ความคิดเห็นที่ 1 เด็กหญิงอายุประมาณเจ็ดแปดขวบคนหนึ่ง กับ ลูกหมาอายุไม่กี่เดือนตัวหนึ่ง ทั้งคู่เดินอยู่ริมถนน          ลูกหมาตัวนี้เกิดมาจากแม่หมาซึ่งอาศัยอยู่ข้างถนน ลูกหมาตัวน้อยเกิดมาเป็นลูกไม่มีพ่อ เนื่องจากพอแม่หมาตั้งท้อง พ่อหมาก็สะบัดหน้าทอดทิ้งครอบครัวไปอย่างไม่ไยดีตามธรรมชาติจองหมา ทิ้งให้แม่หมาเลี้ยงลูกตามลำพัง  เพราะความเป็นหมาข้างถนน ลูกไร้เดียงสาของมันจึงถูกรถชนตายเกือบหมด เหลือเพียงตัวเดียวเท่านั้น          เด็กหญิงอาศัยอยู่ในซอย ถัดเข้าไปจากถนนไม่ไกลนัก แต่เพราะความเป็นเด็ก เห็นลูกหมาก็อดที่จะเกิดความรักความเอ็นดูสงสารไม่ได้ จึงแอบเอาอาหารมาให้เจ้าลูกหมาตัวนี้เสมอ  ตอนนี้หนูน้อยและลูกหมามองดูเจ้าชายแห่งความมืดและองค์หญิงจากนรกอย่างแปลกใจ  คุณครูเคยสอนว่าอย่าไปเดินกลางถนนมันอันตราย แต่ทำไมพี่สองคนนี้ถึงทำแบบนั้น โตเป็นผู้ใหญ่แล้ว         “พี่คะ..” เด็กน้อยป้องปากร้องเสียงดัง         “หลบมาเดินข้างถนนดีกว่านะคะ ไปเดินกลางถนนอย่างนั้นเดี๋ยวรถก็ชนตายหรอกค่ะ”          องค์ชายชะงัก รถเก๋งคันหนึ่งเฉียดไปอย่างหวุดหวิด          “เป็นไง..โดนเด็กว่าแล้วไหมล่ะ” องค์หญิงยิ้มกริ่ม          “ข้าเกลียดเด็กจริงๆ” เจ้าชายพูดด้วยไปหน้าและน้ำเสียงหงุดหงิด          “ข้าจะเดินที่ไหนมันก็เรื่องของผู้ใหญ่ เด็กๆไม่ต้องมายุ่งน่า”          “พี่คะ รีบเข้ามาสิคะ เดี๋ยวรถชนจริงๆหรอก”          “ข้าว่าเข้าไปเดินข้างถนนอย่างเด็กบอกดีกว่านะเจ้าชาย”          ปีศาจสาวบอกพลางดึงแขนแต่อีกฝ่ายขืนตัวเอาไว้          “เรื่องอะไร เชื่อเด็กก็เสียภาพลักษณ์ปีศาจอย่างข้าหมด”          “ท่านนี่ดื้อจริงๆ”          เด็กน้อยเห็นทั้งสองพูดคุยกัน แต่ไม่ทราบว่าเรื่องอะไร ยังทำท่าเหมือนจะทะเลาะกันอีก ความอยากรู้และความเป็นห่วงตามประสาเด็ก ทำให้วิ่งตรงมาทันที เจ้าหมาน้อยวิ่งตามมาด้วยตามประสาหมาซึ่งมักวิ่งตามเจ้านาย ไม่ทันดูรถเก๋งคันหนึ่งวิ่งผ่านมาพอดี ชนโครมทั้งหมาและคนลอยเคว้งคว้างไปในอากาศเหมือนภาพในฝันร้าย ฝนเลือดกระเด็นเซ็นซ่าน ชีวิตลาลับดับสูญในทันที รถเก๋งคันนั้นเสียหลักเกือบตกถนนแต่สุดท้ายก็เร่งเครื่องหนีออกไปจากจุดเกิดเหตุแบบไม่คิดชีวิตเพราะถือว่าโดนคนวิ่งตัดหน้ากะทันหันแบบนี้ใครก็เบรคไม่ทัน           สองชีวิตเมื่อครู่ยังกระโดดโลดเต้น เต็มไปด้วยความมีชีวิต เพียงเสี้ยวพริบตากลับกลายเป็นร่างยับเยินข้างถนน ความเป็นความตายห่างกันแค่เสี้ยวของเส้นไยบางๆจริงๆ          องค์หญิงมีสีหน้าเปลี่ยนไปทันที วิ่งมาหยุดยืนสองร่างยับเยินอยู่ข้างๆกัน ตะลึงนิ่งนาน          แม่หมาซึ่งอยู่แถวนั้น คงได้ยินเสียงลูกของมันร้องเป็นครั้งสุดท้าย วิ่งออกมาจากกองไม้ข้างถนน วิ่งวนไปรอบๆ ร่างของลูกน้อยตัวสุดท้ายซึ่งกลายเป็นศพ ดมๆเลียๆครู่หนึ่งก่อนส่งเสียงร้องครวญครางและเงยหน้าหอนโหยหวน เป็นเสียงบ่งบอกถึงสภาพหัวใจกำลังสลาย ไม่ว่าคนหรือหมาหรือเทวดาซาตาน ถ้ามีความรักความผูกพันก็ยากจะหนีพ้นความเจ็บปวดจากการสูญเสีย          องค์หญิงทรุดตัวลงข้างๆร่างของเด็กน้อยและลูกหมา โลกทั้งโลกเหมือนหยุดนิ่งชะงักค้าง เจ้าชายมาหยุดยืนเบื้องหลังอย่างเงียบงัน สีหน้าสงบราบเรียบไม่มีใครทายความรู้สึกภายในได้          “ตายเพราะพวกเราแท้ๆ ทั้งคู่เลย” องค์หญิงเริ่มร้องไห้น้ำตาไหลพราก          ใบหน้าน้อยๆขาวใสเมื่อครู่ยังมองมาด้วยความห่วงไย ปากน้อยๆเมื่อครู่ยังเจื้อยแจ้วเจรจา และเต็มไปด้วยพลังแห่งชีวิต บัดนี้เหลือเพียงคราบสังขารยับเยินว่างเปล่าปราศจากชีวิต จะเป็นหมาหรือคนก็เป็นหนึ่งชีวิต เพียงต่างมีคุณค่าไปตามแนวทางรูปแบบของตนเองเท่านั้น          “องค์ชาย..”          หันมามองเจ้าชายด้วยสายตาอ้อนวอนจริงใจเป็นครั้งแรกผ่านม่านน้ำตาพร่าพราย          “ท่านต้องนำชีวิตพวกเขากลับมา ข้าขอร้องท่าน”          เจ้าชายแห่งความมืดตอนนี้คล้ายหน้าซีดเผือดลงไปชั่วขณะ แววตาซึ่งเคยเย็นชาไร้น้ำใจตลอดเวลาเหมือนมีแผ่นเหล็กอันหนักอึ้งไร้สภาพผ่านมาวูบหนึ่ง เอื้อมมือมาแตะไหล่อีกฝ่ายคล้ายปลอบโยน ก่อนบอกด้วยเสียงราบเรียบ         “องค์หญิง...เรื่องของชีวิต ข้าไม่อาจช่วยอะไรได้ พวกเราไม่มีสิทธิ์ทำเช่นนั้น เจ้าก็น่าจะเข้าใจ มันผิดกฏของพวกเรา และผิดสัญญาที่กระทำต่อพวกชาวสวรรค์ด้วย การละเมิดข้อสัญญาจะทำให้แผ่นดินลุกเป็นไฟ”          “ท่านต้องทำได้ ข้าไม่รู้ไม่สนใจ ท่านเป็นต้นเหตุ ท่านต้องช่วยพวกเขา “          ธิดาพญายมร้องลุกขึ้นมองหน้าอีกฝ่ายอย่างคับแค้นและน้อยใจ          “ท่านเป็นเจ้าชายจากความมืด เป็นลูกหลานของเจ้าแห่งความตาย ทำไมจะทำไม่ได้ เป็นความผิดของท่านที่ไม่ยอมเชื่อเด็กคนนี้ตั้งแต่แรก เพราะมัวแต่ห่วงภาพลักษณ์อะไรนั่นของท่าน เป็นปีศาจแล้วเป็นอย่างไร  หรือท่านคิดว่าตนเองไม่มีหัวใจ ถ้าท่านยอมฟังเด็กน้อยคนนี้สักนิด คงไม่มีเรื่องเกิดขึ้น ท่านต้องรับผิดชอบ”          องค์ชายยืนนิ่งไม่พูดจา เขาไม่ใช่ผู้ยิ่งใหญ่ที่สุด จะสามารถนำชีวิตกลับคืนมาให้ใครต่อใครได้ ชีวิตต่างหากเป็นสิ่งยิ่งใหญ่ที่สุด ดังนั้นเมื่อเกิด หรือแตกดับ ต่างเป็นไปตามสภาพ ยังจะมีใครกล้าฝืนกฏดลบันดาลให้หวนกลับแม้แต่พระเจ้าก็ตาม  ถ้าพวกชาวนรกและชาวสวรรค์กระทำการตามอำเภอใจ โลกมนุษย์คงปั่นป่วนวุ่นวายยิ่งกว่าเกิดสงครามล้างโลก          “ท่านใจร้ายที่สุด.... ไปเลย ไปให้ห่างๆ... นี่เป็นสิ่งที่ท่านต้องการไม่ใช่หรือ..ความโกรธความเกลียดชัง และความตายความสูญเสีย ตอนนี้ท่านไปให้พ้นเลย  ท่านใจร้ายที่สุด ข้าไม่อยากพบท่านอีกแล้ว สะใจท่านแล้วใช่ไหมตอนนี้กับการได้ชีวิตน้อยๆแบบนี้ไปหล่อเลี้ยงขุมนรก ไปเลย....ไปให้พ้น ไปมีความสุขกับความสูญเสียให้สาแก่ใจเลย ”           องค์หญิงทั้งร้องไห้ทั้งร้องตัดพ้อต่อว่ากระหน่ำปานพายุ องค์ชายมีสีหน้าซีดเผือดขาวซีดอย่างที่ไม่ค่อยปรากฏให้เห็นบ่อยนัก ทำท่าเหมือนจะพูดอะไรออกมา แต่คำพูดนั้นกลับกลืนหายไปลำคอเมื่อพบสีหน้าท่าทางโกรธเกรี้ยวขององค์หญิง  ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าสถานการณ์ตอนนี้เลวร้ายมากแล้ว พวกผู้หญิงเวลาอยู่ในอารมณ์ปะทุระเบิดก็คล้ายภูเขาไฟดีๆนี่เอง แทบไม่มีอะไรมาขัดขวางลาวาอารมณ์ได้ แม้แต่กำแพงแห่งเหตุผล บางทีกว่าจะไฟบรรลัยกัลป์จะสงบก็กวาดสรรพสิ่งราบเรียบเป็นหน้ากลอง            บุรุษหนุ่มจากความมืดค่อยหันหลังช้าๆ ก้มหน้ามองพื้น สงบนิ่ง ไม่เอ่ยอะไรออกมาอีก  ในที่สุดค่อยๆจางหายไปกับแสงตะวันอย่างเงียบงัน         ++++++++          แม่หมาคงมันยังวนเวียนอยู่ใกล้ๆ ก้มๆเลียๆลูกของมันและส่งเสียงครวญครางเสียงถึงความเจ็บปวดสูญเสีย หมาไม่ได้มีการสื่อสารเป็นคำพูดสลับซับซ้อนเฉกเช่นมนุษย์ แต่เสียงเห่าหอนของมันไม่กี่ครั้ง อาจสามารถสื่อความหมายเข้าอกเข้าใจกับพวกเดียวกันได้ ในขณะคนบางกลุ่มบางพวกพูดภาษาเดียวกันแท้ๆกับคุยกันไม่รู้เรื่องก็มี         ยวดยานยังคงพอมีผ่านไปมาแต่ไม่มีรถคันไหนหยุดดู ต่างคนต่างรีบร้อน สิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อครู่คล้ายเป็นเพียงภาพฝัน แต่เป็นฝันร้าย         แม่ของเด็กหญิงป่านนี้อาจทำงานบ้านอยู่ บางทีอาจเตรียมอาหารว่างให้แก่ลูกน้อย หรืออาจจัดห้องเล็กๆเต็มไปด้วยตุ๊กตุ่นตุ๊กตา จะรู้ไหมว่าลูกน้อยของตนเองกลายเป็นซากศพยับเยินไปแล้ว ถ้ารู้ความจริงจะคร่ำครวญหวนไห้ปริเวทนาการขนาดไหน          พริบตานั้น องค์หญิงจึงได้เข้าใจและหยั่งลึกถึงจิตใจอันเจ็บปวดสูญเสีย และเป็นครั้งแรกที่รู้สึกว่ารอบตัวเต็มไปด้วยความอ้างว้างเยือกเย็นชนิดหนึ่ง ค่อยๆทะลุม่านแดดเข้ามาห่อหุ้มรอบล้อมจนหนักอึ้งก่อนจะกัดกร่อนเข้าไปลึกในส่วนละเอียดอ่อนที่สุดของจิตใจ ภาพสุดท้ายของเจ้าชายแห่งความมืดจางหายไปยังละลายความเข้มแข็งของธิดานรกพังทลายลงจนหมดสิ้น เป็นความผิดของเจ้าชายจริงหรือไม่ ตอนนี้เหมือนไม่สำคัญแล้ว          “ใจร้าย” ปีศาจสาวใช้แขนเสื้อเช็ดน้ำตา          “ทิ้งไปเฉยเลย บอกว่าจะดูแลเป็นอย่างดี แต่พอเกิดเรื่องก็ไม่รักษาคำพูด”                  +++++ จากคุณ : GTW - [ 4 ธ.ค. 51 07:47:32 ]

ความคิดเห็นที่ 2            วันที่ท้องฟ้าเต็มไปด้วยเมฆกรดกำมะถันดำทะมืนปั่นป่วนม้วนตัวบิดเป็นเกลียวราวเงาอสรพิษ สายลมอ้างว้างราวกับพัดผ่านมาจากหลุมฝังศพว่างเปล่า นำละอองหมอกเลือดสีแดงหม่นลอยปกคลุมเป็นทางยาวลัดเลาะไปตามหมู่โขดหินอีปลักษณ์และต้นไม้ตายซากดำเกรียม ซึ่งแกว่งไกวไหวเอนส่งเสียงคร่ำครวญทรมาน ฝูงนกกาซึ่งมีแต่โครงกระดูกโบยบินเป็นวงกลมอยู่เบื้องบน บางตัวพุ่งดิ่งลงมาตะครุบสัตว์เลื้อยคลานรูปร่างชวนขนลุกขนพองเป็นอาหารในเสียงกรีดร้องเสียงแหลมเล็กเสียดประสาท นานๆครั้งจะมีลูกไฟขนาดใหญ่ลอยลงมาจากท้องฟ้า ตกลงในพื้นที่ห่างไกลออกไประเบิดเป็นเปลวเพลิงลุกโชนทั้งสวยงามทั้งน่าสะพรึงกลัว ดอกไม้ตามทางเดินกิ่งก้านหงิกงอดำบิดเบี้ยวคล้ำส่งกลิ่นไอแห่งความตายแผ่ซ่านไปรอบบริเวณ          องค์หญิงแสนสวยกำลังเดินเล่นในดงไม้ตายซากหน้าปราสาทแห่งความตายอันตั้งตระหง่านค้ำนรก ก็ได้ต้อนรับอาคันตุกะซึ่งมาจากฟากหนึ่งของอเวจี          “ไปเที่ยวด้วยกันไหม “          น้ำเสียงของเจ้าชายแห่งความมืดห้วนๆเหมือนเอ่ยอย่างเสียไม่ได้ หากเพราะความคุ้นเคยกันมานาน องค์หญิงจึงไม่ถือสาหาความท่าทางหยิ่งๆ และลักษณะเหมือนอารมณ์เสียอยู่ตลอดเวลานั้น          “นรกขุมไหน”          “โลกมนุษย์ ไปหรือไม่ไป”          “ท่านจะมาขู่กันหรือมาชวนสาวสวยไปเที่ยว ทำท่าทางยังกับจะจับตัวไปเรียกค่าไถ่”          ธิดาพญามารเลิกคิ้วย้อนถาม แกล้งทำไม่สนใจหันไปชมนกชมไม้ เจ้าชายแห่งความมืดขมวดคิ้วมองหน้าอีกฝ่ายอย่างเคืองๆ ปืศาจสาวยังหัวเราะทำจมูกย่นเข้าใส่ก่อนบอกว่า           “ท่านมาชวนสาวสวยก็ต้องพูดจาดีๆเพราะๆ เอาให้หวานๆข้าจะได้ใจอ่อน”          “พูดมากน่ารำคาญจะไปหรือไม่ไป”          “ไม่ไป” ตอบเหมือนสิ้นเยื่อขาดใย           “เจ้าแน่ใจนะ”          “ไม่ไป ไม่ไป”          เจ้าชายแห่งรัตติกาลทำหน้าเหมือนรำคาญ นิ่งเงียบพักหนึ่ง ทำท่าจะเดินกลับ แต่แล้วก็แกล้งเดินช้า ๆ ทำเป็นดูต้นไม้หงิกงอบิดเบี้ยวซึ่งขึ้นเรียงรายอยู่บริเวณหน้าประสาทแห่งความตายนั้นยังไม่ยอมกลับ องค์หญิงแอบมองแล้วซ่อนยิ้ม ทำท่าจะเดินกลับเข้าปราสาท หากปีศาจหนุ่มพลันหันมาร้องเรียกเสียงดังๆว่า          “เดี๋ยวก่อน ทำไมไม่ได้เที่ยวโลกมนุษย์บ้าง นี่เป็นโอกาสดีแล้ว”          “ข้าไม่ไปล่ะ “ องค์หญิงส่ายหน้าอย่างไม่สนใจ “ไปกับท่านไม่เห็นสนุกตรงไหน พูดจาก็ไม่เพราะ ขืนไปจริงๆ ท่านคงต้องทิ้งข้ากลางทางแน่”          “ไม่ทิ้งหรอกน่า ข้าจะทำแบบนั้นได้อย่างไร”          เจ้าชายแห่งความมืดเสียงอ่อนลงเล็กน้อย เกิดมาไม่เคยง้อใครแบบนี้มาก่อน          “ข้าสัญญาว่าจะดูแลเจ้าอย่างดี”          “แน่นะ”          “ข้าไม่เคยผิดสัญญา เจ้าก็รู้”         “ต้องตามใจ. เอาใจทุกอย่าง.. คอยดูแล ..ไม่ทอดทิ้ง.. ตามใจ...เอาใจ”         “อย่าเรียกร้องให้มากนัก”  หน้าดุๆ กับเสียงเข้มๆ มาอีกแล้ว         “ไม่ตกลงข้าไม่ไปก็ได้ ไม่เห็นอยากไปเลย ....” ว่าพลางองค์หญิงก็หันหลังเดินขึ้นทางเดินประสาท        “เดี๋ยวๆๆตกลงก็ได้... เอาแต่ใจตนเองจริงๆ”          “ ตกลงข้าไปกับท่าน”          องค์หญิงกระโดดโลดเต้นไปมาอย่างดีใจ ก็หาโอกาสจะไปโลกมนุษย์นานแล้ว ไฉนจะปล่อยโอกาสดีๆอย่างนี้ให้หลุดลอย แถมยังมีเจ้าชายแห่งรัตติกาลคอยดูแล ไม่ไปไม่ได้แล้ว เจ้าชายทำหน้ายุ่งขมวดคิ้ว โคลงหัวส่ายหน้าอย่างเอือมระอา แต่ดวงตาคมเข้มคู่นั้นเหมือนมีรอยยิ้มน้อยๆปรากฏออกมาวูบหนึ่งเมื่อมองร่างกำลังกระโดดโลดเต้นไปมาเหมือนเด็กๆจนผมยาวสยายกระจายเล่นลมนรก          +++++            ภาพความหลังวูบหายไปเหมือนความฝัน ขบวนรถบรรทุกสิบล้อตะบึงแล่นผ่านไปจนแผ่นดินสะเทือน กระชากความรู้สึกนึกคิดขององค์หญิงกลับมาอีกครั้ง          “พี่ร้องไห้ทำไมคะ”          มือน้อยๆยื่นมาแตะบ่า องค์หญิงยังคงนั่งคุกเข่าน้ำตาไหลพรากอยู่ฟุตบาท หันไปมองอย่างไม่แน่ใจ เด็กหญิงคนนั้นยืนอยู่ด้านหลังเอียงคอมองอย่างสงสัย มือข้างหนึ่งอุ้มลูกหมาตัวน้อยเอาไว้ มันส่งเสียงเห่าสองสามครั้งเป็นการทักทาย          “เอ่อ ...หนู ...... ไม่ตาย เหรอ”          องค์หญิงตาค้าง ตกตะลึง ถามตะกุกตะกักอย่างดีใจ แกมงุนงงและประหลาดใจ ก็เห็นกับตาว่าทั้งหนูน้อย และเจ้าลูกหมานั่นถูกสิบล้อชนจนแหลกไปแล้ว  หนูน้อยมีท่าทางไม่เข้าใจกับคำถามเลยสักนิด พูดอย่างแปลกใจ         “พูดเรื่องอะไรคะ หนูเพิ่งเดินออกมาจากบ้าน เอาอาหารมาให้เจ้าหมาตัวนี้ น่ารักไหมคะ”          ลูกหมายื่นมาให้ องค์หญิงอึกอักลังเลครู่หนึ่งเพราะความไม่คุ้นเคยกับการแสดงออกกับมนุษย์แบบนี้ หากมือกลับยื่นไปรับอย่างไม่ตั้งใจ  เจ้าลูกหมานั่นรู้ว่าใครรักใครเกลียดโดยสัญชาติญาณ มันแลบลิ้นเลียมือหญิงสาวจากนรกไปมาเอาใจประจบแบบหมาๆ หางเล็กๆของมันกระดิกไปมาไม่หยุดยั้ง          “ตัวมันอุ่นดีนะ”          ปีศาจสาวเอ่ยพลางยิ้มทั้งน้ำตา เด็กน้อยและลูกหมาไม่ตายแล้ว จะเป็นฝีมือใครไม่ได้นอกจากองค์ชายแห่งโลกมืด ส่วนจะโดยวิธีใดก็ไม่อาจทราบได้          “ค่ะ.. มันอุ่นๆ นุ่มๆ แม่สอนว่าคือชีวิตค่ะ”           เสียงเห่า ดังข้างๆ ทั้งสองหันไปมอง แม่ของลูกหมาตัวนั้นยืนมองอยู่ห่างๆ บางทีมันอาจเคยเรียนรู้ความเจ็บปวดซึ่งเกิดจากฝีมือมนุษย์จึงไม่กล้าเข้ามาใกล้ แต่สายตาของมันมองตรงมาไม่มีความเป็นศัตรูแม้แต่น้อย ราวจะรู้ว่าบุคคลอยู่เบื้องหน้าไม่มีอันตราย          “แม่มันมาหาลูกแล้วค่ะ หนูเอาอาหารมาให้มันด้วย”          เด็กหญิงตัวน้อยค่อยเดินไปใกล้แม่ของหมา หยิบเอาห่อกระดาษจากถุงพลาสติกซึ่งถือมาด้วยวางลงข้างถนน มันเป็นอาหารเหลือจากโต๊ะอาหารตอนเช้า มีทั้งเศษเนื้อ กระดูก ข้าว จำนวนเพียงพอกับการอิ่มของหมาแม่ลูกคู่หนึ่ง องค์หญิงปล่อยลูกมาลงกับพื้น มันวิ่งไปกินอาหารอย่างหิวกระหาย หางสั้นๆ ของมันกระดิกไปมาไม่หยุดยั้ง ตัวแม่ถอยห่างออกมาปล่อยให้ลูกกินโดยสะดวก ต้องรอให้ลูกกินอิ่มก่อนจึงจะถึงเวลาของแม่จัดการอาหารที่เหลือ ความผูกพันธุ์แห่งสายเลือดอันงดงามลึกซึ้งไม่ว่าหมาหรือคนก็ตาม แม่มักเป็นฝ่ายเสียสละให้ลูกได้เสมอ          องค์หญิงค่อยลุกขึ้นยืน มองหาร่างสูงสง่าซึ่งน่าจะอยู่แถวนั้น แต่ไร้วี่แวว องค์ชาย..ท่านไปอยู่ไหนนะ หรือท่านเสียใจที่โดนข้าด่าว่าอย่างรุนแรงเมื่อครู่นี้        “หนูกลับบ้านก่อนนะคะ อย่าร้องไห้ มันไม่ดี เป็นผู้ใหญ่แล้วต้องไม่ขี้แยนะคะ”          เด็กน้อยยิ้มแย้มโบกไม้โบกมือวิ่งจากไป ส่วนหมาแม่ลูกทั้งสองหลังจากกินเสร็จก็วิ่งเล่นไล่กันจนหายข้างทางมีความสุขกันตามประสาหมา            ทางเดินริมถนนเงียบเหงาอีกครั้ง ธิดาพญายมรู้สึกว่าตนเองอยู่เพียงลำพังบนทางเท้าอันเงียบเหงา น้ำตาที่หายไปทำท่าจะไหลออกมาออกครั้ง ภายในใจรู้สึกเบาหวิวอ้างว้างอย่างไม่เคยรู้สึกมาก่อน ไหนสัญญาว่าจะไม่ทิ้งข้าไป  สัญญาไม่เป็นสัญญา ...รับปากแล้วไม่เป็นไปตามที่รับปาก องค์หญิงร่ำร้องในใจ ลืมไปว่าตัวเองเป็นคนไล่เขาไปแท้ๆ ยิ่งคิดยิ่งน้อยใจ จนไม่อยากจะคิดจะทำอะไร เดินอย่างระโหยโรยแรงไปนั่งก้มหน้ากอดเข่าใต้ต้นไม้ใหญ่ข้างทาง นานๆจะเงยหน้าขึ้นมามองสักครั้งเผื่อว่าองค์ชายแห่งรัตติกาลจะมาปรากฏกายให้เห็น แต่จะมีก็เพียงเปลวแดดและรถราซึ่งวิ่งผ่านไปมาอย่างไม่ใส่ใจ          “ท่านทิ้งข้าไปจริงๆ ท่านไม่รักษาสัญญา ”          สายลมหวนหอบฝุ่นควันลอยขึ้นสูง เหมือนจะหอบคำพูดนั้นไปให้ใครบางคนผู้อยู่ไกลแสนไกล                                    ++++++++++++++ แก้ไขเมื่อ 04 ธ.ค. 51 07:48:35 จากคุณ : GTW - [ 4 ธ.ค. 51 07:48:15 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ชะแว้บบบบ แปะไว้ก่อน ไว้ค่อยตื่นขึ้นมาอ่านนะครับ จากคุณ : SONG982 - [ 4 ธ.ค. 51 09:25:34 ]

ความคิดเห็นที่ 4 นี่ล่ะน้า ไล่เขาเองแล้วก็ลืมเอง แล้วก็งอนเอง เอกสิทธิ์ของผู้หญิงแท้ๆ (ฮา) จากคุณ : หนมจีน - [ 4 ธ.ค. 51 09:57:57 A:58.41.140.246 X: TicketID:063710 ]

ความคิดเห็นที่ 5 รู้แล้วค่า..ที่จริงคือเรื่องธิดาทะเลอย่างที่อาจารย์บอก สงสัยติดโรคความจำเสื่อมมาจากคนเขียน - ใช้แส้ค่ะ ถ้าใช้แซ่ น่าจะเป็นคนจีนมากกว่า ^_____^ ใช้สัญลักษณ์นี้แทนตัว คุณโอเลี้ยงไปพลางๆนะคะไม่ทราบว่าหายไปไหนเหมือนกัน จากคุณ : maxbetta - [ 4 ธ.ค. 51 10:12:14 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ดีใจจังเลยได้อ่านเรื่องนี้อีกครั้ง ^-^ จากคุณ : แอมโบรเซียร์ - [ 4 ธ.ค. 51 15:22:15 ]

ความคิดเห็นที่ 7 มาลงชื่อขอรับ จารย์จียังมีอีกหลายเรื่องไม่ใช่เหรอ เมื่อไหร่จะมาแปะอีกล่ะ จากคุณ : Canossa - [ 4 ธ.ค. 51 17:41:24 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ^_^ จากคุณ : scottie - [ วันพ่อแห่งชาติ 00:30:56 ]

ความคิดเห็นที่ 9 จะอ่านก็อ่าน ไปเซ้าซี้แกมากๆ เดี๋ยวแกปล่อยกระบี่รันทด กับจอมมารขวางคอหอยออกมา จะพากันเดือดร้อนเปล่าๆ จากคุณ : แมวเหมียวพุงป่อง - [ วันพ่อแห่งชาติ 01:58:10 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ไม่รู้เป็นไง หลงรักปีศาจ(ในนิยาย)ทู้กที น่ารักแบบโหดๆจริงๆด้วย จากคุณ : หยกสีน้ำผึ้ง - [ วันพ่อแห่งชาติ 10:19:58 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ชมว่าน่ารักคงไม่ผิดนะคะ ^ ^ ของแถมค่า ธิดาพยายม  - ธิดาพญายม ธรรมชาติจองหมา - ธรรมชาติของหมา เส้นไยบางๆ - เส้นใยบางๆ จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ วันพ่อแห่งชาติ 16:50:38 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ผมขออาศัยที่ตรงนี้บอกอาจารย์ ให้ช่วยไปบอกต่อกับคุณ ไซโคแมน ว่า ผมจะไปนั่งคอยอยู่ที่ ร้านอาหารบัว ตรงข้ามกรมทหารราบที่ ๑๑ หลักสี่ ในวันเสาร์ที่ ๖ ธ.ค.เวลาตั้งแต่ ๑๑.๓๐ น. ไปจนกว่าจะเจอเจ้ามือครับ. (ตัวเรื่องเดี๋ยวค่อยอ่านครับ.) จากคุณ : เจียวต้าย - [ วันพ่อแห่งชาติ 17:35:48 ]

ความคิดเห็นที่ 13 อย่าลืมเอาตอน สี่ มาลงอย่างด่วนเลยนะคะ หลงรักเจ้าชายเข้าไปแล้วเต็มๆ ค่ะ จากคุณ : พร (Teleri) - [ วันพ่อแห่งชาติ 23:01:22 ]

ความคิดเห็นที่ 14 อืมม์...ตอนนี้ทั้งองค์หญิงและเจ้าชายน่ารักเกินทูตนรกไปป่าว? ผู้ชายพอทำเนาเพราะยังมีมาดหลงเหลืออยู่บ้าง แต่ฝ่ายหญิงน่ารักเกินอ้ะ อย่างนี้ใครจะกลัวเน้อ? จากคุณ : run saya - [ 7 ธ.ค. 51 01:03:36 ]

ความคิดเห็นที่ 15 แต่คนขับรถต้องตาเหลือกเพราะหลังจากนั้นไม่กี่วินาที ร่างของคนถูกชนก็หล่นโครมลงมา    "กระอทก"หน้า พิมพ์ผิดหรือเปล่าคะ  เป็นกระทบ ใช่ปะคะอาจารย์ จากคุณ : พยาบาลเกเร - [ 7 ธ.ค. 51 16:13:32 ]

ความคิดเห็นที่ 16 เข้ามารอตอน 4 ด้วยคน จากคุณ : ทินา - [ 8 ธ.ค. 51 07:54:13 ]

ความคิดเห็นที่ 17 มาทักทายเจ้าชายขี้เก๊กค่า....^ _ ^ จากคุณ : ริเศรษฐ์ - [ 11 ธ.ค. 51 00:24:59 ]

ความคิดเห็นที่ 18 โหวววว อาจารย์ หายไปนานเลยนะคะ จากคุณ : วรรณวรา (วรรณวรา) - [ 18 ธ.ค. 51 20:51:06 ]

ความคิดเห็นที่ 19 (^_^) จากคุณ : Magic of Azure - [ 29 ธ.ค. 51 15:05:58 ]