทิ้งไว้ปลายเท้า          ปัญชิกาส่งเสื้อกันฝนตัวหนึ่งให้          “พี่ใส่เสื้อฝนนะคะ จะได้ไม่เปียกเหมือนลูกหมาตกน้ำอย่างฝ้าย คุณพ่อเตรียมเบ็ดไว้ให้พี่แล้วด้วยค่ะ”          พราวไหมรับเสื้อตัวนั้นมาสวมแต่โดยดี มองกลับไปที่ประตูก็ไม่เห็นร่างใหญ่ๆในเสื้อผ้าชุดเดียวกับที่เห็นเขาใส่เมื่อคืน          “ตกปลาทั้งอย่างนี้น่ะหรือคะ” ที่ถามก็เพื่อความแน่ใจ กฎเกณฑ์ของเธอมีว่าตื่นเช้าต้องล้างหน้าแปรงฟันก่อนเริ่มทำอะไรอย่างอื่น          และสาวน้อยก็เข้าใจอาการลังเลนั้น          “ฝ้ายกับคุณพ่อก็ยังไม่ได้แปรงฟันเหมือนกันค่ะ มาเถอะค่ะ ตกปลากลางฝนสนุกดี”          พราวไหมจึงตามสาวน้อยออกมาภายนอกแต่โดยดี ฝนตกชนิดไม่ลืมหูลืมตาเมื่อคุณสืบพงษ์ส่งเบ็ดให้ คันของมันเป็นเฟเบอร์กลาส มียางหุ้มปลายช่วยให้ถือได้กระชับมือ “เคยตกปลาหรือเปล่าฮะ” เขาถามแข่งกับเสียงฝน “ไม่เคยเลยค่ะ” เธอส่ายหน้าประกอบคำพูด อย่าว่าแต่ตกปลากลางทะเลอย่างนี้เลย ปลาตามบ่อปลาก็ไม่เคยตก          “ถ้างั้นก็ประคองไว้นิ่งๆนะฮะ พอรู้สึกว่าปลายเบ็ดกระตุกก็ดึงขึ้นมาเลย” เขาสั่งเสียเพียงแค่นั้นก่อนผละไปยังเบ็ดอีกคันซึ่งมีขนาดใหญ่กว่ามาก          ประคับประคองคันเบ็ดไว้นิ่งๆตามที่ถูกสั่งเพียงชั่วอึดใจเดียว ก็รู้สึกถึงแรงกระตุกจากปลายซึ่งจมหายอยู่ในน้ำ หันไปมองเขาเพื่อจะถามว่านั่นหมายความว่าดึงเบ็ดขึ้นมาได้แล้วใช่ไหม และเขาก็เข้าใจความหมายของสายตาที่มองมา จึงได้วางคันเบ็ดของตัวพิงไว้ข้างกราบเรือ ก้าวยาวๆเพียงสองก้าวมายืนเคียง          “ดึงขึ้นมาฮะ ไหวไหม”          หญิงสาวเก้ๆกังๆ ประเมินจากน้ำหนักก็รู้ว่าปลาอะไรก็ตามที่ปลายเบ็ดคงตัวใหญ่ทีเดียว ใช้สองมือดึงเต็มที่ในขณะที่อีกฝ่ายเข้าช่วยหมุนรอกสายเบ็ด แต่เมื่อรู้สึกว่าไม่ถนัด แขนข้างเดียวกันนั้นจึงโอบรอบร่างซึ่งเล็กกว่ามากแล้วทั้งช่วยประคับประคองคันเบ็ดและหมุนเอาสายเบ็ดขึ้นมาพร้อมกัน จนในที่สุดร่างเพรียวสีเทาเป็นเงาปลาบก็โผล่พ้นน้ำขึ้นมาให้เห็น มันกำลังดิ้นสุดฤทธิ์เลยทีเดียว          “คงเป็นปลากระพง นี่ผมตั้งเบ็ดไว้นานแล้วยังไม่ได้ปลาใหญ่ขนาดนี้แม้แต่ตัวเดียว” น้ำเสียงรื่นรมย์ดังอยู่ข้างหูนี่เอง ปลายนิ้วที่สัมผัสกันอบอุ่นจนเกือบร้อน          “สงสัยคงเป็นเพราะพราวทำบาปขึ้นมั้งคะ”          เธอเหลียวหลังมาเพื่อจะบอกเขา พอสบกับแววอ่อนโยนลึกซึ้งในดวงตาเข้มเฉียบก็ให้วูบวาบไปทั้งตัว เลี่ยงลงหาริมฝีปากบางที่กำลังระบายรอยยิ้ม เลือดในกายก็เหมือนจะระอุขึ้นทันใด (จบบทค่ะ) แก้ไขเมื่อ 03 ธ.ค. 51 08:09:55 แก้ไขเมื่อ 03 ธ.ค. 51 08:06:18 แก้ไขเมื่อ 03 ธ.ค. 51 08:01:20 จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) - [ 3 ธ.ค. 51 05:49:33 ]

ความคิดเห็นที่ 4 โอ้ ... มีลุ้นแฮะ ...แต่ยังไงก็เชียร์คุณรองค่ะพี่กุลธิดา   ว่าแต่ว่า คนเขียนความรู้เรื่องดาราศาสตร์แน่นกว่า คุณสืบเสียอีกนะคะ  .. เฮ้อ ... อ่านแล้วอยากมีคนพาไปดูดาวบ้างจัง อิอิ จากคุณ : teansri - [ 3 ธ.ค. 51 06:10:14 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ได้รู้ ดาราศาสตร์เพิ่มเติม  ได้รู้ว่า พระจันทร์มีรัศมีรอบ หมายถึงอะไร เห็นบรรยากาศในเรือ และ ได้เห็นภาพ กีฬาตกปลก (ที่ตัวเองไม่กล้าเล่น) ก็น่าสนุกดี มีอะไรดี ๆ น่าสนใจมากค่ะ           วันนี้ พอปล่อยวางไปได้นิดแล้วค่ะ คุณ กุลธิดาคะ ขอบคุณที่เข้าไป อ่านกระทุ้เสมอนะคะ จากคุณ : tiki_ทิกิ - [ 3 ธ.ค. 51 09:44:21 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ตายล่ะ ใกล้ชิดสนิทสนมกันถึงเพียงนี้ ได้เป็นแค่พระรองเองหรือพ่อคุณ เหตุอะไรน้อ ที่ทำให้แคล้วคลาดกันไป แล้วคุณรองของอิฉันก็ยังไม่ได้ออกโรงอีกตามเคย... ปล. คุณสืบนี่ชอบพูด "ฮะ" นะคะ ไม่ค่อยคุ้นกับผู้ใหญ่วัย 40 ที่ใช้คำลงท้ายแบบนี้ แอบคิดว่าหรือคุณสืบแอ๊บแบ๊ว ให้ใกล้เคียงกับวัยนางเอกน้อ จากคุณ : ชญาลี - [ 3 ธ.ค. 51 10:07:57 ]

ความคิดเห็นที่ 7 มาตามอ่านเช่นเคย รอคุณรองออกโรงอยู่นะคะ ช่วงนี้คุณสืบทะคะแนนเหลือเกิน จากคุณ : หริชา (หริชา) - [ 3 ธ.ค. 51 10:26:55 ]

ความคิดเห็นที่ 8 พอคุณสืบลงท้ายว่า "ฮะ"  เลยกลัวๆว่า คุณสืบจะเป็นประเภทไม่ชอบผู้หญิง ดีนะ ไม่เป็น "ฮ่าาาา" ไม่งั้นหล่ะ ฮาไม่ออกเลย   กำลังหลงรักคุณสืบนะเนี้ยะ จากคุณ : ฌาฎา - [ 3 ธ.ค. 51 12:01:46 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ตะแหม่งฮะมานานแล้วด้วย จริงหรอคะ เรื่องฝนตก (ความรู้ใหม่) แต่ว่าพระจันทร์ดวงเดียวกัน เห็นพร้อมกันทั้งประเทศนี่นา จากคุณ : scottie - [ 3 ธ.ค. 51 12:38:54 ]

ความคิดเห็นที่ 10 โห ความรู้แน่นปึ้ก ประทับใจเหลือหลาย อยากมีหนุ่มนักดาราศาสตร์พาไปดูดาวมั่งจัง จากคุณ : Mnemosyne - [ 3 ธ.ค. 51 12:56:42 ]

ความคิดเห็นที่ 11 >< กรี๊ดดดดดด จากคุณ : NongHome - [ 4 ธ.ค. 51 08:18:36 ]

ความคิดเห็นที่ 12 นั่นสิคะ ไม่ค่อยคุ้นหูเลยเรื่องคำลงท้ายของคุณสืบว่า "ฮะ" เนี่ย เอ้า.....เริ่มใกล้ชิดกันมากขึ้นแล้วเหรอเนี่ย โอย.....หวังว่าคะแนนคุณรองอย่าเพิ่งตกไปนะ ว่าแต่ตอนนี้พราวไหมมาเที่ยวกับคุณสืบแล้วคุณรองทำอะไรอยู่อ่ะ จากคุณ : รสสภัน (Nrostahpan_My) - [ 4 ธ.ค. 51 11:51:25 ]

ความคิดเห็นที่ 13 \O/ มายืนยันกับหลายๆ ท่านที่ไม่แน่ใจเรื่องผู้ชายวัย 40+ พูด "ฮะ" ที่จริงผู้ชายแท้ๆ วัย 40+ ใช้คำว่า "ฮะ" กันเยอะ ผสมๆ กันไปกับคำว่า "ครับ" ^__^ ว่าแต่คุณรองหายเงียบกริบไปเลยนะนี่ จากคุณ : Toodmeeh - [ 6 ธ.ค. 51 00:11:09 ]

ความคิดเห็นที่ 14 พระรองนี่อะไรก็น่ารัก   แล้วพระเอกเราจะทำแต้มตามได้อย่างไรนี่? ปิดสนามบินผลกระทบต่อที่นี่มีไม่มากค่ะ มีบ้างสำหรับคนที่ต้องเดินทางช่วงนั่้น แต่เขาก็ให้เลื่อนการเดินทางได้ หรือคืนตั๋วได้เต็มราคา จากคุณ : Hermosa - [ 6 ธ.ค. 51 21:01:23 ]